[alives]

Witam,

Trafiłem tutaj jak każdy, bo wierzę w Boga, a moje życie małżeńskie popada w ruinę. Jestem 9 lat po ślubie i mogę powiedzieć, że faktycznie niewiele miesięcy czy lat w tym naszym związku było różowych, przepełnionych miłością. Bardzo się różnię charakterem od mojej żony. Ja jestem introwertyczny i raczej zamknięty w sobie, lubię ciszę, przyrodę, przebywanie z dziećmi w domu, moje marzenia o domu rodzinnym to zawsze był cichy domek w zaciszu, pełen szczęścia i ufności. Żona jest energiczna, szukająca nowych wrażeń, nowych znajomych. Mimo naszych różnic pokochaliśmy się, postanowiliśmy się pobrać, daliśmy życie trójce dzieci. Schody zaczęły się w rok po ślubie, a może nawet wcześniej. Żona po ślubie twierdziła, że moja matka wtrąca się w nasze życie, choć była daleko, nie odwiedzała mnie, wściekał ją każdy kontakt z nią, nawet mój telefoniczny. Urodził nam się syn, jak próbowałem rozwinąć skrzydła tworząc firmę, nie udawało mi się, Żona wróciła do pracy, ja próbowałem walczyć dalej i powoli firma się rozkręcała. Wprowadziła się do nas jej matka. Żona nienawidziła swojej matki, jej obecność to dla nas podstawa do kłótni, wynajmowaliśmy mieszkanie, a z finansami też było nie tak. Postanowiliśmy zmienić życie, dać dzieciom dom (było nas już czworo). Wzięliśmy kredyt, w między czasie kryzys, Żona chciała ode mnie odejść, mówiła że "już nie może", łaziła z młodszymi od siebie koleżankami, przywoziłem ją pijaną do domu... Pogodziliśmy się, pobudowaliśmy dom, ale niestety nie udało się go wykończyć w całości, mieszkamy na parterze. Umarła moja matka, jej śmierć i cierpienie o dziwo nas połączyły. Zamieszkaliśmy na swoim, bez mojej mamy, która już nie żyła, bez jej mamy, która wróciła do domu. Wydawało się, że będzie pięknie, rzuciłem firmę, podjąłem normalną pracę. Żona pod wpływem stresu w swojej pracy popadła w depresję. Leki, zwolnienie lekarskie, a potem 3 dziecko. Ona na macierzyńskim, a ja zacząłem zarabiać coraz mniej i odszedłem z pracy i próbowałem reaktywować niezbyt skutecznie firmę, potem trafiłem do innej firmy, z której znów odszedłem już po 3 miesiącach, bo nie dostałem przedłużenia umowy (czekałem ponad 2 tygodnie), byłem gnojony, mieszany z błotem i fizycznie czułem, że nie wytrzymam ani dnia, serce łomotało mi w piersi wieczorami. Pewnie mogłem wytrzymać, wszystko podobno można znieść. Gdyby poszedł do psychiatry, dostałbym prochy i to zniósł. W rezultacie z dnia na dzień zostaliśmy bez środków do życia. Z dziećmi. Wiem, że nawaliłem, próbowałem znaleźć nową pracę, próbowałem pracować na własny rachunek, moja żona oddalała się ode mnie, nie sypialiśmy ze sobą, coraz częściej na mnie krzyczała. Bo nasze kłótnie to jej krzyk i moje próby obrony ściszonym głosem. Może z 10 razy w życiu podniosłem na nią głos. Tylko tyle.
Ona pierwsza znalazła pracę, po kilku tygodniach zaczęła pisać tysiące esemesów (dosłownie) do nowego kolegi, nie odzywała się do mnie, kłamała i wyjeżdżała nie wiadomo gdzie, zaczęła kupować sobie wyzywającą bieliznę, akcesoria erotyczne. Wniosek prosty: zdradzała mnie. Nigdy się do tego nie przyznała. Ja bez pracy, z trójką dzieci coraz bardziej się załamywałem, popadłem w depresję, próbowałem z nią rozmawiać, próbowałem pokazać, że wszedł między nas szatan, we mnie budząc we mnie chorobliwą zazdrość, w nią bo robiła co robiła. Modliłem się, płakałem, wyłem i Bóg sprawił, że jakoś się dogadaliśmy. Ale nigdy do końca. Była dalej z nami, krzyczała, że jestem nieodpowiedzialny wobec rodziny, że jestem dla niej nie atrakcyjny, że ona chce innego życia. Dzięki psychologowi i lekom wyszedłem powoli z depresji, ale chyba nie do końca. Znalazłem pracę, słabo płatną, ale taką, w której mnie doceniali. Przestaliśmy generować długi i zaczęliśmy wychodzić na prostą. Na chwilę wróciła do nas jej matka, żebym ja mógł podjąć pracę. Moja Żona wściekała się na nią, znów mówiła, że nie wytrzyma, znalazła opiekunkę. Nie stać nas na nią. Zarabiała niemal tyle co ja. Teściowie się do niej dokładali. Mijały tygodnie. Pojechaliśmy na pierwsze wakacje od kilku lat. Wydawało mi się, że się odnaleźliśmy, kochaliśmy się, chodziliśmy za ręce, leżeliśmy na plaży. Czułem się pierwszy raz od jakiegoś czasu szczęśliwy. Złuda. Tydzień później wyjechała niby po coś do znajomego, który podobno mieszka z dziewczyną. Bawiła się podobno świetnie. Ja w tym czasie zmieniłem pracę na lepszą, w dużej firmie, za rozsądne pieniądze. Jeszcze tydzień później powiedziała mi, że nie chce już ze mną żyć, że nasz związek uznaje za zakończony. Przestała ze mną rozmawiać. Kupiła sobie laptopa, przed którym spędza każdy wieczór czas pisząc z kimś na facebooku. Rodzice kupili jej samochód, którym może jeździć gdzie chce. Gdy chce zadzwonić wychodzi do kotłowni. Wyjechała niby sama na weekend zrelaksować się do innego miasta. Wiem, że wcale sama nie była, była tam z kimś. I było podobno super. Próbuję do niej dotrzeć. Co kilka dni próbuję gdzieś zaprosić. Próbuję namówić na terapię małżeńską. Każda moja próba kończy się wrzaskiem. Każde moje słowa są zbijane, miażdżone. Każda inicjatywa wyśmiewana. Pełna paleta złych emocji. Czuję się jak zwierzę w klatce.
Wiem, że nie jestem wymarzonym mężem, wiem że nie zapewniłem mojej rodzinie dobrobytu, z wielkim trudem pobudowaliśmy niewykończony dom. Mamy kredyt, duże obciążenia finansowe. Budowałem go z miłości. Do Żony do moich dzieci. Chciałem spełniać swoje/nasze marzenia. Starałem się wypełnić miłością dom. Robiłem obiady, sprzątałem, opiekowałem się dziećmi, założyłem ogródek, brałem ich na spacery.
W tym momencie jestem zmiażdżony przez wieczną złość mojej Żony. Przez codzienne wypominanie, że jestem zły, beznadziejny, nieodpowiedzialny, egoistyczny, tak zamknięty w sobie, że nie można już bardziej. Wydaje mi się, że znów mnie zdradza, ale nawet nie chcę tego udowadniać, żeby nie mierzyć się z zazdrością, z którą sam się spotkałem ponad pół roku temu. Co mi to da? Wiem, że swoimi decyzjami skrzywdzi nasze wspaniałe dzieci, (8,6 i 2 lata) ale ona ma to gdzieś. Krzywdzi mnie, ale to ma jeszcze bardziej gdzieś. Gdy jej mówię, że zrani nasze dzieciaki, ona twierdzi, że żyję w jakimś micie, że po rozwodzie dzieci nie mogą być szczęśliwe. Pewnie, że mogą, ale dlaczego ich krzywdzić tym, że my nie możemy się dogadać. Zniszczymy im podstawę jaką jest rodzina. Czy za wszelką cenę nie powinniśmy siebie odnaleźć?
Nie mam siły. Nie mam nic. 10 lat temu byłem kreatywny, uwielbiałem tworzyć, wędrować po górach, miałem przyjaciół, pisałem wiersze, opowiadania, pisałem piosenki i grałem je na gitarze. Teraz nie mam nic. Tylko dzieci, które mnie kochają i o które tak strasznie się boję. Poddaję się. Ona chce zostać do czerwca, żeby najstarszy syn miał "normalną" komunię. Do czerwca mam żyć w kłamstwie, starać się nie skrzywdzić dzieci informacją o rozstaniu? Jak mam zorganizować synowi szczęśliwą komunię z myślą o tym, że jego dom zaraz się rozwali? Jak mam wytrwać w milczeniu, bo każde słowo powoduje kłótnię? Moja Żona, nawet gdy próbuję zaproponować coś skromnego, wspólne wyjście do kina, czy na spacer, krzyczy do mnie, że ją krzywdzę i ranię, ba zabijam, nękam, mówiąc wciąż o nas. Żyję w poczuciu winy. Żyję jakbym jutro miał umrzeć. Nie chce mi się żyć. Nie chce mi się wracać z pracy do domu. Boję się weekendów. Boję się wieczorów.
Powiedzcie mi proszę jak można tak żyć? Nie chcę rozstania, ale czuję, że nic z tym już chyba nie nie zrobię. Chciałbym mieć moc zatrzymania tego wszystkiego i uzdrowienia. Czuję się potwornie i beznadziejnie bezsilny. Czuję jakbym tracił wszystko.
Ale wiem, że nie mogę się poddać. Chciałbym siebie odnaleźć. Nie stracić wiary w Boga. Odnaleźć go. Dać moim dzieciom z siebie wspaniałego ojca, który pokaże im, jak wspaniały jest świat i życie. Teraz jestem psychicznym wrakiem i pozwalam im grać na komputerze ile chcą, oglądać telewizję, bo sam nie mam siły zaproponować im coś innego.

Powiedzcie mi proszę jak żyć?
Pomódlcie się za mnie, by Bóg nam dał moc swojej miłości.

Witam,

Trafiłem tutaj jak każdy, bo wierzę w Boga, a moje życie małżeńskie popada w ruinę. Jestem 9 lat po ślubie i mogę powiedzieć, że faktycznie niewiele miesięcy czy lat w tym naszym związku było różowych, przepełnionych miłością. Bardzo się różnię charakterem od mojej żony. Ja jestem introwertyczny i raczej zamknięty w sobie, lubię ciszę, przyrodę, przebywanie z dziećmi w domu, moje marzenia o domu rodzinnym to zawsze był cichy domek w zaciszu, pełen szczęścia i ufności. Żona jest energiczna, szukająca nowych wrażeń, nowych znajomych. Mimo naszych różnic pokochaliśmy się, postanowiliśmy się pobrać, daliśmy życie trójce dzieci. Schody zaczęły się w rok po ślubie, a może nawet wcześniej. Żona po ślubie twierdziła, że moja matka wtrąca się w nasze życie, choć była daleko, nie odwiedzała mnie, wściekał ją każdy kontakt z nią, nawet mój telefoniczny. Urodził nam się syn, jak próbowałem rozwinąć skrzydła tworząc firmę, nie udawało mi się, Żona wróciła do pracy, ja próbowałem walczyć dalej i powoli firma się rozkręcała. Wprowadziła się do nas jej matka. Żona nienawidziła swojej matki, jej obecność to dla nas podstawa do kłótni, wynajmowaliśmy mieszkanie, a z finansami też było nie tak. Postanowiliśmy zmienić życie, dać dzieciom dom (było nas już czworo). Wzięliśmy kredyt, w między czasie kryzys, Żona chciała ode mnie odejść, mówiła że "już nie może", łaziła z młodszymi od siebie koleżankami, przywoziłem ją pijaną do domu... Pogodziliśmy się, pobudowaliśmy dom, ale niestety nie udało się go wykończyć w całości, mieszkamy na parterze. Umarła moja matka, jej śmierć i cierpienie o dziwo nas połączyły. Zamieszkaliśmy na swoim, bez mojej mamy, która już nie żyła, bez jej mamy, która wróciła do domu. Wydawało się, że będzie pięknie, rzuciłem firmę, podjąłem normalną pracę. Żona pod wpływem stresu w swojej pracy popadła w depresję. Leki, zwolnienie lekarskie, a potem 3 dziecko. Ona na macierzyńskim, a ja zacząłem zarabiać coraz mniej i odszedłem z pracy i próbowałem reaktywować niezbyt skutecznie firmę, potem trafiłem do innej firmy, z której znów odszedłem już po 3 miesiącach, bo nie dostałem przedłużenia umowy (czekałem ponad 2 tygodnie), byłem gnojony, mieszany z błotem i fizycznie czułem, że nie wytrzymam ani dnia, serce łomotało mi w piersi wieczorami. Pewnie mogłem wytrzymać, wszystko podobno można znieść. Gdyby poszedł do psychiatry, dostałbym prochy i to zniósł. W rezultacie z dnia na dzień zostaliśmy bez środków do życia. Z dziećmi. Wiem, że nawaliłem, próbowałem znaleźć nową pracę, próbowałem pracować na własny rachunek, moja żona oddalała się ode mnie, nie sypialiśmy ze sobą, coraz częściej na mnie krzyczała. Bo nasze kłótnie to jej krzyk i moje próby obrony ściszonym głosem. Może z 10 razy w życiu podniosłem na nią głos. Tylko tyle.
Ona pierwsza znalazła pracę, po kilku tygodniach zaczęła pisać tysiące esemesów (dosłownie) do nowego kolegi, nie odzywała się do mnie, kłamała i wyjeżdżała nie wiadomo gdzie, zaczęła kupować sobie wyzywającą bieliznę, akcesoria erotyczne. Wniosek prosty: zdradzała mnie. Nigdy się do tego nie przyznała. Ja bez pracy, z trójką dzieci coraz bardziej się załamywałem, popadłem w depresję, próbowałem z nią rozmawiać, próbowałem pokazać, że wszedł między nas szatan, we mnie budząc we mnie chorobliwą zazdrość, w nią bo robiła co robiła. Modliłem się, płakałem, wyłem i Bóg sprawił, że jakoś się dogadaliśmy. Ale nigdy do końca. Była dalej z nami, krzyczała, że jestem nieodpowiedzialny wobec rodziny, że jestem dla niej nie atrakcyjny, że ona chce innego życia. Dzięki psychologowi i lekom wyszedłem powoli z depresji, ale chyba nie do końca. Znalazłem pracę, słabo płatną, ale taką, w której mnie doceniali. Przestaliśmy generować długi i zaczęliśmy wychodzić na prostą. Na chwilę wróciła do nas jej matka, żebym ja mógł podjąć pracę. Moja Żona wściekała się na nią, znów mówiła, że nie wytrzyma, znalazła opiekunkę. Nie stać nas na nią. Zarabiała niemal tyle co ja. Teściowie się do niej dokładali. Mijały tygodnie. Pojechaliśmy na pierwsze wakacje od kilku lat. Wydawało mi się, że się odnaleźliśmy, kochaliśmy się, chodziliśmy za ręce, leżeliśmy na plaży. Czułem się pierwszy raz od jakiegoś czasu szczęśliwy. Złuda. Tydzień później wyjechała niby po coś do znajomego, który podobno mieszka z dziewczyną. Bawiła się podobno świetnie. Ja w tym czasie zmieniłem pracę na lepszą, w dużej firmie, za rozsądne pieniądze. Jeszcze tydzień później powiedziała mi, że nie chce już ze mną żyć, że nasz związek uznaje za zakończony. Przestała ze mną rozmawiać. Kupiła sobie laptopa, przed którym spędza każdy wieczór czas pisząc z kimś na facebooku. Rodzice kupili jej samochód, którym może jeździć gdzie chce. Gdy chce zadzwonić wychodzi do kotłowni. Wyjechała niby sama na weekend zrelaksować się do innego miasta. Wiem, że wcale sama nie była, była tam z kimś. I było podobno super. Próbuję do niej dotrzeć. Co kilka dni próbuję gdzieś zaprosić. Próbuję namówić na terapię małżeńską. Każda moja próba kończy się wrzaskiem. Każde moje słowa są zbijane, miażdżone. Każda inicjatywa wyśmiewana. Pełna paleta złych emocji. Czuję się jak zwierzę w klatce.
Wiem, że nie jestem wymarzonym mężem, wiem że nie zapewniłem mojej rodzinie dobrobytu, z wielkim trudem pobudowaliśmy niewykończony dom. Mamy kredyt, duże obciążenia finansowe. Budowałem go z miłości. Do Żony do moich dzieci. Chciałem spełniać swoje/nasze marzenia. Starałem się wypełnić miłością dom. Robiłem obiady, sprzątałem, opiekowałem się dziećmi, założyłem ogródek, brałem ich na spacery.
W tym momencie jestem zmiażdżony przez wieczną złość mojej Żony. Przez codzienne wypominanie, że jestem zły, beznadziejny, nieodpowiedzialny, egoistyczny, tak zamknięty w sobie, że nie można już bardziej. Wydaje mi się, że znów mnie zdradza, ale nawet nie chcę tego udowadniać, żeby nie mierzyć się z zazdrością, z którą sam się spotkałem ponad pół roku temu. Co mi to da? Wiem, że swoimi decyzjami skrzywdzi nasze wspaniałe dzieci, (8,6 i 2 lata) ale ona ma to gdzieś. Krzywdzi mnie, ale to ma jeszcze bardziej gdzieś. Gdy jej mówię, że zrani nasze dzieciaki, ona twierdzi, że żyję w jakimś micie, że po rozwodzie dzieci nie mogą być szczęśliwe. Pewnie, że mogą, ale dlaczego ich krzywdzić tym, że my nie możemy się dogadać. Zniszczymy im podstawę jaką jest rodzina. Czy za wszelką cenę nie powinniśmy siebie odnaleźć?
Nie mam siły. Nie mam nic. 10 lat temu byłem kreatywny, uwielbiałem tworzyć, wędrować po górach, miałem przyjaciół, pisałem wiersze, opowiadania, pisałem piosenki i grałem je na gitarze. Teraz nie mam nic. Tylko dzieci, które mnie kochają i o które tak strasznie się boję. Poddaję się. Ona chce zostać do czerwca, żeby najstarszy syn miał "normalną" komunię. Do czerwca mam żyć w kłamstwie, starać się nie skrzywdzić dzieci informacją o rozstaniu? Jak mam zorganizować synowi szczęśliwą komunię z myślą o tym, że jego dom zaraz się rozwali? Jak mam wytrwać w milczeniu, bo każde słowo powoduje kłótnię? Moja Żona, nawet gdy próbuję zaproponować coś skromnego, wspólne wyjście do kina, czy na spacer, krzyczy do mnie, że ją krzywdzę i ranię, ba zabijam, nękam, mówiąc wciąż o nas. Żyję w poczuciu winy. Żyję jakbym jutro miał umrzeć. Nie chce mi się żyć. Nie chce mi się wracać z pracy do domu. Boję się weekendów. Boję się wieczorów.
Powiedzcie mi proszę jak można tak żyć? Nie chcę rozstania, ale czuję, że nic z tym już chyba nie nie zrobię. Chciałbym mieć moc zatrzymania tego wszystkiego i uzdrowienia. Czuję się potwornie i beznadziejnie bezsilny. Czuję jakbym tracił wszystko.
Ale wiem, że nie mogę się poddać. Chciałbym siebie odnaleźć. Nie stracić wiary w Boga. Odnaleźć go. Dać moim dzieciom z siebie wspaniałego ojca, który pokaże im, jak wspaniały jest świat i życie. Teraz jestem psychicznym wrakiem i pozwalam im grać na komputerze ile chcą, oglądać telewizję, bo sam nie mam siły zaproponować im coś innego.

Powiedzcie mi proszę jak żyć?
Pomódlcie się za mnie, by Bóg nam dał moc swojej miłości.

[grzegorz_]

Alives

Jak wskazuje nick jesteś ciągle żywy !!!
Ale zlituj się nad sobą i zacznij siebie szanować!
Zadbaj o siebie i dzieci. Nie szukaj winy w sobie, bo to żona Ciebie zdradza
a nie Ty żonę. Nikt normalny w takiej sytuacji nie zachowałby spokoju.
Pomyśl praktycznie. Nie skupiaj się na oczekiwaniu cudu, tego, że żona nagle z płaczem
powie "przebacz, tylko Ciebie kocham".
W razie rozstania będziesz na straconej pozycji (zostaniesz bez dzieci, może nawet z utrudnionym kontaktem z dziećmi i będziesz jeszcze na nie płacił wiarołomnej żonie).
Zatem zacznij "walczyć" już teraz. Zbierz dowody zdrady, abyś miał argumenty.
Przy takiej postawie jaką prezentujesz teraz nie zdziwiłbym się gdyby Twoja żona bezczelnie wystąpiła o rozwód z Twojej winy, a ty....jej się jeszcze na to zgodzisz.
Walcz !!! o siebie i dzieci, zamiast żyć złudzeniami.

Alives

Jak wskazuje nick jesteś ciągle żywy !!!
Ale zlituj się nad sobą i zacznij siebie szanować!
Zadbaj o siebie i dzieci. Nie szukaj winy w sobie, bo to żona Ciebie zdradza
a nie Ty żonę. Nikt normalny w takiej sytuacji nie zachowałby spokoju.
Pomyśl praktycznie. Nie skupiaj się na oczekiwaniu cudu, tego, że żona nagle z płaczem
powie "przebacz, tylko Ciebie kocham".
W razie rozstania będziesz na straconej pozycji (zostaniesz bez dzieci, może nawet z utrudnionym kontaktem z dziećmi i będziesz jeszcze na nie płacił wiarołomnej żonie).
Zatem zacznij "walczyć" już teraz. Zbierz dowody zdrady, abyś miał argumenty.
Przy takiej postawie jaką prezentujesz teraz nie zdziwiłbym się gdyby Twoja żona bezczelnie wystąpiła o rozwód z Twojej winy, a ty....jej się jeszcze na to zgodzisz.
Walcz !!! o siebie i dzieci, zamiast żyć złudzeniami.

[GosiaH]

alives, witaj na forum -tu masz kopalnię wiedzy, czytaj forum, czytaj polecane artykuly, książki, słuchaj konferencji i pracuj nad sobą. Warto. Dla siebie.
Jak czytam co napisałeś o sobie, to myślę, że możesz potrzebować profesjonalnej pomocy.
Rozmawiałeś może z psychologiem? Byłeś może w katolickiej poradni małżeńskiej ?
Zawalcz najpierw o siebie.
Ty potrzebujesz wpsparcia, by dawać wsparcie i bezpieczeństwo. Na przykład dzieciom.

Masz moją modlitwę

alives, witaj na forum -tu masz kopalnię wiedzy, czytaj forum, czytaj polecane artykuly, książki, słuchaj konferencji i pracuj nad sobą. Warto. Dla siebie.
Jak czytam co napisałeś o sobie, to myślę, że możesz potrzebować profesjonalnej pomocy.
Rozmawiałeś może z psychologiem? Byłeś może w katolickiej poradni małżeńskiej ?
Zawalcz najpierw o siebie.
Ty potrzebujesz wpsparcia, by dawać wsparcie i bezpieczeństwo. Na przykład dzieciom.

Masz moją modlitwę

[joanna83]

Alives!!!
Musisz zadbać teraz przede wszystkim o siebie i o dzieci. One muszą widzieć stabilnego ojca skoro matka nie daje im dobrego przykładu, to Ty musisz postarać się ze wszystkich sił aby być dla nich wzorem ojca z zasadami, moralnością ale także być podporą aby czuły się bezpiecznie. Wyciągnij wnioski ze swojego zachowania, zrób sobie rachunek sumienia, przeanalizuj błędy. Zrób to solidnie, poświęć na to czas i potem wyciągnij z tego naukę. Nie rozpamiętuj tego, co złe. Musisz wyzbyć się żalu, złych emocji, bo one Cię wyniszczą od środka. Odśwież znajomości. Z pewnością masz grono dawnych przyjaciół. Wróć do dawnych zainteresowań. Nie możesz żyć perspektywą tego, co stanie się wedle zapowiedzi Twojej żony w czerwcu, bo tego nie wiesz. Nikt nie wie. Wszystko może się zdarzyć i nie muszą być to te złe rzeczy. Musisz osiągnąć równowagę psychiczną, bo bez tego nie możesz zacząć budować siebie od nowa, a co dopiero odbudowywać relacje małżeńskie.

Alives!!!
Musisz zadbać teraz przede wszystkim o siebie i o dzieci. One muszą widzieć stabilnego ojca skoro matka nie daje im dobrego przykładu, to Ty musisz postarać się ze wszystkich sił aby być dla nich wzorem ojca z zasadami, moralnością ale także być podporą aby czuły się bezpiecznie. Wyciągnij wnioski ze swojego zachowania, zrób sobie rachunek sumienia, przeanalizuj błędy. Zrób to solidnie, poświęć na to czas i potem wyciągnij z tego naukę. Nie rozpamiętuj tego, co złe. Musisz wyzbyć się żalu, złych emocji, bo one Cię wyniszczą od środka. Odśwież znajomości. Z pewnością masz grono dawnych przyjaciół. Wróć do dawnych zainteresowań. Nie możesz żyć perspektywą tego, co stanie się wedle zapowiedzi Twojej żony w czerwcu, bo tego nie wiesz. Nikt nie wie. Wszystko może się zdarzyć i nie muszą być to te złe rzeczy. Musisz osiągnąć równowagę psychiczną, bo bez tego nie możesz zacząć budować siebie od nowa, a co dopiero odbudowywać relacje małżeńskie.

[silverado]

Alives, napisałem na prv

Alives, napisałem na prv

[alives]

[alives]

[joanna83]

Masz moją modlitwę. Módl się też za żonę, bo na chwilę obecną jest to jedyne dobrodziejstwo jakie w tej sytuacji możesz dla niej zrobić.

Masz moją modlitwę. Módl się też za żonę, bo na chwilę obecną jest to jedyne dobrodziejstwo jakie w tej sytuacji możesz dla niej zrobić.

[Latika]

Witaj Alives
rzeczywiście masz fajny nick :)

[quote]Powiedzcie mi proszę jak można tak żyć? Nie chcę rozstania, ale czuję, że nic z tym już chyba nie nie zrobię. Chciałbym mieć moc zatrzymania tego wszystkiego i uzdrowienia. Czuję się potwornie i beznadziejnie bezsilny. Czuję jakbym tracił wszystko. [quote]

Bardzo dużo widze podobieństwa jak u siebie,przynajmniej takiej bezsilności i beznadziejności sytuacji w tym momencie.Przykro mi,nic Ci fajnego nie poradzę ...ale wiedz,że chcę Ciebie wesprzeć w modlitwie i przelać w Ciebie jak najwiecej siły!!!Oby to miejsce, w którym się znajdujesz trwało jak najkrócej.

Witaj Alives
rzeczywiście masz fajny nick :)

[quote]Powiedzcie mi proszę jak można tak żyć? Nie chcę rozstania, ale czuję, że nic z tym już chyba nie nie zrobię. Chciałbym mieć moc zatrzymania tego wszystkiego i uzdrowienia. Czuję się potwornie i beznadziejnie bezsilny. Czuję jakbym tracił wszystko. [quote]

Bardzo dużo widze podobieństwa jak u siebie,przynajmniej takiej bezsilności i beznadziejności sytuacji w tym momencie.Przykro mi,nic Ci fajnego nie poradzę ...ale wiedz,że chcę Ciebie wesprzeć w modlitwie i przelać w Ciebie jak najwiecej siły!!!Oby to miejsce, w którym się znajdujesz trwało jak najkrócej.

[sylwia1975]

witaj i dam male swiadectwo jetsem zona agresora-alkocholika taka wybuchowa mnieszanka,po smierci 4 dziecka wszystko w trakcie ciazy-mam chorbe zakrzepowa,poszlam do aal-anonu 12 krokow ,nauczulam i ucze sie wrecz zyc,nie poddam sie juz i stawiam granice np nie ma picia przy dzieciach,i wiecie co maz zaczal nawet je przestzegac,nie obwoze go juz po imprezach chodze sama.Moze i dla ciebie cos dobrego kto wie.

witaj i dam male swiadectwo jetsem zona agresora-alkocholika taka wybuchowa mnieszanka,po smierci 4 dziecka wszystko w trakcie ciazy-mam chorbe zakrzepowa,poszlam do aal-anonu 12 krokow ,nauczulam i ucze sie wrecz zyc,nie poddam sie juz i stawiam granice np nie ma picia przy dzieciach,i wiecie co maz zaczal nawet je przestzegac,nie obwoze go juz po imprezach chodze sama.Moze i dla ciebie cos dobrego kto wie.

[K_]

Dość dawno temu nie postawiłeś granic. Poczytaj Dobsona "Miłość potrzebuje stanowczości". Czasami wyrazem miłości jest postawienie granic temu, kto krzywdzi.

Dość dawno temu nie postawiłeś granic. Poczytaj Dobsona "Miłość potrzebuje stanowczości". Czasami wyrazem miłości jest postawienie granic temu, kto krzywdzi.

[Slawomir]

[alives]

[quote="Latika"]Witaj Alives
rzeczywiście masz fajny nick :)

[quote]Powiedzcie mi proszę jak można tak żyć? Nie chcę rozstania, ale czuję, że nic z tym już chyba nie nie zrobię. Chciałbym mieć moc zatrzymania tego wszystkiego i uzdrowienia. Czuję się potwornie i beznadziejnie bezsilny. Czuję jakbym tracił wszystko.

Cytat:

Bardzo dużo widze podobieństwa jak u siebie,przynajmniej takiej bezsilności i beznadziejności sytuacji w tym momencie.Przykro mi,nic Ci fajnego nie poradzę ...ale wiedz,że chcę Ciebie wesprzeć w modlitwie i przelać w Ciebie jak najwiecej siły!!!Oby to miejsce, w którym się znajdujesz trwało jak najkrócej.

Nick to taka pamiątka z moich lat nastoletnich z czasów, gdy nie było internetu, a ja pisałem setki listów pod tym pseudonimem :)

Wiem, że emocje są jak fale: raz przychodzą dobre, a raz złe. Tylko te fale na amplitudzie życia jakieś za duże. Fakt, że dzięki temu forum, dzięki ludziom, którzy tutaj piszą, także dzięki Tobie i wszystkich waszych modlitwach, w które wierzę, w ostatnich dniach czuję się lepiej i mocniej. Nie wiem co czeka mnie i moją rodzinę. Mam tylko teraz jakby ustalony jakiś kierunek: coraz bardziej wiem, że muszę wzmocnić siebie, być silny wobec wszystkich złych rzeczy, które być może nas czekają i moje dzieci i czerpać siłę i energię od Boga, świata, ludzi i samych moich najmniejszych i najbliższych. I wiesz co? Coś dziwnego poczułem w sobie: poczułem współczucie dla mojej Żony, współczucie, że tak się dała wkręcić w jakieś swoje odmęty, że sama nie wie gdzie iść i wybrała taką a nie inną drogę. Myślę, że ją też to krzywdzi. Jeśli możecie: pomódlcie się za mną i za nią. Dziękuję Wam.

[quote="Latika"]Witaj Alives
rzeczywiście masz fajny nick :)

[quote]Powiedzcie mi proszę jak można tak żyć? Nie chcę rozstania, ale czuję, że nic z tym już chyba nie nie zrobię. Chciałbym mieć moc zatrzymania tego wszystkiego i uzdrowienia. Czuję się potwornie i beznadziejnie bezsilny. Czuję jakbym tracił wszystko.

Cytat:

Bardzo dużo widze podobieństwa jak u siebie,przynajmniej takiej bezsilności i beznadziejności sytuacji w tym momencie.Przykro mi,nic Ci fajnego nie poradzę ...ale wiedz,że chcę Ciebie wesprzeć w modlitwie i przelać w Ciebie jak najwiecej siły!!!Oby to miejsce, w którym się znajdujesz trwało jak najkrócej.

Nick to taka pamiątka z moich lat nastoletnich z czasów, gdy nie było internetu, a ja pisałem setki listów pod tym pseudonimem :)

Wiem, że emocje są jak fale: raz przychodzą dobre, a raz złe. Tylko te fale na amplitudzie życia jakieś za duże. Fakt, że dzięki temu forum, dzięki ludziom, którzy tutaj piszą, także dzięki Tobie i wszystkich waszych modlitwach, w które wierzę, w ostatnich dniach czuję się lepiej i mocniej. Nie wiem co czeka mnie i moją rodzinę. Mam tylko teraz jakby ustalony jakiś kierunek: coraz bardziej wiem, że muszę wzmocnić siebie, być silny wobec wszystkich złych rzeczy, które być może nas czekają i moje dzieci i czerpać siłę i energię od Boga, świata, ludzi i samych moich najmniejszych i najbliższych. I wiesz co? Coś dziwnego poczułem w sobie: poczułem współczucie dla mojej Żony, współczucie, że tak się dała wkręcić w jakieś swoje odmęty, że sama nie wie gdzie iść i wybrała taką a nie inną drogę. Myślę, że ją też to krzywdzi. Jeśli możecie: pomódlcie się za mną i za nią. Dziękuję Wam.

[alives]

Mam dosyć. Wybaczcie, ale dziś mam dosyć. Chciałbym, aby choć na chwilę zniknęła z mojego życia. Przestała mnie dręczyć. Doprowadzać moją psychikę do ruiny.
Mam dosyć.

Mam dosyć. Wybaczcie, ale dziś mam dosyć. Chciałbym, aby choć na chwilę zniknęła z mojego życia. Przestała mnie dręczyć. Doprowadzać moją psychikę do ruiny.
Mam dosyć.