[maryniaa]

[joozef]

Słowa Krasnobara wg mnie to często powtarzane treści, cytowane jako lekarstwo na opisywane problemy. Pewnie książkowo i akademicko to prawda, ale jakże często teoria tak bardzo różni sięod praktycznego życia. Niestety, nie mogę się zgodzić, że to jest wyjście i jedyna słuszna droga.
Natomiast co do domyślania się - nie wiem czy panowie podzielą moją opinie, ale dla większości facetów oczekiwania od kobiet "że on się domyśli" to po prostu koszmar. I prowadzi to do poważnych problemów, bo w końcu przeradza się w obsesje po jednej i drugiej stronie.
Powiedzcie, dlaczego ludzie tak często szukają sobie problemów? Czy nie prościej byłoby ich nie tworzyć na siłę? Mam tu akurat na myśli opisywane problemy z seksem w małżeństwie. Ile byłoby prościej, gdyby obie strony wolały miło spędzić czas, zamiast nawzajem szukać kto jest winny powstałym problemom, czy to wykorzystywanie czy nie i czy spełnione są moje potrzeby czy nie. To dla mnie dowody nie na szukanie poprawy i naprawy, ale laczej na szukanie siebie w związku i zamknięcie na drugą osobę. Wiadomo, że nie wolno udawać, że nic się nie dzieje. Ale tak na serio - przecież szczególnie na początku, to wiele "tych problemów" udałoby się pokonać przez zwykłe niewyolbrzymianie ich.

Słowa Krasnobara wg mnie to często powtarzane treści, cytowane jako lekarstwo na opisywane problemy. Pewnie książkowo i akademicko to prawda, ale jakże często teoria tak bardzo różni sięod praktycznego życia. Niestety, nie mogę się zgodzić, że to jest wyjście i jedyna słuszna droga.
Natomiast co do domyślania się - nie wiem czy panowie podzielą moją opinie, ale dla większości facetów oczekiwania od kobiet "że on się domyśli" to po prostu koszmar. I prowadzi to do poważnych problemów, bo w końcu przeradza się w obsesje po jednej i drugiej stronie.
Powiedzcie, dlaczego ludzie tak często szukają sobie problemów? Czy nie prościej byłoby ich nie tworzyć na siłę? Mam tu akurat na myśli opisywane problemy z seksem w małżeństwie. Ile byłoby prościej, gdyby obie strony wolały miło spędzić czas, zamiast nawzajem szukać kto jest winny powstałym problemom, czy to wykorzystywanie czy nie i czy spełnione są moje potrzeby czy nie. To dla mnie dowody nie na szukanie poprawy i naprawy, ale laczej na szukanie siebie w związku i zamknięcie na drugą osobę. Wiadomo, że nie wolno udawać, że nic się nie dzieje. Ale tak na serio - przecież szczególnie na początku, to wiele "tych problemów" udałoby się pokonać przez zwykłe niewyolbrzymianie ich.

[tiliana]

[helenast]

[DHL]

[krasnobar]

[joozef]

krasnobar - naprawdę myślisz, że wiesz wszystko na mój temat? Bardzo łatwo przyszlo Ci ocenienie mnie i wydanie opinii na mój temat. Ja jednak nie podzielam tego, co napisałeś. I wcale nie dlatego, że jeszcze nie dojrzałem do tego faktu, albo jestem zaślepiony. W Twojej opinii widzę bardzo wiele uogólnień i błednych analiz mojej osoby.
Zupełnie nie mam miejsca moje zamknięcie na żone, wręcz przeciwnie.
Bardzo dobrze wiem, żę kobiety inaczej podchodzą do życia, inne sfery są dla nich ważne.
Własnie te "gesty których pragnie żona" o których piszesz to nic innego jak wykonywanie czegoś żeby była zadowolona, trochę wbrew sobie ale przede wszystkim dla osiągnięcia celu - NA PEWNO NIE TĘDY DROGA! Takie postępowanie nie spowoduje że będzie się jej chciało!
Kolejne uogólnienie - "książek czytać nie chcesz" - oj nie masz pojęcia od ilu lat studiuję większość artykułów i wszelakiej literatury na temat małżeństwa i rodziny, więc nie trafiłeś.
A ten atakujący ton zupełnie nie ma sensu.
I na koniec najlepszy kwiatek: JAK MOŻESZ BYĆ PEWNY ŻE JA NIC NIE ZMIENIAM ???
Piszesz, że Tobie się nie udało, ale dlaczego mnie, który jeszcze walczy chcesz przez to poniżyć i oskarżać? Tak sobie nie pomożesz.
Jeżeli chcesz konkretnie pogadać - zapraszam na priv.

krasnobar - naprawdę myślisz, że wiesz wszystko na mój temat? Bardzo łatwo przyszlo Ci ocenienie mnie i wydanie opinii na mój temat. Ja jednak nie podzielam tego, co napisałeś. I wcale nie dlatego, że jeszcze nie dojrzałem do tego faktu, albo jestem zaślepiony. W Twojej opinii widzę bardzo wiele uogólnień i błednych analiz mojej osoby.
Zupełnie nie mam miejsca moje zamknięcie na żone, wręcz przeciwnie.
Bardzo dobrze wiem, żę kobiety inaczej podchodzą do życia, inne sfery są dla nich ważne.
Własnie te "gesty których pragnie żona" o których piszesz to nic innego jak wykonywanie czegoś żeby była zadowolona, trochę wbrew sobie ale przede wszystkim dla osiągnięcia celu - NA PEWNO NIE TĘDY DROGA! Takie postępowanie nie spowoduje że będzie się jej chciało!
Kolejne uogólnienie - "książek czytać nie chcesz" - oj nie masz pojęcia od ilu lat studiuję większość artykułów i wszelakiej literatury na temat małżeństwa i rodziny, więc nie trafiłeś.
A ten atakujący ton zupełnie nie ma sensu.
I na koniec najlepszy kwiatek: JAK MOŻESZ BYĆ PEWNY ŻE JA NIC NIE ZMIENIAM ???
Piszesz, że Tobie się nie udało, ale dlaczego mnie, który jeszcze walczy chcesz przez to poniżyć i oskarżać? Tak sobie nie pomożesz.
Jeżeli chcesz konkretnie pogadać - zapraszam na priv.

[kenya]

Wybacz Joozef, nie odnoszę się do Twojej historii gdyż nie zapoznałam się z nią, zatem to co napiszę nie jest żadną radą dla Ciebie.

Moja uwaga dotyczyć będzie sugestii Krasnobara.

Kurczę, popłakałam się czytając to co napisałeś Szymonie, autentycznie, ze wzruszenia.

Tak jak wspomniano, jeśli porozumienie odbywa się na poziomie duchowym (nie mam na myśli wspólnie przeżywanej religijności) , sfera fizyczna w naturalny sposób odzwierciedla tą głęboką relację.
Nie da się niczego wartościowego wyrazić tylko ciałem, choć jego potrzeby są oczywiste ale jeśli nie idzie za tym w parze akceptacja w sferze mentalnej i duchowej to seks będzie tylko i wyłącznie rozładowniem napięcia. To tak jakbyśmy z tej ofiarowanej nam cudownej możliwości wzięli tylko maleńki fragment podczas gdy mieliśmy do wyboru cudowną całość.
Mogę powiedzieć tylko o sobie, nigdy nie chciałam by mąż zdobywał mnie w jakiś szczególny sposób, byłoby to w pewien sposób groteskowe, ale chciałam - pragnęłam wręcz by wzniósł się odrobinę ponad fizyczność. Czasem to może przybrać postać króciutkej uwagi, spojrzenia pełnego miłości, troski posyłanego w biegu podczas codziennej rutyny, takich wyrazów miłości jest mnóstwo, wymieniać by można wiele.
Kobiety mają swoje potrzeby seksualne, to nie ulega żadnej wątpliwości, nawet te które przez swoich mężów oskarżane są o oziębłość. Niechęć do seksu bierze się często z uprzedmiotowiania kobiety, oferowania jej tylko przyjemności na poziomie fizycznej, braku chęci by wejść z nią na wyższe rejestry. Jak wiemy kobieta to także psyche, trudniej jest jej dokonać podziału w obrębie swojej osobowości niż mężczyźnie, zresztą taki podział nikomu nie służy.
Stąd często niechęć do seksu, choć cała dusza się rwie, umysł chce być dopieszczony także....a tu "każą" człowiekowi duszę i psyche gdzieś zostawić a tylko ciało zabrać ze sobą do sypialni.
Mój mąż kiedy próbowałam rozmawiać o tym zdawał się w ogóle nie rozumieć o czym mówię, kwitował to " w głowie ci się poprzewracało", lub "znalazła się hrabina!" - no i cóż z tym robić?, eh!

Tak czy owak, Szymona posty napawają mnie optymizmem, że oto są mężczyźni którzy mogą wznieść się wyżej, ponad fizyczność.

Wybacz Joozef, nie odnoszę się do Twojej historii gdyż nie zapoznałam się z nią, zatem to co napiszę nie jest żadną radą dla Ciebie.

Moja uwaga dotyczyć będzie sugestii Krasnobara.

Kurczę, popłakałam się czytając to co napisałeś Szymonie, autentycznie, ze wzruszenia.

Tak jak wspomniano, jeśli porozumienie odbywa się na poziomie duchowym (nie mam na myśli wspólnie przeżywanej religijności) , sfera fizyczna w naturalny sposób odzwierciedla tą głęboką relację.
Nie da się niczego wartościowego wyrazić tylko ciałem, choć jego potrzeby są oczywiste ale jeśli nie idzie za tym w parze akceptacja w sferze mentalnej i duchowej to seks będzie tylko i wyłącznie rozładowniem napięcia. To tak jakbyśmy z tej ofiarowanej nam cudownej możliwości wzięli tylko maleńki fragment podczas gdy mieliśmy do wyboru cudowną całość.
Mogę powiedzieć tylko o sobie, nigdy nie chciałam by mąż zdobywał mnie w jakiś szczególny sposób, byłoby to w pewien sposób groteskowe, ale chciałam - pragnęłam wręcz by wzniósł się odrobinę ponad fizyczność. Czasem to może przybrać postać króciutkej uwagi, spojrzenia pełnego miłości, troski posyłanego w biegu podczas codziennej rutyny, takich wyrazów miłości jest mnóstwo, wymieniać by można wiele.
Kobiety mają swoje potrzeby seksualne, to nie ulega żadnej wątpliwości, nawet te które przez swoich mężów oskarżane są o oziębłość. Niechęć do seksu bierze się często z uprzedmiotowiania kobiety, oferowania jej tylko przyjemności na poziomie fizycznej, braku chęci by wejść z nią na wyższe rejestry. Jak wiemy kobieta to także psyche, trudniej jest jej dokonać podziału w obrębie swojej osobowości niż mężczyźnie, zresztą taki podział nikomu nie służy.
Stąd często niechęć do seksu, choć cała dusza się rwie, umysł chce być dopieszczony także....a tu "każą" człowiekowi duszę i psyche gdzieś zostawić a tylko ciało zabrać ze sobą do sypialni.
Mój mąż kiedy próbowałam rozmawiać o tym zdawał się w ogóle nie rozumieć o czym mówię, kwitował to " w głowie ci się poprzewracało", lub "znalazła się hrabina!" - no i cóż z tym robić?, eh!

Tak czy owak, Szymona posty napawają mnie optymizmem, że oto są mężczyźni którzy mogą wznieść się wyżej, ponad fizyczność.

[DHL]

[tiliana]

[krasnobar]

[joozef]

Czy przypadkiem Twojej pewnosci w tym ze masz racje nie mozna traktowac jako ataku? Bo nestety tak to wyglada. Pszesz i rzeczach oczywistych, kobiety uwielbiaja jak facet zdaje sobie z tego sprawe. I kiedy nie podzielam Twoje opinii w moim przypadku probujesz udowodnic ze jestem w bledzie. Natomiast w moim małżeństwa nstwie skupienie sie na duchowej formie wspolzycia konczy sie wykorzystywaniem przez zone. Wlasnie za taka postawe spotyka mnie seria atakow. Wiec mimo tego ze wszelkie madre ksiazki pisza ze to jedyna droga czasem tak nie jest. Zalozyles ze Twoje rozwiazanie zawsze bedzie dawalo efekt. A ja powiem Ci ze nie zawsze. Nie badz tak pewny ze jeszcze tego nie rozumiem, bo jest zupelnie inaczej

Czy przypadkiem Twojej pewnosci w tym ze masz racje nie mozna traktowac jako ataku? Bo nestety tak to wyglada. Pszesz i rzeczach oczywistych, kobiety uwielbiaja jak facet zdaje sobie z tego sprawe. I kiedy nie podzielam Twoje opinii w moim przypadku probujesz udowodnic ze jestem w bledzie. Natomiast w moim małżeństwa nstwie skupienie sie na duchowej formie wspolzycia konczy sie wykorzystywaniem przez zone. Wlasnie za taka postawe spotyka mnie seria atakow. Wiec mimo tego ze wszelkie madre ksiazki pisza ze to jedyna droga czasem tak nie jest. Zalozyles ze Twoje rozwiazanie zawsze bedzie dawalo efekt. A ja powiem Ci ze nie zawsze. Nie badz tak pewny ze jeszcze tego nie rozumiem, bo jest zupelnie inaczej

[złamana]

Joosef, ataku nie ma. Tylko inna perspektywa. Z boku i dystansu widać inaczej. Szkoda, że mądrzy uczymy się być na błędach.
jak nie wychodzi, nie skupiaj się na duchowej sferze tylko na zadaniach. Pisałeś, że żona utraciła poczucie bezpieczeństwa finansowego. Jeżeli umówiliście się, że Ty zadbasz o finanse a ona o całą resztę i Twoja sfera padła, to to bierz na klatę. Żona w takiej sytuacji nie powinna słuchać, że korzystała z kasy jak było dobrze, nie martwiła się etc. Nie powinieneś jej niczego wypominać. Korzystała, bo taki był układ w waszym związku. Pewnie nie miała podstawy uznać, że coś idzie nie tak. Jakiekolwiek wypominanie to tak jakby żona "poszła w tango" i potem mówiła, zaakceptuj to, no jak długo będziesz chował urazę, wykaż inicjatywę odbudowy, miałeś kiedyś mnie na wyłączność i nie dbałeś właściwie...
Zaakceptuj, że żona ma prawo bez limitu się po tym co się stało zbierać. Nie ma żadnego terminu, jak długo to może trwać. Może już zawsze. I co zrobisz?
Żona ma prawo nie mieć ochoty na współżycie, ma prawo nie rozumieć Twoich potrzeb. Tak jak Ty możesz nie rozumieć jej. To wszystko jednak z konsekwencjami.
Trudno wymagać od osoby, w której wszystko krzyczy, by radośnie do łóżka wieczorem. Tylko przy drobnych sprzeczkach wieczór romantyczny działa jak lekarstwo na wszystko zło. Przy poważnych kryzysach wyrażanie potrzeb choćby dotyku lub przytulenia działać może jak płachta na byka. Rozmowy są też dobre do czasu. Potem wałkowanie tego samego tematu działa jak płachta na byka, takie rozdrapywanie ran.
Z zaufaniem to jest tak: mamy świadomość, że ktoś nas może ot tak zranić bardzo, ale mamy też pewność, że tego nie zrobi.
Znam jednego mężczyznę, który z zoną podzielił się rolami. Ona- dom, on - finanse. I dostał wylewu. Ona się wkurzyła, co teraz będzie, z czego będą żyć. Myślę, że na jej miejscu sama zaczęłabym szukać pracy. Ona nie. Nie pracowała, była zdrowa. Mąż cudem ozdrowiał i choć z ograniczonymi możliwościami szukał źródła dochodu. Ludzi psy wieszali na tej kobiecie, jak może w takie sytuacji... Jej mąż nigdy złego słowa nie powiedział, wręcz ją bronił i martwił się jak ona sobie poradzi. Bo to była jego i tylko jego działka w tym małżeństwie. Nie miał nigdy pretensji, że choroba nie wybiera, że tyle lat ją utrzymywał. Są ze sobą 50 lat. Teraz on znowu zachorował i bardzo się martwi o nią. Ona mówi, że jej go brak. Codziennie do siebie dzwonią i ona rzuca wszystko, bo umówili się na telefon. Nigdy nie słyszałam, by on rozpaczał czy ubolewał jaką ma żonę. Mówił jaką sobie kobietę wybrałeś taką masz. Ślub kościelny wzięli 15 lat temu. Był tylko ksiądz i ich syn.

Joosef, ataku nie ma. Tylko inna perspektywa. Z boku i dystansu widać inaczej. Szkoda, że mądrzy uczymy się być na błędach.
jak nie wychodzi, nie skupiaj się na duchowej sferze tylko na zadaniach. Pisałeś, że żona utraciła poczucie bezpieczeństwa finansowego. Jeżeli umówiliście się, że Ty zadbasz o finanse a ona o całą resztę i Twoja sfera padła, to to bierz na klatę. Żona w takiej sytuacji nie powinna słuchać, że korzystała z kasy jak było dobrze, nie martwiła się etc. Nie powinieneś jej niczego wypominać. Korzystała, bo taki był układ w waszym związku. Pewnie nie miała podstawy uznać, że coś idzie nie tak. Jakiekolwiek wypominanie to tak jakby żona "poszła w tango" i potem mówiła, zaakceptuj to, no jak długo będziesz chował urazę, wykaż inicjatywę odbudowy, miałeś kiedyś mnie na wyłączność i nie dbałeś właściwie...
Zaakceptuj, że żona ma prawo bez limitu się po tym co się stało zbierać. Nie ma żadnego terminu, jak długo to może trwać. Może już zawsze. I co zrobisz?
Żona ma prawo nie mieć ochoty na współżycie, ma prawo nie rozumieć Twoich potrzeb. Tak jak Ty możesz nie rozumieć jej. To wszystko jednak z konsekwencjami.
Trudno wymagać od osoby, w której wszystko krzyczy, by radośnie do łóżka wieczorem. Tylko przy drobnych sprzeczkach wieczór romantyczny działa jak lekarstwo na wszystko zło. Przy poważnych kryzysach wyrażanie potrzeb choćby dotyku lub przytulenia działać może jak płachta na byka. Rozmowy są też dobre do czasu. Potem wałkowanie tego samego tematu działa jak płachta na byka, takie rozdrapywanie ran.
Z zaufaniem to jest tak: mamy świadomość, że ktoś nas może ot tak zranić bardzo, ale mamy też pewność, że tego nie zrobi.
Znam jednego mężczyznę, który z zoną podzielił się rolami. Ona- dom, on - finanse. I dostał wylewu. Ona się wkurzyła, co teraz będzie, z czego będą żyć. Myślę, że na jej miejscu sama zaczęłabym szukać pracy. Ona nie. Nie pracowała, była zdrowa. Mąż cudem ozdrowiał i choć z ograniczonymi możliwościami szukał źródła dochodu. Ludzi psy wieszali na tej kobiecie, jak może w takie sytuacji... Jej mąż nigdy złego słowa nie powiedział, wręcz ją bronił i martwił się jak ona sobie poradzi. Bo to była jego i tylko jego działka w tym małżeństwie. Nie miał nigdy pretensji, że choroba nie wybiera, że tyle lat ją utrzymywał. Są ze sobą 50 lat. Teraz on znowu zachorował i bardzo się martwi o nią. Ona mówi, że jej go brak. Codziennie do siebie dzwonią i ona rzuca wszystko, bo umówili się na telefon. Nigdy nie słyszałam, by on rozpaczał czy ubolewał jaką ma żonę. Mówił jaką sobie kobietę wybrałeś taką masz. Ślub kościelny wzięli 15 lat temu. Był tylko ksiądz i ich syn.

[joozef]

Czyli nie ma innej drogi jak moj uleglosc i podporzadkowanie. Dziwne, bo jeszxze kilka postow temu pisaliscie zupelnie co innego. Ale nic. Coraz czesciej akceptuje stan, ze nie ma wyjscia z mojej chorej sytuacji. W każdym m razie bez jakchkolwiek zmian to dlugo w takim stanie nie wytrzymam. Nie potrafie. Jestem od niej zalezny, a ona to wykorzystuje. Lekarstwem na jej ciagle ataki i walke przy pomocy braku wspolzycia mam rozwiazac ulegloscia. Dziwne, kilka dni temu bylo to opisywane jako zle dzialanie i porownywane do prostytucji w stylu zrobie dla ciebie to i to to wtedy spotka mnie nagroda.
Bo tak naprawde tak to wyglada. Nie ma wersji posrodku. Albo gruba kreska i budijemy zycie od nowa, albo uleglosc i stranie prowadzaca do zebrania o jakikolwiek przejaw erotyki.

Czyli nie ma innej drogi jak moj uleglosc i podporzadkowanie. Dziwne, bo jeszxze kilka postow temu pisaliscie zupelnie co innego. Ale nic. Coraz czesciej akceptuje stan, ze nie ma wyjscia z mojej chorej sytuacji. W każdym m razie bez jakchkolwiek zmian to dlugo w takim stanie nie wytrzymam. Nie potrafie. Jestem od niej zalezny, a ona to wykorzystuje. Lekarstwem na jej ciagle ataki i walke przy pomocy braku wspolzycia mam rozwiazac ulegloscia. Dziwne, kilka dni temu bylo to opisywane jako zle dzialanie i porownywane do prostytucji w stylu zrobie dla ciebie to i to to wtedy spotka mnie nagroda.
Bo tak naprawde tak to wyglada. Nie ma wersji posrodku. Albo gruba kreska i budijemy zycie od nowa, albo uleglosc i stranie prowadzaca do zebrania o jakikolwiek przejaw erotyki.