[macko]

[ja_tez]

[macko]

[ja_tez]

[macko]

[ja_tez]

[meg-pl]

zdradziłeś żonę, teraz czując potrzebę wygadania się, opowiadasz jej o swoich dylematach odnośnie życia byłej kochanki i żonę nic to nie rusza, Ty w swoim zachowaniu też nie widzisz nic niestosownego

to jeśli Ty uważasz takie zachowanie za normalne to cała reszta czyli 99,99 kobiet i mężczyzn powinna się leczyć

zdradziłeś żonę, teraz czując potrzebę wygadania się, opowiadasz jej o swoich dylematach odnośnie życia byłej kochanki i żonę nic to nie rusza, Ty w swoim zachowaniu też nie widzisz nic niestosownego

to jeśli Ty uważasz takie zachowanie za normalne to cała reszta czyli 99,99 kobiet i mężczyzn powinna się leczyć

[Mirela]

Moje wątpliwości nie maja tutaj żadnego znaczenia.
Piszesz jako facet o tym jak przezywa to zona- np. luzak, czyli subiektywnie. Kobieta czuje inaczej.
Żona chciała sama załatwić tę sprawę z napomnieniem kochanki. Mnie przyszło do głowy ,ze boryka się z zaufaniem do Ciebie. Co wcale , by mnie nie zdziwiło, bo to raczej coś co wymaga czasu na zbudowanie i radzenie sobie z trudnymi emocjami. I przy okazji pojawia się lęk w tej sytuacji...nie koniecznie musi go ujawniać...z różnych nieuświadomionych nawet powodów, może nawet ten lęk wypychać w podświadomość.

W jednym z Twoich postów piszesz ,ze nie zauważasz u żony większych problemów emocjonalnych. Zastanawiam się jaką miara to zrobiłeś, bo przecież w Twojej niedojrzałości emocjonalnej do zdrady doszło. No i jakie są te małe problemy emocjonalne żony, skoro większych nie ma...i jak sobie z nimi radzi , jak w tym uczestniczysz? Nie musisz odpowiadać, to też Wasza sfera, która szanuję.

Mnie kiedyś tez się wydawało wszystko ok. , ale tak nie było , bo sporo wywaliłam w podświadomość, trudno było się z tym zmierzyć...
Oczywiście sami podejmiecie decyzje jak dalej odbudowywać swoje małżeństwo, bo to jest priorytetem, który często może być zacierany przez inne sprawy.
Przed Wami sporo pracy sprzątania po gruzach , to tez nie łatwe.

Co do spowiedzi
http://www.odnowa.jezuici...ed-zmienia-ycie

Nie oznacza ,że nie wiesz.
Zawsze może znaleźć się słowo , które nas oświeci

Moje wątpliwości nie maja tutaj żadnego znaczenia.
Piszesz jako facet o tym jak przezywa to zona- np. luzak, czyli subiektywnie. Kobieta czuje inaczej.
Żona chciała sama załatwić tę sprawę z napomnieniem kochanki. Mnie przyszło do głowy ,ze boryka się z zaufaniem do Ciebie. Co wcale , by mnie nie zdziwiło, bo to raczej coś co wymaga czasu na zbudowanie i radzenie sobie z trudnymi emocjami. I przy okazji pojawia się lęk w tej sytuacji...nie koniecznie musi go ujawniać...z różnych nieuświadomionych nawet powodów, może nawet ten lęk wypychać w podświadomość.

W jednym z Twoich postów piszesz ,ze nie zauważasz u żony większych problemów emocjonalnych. Zastanawiam się jaką miara to zrobiłeś, bo przecież w Twojej niedojrzałości emocjonalnej do zdrady doszło. No i jakie są te małe problemy emocjonalne żony, skoro większych nie ma...i jak sobie z nimi radzi , jak w tym uczestniczysz? Nie musisz odpowiadać, to też Wasza sfera, która szanuję.

Mnie kiedyś tez się wydawało wszystko ok. , ale tak nie było , bo sporo wywaliłam w podświadomość, trudno było się z tym zmierzyć...
Oczywiście sami podejmiecie decyzje jak dalej odbudowywać swoje małżeństwo, bo to jest priorytetem, który często może być zacierany przez inne sprawy.
Przed Wami sporo pracy sprzątania po gruzach , to tez nie łatwe.

Co do spowiedzi
http://www.odnowa.jezuici...ed-zmienia-ycie

Nie oznacza ,że nie wiesz.
Zawsze może znaleźć się słowo , które nas oświeci

[macko]

[meg-pl]

wybacz ale dla mnie takie postawienie sprawy nie jest normalne
Twój dylemat jest konsekwencją przeszłości.. tego że ciągle jesteś emocjonalnie związany z byłą kochanka..
nie powinieneś mieszać do tego żony, to nie jest ukrywanie..to zwykła ludzka przyzwoitość
poradż się księdza, idż do psychologa (po radę a nie na leczenie)
skoro tak cenisz żonę to okaż jej odrobinę szacunku i nie opowiadaj o swojej byłej kochance..nie mieści mi się w głowie, że tak trudno Ci to pojąć i że jeszcze ubierasz to wszystko w płaszczyk dobra

wybacz ale dla mnie takie postawienie sprawy nie jest normalne
Twój dylemat jest konsekwencją przeszłości.. tego że ciągle jesteś emocjonalnie związany z byłą kochanka..
nie powinieneś mieszać do tego żony, to nie jest ukrywanie..to zwykła ludzka przyzwoitość
poradż się księdza, idż do psychologa (po radę a nie na leczenie)
skoro tak cenisz żonę to okaż jej odrobinę szacunku i nie opowiadaj o swojej byłej kochance..nie mieści mi się w głowie, że tak trudno Ci to pojąć i że jeszcze ubierasz to wszystko w płaszczyk dobra

[macko]

Mirela, nie wiem gdzie moja żona wpycha lęk, nie widzę żadnego lęku. Ona go nie widzi.
Nie widzę problemu z zaufaniem do mnie. Może oszczędzę tutaj przykładów żeby nie wysadzać forum w powietrze ;)
Temat jest przerobiony. Moja żona w przeciwieństwie do mnie uważa, że nic wielkiego się nie stało. Kwestia podejścia do sprawy. Ja chciałbym mieć jej podejście!
To jest podejście: byłam przygotowana, że kiedyś coś takiego może się wydarzyć (wyniesione z nauk przedmałżeńskich) i dobrze, że tylko tak, dobrze, że już mamy to za sobą. Jesteśmy razem, myślę, że kochamy się ... dojrzalej.
Ok, ja uważam, że coś się stało, nie wiem czy wielkiego.
Na pewno sobie zaszkodziłem.

Co powinienem zrobić? Zmusić żonę do profilaktycznych badań psychologicznych?
Staram się jak mogę wynagrodzić jej ten krótki okres kiedy ją oszukiwałem, dlatego, że uważam, że tak powinienem, nie dlatego, że moja żona tego żąda. Moja żona mówi: bądź jaki byłeś, nie chcę niczego więcej.
Próbowałem wielokrotnie rozmawiać typu: co było źle, co możemy zmienić.
Między nami nic nie było źle, to nie ten przypadek, nic co by się dało poprawić.
We mnie jest coś złego, ale to muszę sam zwalczyć.

Dyskusja zeszła na temat mój i mojego małżeństwa. Nie wzbraniam się, ale nie zapominajmy o temacie przewodnim

Mirela, nie wiem gdzie moja żona wpycha lęk, nie widzę żadnego lęku. Ona go nie widzi.
Nie widzę problemu z zaufaniem do mnie. Może oszczędzę tutaj przykładów żeby nie wysadzać forum w powietrze ;)
Temat jest przerobiony. Moja żona w przeciwieństwie do mnie uważa, że nic wielkiego się nie stało. Kwestia podejścia do sprawy. Ja chciałbym mieć jej podejście!
To jest podejście: byłam przygotowana, że kiedyś coś takiego może się wydarzyć (wyniesione z nauk przedmałżeńskich) i dobrze, że tylko tak, dobrze, że już mamy to za sobą. Jesteśmy razem, myślę, że kochamy się ... dojrzalej.
Ok, ja uważam, że coś się stało, nie wiem czy wielkiego.
Na pewno sobie zaszkodziłem.

Co powinienem zrobić? Zmusić żonę do profilaktycznych badań psychologicznych?
Staram się jak mogę wynagrodzić jej ten krótki okres kiedy ją oszukiwałem, dlatego, że uważam, że tak powinienem, nie dlatego, że moja żona tego żąda. Moja żona mówi: bądź jaki byłeś, nie chcę niczego więcej.
Próbowałem wielokrotnie rozmawiać typu: co było źle, co możemy zmienić.
Między nami nic nie było źle, to nie ten przypadek, nic co by się dało poprawić.
We mnie jest coś złego, ale to muszę sam zwalczyć.

Dyskusja zeszła na temat mój i mojego małżeństwa. Nie wzbraniam się, ale nie zapominajmy o temacie przewodnim

[macko]

[DHL1]

[macko]