[ania.....]

chodzę do księży, rozmawiam o tym z ludżmi- bo czuję, że potrzebuję jednego- obiektywnej oceny mojego udziału w obecnej sytuacji. Czuję się złym człowiekiem a inni mnie postrzegają jako ofiarę.
Już myślałam o mszy o uzdrowienie i się przymierzam (w Gliwicach są- tylko godziny trochę mi nie odpowiadają). , ale szukam i czekam, a myslę także o wybraniu się do Leśniowa choć tam już mszę zamówiłam. Boję się modlić bo wtedy moje poczucie winy wzrasta

chodzę do księży, rozmawiam o tym z ludżmi- bo czuję, że potrzebuję jednego- obiektywnej oceny mojego udziału w obecnej sytuacji. Czuję się złym człowiekiem a inni mnie postrzegają jako ofiarę.
Już myślałam o mszy o uzdrowienie i się przymierzam (w Gliwicach są- tylko godziny trochę mi nie odpowiadają). , ale szukam i czekam, a myslę także o wybraniu się do Leśniowa choć tam już mszę zamówiłam. Boję się modlić bo wtedy moje poczucie winy wzrasta

[dorwdow]

Grzegorz, polecam zwrócić uwagę na moje przedostatnie zdanie w poście.
A tak z ciekawości: atakujesz mnie, bo mamy inny światopogląd, czy to Twoje hobby?
To, że posiadam pewien zasób wiedzy w określonym temacie wykorzystuję do pomocy innym. Wykształcenie nie jest dla mnie powodem do wstydu. Świadomie i dobrowolnie wybrany światopogląd i styl życia też nie. A że ktoś tego nie rozumie, to nie mój problem. Co jednak nie upoważnia do, delikatnie ujmując, "złośliwości".

Grzegorz, polecam zwrócić uwagę na moje przedostatnie zdanie w poście.
A tak z ciekawości: atakujesz mnie, bo mamy inny światopogląd, czy to Twoje hobby?
To, że posiadam pewien zasób wiedzy w określonym temacie wykorzystuję do pomocy innym. Wykształcenie nie jest dla mnie powodem do wstydu. Świadomie i dobrowolnie wybrany światopogląd i styl życia też nie. A że ktoś tego nie rozumie, to nie mój problem. Co jednak nie upoważnia do, delikatnie ujmując, "złośliwości".

[mgła1]

Aniu, nie wiem, czy Tobie to pomoże...
Ale gdy ja kiedyś też tak strasznie męczyłam się ze swoim (wyimaginowanym) potężnym, zniewalającym poczuciem winy, moja terapeutka już chyba też wykończona mną, powiedziała wreszcie:
"No a nawet jeśli za WSZYSTKO jest pani winna, jeśli to PRZEZ PANIĄ małżeństwo się rozpada- TO CO Z TEGO? Proszę przyjąć na chwilę, że tak jest: TO PANI WINA!"
I pyta: pracujemy dalej?
Paradoksalnie, bardzo mnie to otrzeźwiło. Im bardziej mi wszyscy tłumaczyli, jaka to ja fajna, jak kochana przez Boga, że wina po dwóch stronach- tym bardziej ja- jak beton.
Dopiero jej interwencja mi pomogła.
Tak, jestem winna, no i muszę z tym żyć.
A potem za chwilę- hej, to chyba nie tak do końca?
I zaczęłam otwierać oczy.
Pozdro

Aniu, nie wiem, czy Tobie to pomoże...
Ale gdy ja kiedyś też tak strasznie męczyłam się ze swoim (wyimaginowanym) potężnym, zniewalającym poczuciem winy, moja terapeutka już chyba też wykończona mną, powiedziała wreszcie:
"No a nawet jeśli za WSZYSTKO jest pani winna, jeśli to PRZEZ PANIĄ małżeństwo się rozpada- TO CO Z TEGO? Proszę przyjąć na chwilę, że tak jest: TO PANI WINA!"
I pyta: pracujemy dalej?
Paradoksalnie, bardzo mnie to otrzeźwiło. Im bardziej mi wszyscy tłumaczyli, jaka to ja fajna, jak kochana przez Boga, że wina po dwóch stronach- tym bardziej ja- jak beton.
Dopiero jej interwencja mi pomogła.
Tak, jestem winna, no i muszę z tym żyć.
A potem za chwilę- hej, to chyba nie tak do końca?
I zaczęłam otwierać oczy.
Pozdro

[Lil]

[ania.....]

Witajcie bardzo serdecznie
Długo się zastanawiałam jak ubrac ładnie w słowa to co chciałabym Wam napisać- z czym się poradzić (na pewno są tu zony-mężowie, którzy potrafiliby coś doradzić). Tak, doszlam do tego, że normalna to za bradzo nie jestem- nie umiem mysleć w kontekście swoich uczuć i myśli-a opieram je na innych ludziach. Ja nie wiem co mi wolno a czego nie- co jest złe a dobre(nie mówię tu o przykazaniach tylko o uczuciach). Męża nie ma juz 2 miesiące a ja coraz gorzej z każdym dniem sobie radzę. Najpierw trochę mi ulżyło ale teraz to jest masakra... Staram się powierzyć to Bogu ale ciągle nie wiem. Nie dochodzi do mnie to co się stało, ze dla mojego męża jestem obcąosobą.
Powiedzcie mi proszę czy ja jestem nienormalna? Że teraz ciągle widzę męża jako ideal, który tylko sprzątal, gotowal a ja tylko siedziałam i się nad sobą użalałam. Jaki normalny cżłowek blaga drugą osobe o rozmowę. Od Świąt Bożego narodzenia prawie codziennie chccialam rozmawiać bo się bałam. Było mi wstyd przed rodzicamui, że musiałam z domu uciekać z Córką i potem z gniewem sobie nie radziłam.
Czy moglabym się Was zapytać co sądzicie o tym? Ja się czuję jak wyprana z uczuć, nie potrafię sobie przypomnieć żadnej złej chwili tylko siedzę i mysle, czy miałam prawo postapić w konkretny sposób.
Chodzę na terapię ale czuje, że co bym tej Pani nie powiedziała to Ona i tak powie mi, że to nie moja wina.

Witajcie bardzo serdecznie
Długo się zastanawiałam jak ubrac ładnie w słowa to co chciałabym Wam napisać- z czym się poradzić (na pewno są tu zony-mężowie, którzy potrafiliby coś doradzić). Tak, doszlam do tego, że normalna to za bradzo nie jestem- nie umiem mysleć w kontekście swoich uczuć i myśli-a opieram je na innych ludziach. Ja nie wiem co mi wolno a czego nie- co jest złe a dobre(nie mówię tu o przykazaniach tylko o uczuciach). Męża nie ma juz 2 miesiące a ja coraz gorzej z każdym dniem sobie radzę. Najpierw trochę mi ulżyło ale teraz to jest masakra... Staram się powierzyć to Bogu ale ciągle nie wiem. Nie dochodzi do mnie to co się stało, ze dla mojego męża jestem obcąosobą.
Powiedzcie mi proszę czy ja jestem nienormalna? Że teraz ciągle widzę męża jako ideal, który tylko sprzątal, gotowal a ja tylko siedziałam i się nad sobą użalałam. Jaki normalny cżłowek blaga drugą osobe o rozmowę. Od Świąt Bożego narodzenia prawie codziennie chccialam rozmawiać bo się bałam. Było mi wstyd przed rodzicamui, że musiałam z domu uciekać z Córką i potem z gniewem sobie nie radziłam.
Czy moglabym się Was zapytać co sądzicie o tym? Ja się czuję jak wyprana z uczuć, nie potrafię sobie przypomnieć żadnej złej chwili tylko siedzę i mysle, czy miałam prawo postapić w konkretny sposób.
Chodzę na terapię ale czuje, że co bym tej Pani nie powiedziała to Ona i tak powie mi, że to nie moja wina.

[porzucona_33]

Cytat:

Że teraz ciągle widzę męża jako ideal, który tylko sprzątal, gotowal a ja tylko siedziałam i się nad sobą użalałam.

Ale wyżej napisałaś, że cię lekceważył, wyzywał, imprezował, brał narkotyki - to gdzie ten ideał? Siebie obwiniasz, że się użalałaś - nikt nie jest bez wad - z drugiej strony akceptowałaś jego niewłaściwe zachowania i wiele poświęcałaś dla rodziny. Nie lepiej zamiast w kategoriach białe - czarne zobaczyć jakieś odcienie szarości? On był dobry w tym, ty w tamtym... zły w tym, ty w tamtym.

Cytat:

Ja nie wiem co mi wolno a czego nie- co jest złe a dobre

No właśnie chyba na tym polega twój problem. Że ciągle czekasz aż ktoś ci powie co masz robić, co masz myśleć. A trzeba nauczyć się żyć samemu i robić to co się uważa za słuszne. Brać na siebie ryzyko, że zrobisz głupotę i ponieść konsekwencje za własne myśli, decyzje. A ty tego wyraźnie nie chcesz:) Grasz ofiarę i obwiniasz się ale tak naprawdę to jest ucieczka od odpowiedzialności za własne życie. To nie chodzi o to, że nie wiesz co czujesz bo na pewno wiesz. Tylko brak ci jakiegoś napędu do działania i odwagi żeby robić to co chcesz. Boisz się bez niego żyć i nic dziwnego bo zero praktyki - czas chyba zacząć:).

Pytasz czy "miałaś prawo postąpić w konkretny sposób" - masz prawo robić co chcesz tylko musisz przyjąć konsekwencje. Bardzo łatwo jest żyć jak dziecko zwalając odpowiedzialność na innych ale człowiek musi być samodzielny. Ja uważam, że tak, to twoja wina :D wybierasz określoną postawę na własne życzenie zamiast zająć się swoim życiem i swoim szczęściem. To jest trudna prawda do przyjęcia - że sami jesteśmy odpowiedzialni za własne życie. Ludzie mogą pokierować ale sama musisz zdecydować chociażby jakie rady ci pasują i jak chciałabyś postępować. Pozdrawiam.

Cytat:

Że teraz ciągle widzę męża jako ideal, który tylko sprzątal, gotowal a ja tylko siedziałam i się nad sobą użalałam.

Ale wyżej napisałaś, że cię lekceważył, wyzywał, imprezował, brał narkotyki - to gdzie ten ideał? Siebie obwiniasz, że się użalałaś - nikt nie jest bez wad - z drugiej strony akceptowałaś jego niewłaściwe zachowania i wiele poświęcałaś dla rodziny. Nie lepiej zamiast w kategoriach białe - czarne zobaczyć jakieś odcienie szarości? On był dobry w tym, ty w tamtym... zły w tym, ty w tamtym.

Cytat:

Ja nie wiem co mi wolno a czego nie- co jest złe a dobre

No właśnie chyba na tym polega twój problem. Że ciągle czekasz aż ktoś ci powie co masz robić, co masz myśleć. A trzeba nauczyć się żyć samemu i robić to co się uważa za słuszne. Brać na siebie ryzyko, że zrobisz głupotę i ponieść konsekwencje za własne myśli, decyzje. A ty tego wyraźnie nie chcesz:) Grasz ofiarę i obwiniasz się ale tak naprawdę to jest ucieczka od odpowiedzialności za własne życie. To nie chodzi o to, że nie wiesz co czujesz bo na pewno wiesz. Tylko brak ci jakiegoś napędu do działania i odwagi żeby robić to co chcesz. Boisz się bez niego żyć i nic dziwnego bo zero praktyki - czas chyba zacząć:).

Pytasz czy "miałaś prawo postąpić w konkretny sposób" - masz prawo robić co chcesz tylko musisz przyjąć konsekwencje. Bardzo łatwo jest żyć jak dziecko zwalając odpowiedzialność na innych ale człowiek musi być samodzielny. Ja uważam, że tak, to twoja wina :D wybierasz określoną postawę na własne życzenie zamiast zająć się swoim życiem i swoim szczęściem. To jest trudna prawda do przyjęcia - że sami jesteśmy odpowiedzialni za własne życie. Ludzie mogą pokierować ale sama musisz zdecydować chociażby jakie rady ci pasują i jak chciałabyś postępować. Pozdrawiam.

[ania.....]

Porzucona33 w Twoim wpisie do mnie znalazłam wiele prawdy co do moich odczuć- tak potrzebuję, żeby ktoś mi pomógł. Tak zachowuję się jak dziecko, które chce żeby je prowadzono bo nie chcę źle czynić.Tak mąż mnie lekceważył, ćpał ale nie imprezował od 3 lat (wtedy jak odszedł ode mnie 4 lata temu to tak- w ogóle głupio mi, że piszę swój 3 wątek... Przepraszam administratora.Ale ja byłam gorsza(tak się czuję) bo nie umiałam zapomnieć, bo miejsca, rzeczy, ludzie kojarzyli mi się z dawnymi zdarzeniami, modlitwa nie pomaga a może nawet pogarsza, bo czuję ,że Bóg mnie każe za to, że marzyłam o miłości, że wypominałam mężowi, że pragnełam innego ślubu niż mieliśmy, że oświadczyn ani p;odróży poślubnej nie było ( co do pordóży mówił, że pieniędzy nie mamy, bo zbieramy na mieszkanie, ale wydał na życie jak odszedł pierwszy raz)
JA Was wszsystkich przepraszam, ale pamiętam jak wtedy (4 lata temu mi pomogliście).Nie powiem, żeby to forum dobrze mi się kojarzyło ale pamiętam jak wtedy dawało mi siłę i pomoc(i zrozumienie).
Nie rozumiem czemu wszyscy mówią mi,że to nie moja wina, jak ja wystraszyłam męża od siebie i jest szczęsliwy a ja nie. Szukam pomocy ale nie wiem gdzie jej szukać.
Dziekuję za to forum.

P.S Przepraszam, że nie udzielam się w innych wątkach ale nie czuję się na siłach aby innym dawać rady, gdy sama nie wiem co robić a nie chciałabym być fałszywa.

Porzucona33 w Twoim wpisie do mnie znalazłam wiele prawdy co do moich odczuć- tak potrzebuję, żeby ktoś mi pomógł. Tak zachowuję się jak dziecko, które chce żeby je prowadzono bo nie chcę źle czynić.Tak mąż mnie lekceważył, ćpał ale nie imprezował od 3 lat (wtedy jak odszedł ode mnie 4 lata temu to tak- w ogóle głupio mi, że piszę swój 3 wątek... Przepraszam administratora.Ale ja byłam gorsza(tak się czuję) bo nie umiałam zapomnieć, bo miejsca, rzeczy, ludzie kojarzyli mi się z dawnymi zdarzeniami, modlitwa nie pomaga a może nawet pogarsza, bo czuję ,że Bóg mnie każe za to, że marzyłam o miłości, że wypominałam mężowi, że pragnełam innego ślubu niż mieliśmy, że oświadczyn ani p;odróży poślubnej nie było ( co do pordóży mówił, że pieniędzy nie mamy, bo zbieramy na mieszkanie, ale wydał na życie jak odszedł pierwszy raz)
JA Was wszsystkich przepraszam, ale pamiętam jak wtedy (4 lata temu mi pomogliście).Nie powiem, żeby to forum dobrze mi się kojarzyło ale pamiętam jak wtedy dawało mi siłę i pomoc(i zrozumienie).
Nie rozumiem czemu wszyscy mówią mi,że to nie moja wina, jak ja wystraszyłam męża od siebie i jest szczęsliwy a ja nie. Szukam pomocy ale nie wiem gdzie jej szukać.
Dziekuję za to forum.

P.S Przepraszam, że nie udzielam się w innych wątkach ale nie czuję się na siłach aby innym dawać rady, gdy sama nie wiem co robić a nie chciałabym być fałszywa.

[kinga2]

[Dabo]

Eeee tam Ania... a czemu niby nie jesteś winna?
Równie dobrze weźmisz sznurek pójdziesz do lasu i też niebedziesz winna. Tylko świat, źli ludzie i niedobry mąż.
Myślę że na otrzeźwienie wiekszości z nas konieczne jest znalezienie winy w sobie.
Ale mądre, nie sprytne.
Właśnie to mnie wkurzało przy moim rozpadzie małżenstwa, ze moi znajomi obarczali winą mają żone, mnie wychwalając albo wspólczując. Przecież doskonale wiedziałem co naszkudziłem i czemu żona poszła w długą. A ktoś z boku wmawia mi że ja jestem dobry a ona zła.
Potrzeba człowiekowi mądrej rady żeby umiał swoje błędy odróznić od krzywd nam wyrządzanych. Kiedy je sprecyzujemy, dopiero wtedy kładźmy je na szali czyja wina większa.
Żadko albo nigdy się nie zdaża żeby kupujacy miał dostęp do wagi, raczej sklepowa to robi, ona się na tym zna i wie że my sami bysmy oszukiwali przy ważeniu

Eeee tam Ania... a czemu niby nie jesteś winna?
Równie dobrze weźmisz sznurek pójdziesz do lasu i też niebedziesz winna. Tylko świat, źli ludzie i niedobry mąż.
Myślę że na otrzeźwienie wiekszości z nas konieczne jest znalezienie winy w sobie.
Ale mądre, nie sprytne.
Właśnie to mnie wkurzało przy moim rozpadzie małżenstwa, ze moi znajomi obarczali winą mają żone, mnie wychwalając albo wspólczując. Przecież doskonale wiedziałem co naszkudziłem i czemu żona poszła w długą. A ktoś z boku wmawia mi że ja jestem dobry a ona zła.
Potrzeba człowiekowi mądrej rady żeby umiał swoje błędy odróznić od krzywd nam wyrządzanych. Kiedy je sprecyzujemy, dopiero wtedy kładźmy je na szali czyja wina większa.
Żadko albo nigdy się nie zdaża żeby kupujacy miał dostęp do wagi, raczej sklepowa to robi, ona się na tym zna i wie że my sami bysmy oszukiwali przy ważeniu

[porzucona_33]

Nie porownuj sie z nim, nigdy nie wiesz czy tak naprawde jest szczesliwy i co go jeszcze spotka.skup sie na wlasnym zyciu.jak to sie stalo ze 4 lata temu forum pomoglo a teraz znowu jestes w kryzysie? Mam wrazenie ze zbierasz pocieszenia a potem robisz to samo.w ten sposob nie bedziesz szczesliwa.przyzwyczailas sie do otrzymywania wsparcia a prawdziwa milosc polega na dawaniu a nie braniu.czlowiek jest szczesliwy gdy dojrzewa uczy sie pokonuje wlasne slabosci a nie wtedy gdy czeka az inni sie nim zajma. Co uzyskujesz piszac tak o sobie? Ze jestes winna ze on sie nie oswiadczyl ze odszedl ze jestes zla zona itp.zainteresowanie? Odpowiedzi ludzi na forum? Pocieszenie ktorego nie dostalas gdy on toba pomiatal i sie nie liczyl z twoimi potrzebami? Taka postawa przepraszam ze zyje nic nie osiagniesz co najwyzej w depresje wpadniesz.ja uwazam ze trzeba omowic swoje sprawy z dobrym psychologiem.ten moze jest kiepski.obudowalas sie w swoim cierpieniu wmawiasz sobie rzeczy nieprawdziwe, uciekasz w ten sposob przed odpowiedzialnoscia.ktos ci powinien pomoc to zrozumiec.

Nie porownuj sie z nim, nigdy nie wiesz czy tak naprawde jest szczesliwy i co go jeszcze spotka.skup sie na wlasnym zyciu.jak to sie stalo ze 4 lata temu forum pomoglo a teraz znowu jestes w kryzysie? Mam wrazenie ze zbierasz pocieszenia a potem robisz to samo.w ten sposob nie bedziesz szczesliwa.przyzwyczailas sie do otrzymywania wsparcia a prawdziwa milosc polega na dawaniu a nie braniu.czlowiek jest szczesliwy gdy dojrzewa uczy sie pokonuje wlasne slabosci a nie wtedy gdy czeka az inni sie nim zajma. Co uzyskujesz piszac tak o sobie? Ze jestes winna ze on sie nie oswiadczyl ze odszedl ze jestes zla zona itp.zainteresowanie? Odpowiedzi ludzi na forum? Pocieszenie ktorego nie dostalas gdy on toba pomiatal i sie nie liczyl z twoimi potrzebami? Taka postawa przepraszam ze zyje nic nie osiagniesz co najwyzej w depresje wpadniesz.ja uwazam ze trzeba omowic swoje sprawy z dobrym psychologiem.ten moze jest kiepski.obudowalas sie w swoim cierpieniu wmawiasz sobie rzeczy nieprawdziwe, uciekasz w ten sposob przed odpowiedzialnoscia.ktos ci powinien pomoc to zrozumiec.

[ania.....]

Porzucona33- masz rację co do tego ,że czekam na rady innych co mam (przepraszam- powinnam)robić, aby dobrze było, choć w tej sytuacji wszystko na zle wychodzi. MAsz rację, że sama boję się podjąć jakąś decyzję- bo nie chce dzialać pod wpływem emocji, . Pytasz co mi daje takie myslenie- wypominałam slub, jestem złą żoną- bo nie wiem nawet czy to normalne. A złą żoną czuję się- bo gdybym była dobrą to by mąż mnie zostawił. PAni psycholog mówi, że to była moja reakcja (moje zachowania). Zdaję sobie sprawę, że święta nie jestem, że chcialm dobrze ale nie wychodziło. Mąż mi powiedział, że jestem tępakiem i to wszystko moja wina(a uderzyłam się sama), palenie też sobie wymyślam,wyrzucanie z domu itp.Dziś idę składać wniosek o kontakty,alimenty i chyba o separację. Bo póki co to wygląda to tak, że mąż chce pół na pół Córkę, a jak ja mu zaproponowałam spokojnie, że jeden dzień w tygodniu i co drugi weekend to się zaśmiał i zwyzywal. Pewnie zarzucicie mi, że nie mam prawa, ale nie chcę ,żeby Córka nie miała stabilizacji, jednego domu itp. Przeciwko kontaktom nie mam nic .Boję się strasznie, że jak już złożę wniosek to się posypie. Poza tym pieniędzy nie mam- znaczy dał 800 zł na miesiąc ale z rachunkami i kredytem to mi prawie nic nie zostało.
Porzucona- dlaczego uważasz, że uciekam od odpowiedzialności? tym ,że się obwiniam?czy chodzi Ci o to, że potrzebuję rady innych żeby dzialać? (chyba o jedno i drugie).Pewnie masz rację i tak to wygląda- a ja po porostu nie wiem co robić i jak postąpić, aby Bóg mi pomógł(wiadomo- w złym Bóg nie pomoże).
Proszę o modlitwę.
P.S- czy moge tutaj pisać o swoich emocjach czy to raczej nie wypada.
Dziekuję Wam

Porzucona33- masz rację co do tego ,że czekam na rady innych co mam (przepraszam- powinnam)robić, aby dobrze było, choć w tej sytuacji wszystko na zle wychodzi. MAsz rację, że sama boję się podjąć jakąś decyzję- bo nie chce dzialać pod wpływem emocji, . Pytasz co mi daje takie myslenie- wypominałam slub, jestem złą żoną- bo nie wiem nawet czy to normalne. A złą żoną czuję się- bo gdybym była dobrą to by mąż mnie zostawił. PAni psycholog mówi, że to była moja reakcja (moje zachowania). Zdaję sobie sprawę, że święta nie jestem, że chcialm dobrze ale nie wychodziło. Mąż mi powiedział, że jestem tępakiem i to wszystko moja wina(a uderzyłam się sama), palenie też sobie wymyślam,wyrzucanie z domu itp.Dziś idę składać wniosek o kontakty,alimenty i chyba o separację. Bo póki co to wygląda to tak, że mąż chce pół na pół Córkę, a jak ja mu zaproponowałam spokojnie, że jeden dzień w tygodniu i co drugi weekend to się zaśmiał i zwyzywal. Pewnie zarzucicie mi, że nie mam prawa, ale nie chcę ,żeby Córka nie miała stabilizacji, jednego domu itp. Przeciwko kontaktom nie mam nic .Boję się strasznie, że jak już złożę wniosek to się posypie. Poza tym pieniędzy nie mam- znaczy dał 800 zł na miesiąc ale z rachunkami i kredytem to mi prawie nic nie zostało.
Porzucona- dlaczego uważasz, że uciekam od odpowiedzialności? tym ,że się obwiniam?czy chodzi Ci o to, że potrzebuję rady innych żeby dzialać? (chyba o jedno i drugie).Pewnie masz rację i tak to wygląda- a ja po porostu nie wiem co robić i jak postąpić, aby Bóg mi pomógł(wiadomo- w złym Bóg nie pomoże).
Proszę o modlitwę.
P.S- czy moge tutaj pisać o swoich emocjach czy to raczej nie wypada.
Dziekuję Wam

[Nirwanna]

[porzucona_33]

To ze ustalasz kontakty i zalatwiasz inne sprawy znaczy ze wzielas wlasne zycie we wlasne rece:) rob co uwazasz za sluszne tylko ty wiesz co dla ciebie najlepsze.a mezowie odchodza zobacz ilu ich jest.niektorzy mieli wspaniale zony ale odeszli z roznych powodow.czasem facet szuka latwiejszego zycia nie chce sie zajmowac niepelnosprawnym dzieckiem wtedy tez uwazasz ze jest wina kobiety? On ci tak wmowil ze jestes beznadziejna i to wszystko twoja wina skad ja to znam...bedziesz tak sobie to powtarzac jak zdarta plyte dopoki on sie nie oddali na tyle zebys zobaczyla siebie we wlasciwym swietle.jestes matka radzisz sobie na pewno masz bliskie osoby ktorym na tobie zalezy.mysl o sobie nie o nim.zalatw swoje sprawy poszukaj tego co cie cieszy a od niego sie odetnij po jakims czasie spojrzysz na ten zwiazek z wlasciwej perspektywy.i przydalby sie lepszy psycholog bo to fakt ze kazdy ma swoj udzial w kryzysie ale trzeba to wywazyc jak napisal Dabo.obiektywna ocena specjalisty bardzo pomaga.ja tez bylam wszystkiemu winna ze on ma zly humor ze seks nie taki ze malzenstwo sie rozpadlo...natomiast on byl bez skazy.potrzeba bylo wielu sesji zeby zobaczyc jak to naprawde bylo.

To ze ustalasz kontakty i zalatwiasz inne sprawy znaczy ze wzielas wlasne zycie we wlasne rece:) rob co uwazasz za sluszne tylko ty wiesz co dla ciebie najlepsze.a mezowie odchodza zobacz ilu ich jest.niektorzy mieli wspaniale zony ale odeszli z roznych powodow.czasem facet szuka latwiejszego zycia nie chce sie zajmowac niepelnosprawnym dzieckiem wtedy tez uwazasz ze jest wina kobiety? On ci tak wmowil ze jestes beznadziejna i to wszystko twoja wina skad ja to znam...bedziesz tak sobie to powtarzac jak zdarta plyte dopoki on sie nie oddali na tyle zebys zobaczyla siebie we wlasciwym swietle.jestes matka radzisz sobie na pewno masz bliskie osoby ktorym na tobie zalezy.mysl o sobie nie o nim.zalatw swoje sprawy poszukaj tego co cie cieszy a od niego sie odetnij po jakims czasie spojrzysz na ten zwiazek z wlasciwej perspektywy.i przydalby sie lepszy psycholog bo to fakt ze kazdy ma swoj udzial w kryzysie ale trzeba to wywazyc jak napisal Dabo.obiektywna ocena specjalisty bardzo pomaga.ja tez bylam wszystkiemu winna ze on ma zly humor ze seks nie taki ze malzenstwo sie rozpadlo...natomiast on byl bez skazy.potrzeba bylo wielu sesji zeby zobaczyc jak to naprawde bylo.

[ania.....]

właśnie przeczytałam pismo od Pani adwokat odnośnie uregulowania kontaktów z Córką, które zostało wysłane do mojego męża...nie dociera to do mnie...wniosłam o separację bez winy ( nie chciałam tego w sercu ale co miałam zrobić, boję się o pieniądze i o to, że Córka prawie wcale ze mną nie jest a i o każdy wyjazd muszę się prosić. A może i ze strachu to zrobiłam..
Ta pani psycholog mi pomaga tylko na chwilę, mówi, że to nie moja wina, tłumaczy mechanizmy itp ale ja i tak potem swoje...Wiem, że Bóg mnie nie wysłucha już, bo jestem dziecinna i marzeń za duzo miałam, że grzeszyłam odmawiając meżowi współżycia bo pamiętałam jak opowiadał mi o tym jak zdradzał i nie umialam się tego pozbyć(a w grzeszny sposób zaspokajałam go), że wypoinałam nawet gdy nic się nie działo, że nie radziłam sobie i dlatego też mnie uderzył, dlatego ćpał, przeze mnie i przeze mnie odszedł,a ja żyć nie potrafię teraz tylko poczucie winy i płacz, modlitwa coraz gorzej wychodzi a i pewnie powiecie mi ,że dzieckiem gram, ale nie wyobrażam sobie tak co 2-3 dni Jej nie mieć, jak sama jestem to w ogóle masakra ale przy Córce jest mi lepiej. Nie zabraniam kontaktu,ale nie wyobrażam sobie tak tego. Mąż jest naprawdę szczęśliwy, nowe ubrania, gry itp a ja tylko płacz...
Tak bardzo Was proszę o radę i modlitwę bo gubię się totalnie w tym i nie potrafię przyjąć do wiadomości, że to koniec a muszę.
Może to głupio zabrzmi ale cieszę się ,że jesteście

właśnie przeczytałam pismo od Pani adwokat odnośnie uregulowania kontaktów z Córką, które zostało wysłane do mojego męża...nie dociera to do mnie...wniosłam o separację bez winy ( nie chciałam tego w sercu ale co miałam zrobić, boję się o pieniądze i o to, że Córka prawie wcale ze mną nie jest a i o każdy wyjazd muszę się prosić. A może i ze strachu to zrobiłam..
Ta pani psycholog mi pomaga tylko na chwilę, mówi, że to nie moja wina, tłumaczy mechanizmy itp ale ja i tak potem swoje...Wiem, że Bóg mnie nie wysłucha już, bo jestem dziecinna i marzeń za duzo miałam, że grzeszyłam odmawiając meżowi współżycia bo pamiętałam jak opowiadał mi o tym jak zdradzał i nie umialam się tego pozbyć(a w grzeszny sposób zaspokajałam go), że wypoinałam nawet gdy nic się nie działo, że nie radziłam sobie i dlatego też mnie uderzył, dlatego ćpał, przeze mnie i przeze mnie odszedł,a ja żyć nie potrafię teraz tylko poczucie winy i płacz, modlitwa coraz gorzej wychodzi a i pewnie powiecie mi ,że dzieckiem gram, ale nie wyobrażam sobie tak co 2-3 dni Jej nie mieć, jak sama jestem to w ogóle masakra ale przy Córce jest mi lepiej. Nie zabraniam kontaktu,ale nie wyobrażam sobie tak tego. Mąż jest naprawdę szczęśliwy, nowe ubrania, gry itp a ja tylko płacz...
Tak bardzo Was proszę o radę i modlitwę bo gubię się totalnie w tym i nie potrafię przyjąć do wiadomości, że to koniec a muszę.
Może to głupio zabrzmi ale cieszę się ,że jesteście