[macko]

Byłem u spowiedzi, czuję trochę niedosyt bo trudno w tak krótkim czasie wyłuszczyć wszystkie wątpliwości.
Już przed spowiedzią doszedłem do wniosku, że to nie ma sensu. Głównie dlatego, że nie wierzę w skuteczność tego typu działań. Próby już były, nic to nie dało. Myślę, że w ten sposób nic już nie zrobię. Ksiądz odradza wszelkich prób kontaktu i ja się z tym głęboko zgadzam. Sobie mogę zaszkodzić. Moja rola już się skończyła. Teraz każdy odpowiada za siebie.
Zostaje modlitwa za całą trójkę, niech Pan działa. Niech pomoże też mi zepchnąć tę całą sprawę gdzieś na dno mojego mózgu, niech to już nie wraca.

Byłem u spowiedzi, czuję trochę niedosyt bo trudno w tak krótkim czasie wyłuszczyć wszystkie wątpliwości.
Już przed spowiedzią doszedłem do wniosku, że to nie ma sensu. Głównie dlatego, że nie wierzę w skuteczność tego typu działań. Próby już były, nic to nie dało. Myślę, że w ten sposób nic już nie zrobię. Ksiądz odradza wszelkich prób kontaktu i ja się z tym głęboko zgadzam. Sobie mogę zaszkodzić. Moja rola już się skończyła. Teraz każdy odpowiada za siebie.
Zostaje modlitwa za całą trójkę, niech Pan działa. Niech pomoże też mi zepchnąć tę całą sprawę gdzieś na dno mojego mózgu, niech to już nie wraca.

[tereska]

A może trzeb

A może trzeb

[lena]

Cytat:

Ksiądz odradza wszelkich prób kontaktu i ja się z tym głęboko zgadzam. Sobie mogę zaszkodzić. Moja rola już się skończyła. Teraz każdy odpowiada za siebie.

Nareszcie dotarło ...i koniec tematu.

Cytat:

Ksiądz odradza wszelkich prób kontaktu i ja się z tym głęboko zgadzam. Sobie mogę zaszkodzić. Moja rola już się skończyła. Teraz każdy odpowiada za siebie.

Nareszcie dotarło ...i koniec tematu.

[zenia1780]

[macko]

[tereska]

Proś Boga o spowiednika, takiego jak Bóg by chciał dla Ciebie, niekoniecznie takiego jakby Tobie się podobał. Bóg dał św. Faustynie spowiednika, który nie bardzo jej pasował ks. Sopoćko.

Proś Boga o spowiednika, takiego jak Bóg by chciał dla Ciebie, niekoniecznie takiego jakby Tobie się podobał. Bóg dał św. Faustynie spowiednika, który nie bardzo jej pasował ks. Sopoćko.

[grzegorz_]

[zenia1780]

[macko]

Cytat:

Mam wrażenie, że robi Ci się ciepło gdy myślisz o tamtej kobiecie, stąd pewnie wielka chęć jej "ratowania" ;)

Było już z 10 razy, nuda, ale zawsze warto powtórzyć, prawda? Może uda się kopnąć.
Masz do napisania coś konstruktywnego?
Tak, [cenzura], robiło mi się ciepło.
Teraz efektem tego "ciepło" nie jest już nic przyjemnego ale złość, ból.
Nie chcę tego, ale to jest/bywa. Wiesz jak się pozbyć?

Twoje rozumowanie jest trywialne. Szydź sobie do woli.
Ludzie są czarni albo biali. Samce alfa mają tylko chęć wykorzystania, która
wyklucza ludzkie uczucia.

Cytat:

Facet - samiec alfa lubi mieć pod kontrolą całe stadko a nie tylko jedną owieczkę.

Doprawdy, złota myśl.
A ja nie chcę mieć pod kontrolą siebie.
Potrafisz pomóc?

Nie ma jak przeczytać zjadliwe komentarze, które nic nie wnoszą.


Modlę się o ojca, który jest śmiertelnie chory na przerażająca chorobę i na dodatek złamał kręgosłup.
Modlę się o siłę dla matki, żeby mogła to wszystko znieść.
Modlę się o to żeby ojciec dał radę pojednać się Bogiem zanim odejdzie.
Modlę się o teścia i teściową, żonę i wszystkich, którzy czekają z niepokojem na wynik badania guza teścia.
Modlę się jak Dulska i pies ogrodnika za byłą kochankę, jej męża i domniemanego kochanka.
Modlę się o to żeby żona mnie jeszcze wytrzymała, żebym potrafił znowu być przynajmniej taki jak byłem zanim to wszystko się stało.
Modlę się o łaskę wybaczenia koledze żony, który próbował stać się kimś więcej niż kolegą.
Modlę się o znajomą z tego forum, która o to prosiła i za parę innych osób.
Modlę się o ulgę dla mojego zmęczonego łba.
To i mogę się pomodlić się o dobrego spowiednika.

Cytat:

Mam wrażenie, że robi Ci się ciepło gdy myślisz o tamtej kobiecie, stąd pewnie wielka chęć jej "ratowania" ;)

Było już z 10 razy, nuda, ale zawsze warto powtórzyć, prawda? Może uda się kopnąć.
Masz do napisania coś konstruktywnego?
Tak, [cenzura], robiło mi się ciepło.
Teraz efektem tego "ciepło" nie jest już nic przyjemnego ale złość, ból.
Nie chcę tego, ale to jest/bywa. Wiesz jak się pozbyć?

Twoje rozumowanie jest trywialne. Szydź sobie do woli.
Ludzie są czarni albo biali. Samce alfa mają tylko chęć wykorzystania, która
wyklucza ludzkie uczucia.

Cytat:

Facet - samiec alfa lubi mieć pod kontrolą całe stadko a nie tylko jedną owieczkę.

Doprawdy, złota myśl.
A ja nie chcę mieć pod kontrolą siebie.
Potrafisz pomóc?

Nie ma jak przeczytać zjadliwe komentarze, które nic nie wnoszą.


Modlę się o ojca, który jest śmiertelnie chory na przerażająca chorobę i na dodatek złamał kręgosłup.
Modlę się o siłę dla matki, żeby mogła to wszystko znieść.
Modlę się o to żeby ojciec dał radę pojednać się Bogiem zanim odejdzie.
Modlę się o teścia i teściową, żonę i wszystkich, którzy czekają z niepokojem na wynik badania guza teścia.
Modlę się jak Dulska i pies ogrodnika za byłą kochankę, jej męża i domniemanego kochanka.
Modlę się o to żeby żona mnie jeszcze wytrzymała, żebym potrafił znowu być przynajmniej taki jak byłem zanim to wszystko się stało.
Modlę się o łaskę wybaczenia koledze żony, który próbował stać się kimś więcej niż kolegą.
Modlę się o znajomą z tego forum, która o to prosiła i za parę innych osób.
Modlę się o ulgę dla mojego zmęczonego łba.
To i mogę się pomodlić się o dobrego spowiednika.

[Mirela]

Macko

Mogę Ci powiedzieć tylko tyle...Jezus taki nie jest...nie patrzy na Ciebie jak na sprawcę.
Powiem szczerze ,że to przekracza ludzkie rozumowanie. Jezus szuka miejsca w którym stałeś się ofiarą. Twój czyn jest uświadomiony i zatopiony w Bożym Miłosierdziu, nikt nie ma prawa nim się krzepić i podnosić swoje ego...Oskarżyciel oznacza słowo DIABEŁ. Nie oskarżaj się sam nawet jeśli inni to robią. Oskarżaj się jedynie przed Bogiem. Jeśli nosisz ból i wspomnienia , to są to konsekwencje. Warto jeśli Ciebie to dręczy powiedzieć w konfesjonale ,że sobie z tym nie radzisz, dlatego ,że będzie się to przelewało na życie codzienne, małżeńskie również niekoniecznie w uświadomiony sposób.Jeśli Bóg Ci przebacza to i wspiera , pamiętaj.
Nie szukaj spowiednika i kierownika duchowego którego lubisz, relacja koniecznie musi być wyjątkowo powściągliwa pod każdym względem dla Twojego dobra.W końcu na swoim zdrowiu Ci zależy , a anie na osobie która będzie się uśmiechała i głaskała po głowie.
Mam małą prośbę...nie daj się prowokować do takiego stopnia ,ze dajesz upust słowom, nie koniecznie trzeba się obnosić ze swoim bólem w ten sposób, myślę ,że moderacja coś konkretnie zrobi z prowokacjami.
https://www.youtube.com/watch?v=MjVMsP9SXk8

Macko , proszę o modlitwie , tez jej potrzebuje, swoją ofiaruję również .
Niech Pan Błogosławi Wam małżonkom.
pozdrawiam

Macko

Mogę Ci powiedzieć tylko tyle...Jezus taki nie jest...nie patrzy na Ciebie jak na sprawcę.
Powiem szczerze ,że to przekracza ludzkie rozumowanie. Jezus szuka miejsca w którym stałeś się ofiarą. Twój czyn jest uświadomiony i zatopiony w Bożym Miłosierdziu, nikt nie ma prawa nim się krzepić i podnosić swoje ego...Oskarżyciel oznacza słowo DIABEŁ. Nie oskarżaj się sam nawet jeśli inni to robią. Oskarżaj się jedynie przed Bogiem. Jeśli nosisz ból i wspomnienia , to są to konsekwencje. Warto jeśli Ciebie to dręczy powiedzieć w konfesjonale ,że sobie z tym nie radzisz, dlatego ,że będzie się to przelewało na życie codzienne, małżeńskie również niekoniecznie w uświadomiony sposób.Jeśli Bóg Ci przebacza to i wspiera , pamiętaj.
Nie szukaj spowiednika i kierownika duchowego którego lubisz, relacja koniecznie musi być wyjątkowo powściągliwa pod każdym względem dla Twojego dobra.W końcu na swoim zdrowiu Ci zależy , a anie na osobie która będzie się uśmiechała i głaskała po głowie.
Mam małą prośbę...nie daj się prowokować do takiego stopnia ,ze dajesz upust słowom, nie koniecznie trzeba się obnosić ze swoim bólem w ten sposób, myślę ,że moderacja coś konkretnie zrobi z prowokacjami.
https://www.youtube.com/watch?v=MjVMsP9SXk8

Macko , proszę o modlitwie , tez jej potrzebuje, swoją ofiaruję również .
Niech Pan Błogosławi Wam małżonkom.
pozdrawiam

[macko]

Mirela, masz moją modlitwę.
Dziękuję.

Mirela, masz moją modlitwę.
Dziękuję.

[Mirela]

Myślę ,że oboje z żoną znajdziecie spowiednika
Może się przydać
"Józef Augustyn SJ

1. W spowiedzi jest niezwykłą łaską, iż mogę usłyszeć, po wyznaniu moich niewierności i grzechów, jednoznacznie brzmiące słowa: "I ja odpuszczam Ci grzechy w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego." Są one tarczą obronną przeciwko zwątpieniu w miłosierdzie i dobroć Boga. Jakkolwiek przypadkowe, niezręczne czy wręcz raniące byłyby wszystkie inne słowa księdza wypowiedziane w czasie spowiedzi, to jedno zdanie wymawiane jest zawsze z namaszczenia Ducha Świętego. Te słowa są zawsze prawdziwe i koją ból związany z grzechem.

2. Przez wiele lat spowiedź była jednak dla mnie trudnym obowiązkiem. Zbytnie "zobowiązania moralne" przeżywane wewnętrznie przytłaczały moje kruche doświadczenie Boga i Jego miłości. Spowiedź była bardziej sądem Boskim i kościelnym nad biednym i zawstydzonym grzesznikiem niż radosnym powrotem do miłosiernego Ojca. Takie przeżywanie spowiedzi wynikało z wielu przyczyn, wśród których najważniejsze może były koncentracja na własnej kruchości moralnej oraz niedojrzałe sumienie. Wstyd przed sobą i przed spowiednikiem odbierał mi długo radość przeżywania sakramentu pojednania. Mimo to spowiedź budziła zawsze moje zaufanie i ceniłem ją sobie bardzo.

Na łaskę spowiadania się z radością czekałem dość długo. Odkrycie prawdy, że Bóg kocha mnie jako grzesznika, pozwoliło mi dostrzec, iż spowiedź jest spotkaniem z miłosierdziem przebaczającego Ojca. Wewnętrzne światło, iż miłość Boża jest większa od mojego grzechu, było w pewnym dniu rekolekcji tak mocne, iż kazało mi uklęknąć w szczerym polu i dziękować za nie Dobremu Bogu na kolanach. Powoli odkrywałem inny wymiar sakramentu pojednania. Spowiedź stała się z czasem miejscem wyzwolenia wewnętrznego, oczyszczenia i odzyskiwania poczucia własnej godności.

3. Nie czułem się w konfesjonale zraniony, choć wiele razy czułem się trochę samotny, miałem bowiem wrażenie, iż spowiednik tak naprawdę nie rozumie tego, o czym do niego mówię. Z perspektywy dziesiątek lat korzystania ze spowiedzi mogę powiedzieć, iż wiele razy niedojrzałość mojego sumienia utwierdzana była przez spowiedników, z czego w danym momencie nie zdawałem sobie sprawy. A mimo to nie straciłem nigdy "rozsądku" w moralnej ocenie moich grzechów i słabości. Jestem świadom, iż zawdzięczam to z jednej strony "łasce sakramentu pojednania", która potrafi przebić się przez niedojrzałość sumienia spowiednika; z drugiej zaś postawie wewnętrznej szczerości.

Było mi jednak dane spotkać w moim życiu kilku niezwykłych spowiedników, którym "moje kruche wówczas sumienie" wiele zawdzięcza. To dzięki nim wzrastała stopniowo moja większa pewność wewnętrzna i zaufanie do własnej oceny sumienia. Zasadnicze przełomy w dojrzewaniu sumienia oraz w przeżywaniu sakramentu spowiedzi były związane z postawą spowiednika oraz z jego wnikliwym i mądrym słowem.

Cennym darem, jaki otrzymałem od pewnego spowiednika, było to, iż szczerze i wprost powiedział mi, w jaki sposób on sam rozwiązuje w sumieniu problemy, którymi się z nim dzieliłem. Wobec niepewności mojego sumienia był to z jego strony niezwykły gest ludzkiej hojności. Być może nie był świadom daru, który mi wówczas ofiarował. Był to dla mnie znak jego wielkiego zaufania do mnie. Pomyślałem wówczas: jeżeli człowiek tak bardzo mi zaufał, to o ileż bardziej ufa mi sam Bóg. Pewność sumienia, którą wówczas zyskałem, nie mogła być łatwo zmącona.

4. Obecnie niezwykle cenię sobie to, iż mój spowiednik ma dla mnie czas. Tyle czasu, ile potrzebuję. Czas ten bywa wypełniony także chwilami ciszy. Dłuższa chwila ciszy, jaka następuje po wyznaniu moich grzechów, jest naturalnym zaproszeniem do modlitwy. Odbieram ją jako zaproszenie do prośby o przebaczenie Boga. Ta chwila ciszy jest - jak przypuszczam - potrzebna nie tylko mnie jako penitentowi, ale także jemu jako spowiednikowi. Spowiednik potrzebuje zdrowego dystansu do grzechów i problemów penitenta.

Od wielu lat spowiedź jest dla mnie nie tylko czasem wyznania grzechów, ale także czasem rozeznania duchowego. Wyznaję przed spowiednikiem nie tylko moje słabości i zaniedbania, ale także moje wątpliwości, niepokoje, niebezpieczeństwa i pokusy. Ludzkie ułomności i słabości są ściśle powiązane z wewnętrznym chaosem, który - choć nie jest jeszcze grzechem - to jednak stopniowo tworzy "środowisko dla grzechu". Spowiedź przeżywam jako wielkie wsparcie, nie tylko duchowe, ale także ludzkie.

5. Mam świadomość, iż sam jako kapłan najbardziej sprawdzam się w konfesjonale. Spowiadanie jest dla mnie zawsze posługą wymagającą, trudną. Do dzisiaj bardzo trudno jest mi wymierzyć, co z wyznawanych grzechów penitenta powinienem pominąć milczeniem, oddając jedynie samemu Bogu, a kiedy powiedzieć mu życzliwie, ale jednoznacznie: "idź i nie grzesz".

Nierzadko czuję się obciążony grzechami penitenta. I choć staram się sobie mówić, iż jestem jedynie "nieużytecznym sługą", to jednak cudzy grzech mnie dotyka. Najbardziej bolesne są dla mnie takie sytuacje, w których penitent - krzywdząc ciężko innych, stając się powodem zgorszenia, mówi o swoich grzechach w sposób dziwnie lekki. Kiedy penitent nie czuje ciężaru swoich grzechów, ja sam czuję się przygnieciony ich ciężarem. W pierwszych latach mojego kapłaństwa po pewnej "ciężkiej spowiedzi" doświadczyłem wewnętrznego buntu. Można by go wyrazić w pytaniu: "Dlaczego mam słuchać tych ludzkich okropności?" Wyszedłem z konfesjonału i poszedłem "w miasto". Na ulicy przyszło otrzeźwienie, wewnętrzne światło: "Taka jest właśnie twoja rola." Spowiadanie innych wymaga wielkiej wiary i wielkiej pokory. Jeżeli spowiadamy ludzi powierzchownie, to nie dlatego, iż jesteśmy zmęczeni, przepracowani lub też brakuje nam czasu, ale dlatego, że brak nam wiary w miłosierdzie Boga.

6. Lubię spowiadać się i spowiadać penitentów poza konfesjonałem. Daje to bowiem możliwość bardziej osobowego, braterskiego spotkania. W razie potrzeby łatwiej wywiązuje się rozmowa mająca charakter kierownictwa duchowego. Prawo kanoniczne wydane w 1983 roku jest pod tym względem jeszcze dość rygorystyczne. Twierdzi bowiem, iż "spowiedzi nie należy przyjmować poza konfesjonałem, z wyjątkiem uzasadnionej przyczyny" (Kan. 964). Stąd też ze zdziwieniem i radością przeczytałem słowa Jana Pawła II powiedziane do członków Penitencjarii Apostolskiej: "Pragnę przypomnieć, że nie należy narzucać penitentowi własnych upodobań, lecz szanować jego wrażliwość i prawo do wyboru sposobu spowiadania się: twarzą w twarz lub poprzez kratki konfesjonału." Uważam jednak, iż szkodliwe jest robienie "krucjaty" przeciwko konfesjonałom. Wielu wiernych lubi spowiadać się w konfesjonale, co pozwala im zachować większą anonimowość. Kościół daje im do niej prawo i trzeba to uszanować."

http://www.opoka.org.pl/b...a_spowiedz.html

Myślę ,że oboje z żoną znajdziecie spowiednika
Może się przydać
"Józef Augustyn SJ

1. W spowiedzi jest niezwykłą łaską, iż mogę usłyszeć, po wyznaniu moich niewierności i grzechów, jednoznacznie brzmiące słowa: "I ja odpuszczam Ci grzechy w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego." Są one tarczą obronną przeciwko zwątpieniu w miłosierdzie i dobroć Boga. Jakkolwiek przypadkowe, niezręczne czy wręcz raniące byłyby wszystkie inne słowa księdza wypowiedziane w czasie spowiedzi, to jedno zdanie wymawiane jest zawsze z namaszczenia Ducha Świętego. Te słowa są zawsze prawdziwe i koją ból związany z grzechem.

2. Przez wiele lat spowiedź była jednak dla mnie trudnym obowiązkiem. Zbytnie "zobowiązania moralne" przeżywane wewnętrznie przytłaczały moje kruche doświadczenie Boga i Jego miłości. Spowiedź była bardziej sądem Boskim i kościelnym nad biednym i zawstydzonym grzesznikiem niż radosnym powrotem do miłosiernego Ojca. Takie przeżywanie spowiedzi wynikało z wielu przyczyn, wśród których najważniejsze może były koncentracja na własnej kruchości moralnej oraz niedojrzałe sumienie. Wstyd przed sobą i przed spowiednikiem odbierał mi długo radość przeżywania sakramentu pojednania. Mimo to spowiedź budziła zawsze moje zaufanie i ceniłem ją sobie bardzo.

Na łaskę spowiadania się z radością czekałem dość długo. Odkrycie prawdy, że Bóg kocha mnie jako grzesznika, pozwoliło mi dostrzec, iż spowiedź jest spotkaniem z miłosierdziem przebaczającego Ojca. Wewnętrzne światło, iż miłość Boża jest większa od mojego grzechu, było w pewnym dniu rekolekcji tak mocne, iż kazało mi uklęknąć w szczerym polu i dziękować za nie Dobremu Bogu na kolanach. Powoli odkrywałem inny wymiar sakramentu pojednania. Spowiedź stała się z czasem miejscem wyzwolenia wewnętrznego, oczyszczenia i odzyskiwania poczucia własnej godności.

3. Nie czułem się w konfesjonale zraniony, choć wiele razy czułem się trochę samotny, miałem bowiem wrażenie, iż spowiednik tak naprawdę nie rozumie tego, o czym do niego mówię. Z perspektywy dziesiątek lat korzystania ze spowiedzi mogę powiedzieć, iż wiele razy niedojrzałość mojego sumienia utwierdzana była przez spowiedników, z czego w danym momencie nie zdawałem sobie sprawy. A mimo to nie straciłem nigdy "rozsądku" w moralnej ocenie moich grzechów i słabości. Jestem świadom, iż zawdzięczam to z jednej strony "łasce sakramentu pojednania", która potrafi przebić się przez niedojrzałość sumienia spowiednika; z drugiej zaś postawie wewnętrznej szczerości.

Było mi jednak dane spotkać w moim życiu kilku niezwykłych spowiedników, którym "moje kruche wówczas sumienie" wiele zawdzięcza. To dzięki nim wzrastała stopniowo moja większa pewność wewnętrzna i zaufanie do własnej oceny sumienia. Zasadnicze przełomy w dojrzewaniu sumienia oraz w przeżywaniu sakramentu spowiedzi były związane z postawą spowiednika oraz z jego wnikliwym i mądrym słowem.

Cennym darem, jaki otrzymałem od pewnego spowiednika, było to, iż szczerze i wprost powiedział mi, w jaki sposób on sam rozwiązuje w sumieniu problemy, którymi się z nim dzieliłem. Wobec niepewności mojego sumienia był to z jego strony niezwykły gest ludzkiej hojności. Być może nie był świadom daru, który mi wówczas ofiarował. Był to dla mnie znak jego wielkiego zaufania do mnie. Pomyślałem wówczas: jeżeli człowiek tak bardzo mi zaufał, to o ileż bardziej ufa mi sam Bóg. Pewność sumienia, którą wówczas zyskałem, nie mogła być łatwo zmącona.

4. Obecnie niezwykle cenię sobie to, iż mój spowiednik ma dla mnie czas. Tyle czasu, ile potrzebuję. Czas ten bywa wypełniony także chwilami ciszy. Dłuższa chwila ciszy, jaka następuje po wyznaniu moich grzechów, jest naturalnym zaproszeniem do modlitwy. Odbieram ją jako zaproszenie do prośby o przebaczenie Boga. Ta chwila ciszy jest - jak przypuszczam - potrzebna nie tylko mnie jako penitentowi, ale także jemu jako spowiednikowi. Spowiednik potrzebuje zdrowego dystansu do grzechów i problemów penitenta.

Od wielu lat spowiedź jest dla mnie nie tylko czasem wyznania grzechów, ale także czasem rozeznania duchowego. Wyznaję przed spowiednikiem nie tylko moje słabości i zaniedbania, ale także moje wątpliwości, niepokoje, niebezpieczeństwa i pokusy. Ludzkie ułomności i słabości są ściśle powiązane z wewnętrznym chaosem, który - choć nie jest jeszcze grzechem - to jednak stopniowo tworzy "środowisko dla grzechu". Spowiedź przeżywam jako wielkie wsparcie, nie tylko duchowe, ale także ludzkie.

5. Mam świadomość, iż sam jako kapłan najbardziej sprawdzam się w konfesjonale. Spowiadanie jest dla mnie zawsze posługą wymagającą, trudną. Do dzisiaj bardzo trudno jest mi wymierzyć, co z wyznawanych grzechów penitenta powinienem pominąć milczeniem, oddając jedynie samemu Bogu, a kiedy powiedzieć mu życzliwie, ale jednoznacznie: "idź i nie grzesz".

Nierzadko czuję się obciążony grzechami penitenta. I choć staram się sobie mówić, iż jestem jedynie "nieużytecznym sługą", to jednak cudzy grzech mnie dotyka. Najbardziej bolesne są dla mnie takie sytuacje, w których penitent - krzywdząc ciężko innych, stając się powodem zgorszenia, mówi o swoich grzechach w sposób dziwnie lekki. Kiedy penitent nie czuje ciężaru swoich grzechów, ja sam czuję się przygnieciony ich ciężarem. W pierwszych latach mojego kapłaństwa po pewnej "ciężkiej spowiedzi" doświadczyłem wewnętrznego buntu. Można by go wyrazić w pytaniu: "Dlaczego mam słuchać tych ludzkich okropności?" Wyszedłem z konfesjonału i poszedłem "w miasto". Na ulicy przyszło otrzeźwienie, wewnętrzne światło: "Taka jest właśnie twoja rola." Spowiadanie innych wymaga wielkiej wiary i wielkiej pokory. Jeżeli spowiadamy ludzi powierzchownie, to nie dlatego, iż jesteśmy zmęczeni, przepracowani lub też brakuje nam czasu, ale dlatego, że brak nam wiary w miłosierdzie Boga.

6. Lubię spowiadać się i spowiadać penitentów poza konfesjonałem. Daje to bowiem możliwość bardziej osobowego, braterskiego spotkania. W razie potrzeby łatwiej wywiązuje się rozmowa mająca charakter kierownictwa duchowego. Prawo kanoniczne wydane w 1983 roku jest pod tym względem jeszcze dość rygorystyczne. Twierdzi bowiem, iż "spowiedzi nie należy przyjmować poza konfesjonałem, z wyjątkiem uzasadnionej przyczyny" (Kan. 964). Stąd też ze zdziwieniem i radością przeczytałem słowa Jana Pawła II powiedziane do członków Penitencjarii Apostolskiej: "Pragnę przypomnieć, że nie należy narzucać penitentowi własnych upodobań, lecz szanować jego wrażliwość i prawo do wyboru sposobu spowiadania się: twarzą w twarz lub poprzez kratki konfesjonału." Uważam jednak, iż szkodliwe jest robienie "krucjaty" przeciwko konfesjonałom. Wielu wiernych lubi spowiadać się w konfesjonale, co pozwala im zachować większą anonimowość. Kościół daje im do niej prawo i trzeba to uszanować."

http://www.opoka.org.pl/b...a_spowiedz.html

[zenia1780]

Dziękuje Mirelo, za zamieszczenie tej wypowiedzi.
W wielu punktach moje odczucia są podobne do tych, które opisuje J. Augustyn SJ.
Ja również bardzo cenię sobie to, ze spowiednik ma dla mnie tyle czasu ile potrzebuję, a spowiedź "twarzą w twarz" ma zupełnie inny charakter...

Dziękuje Mirelo, za zamieszczenie tej wypowiedzi.
W wielu punktach moje odczucia są podobne do tych, które opisuje J. Augustyn SJ.
Ja również bardzo cenię sobie to, ze spowiednik ma dla mnie tyle czasu ile potrzebuję, a spowiedź "twarzą w twarz" ma zupełnie inny charakter...

[macko]

Dziękuję.

Póki co czuję się dobrze. Nie powiem, że złe uczucia zupełnie zniknęły, ale dużo łatwiej jest mi je gasić. Liczę, że z czasem to całkiem zniknie, na razie będę gasił

Dziękuję Bogu za żonę i jej wsparcie.

Dziękuję.

Póki co czuję się dobrze. Nie powiem, że złe uczucia zupełnie zniknęły, ale dużo łatwiej jest mi je gasić. Liczę, że z czasem to całkiem zniknie, na razie będę gasił

Dziękuję Bogu za żonę i jej wsparcie.