[Pavel]

Wypowiem sie od strony nałogowca, moze to w jakiś sposób pomoże zrozumiec pewne mechanizmy, wszystko na przykładzie doświadczeń własnych.

Paliłem papierosy od 15 roku zycia, wciąż pale (e papieros). Moja zona nie znosi palaczy, od kiedy zauważyła, ze ma mnie "w garści" okrutnie marudziła. Przed ślubem "uległem" i obiecałem przejść na
e-fajkę. Normalne papierosy popalałem zwykle gdy nie mogłem palić elektronika, gdy cos sie w nim zepsuło. Plus czasem przy piwie.

Teraz nie ciągnie mnie zupełnie do zwykłych papierosów, aczkolwiek uczciwie przyznaje - jeden nałóg zamieniłem na drugi, nieco tańszy, prawdopodobnie zdrowszy i zdecydowanie mniej śmierdzący. Dojrzewam powoli do rzucenia i tego nałogu, wierze, ze sie uda.

Absolutnie rozumiem, ze fajki śmierdzą, całowanie sie z popielniczka jest frustrujace etc.
Rozumiem rowniez, ze postawiłaś takie warunki i maz sie na nie zgodził. Kłamstwo to kłamstwo. Z tym sie nie da dyskutować.

Jednak (to nie próba usprawiedliwiania) chciałbym na swoim przykładzie wytłumaczyć dlaczego ja ukrywałem sie jak dzieciak.
Rowniez kłamałem na ten temat zonie, powód - nie znoszę wiercenia dziury w brzuchu, marudzenia. Chyba typowo męska to cecha.
Dodam, ze nie motywowało mnie do zmierzenia sie z rzuceniem ani kontrolowanie ani narzekanie ani zakazywanie. Odbierałem to jako atak na swoją wolność. Poza tym, to nałóg, wiec i ciezko rzucić to ot tak.
Wiem cos o tym - w przeszłości dwukrotnie rzucałem zupełnie - raz na rok, pozniej na dwa.
W obu przypadkach - gdy sam o tym postanowiłem, gdy nikt nie "pomagał" mi w podjęciu decyzji. Dodam, ze rzucałem bez żadnych wspomagaczy, cudownych kuracji etc.
Samemu trzeba dorosnąć do tej decyzji, chyba tylko w taki sposób mozna sie z tym skutecznie zmierzyć.

Pomocne wg mnie moze byc mówienie o uczuciach które wywołuje palenie partnera. Gdy zona mowila od tej strony, odbierałem to zupełnie inaczej, teraz wiem dlaczego - ciezko dyskutować z czyimś uczuciami.
Da sie to zrobic w sposób łagodny, nie stawiający pod ściana. Reakcja na atak jest wycofanie lub kontratak.

Wypowiem sie od strony nałogowca, moze to w jakiś sposób pomoże zrozumiec pewne mechanizmy, wszystko na przykładzie doświadczeń własnych.

Paliłem papierosy od 15 roku zycia, wciąż pale (e papieros). Moja zona nie znosi palaczy, od kiedy zauważyła, ze ma mnie "w garści" okrutnie marudziła. Przed ślubem "uległem" i obiecałem przejść na
e-fajkę. Normalne papierosy popalałem zwykle gdy nie mogłem palić elektronika, gdy cos sie w nim zepsuło. Plus czasem przy piwie.

Teraz nie ciągnie mnie zupełnie do zwykłych papierosów, aczkolwiek uczciwie przyznaje - jeden nałóg zamieniłem na drugi, nieco tańszy, prawdopodobnie zdrowszy i zdecydowanie mniej śmierdzący. Dojrzewam powoli do rzucenia i tego nałogu, wierze, ze sie uda.

Absolutnie rozumiem, ze fajki śmierdzą, całowanie sie z popielniczka jest frustrujace etc.
Rozumiem rowniez, ze postawiłaś takie warunki i maz sie na nie zgodził. Kłamstwo to kłamstwo. Z tym sie nie da dyskutować.

Jednak (to nie próba usprawiedliwiania) chciałbym na swoim przykładzie wytłumaczyć dlaczego ja ukrywałem sie jak dzieciak.
Rowniez kłamałem na ten temat zonie, powód - nie znoszę wiercenia dziury w brzuchu, marudzenia. Chyba typowo męska to cecha.
Dodam, ze nie motywowało mnie do zmierzenia sie z rzuceniem ani kontrolowanie ani narzekanie ani zakazywanie. Odbierałem to jako atak na swoją wolność. Poza tym, to nałóg, wiec i ciezko rzucić to ot tak.
Wiem cos o tym - w przeszłości dwukrotnie rzucałem zupełnie - raz na rok, pozniej na dwa.
W obu przypadkach - gdy sam o tym postanowiłem, gdy nikt nie "pomagał" mi w podjęciu decyzji. Dodam, ze rzucałem bez żadnych wspomagaczy, cudownych kuracji etc.
Samemu trzeba dorosnąć do tej decyzji, chyba tylko w taki sposób mozna sie z tym skutecznie zmierzyć.

Pomocne wg mnie moze byc mówienie o uczuciach które wywołuje palenie partnera. Gdy zona mowila od tej strony, odbierałem to zupełnie inaczej, teraz wiem dlaczego - ciezko dyskutować z czyimś uczuciami.
Da sie to zrobic w sposób łagodny, nie stawiający pod ściana. Reakcja na atak jest wycofanie lub kontratak.

[edytka880]

[edytka880]

[Bety]

Tez mam w rodzinie chorobę alkoholową- mój brat jest trzeźwym alkoholikiem od 3 lat, wczesniej 15 lat pił i brał narkotyki
Odmawialismy Nowennę Pomejańską, oraz jedna osoba z rodziny podjęła się krucjaty trzeźwości do końca życia za mojego brata.

Jest tez wujek ,za którego taką krucjatę podjęła jego żona (najpierw na kilka miesięcy, potem na rok i potem do końca życia).

Tez mam w rodzinie chorobę alkoholową- mój brat jest trzeźwym alkoholikiem od 3 lat, wczesniej 15 lat pił i brał narkotyki
Odmawialismy Nowennę Pomejańską, oraz jedna osoba z rodziny podjęła się krucjaty trzeźwości do końca życia za mojego brata.

Jest tez wujek ,za którego taką krucjatę podjęła jego żona (najpierw na kilka miesięcy, potem na rok i potem do końca życia).

[Jacek-sychar]

Rozwód w rodzinie męża, alkohol w rodzinie męża i Twojej.
Czy znasz książki ks. Grzegorza Poloka "Rozwinąć skrzydła" i "W drodze do siebie"?
Są tutaj:
http://www.rozwinacskrzydla.pl/
Chyba byłoby warto, abyś Ty i Twój mąż do nich zajrzeli.

Jest jeszcze jedna pozycja:
Jim Conway
"Dorosłe dzieci prawnie lub emocjonalnie rozwiedzionych rodziców. Jak uwolnić się od bolesnej przeszłości"
fragment tutaj:
http://www.rozwinacskrzyd...%20rodzicow.pdf
reszta w książce.

Rozwód w rodzinie męża, alkohol w rodzinie męża i Twojej.
Czy znasz książki ks. Grzegorza Poloka "Rozwinąć skrzydła" i "W drodze do siebie"?
Są tutaj:
http://www.rozwinacskrzydla.pl/
Chyba byłoby warto, abyś Ty i Twój mąż do nich zajrzeli.

Jest jeszcze jedna pozycja:
Jim Conway
"Dorosłe dzieci prawnie lub emocjonalnie rozwiedzionych rodziców. Jak uwolnić się od bolesnej przeszłości"
fragment tutaj:
http://www.rozwinacskrzyd...%20rodzicow.pdf
reszta w książce.

[kenya]

Edytko, 21.08 napisałaś:

Cytat:

Mój mąż jak w temacie pije, pali, ogląda te świństwa, okłamuje mnie, trwoni pieniądze.

&

Cytat:

Kazałam mu się wyprowadzić i nie mieszka z nami od 27 lipca, jest u swojej mamy, a ja próbuje jakoś żyć.

&

Cytat:

Po tych wszystkich przejściach i trzech pobytach w szpitalu z powodu zagrożenia utraty ciąży powiedziałam mu że póki nie poukłada sobie w głowie to nie ma co do nas wracać.

Czy już sobie poukładał w głowie, zgodnie z Twoimi oczekiwaniami, że JUŻ rozważasz zniesienie postawionej przez siebie granicy, że zastanawiasz się nad jego powrotem?

Dzisiaj, 30.08. zaledwie po kilku dniach piszesz:

edytka880 napisał/a:

Wyznaczyłam te granice ale mąż chce wrócić, mówi że to zależy ode mnie i że jak nie spróbuję to będę czekać 10 lat.

To co maż MÓWI, jest manipulacją w czystej postaci.
Przerzuca na Ciebie odpowiedzialność. Niejako wymusza Twoją decyzję, sugerując że jego los jest w Twoich rękach. Wzbudza w Tobie poczucie winy. A Ty to kupujesz.

Cytat:

Mówił że jak jest z nami podczas odwiedzin to nie myśli o piciu a jak wraca do domu to zaczyna go nosić.

Masz już jakieś konkretne dowody na to, że mąż już idzie w dobrym kierunku?
Bo ja, czytając to co powyżej, tzn. co on mówi do Ciebie, nie widzę żadnego progresu, wręcz typowy dla nałogowca schemat zachowań, którym się posługuje - dla uzyskania swojego komfortu.

Zauważ, że przed jego wyprowadzką, Twoja i dziecka obecność nie spowodowała że przestawało go "nosić".
Edytko, Ty nie jesteś lekarstwem na jego myśli o piciu ani panaceum na jego "noszenie", NIKT nie jest.

Myślę, że przede wszystkim potrzebujesz być konsekwentna.

Edytko, 21.08 napisałaś:

Cytat:

Mój mąż jak w temacie pije, pali, ogląda te świństwa, okłamuje mnie, trwoni pieniądze.

&

Cytat:

Kazałam mu się wyprowadzić i nie mieszka z nami od 27 lipca, jest u swojej mamy, a ja próbuje jakoś żyć.

&

Cytat:

Po tych wszystkich przejściach i trzech pobytach w szpitalu z powodu zagrożenia utraty ciąży powiedziałam mu że póki nie poukłada sobie w głowie to nie ma co do nas wracać.

Czy już sobie poukładał w głowie, zgodnie z Twoimi oczekiwaniami, że JUŻ rozważasz zniesienie postawionej przez siebie granicy, że zastanawiasz się nad jego powrotem?

Dzisiaj, 30.08. zaledwie po kilku dniach piszesz:

edytka880 napisał/a:

Wyznaczyłam te granice ale mąż chce wrócić, mówi że to zależy ode mnie i że jak nie spróbuję to będę czekać 10 lat.

To co maż MÓWI, jest manipulacją w czystej postaci.
Przerzuca na Ciebie odpowiedzialność. Niejako wymusza Twoją decyzję, sugerując że jego los jest w Twoich rękach. Wzbudza w Tobie poczucie winy. A Ty to kupujesz.

Cytat:

Mówił że jak jest z nami podczas odwiedzin to nie myśli o piciu a jak wraca do domu to zaczyna go nosić.

Masz już jakieś konkretne dowody na to, że mąż już idzie w dobrym kierunku?
Bo ja, czytając to co powyżej, tzn. co on mówi do Ciebie, nie widzę żadnego progresu, wręcz typowy dla nałogowca schemat zachowań, którym się posługuje - dla uzyskania swojego komfortu.

Zauważ, że przed jego wyprowadzką, Twoja i dziecka obecność nie spowodowała że przestawało go "nosić".
Edytko, Ty nie jesteś lekarstwem na jego myśli o piciu ani panaceum na jego "noszenie", NIKT nie jest.

Myślę, że przede wszystkim potrzebujesz być konsekwentna.

[edytka880]

[renta11]

Edytko

Dopóki plusy picia będą większe od ponoszonych konsekwencji - nic się nie zmieni.

To ON musi CHCIEĆ przestać pić, potem znaleźć na to siły, a potem zaniechać picia.
Nie Ty, a ON. Dlatego mówi się, że alkoholik musi sięgnąć swojego dna. Im wcześniej, tym lepiej dla niego i innych.
A Ty zajmij się sobą i dziećmi.
Kiedy wpuścisz go do domu, nic się nie zmieni. Bo on się nie zmienił. Nadal kłamie, manipuluje, przerzuca winę na Ciebie.

Czas abstynencji musiałby by być taki, żebyś Ty uwierzyła w sens tego powrotu.

Mój mąż pił za dużo, od kiedy go poznałam. Po ponad 20 latach poszedł na psychoterapię do Poradni. Po rozmowie interwencyjnej. Po 2,3 miesiącach znowu zaczął picie. I pije do dzisiaj. Najpierw przez trudne dzieciństwo i tatę, który porzucił rodzinę dla kochanki, po latach przeze mnie, teraz szczęśliwie przez kochankę. Ponieważ ze mną coraz trudniej było mu się bujać na karuzeli emocji, znalazł sobie inną kobietę. I razem bujają się i grają w zielone. Dla mnie szczęśliwie, że beze mnie.

Alkoholizm rozwija się z reguły powoli i podstępnie zagarnia coraz większy obszar. Ważne, aby umieć wysiąść w odpowiednim czasie z tej pędzącej kolejki.
Nie przez Ciebie zaczął pić i nie dla Ciebie skończy picie (albo nie ).
To nie jest Twój problem, to nie jest Twoja sprawa.
Twoim problemem jest współuzależnienie. Taka jazda na karuzeli emocji od "jestem jego zbawicielem, najważniejszą osobą na świecie" do "nienawidzę Cię, to wszystko przez Ciebie". Bardzo wciągająca i uzależniająca.
TY TO musisz zacząć leczyć. Najlepiej w Al-Anon.
A męża zostaw Bogu, ON sobie z nim poradzi.
Twoje wtrącanie się tylko stworzy mu komfort picia.

Edytko

Dopóki plusy picia będą większe od ponoszonych konsekwencji - nic się nie zmieni.

To ON musi CHCIEĆ przestać pić, potem znaleźć na to siły, a potem zaniechać picia.
Nie Ty, a ON. Dlatego mówi się, że alkoholik musi sięgnąć swojego dna. Im wcześniej, tym lepiej dla niego i innych.
A Ty zajmij się sobą i dziećmi.
Kiedy wpuścisz go do domu, nic się nie zmieni. Bo on się nie zmienił. Nadal kłamie, manipuluje, przerzuca winę na Ciebie.

Czas abstynencji musiałby by być taki, żebyś Ty uwierzyła w sens tego powrotu.

Mój mąż pił za dużo, od kiedy go poznałam. Po ponad 20 latach poszedł na psychoterapię do Poradni. Po rozmowie interwencyjnej. Po 2,3 miesiącach znowu zaczął picie. I pije do dzisiaj. Najpierw przez trudne dzieciństwo i tatę, który porzucił rodzinę dla kochanki, po latach przeze mnie, teraz szczęśliwie przez kochankę. Ponieważ ze mną coraz trudniej było mu się bujać na karuzeli emocji, znalazł sobie inną kobietę. I razem bujają się i grają w zielone. Dla mnie szczęśliwie, że beze mnie.

Alkoholizm rozwija się z reguły powoli i podstępnie zagarnia coraz większy obszar. Ważne, aby umieć wysiąść w odpowiednim czasie z tej pędzącej kolejki.
Nie przez Ciebie zaczął pić i nie dla Ciebie skończy picie (albo nie ).
To nie jest Twój problem, to nie jest Twoja sprawa.
Twoim problemem jest współuzależnienie. Taka jazda na karuzeli emocji od "jestem jego zbawicielem, najważniejszą osobą na świecie" do "nienawidzę Cię, to wszystko przez Ciebie". Bardzo wciągająca i uzależniająca.
TY TO musisz zacząć leczyć. Najlepiej w Al-Anon.
A męża zostaw Bogu, ON sobie z nim poradzi.
Twoje wtrącanie się tylko stworzy mu komfort picia.

[edytka880]

Witam,
czy ja coś robię źle? napiszcie mi bo już sama nie wiem. Mąż nadal z nami nie mieszka, ale nas odwiedza. Był w poniedziałek i w środę bo jechał też w te dni na mityngi w mojej okolicy. Żeby nie wracał później do siebie to pozwalałam mu nocować. Na weekend jak przyjeżdża to w sobotę po południu, spędza czas z małą, wykąpie ją i nocuje żeby w niedzielę nie musiał znów jechać. Mój tata się oburza bo że teraz to mu dopiero stworzyłam komfort picia, przyjedzie sobie kiedy chce, nocuje, nie ma obowiązków, a tam może robić co chce. Ja mu tłumacze że on nadal chce jak najszybciej do nas wrócić, bo wolałby spędzać czas z nami a nie ze swoją mamusią. I że jeśli problem był że nie spędzał z nami czasu to teraz przynajmniej jak przyjeżdża to zajmuje się córeczką i ze mną rozmawia. To pójdziemy razem na spacer to wspólny obiad czy gdzieś razem pojedziemy całą rodziną. Czy to źle że on się stara odbudować relacje? Czy tak jak chyba mój ojciec to widzi mam mu całkiem ograniczyć kontakty z nami? bo jakoś sobie tego nie wyobrażam żeby on nie mógł przyjechać do córki i do mnie, zwłaszcza że jeździ na te mityngi, czyta książki które sobie zakupił. Jak mamy odbudować naszą więź skoro byśmy się nie widywali?

Witam,
czy ja coś robię źle? napiszcie mi bo już sama nie wiem. Mąż nadal z nami nie mieszka, ale nas odwiedza. Był w poniedziałek i w środę bo jechał też w te dni na mityngi w mojej okolicy. Żeby nie wracał później do siebie to pozwalałam mu nocować. Na weekend jak przyjeżdża to w sobotę po południu, spędza czas z małą, wykąpie ją i nocuje żeby w niedzielę nie musiał znów jechać. Mój tata się oburza bo że teraz to mu dopiero stworzyłam komfort picia, przyjedzie sobie kiedy chce, nocuje, nie ma obowiązków, a tam może robić co chce. Ja mu tłumacze że on nadal chce jak najszybciej do nas wrócić, bo wolałby spędzać czas z nami a nie ze swoją mamusią. I że jeśli problem był że nie spędzał z nami czasu to teraz przynajmniej jak przyjeżdża to zajmuje się córeczką i ze mną rozmawia. To pójdziemy razem na spacer to wspólny obiad czy gdzieś razem pojedziemy całą rodziną. Czy to źle że on się stara odbudować relacje? Czy tak jak chyba mój ojciec to widzi mam mu całkiem ograniczyć kontakty z nami? bo jakoś sobie tego nie wyobrażam żeby on nie mógł przyjechać do córki i do mnie, zwłaszcza że jeździ na te mityngi, czyta książki które sobie zakupił. Jak mamy odbudować naszą więź skoro byśmy się nie widywali?