[Kassia]

Przeczytałam Wasze wpisy (w większości) - jestem na tym forum od prawie początku swojego małżeństwa - i mogłoby się wydawać to dziwne, bo z pozoru byłam szczęśliwa.
Ślub jak z bajki, kupno nowego mieszkania, zmiana pracy na lepiej płatną.
Mój mąż pochodzi z rodziny rozbitej, z problemem alkoholowym, był zarówno świadkiem jak i ofiarą przemocy psychicznej i fizycznej. Sam nie pije, nigdy mnie nie uderzył.
Jednakże nie radzi sobie z tym co było, z własnym niskim poczuciem wartości - nie chcę tutaj stawiać diagnozy ani oceniać stanu, ale namówiłam męża na skorzystanie z pomocy lekarza. Obecnie mój mąż leczy się na depresję, zażywa antydepresanty. Jako uzupełnienie leczenia farmakologicznego zalecana jest psychoterapia, ale nic na siłę...
Jednak nie chcę opisywać jego problemów, bo mam możliwość tylko zmiany siebie... Ja też borykam się z poczuciem braku akceptacji, niską samooceną. Odkąd pamiętam, miałam problem z wagą, w tym momencie mimo wielu diet i wyrzeczeń nadal mam kilka kg nadwagi. Udało mi się schudnąć ponad 20 kg, jestem szczuplejsza niż wtedy gdy poznałam swojego obecnego męża.
Jednak ostatnio słyszę z ust męża naprawdę przykre uwagi - nie mam w ogóle ochoty nic jeść w jego towarzystwie, bo słyszę że mną się brzydzi, że ma mnie dość i że fatalnie wyglądam.
Jest to dla mnie straszne, czuję jakby mi serce pękało za każdym razem gdy mówi coś takiego. Jesteśmy już przeszło 3 lata po ślubie, oboje mamy pracę. Chciałam abyśmy postarali się o dziecko, mój mąż jednak nie ma w ogóle ochoty na pożycie małżeńskie. Ani posiadanie dziecka.
I zrzuca winę na mnie, bo gdybym była lepsza, to wtedy by miał.
Te uwagi traktuje jako szczerość wobec mojej osoby, gdy jest z czegoś niezadowolony dosłownie je z siebie wyrzuca. Dodam, że o dom (zakupy, obiady, sprzątanie) w 99% dbam ja, na to wydaję całą swoją wypłatę. Mój mąż wraca z pracy i odpoczywa.
Jestem zmęczona fizycznie i psychicznie - stres w firmie, stres w domu.
Chciałabym się schować za mur i nie pozwolić nikomu/niczemu zranić.
Nie mogę też za często odwiedzać własnej rodziny (rodziców), bo mój mąż jest niezadowolony gdy muszę wyjechać i go zostawić samego. Nie mogę rozmawiać przez telefon/spotykać się z koleżankami, bo on jest niezadowolony gdy to robię.
Wiem, że jego ojciec tak samo źle odnosił się do matki, bez późniejszych przeprosin. A potem rozmawiał tak jakby nic się nie stało. Podobne zachowanie obserwuję u męża.
Nie wiem, co robić, jak postawić granice. Unikam komunikatów "ty" i "zawsze" oraz "nigdy" - mówię, że jest mi przykro, że tak mówi, uważam że nie jest to porządku itp.
Jestem komunikatywna - potrafię jasno formułować myśli i robię z tego użytek. Tu napotykam jednak na mur. Co mam w sobie zmienić/zrobić żeby wreszcie była kochana? W tym momencie mam wrażenie, że tylko ja rozumiem co znaczy "dawać".
Bo poświęcenie to moja działka. Jeżeli taka jest wola Boża, będę nieść ten krzyż dopóki zdołam. Nie chcę jednak patologicznej sytuacji, rozpadu małżeństwa. Co mogę zrobić, gdy czuję że moja godność jest deptana, gdy jestem traktowana gorzej niż służąca i częstowana obelgami?
Dodatkowo nie pomaga fakt, że mąż jest "wierzącym niepraktykującym". Przynajmniej tak zaczął się zachowywać kilka miesięcy po ślubie.
Modlę się codziennie za niego i za siebie - o nawrócenie dla nas obojga oraz jego rodziców. Męża denerwuje fakt, gdy czasem w dzień powszedni (nie daję rady codziennie) wstaję rano przed pracą na mszę do kościoła, albo gdy modlę się w domu (rano, wieczorem) - wiara wyraża się w praktykach.
Albo ktoś wierzy, albo nie. I tu jest kolejny konflikt - kocham męża ale kocham i Boga i nie mogę męża stawiać ponad Panem Bogiem. Dla mnie niedzielna msza św. to piękno spotkania z Panem i nie opuszczę jej - nie jeden raz usłyszałam od męża że jestem głupia bo zamiast wyjechać na wycieczkę ja się przejmuję tym żeby w okolicy był kościół, w którym mogłabym uczestniczyć we mszy. I tu kolejne "uwagi".
Nikt nie jest doskonały, ja też nie :( Może powinnam milczeć i znosić to w pokorze (oj, ciężko u mnie o pokorę, choć staram się).
Ostatnio gdzieś przeczytałam, że to czego nie można zmienić - jest krzyżem i powinno się go nieść w pokorze.
Proszę o modlitwę...

Przeczytałam Wasze wpisy (w większości) - jestem na tym forum od prawie początku swojego małżeństwa - i mogłoby się wydawać to dziwne, bo z pozoru byłam szczęśliwa.
Ślub jak z bajki, kupno nowego mieszkania, zmiana pracy na lepiej płatną.
Mój mąż pochodzi z rodziny rozbitej, z problemem alkoholowym, był zarówno świadkiem jak i ofiarą przemocy psychicznej i fizycznej. Sam nie pije, nigdy mnie nie uderzył.
Jednakże nie radzi sobie z tym co było, z własnym niskim poczuciem wartości - nie chcę tutaj stawiać diagnozy ani oceniać stanu, ale namówiłam męża na skorzystanie z pomocy lekarza. Obecnie mój mąż leczy się na depresję, zażywa antydepresanty. Jako uzupełnienie leczenia farmakologicznego zalecana jest psychoterapia, ale nic na siłę...
Jednak nie chcę opisywać jego problemów, bo mam możliwość tylko zmiany siebie... Ja też borykam się z poczuciem braku akceptacji, niską samooceną. Odkąd pamiętam, miałam problem z wagą, w tym momencie mimo wielu diet i wyrzeczeń nadal mam kilka kg nadwagi. Udało mi się schudnąć ponad 20 kg, jestem szczuplejsza niż wtedy gdy poznałam swojego obecnego męża.
Jednak ostatnio słyszę z ust męża naprawdę przykre uwagi - nie mam w ogóle ochoty nic jeść w jego towarzystwie, bo słyszę że mną się brzydzi, że ma mnie dość i że fatalnie wyglądam.
Jest to dla mnie straszne, czuję jakby mi serce pękało za każdym razem gdy mówi coś takiego. Jesteśmy już przeszło 3 lata po ślubie, oboje mamy pracę. Chciałam abyśmy postarali się o dziecko, mój mąż jednak nie ma w ogóle ochoty na pożycie małżeńskie. Ani posiadanie dziecka.
I zrzuca winę na mnie, bo gdybym była lepsza, to wtedy by miał.
Te uwagi traktuje jako szczerość wobec mojej osoby, gdy jest z czegoś niezadowolony dosłownie je z siebie wyrzuca. Dodam, że o dom (zakupy, obiady, sprzątanie) w 99% dbam ja, na to wydaję całą swoją wypłatę. Mój mąż wraca z pracy i odpoczywa.
Jestem zmęczona fizycznie i psychicznie - stres w firmie, stres w domu.
Chciałabym się schować za mur i nie pozwolić nikomu/niczemu zranić.
Nie mogę też za często odwiedzać własnej rodziny (rodziców), bo mój mąż jest niezadowolony gdy muszę wyjechać i go zostawić samego. Nie mogę rozmawiać przez telefon/spotykać się z koleżankami, bo on jest niezadowolony gdy to robię.
Wiem, że jego ojciec tak samo źle odnosił się do matki, bez późniejszych przeprosin. A potem rozmawiał tak jakby nic się nie stało. Podobne zachowanie obserwuję u męża.
Nie wiem, co robić, jak postawić granice. Unikam komunikatów "ty" i "zawsze" oraz "nigdy" - mówię, że jest mi przykro, że tak mówi, uważam że nie jest to porządku itp.
Jestem komunikatywna - potrafię jasno formułować myśli i robię z tego użytek. Tu napotykam jednak na mur. Co mam w sobie zmienić/zrobić żeby wreszcie była kochana? W tym momencie mam wrażenie, że tylko ja rozumiem co znaczy "dawać".
Bo poświęcenie to moja działka. Jeżeli taka jest wola Boża, będę nieść ten krzyż dopóki zdołam. Nie chcę jednak patologicznej sytuacji, rozpadu małżeństwa. Co mogę zrobić, gdy czuję że moja godność jest deptana, gdy jestem traktowana gorzej niż służąca i częstowana obelgami?
Dodatkowo nie pomaga fakt, że mąż jest "wierzącym niepraktykującym". Przynajmniej tak zaczął się zachowywać kilka miesięcy po ślubie.
Modlę się codziennie za niego i za siebie - o nawrócenie dla nas obojga oraz jego rodziców. Męża denerwuje fakt, gdy czasem w dzień powszedni (nie daję rady codziennie) wstaję rano przed pracą na mszę do kościoła, albo gdy modlę się w domu (rano, wieczorem) - wiara wyraża się w praktykach.
Albo ktoś wierzy, albo nie. I tu jest kolejny konflikt - kocham męża ale kocham i Boga i nie mogę męża stawiać ponad Panem Bogiem. Dla mnie niedzielna msza św. to piękno spotkania z Panem i nie opuszczę jej - nie jeden raz usłyszałam od męża że jestem głupia bo zamiast wyjechać na wycieczkę ja się przejmuję tym żeby w okolicy był kościół, w którym mogłabym uczestniczyć we mszy. I tu kolejne "uwagi".
Nikt nie jest doskonały, ja też nie :( Może powinnam milczeć i znosić to w pokorze (oj, ciężko u mnie o pokorę, choć staram się).
Ostatnio gdzieś przeczytałam, że to czego nie można zmienić - jest krzyżem i powinno się go nieść w pokorze.
Proszę o modlitwę...

[kenya]

Kasieńko,
brzmisz rozsądnie, czuję w Twoim poście wielki smutek ale także troskę o Was i chęć by znaleźć rozwiązanie.

Cytat:

Mój mąż pochodzi z rodziny rozbitej, z problemem alkoholowym, był zarówno świadkiem jak i ofiarą przemocy psychicznej i fizycznej. Sam nie pije, nigdy mnie nie uderzył.

Prawdopodobnie postawa męża pochodzi z utrwalonych wzorców z domu wyniesionych.
Fakt, mąż nie pije i nie używa przemocy fizycznej ale jak sama wiesz, serwuje Ci przemoc psychiczna w najczystszej postaci. Ta bywa wyjątkowo dotkliwa. Niezmiernie trudno z czymś takim sobie poradzić, zwłaszcza kiedy otrzymuje się ją od najbliższej osoby.
Oczywiście, mąż mając taką przeszłość za sobą powinien niezbędnie skorzystać z terapii celowanej dla ludzi z rodzin DDA, to priorytet.
Przemoc fizyczna i psychiczna której doznał bez wątpienia nie pozostała bez echa, zazwyczaj w każdym takim przypadku, nie pozostaje.
W jego psychice piętrzą się trudne lub wręcz niemożliwe do rozwiązania, przy obecnym stanie jego umysłu, problemy. Ponieważ nie radzi sobie z traumą z przeszłości, z nich rodzi się agresja która uderza głównie w Ciebie.
Gdyby tylko zechciał zrozumieć dlaczego w nim powstaje i jak jej zaradzić - można by mieć nadzieję na zmiany.
Natomiast obecnie, radziłabym Ci Kasiu udać się samej po poradę lub wziąć udział w terapii, która by miała na celu jak się nauczyć radzić sobie w tak trudnej rzeczywistości, jak stawiać granice, jak nie pozwalać deptać swojej godności, skąd czerpać poczucie własnej wartości i jak je odzyskać.
Wsparcie jest Ci koniecznie potrzebne.

Kasieńko,
brzmisz rozsądnie, czuję w Twoim poście wielki smutek ale także troskę o Was i chęć by znaleźć rozwiązanie.

Cytat:

Mój mąż pochodzi z rodziny rozbitej, z problemem alkoholowym, był zarówno świadkiem jak i ofiarą przemocy psychicznej i fizycznej. Sam nie pije, nigdy mnie nie uderzył.

Prawdopodobnie postawa męża pochodzi z utrwalonych wzorców z domu wyniesionych.
Fakt, mąż nie pije i nie używa przemocy fizycznej ale jak sama wiesz, serwuje Ci przemoc psychiczna w najczystszej postaci. Ta bywa wyjątkowo dotkliwa. Niezmiernie trudno z czymś takim sobie poradzić, zwłaszcza kiedy otrzymuje się ją od najbliższej osoby.
Oczywiście, mąż mając taką przeszłość za sobą powinien niezbędnie skorzystać z terapii celowanej dla ludzi z rodzin DDA, to priorytet.
Przemoc fizyczna i psychiczna której doznał bez wątpienia nie pozostała bez echa, zazwyczaj w każdym takim przypadku, nie pozostaje.
W jego psychice piętrzą się trudne lub wręcz niemożliwe do rozwiązania, przy obecnym stanie jego umysłu, problemy. Ponieważ nie radzi sobie z traumą z przeszłości, z nich rodzi się agresja która uderza głównie w Ciebie.
Gdyby tylko zechciał zrozumieć dlaczego w nim powstaje i jak jej zaradzić - można by mieć nadzieję na zmiany.
Natomiast obecnie, radziłabym Ci Kasiu udać się samej po poradę lub wziąć udział w terapii, która by miała na celu jak się nauczyć radzić sobie w tak trudnej rzeczywistości, jak stawiać granice, jak nie pozwalać deptać swojej godności, skąd czerpać poczucie własnej wartości i jak je odzyskać.
Wsparcie jest Ci koniecznie potrzebne.

[Mrówka]

Witaj Kasiu! Jak czytam Twój post to widzę wiele z błędów które sama popełniałam:
1) na uwagi się reaguje - nie gniewem/złosliwością itd. ale sie też nie milczy (czasem można bo na pewne rzeczy słów brak...)

Witaj Kasiu! Jak czytam Twój post to widzę wiele z błędów które sama popełniałam:
1) na uwagi się reaguje - nie gniewem/złosliwością itd. ale sie też nie milczy (czasem można bo na pewne rzeczy słów brak...)

[grzegorz_]

[Mrówka]

Ojej, bardzo przepraszam jeśli mój post wygląda na zachęte do utarczek słownych / gierek- nie taką miałam intencję. Chodzi mi o to aby nie dać siebie poniżać - pisząc 'z uśmiechem' nie mam na myśli żadnego cynizmu ale szczery uśmiech, życzliwy, pogodny żeby osłodzić słowa które mają na celu zwrócenie uwagi, jakąś forme przywołania do porzadku, pokazania, że sobie nie pozwalam/nie życzę takich uwag. Również użyte słowo riposta ma mieć w tej wypowiedzi charakter odpowiedzi a nie 'ukąszenia' czy inaczej pejoratywnie zabarwionego. U mnie poporstu takie podejście przyniosło dobre efekty ( choć naćwiczyłam się tych dialogów z psychologiem). Przyznam się, że nie najlepiej ubieram myśli w słowa więc może moje porpozycje odpowiedzi 'źle' wyglądają. Ale nadal uważam, że nie powinno się pozostawac biernym wobec takich 'zaczepek' od małżonka.

Ojej, bardzo przepraszam jeśli mój post wygląda na zachęte do utarczek słownych / gierek- nie taką miałam intencję. Chodzi mi o to aby nie dać siebie poniżać - pisząc 'z uśmiechem' nie mam na myśli żadnego cynizmu ale szczery uśmiech, życzliwy, pogodny żeby osłodzić słowa które mają na celu zwrócenie uwagi, jakąś forme przywołania do porzadku, pokazania, że sobie nie pozwalam/nie życzę takich uwag. Również użyte słowo riposta ma mieć w tej wypowiedzi charakter odpowiedzi a nie 'ukąszenia' czy inaczej pejoratywnie zabarwionego. U mnie poporstu takie podejście przyniosło dobre efekty ( choć naćwiczyłam się tych dialogów z psychologiem). Przyznam się, że nie najlepiej ubieram myśli w słowa więc może moje porpozycje odpowiedzi 'źle' wyglądają. Ale nadal uważam, że nie powinno się pozostawac biernym wobec takich 'zaczepek' od małżonka.

[kinga2]

Kassia,
witaj skoro juz spędziłas z nami trochę czasu to wiesz co to jest DDA i wiesz , że to trudna droga towarzyszyć w zyciu takiej osobie. Ty sama nie możesz z tym być, nie podołasz.Czy jestes w jakiejś grupie wsparcia dla wspólmałzonków czy rodzin DDA? Jakies poradniki czytałaś? Masz w rodzinie kogoś kto rozumie z czym się zmagasz? Twój mąż będzie miał problem z budowaniem bliskości dopóki Ty sama mu tego nie tylko nie uświadomisz, ale i pomożesz pokonać, tyle, że "metody" nie moga być na czucie, bo wiele moga skomplikować, z racji róznic jakich doswiadczacie z mężem w sprawie deficytów, którymi sie " obdarzacie" Linia kobieta-mężczyzna, mąż- żona, dziecko kochane i dziecko z deficytem miłości to bardzo , bardzo trudna do pozbierania łamigłówka, dobrze by było mieć kogoś kto potrafi poruszać się w tym puzlu po ludzku, bo zakładam ,że Jezusa iMaryje juz dawno zaprosiłaś do pomocy
Pewnie dla ciebie nie nowośc, ale tu na forum jest troche materiałów pomocnych, jesli je czytałas może warto odświeżyć wiedzę, a jesli nie to zerknąć tam. Może wertując tamte teksty znajdziesz coś co Ci w danym momencie przyniesie pomoc?

Kassia,
witaj skoro juz spędziłas z nami trochę czasu to wiesz co to jest DDA i wiesz , że to trudna droga towarzyszyć w zyciu takiej osobie. Ty sama nie możesz z tym być, nie podołasz.Czy jestes w jakiejś grupie wsparcia dla wspólmałzonków czy rodzin DDA? Jakies poradniki czytałaś? Masz w rodzinie kogoś kto rozumie z czym się zmagasz? Twój mąż będzie miał problem z budowaniem bliskości dopóki Ty sama mu tego nie tylko nie uświadomisz, ale i pomożesz pokonać, tyle, że "metody" nie moga być na czucie, bo wiele moga skomplikować, z racji róznic jakich doswiadczacie z mężem w sprawie deficytów, którymi sie " obdarzacie" Linia kobieta-mężczyzna, mąż- żona, dziecko kochane i dziecko z deficytem miłości to bardzo , bardzo trudna do pozbierania łamigłówka, dobrze by było mieć kogoś kto potrafi poruszać się w tym puzlu po ludzku, bo zakładam ,że Jezusa iMaryje juz dawno zaprosiłaś do pomocy
Pewnie dla ciebie nie nowośc, ale tu na forum jest troche materiałów pomocnych, jesli je czytałas może warto odświeżyć wiedzę, a jesli nie to zerknąć tam. Może wertując tamte teksty znajdziesz coś co Ci w danym momencie przyniesie pomoc?

[Kassia]

Dziękuję :) Już zabieram się do czytania.
Wiem, że związek ten wygląda w ten sposób ponieważ na wiele rzeczy sama się zgadzałam.
Zanim odważyłam się napisać, co najmniej kilka miesięcy zmagałam się z sobą. Dziś poczułam że zataczam kolejne błędne koło. Potrzebowałam Waszego spojrzenia - pewnej dozy obiektywizmu, spojrzenia z boku.
Potwierdzenia tego, że potrzebna jest terapia. I to nie tylko mojemu mężowi.
Zapewne jeszcze się odezwę, jak to wszystko przemyślę i poukładam w głowie.
Widzę teraz, jak fałszywy obraz miałam w głowie dotyczący pokory, siebie w roli biernej żony z cierpliwością znoszącej wszelkie przykre słowa z ust męża. Bardzo ciężko jest mi to trzymać wszystko w sobie bez słowa, nie leży to w mojej naturze (w sumie nie znam żadnej osoby o tak masochistycznych skłonnościach), a ze względu na chorobę męża (depresję) starałam się kontrolować. Co nie zmienia faktu płakania w poduszkę gdy zasypiał.
Mam nadzieję, że uda nam się uzdrowić to co jest; dziękuję za pełne otuchy słowa i modlitwę. Nikt w rodzinie nie wie, z czym się zmagam. Choć zapewne mają swoje podejrzenia, ale przy takiej odległości... Po studiach zamieszkałam na stałe w mieście, w którym jestem oddalona o dziesiątki kilometrów od mojej rodziny.
Nie zwierzałam się też koleżankom - zwykle z nimi żartuję i opowiadam o babskich sprawach, czułabym się winna opowiadając o takich problemach.
Asertywność w związku, toksyczna miłość, współuzależnienie - w literaturze poradnikowej krążyłam wokół tych tematów. Wasze forum to naprawdę kopalnia wiedzy... Przepraszam, biorę się do czytania, a potem działania.
Pozdrawiam serdecznie

Dziękuję :) Już zabieram się do czytania.
Wiem, że związek ten wygląda w ten sposób ponieważ na wiele rzeczy sama się zgadzałam.
Zanim odważyłam się napisać, co najmniej kilka miesięcy zmagałam się z sobą. Dziś poczułam że zataczam kolejne błędne koło. Potrzebowałam Waszego spojrzenia - pewnej dozy obiektywizmu, spojrzenia z boku.
Potwierdzenia tego, że potrzebna jest terapia. I to nie tylko mojemu mężowi.
Zapewne jeszcze się odezwę, jak to wszystko przemyślę i poukładam w głowie.
Widzę teraz, jak fałszywy obraz miałam w głowie dotyczący pokory, siebie w roli biernej żony z cierpliwością znoszącej wszelkie przykre słowa z ust męża. Bardzo ciężko jest mi to trzymać wszystko w sobie bez słowa, nie leży to w mojej naturze (w sumie nie znam żadnej osoby o tak masochistycznych skłonnościach), a ze względu na chorobę męża (depresję) starałam się kontrolować. Co nie zmienia faktu płakania w poduszkę gdy zasypiał.
Mam nadzieję, że uda nam się uzdrowić to co jest; dziękuję za pełne otuchy słowa i modlitwę. Nikt w rodzinie nie wie, z czym się zmagam. Choć zapewne mają swoje podejrzenia, ale przy takiej odległości... Po studiach zamieszkałam na stałe w mieście, w którym jestem oddalona o dziesiątki kilometrów od mojej rodziny.
Nie zwierzałam się też koleżankom - zwykle z nimi żartuję i opowiadam o babskich sprawach, czułabym się winna opowiadając o takich problemach.
Asertywność w związku, toksyczna miłość, współuzależnienie - w literaturze poradnikowej krążyłam wokół tych tematów. Wasze forum to naprawdę kopalnia wiedzy... Przepraszam, biorę się do czytania, a potem działania.
Pozdrawiam serdecznie