[macko]

Chodzi o grzech cudzołóstwa, co do którego mam mocne podejrzenia i który dotyczy bliskich mi osób. I tu jest pytanie co, poza modlitwą, mogę zrobić?
Łatwo jest powiedzieć: nie moja sprawa, tyle, że to znaczy mniej więcej tyle co powiedzieć: nie zależy mi na Tobie, rób chcesz, zepsuj swoje życie, ja mam to gdzieś.

Prawdę powiedziawszy już zdarzyło mi się (dwa razy) "interweniować".
Efekty marne. W pierwszym przypadku straciłem kogoś z kim chciałem się przyjaźnić - teraz serdecznie mnie nie znosi, a cudzołożniczy związek kwitnie.
W drugim upomniana osoba zagrała głupiego, wyparła się.
Ale może jednak jakieś ziarenko zasiałem?

Piszę o tym bo zastanawiam się nad akcją nr 3 (dotyczącą tych samych osób co pierwsza).
Nie wiem czy szczegóły są tutaj istotne, może, przynajmniej na razie, prosiłbym o bardziej ogólne uwagi.
Nie ma złudzeń, że coś powiem i to coś nagle zmieni, ale to nie jest wystarczający argument, żeby tego zaniechać. Ziarenko ...

To co mnie do tego chyba najbardziej skłania, to jest to, że żałuję, że kiedyś nie znalazł się ktoś kto by mnie upomniał, najlepiej strzelił w pysk.
Co mnie wstrzymuje? W zasadzie nic, ale może ja zwariowałem ;)

Chodzi o grzech cudzołóstwa, co do którego mam mocne podejrzenia i który dotyczy bliskich mi osób. I tu jest pytanie co, poza modlitwą, mogę zrobić?
Łatwo jest powiedzieć: nie moja sprawa, tyle, że to znaczy mniej więcej tyle co powiedzieć: nie zależy mi na Tobie, rób chcesz, zepsuj swoje życie, ja mam to gdzieś.

Prawdę powiedziawszy już zdarzyło mi się (dwa razy) "interweniować".
Efekty marne. W pierwszym przypadku straciłem kogoś z kim chciałem się przyjaźnić - teraz serdecznie mnie nie znosi, a cudzołożniczy związek kwitnie.
W drugim upomniana osoba zagrała głupiego, wyparła się.
Ale może jednak jakieś ziarenko zasiałem?

Piszę o tym bo zastanawiam się nad akcją nr 3 (dotyczącą tych samych osób co pierwsza).
Nie wiem czy szczegóły są tutaj istotne, może, przynajmniej na razie, prosiłbym o bardziej ogólne uwagi.
Nie ma złudzeń, że coś powiem i to coś nagle zmieni, ale to nie jest wystarczający argument, żeby tego zaniechać. Ziarenko ...

To co mnie do tego chyba najbardziej skłania, to jest to, że żałuję, że kiedyś nie znalazł się ktoś kto by mnie upomniał, najlepiej strzelił w pysk.
Co mnie wstrzymuje? W zasadzie nic, ale może ja zwariowałem ;)

[Cierpliwy]

Ks. Pawlukiewicz mówił kiedyś o prawdziwej przyjaźni. Dobry przyjaciel jest od tego, aby napomnieć, jeśli robisz źle. Jeśli ci tylko kadzi, to nabrałbym podejrzeń co do jego jako przyjaciela. Jeśli w dobrej intencji, po przyjacielsku zwróciłeś uwagę, a cię znielubili, to nie byli przyjaciele. A ziarenko być może zasiałeś... Zdradzający zagłuszają sumienie, są w amoku i chcieli by żyć w komfortowych warunkach. Jeśli nie psuje ich im rodzina, to może ty byłeś potrzebny....

Ks. Pawlukiewicz mówił kiedyś o prawdziwej przyjaźni. Dobry przyjaciel jest od tego, aby napomnieć, jeśli robisz źle. Jeśli ci tylko kadzi, to nabrałbym podejrzeń co do jego jako przyjaciela. Jeśli w dobrej intencji, po przyjacielsku zwróciłeś uwagę, a cię znielubili, to nie byli przyjaciele. A ziarenko być może zasiałeś... Zdradzający zagłuszają sumienie, są w amoku i chcieli by żyć w komfortowych warunkach. Jeśli nie psuje ich im rodzina, to może ty byłeś potrzebny....

[grzegorz_]

Jeśli z kimś ma się bliskie relacje to można z nim zwyczajnie przyjaźnie porozmawiać,
ewentualnie postarać się zrozumieć i próbować "sprowadzić" na właściwie tory.
Jeśli ktoś jest tylko znajomym to mieszanie się w jego osobiste sprawy zostanie przyjęte zw wrogością.
A co do "upominania". Upominać można swoje dziecko co najwyżej.

Jeśli z kimś ma się bliskie relacje to można z nim zwyczajnie przyjaźnie porozmawiać,
ewentualnie postarać się zrozumieć i próbować "sprowadzić" na właściwie tory.
Jeśli ktoś jest tylko znajomym to mieszanie się w jego osobiste sprawy zostanie przyjęte zw wrogością.
A co do "upominania". Upominać można swoje dziecko co najwyżej.

[kinga2]

[grzegorz_]

Kinga
Czy dzisiaj w XXI wieku stosujesz wszystkie zalecenia Starego Testamentu,
czy tylko wybiórczo?

Kinga
Czy dzisiaj w XXI wieku stosujesz wszystkie zalecenia Starego Testamentu,
czy tylko wybiórczo?

[kinga2]

[macko]

[Samboja]

Maćko,
Ja też miałam taką sytuację i powiedziałam tej osobie, że bardzo krzywdzi swoją dziewczynę (nawet nie żonę). Potem byłam zapytana przez dziewczynę tego kolegi, czy coś widziałam i powiedziałam wprost, co widziałam czyli prawdę. Oczywiście kolega sie oburzał, że sie wtrącam, a ja mu powiedziałam, to nie ja kreuje tą rzeczywistość tylko on, ja nie będe dla nikogo kłamać. Milion razy wolałabym, abym nic nie widziała, ale widziałam. Więc dla mnie sprawa jest prosta. Odpowiedziałam, bo mnie zapytano. I nie żałuje. Dziś nadal sie przyjaźnimy, a kolega się obudził i bardzo zmienił.
Gdy mam dylemat zastanawiam sie jak działo się to w powiedzmy takiej wsi opisanej w Chłopach Reymonta. Społeczność, w której Bóg jest na swoim miejscu, praca, wartości, porządek i obyczaj a nie jak dziś, rozluźnione obyczaje i totalny brak czegokolwiek...mas kultura, upadek moralności, wartości i promowanie postawy "moja sprawa". I ja się tak zastanawiam, to nie mam wątpliwości, co bym zrobiła. Problem w tym, że trzeba sie liczyć z konsekwencjami. Ja na swoje byłam gotowa.

Maćko,
Ja też miałam taką sytuację i powiedziałam tej osobie, że bardzo krzywdzi swoją dziewczynę (nawet nie żonę). Potem byłam zapytana przez dziewczynę tego kolegi, czy coś widziałam i powiedziałam wprost, co widziałam czyli prawdę. Oczywiście kolega sie oburzał, że sie wtrącam, a ja mu powiedziałam, to nie ja kreuje tą rzeczywistość tylko on, ja nie będe dla nikogo kłamać. Milion razy wolałabym, abym nic nie widziała, ale widziałam. Więc dla mnie sprawa jest prosta. Odpowiedziałam, bo mnie zapytano. I nie żałuje. Dziś nadal sie przyjaźnimy, a kolega się obudził i bardzo zmienił.
Gdy mam dylemat zastanawiam sie jak działo się to w powiedzmy takiej wsi opisanej w Chłopach Reymonta. Społeczność, w której Bóg jest na swoim miejscu, praca, wartości, porządek i obyczaj a nie jak dziś, rozluźnione obyczaje i totalny brak czegokolwiek...mas kultura, upadek moralności, wartości i promowanie postawy "moja sprawa". I ja się tak zastanawiam, to nie mam wątpliwości, co bym zrobiła. Problem w tym, że trzeba sie liczyć z konsekwencjami. Ja na swoje byłam gotowa.

[macko]

Widzę, że nie usiedzę dopóki tego nie zrobię. A niech to
Nie wiem jeszcze jak. Może lepiej byłoby posłużyć się czyimiś słowami.
Wysłać link do jakiegoś kazania, wykładu? Oglądałem tego sporo, ale nie
wiem co wybrać.
Mam dosyć, to mnie dręczy.
W końcu zrobię to i boję się, że bardziej po to żeby zrzucić to z siebie a pożytku
z tego nie będzie

Widzę, że nie usiedzę dopóki tego nie zrobię. A niech to
Nie wiem jeszcze jak. Może lepiej byłoby posłużyć się czyimiś słowami.
Wysłać link do jakiegoś kazania, wykładu? Oglądałem tego sporo, ale nie
wiem co wybrać.
Mam dosyć, to mnie dręczy.
W końcu zrobię to i boję się, że bardziej po to żeby zrzucić to z siebie a pożytku
z tego nie będzie

[Samboja]

Maćko,
Nie robisz tego z poczucia obowiązku tylko, ale tez pewnie z troski o te osoby. Skoro jest zdrada jest pewnie i poważny kryzys. Choć zdradzacz jest teraz w amoku, to szczera rozmowa w której wykażesz się próbą zrozumienia "dlaczego" moze pomóc więcej niż tylko "zwrócenie uwagi". Mówienie, że to krzywda też nic nie da, bo pewnie, że ten ktoś to wie. Dla mnie po tym, co dziś wiem, najważniejszy byłby przekaz, że z każdego kryzysu można wyjść i małżeństwo może być szczęśliwe bardziej niż wcześniej, czyli w zasadzie chodziłoby mi o zasianie nadziei, że tak: Twoje małżeństwo ma szanse być szczęśliwe, jest na to droga...jak chcesz mogę Ci o niej opowiedzieć...takie słowa dla większości jednak to kompletna fikcja...no ale są to skutki stwierdzeń typu: jak Ci się nie podoba to zmień a z tym cieżko sie w dzisiejszych czasach walczy, grunt, że są tacy co próbują :). Powodzenia w każdym razie.

Maćko,
Nie robisz tego z poczucia obowiązku tylko, ale tez pewnie z troski o te osoby. Skoro jest zdrada jest pewnie i poważny kryzys. Choć zdradzacz jest teraz w amoku, to szczera rozmowa w której wykażesz się próbą zrozumienia "dlaczego" moze pomóc więcej niż tylko "zwrócenie uwagi". Mówienie, że to krzywda też nic nie da, bo pewnie, że ten ktoś to wie. Dla mnie po tym, co dziś wiem, najważniejszy byłby przekaz, że z każdego kryzysu można wyjść i małżeństwo może być szczęśliwe bardziej niż wcześniej, czyli w zasadzie chodziłoby mi o zasianie nadziei, że tak: Twoje małżeństwo ma szanse być szczęśliwe, jest na to droga...jak chcesz mogę Ci o niej opowiedzieć...takie słowa dla większości jednak to kompletna fikcja...no ale są to skutki stwierdzeń typu: jak Ci się nie podoba to zmień a z tym cieżko sie w dzisiejszych czasach walczy, grunt, że są tacy co próbują :). Powodzenia w każdym razie.

[grzegorz_]

[macko]

Ok, chyba jednak muszę opisać jakoś sytuację, bo jest dosyć skomplikowana. Przepraszam, za dawkowanie faktów.

1. Nie mam 100% pewności co do faktów. Być może to nie jest taki związek jak przypuszczam. Być może powinienem po prostu zapytać wprost, ale pewnie skończy się jak w 4.
2. Chodzi o związek mężatki podczas rozwodu (może już nawet po) z moim znajomym (ale tylko znajomym). Ona jest/była mi bliska (zbyt bliska! patrz 3), ale z nią nie mogę już rozmawiać, co byłoby łatwiejsze. Zostaje on.
3. Związku z tym, że coś między nami kiedyś było, nie jestem odpowiednią osobą do tego typu kroków. Z oczywistych chyba względów. Małe szanse, żeby to mogło zostać odebrane inaczej jak jakaś kompletna żenada.
Sam nie wiem czy to nie jest żenada z mojej strony, czy moje intencje są w 100% czyste.
Ale nie ma nikogo innego, chociaż naprawdę chętnie bym to komuś oddał.
Jestem chyba jedyną osobą (przynajmniej z w/w trójki + ja), której zależałoby na ratowaniu tego małżeństwa. I to jest szczere. Nie mogę pogodzić się z tym, że ta dziewczyna zepsuje sobie życie.
4. Podejmowałem już próbę rozmowy z tym facetem. Wtedy to się chyba dopiero zaczynało. On się wyparł. Ona się wściekła (od tego czasu się do mnie nie odzywa).
5. Nie nadaję się. Nawet pomijając okoliczności, ja się po prostu do tego nie nadaję
Tutaj potrzebny ktoś mocny, o głębokiej wierze, darze przekonywania.


Obecnie jestem raczej na "nie". Nie wiem nawet jak zacząć.
Może trzeba się pogodzić, że to nie dla mnie i oddać to Bogu?
Jeszcze to przetrawię.

Jest jeszcze drugi przypadek (moja bliska rodzina), tam nie jestem w żaden sposób stroną i tam mi łatwiej. Wziąłem się za to z poczucia obowiązku, to bardzo bliska osoba i znowu nie ma nikogo innego. W dodatku w podeszłym wieku, już najwyższy czas na pojednanie się z Bogiem.
Były już pierwsze rozmowy. Będę próbował dalej chociaż odbijam się od muru, patrz 5

Ok, chyba jednak muszę opisać jakoś sytuację, bo jest dosyć skomplikowana. Przepraszam, za dawkowanie faktów.

1. Nie mam 100% pewności co do faktów. Być może to nie jest taki związek jak przypuszczam. Być może powinienem po prostu zapytać wprost, ale pewnie skończy się jak w 4.
2. Chodzi o związek mężatki podczas rozwodu (może już nawet po) z moim znajomym (ale tylko znajomym). Ona jest/była mi bliska (zbyt bliska! patrz 3), ale z nią nie mogę już rozmawiać, co byłoby łatwiejsze. Zostaje on.
3. Związku z tym, że coś między nami kiedyś było, nie jestem odpowiednią osobą do tego typu kroków. Z oczywistych chyba względów. Małe szanse, żeby to mogło zostać odebrane inaczej jak jakaś kompletna żenada.
Sam nie wiem czy to nie jest żenada z mojej strony, czy moje intencje są w 100% czyste.
Ale nie ma nikogo innego, chociaż naprawdę chętnie bym to komuś oddał.
Jestem chyba jedyną osobą (przynajmniej z w/w trójki + ja), której zależałoby na ratowaniu tego małżeństwa. I to jest szczere. Nie mogę pogodzić się z tym, że ta dziewczyna zepsuje sobie życie.
4. Podejmowałem już próbę rozmowy z tym facetem. Wtedy to się chyba dopiero zaczynało. On się wyparł. Ona się wściekła (od tego czasu się do mnie nie odzywa).
5. Nie nadaję się. Nawet pomijając okoliczności, ja się po prostu do tego nie nadaję
Tutaj potrzebny ktoś mocny, o głębokiej wierze, darze przekonywania.


Obecnie jestem raczej na "nie". Nie wiem nawet jak zacząć.
Może trzeba się pogodzić, że to nie dla mnie i oddać to Bogu?
Jeszcze to przetrawię.

Jest jeszcze drugi przypadek (moja bliska rodzina), tam nie jestem w żaden sposób stroną i tam mi łatwiej. Wziąłem się za to z poczucia obowiązku, to bardzo bliska osoba i znowu nie ma nikogo innego. W dodatku w podeszłym wieku, już najwyższy czas na pojednanie się z Bogiem.
Były już pierwsze rozmowy. Będę próbował dalej chociaż odbijam się od muru, patrz 5

[ja_tez]

[rene]

macko,
Tak! oczywiście, że upomnieć i opowiedzieć się za prawdą. To będzie trudne dla Ciebie, ale przecież wszyscy jak tu jesteśmy na forum, zdecydowaliśmy się "wchodzić przez ciasną bramę i iść wąską drogą". Patrząc szerzej na temat wtrącania się w czyjeś życie, ilu tragedii można by uniknąć, ile mniej skatowanych przez rodziców dzieci, ile mniej ludzi targających się na swoje życie- gdyby tylko ktoś chciał się wtrącić.
Mimo wszystkich rad jakie tu otrzymasz po prostu przemódl to jeszcze i proś o radę Ducha św.Na myśl o decyzji , która podejmiesz, musisz czuć pokój w sercu-to będzie właściwa decyzja.

macko,
Tak! oczywiście, że upomnieć i opowiedzieć się za prawdą. To będzie trudne dla Ciebie, ale przecież wszyscy jak tu jesteśmy na forum, zdecydowaliśmy się "wchodzić przez ciasną bramę i iść wąską drogą". Patrząc szerzej na temat wtrącania się w czyjeś życie, ilu tragedii można by uniknąć, ile mniej skatowanych przez rodziców dzieci, ile mniej ludzi targających się na swoje życie- gdyby tylko ktoś chciał się wtrącić.
Mimo wszystkich rad jakie tu otrzymasz po prostu przemódl to jeszcze i proś o radę Ducha św.Na myśl o decyzji , która podejmiesz, musisz czuć pokój w sercu-to będzie właściwa decyzja.