[zenia1780]

[Sylwka30]

Dzięki serdeczne za odpowiedzi. Co do powrotu do męża - jak powiedziałam, że zamierzam się wprowadzić z powrotem, to odburknął, że w takim razie on się wyprowadzi. Dałam spokój, żeby nie musiał sobie szukać i wynajmować mieszkania.

Zaproponowałam 2 tyg.temu wizytę u notariusza w celu sporządzenia rozdzielności, zgodził się, byliśmy. Pomyślałam, że się tym uspokoi i póki co to wystarczy, żeby nie podejmował się złożenia pozwu.

W tym tygodniu się widzieliśmy, oddał mi ostatnie rzeczy z domu... Przed tym spotkaniem napisałam Mu długiego maila, zapewniając o mojej miłości, przebaczeniu, chęci ratowania mimo wszystko oraz, że nigdy nie zgodzę się na rozwód. Podczas spotkania powtórzyłam to - wściekł się: powiedział, że to mój problem, że on nigdy do mnie nie wróci i tak wkrótce złoży pozew. Uważa, że chcę zrobić Mu na złość, a mi wcale nie o to chodzi... Do tej pory nie usłyszałam od Niego powodu i to jest najgorsze. "Nie kocham" to dla mnie nie powód. Nie chce rozmawiać. Proponowałam wizytę u terapeuty lub księdza chociaż - powiedział, że i tak złoży pozew i do niczego Go nie zmuszę.

Po tym spotkaniu znowu wróciła walka duchowa, ratować nawet jak On nie chce?
Wysyłam do Niego maile na temat Boga i miłości co kilka dni, na które nie ma odpowiedzi.
Zakupiłam kilka książek polecanych przez autorkę "ile warta jest Twoja obrączka". Przeczytałam i jestem zachwycona nimi, jedną malutką nawet podrzuciłam w dokumentach mężowi - "czy dialog może uratować małżeństwo".

Modlę się za Niego codziennie na różańcu. Dziś zaczęłam czytać książę J. Pulikowskiego "czy warto ratować małżeństwo":) Przesłuchuję na youtube polecane przez Was kazania.
Poza tym cierpieniem, dzieją się same dobre rzeczy. To "palec Boży":)

Dzięki serdeczne za odpowiedzi. Co do powrotu do męża - jak powiedziałam, że zamierzam się wprowadzić z powrotem, to odburknął, że w takim razie on się wyprowadzi. Dałam spokój, żeby nie musiał sobie szukać i wynajmować mieszkania.

Zaproponowałam 2 tyg.temu wizytę u notariusza w celu sporządzenia rozdzielności, zgodził się, byliśmy. Pomyślałam, że się tym uspokoi i póki co to wystarczy, żeby nie podejmował się złożenia pozwu.

W tym tygodniu się widzieliśmy, oddał mi ostatnie rzeczy z domu... Przed tym spotkaniem napisałam Mu długiego maila, zapewniając o mojej miłości, przebaczeniu, chęci ratowania mimo wszystko oraz, że nigdy nie zgodzę się na rozwód. Podczas spotkania powtórzyłam to - wściekł się: powiedział, że to mój problem, że on nigdy do mnie nie wróci i tak wkrótce złoży pozew. Uważa, że chcę zrobić Mu na złość, a mi wcale nie o to chodzi... Do tej pory nie usłyszałam od Niego powodu i to jest najgorsze. "Nie kocham" to dla mnie nie powód. Nie chce rozmawiać. Proponowałam wizytę u terapeuty lub księdza chociaż - powiedział, że i tak złoży pozew i do niczego Go nie zmuszę.

Po tym spotkaniu znowu wróciła walka duchowa, ratować nawet jak On nie chce?
Wysyłam do Niego maile na temat Boga i miłości co kilka dni, na które nie ma odpowiedzi.
Zakupiłam kilka książek polecanych przez autorkę "ile warta jest Twoja obrączka". Przeczytałam i jestem zachwycona nimi, jedną malutką nawet podrzuciłam w dokumentach mężowi - "czy dialog może uratować małżeństwo".

Modlę się za Niego codziennie na różańcu. Dziś zaczęłam czytać książę J. Pulikowskiego "czy warto ratować małżeństwo":) Przesłuchuję na youtube polecane przez Was kazania.
Poza tym cierpieniem, dzieją się same dobre rzeczy. To "palec Boży":)