Uzdrowienie Małżeństwa :: Forum Pomocy SYCHAR :: :: Zobacz temat - Kryzys niespełna po niecałym roku małżeństwa

narwil · Ostatnio zmieniony przez 2014-09-09, 00:33, w całości zmieniany 1 raz

Proszę o pomoc.
Pokrótce przedstawie. W małżeństwie jestem od blisko 10 miesięcy. Przed zawarciem związku małżeńskiego znałam się z mężem 10 miesięcy, wcześniej byłam w dwóch niesformalizowanych związkach, które bardziej opierały się na przyzwyczajeniu - gdy dowiedziałam się,że nie ma szans na poważny związek - ewakuowałam się. Zdałam sobie sprawę, że raczej nigdy nie kochałam tych osób oraz, że było to jedynie zauroczenie. Potem żałowałam swojego postępowania. Jakimś cudem po niespełna miesiącu od zakończenia poprzedniego związku poznałam męża. Zaczęliśmy się spotykać, najpierw rzadziej potem coraz częściej, głównie na mieście, na kawę spacer, doszło do tego, że odprowadzał mnie do pracy i z pracy. Koleżanki z pracy mówiły mi, że on jest jakiś nawiedzony i żebym sobie dała z nim spokój. Ale ja czułam, że nasza znajomość się rozwija, najpierw zauroczenie potem było to coraz więcej, i wreszcie M. wyznał mi miłość podczas spaceru, aż mi się w głowie zakręciło do takiego stopnia, że co omal nie upadłam. I spotykaliśmy się coraz częściej, praktycznie codziennie. Po około 4-5miesięcy znajomości zaszłam w ciąże. Był to działanie planowane, z uwagi na to, iż po 2-3 miesiącach mąż chciał zawrzeć związek małżeński. Z jednej strony byłam niesamowicie zaskoczona, ale z drugiej strony bardzo tego chciałam, bo wiedziałam, że on mnie kocha naprawdę, a ja jego. Jego mam bruździła kazała mu czekać, w żaden sposób nie chciała się zgodzić, M. chciał cichy ślub do momentu do póki M. nie wpadł na pomysł, abym zaszła w ciąży, że jego rodzice się zgodzą. I tak się stało, ale ślub nie był w żaden sposób ze względu na dziecko. Miałam stałą pracę od 2 lat - i mam ją nadal, mąż był osobą bezrobotną - kończył studia z geografii. Zaczęłam troszeczkę chorować podczas ciąży, a ponadto wynajem mi się kończył. Postanowiłam, że wrócę do domu rodzinnego i byłam na zwolnieniu lekarskim, potem się zaręczyliśmy, a po niecałych 3 miesiącach wzięliśmy ślub. Mąż miał 28 lat dziś 29 nigdzie nie pracował do tej pory, ze względu na to, że rodzice go utrzymywali i utrzymują do dnia dzisiejszego - otrzymuję stałą kwotę co miesiąc, niby szukał pracy, ale nic go nie motywowało, bo rodzice mu dawali, jeśli znalazł już jakąś pracę - jego mama mu odradzała, że słabe warunki płacowe, miejsce i wiele innych. Nie naciskałam na M. Jego rodzice kupili mieszkanie córce 2 lata wcześniej, która nie pracuje, nie szuka męża, ma ponad 27lat, codziennie kilka razy się modli, i uważa, że bez żadnego swojego wysiłku - wszystko będzie jej dane. Co do mieszkania rodzice wmówili M.,że mieszkanie jest na nich oboje. Mniejsza z tym, ustaliliśmy po ślubie, że ja będę mieszkać w domu (100km od miejsca pracy, dom jest duży), do końca urlopu macierzyńskiego i mąż na to się zgodził, że on będzie mieszkał ze mną a do Warszawy będzie dojeżdżał jeśli znajdzie pracę. Moi rodzice obiecali, iż dadzą mi dom na tym samym osiedlu w surowym stanie, ale zadaszony, ze sporą działką, jego rodzice mieli pomóc i moi w wyszykowaniu go. Oczywiście jego rodzice kłamali - nigdy nie zamierzali tego robić. I było tak, że mąż mieszkał więcej z siostrą niż ze mną. I zaczęły się liczne konflikty. Jak się ze mną pokłócił - pokazywał smsy ode mnie swojej mamie, jak miał humor to przyjeżdżał. Byłam w zaawansowanej ciąży - często się denerwowałam. Jego mama go odciągała ode mnie, że co on będzie u mnie w domu robił - pierdział w stołek. On czasami przyjeżdżał do mnie ja do niego do siostry mieszkania. Ona zawsze była mimo, że niem miała pracy. Chodziła na język 2 razy w tygodniu, a tak siedziała cały czas w tej kawalerce 32 m2z połączoną kuchnią. Wegetowała i często spała nawet w ciągu dnia, nie gotowała, bo nie potrafi... szkoda gadać. Po 3 miesiącach M. znalazł pracę, bo 2 tygodniach ją rzucił. Chodziłam do lekarza sama, dbałam bardzo o swojego nienarodzonego synka, robiłam badania na swój koszt, mąż nie wspierał mnie finansowo, nawet nie chodził ze mną do lekarza. Wyprawkę kompletowałam sama na swój koszt. Przed narodzeniem synka - miał już wszystko. Ja już miałam całą wyprawkę dla siebie do szpitala. Mąż zakupił mu jedynie łóżeczko za 190zł. Przez miesiąc przed porodem mieszkałam w tej kawalerce z mężem i jego siostrą. Gotowałam obiady, często sprzątałam. Po porodzie miałam się stamtąd wyprowadzić i tak się stało, urodziłam synka ważył 4630g miał 62cm naturalnie. Mąż zdecydował, że będzie przy porodzie, na sali porodowej zadzwoniła do niego mama i powiedziała, że może lepiej, żeby wyszedł - ja wszystko słyszałam, już rodziłam, byłam zszokowana. Mąż jednak nie wyszedł był z nami do końca - synek leząc mi na brzuchu po wyjęciu po kilkunastu minutach - złapał M. za kciuk. Byłam szczęśliwa, aż leciały mi łzy szczęścia. Rodzice M. przyszli do szpitala dosłownie kilkanaście minut przed zakończeniem wizyt blisko 20.00. Po wyjściu ze szpitala, na moją prośbę mój tata przyjechał po mnie i synka, mąż pojechał z nami. Jego rodzice nie odwiedzili synowej i swojego wnuczka - po miesiącu zaaranżowali, żebyśmy przyjechali. Później bywało różnie raz lepiej raz gorzej jak w małżeństwie. Mąż potem mieszkał dalej z siostrą, niby szukał znowu pracy, i znalazł dobrze płatne praktyki płatne tyle co nie jeden etat - dostał umowę na 3 mce z możliwością wydłużenia, miał blisko i po dwóch tygodniach rzucił. Pieniążki od rodziców nadal dostawał. Zwalał na mnie, że rzucił tę pracę przez rozłąkę i potem, że był rzucony na głęboką wodę. Nie łożył na syna,a tym bardziej na mnie. Zabiegał, abyśmy zamieszkali razem u jego siostry - razem w nią. Na początku było dobrze, ja gotowałam, sprzątałam, zajmowałam się samodzielnie synkiem. Mąż przez 2 miesiące kupował jedzenie wydawał tyle co był sam - ja robiłam listę zakupów - ustalałam grafik tygodniowy na jedzenie, wychodziło około 500zł. Były konflikty między nami - wpadłam na pomysł terapii w poradni Katolickiej i to się sprawdzało. Ksiądz odszedł na urlop. Były konflikty, siostra przekazywała wszystko mamie M. Co słodowało, że się wyprowadziłam z synem do domu rodzinnego. Kocham męża mimo, że moi rodzice nie kazali mi wracać, do mieszkania siostry dopóki mąż nie przyjedzie do nas. Przez blisko 2 tygodnie nas nie odwiedzał nie pytał o syna. Symulował, że jest chory, że sika krwią - to była zwykła manipulacja - wróciliśmy z synkiem. Mąż się stawiał nie kupował jedzenia. Kupowałam za swoje lub jego siostra i gotowałam. Znowu średni co tydzień były konflikty, niespodziewanie poważnie zachorowałam, po 5 dniach bóli, trafiłam do szpitala. Choroba okazała się dość poważna, na czas pobytu w szpitalu mąż miał zajmować się synkiem, co się okazywało przez 2 dni zostawiał go z siostrą - która nie miała zielonego pojęcia o niemowlakach, szedł do biblioteki na cały dzień, pisał mi różne przykre wyzwiska, że symuluje, że choruje - chociaż to nie prawda. Nie przyprowadzali mi synka mieli 3 przystanki do szpitala, karmiłam go piersią i miałam zgodę lekarza, bo dostawałam leki, które na to pozwalały. 3 dnia zabrałam syna, usychałam z tęsknoty i poprosiłam swoją mamę, żeby się nim zajęła. M. rodzice manipulowali, jak się dowiedzieli, że chce go zabrać to mama M. próbowała mnie udobruchać, powiedziała, że za 3 godz. przyjadą. Ja dałam się na spokój wzięłam synka z moimi rodzicami na kilka godz. i mieli go zawieść do siostry M. Do momentu do póki nie ujrzałam, że synek ma siniaka na nosku. Pojechaliśmy po rzeczy synka, a rodzice M. siedzieli w mieszkaniu, wcale nie zamierzali mnie odwiedzić - mieli tydzień urlopu, rozmowa była spokojna na początku, potem zaczęli mnie obrażać, zabrałam rzeczy synka, moje pozostały. Mąż nie odbierał tel. wyłączył tel. Nie odwiedzał mnie przez półtorej tygodnia, moi rodzice przyjeżdżali z synkiem co dwa dni, bo tata pracował. Mąż napisał mi sms przeprosiny, miał 3 przystanki, nie przyjechał, nie odpowiedziałam na nie. Zaczęły się znowu obelgi - typu kur**, dziw** - Wiktor nie jest moim synem z względu na moje wcześniejsze związki, jak napisałam mu, że założę pozew o alimenty. Znowu się wyprowadziłam. Mimo to pogodziłam się z nim. Byłam prawie 3 tygodnie w szpitalu. Kupowałam wszystko synkowi - najpierw laktator elek. blisko za 400zł - bo kazano mi ściągać pokarm, po odkryciu choroby nerek, niedokrwistości i problemu z tarczycą. Wypisali mnie do domu z lekami za 500zł, zakazano mi karmienie i odciąganie pokarmu. Musiałam kupować synkowi mleko modyfikowane, pieluchy, ubranka, zabawki, słoiczki, ale ciężko już mi nie jestem w stanie podołać. Do końca września muszę zapłacić za studia. Przez 2 tygodnie brałam leki, mieszkamy w domu rodzinnym. I po tym czasie wracam do szpitala, przez ten czas mąż znalazł pracę - pracuje 1 tydzień - nie odwiedził nas w weekend, nie pyta o synka, kłóci się ze mną straszy rozwodem. Postanowiłam, założyć sprawę o alimenty oczywiście nie w celu mojego utrzymania tylko i wyłącznie na to aby koszty utrzymania syna były podzielone. Sama go wychowuję. Pragnę dodać, że mąż chodzi do kościoła i do spowiedzi nawet co tydzień po każdej kłótni, ale nadal robi to samo, nie odwiedza nas, nie interesuje go nasz syn ani ja. Twierdzi,że nas kocha - czy to jest miłość? Czy rzeczywiście wnieść pozew o alimenty? Nie wiem co mam robić? Dziękuję za wytrwałość w czytaniu. Proszę o pomoc.

krasnobar · Wysłany: 2014-08-26, 19:30

narwil,w całej tej smutnej i zagmatwanej historii zabrakło mi jakiejś refleksji,potwierdzenia tego,że przemyślałaś,jakie błędy popełniliście,ale brak takich refleksji...poczęcie dziecka nazwałaś zaplanowanym czynem,chociaż narzeczony nie miał pracy,był na utrzymaniu rodziców,a oni sami byli przeciwni temu związkowi...nie wiem,ile macie lat,ale podejście do wszystkiego jest tak powierzchowne,że doprawdy nie wiem,od czego zacząć tu naprawę sytuacji....nie wiedzieliście,gdzie będziecie mieszkać,nie wiedzieliście,za co będziecie żyć-czy sądziliście,że Wasi rodzice będą Was utrzymywać?z jakiej racji?po to się zakłada rodzinę,by być samodzielnym,niezależnym.....oczywiście,że trzeba myślec o alimentach w tej sytuacji,ale zastanów się,czego Ty chcesz i jak wyobrażasz sobie swoje przyszłe życie.....w obcych i cudzych mieszkaniach,w dziwnych relacjach,w braku wsparcia,takiego elementarnego....
czy macie ślub sakramentalny?
to,co dzieje się w Twoim życiu,to konsekwencja Twoich między innymi decyzji,tak więc poza wnioskiem o alimenty,który powinnaś złożyć,także i Ty masz obowiązek jakiegoś usamodzielnienia się-nie można tak:spłodzę sobie dziecko,niech cała reszta otoczenia się martwi,rodzice,teściowie-oni wszyscy nie mają obowiązku zajmować się Wami,waszym dzieckiem,więc po pierwsze trzeba przestać tego oczekiwac,to podstawa....jesteście dorośli i jesteście rodzicami-wasze utrzymanie to wasza sprawa
1.usamodzielnienie się, 2. alimenty 3. plan na dalsze życie-na ustalenie sobie hierarchii wartości,co jest dla mnie ważne,jaka jestem,na czym polega dojrzalość,czego uczę własne dziecko....na tym polega dorosłość,czas chyba właśnie dorosnąć...tak mentalnie i duchowo.....masz moja modlitwę,pozdrawiam,Szymon

narwil · Wysłany: 2014-08-26, 20:19

Rodzice M. nie byli przeciwni i nie są, ponieważ wiedzą, że naprawdę się kochamy, ale się kłócimy. Oni kłócili się przez 10lat a teraz są szczęśliwym małżeństwem. Tylko chcieli, że M. poczekał. Mam 25lat, mąż 29lat. Ja mam stałą pracę w prestiżowej firmie - obecnie jestem na urlopie macierzyńskim, pracuje tam od 3 lat. Sama się utrzymuję od 21 roku życia. Mąż szukał cały czas pracy, ale jego rodzice go nie motywowali, ponieważ ciągle mu dają te pieniądze. Mieliśmy mieszkać w domu podarowanym od moich rodziców. Ja nie dostaję od rodziców nawet grosza, pomagają mi przy opiece nad synem np. kiedy byłam w szpitalu. Rodzice nauczyli mnie samodzielności, byłam i jestem niezależna. Mam teraz nowotwór nerki muszę kupować drogie leki, utrzymać siebie i synka. Tak, mamy ślub kościelny, oboje jesteśmy wierzącymi osobami. Ja przez te konflikty z mężem i chorobę nie wiem co mam robić... Napisałam, że od momentu kiedy dowiedziałam się że jestem w ciąży, kupowałam niezbędne leki, badania, wyprawkę dla dziecka, kupuje mu wszystko, za swoje własne pieniądze, nikogo o nie nie prosiłam i nie proszę. Podejście mojego męża wygląda - w małżeństwie robi się dzieci, ale już się ich nie utrzymuje. Synka wychowuję sama, mama mi tylko pomagała jak byłam w szpitalu.

sylwia1975 · Wysłany: 2014-08-26, 21:21

WITAJ na to wyglada ze maz i oni od niego sa wzajemnie uzaleznieni i emocjonalnie i finansowo,maz skoro taki katolik to opuscil ojca swego by stac sie jednym z zona,pamietasz?,albo mamusi i tato albo rodzina,alimenty dobra sprawa dziecko mu w drzwi nie pukalo,nie poa=zwol na ponizanie matki tego dziecka,czyli siebie,mam taka mame od poczatku malozenstwa chcialam z wszystkimi zyc jak w bajce ,a tak sie nie dalo, wkoncu tak okropnie zaeskalowalo ze zerwalam z mama kontzkt na 3 lata,teraz go mamy ze soba ,alw ja w koncu nie daje sie zaszantazowac i stawiam granice-wszystkim.powodzenia

narwil · Wysłany: 2014-08-26, 23:28

Sylwia chyba trafiłaś w sedno, rzeczywiście tak jest. M. posądza moich rodziców, że się wtrącają a to naprawdę nie prawda. W złych chwilach miedzy nami, oni się jednoczą czyli M., siostra i ich rodzice. Zapewne nasze relację są na tapecie. Jedzie z nimi na rekolekcje, nie do mnie - ok nie mam nic przeciwko, ale to zawsze ja wyciągam dłoń na zgodę. Nie ma żadnej przemiany ani po rekolekcjach ani po spowiedzi, ciągle jest to samo albo jeszcze gorzej. A ja się oddalam się od Boga - widząc takie postawy.

Odmawialiśmy nowenną do Matki Bożej rozwiązującej węzły, upominałam M. każdego dnia - dotrwał do 4 dnia, przez kolejny konflikt - ja do 6 dnia, a nowenna trwa 9 dni. Dzień wcześniej 5 dnia nowenny zeszłam do salonu po książeczkę z nowenną wchodząc na górę do pokoju - spojrzałam w kierunku drzwi dawnego pokoju mojego brata ujrzałam taką sytuację, tak jakby kiedyś mi się to przyśniło, ale nie byłam związana z mężem, że on i jego rodzice mówili, że będzie na pewno rozwód. Co może to oznaczać? Byłam przerażona, gdy usiadłam na łóżku myślałam, że serce mi wyskoczy. Odmówiłam nowennę, i tamtej nocy miałam straszliwy koszmar śniło mi się, że pewna zła kobieta zabiera mi różaniec z rąk - ten różaniec na którym się modlę. Co to może oznaczać? Jeszcze spotkała mnie jedna niemiła sytuacja moja babcia kilka dni po ślubie zło życzyła mi i mojej mamie, żeby zdechła pod płotem i różne przykre rzeczy. Wprowadzała liczne konflikty miedzy rodzicami, chciała mieszkać u nas w domu, bo oddała majątek innym synom, którzy ją wygnali - rodzicom nigdy nic nie dała, lecz okradała i wprowadzała zamęt. Czy ma to jakiś związek z moi kryzysie w małżeństwie? Na początku było dobrze, a teraz jest nieciekawie. Czy jest możliwość, że ktoś modląc się za kogoś może sprowadzić na niego złe rzeczy? (M. ciągle mówi, że jego rodzice i siostra się ciągle za mnie modlą). Np. Mąż tydzień dwa wcześniej przed tym jak trafiłam do szpitala sikał krwią, jego mama zapewniała mnie, że jest chory. Ja dotychczas byłam w pełni zdrowa, grypę miałam w czasach liceum, i nie chorowałam od tamtej pory. Ni stąd ni zowąd okazuje się, że mam chore nerki? A mąż jak mu lekarz powiedział jest zdrowy jak koń. Jak to jest możliwe? Przypomniała mi się też jedna sytuacja pierwszy raz jak się wyprowadzałam, poprosiłam mamę, żeby przyjechali do mnie, bo muszę się wyprowadzić. Mąż mnie wyganiał kilkakrotnie. Podczas powrotu nowy w pełni sprawny samochód 40km drogi od domu stanął na środku drogi podczas ulewy zagotował się silnik. Co to znaczy? Wiem, że są to jakieś znaki? Co powinnam zrobić? Jestem zdruzgotana... w tym czasie mama i siostra M. się prawdopodobnie modliły. Czy powinnam pójść do egzorcysty? Proszę o pomoc...

Jestem zagubiona, ponieważ kocham go, ale czuję się bezradna. Przedwczoraj zapytałam go, aby dał mi pieniądze na mleko dla synka, ponieważ nie mam już nawet grosza, a pieniądze będę miała dopiero pod koniec miesiąca. Dostał furii, że on będzie zdychał z głodu, że nie ma pieniędzy i nie śmie prosić rodziców. Zaczął bluzgać na moich rodziców, żeby oni kupili mu mleko. Później znowu sprzeczki,kazał mi składać pozew o alimenty rozwód oraz żebym znalazła sobie faceta, który będzie zaspokajał mnie finansowo. On nie łoży na moje utrzymanie, nie chodzi ze mną do kina, na kawę, spacery tak jak to było kiedyś - teraz nie mam nic z tych rzeczy. Chodził tylko do biblioteki, nie zajmował się synem jak mieszkaliśmy razem, zakładał stopery, albo słuchał mp3. Poinformowałam go, że pozew o alimenty jestem zmuszona złożyć, ponieważ on nie chce w żaden sposób utrzymywać syna, a ja sama nie jestem w stanie. On natomiast straszy mnie rozwodem. Każe mi się nie odzywać, i żebym go nie nękała - jak on to określił, jednocześnie blokuję mnie na telefonie i mail. Nie odzywam się do niego od wczoraj. On również milczy. Co robić?

krasnobar · Wysłany: 2014-08-27, 01:19

narwil,jeśli mąż w tej chwili nie ma pracy,to proszenie go o pieniądze na mleko-do czego ma doprowadzić?no chyba tylko do żebrania u jego rodziców...i tak będziesz prosić a to na mleko,a to na pieluszki....nie ma co też obwiniać teściów,że nie motywują starego konia do roboty,bo dają mu pieniądze....ten stary koń ma prawie 30 lat i chyba już przynajmniej od 12 powinien rozumieć,że w pewnym momencie trzeba wziąć się za własne utrzymanie...z pewnością wychowanie takie a nie inne spowodowało,że dorosły facet jest mentalnym dzieckiem,nieodpowiedzialnym itd....dlatego dziwię się,że Ty,jako niezależna od wielu lat osoba,nie zwrociłaś uwagi na ten fakt,kiedy byliście narzeczeństwem,że nie zapaliła się czerwona lampka i że świadomie,celowo spłodziliście potomka....nie piszę tego,by płakać nad rozlanym mlekiem,tylko by zwrócić na to TWOJĄ uwagę,że nadal nie masz na ten temat refleksji....jakby dawał na mleko,chodził na spacery z Tobą i do kina,to już będzie dobrze?co zrobicie,jak pojawi się drugie dziecko?
byc może wniosek o alimenty będzie pierwszym prawdziwym młotem,który zmusi męża do wzięcia się do roboty......jeśli straszy Cię rozwodem,cóż za wartość mają jego spowiedzi,msze i modlitwy?musisz się zastanowić,bez czego możesz żyć-z alimentami,ale bez męża przy boku-bo może spełnić swoje groźby,czy tkwiąc w takim marazmie i utrzymywać sama siebie i dziecko i de facto i tak nie mieć tego męża z prawdziwego zdarzenia.....
sama też jesteś zagubiona i zanim nie uporządkujesz własnych emocji i tej hierarchii,o której wspomniałem,będzie Ci cieżko cokolwiek zrobić....sen mara, Bóg wiara-wiara w sny to zabobon i jest przeciwna Bogu(nie miej cudzych bogów przede mną)... i na koniec gorzka refleksja.....Narwil-proszę,nie doszukuj się opętania i działania jakichś złych mocy tam,gdzie od samego poczatku zawinił tylko i jedynie człowiek,ludzie.....
jeśli od poczatku mąż-jak narzeczony był na utrzymaniu rodziców,to czy Bóg nie dał Ci znaku,żebyś się zastanowiła nad swoją decyzją?czy 10 przykazań, w tym nie cudzołóż,co dotyczy także seksu przedmałżeńskiego-nie jest jakąś wskazówką,jak należy postępować?nie jest to znak?dostawałaś sygnały z otoczenia,że mąż jest jakiś dziwny i doradzali rozstanie-czemu wtedy nie odczytałaś tego jako znak?
to były Twoje decyzje,nie pomoże nic,jak będziesz teraz kolejno spychac odpowiedzialność na jego rodziców,na babcię,która Wam złorzeczyła, na koszmary senne.....

piszesz,ze jego rodzice nie mieli nic przeciwko temu. a te słowa co oznaczają?

sylwia1975 · Wysłany: 2014-08-27, 08:24

zgadzam sie tez z autorem watku u gory..........rozsadny kjak na kawalera :mrgreen:

z tego co pisze,gratuluje duzo p.wie na temat malozenstwa i odpowiedzialnosci,nad rozlanym mlekem zeczywiscie nie ma juz co dramatyzowac...........lepiej uczyc sie z tego pod tyttulem co moge zmienic a co nie. :lol:

narwil · Wysłany: 2014-08-27, 12:42

Mąż ma pracę od 2 tygodni, ale nie mam pewności czy jej nie rzucił. Jak to robił wcześniej, z uwagi na to, że ma pieniądze od rodziców. Oni mu dają kolejna jak mu się skończą. Natomiast w najbliższym otoczeniu kłamią i mówią, że ich dzieci pracują, mieszkają samodzielne itp. ponieważ się tego wstydzą, że tak ich wychowali. Nie chcę, żeby mój syn był takim lekkoduchem. Biorę za niego odpowiedzialność, żeby wychować go na jak najlepszego człowieka moralnie i duchowo. Niestety pewne chore wzorce przenosi się z domu na swoją rodzinę. Zwróciłam uwagę na ten fakt, ale go kocham - obiecywał i szukał niby pracy, jego rodzice również zapewniali, że znajdzie pracę. Wierzyłam mu, nie jestem materialistką. Moi rodzice nie mili nic, a dzięki swojej pracy, miłości i wierności dorobili się dużego majątku. Mój brat ma 23 lata pracuję od 16 roku życia do tego studiuję, ma żonę,dziecko i ich utrzymuje -szwagierka nie pracuje, zajmuje się dzieckiem. Świetnie sobie radzi. Rodzice dobrze nas wychowali, nie kazali patrzeć na względy materialne, tylko kierować się sercem, bo dzięki miłości można uczynić wszystko i daleko zajść.

Nie będzie już drugiego dziecka, mąż przed i zanim synek się urodził pragnął mieć 3 lub 4 dzieci. Niestety to były kłamstwa. Po praktycznie każdej kłótni wyciągam dłoń, natomiast on mnie obraża, przeklina na mnie i moich rodziców, że go nękam, szukając porozumienia.

Postanowiłam wystąpić z wnioskiem o rozwód w najbliższych dniach i wychowywać syna samodzielnie.
Popadłam już w depresję, muszę uwolnić się od tych chorych relacji, dla siebie i synka.

aguś83 · Wysłany: 2014-08-27, 13:25

Kiedyś wyczytałam na tym forum bardzo mądrą myśl, której wcale wtedy nie zrozumiałam ale utkwiła - Daj czasowi czas... Spokojnie, nie podejmuj pochopnych wniosków. Na tym forum jesteśmy jak najdalej od postępowania rozwodowego, a przepraszam nie chcę być nie miła, ale czytając wygląda na to, że synka i tak wychowujesz sama...

Uderza mnie bardzo w Twoim wątku to postępowanie rodziny M. Katolicy, rekolekcje rodzinne, msze a działanie jakoś zupełnie nie odzwierciedlające nauki Kościoła. Kłamstwa w celu pokazania światu jak to ich rodzina nie jest wspaniała? Dziwne relacje...

Jeśli na razie mąż się nie odzywa, to daj sobie czas, odpocznij, przemyśl. Musisz mieć na uwadze swoje i synka zdrowie. Nie zakładaj od razu jak wychowasz syna (aby nie był lekkoduchem), ale poczuj się po prostu na trochę sobą i czerp uciechę z macierzyństwa,staraj się wyciszyć a nie podejmować decyzje i wprowadzać szybko w życie bo jak sama widzisz jesteśmy za każdy krok naszych działań odpowiedzialni całe życie.

narwil · Wysłany: 2014-08-28, 06:33

Rzeczywiście rodzice M. i M. i jego siostra tworzą taki zamknięty krąg, relację są tam popaprane, przyjmują te prawdy, które im pasują. Wspaniali na pierwszym spotkaniu, każde kolejne jest coraz gorsze.

Odezwał się wczoraj, że czemu do niego dzwonię, ja mu odparłam, że sprawdzałam, czy mnie zablokował i rzeczywiście tak było po czym kiedy wracam do szpitala, zapytałam skąd takie nagłe zainteresowanie... Niestety od miesiąca nie pyta o syna, nie odwiedza go. Sądzę, że tylko dlatego, że został nastraszony przez rodziców, że rzeczywiście złoże wniosek o alimenty i ten balast spadnie na nich. Nie wydaje się, aby sam z siebie się odezwał - jednocześnie zablokował (dodał na czarną listę) adresy dwóch moich maili. Byłam również u prawnika i odradził mi pomysł z rozwodem, jak powiedziałam, że mąż może o pozew rozwodowy wystąpić jako reakcja na pozew o alimenty - prawnik stwierdził, że M. takiego rozwodu nie uzyska. Ponieważ wszystkie fakty przemawiają za tym, iż M. jest w głównej mierzę sprawcą obecnej sytuacji.

narwil · Wysłany: 2014-08-30, 22:30

Maz na informacje o alimentach, zdenerwowal sie. Byl dzis na modlitwach. Straszyl mnie uniewaznieniem slubu twierdzi, ze zostal do niego emocjonalnie przymuszony i ze mnie nigdy nie kochal. Czy rzeczywiscie moze uniewaznic slub?

Nirwanna · Wysłany: 2014-08-31, 08:46

narwil · Wysłany: 2014-09-19, 20:04

Mam pytanie, mój mąż chodzi do Pani psycholog do szpitala Wolskiego, która na każdej sesji, omawia temat naszego małżeństwa, bez ze mnie, kładzie do głowy mężowi, żeby się rozwiódł. Ta kobieta nie ma zasad moralnych, nie ma swojej rodziny. Czy moge coś z tym zrobić? Czy pozostawić losowi?

grzegorz_ · Wysłany: 2014-09-19, 20:44

Narwil

Kto ci mówił, że psycholog namawia męża do rozwodu? Twój mąż pewnie.
To dla Ciebie w tej kryzysowej sytuacji wiarygodne źródło?
Nie sądzę aby psycholog namawiał do rozwodu bo po co miałby brać odpowiedzialność za taka decyzje ?
Oczywiście są wyjątki, gdy kobieta doznaje przemocy to pewnie psycholog powinien namawiać i wspierać w decyzji o separacji.