[K_]

Dobrze, że czasem jest komu się wyżalić. Dobrze, że czasem można komuś pomóc dźwigać ciężar. A czasem warto kogoś zmobilizować.

S_t trzymaj się!

Dobrze, że czasem jest komu się wyżalić. Dobrze, że czasem można komuś pomóc dźwigać ciężar. A czasem warto kogoś zmobilizować.

S_t trzymaj się!

[smutna_twarz]

[Lil]

[kenya]

Lil pisze:

Cytat:

Kenya wcale nie musi tak być. Uzależnienie od seksu może przyjmować przeróżne formy, tzw. wzorce i wcale nie każdy seksoholik "poluje" na nowe "ofiary". Tak jak nie każdy alkoholik trafi do rowu, nie każdy pije codziennie i nie każdy akurat denaturat...

Owszem, nie ma stałego schematu ale z całą pewnością jest intensyfikacja objawów, to stanowi jeden z istotnych wyznaczników.

Należy się także zastanowić co w takim razie stanowi granicę po przekroczeniu której nazywamy pewne zachowania uzależnieniem.
Kiedy pijącego alkohol można nazwać alkoholikiem a kiedy kogoś kto spala od czasu do czasu blanta nazwać narkomanem.
Idąc dalej należy zadać sobie pytanie:
po ilu masturbacjach i ilu oglądniętych pornusach mężczyznę można zakwalifikować jako seksoholika?

Poza tym, komu bardziej jest "na rękę" , domniemanemu uzależnionemu czy współuzależnionej by pewne zachowania opatrzyć etykietką i terminem medycznym i dlaczego tak się dzieje.

Lil pisze:

Cytat:

Kenya wcale nie musi tak być. Uzależnienie od seksu może przyjmować przeróżne formy, tzw. wzorce i wcale nie każdy seksoholik "poluje" na nowe "ofiary". Tak jak nie każdy alkoholik trafi do rowu, nie każdy pije codziennie i nie każdy akurat denaturat...

Owszem, nie ma stałego schematu ale z całą pewnością jest intensyfikacja objawów, to stanowi jeden z istotnych wyznaczników.

Należy się także zastanowić co w takim razie stanowi granicę po przekroczeniu której nazywamy pewne zachowania uzależnieniem.
Kiedy pijącego alkohol można nazwać alkoholikiem a kiedy kogoś kto spala od czasu do czasu blanta nazwać narkomanem.
Idąc dalej należy zadać sobie pytanie:
po ilu masturbacjach i ilu oglądniętych pornusach mężczyznę można zakwalifikować jako seksoholika?

Poza tym, komu bardziej jest "na rękę" , domniemanemu uzależnionemu czy współuzależnionej by pewne zachowania opatrzyć etykietką i terminem medycznym i dlaczego tak się dzieje.

[Lil]

[smutna_twarz]

Lil, kochana dziewczyno, bardzo Ci dziękuję. Wlałaś miód na me serce Tak się składa, że wodę egzorcyzmowaną, sól i olej mam w domu - przywiozłam jakiś czas temu z rekolekcji i zupełnie o nich zapomniałam... Nie przyszło mi do głowy, by ich użyć, ale już ściągnęłam z półeczki i będę działać. dzięki też za podane przez Ciebie modlitwy. Na razie odmawiam Nowennę Pompejańską, już drugi raz - wiem ze świadectw innych osób, że to niesamowita modlitwa w ciężkich chwilach. Poza tym ratuję się modlitwą do św. Rity oraz modlitwą o przebaczenie - to zawsze, gdy czuję się zraniona przez męża (czyli często...)

Kenya, intensyfikacja objawów może również oznaczać coraz częstsze korzystanie z nałogu a nie od razu szukanie mocniejszych bodźców. I co więcej, ta intensyfikacja może przebiegać w różnym tempie u różnych ludzi.
uzależnienia nie da się policzyć. Nie ma żadnej reguły "ile razy można zanim się wpadnie w nałóg". Można jednak je rozpoznać "domowymi sposobami" - albo się panuje nad sobą albo nie. Jeśli człowiek czuje wstręt do siebie, nie chce dalej tego robić, za każdym razem przysięga sobie, że to już było ostatni raz, jest świadomy że rani innych, a przede wszystkim siebie samego i mimo to nie jest w stanie z tym skończyć, to wyraźny sygnał, że stracił kontrolę. Ten sam schemat stosuje się do alkoholików- można popijać okazjonalnie, a nawet czasem się upić nie będąc alkoholikiem. ale jeśli człowiek nie potrafi bez alkoholu żyć i każdego dnia wyczekuje momentu, kiedy wreszcie będzie mógł wypić - to znak, że nałóg zawładnął jego życiem. Na stronie Anonimowych Seksoholików, http://sa.org.pl/test.html podane jest 20 pytań-wskazówek dla osób, które podejrzewają, że mogą być uzależnieni od seksu.

Lil, kochana dziewczyno, bardzo Ci dziękuję. Wlałaś miód na me serce Tak się składa, że wodę egzorcyzmowaną, sól i olej mam w domu - przywiozłam jakiś czas temu z rekolekcji i zupełnie o nich zapomniałam... Nie przyszło mi do głowy, by ich użyć, ale już ściągnęłam z półeczki i będę działać. dzięki też za podane przez Ciebie modlitwy. Na razie odmawiam Nowennę Pompejańską, już drugi raz - wiem ze świadectw innych osób, że to niesamowita modlitwa w ciężkich chwilach. Poza tym ratuję się modlitwą do św. Rity oraz modlitwą o przebaczenie - to zawsze, gdy czuję się zraniona przez męża (czyli często...)

Kenya, intensyfikacja objawów może również oznaczać coraz częstsze korzystanie z nałogu a nie od razu szukanie mocniejszych bodźców. I co więcej, ta intensyfikacja może przebiegać w różnym tempie u różnych ludzi.
uzależnienia nie da się policzyć. Nie ma żadnej reguły "ile razy można zanim się wpadnie w nałóg". Można jednak je rozpoznać "domowymi sposobami" - albo się panuje nad sobą albo nie. Jeśli człowiek czuje wstręt do siebie, nie chce dalej tego robić, za każdym razem przysięga sobie, że to już było ostatni raz, jest świadomy że rani innych, a przede wszystkim siebie samego i mimo to nie jest w stanie z tym skończyć, to wyraźny sygnał, że stracił kontrolę. Ten sam schemat stosuje się do alkoholików- można popijać okazjonalnie, a nawet czasem się upić nie będąc alkoholikiem. ale jeśli człowiek nie potrafi bez alkoholu żyć i każdego dnia wyczekuje momentu, kiedy wreszcie będzie mógł wypić - to znak, że nałóg zawładnął jego życiem. Na stronie Anonimowych Seksoholików, http://sa.org.pl/test.html podane jest 20 pytań-wskazówek dla osób, które podejrzewają, że mogą być uzależnieni od seksu.

[Lil]

[lena]

Smutna twarz....witaj.
Rozumię Cie doskonale,rozumię co czujesz i jak to wszystko wpływa na Wasze małżeństwo/rodzinę.
Krzywdzaco i destrukcyjnie.
Rozumie,bo przechodziłam.
Rozumie też(chyba) o co chodzi Keni.....zreszta sama o tym jasno napisała....

Nazywanie chorobą zachowania, które jest uzależnieniem stawia Cię od razu w roli osoby współczującej mężowi

Współczucie...głeboka świadomośc cudzego nieszczęścia,cierpienia,współuczestniczenie w jego nieszczściu,chęć pomocy/uwolnienia cierpiacego.......szlachetna cnota,wyraz miłosierdzia,ale.......
No własnie...ale...
Tez chciałam pomóc mężowi...uzależnionemu,seksocholikowi,erotomanowi...?....zwał jak zwał....
...bo żałował,bo cierpiał,bo samobójstwo popełnić chciał...
Sama cierpiałam niemiłosiernie po sześcioletnich zdradach z prostytutkami,masturbacji,ogladaniu porno,ale.....to nic...byle jego z tego wyciagnąć.
Podstawiałam pod nos artykuły,ksiązki,szukałm specjalistów,do ksiedza wysłałam.
Poprawiło się...na jakiś czas....niestety.
Nastał czas obwiniania mnie za wszystko,niecierpliwość męża,ze ja nie gotowa,że rozchwiana emocjonalnie jeszcze,że cierpiąca itp...
Wazyłam 44kg,nie spałam od pół roku(moze godzinka,dwie na dobę)wysiadało mi serce,zołądek,kregosłup..
Było coraz gorzej...ze mną,z naszym małżenstwem.
W końcu powiedziałam STOP.
Musiałam zacząć ratować siebie,poszłam do psychologa i psychiatry,postawiłam granice,soba tylko sie zajełam.
Mąz probował swoich gierek,ale byłam nieugieta.
Nie pasuje Ci odejdź.
....i wtedy dopiero tak naprawde zaczął sie proces naprawy po trzech latach udreki i szarpaniny.
Granice,stanowczośc i konsekwencja.

Smutna twarz......nie zapominaj o sobie,nie powtarzaj moich błedów.
Kochaj bliźniego swego,jak siebie samego.
Pokochaj siebie najpierw,pomóż sobie najpierw,a potem mysl o pomocy dla meza.
On dorosły facet jest.
Mitingi mitingami,ale jemu bardziej porzadna terapia jest.
Pomoc jak radzić sobie z negatywnymi emocjami,bo seksocholizm(uzaleznienie,erotomania) to nie tyle dążenie do przyjemności,co rozładowanie leku,stresu i tych emocji własnie.

Smutna twarz....powodzenia.

Smutna twarz....witaj.
Rozumię Cie doskonale,rozumię co czujesz i jak to wszystko wpływa na Wasze małżeństwo/rodzinę.
Krzywdzaco i destrukcyjnie.
Rozumie,bo przechodziłam.
Rozumie też(chyba) o co chodzi Keni.....zreszta sama o tym jasno napisała....

Nazywanie chorobą zachowania, które jest uzależnieniem stawia Cię od razu w roli osoby współczującej mężowi

Współczucie...głeboka świadomośc cudzego nieszczęścia,cierpienia,współuczestniczenie w jego nieszczściu,chęć pomocy/uwolnienia cierpiacego.......szlachetna cnota,wyraz miłosierdzia,ale.......
No własnie...ale...
Tez chciałam pomóc mężowi...uzależnionemu,seksocholikowi,erotomanowi...?....zwał jak zwał....
...bo żałował,bo cierpiał,bo samobójstwo popełnić chciał...
Sama cierpiałam niemiłosiernie po sześcioletnich zdradach z prostytutkami,masturbacji,ogladaniu porno,ale.....to nic...byle jego z tego wyciagnąć.
Podstawiałam pod nos artykuły,ksiązki,szukałm specjalistów,do ksiedza wysłałam.
Poprawiło się...na jakiś czas....niestety.
Nastał czas obwiniania mnie za wszystko,niecierpliwość męża,ze ja nie gotowa,że rozchwiana emocjonalnie jeszcze,że cierpiąca itp...
Wazyłam 44kg,nie spałam od pół roku(moze godzinka,dwie na dobę)wysiadało mi serce,zołądek,kregosłup..
Było coraz gorzej...ze mną,z naszym małżenstwem.
W końcu powiedziałam STOP.
Musiałam zacząć ratować siebie,poszłam do psychologa i psychiatry,postawiłam granice,soba tylko sie zajełam.
Mąz probował swoich gierek,ale byłam nieugieta.
Nie pasuje Ci odejdź.
....i wtedy dopiero tak naprawde zaczął sie proces naprawy po trzech latach udreki i szarpaniny.
Granice,stanowczośc i konsekwencja.

Smutna twarz......nie zapominaj o sobie,nie powtarzaj moich błedów.
Kochaj bliźniego swego,jak siebie samego.
Pokochaj siebie najpierw,pomóż sobie najpierw,a potem mysl o pomocy dla meza.
On dorosły facet jest.
Mitingi mitingami,ale jemu bardziej porzadna terapia jest.
Pomoc jak radzić sobie z negatywnymi emocjami,bo seksocholizm(uzaleznienie,erotomania) to nie tyle dążenie do przyjemności,co rozładowanie leku,stresu i tych emocji własnie.

Smutna twarz....powodzenia.

[Anita11]

Tak,zgadzam się z takim postawieniem sprawy.
My kobiety mamy często skłonność do "noszenia swojego męża na plecach".
On nie potrafi zerwać z kochanką bo jest rozdarty. On stosuje przemoc bo miał trudne dzieciństwo,ogląda porno bo jest chory. Szukamy terapeutów,podsuwamy książki,działamy,namawiamy.Chcemy dobrze. Tak bardzo chcemy aby on się zmienił. Ale tak naprawdę dopóki mąż sam nie zechce,sam nie poszuka terapi,sam nie zacznie nad sobą pracować to my niewiele możemy.
Jasne,że warto im tłumaczyć,przedstawiać swój punk widzenia,a nawet można pomóc w szukaniu terapi,ale jesli on kolejny raz odleka i szuka wykrętów to warto zdać sobie sprawę,że NIE WYRĘCZYMY NIKOGO W TAKIEJ KWESTI.
Smutna twarz trzymaj się,pamiętaj,że Ty tez jestes w tym małżenstwie ważna. Żeby całe Twoje życie nie kręciło się wokół problemu męża. Choroba chorobą ,ale nie zdejmuje to z męża odpowiedzialności za jego postępowanie.
Polecam Msze św w jego intencji.Tyle możesz

Tak,zgadzam się z takim postawieniem sprawy.
My kobiety mamy często skłonność do "noszenia swojego męża na plecach".
On nie potrafi zerwać z kochanką bo jest rozdarty. On stosuje przemoc bo miał trudne dzieciństwo,ogląda porno bo jest chory. Szukamy terapeutów,podsuwamy książki,działamy,namawiamy.Chcemy dobrze. Tak bardzo chcemy aby on się zmienił. Ale tak naprawdę dopóki mąż sam nie zechce,sam nie poszuka terapi,sam nie zacznie nad sobą pracować to my niewiele możemy.
Jasne,że warto im tłumaczyć,przedstawiać swój punk widzenia,a nawet można pomóc w szukaniu terapi,ale jesli on kolejny raz odleka i szuka wykrętów to warto zdać sobie sprawę,że NIE WYRĘCZYMY NIKOGO W TAKIEJ KWESTI.
Smutna twarz trzymaj się,pamiętaj,że Ty tez jestes w tym małżenstwie ważna. Żeby całe Twoje życie nie kręciło się wokół problemu męża. Choroba chorobą ,ale nie zdejmuje to z męża odpowiedzialności za jego postępowanie.
Polecam Msze św w jego intencji.Tyle możesz

[smutna_twarz]

To wszystko co piszecie to 100% racji. Tak właśnie działa współuzależniony - za wszystko odpowiedzialny i wszystkiemu winny... Ja w młodości naczytałam się książek w stylu "o naśladowaniu Chrystusa" czy dzieł św. Jana od Krzyża i wydawało mi się, że umiejętność rezygnacji z siebie, swoich potrzeb to wielka cnota, którą należy pielęgnować. Również wielokrotnie milczałam bo nie chciałam ranić uczuć innych ludzi. Teraz wiem, że to była zupełnie niewłaściwa postawa, ale ciężko ją zmienić ot, tak szybko. Zbyt długo wypracowane nawyki... Oczywiscie zamierzam to powoli zmieniać i liczę, ze terapia mi w tym pomoże, ale mam świadomość, że nie przyjdzie to łatwo, a pewne sprawy są niestety nieodwracalne.

To wszystko co piszecie to 100% racji. Tak właśnie działa współuzależniony - za wszystko odpowiedzialny i wszystkiemu winny... Ja w młodości naczytałam się książek w stylu "o naśladowaniu Chrystusa" czy dzieł św. Jana od Krzyża i wydawało mi się, że umiejętność rezygnacji z siebie, swoich potrzeb to wielka cnota, którą należy pielęgnować. Również wielokrotnie milczałam bo nie chciałam ranić uczuć innych ludzi. Teraz wiem, że to była zupełnie niewłaściwa postawa, ale ciężko ją zmienić ot, tak szybko. Zbyt długo wypracowane nawyki... Oczywiscie zamierzam to powoli zmieniać i liczę, ze terapia mi w tym pomoże, ale mam świadomość, że nie przyjdzie to łatwo, a pewne sprawy są niestety nieodwracalne.

[tiliana]

smutna_twarz - jest prosta droga, żeby to szybko zmienić. Sama ją przeszłam, więc wiem.

Pierwszy krok - ZROZUMIEĆ, że rezygnując z siebie wcale nie pomagasz innym. Mi to uświadomił trójkąt dramatyczny Karpmana, trójkąt nienawiści. Poczytaj, chocby tutaj: http://ddainspiracje.pl/?p=376 Ale szukaj też swoich źródeł inspiracji, żeby to zrozumieć.
Mój drugi krok - Rezygnacja z siebie dla innych jest możliwa i nie musi nieść za sobą nienawiści... pod warunkiem, że robisz to dla siebie. To znaczy, że miłość do siebie wcale nie oznacza rezygnacji z czynienia dobra dla innych. Miłość do siebie to nie egoizm.
Trzeci krok, najważniejszy - to MIŁOŚĆ do SIEBIE. "Kochaj bliźniego jak siebie samego". Jak chcesz kochać innych, jak nie kochasz samej siebie? Jak chcesz szanować ich, jak siebie nie szanujesz? Ucz się miłości do innych na sobie.

To naprawdę może zadziałać nawet w kilka dni. Jeżeli tylko postawisz ten trzeci krok. \


Bardzo ci kibicuję :)
Jakby co, to pisz na priv.

smutna_twarz - jest prosta droga, żeby to szybko zmienić. Sama ją przeszłam, więc wiem.

Pierwszy krok - ZROZUMIEĆ, że rezygnując z siebie wcale nie pomagasz innym. Mi to uświadomił trójkąt dramatyczny Karpmana, trójkąt nienawiści. Poczytaj, chocby tutaj: http://ddainspiracje.pl/?p=376 Ale szukaj też swoich źródeł inspiracji, żeby to zrozumieć.
Mój drugi krok - Rezygnacja z siebie dla innych jest możliwa i nie musi nieść za sobą nienawiści... pod warunkiem, że robisz to dla siebie. To znaczy, że miłość do siebie wcale nie oznacza rezygnacji z czynienia dobra dla innych. Miłość do siebie to nie egoizm.
Trzeci krok, najważniejszy - to MIŁOŚĆ do SIEBIE. "Kochaj bliźniego jak siebie samego". Jak chcesz kochać innych, jak nie kochasz samej siebie? Jak chcesz szanować ich, jak siebie nie szanujesz? Ucz się miłości do innych na sobie.

To naprawdę może zadziałać nawet w kilka dni. Jeżeli tylko postawisz ten trzeci krok. \


Bardzo ci kibicuję :)
Jakby co, to pisz na priv.

[AJA]

"Właśnie dziś przeżyję dzień dobrze,
nie próbując natychmiast rozwiązać moich wszystkich problemów.
Jestem w stanie czynić przez dwanaście godzin to, co przeraża mnie, gdy pomyślę,
że miałbym znosić przez całe życie."

Dzięki Tiliana za link.

"Właśnie dziś przeżyję dzień dobrze,
nie próbując natychmiast rozwiązać moich wszystkich problemów.
Jestem w stanie czynić przez dwanaście godzin to, co przeraża mnie, gdy pomyślę,
że miałbym znosić przez całe życie."

Dzięki Tiliana za link.

[zenia1780]

[smutna_twarz]

Zenia, myślę że robiłam to po prostu machinalnie, nie zastanawiając się nad wolnością. Wyrzeczenie było wyrzeczeniem dla samego wyrzeczenia. Z czasem pojawiła się frustracja, bo cały czas ja byłam tą, która się stara, która rezygnuje, która się podporządkowuje. Taki nierówny układ był widoczny gołym okiem i choć budził mój wewnętrzny sprzeciw, to jednak nie byłam w stanie nawet wyartykułować swoich zarzutów, tak bardzo byłam przekonana, że poszukiwanie swoich racji i dochodzenie swoich praw jest zwykłym egoizmem. Inaczej mówiąc, wydawało mi się, że mimo poczucia krzywdy powinnam nadstawić drugi policzek i po cichutku cierpieć. Ale przecież gdzieś w głębi serca czułam, że nie na tym ma polegać małżeństwo, podświadomie oczekiwałam ze strony męża miłości i opieki, a jednocześnie sama sobie odbierałam prawo do tego...

Zenia, myślę że robiłam to po prostu machinalnie, nie zastanawiając się nad wolnością. Wyrzeczenie było wyrzeczeniem dla samego wyrzeczenia. Z czasem pojawiła się frustracja, bo cały czas ja byłam tą, która się stara, która rezygnuje, która się podporządkowuje. Taki nierówny układ był widoczny gołym okiem i choć budził mój wewnętrzny sprzeciw, to jednak nie byłam w stanie nawet wyartykułować swoich zarzutów, tak bardzo byłam przekonana, że poszukiwanie swoich racji i dochodzenie swoich praw jest zwykłym egoizmem. Inaczej mówiąc, wydawało mi się, że mimo poczucia krzywdy powinnam nadstawić drugi policzek i po cichutku cierpieć. Ale przecież gdzieś w głębi serca czułam, że nie na tym ma polegać małżeństwo, podświadomie oczekiwałam ze strony męża miłości i opieki, a jednocześnie sama sobie odbierałam prawo do tego...