[jacekkm]

Witam wszystkich.
To mój pierwszy post . Czytałem tutaj różne wątki, różne historie ludzi i wasze problemy. Pomyślałem że może i ja napiszę i może ktoś coś napiszę i ja spojrzę z dystansu na moje problemy.
Otóż w 2009 wziąłem ślub. Okazało się że już zaraz po ślubie moja żona utrzymywała kontakt ze swoim byłym chłopakiem. Pisała sobie z nim na komputerze bardzo często i kiedyś przeczytałem to wszystko o czym sobie pisali. Wyjechałem wtedy od żony. Dwa miesiące później udałem się do psychologa , chciałem zobaczyć , poradzić się profesjonalnej osoby co dalej. Psychoterapeuta powiedziała mi że żona mnie zdradzała emocjonalnie ze swoim byłym chłopakiem ( co zresztą żona potwierdziła) .
Cały czas byłem w kontakcie z żoną, spotykaliśmy się, rozmawialiśmy, ale jakoś nie byłem przekonany do powrotu do żony. Żona po prostu mnie obrażała i moją rodzinę. Teraz już może nie tak mocno jak dawniej ale epitety i wyzwiska były nawet pod moim adresem.
Żona mi wypomina to że odszedłem od niej że ją zostawiłem. Przypomina mi to często w naszych rozmowach. Żona jednak chciałby abyśmy wrócili do siebie. Powiedziałem żonie że nie chcę dalej tak żyć, z takimi oskarżeniami pod moim adresem i będzie lepiej jak się rozstaniemy. Wczoraj żona poinformowała mnie że złożyła pozew rozwodowy w sądzie.
Kocham żonę. I nie wiem co dalej. Bo żyjąc w takiej atmosferze ciężko będzie nam odbudować związek.
Tak chciałbym zapytać Państwa , bardziej myślę doświadczonych osób. Jest możliwe że gdy wrócę do żony to uda nam się w takiej atmosferze zbudować od nowa nasze małżeństwo? Co jakiś czas słysząc docinki od żony że ją zostawiłem i że strasznie cierpiała z tego powodu .
Myślę że to ważne ale moja żona jest chora na bulimię. Jest dość gruba i nie może sobie poradzić z tym. Kiedyś mi powiedziała że nie akceptuje swojego ciała i gdy kogoś obrazi i poniży to wzrasta jej poziom wartości. Może to temu mnie obrażała.
Naprawdę sam nie wiem co robić.
Dziękuje i pozdrawiam serdecznie.

Witam wszystkich.
To mój pierwszy post . Czytałem tutaj różne wątki, różne historie ludzi i wasze problemy. Pomyślałem że może i ja napiszę i może ktoś coś napiszę i ja spojrzę z dystansu na moje problemy.
Otóż w 2009 wziąłem ślub. Okazało się że już zaraz po ślubie moja żona utrzymywała kontakt ze swoim byłym chłopakiem. Pisała sobie z nim na komputerze bardzo często i kiedyś przeczytałem to wszystko o czym sobie pisali. Wyjechałem wtedy od żony. Dwa miesiące później udałem się do psychologa , chciałem zobaczyć , poradzić się profesjonalnej osoby co dalej. Psychoterapeuta powiedziała mi że żona mnie zdradzała emocjonalnie ze swoim byłym chłopakiem ( co zresztą żona potwierdziła) .
Cały czas byłem w kontakcie z żoną, spotykaliśmy się, rozmawialiśmy, ale jakoś nie byłem przekonany do powrotu do żony. Żona po prostu mnie obrażała i moją rodzinę. Teraz już może nie tak mocno jak dawniej ale epitety i wyzwiska były nawet pod moim adresem.
Żona mi wypomina to że odszedłem od niej że ją zostawiłem. Przypomina mi to często w naszych rozmowach. Żona jednak chciałby abyśmy wrócili do siebie. Powiedziałem żonie że nie chcę dalej tak żyć, z takimi oskarżeniami pod moim adresem i będzie lepiej jak się rozstaniemy. Wczoraj żona poinformowała mnie że złożyła pozew rozwodowy w sądzie.
Kocham żonę. I nie wiem co dalej. Bo żyjąc w takiej atmosferze ciężko będzie nam odbudować związek.
Tak chciałbym zapytać Państwa , bardziej myślę doświadczonych osób. Jest możliwe że gdy wrócę do żony to uda nam się w takiej atmosferze zbudować od nowa nasze małżeństwo? Co jakiś czas słysząc docinki od żony że ją zostawiłem i że strasznie cierpiała z tego powodu .
Myślę że to ważne ale moja żona jest chora na bulimię. Jest dość gruba i nie może sobie poradzić z tym. Kiedyś mi powiedziała że nie akceptuje swojego ciała i gdy kogoś obrazi i poniży to wzrasta jej poziom wartości. Może to temu mnie obrażała.
Naprawdę sam nie wiem co robić.
Dziękuje i pozdrawiam serdecznie.

[Bety]

Jacek,
dobrze ze tu jestes i dobrze ze szukasz pomocy czytaj ile sie da na tym forum, zanjdziesz tutaj wiele pomocy dla siebie.

ja powiem krótko- RATUJ swoje małżenstwo, jesli jest taka mozliwość, jesli zona chce, a ty ja kochasz (tylko po co złozyła ten wniosek o rozwód?).
Nie szczedź sił, i czasu.

warto próbować, a tutaj wiele osób chciałoby miec szanse ratowania, a juz jej zwyczajnie nie mają

Tutaj kazdy poradzi Tobie, byś najpierw ułozył swoje relacje z Bogiem (spowiedź, modlitwa jako osobiste spotkanie z Bogiem a nie tylko klepanie formułek).

Potem praca nad sobą (odsłuchaj kazan i rekolekcji, przemysl, przepracuj- wiele sie w głowie rozjasni i uoprzadkuje).

Krysy jest po coś.
spokojnie i do przodu, łatwo nie ebdzie, ale "pokonamy falę"

Jacek,
dobrze ze tu jestes i dobrze ze szukasz pomocy czytaj ile sie da na tym forum, zanjdziesz tutaj wiele pomocy dla siebie.

ja powiem krótko- RATUJ swoje małżenstwo, jesli jest taka mozliwość, jesli zona chce, a ty ja kochasz (tylko po co złozyła ten wniosek o rozwód?).
Nie szczedź sił, i czasu.

warto próbować, a tutaj wiele osób chciałoby miec szanse ratowania, a juz jej zwyczajnie nie mają

Tutaj kazdy poradzi Tobie, byś najpierw ułozył swoje relacje z Bogiem (spowiedź, modlitwa jako osobiste spotkanie z Bogiem a nie tylko klepanie formułek).

Potem praca nad sobą (odsłuchaj kazan i rekolekcji, przemysl, przepracuj- wiele sie w głowie rozjasni i uoprzadkuje).

Krysy jest po coś.
spokojnie i do przodu, łatwo nie ebdzie, ale "pokonamy falę"

[jacekkm]

Dzięki za odpowiedź .
Żona chyba chciałby abyśmy wrócili do siebie, zapytala mnie czy możemy się spotkać . A ja nie jestem przekonany do tego, że jeśli wrócimy do siebie to będzie dobrze. Po prostu żona ma duży żal do mnie że wyjechałem od niej i wypomina mi to w naszych rozmowach. I nie jestem przekonany że w takiej atmosferze nam uda się uratować małżeństwo. Złożyła pozew . Ale jak mi powiedziała o tym to cały czas myślę o niej , o mnie o naszym małżeństwie . Jak byliśmy razem to lubiłem patrzeć na nią przez okno jak wraca do domu pracy, cieszylem się gdy otwierała drzwi i wchodziła do domu . Tylko myśmy raczej bardzo mało mówili sobą. To też chyba był problem.
No nic. Dziękuję za odzew .

Dzięki za odpowiedź .
Żona chyba chciałby abyśmy wrócili do siebie, zapytala mnie czy możemy się spotkać . A ja nie jestem przekonany do tego, że jeśli wrócimy do siebie to będzie dobrze. Po prostu żona ma duży żal do mnie że wyjechałem od niej i wypomina mi to w naszych rozmowach. I nie jestem przekonany że w takiej atmosferze nam uda się uratować małżeństwo. Złożyła pozew . Ale jak mi powiedziała o tym to cały czas myślę o niej , o mnie o naszym małżeństwie . Jak byliśmy razem to lubiłem patrzeć na nią przez okno jak wraca do domu pracy, cieszylem się gdy otwierała drzwi i wchodziła do domu . Tylko myśmy raczej bardzo mało mówili sobą. To też chyba był problem.
No nic. Dziękuję za odzew .

[Jędrek]

[ognistyptak]

Ratuj koniecznie
Wiać między Wami brak komunikacji i to nalezy naprawić
Ona ma niskie poczucie własnej wartości , pewnie tamten chłopak miał byc takim kołem ratunkowym
Jakby Wam nie wyszło on będzie...
ja wiem że to głupie , ale tak to dla mnie wygląda
Niskie poczucie wartości powoduje że zona nie wierzy ktoś ją może szczerze kochac
brak rozmów nie pomógł ...
Złożenie przez nią pozwu o rozwód widze jako krzyk rozpaczy "ZRÓBMY COŚ Z NAMI"
chyba że w pozwie jest że coś o czym nam nie napisałes
Porozmawiaj z zoną zawsze można spróbowac , sposobów na ratowanie jest wiele
I zawsze w Sądzie możesz powiedzieć to co nam , że kochasz żonę i że tęsknisz za tym aby przez okno mieszkania widzieć jak ona wraca z pracy
A już na pewno powiedz to żonie lub napisz sms

Będzie dobrze tylko trzeba się postarac i wysilić

Ratuj koniecznie
Wiać między Wami brak komunikacji i to nalezy naprawić
Ona ma niskie poczucie własnej wartości , pewnie tamten chłopak miał byc takim kołem ratunkowym
Jakby Wam nie wyszło on będzie...
ja wiem że to głupie , ale tak to dla mnie wygląda
Niskie poczucie wartości powoduje że zona nie wierzy ktoś ją może szczerze kochac
brak rozmów nie pomógł ...
Złożenie przez nią pozwu o rozwód widze jako krzyk rozpaczy "ZRÓBMY COŚ Z NAMI"
chyba że w pozwie jest że coś o czym nam nie napisałes
Porozmawiaj z zoną zawsze można spróbowac , sposobów na ratowanie jest wiele
I zawsze w Sądzie możesz powiedzieć to co nam , że kochasz żonę i że tęsknisz za tym aby przez okno mieszkania widzieć jak ona wraca z pracy
A już na pewno powiedz to żonie lub napisz sms

Będzie dobrze tylko trzeba się postarac i wysilić

[Dabo]

[jacekkm]

[Swallow]

Jacku - nie pisz i nie mów o żonie/do żony, że jest gruba. To niemiłe określenie, choć obiektywnie prawdziwe, jednak jeśli kiedykolwiek żona je usłyszała z Twoich ust, mogło to u niej spowodować taką blokadę, która nie pozwala jej ufać temu, że możesz ją kochać.

Jakie są zamienniki na słowo "gruba"? Puszysta, przy sobie, zaokrąglona, o kobiecych kształtach, o bujnych kształtach. Być może to eufemizmy - nie wiem, z jaką nadwagą boryka się Twoja żona, ale nie jest to ważne. W kwestii wyglądu kobiecie NIGDY nie należy mówić negatywnych rzeczy, co najwyżej zamknąć pytające usta pocałunkiem, uśmiechem.
Mój mąż, na moje pytanie: jak wyglądam?, kiedy po pracy w ogrodzie pokazuję mu się umorusana ziemią, spocona, czerwona na twarzy, z bąblami po ugryzieniach komarów, w gumiakach i starej kamizelce, odpowiada: jak księżniczka na kompoście.
Czy to prawda? Obiektywnie żadna ze mnie księżniczka w takiej sytuacji. Ale jest poczucie humoru, jest utrzymanie miłej, adorującej atmosfery, choć jest też okazanie, że dostrzega się mankamenty żony, ale je się w pełni akceptuje.

Czemu to piszę? Widzisz - kobiety są z natury bardzo wyczulone na punkcie swojego wyglądu. Nie wiem, czy wszystkie kobiety tak mają - ale mniej się przejmiemy tym, że ktoś nam powie: ale ty głupia jesteś (ostatecznie same się oceniamy i wiemy lepiej, że tak nie jest ), niż gdyby nam ktoś powiedział: zbrzydłaś, jesteś chudzielcem, grubaską, nie podobasz mi się.

Bo niestety - uroda to już ten aspekt, który zależy w dużej mierze od odbioru osób drugich. Zapewniam, że gdybyśmy żyły z wiedzą, że nikt z ludzi nie może zobaczyć naszej urody, to wątpię, byśmy się szczególnie starały dobierać torebkę do koloru lakieru do paznokci, albo ciułały na szpilki od Luobotina, chodziły do fryzjera i malowały usta szminką, skoro tylko my będziemy się widzieć. Chcemy błyszczeć, chcemy podobać się. Nie tylko mężowi, ale i teściom, koleżankom, dzieciom. Sobie też oczywiście, to też jest ważne. I możemy - jako kobiety akceptować wady swojego wyglądu, ale musimy wierzyć, że nikt tych wad poza nami nie widzi, choćby to było naiwne.

Oczywiście nie chodzi o to, byś teraz jej sadził fałszywe komplementy na temat smukłości jej ciała, której nie ma - bo to tylko pogorszy sprawę. Chcąc pokazać żonie, że nadal Ci się podoba, spróbuj wyszukać w niej coś pięknego poza jej figurą (a na pewno coś takiego ma). Może ma śliczne oczy, zgrabny nos, ładne usta, dłonie, włosy - a może głos przyjemny? Już sam tam znajdziesz coś na pewno. To tak na przyszłość - bo wiadomo, teraz jest poważniejsza sprawa - Wasze rozstanie. Komplementy muszą być prawdziwe i szczere, z serca - by były przyjęte przez kobietę. Jeśli 10 razy powiesz żonie, że wygląda pięknie, a raz powiesz, że przytyła - to te 10 razy już zostanie zapomniane.

Jeśli kochasz żonę - jak twierdzisz, to nie wzbraniaj się przed spotkaniem z żoną, jeśli ona chce tego spotkania. Nie graj, nie udawaj, bo to bez sensu. Jeśli żona ma do Ciebie pretensje i ciągle Ci wypomina, że odszedłeś - powiedz jasno i wprost: słuchaj, wiem, że odszedłem, bo nie mogłem znieść, że zaangażowałaś się emocjonalnie w związek z kimś innym, nie podobało mi się to i tego nigdy nie zaakceptuje. Ale wróciłem - to po pierwsze, a po drugie, proszę, byś mi tego już nie wypominała.

Komunikuj się prosto i jasno. Piszesz, że mało ze sobą rozmawiacie, może więc poszukaj sobie jakichś fajnych lektur o tym, jak porozumiewać się z ludźmi? Chodzisz do psychologa - poproś ją o jakieś ciekawe pozycje odpowiednie dla Ciebie.
Może poleci Ci kogoś, kto mógłby poprowadzić Waszą wspólną terapię, małżeńską? Może uda Ci się namówić żonę na taką terapię?

Jacku, kochasz żonę, chociaż zawsze miała i nadal ma nadwagę. Musisz wiedzieć, że jesteś wyjątkowym mężczyzną, który poza powierzchownością kobiety, kocha też jej duszę i serce, charakter. Myślę, że to, że tu jesteś akurat Ty i szukasz tu pomocy - świadczy o tym, że nieprzypadkowo mężów nazywa się kapitanami statku zwanego rodziną.

Żona musi wiedzieć, że ją akceptujesz i kochasz taką, jaka jest.
Spotkaj się z nią i bądź wyrozumiały. Ona się boi. Przyznała, że nie lubi swojego ciała, pewnie siebie też. Jestem pielęgniarką i wiem, że otyłość, to w dużej mierze problem leżący w psychice.

Czy żona badała tarczycę? Czasami wyregulowanie pracy tarczycy normuje wagę ciała. Jeśli jednak żona cierpi na bulimię, niezbędna będzie dla niej pomoc specjalisty, spróbuj ją namówić na to.

Trzymaj się i powodzenia. :)

[ Dodano: 2013-08-22, 06:56 ]
Aha, dodam jeszcze kilka słów, bo jak przeczytałam powyższe, to wyszło na to, że każda kobieta to chodzący kompleks i trzeba ją traktować jak porcelanową filiżankę, by jej przypadkiem nie urazić. No nie chciałam takiego wydźwięku, bo wiadomo, że samoakceptacja kobiety w dużej mierze zależy od tego, jak był ten jej wygląd traktowany w dzieciństwie. Jeśli od dziecka słyszała komentarze na temat swojego wyglądu, to będzie jej trudno uwierzyć, że ktoś może ją kochać POMIMO niedoskonałości jej ciała.
Moja znajoma ma córkę, lat 27. Wysoka dziewczyna, ale dość otyła. Znam ją jako niesamowicie wesołą i ruchliwą dziewczynę, która wydawałoby się nie ma problemu z samoakceptacją. Otwarcie mówi, że uwielbia jeść, je zawsze aż się jej uszy trzęsą. Ubiera się w co chce, nawet jeśli widać jej fałdki, nogi całkiem jak nie u modelki. Usmiecha się przy tym i jest bardzo wesołą dziewczyną, ma przemiłego narzeczonego i można powiedzieć, że tak, jest przykładem akceptacji swojego wyglądu.
Ale jakiś czas temu szliśmy - ja i mój mąż oraz moja znajoma właśnie ze swoją córką i jej chlopakiem ulicą naszego miasta po wieczorze spędzonym w restauracji. Idziemy, rozmawiamy, nagle mija nas samochód typu cabriolet wypełniony młodymi chłopakami, którzy wrzeszcząc na cała ulicę, wykrzykiwali coś o kaszalotach i o tym, że zadzwonią do "Greenpeace", bo trzeba ratować wieloryba. Jeden rzucił w nią niedojedzoną paczką chipsów (na szczęście nie trafił). Przejechali i zniknęli za rogiem i zostawili nam urwaną w połowie miła dyskusję i ciężką atmosferę, córka mojej znajomej się rozpłakała, wstydziła się, że jej chłopak i my to słyszeliśmy. Jej pogoda ducha gdzieś się zapodziała - pewnie niewiele osób NAPRAWDĘ by się nie przejęło tymi komentarzami i chociaż na co dzień dziewczyna nie ma problemów z tym, jak wygląda - tego typu sytuacje zapewne ją dołują i martwią.

A co mówić o osobie, takiej jak Twoja żona, która nie akceptuje swojego ciała, do tego stopnia, że ma bulimię, że ucieka się do takich sposobów, by poczuć się lepiej - jak poszukiwanie adoracji innych mężczyzn. Musisz koniecznie namówić ją do poszukania pomocy. Przy pokonywaniu kryzysu, zawsze warto szukać sedna, czyli przyczyny kryzysu, inaczej powróci on po jakimś czasie, bo przyczyna nie została usunięta czy naprawiona.

Jacku - nie pisz i nie mów o żonie/do żony, że jest gruba. To niemiłe określenie, choć obiektywnie prawdziwe, jednak jeśli kiedykolwiek żona je usłyszała z Twoich ust, mogło to u niej spowodować taką blokadę, która nie pozwala jej ufać temu, że możesz ją kochać.

Jakie są zamienniki na słowo "gruba"? Puszysta, przy sobie, zaokrąglona, o kobiecych kształtach, o bujnych kształtach. Być może to eufemizmy - nie wiem, z jaką nadwagą boryka się Twoja żona, ale nie jest to ważne. W kwestii wyglądu kobiecie NIGDY nie należy mówić negatywnych rzeczy, co najwyżej zamknąć pytające usta pocałunkiem, uśmiechem.
Mój mąż, na moje pytanie: jak wyglądam?, kiedy po pracy w ogrodzie pokazuję mu się umorusana ziemią, spocona, czerwona na twarzy, z bąblami po ugryzieniach komarów, w gumiakach i starej kamizelce, odpowiada: jak księżniczka na kompoście.
Czy to prawda? Obiektywnie żadna ze mnie księżniczka w takiej sytuacji. Ale jest poczucie humoru, jest utrzymanie miłej, adorującej atmosfery, choć jest też okazanie, że dostrzega się mankamenty żony, ale je się w pełni akceptuje.

Czemu to piszę? Widzisz - kobiety są z natury bardzo wyczulone na punkcie swojego wyglądu. Nie wiem, czy wszystkie kobiety tak mają - ale mniej się przejmiemy tym, że ktoś nam powie: ale ty głupia jesteś (ostatecznie same się oceniamy i wiemy lepiej, że tak nie jest ), niż gdyby nam ktoś powiedział: zbrzydłaś, jesteś chudzielcem, grubaską, nie podobasz mi się.

Bo niestety - uroda to już ten aspekt, który zależy w dużej mierze od odbioru osób drugich. Zapewniam, że gdybyśmy żyły z wiedzą, że nikt z ludzi nie może zobaczyć naszej urody, to wątpię, byśmy się szczególnie starały dobierać torebkę do koloru lakieru do paznokci, albo ciułały na szpilki od Luobotina, chodziły do fryzjera i malowały usta szminką, skoro tylko my będziemy się widzieć. Chcemy błyszczeć, chcemy podobać się. Nie tylko mężowi, ale i teściom, koleżankom, dzieciom. Sobie też oczywiście, to też jest ważne. I możemy - jako kobiety akceptować wady swojego wyglądu, ale musimy wierzyć, że nikt tych wad poza nami nie widzi, choćby to było naiwne.

Oczywiście nie chodzi o to, byś teraz jej sadził fałszywe komplementy na temat smukłości jej ciała, której nie ma - bo to tylko pogorszy sprawę. Chcąc pokazać żonie, że nadal Ci się podoba, spróbuj wyszukać w niej coś pięknego poza jej figurą (a na pewno coś takiego ma). Może ma śliczne oczy, zgrabny nos, ładne usta, dłonie, włosy - a może głos przyjemny? Już sam tam znajdziesz coś na pewno. To tak na przyszłość - bo wiadomo, teraz jest poważniejsza sprawa - Wasze rozstanie. Komplementy muszą być prawdziwe i szczere, z serca - by były przyjęte przez kobietę. Jeśli 10 razy powiesz żonie, że wygląda pięknie, a raz powiesz, że przytyła - to te 10 razy już zostanie zapomniane.

Jeśli kochasz żonę - jak twierdzisz, to nie wzbraniaj się przed spotkaniem z żoną, jeśli ona chce tego spotkania. Nie graj, nie udawaj, bo to bez sensu. Jeśli żona ma do Ciebie pretensje i ciągle Ci wypomina, że odszedłeś - powiedz jasno i wprost: słuchaj, wiem, że odszedłem, bo nie mogłem znieść, że zaangażowałaś się emocjonalnie w związek z kimś innym, nie podobało mi się to i tego nigdy nie zaakceptuje. Ale wróciłem - to po pierwsze, a po drugie, proszę, byś mi tego już nie wypominała.

Komunikuj się prosto i jasno. Piszesz, że mało ze sobą rozmawiacie, może więc poszukaj sobie jakichś fajnych lektur o tym, jak porozumiewać się z ludźmi? Chodzisz do psychologa - poproś ją o jakieś ciekawe pozycje odpowiednie dla Ciebie.
Może poleci Ci kogoś, kto mógłby poprowadzić Waszą wspólną terapię, małżeńską? Może uda Ci się namówić żonę na taką terapię?

Jacku, kochasz żonę, chociaż zawsze miała i nadal ma nadwagę. Musisz wiedzieć, że jesteś wyjątkowym mężczyzną, który poza powierzchownością kobiety, kocha też jej duszę i serce, charakter. Myślę, że to, że tu jesteś akurat Ty i szukasz tu pomocy - świadczy o tym, że nieprzypadkowo mężów nazywa się kapitanami statku zwanego rodziną.

Żona musi wiedzieć, że ją akceptujesz i kochasz taką, jaka jest.
Spotkaj się z nią i bądź wyrozumiały. Ona się boi. Przyznała, że nie lubi swojego ciała, pewnie siebie też. Jestem pielęgniarką i wiem, że otyłość, to w dużej mierze problem leżący w psychice.

Czy żona badała tarczycę? Czasami wyregulowanie pracy tarczycy normuje wagę ciała. Jeśli jednak żona cierpi na bulimię, niezbędna będzie dla niej pomoc specjalisty, spróbuj ją namówić na to.

Trzymaj się i powodzenia. :)

[ Dodano: 2013-08-22, 06:56 ]
Aha, dodam jeszcze kilka słów, bo jak przeczytałam powyższe, to wyszło na to, że każda kobieta to chodzący kompleks i trzeba ją traktować jak porcelanową filiżankę, by jej przypadkiem nie urazić. No nie chciałam takiego wydźwięku, bo wiadomo, że samoakceptacja kobiety w dużej mierze zależy od tego, jak był ten jej wygląd traktowany w dzieciństwie. Jeśli od dziecka słyszała komentarze na temat swojego wyglądu, to będzie jej trudno uwierzyć, że ktoś może ją kochać POMIMO niedoskonałości jej ciała.
Moja znajoma ma córkę, lat 27. Wysoka dziewczyna, ale dość otyła. Znam ją jako niesamowicie wesołą i ruchliwą dziewczynę, która wydawałoby się nie ma problemu z samoakceptacją. Otwarcie mówi, że uwielbia jeść, je zawsze aż się jej uszy trzęsą. Ubiera się w co chce, nawet jeśli widać jej fałdki, nogi całkiem jak nie u modelki. Usmiecha się przy tym i jest bardzo wesołą dziewczyną, ma przemiłego narzeczonego i można powiedzieć, że tak, jest przykładem akceptacji swojego wyglądu.
Ale jakiś czas temu szliśmy - ja i mój mąż oraz moja znajoma właśnie ze swoją córką i jej chlopakiem ulicą naszego miasta po wieczorze spędzonym w restauracji. Idziemy, rozmawiamy, nagle mija nas samochód typu cabriolet wypełniony młodymi chłopakami, którzy wrzeszcząc na cała ulicę, wykrzykiwali coś o kaszalotach i o tym, że zadzwonią do "Greenpeace", bo trzeba ratować wieloryba. Jeden rzucił w nią niedojedzoną paczką chipsów (na szczęście nie trafił). Przejechali i zniknęli za rogiem i zostawili nam urwaną w połowie miła dyskusję i ciężką atmosferę, córka mojej znajomej się rozpłakała, wstydziła się, że jej chłopak i my to słyszeliśmy. Jej pogoda ducha gdzieś się zapodziała - pewnie niewiele osób NAPRAWDĘ by się nie przejęło tymi komentarzami i chociaż na co dzień dziewczyna nie ma problemów z tym, jak wygląda - tego typu sytuacje zapewne ją dołują i martwią.

A co mówić o osobie, takiej jak Twoja żona, która nie akceptuje swojego ciała, do tego stopnia, że ma bulimię, że ucieka się do takich sposobów, by poczuć się lepiej - jak poszukiwanie adoracji innych mężczyzn. Musisz koniecznie namówić ją do poszukania pomocy. Przy pokonywaniu kryzysu, zawsze warto szukać sedna, czyli przyczyny kryzysu, inaczej powróci on po jakimś czasie, bo przyczyna nie została usunięta czy naprawiona.

[jacekkm]

Bardzo, bardzo dziękuję Ci za to co napisałaś.
Moja żona ma bulimię. Na terapię nie pójdzie. Powiedziała mi że ma mnie a ja jestem jak lekarz dla niej.
Nie chciałem nic pisać złego o mojej żonie. Przepraszam że napisałem że jest gruba. Żona mówi o sobie że jest puszysta lub grubaska. Nie miałem nic złego na myśli. Może nie wiedziałem po prostu jak to napisać.
Jeszcze raz wielkie dzięki za twój post. Dał mi sporo.

Bardzo, bardzo dziękuję Ci za to co napisałaś.
Moja żona ma bulimię. Na terapię nie pójdzie. Powiedziała mi że ma mnie a ja jestem jak lekarz dla niej.
Nie chciałem nic pisać złego o mojej żonie. Przepraszam że napisałem że jest gruba. Żona mówi o sobie że jest puszysta lub grubaska. Nie miałem nic złego na myśli. Może nie wiedziałem po prostu jak to napisać.
Jeszcze raz wielkie dzięki za twój post. Dał mi sporo.

[Swallow]