[Filomena]

Ratuj siebie dla dzieci, z tego co piszesz, sam odstawiles leki przeciwlekowe. Zanim pojdziesz biegac dla zdrowia fizycznego i psychicznego, najpierw do lekarza. U niego jak na spowiedzi powiedz o objawach i historii leczenia. Bez swieckiej medycyny się nie obejdzie. Dobra wiadomość jest taka, że lekarz potrafi pomoc, również w bezpiecznym odstawianiu benzodiazepin.

Jeżeli jednak źle zrozumiałam, to jest jeszcze sprawa wg mnie zachowania żony, niezależnie od Twoich zachowań w przeszłości teraz ona stosuje w stosunku do Ciebie przemoc.

Ratuj siebie dla dzieci, z tego co piszesz, sam odstawiles leki przeciwlekowe. Zanim pojdziesz biegac dla zdrowia fizycznego i psychicznego, najpierw do lekarza. U niego jak na spowiedzi powiedz o objawach i historii leczenia. Bez swieckiej medycyny się nie obejdzie. Dobra wiadomość jest taka, że lekarz potrafi pomoc, również w bezpiecznym odstawianiu benzodiazepin.

Jeżeli jednak źle zrozumiałam, to jest jeszcze sprawa wg mnie zachowania żony, niezależnie od Twoich zachowań w przeszłości teraz ona stosuje w stosunku do Ciebie przemoc.

[zuf]

Pisałem parę postów wcześniej:

Mam za sobą dwie terapie indywidualne i cztery grupowe oraz pobyt w szpitalu psychiatrycznym w celu odstawienia benzodiazepin. Kiedy terapie nie pomagały doszły leki, a lekarze tak chętnie przepisują te najbardziej uzależniajace, a człowiek w depresji nie ma pojęcia czym go szprycują. Teraz mam dobrego lekarza, odstawiłem po latach brania ciężkie leki, biorę nieuzależniające.

właśnie te leki, które można brać góra 3 tygodnie lekarze wypisywali mi przez lata bez mrugnięcia. Dlatego teraz jestem już wrakiem

[ Dodano: 2014-05-06, 22:11 ]

Pisałem parę postów wcześniej:

Mam za sobą dwie terapie indywidualne i cztery grupowe oraz pobyt w szpitalu psychiatrycznym w celu odstawienia benzodiazepin. Kiedy terapie nie pomagały doszły leki, a lekarze tak chętnie przepisują te najbardziej uzależniajace, a człowiek w depresji nie ma pojęcia czym go szprycują. Teraz mam dobrego lekarza, odstawiłem po latach brania ciężkie leki, biorę nieuzależniające.

właśnie te leki, które można brać góra 3 tygodnie lekarze wypisywali mi przez lata bez mrugnięcia. Dlatego teraz jestem już wrakiem

[ Dodano: 2014-05-06, 22:11 ]

[kinga2]

[Lil]

Zuf, skoro jesteś z Częstchowy, to może zechcesz wziać udział w Ogólnopolskim Czuwaniu Odnowy w Duchu Świętym? Odbędzie się dnia 17 maja (sobota), nic się nie płaci, bo to na świeżym powietrzu się odbywa, trzeba jedynie zadbać o zabezpieczenie przed deszczem, jakieś krzesełko i jedzenie na cały dzień...
To bardzo wartościowy czas przepełniony, modlitwą i mądrymi słowami podczas katechez i świadectwa... Jest możliwość spowiedzi i oczywiście Msza Święta. Zachęcam Cię, byś sprawił swojej duszy taką ucztę :)

Zuf, skoro jesteś z Częstchowy, to może zechcesz wziać udział w Ogólnopolskim Czuwaniu Odnowy w Duchu Świętym? Odbędzie się dnia 17 maja (sobota), nic się nie płaci, bo to na świeżym powietrzu się odbywa, trzeba jedynie zadbać o zabezpieczenie przed deszczem, jakieś krzesełko i jedzenie na cały dzień...
To bardzo wartościowy czas przepełniony, modlitwą i mądrymi słowami podczas katechez i świadectwa... Jest możliwość spowiedzi i oczywiście Msza Święta. Zachęcam Cię, byś sprawił swojej duszy taką ucztę :)

[zuf]

Zapewne będzie wspaniale, jednak obawiam się że to za duże wyzwanie dla mnie w moim stanie, nie tylko fizycznym - bo kondycja bardzo podupadła do tygodni leżenia w szpitalu, ale tez od leków, które działają nasennie, a które muszę brać. Do tego w sobotę żona też pracuje, więc nie miałbym z kim zostawić dzieci, a w niedziele od rana znów muszę być spięty i gotowy, zająć się dziećmi, śniadania, obiady, lekcje, spacer a żona nie zrozumie, powie że wszystkim trudno i że jak chcę iść to muszę normalnie funkcjonować...

...po prostu boję się

[ Dodano: 2014-05-07, 10:28 ]
Jeszcze wczoraj kładłem sie z iskierką nadzieji, że nie wszystko stracone, ale długo to nie potrwało...żona wróciła z pracy jak zawsze o 23:30 i kiedy już usypiałem to mnie obudziła i znów - że nie musimy być razem, to że zajmuję się domem i dziećmi to norma, że jak mi się nie podoba np. gotowanie (nie mówiłem że mi się nie podoba) to mój problem, bo ona dopóki z nimi mieszkam nie będzie gotować, że czeka, aż się potknę i wtedy powie, że ona tak dłużej nie może żyć i żebym się wtedy zachował "godnie" i wyprowadził, i nie robił szopek, że wszystko co mówię, to jest niewłaściwe, że jestem przesiąknięty swoimi rodzicami, że ona sobie nie wyobraża, żebym nie pracował i nie płacił na wszystko, że jestem chamski i bezczelny, że w ogóle się oddzywam, że nie widzę, jaki tego jaki jestem trudny i że wszystko co się dzieje źle to moja wina, i wiele wiele innych taki monolog ciągła aż do 1 w nocy. Kiedy próbowałem sie odezwać, coś powiedzieć (a naprawdę ważę słowa, aby jej nie urazić) to moje argumenty dla niej to odbijanie piłeczki, że ona jest kobietą zranioną i powinienem teraz ciągle jej zadośćuczuniać za krzywdy, i że ona tego nie czuje, uważa, że ja cały kipię ze złości i tylko udaję w tym staraniu...

te słowa jej są takie ciężkie, takie pełne nienawiści do mojej osoby...zabierają mi chęć do życia do jakiegokolwiek działania...

Ja już nie wiem, jak do niej mówić, wszystko jest źle rozumiane...rano powiedziałem, że syn jest trochę znerwicowany, bo nie może spać w nocy i że powinniśmy coś mu pomóc, to usłyszałem, że go krytykuję i osądzam, że wcale nie jest znerwicowany tylko przejęty i jak ja się w ogóle wyrażam, a przejęty jest przeze mnie bo wróciłem do domu...

żona śpi z córką, bo nie może strawić mnie, a potem słyszę, że ją to trzeba kochać prawdziwą miłością, przytulać a ja jej tego nie daję, że wszyscy są dla niej mili tylko ja jestem taki okropny....

skoro rozwód jest prawie tak samo mocnym przeżyciem dla dzieci jak śmierć bliskiego to dużo większego zła im nie wyczynię odchodząc na zawsze, dając im wszystkim wreszcie spokój...tak, to jedyne słuszne co mogę zrobić, aby nikogo już nie męczyć, ani ich, ani siebie... przepraszam, że zająłem Wasz czas...

Zapewne będzie wspaniale, jednak obawiam się że to za duże wyzwanie dla mnie w moim stanie, nie tylko fizycznym - bo kondycja bardzo podupadła do tygodni leżenia w szpitalu, ale tez od leków, które działają nasennie, a które muszę brać. Do tego w sobotę żona też pracuje, więc nie miałbym z kim zostawić dzieci, a w niedziele od rana znów muszę być spięty i gotowy, zająć się dziećmi, śniadania, obiady, lekcje, spacer a żona nie zrozumie, powie że wszystkim trudno i że jak chcę iść to muszę normalnie funkcjonować...

...po prostu boję się

[ Dodano: 2014-05-07, 10:28 ]
Jeszcze wczoraj kładłem sie z iskierką nadzieji, że nie wszystko stracone, ale długo to nie potrwało...żona wróciła z pracy jak zawsze o 23:30 i kiedy już usypiałem to mnie obudziła i znów - że nie musimy być razem, to że zajmuję się domem i dziećmi to norma, że jak mi się nie podoba np. gotowanie (nie mówiłem że mi się nie podoba) to mój problem, bo ona dopóki z nimi mieszkam nie będzie gotować, że czeka, aż się potknę i wtedy powie, że ona tak dłużej nie może żyć i żebym się wtedy zachował "godnie" i wyprowadził, i nie robił szopek, że wszystko co mówię, to jest niewłaściwe, że jestem przesiąknięty swoimi rodzicami, że ona sobie nie wyobraża, żebym nie pracował i nie płacił na wszystko, że jestem chamski i bezczelny, że w ogóle się oddzywam, że nie widzę, jaki tego jaki jestem trudny i że wszystko co się dzieje źle to moja wina, i wiele wiele innych taki monolog ciągła aż do 1 w nocy. Kiedy próbowałem sie odezwać, coś powiedzieć (a naprawdę ważę słowa, aby jej nie urazić) to moje argumenty dla niej to odbijanie piłeczki, że ona jest kobietą zranioną i powinienem teraz ciągle jej zadośćuczuniać za krzywdy, i że ona tego nie czuje, uważa, że ja cały kipię ze złości i tylko udaję w tym staraniu...

te słowa jej są takie ciężkie, takie pełne nienawiści do mojej osoby...zabierają mi chęć do życia do jakiegokolwiek działania...

Ja już nie wiem, jak do niej mówić, wszystko jest źle rozumiane...rano powiedziałem, że syn jest trochę znerwicowany, bo nie może spać w nocy i że powinniśmy coś mu pomóc, to usłyszałem, że go krytykuję i osądzam, że wcale nie jest znerwicowany tylko przejęty i jak ja się w ogóle wyrażam, a przejęty jest przeze mnie bo wróciłem do domu...

żona śpi z córką, bo nie może strawić mnie, a potem słyszę, że ją to trzeba kochać prawdziwą miłością, przytulać a ja jej tego nie daję, że wszyscy są dla niej mili tylko ja jestem taki okropny....

skoro rozwód jest prawie tak samo mocnym przeżyciem dla dzieci jak śmierć bliskiego to dużo większego zła im nie wyczynię odchodząc na zawsze, dając im wszystkim wreszcie spokój...tak, to jedyne słuszne co mogę zrobić, aby nikogo już nie męczyć, ani ich, ani siebie... przepraszam, że zająłem Wasz czas...

[Filomena]

Zuf, chcesz dać malzonce, ktora Cię molestuje psychicznie satysfakcję. Córka i syn potrzebują ojca, więc nie chrzań, bo potafisz, skoro dajesz radę opiekować się dziećmi, gotować, sprzątać, to dasz radę wyjść z tego. Nie wchodź w dyskusje z zoną, rob swoje dla dzieci, a dojdziesz do momentu , w którym zaczniesz funkcjonować też dla samego siebie. Wiem, że mężczyznom trudno prosic o pomoc, ale porozmawiajz kimś o zachowaniu żony.

Zuf, chcesz dać malzonce, ktora Cię molestuje psychicznie satysfakcję. Córka i syn potrzebują ojca, więc nie chrzań, bo potafisz, skoro dajesz radę opiekować się dziećmi, gotować, sprzątać, to dasz radę wyjść z tego. Nie wchodź w dyskusje z zoną, rob swoje dla dzieci, a dojdziesz do momentu , w którym zaczniesz funkcjonować też dla samego siebie. Wiem, że mężczyznom trudno prosic o pomoc, ale porozmawiajz kimś o zachowaniu żony.

[macko]

[złamana]

Zuf, ale śmierć mocniejsza, bo nieodwracalna. Rozwód nie jest tożsamy z nieodwracalnym opuszczeniem dzieci. Między śmiercią a rozwodem jest ogromna różnica w zakresie przeżyć.
Moi rodzice się rozwiedli, ojciec nas, swoje dzieci porzucił, ale dopóki żył miałam nadzieję, że kiedyś się spotkamy, porozmawiamy, on powie, że mnie kocha, że jestem dla niego ważna. Umarł zanim dorosłam, pustka i żal pozostał. A umarł na zawał, nie odebrał sobie życia. Trudno mi sobie nawet wyobrazić jakie miałabym myśli, gdyby popełnił samobójstwo, jak z tym miałabym żyć. Obiektywnie mówiąc dobrym człowiekiem nie był, ale był moim ojcem, jedynym jakiego miałam i mi go brakuje. Ty z dziećmi jesteś, jesteś przy nich, bez względu na to co zrobi żona, jak się zachowa, Ty i dzieci to silny związek, nie odbieraj im tego.
Jeżeli nie wierzysz, że tylko Bóg daje życie i je zabiera, masz kryzys wiary, bezsens, utwierdzasz się sam w beznadziei, to może pomyśl, że odebranie sobie życia wcale nie musi oznaczać końca Twojego cierpienia. Masz pewność, że po śmierci wszystko znika, że gdzieś tam na drugą stronę nie zabiera się wszystkich nie pozamykanych i nie rozwiązanych w życiu doczesnym spraw? Tu przynajmniej wiesz jak jest, masz sprawne ręce, głowę, jesteś dorosły, możesz coś zrobić, a tam? Z jakichś powodów ludzie żyjący i to w różnych religiach modlą się za zmarłych, składają za nich ofiary...myślisz, że robią to tylko dla siebie?

Zuf, ale śmierć mocniejsza, bo nieodwracalna. Rozwód nie jest tożsamy z nieodwracalnym opuszczeniem dzieci. Między śmiercią a rozwodem jest ogromna różnica w zakresie przeżyć.
Moi rodzice się rozwiedli, ojciec nas, swoje dzieci porzucił, ale dopóki żył miałam nadzieję, że kiedyś się spotkamy, porozmawiamy, on powie, że mnie kocha, że jestem dla niego ważna. Umarł zanim dorosłam, pustka i żal pozostał. A umarł na zawał, nie odebrał sobie życia. Trudno mi sobie nawet wyobrazić jakie miałabym myśli, gdyby popełnił samobójstwo, jak z tym miałabym żyć. Obiektywnie mówiąc dobrym człowiekiem nie był, ale był moim ojcem, jedynym jakiego miałam i mi go brakuje. Ty z dziećmi jesteś, jesteś przy nich, bez względu na to co zrobi żona, jak się zachowa, Ty i dzieci to silny związek, nie odbieraj im tego.
Jeżeli nie wierzysz, że tylko Bóg daje życie i je zabiera, masz kryzys wiary, bezsens, utwierdzasz się sam w beznadziei, to może pomyśl, że odebranie sobie życia wcale nie musi oznaczać końca Twojego cierpienia. Masz pewność, że po śmierci wszystko znika, że gdzieś tam na drugą stronę nie zabiera się wszystkich nie pozamykanych i nie rozwiązanych w życiu doczesnym spraw? Tu przynajmniej wiesz jak jest, masz sprawne ręce, głowę, jesteś dorosły, możesz coś zrobić, a tam? Z jakichś powodów ludzie żyjący i to w różnych religiach modlą się za zmarłych, składają za nich ofiary...myślisz, że robią to tylko dla siebie?

[Lil]

Zuf, to może chociaż jeśli dopisze pogoda weźmiesz kocyk i zabierzesz dzieci na piknik na Jasnej Górze? :) Jak nie na cały dzień to może chociaż na godzinkę - dwie uda Ci się zajrzeć?
Wiem, że trudno Ci robić cokolwiek w Twoim stanie, ja i tak podziwiam, że ogarniasz dom, jakoś dźwigasz te obowiązki, bo sama widzę jak inaczej funkcjonowałam w depresji i z jakim trudem wtedy przez cały dzień realizowałam to, co dziś w 3-4 godziny...

A co Ty myślisz o tym wszystkim, co żona Tobie zarzuca? Naprawdę czujesz, że zasłużyłeś na taką opinię o sobie?
Ja propnuję przy najblizszej takiej sytuacji poprosić żonę stanowczo, aby wyszła i pozwoliła Ci spać, bo nie zamierzasz rozmawiać z nią w takim tonie i o tej godzinie. Powiedz, że jeśli będzie chciała rozmawiać spokojnie to oczywiście jesteś gotowy, ale nie pozwalaj się poniżać! Gdy tylko czujesz, że żona narusza Twoje granice - mów STOP. Masz prawo przerwać. Warto też mówić wtedy w duchu "Święty Michale Archaniele", bo tak naprawdę to Zły bardzo pragnie tak w Ciebie uderzyć i całkowicie odebrać Ci godność, byś wreszcie zrealizował swój plan... I tylko szatanowi sprawisz tym radość, pamiętaj! Dzieci będą zrozapczone, Ty i tak nie zaznasz spokoju duszy, umrze tylko ciało, a przecież nie ciało Cię boli prawda? Staraj się odsuwać myśli samobójcze, módl się jak tylko się pojawiają, tak jak potrafisz, jak Ci przyjdzie do głowy i co wg mnie ważne - pójdź do spowiedzi, wyznaj też te myśli, oddasz je w ten sposób Jezusowi, a On będzie leczył, przemieniał... Nie daj satysfakcji Złemu, wyrzucaj go ze swojego życia wszystkimi możliwymi sposobami.
A żona cóż, wygląda na to, że sama ma spore problemy ze sobą, proponuję zrzucić ją z tronu, bo stała się Twoim bożkiem, a to przede wszystkim Jezus ma Ci pokazywać prawdę o Tobie, Jego zapytaj co o Tobie myśli, jak Ciebie widzi.
A czy żona wie o Twojej chorobie?

Zuf, to może chociaż jeśli dopisze pogoda weźmiesz kocyk i zabierzesz dzieci na piknik na Jasnej Górze? :) Jak nie na cały dzień to może chociaż na godzinkę - dwie uda Ci się zajrzeć?
Wiem, że trudno Ci robić cokolwiek w Twoim stanie, ja i tak podziwiam, że ogarniasz dom, jakoś dźwigasz te obowiązki, bo sama widzę jak inaczej funkcjonowałam w depresji i z jakim trudem wtedy przez cały dzień realizowałam to, co dziś w 3-4 godziny...

A co Ty myślisz o tym wszystkim, co żona Tobie zarzuca? Naprawdę czujesz, że zasłużyłeś na taką opinię o sobie?
Ja propnuję przy najblizszej takiej sytuacji poprosić żonę stanowczo, aby wyszła i pozwoliła Ci spać, bo nie zamierzasz rozmawiać z nią w takim tonie i o tej godzinie. Powiedz, że jeśli będzie chciała rozmawiać spokojnie to oczywiście jesteś gotowy, ale nie pozwalaj się poniżać! Gdy tylko czujesz, że żona narusza Twoje granice - mów STOP. Masz prawo przerwać. Warto też mówić wtedy w duchu "Święty Michale Archaniele", bo tak naprawdę to Zły bardzo pragnie tak w Ciebie uderzyć i całkowicie odebrać Ci godność, byś wreszcie zrealizował swój plan... I tylko szatanowi sprawisz tym radość, pamiętaj! Dzieci będą zrozapczone, Ty i tak nie zaznasz spokoju duszy, umrze tylko ciało, a przecież nie ciało Cię boli prawda? Staraj się odsuwać myśli samobójcze, módl się jak tylko się pojawiają, tak jak potrafisz, jak Ci przyjdzie do głowy i co wg mnie ważne - pójdź do spowiedzi, wyznaj też te myśli, oddasz je w ten sposób Jezusowi, a On będzie leczył, przemieniał... Nie daj satysfakcji Złemu, wyrzucaj go ze swojego życia wszystkimi możliwymi sposobami.
A żona cóż, wygląda na to, że sama ma spore problemy ze sobą, proponuję zrzucić ją z tronu, bo stała się Twoim bożkiem, a to przede wszystkim Jezus ma Ci pokazywać prawdę o Tobie, Jego zapytaj co o Tobie myśli, jak Ciebie widzi.
A czy żona wie o Twojej chorobie?

[moc nadziei]

[Dabo]

Zuf już się dygnołeś czy jeszcze nie??? Tak mi fajnie przypominasz jak przez wiele moich błędów ale i też system budowy euro przyjechali łobuzy i zabrali mi samochodzik i kopareczkę, jak ochlany zostawiłem list pożegnalny , żona płakała, i przesiedziłałem ze trzy albo pięć godziny nad rzeką to wiesz co stwierdziłem?
Ano że zimno mi.
I rano poszedłem do kościoła bo tam było cieplej
Powiem Ci że wolę w cieplejszym kościele siedzieć niż patrzyć jak bobry drzewa skubią.
I tak się grzeje przy tym kościele, a teraz nowej zdobyczy Sychar, gdzie jeszcze cieplej
Pomyśl czy warto???
Weź poprawkę że żona pogada , pogada i jeszcze raz pogada- na przytaka ją! Co z gadania wychodzi??
Mówisz że Ty chory, domyślam się że i twoja ślubna też, może na co innego ale też. Ty powoli podnoś swoje cztery litery żebyż nie zmarzł, a ona może kiedyś dołaczy.
Powodzenia.Z nie takich tarapatów i nie takich jak ja czy ty Bozia wyciągała na powierzchnie.

Zuf już się dygnołeś czy jeszcze nie??? Tak mi fajnie przypominasz jak przez wiele moich błędów ale i też system budowy euro przyjechali łobuzy i zabrali mi samochodzik i kopareczkę, jak ochlany zostawiłem list pożegnalny , żona płakała, i przesiedziłałem ze trzy albo pięć godziny nad rzeką to wiesz co stwierdziłem?
Ano że zimno mi.
I rano poszedłem do kościoła bo tam było cieplej
Powiem Ci że wolę w cieplejszym kościele siedzieć niż patrzyć jak bobry drzewa skubią.
I tak się grzeje przy tym kościele, a teraz nowej zdobyczy Sychar, gdzie jeszcze cieplej
Pomyśl czy warto???
Weź poprawkę że żona pogada , pogada i jeszcze raz pogada- na przytaka ją! Co z gadania wychodzi??
Mówisz że Ty chory, domyślam się że i twoja ślubna też, może na co innego ale też. Ty powoli podnoś swoje cztery litery żebyż nie zmarzł, a ona może kiedyś dołaczy.
Powodzenia.Z nie takich tarapatów i nie takich jak ja czy ty Bozia wyciągała na powierzchnie.

[kundel]

Dabo, jak ja cie lubie :D Lubię takie podejście do życia, może to dżender i ja zasadniczo jestem facetem?

Zuf, co słychać? Zobacz, nie jesteś sam, my tu wszyscy tacy, przepraszam, porąbani, jak ty :)))) I wielu z nas już etap, na którym jesteś, przeszło. I ŻYJEMY! I POTRAFIMY SIĘ UŚMIECHAĆ! I WIERZYMY! Z DNIA NA DZIEŃ CORAZ BARDZIEJ! NIE MIMO WSZYSTKO, TYLKO DZIĘKI TEMU, CO DOSTALIŚMY!

Bo kryzysy sa nam dane po to, zeby sie kształtowac. Bo w ogniu wykuwa i hartuje sie stal. Bo jesteśmy silni miarą swojej słabosci. Bo im wieksza niemoc nas dopada, tym jesteśmy silniejsi.

Czytałeś moją historię? A to tylko mały fragment, zapewniam, widzisz... żyję, mam gdzie meiszkać, uśmiecham sie. Wyglądam na 30 lat, zamiast na 40, które mam rzeczywiscie. Depresja powoli mija. Widzę, że moją dłoń zaczynają ściskać inni, którzy też chcą wejść na tę ścieżkę (nei mówię tego z pychą, tylko z wielka radoscią, bo to neizwykła sprawa!) i to jest CUD!

Dotychczas twierdziłam, że najlepszą rzeczą w moim życiu był ojciec moich dzieci i dzieci (w takiej własnie kolejnosci, zobacz jaka to patologia!). A teraz? Bóg i kryzys, który mi zesłał pół roku temu, bo dzięki temu poczułam, że mogę odnaleźć Prawdę, żyć według jej Zasad i być naprawdę szczęśliwa.

Długa droga przed tobą i twoją żoną. Ale zacznij od siebie, bo jeśli chcesz zmienić świat, musisz zmienic siebie. Reszta zmieni się sama.... I idź. Będzie trudno, ale ceni się tylko to, co zdobywa siew trudzie ipocie czoła. To, co masz podane na tacy, odrzucasz, bo nie potrafisz zaznać jego smaku...

To jak, co u ciebie? Postaraj sie odpowiedzieć pozytywami. Chciałabym przeczytać o tym, co od wczoraj wieczorem zdarzyło się u ciebei dobrego...

A wiec: udało mi się przespać AŻ 3 godziny (bo mogłem 2). Udało mi się zrobić zajefajne kanapki na sniadanie, dzieciaki uwielbiają i piszczały z radosci. Zobaczyłem rano przez okno cudowne słońce. Otworzyłem okno, wciągnąłem głęboko powietrze - jakiz ma cudowny zapach, dopiero teraz to zauważyłem! Postanowiłem przygarnąć małego kotka, dzieci będa zachwycone, w zasadzie uwielbiam takie fajne małe stworzenia, będziemy się wspólnie uczyć, jak go wychować. Pójdę sobie na Jasną Górę, tak na chwilkę, posiedzieć w ciszy i pomyśleć. Co jeszcze, zuf, co jeszcze?

Jeśli mogę cię o coś prosić - jak już napiszesz to, co działo sie od wczoraj, obiecaj, ze będziesz obserwował i spisywał dzisiejszy dzień. I napiszesz mi jutro, co stało się pozytywnego, oki? Jestem bardzo ciekawa, co zauważysz :)

Dabo, jak ja cie lubie :D Lubię takie podejście do życia, może to dżender i ja zasadniczo jestem facetem?

Zuf, co słychać? Zobacz, nie jesteś sam, my tu wszyscy tacy, przepraszam, porąbani, jak ty :)))) I wielu z nas już etap, na którym jesteś, przeszło. I ŻYJEMY! I POTRAFIMY SIĘ UŚMIECHAĆ! I WIERZYMY! Z DNIA NA DZIEŃ CORAZ BARDZIEJ! NIE MIMO WSZYSTKO, TYLKO DZIĘKI TEMU, CO DOSTALIŚMY!

Bo kryzysy sa nam dane po to, zeby sie kształtowac. Bo w ogniu wykuwa i hartuje sie stal. Bo jesteśmy silni miarą swojej słabosci. Bo im wieksza niemoc nas dopada, tym jesteśmy silniejsi.

Czytałeś moją historię? A to tylko mały fragment, zapewniam, widzisz... żyję, mam gdzie meiszkać, uśmiecham sie. Wyglądam na 30 lat, zamiast na 40, które mam rzeczywiscie. Depresja powoli mija. Widzę, że moją dłoń zaczynają ściskać inni, którzy też chcą wejść na tę ścieżkę (nei mówię tego z pychą, tylko z wielka radoscią, bo to neizwykła sprawa!) i to jest CUD!

Dotychczas twierdziłam, że najlepszą rzeczą w moim życiu był ojciec moich dzieci i dzieci (w takiej własnie kolejnosci, zobacz jaka to patologia!). A teraz? Bóg i kryzys, który mi zesłał pół roku temu, bo dzięki temu poczułam, że mogę odnaleźć Prawdę, żyć według jej Zasad i być naprawdę szczęśliwa.

Długa droga przed tobą i twoją żoną. Ale zacznij od siebie, bo jeśli chcesz zmienić świat, musisz zmienic siebie. Reszta zmieni się sama.... I idź. Będzie trudno, ale ceni się tylko to, co zdobywa siew trudzie ipocie czoła. To, co masz podane na tacy, odrzucasz, bo nie potrafisz zaznać jego smaku...

To jak, co u ciebie? Postaraj sie odpowiedzieć pozytywami. Chciałabym przeczytać o tym, co od wczoraj wieczorem zdarzyło się u ciebei dobrego...

A wiec: udało mi się przespać AŻ 3 godziny (bo mogłem 2). Udało mi się zrobić zajefajne kanapki na sniadanie, dzieciaki uwielbiają i piszczały z radosci. Zobaczyłem rano przez okno cudowne słońce. Otworzyłem okno, wciągnąłem głęboko powietrze - jakiz ma cudowny zapach, dopiero teraz to zauważyłem! Postanowiłem przygarnąć małego kotka, dzieci będa zachwycone, w zasadzie uwielbiam takie fajne małe stworzenia, będziemy się wspólnie uczyć, jak go wychować. Pójdę sobie na Jasną Górę, tak na chwilkę, posiedzieć w ciszy i pomyśleć. Co jeszcze, zuf, co jeszcze?

Jeśli mogę cię o coś prosić - jak już napiszesz to, co działo sie od wczoraj, obiecaj, ze będziesz obserwował i spisywał dzisiejszy dzień. I napiszesz mi jutro, co stało się pozytywnego, oki? Jestem bardzo ciekawa, co zauważysz :)

[Dabo]

Jak tam zyś dychasz???? to dobrze!!!
Jakoś pod skórą czułem ze dasz rady.
Dopytuje się bo znikam do poniedziałku a trochę się martwię o ciebie, bo fajny facet się wydajesz. W końcu ktoś ponad normę. Ty masz kg do przodu a ja na minusie. Dogadamy sie.
Teraz Twoja kolej pomodlić się za mnie , (porzadek musi być)

Jak tam zyś dychasz???? to dobrze!!!
Jakoś pod skórą czułem ze dasz rady.
Dopytuje się bo znikam do poniedziałku a trochę się martwię o ciebie, bo fajny facet się wydajesz. W końcu ktoś ponad normę. Ty masz kg do przodu a ja na minusie. Dogadamy sie.
Teraz Twoja kolej pomodlić się za mnie , (porzadek musi być)

[zuf]

Na wstępie chcę "bardzo serdecznie" podziękować Komendzie Policji w Warszawie, która monitoruje to forum do przyczynienia się do kompletnego załamania w moim małżeństwie i postawienia kropki nad „i”.
Jak to się stało?
Dwa dni temu przyjechała do domu policja i wyciągnęła mnie z mieszkania do karetki, która zabrała mnie do szpitala psychiatrycznego. Pan starszy aspirant z cywilnym poinformowali mnie, że z tego IP ktoś pisał na forum, ze odbierze sobie życie. Ponieważ nie jestem tam zameldowany, padło na syna – którego na początek podejrzewali. Kiedy jednak sprawa się wyjaśniła (przy dzieciach), że to ja, a nie on – zabrali mnie. Ponieważ dzieci nie mogły zostać same policja pojechała po moją matkę. Zadzwonili do żony. Matka wściekła. Żona dzwoni z pracy do mnie mega bardzo wściekła – „jak mogłeś to zrobić dzieciom?!”, „ciągle mi coś serwujesz, ja nie mogę spokojnie żyć”, „ja tylko czekam, co jeszcze zrobisz, jeszcze jedna wpadka i wylatujesz!”. Ledwo się wykręciłem z izby przyjęć, aby mnie nie zamknęli. Czy policja myśli, że jak ktoś chce się zabić to zamknięcie w szpitalu coś pomoże? Że w taki sposób można rozwiązać problemy? Psychiatrą i lekami? Tu trzeba psychoterapeuty, lub księdza, a najlepiej obu naraz – niestety tego nikt nie zaproponował, bo niestety nie ma do kogo sensownego iść, kto mógłby naprawdę pomóc, a nie tylko wziąć pieniądze za wizytę – człowiek jest zdany na siebie.

Na wstępie chcę "bardzo serdecznie" podziękować Komendzie Policji w Warszawie, która monitoruje to forum do przyczynienia się do kompletnego załamania w moim małżeństwie i postawienia kropki nad „i”.
Jak to się stało?
Dwa dni temu przyjechała do domu policja i wyciągnęła mnie z mieszkania do karetki, która zabrała mnie do szpitala psychiatrycznego. Pan starszy aspirant z cywilnym poinformowali mnie, że z tego IP ktoś pisał na forum, ze odbierze sobie życie. Ponieważ nie jestem tam zameldowany, padło na syna – którego na początek podejrzewali. Kiedy jednak sprawa się wyjaśniła (przy dzieciach), że to ja, a nie on – zabrali mnie. Ponieważ dzieci nie mogły zostać same policja pojechała po moją matkę. Zadzwonili do żony. Matka wściekła. Żona dzwoni z pracy do mnie mega bardzo wściekła – „jak mogłeś to zrobić dzieciom?!”, „ciągle mi coś serwujesz, ja nie mogę spokojnie żyć”, „ja tylko czekam, co jeszcze zrobisz, jeszcze jedna wpadka i wylatujesz!”. Ledwo się wykręciłem z izby przyjęć, aby mnie nie zamknęli. Czy policja myśli, że jak ktoś chce się zabić to zamknięcie w szpitalu coś pomoże? Że w taki sposób można rozwiązać problemy? Psychiatrą i lekami? Tu trzeba psychoterapeuty, lub księdza, a najlepiej obu naraz – niestety tego nikt nie zaproponował, bo niestety nie ma do kogo sensownego iść, kto mógłby naprawdę pomóc, a nie tylko wziąć pieniądze za wizytę – człowiek jest zdany na siebie.