[Sylwka30]

Mam 30 lat, od 10.09.2011 jestem w związku małżeńskm (mąż ma 35 l). Jesteśmy ze sobą od 05.05.2005.

Nie mamy dzieci niestety, dlatego, że mąż miał wiele powodów żeby z tym poczekać (większe mieszkanie, więcej pieniędzy..) - czekałam.

15.12.2013 mój mąż oznajmił, że "już mnie chyba nie kocha. Jak jest dobrze, to jestem wspaniałą partnerką, ale nie potrafimy się dogadać w życiu". Szok. Zapytałam od kiedy mnie nie kocha i czy jest tego pewien, usłyszałam, że od około roku i długo nad tym myślał, ale jest tego pewien. Próbowałam rozmawiać, mówiłam, że przecież przysięgał przed ołtarzem, czy wtedy kłamał? Mówił, że wtedy mnie kochał, a teraz nie kocha i może nie potrafi kochać. Popadłam w rozpacz, tamtego wieczoru zabrałam kilka rzeczy i wyprowadziłam się do rodziców - nie próbował mnie zatrzymać, chciał mnie nawet odwieść (rodzice mieszkają w miejscowości oddalonej o 30 km), ale nie chciałam. Wyprowadziłam się, bo nie widziałam możliwości pozostania z nim w tej sytuacji, mieszkaliśmy w jego kawalerce. Próbowałam rozmawiać, pisałam sms-y czy jest pewien tego co mi powiedział, że ja go kocham - stanowczo podtrzymywał swoją wypowiedź z 15.12. Po tygodniu przyjechałam żeby zabrać wszystkie swoje rzeczy z mieszkania, był w domu - znowu próbowałam rozmawiać, pytałam jak może skazywać na grzech siebie i mnie. Prosiłam, żeby nie łamał przysięgi. On twierdził, że właśnie dotrzymuje przysięgi, bo przysięgał uczciwość małżeńską. Moje słowa w ogóle do niego nie trafiały. Wyszedł z domu, a ja w tym czasie wyprowadziłam się.

Co miałam robić? Zostać i dalej znosić Jego brak szacunku i być tratowaną jak powietrze? Pomyśałam, że muszę Mu dać swobodę i czas żeby to przemyślał, żeby poczuł, że to nie prawda, że przestał kochać. Ale tak się nie stało. On chce rozwodu. Nigdy nie sądziłam, że mnie to spotka. Wg mnie byliśmy udanym małżeństwem. Fakt, mój mąż miał bardzo trudny charakter, długo by pisać. Był jedynakiem, nie miał ojca, mama zmarła jak był na studiach, z rodziny miał tylko ciotkę (matkę chrzestną), która nie jest osobą mocnej wiary...

Ja Go zaprowadziłam z powrotem do Kościoła, dzięki mnie po kilku latach poszedł do spowiedzi.. Przed ślubem niestety 2 lata mieszkaliśmy razem i przez ten czas nie byłam tak mocno wierząca, jak Ksiądz nie dał mi rozgrzeszenia - byłam zła. Ale po ślubie wszystko się zmieniło. Wiele rzeczy zrozumiałam i stałam się osobą mocnej wiary. Pilnowałam żebyśmy chodzili w każdą niedzielę do kościoła, sakramenty... Wydawało się, że wszystko jest dobrze. Mąż zawsze miewał tzw. ciche dni, było mi wtedy ciężko, ale znosiłam to. W ciągu ostatniego roku te jego humory bardzo się nasiliły. Nagle przestawał się odzywać i to trwało czasem po kilka dni. W tym czasie ja stawałam na rzęsach żeby się dowiedzieć o o chodzi, jaki ma problem. Zbywał mnie, nigdy nie mówił co Go trapi, twierdził, że to ja nie potrafię z Nim rozmawiać. Próbowałam wszystkiego. Czasem było lepiej, bez cichych dni, ale potrafił nagle zamilknąć i znowu kilka dni byłam samotna. Mój płacz nie robił już na Nim wrażenia, traktował mnie jak powietrze. Modliłam się za Niego. Modliłam się o dziecko. Nie pomogło.

Od 15.12. codziennie lub 2 razy dziennie odmawiam różaniec za Niego. Czytam Pismo Św. W niedziele podczas Mszy Św.mam łzy w oczach i powstrzymuję się żeby nie wybuchnąć płaczem. Przed Świętami poszłam do spowiedzi i płacząc opowiedziałam o tym, Ksiądz poradził żebym spróbowała za 2 tyg.podjąć próbę rozmowy. Odczekałam i tak zrobiłam, mąż nie chciał się spotkać, ale nalegałam. W końcu się zgodził, ale nie pozwolił mi przyjść do domu. Spotkaliśmy się na ulicy i tam ponownie powiedział, że chce rozwodu i na wiosnę złoży pozew.

Myślałam, że może ma kogoś - powiedział, że nigdy mnie nie zdradził i nikogo nie ma. Ale czy można tak po prostu się odkochać? Co jeszcze mogę zrobić? Od tamtej pory przestał się ze mną kontaktować, nie odpisuje na smsy, nie odbiera tel. Przez ten cały czas nawet nie próbował dowiedzieć się jak ja sobie radzę. W dzień się trzymam chodzę do pracy i robię dobrą minę, a w nocy ryczę.

Znajomi mówią, że na pewno sobie kogoś znajdę. Ale nikt nie rozumie, że mamy ślub kościelny,jak mogą mi tak radzić? Z drugiej strony czy powinnam się zgodzić na rozwód cywilny? Przecież nadal będziemy małżeństwem przed Bogiem. Podobno nawet jeśli się nie zgodzę, to i tak sąd da nam rozwód i to z winy obojga.

Nie chcę żyć w grzechu.

Pod koniec listopada podczas niedzielnej Mszy Św. (byłam wtedy znowu sama, bo mąż się nie odzywał) usłyszałam kazanie,które mnie przeraziło. Ksiądz mówił do osób cierpiących i padły słowa, że Bóg nas kocha i nie chce naszego cierpienia, dlatego niedługo je od nas zabierze. Mówił, że może to jakaś choroba, może tkwienie w chorym związku, może kłopoty małżeńskie, że to czasem lepiej zakończyć, że Bóg nie oczekuje od nas tego żebyśmy się męczyli. Zakończył słowami, że za miesiąc Święta i może już wtedy Bóg zabierze od nas to cierpienie. Pomyślałam wtedy, no jakto? Dlaczego Ksiądz tak mówi? Przestraszyłam się, że to do mnie i myślałam, że nie prawda, niemożliwe. A jednak. Tylko moje cierpienie wcale się nie skończyło.

Zastanawiam się jaki jest cel? Czy to wola Boża?

Mam 30 lat, od 10.09.2011 jestem w związku małżeńskm (mąż ma 35 l). Jesteśmy ze sobą od 05.05.2005.

Nie mamy dzieci niestety, dlatego, że mąż miał wiele powodów żeby z tym poczekać (większe mieszkanie, więcej pieniędzy..) - czekałam.

15.12.2013 mój mąż oznajmił, że "już mnie chyba nie kocha. Jak jest dobrze, to jestem wspaniałą partnerką, ale nie potrafimy się dogadać w życiu". Szok. Zapytałam od kiedy mnie nie kocha i czy jest tego pewien, usłyszałam, że od około roku i długo nad tym myślał, ale jest tego pewien. Próbowałam rozmawiać, mówiłam, że przecież przysięgał przed ołtarzem, czy wtedy kłamał? Mówił, że wtedy mnie kochał, a teraz nie kocha i może nie potrafi kochać. Popadłam w rozpacz, tamtego wieczoru zabrałam kilka rzeczy i wyprowadziłam się do rodziców - nie próbował mnie zatrzymać, chciał mnie nawet odwieść (rodzice mieszkają w miejscowości oddalonej o 30 km), ale nie chciałam. Wyprowadziłam się, bo nie widziałam możliwości pozostania z nim w tej sytuacji, mieszkaliśmy w jego kawalerce. Próbowałam rozmawiać, pisałam sms-y czy jest pewien tego co mi powiedział, że ja go kocham - stanowczo podtrzymywał swoją wypowiedź z 15.12. Po tygodniu przyjechałam żeby zabrać wszystkie swoje rzeczy z mieszkania, był w domu - znowu próbowałam rozmawiać, pytałam jak może skazywać na grzech siebie i mnie. Prosiłam, żeby nie łamał przysięgi. On twierdził, że właśnie dotrzymuje przysięgi, bo przysięgał uczciwość małżeńską. Moje słowa w ogóle do niego nie trafiały. Wyszedł z domu, a ja w tym czasie wyprowadziłam się.

Co miałam robić? Zostać i dalej znosić Jego brak szacunku i być tratowaną jak powietrze? Pomyśałam, że muszę Mu dać swobodę i czas żeby to przemyślał, żeby poczuł, że to nie prawda, że przestał kochać. Ale tak się nie stało. On chce rozwodu. Nigdy nie sądziłam, że mnie to spotka. Wg mnie byliśmy udanym małżeństwem. Fakt, mój mąż miał bardzo trudny charakter, długo by pisać. Był jedynakiem, nie miał ojca, mama zmarła jak był na studiach, z rodziny miał tylko ciotkę (matkę chrzestną), która nie jest osobą mocnej wiary...

Ja Go zaprowadziłam z powrotem do Kościoła, dzięki mnie po kilku latach poszedł do spowiedzi.. Przed ślubem niestety 2 lata mieszkaliśmy razem i przez ten czas nie byłam tak mocno wierząca, jak Ksiądz nie dał mi rozgrzeszenia - byłam zła. Ale po ślubie wszystko się zmieniło. Wiele rzeczy zrozumiałam i stałam się osobą mocnej wiary. Pilnowałam żebyśmy chodzili w każdą niedzielę do kościoła, sakramenty... Wydawało się, że wszystko jest dobrze. Mąż zawsze miewał tzw. ciche dni, było mi wtedy ciężko, ale znosiłam to. W ciągu ostatniego roku te jego humory bardzo się nasiliły. Nagle przestawał się odzywać i to trwało czasem po kilka dni. W tym czasie ja stawałam na rzęsach żeby się dowiedzieć o o chodzi, jaki ma problem. Zbywał mnie, nigdy nie mówił co Go trapi, twierdził, że to ja nie potrafię z Nim rozmawiać. Próbowałam wszystkiego. Czasem było lepiej, bez cichych dni, ale potrafił nagle zamilknąć i znowu kilka dni byłam samotna. Mój płacz nie robił już na Nim wrażenia, traktował mnie jak powietrze. Modliłam się za Niego. Modliłam się o dziecko. Nie pomogło.

Od 15.12. codziennie lub 2 razy dziennie odmawiam różaniec za Niego. Czytam Pismo Św. W niedziele podczas Mszy Św.mam łzy w oczach i powstrzymuję się żeby nie wybuchnąć płaczem. Przed Świętami poszłam do spowiedzi i płacząc opowiedziałam o tym, Ksiądz poradził żebym spróbowała za 2 tyg.podjąć próbę rozmowy. Odczekałam i tak zrobiłam, mąż nie chciał się spotkać, ale nalegałam. W końcu się zgodził, ale nie pozwolił mi przyjść do domu. Spotkaliśmy się na ulicy i tam ponownie powiedział, że chce rozwodu i na wiosnę złoży pozew.

Myślałam, że może ma kogoś - powiedział, że nigdy mnie nie zdradził i nikogo nie ma. Ale czy można tak po prostu się odkochać? Co jeszcze mogę zrobić? Od tamtej pory przestał się ze mną kontaktować, nie odpisuje na smsy, nie odbiera tel. Przez ten cały czas nawet nie próbował dowiedzieć się jak ja sobie radzę. W dzień się trzymam chodzę do pracy i robię dobrą minę, a w nocy ryczę.

Znajomi mówią, że na pewno sobie kogoś znajdę. Ale nikt nie rozumie, że mamy ślub kościelny,jak mogą mi tak radzić? Z drugiej strony czy powinnam się zgodzić na rozwód cywilny? Przecież nadal będziemy małżeństwem przed Bogiem. Podobno nawet jeśli się nie zgodzę, to i tak sąd da nam rozwód i to z winy obojga.

Nie chcę żyć w grzechu.

Pod koniec listopada podczas niedzielnej Mszy Św. (byłam wtedy znowu sama, bo mąż się nie odzywał) usłyszałam kazanie,które mnie przeraziło. Ksiądz mówił do osób cierpiących i padły słowa, że Bóg nas kocha i nie chce naszego cierpienia, dlatego niedługo je od nas zabierze. Mówił, że może to jakaś choroba, może tkwienie w chorym związku, może kłopoty małżeńskie, że to czasem lepiej zakończyć, że Bóg nie oczekuje od nas tego żebyśmy się męczyli. Zakończył słowami, że za miesiąc Święta i może już wtedy Bóg zabierze od nas to cierpienie. Pomyślałam wtedy, no jakto? Dlaczego Ksiądz tak mówi? Przestraszyłam się, że to do mnie i myślałam, że nie prawda, niemożliwe. A jednak. Tylko moje cierpienie wcale się nie skończyło.

Zastanawiam się jaki jest cel? Czy to wola Boża?

[EL.]

[Sylwka30]

Wyprowadzka - chyba drugi raz zrobiłabym to samo... To był dla mnie taki szok, że nie mogłam po prostu położyć się spać obok niego. Tym bardziej, że nadal był "obrażony". Myślałam, że jak zostanie sam to się opamięta - podejmuje przecież cały czas próby rozmowy. Nawet (przed oddaniem kluczy chciałam wrócić, ale powiedział, że jak się wprowadzę to On się wyprowadzi).

Choroba - oczywiście, że przeszło mi to przez myśl. Ba, nawet koleżanka mi to zasugerowała, bo nie wierzy, że mógł przestać kochać. Ale to na pewno nie jest to.

Po przeczytaniu Twojej odpowiedzi czuję się jakby to była moja wina, bo się wyprowadziłam

Wyprowadzka - chyba drugi raz zrobiłabym to samo... To był dla mnie taki szok, że nie mogłam po prostu położyć się spać obok niego. Tym bardziej, że nadal był "obrażony". Myślałam, że jak zostanie sam to się opamięta - podejmuje przecież cały czas próby rozmowy. Nawet (przed oddaniem kluczy chciałam wrócić, ale powiedział, że jak się wprowadzę to On się wyprowadzi).

Choroba - oczywiście, że przeszło mi to przez myśl. Ba, nawet koleżanka mi to zasugerowała, bo nie wierzy, że mógł przestać kochać. Ale to na pewno nie jest to.

Po przeczytaniu Twojej odpowiedzi czuję się jakby to była moja wina, bo się wyprowadziłam

[EL.]

Sylwia....hm....pewnie można coś zrobić.
Nie trać nadziei.....Wspieram modlitwą.
Możemy rozmawiać, zastanawiać się....ale i modlić o odrodzenie Waszego małżeństwa. EL.

Sylwia....hm....pewnie można coś zrobić.
Nie trać nadziei.....Wspieram modlitwą.
Możemy rozmawiać, zastanawiać się....ale i modlić o odrodzenie Waszego małżeństwa. EL.

[Mirakulum]

Kochana witaj na forum

przesłuchaj konferencje ks Marka Dziewieckiego
"Przysięga małżeńska i jej konsekwencje "
http://www.youtube.com/wa...t17QSzl8bGpxm3X

poszukaj w pobliżu Ogniska "Sychar" - warto pójść po pomoc,
na górze strony masz wypisane miasta w których są ogniska
Trzeba dobrze wykorzystać czas kryzysu, wzrastać duchowo, uczyć się nowych rzeczy

Postawić Boga w centrum swojego życia, a męża na drugim miejscu

wspomnę w modlitwie
Pogody Ducha

Kochana witaj na forum

przesłuchaj konferencje ks Marka Dziewieckiego
"Przysięga małżeńska i jej konsekwencje "
http://www.youtube.com/wa...t17QSzl8bGpxm3X

poszukaj w pobliżu Ogniska "Sychar" - warto pójść po pomoc,
na górze strony masz wypisane miasta w których są ogniska
Trzeba dobrze wykorzystać czas kryzysu, wzrastać duchowo, uczyć się nowych rzeczy

Postawić Boga w centrum swojego życia, a męża na drugim miejscu

wspomnę w modlitwie
Pogody Ducha

[rona]

Witaj na Forum.. Też jestem tu nowa, więc tym bardziej Cię pozdrawiam..
Sytuacja, w której się znalazłaś przypomina mi nieco moją. Z tym, że mójmąż nie stwierdził wprost, że mnie nie kocha, jedynie między wierszami. Natomiast z całą stanowczością i przekonaniem od kilku miesięcy mówi, że żałuje faktu, iż się ze mną ożenił. Chciał i nadal chce żebym się wyprowadziła (za ścianę, do mieszkania obok). Ja jednak zostałam.. Na początku kryzysu było koszmarnie - zero wspólnych rozmów, jedynie krótki komunikaty w sprawie dzieci, gdy zapytałam o coś neutralnego, np. pracę słyszałam "co cie to obchodzi?". Teraz mimo, że zasadniczo zdania nie zmienił, to jednak jesteśmy w stanie zamienić kilka normalnych zdań. Myślę, że warto więc zastanowić się nad powrotem do domu...

Witaj na Forum.. Też jestem tu nowa, więc tym bardziej Cię pozdrawiam..
Sytuacja, w której się znalazłaś przypomina mi nieco moją. Z tym, że mójmąż nie stwierdził wprost, że mnie nie kocha, jedynie między wierszami. Natomiast z całą stanowczością i przekonaniem od kilku miesięcy mówi, że żałuje faktu, iż się ze mną ożenił. Chciał i nadal chce żebym się wyprowadziła (za ścianę, do mieszkania obok). Ja jednak zostałam.. Na początku kryzysu było koszmarnie - zero wspólnych rozmów, jedynie krótki komunikaty w sprawie dzieci, gdy zapytałam o coś neutralnego, np. pracę słyszałam "co cie to obchodzi?". Teraz mimo, że zasadniczo zdania nie zmienił, to jednak jesteśmy w stanie zamienić kilka normalnych zdań. Myślę, że warto więc zastanowić się nad powrotem do domu...

[joanna83]

Nie wyprowadzaj się, wróć do męża, wróć do wspólnego mieszkania.... przeczytaj proszę mój wątek pt. "Pomóżcie". U mnie sytuacja była podobna.

Nie wyprowadzaj się, wróć do męża, wróć do wspólnego mieszkania.... przeczytaj proszę mój wątek pt. "Pomóżcie". U mnie sytuacja była podobna.

[Slawomir]

[slaw]

zostaw myślenie hipotetyczne, powierz wszytko Panu!
idź i proś bo .... proście a będzie Wam dane, kołaczcie a Ja wam otworzę !
a i tak wszytko będzie wg. Jego woli :)

łłłłłłłłłłłłłłłuuuuuuuuuuuuuuuuch ale dostałem uderzenie ! .... CHWAŁA PANU !!!!!

zostaw myślenie hipotetyczne, powierz wszytko Panu!
idź i proś bo .... proście a będzie Wam dane, kołaczcie a Ja wam otworzę !
a i tak wszytko będzie wg. Jego woli :)

łłłłłłłłłłłłłłłuuuuuuuuuuuuuuuuch ale dostałem uderzenie ! .... CHWAŁA PANU !!!!!

[Samboja]

Gdy padają słowa "nie kocham Cię", to musiało sie coś dziać przez wiele miesięcy, co spowodowało, że tak ktoś sie czuje. Ja też tak powiedziałam do męża, ale on niszczył rzeczy w domu, był agresywny, bo miał problem ze stresem. Problem w tym, że mąż mi uwierzył w te słowa, a to tak naprawdę nie była prawda, okazało się, że jest w nas naprawdę dużo miłości, ale ukryła się pod całym złem i szlamem, które zbierało sie całe nasze 6 letnie małżeństwo.
To co czuje Twój mąż to uczucia z kategorii (żal, ból, gniew, rozgoryczenie, złość, zrezygnowanie, smutek z jakiś tam wiadomych mu tylko powodów), które nawarstwione dokładnie i szczelnie przykryły miłość. Nie znaczy, że jej tam nie ma.
Sama mówisz, że nie ujawniał Ci myśli, uczuć. No więc w tej sytuacji należy doprowadzić do konfrontacji, bo może sie okazać, że dowiedz się czegoś i powiesz: nie wiedziałam, dlaczego mi tego nie mówiłeś!!! Błąd jego wielki, że nie mówił, a Twój, że coś czyniłaś, ale na bank być przestała, gdyby Ci tylko powiedział. Z punktu widzenia szczęścia w małżeństwie.
Wyprowadzka w sytuacji, gdy jedyne wyjście to spowodować konfrontację, nie ułatwia a wręcz utrudnia.
Zapewne zapytasz jak doprowadzić do konfrontacji, podczas, gdy on nie odbiera telefonów. W końcu będzie sie musiał odezwać. Ja zrobiłabym tak. Umówiła bym sie na spotkanie w neutralnym miejscu na kawe pogadać o "rozwodzie". To go zachęci, bo na hasło ratowanie małżeństwa to raczej nie pójdzie. Z jakiegoś powodu, jego cierpienie jest "mojsze" i ważniejsze i nie bardzo "Twojsze" sie teraz liczy. Niech więc jego będzie tematem spotkania. Ja, ale mówię, jak ja bym to zrobiła. Powiedziałabym, że nie będe stawać mu murem jeśli będzie pewien swego, bo ciężko jeśli ktoś tak czuje, ale pod warunkiem, że dowiem się dlaczego. I albo sam powie dlaczego, co sie działo, albo można w obecności terapeuty. Po prostu chciałabyś poznać swój błąd - to jedyne o co prosisz. Nie znaczy, że on nie popełniał żadnych, na pewno jest tam tego troszkę, o co masz żal, ale jeśli sie wszystko dobrze potoczy, będzie i na to okazja, aby o tym pogadać. Gdy on Ci wyjawi w końcu o co ma żal, będziesz mogła okazać skruchę, powiedzieć, że gdybyś wiedziała, to bys tego na pewno nie robiła. Dasz mu w ten sposób znać, że nie czyniłaś tego specjalnie, i to, że milczał to trochę piłowanie gałęzi, na której się siedzi. Po takiej wymianie zdań,jest szansa, że zasiana w nim zostanie niepewność co do uczuć: może już nie miec takiej pewności, że nadal Cie nie kocha...ja bym tak zrobiła, nie mogłabym pozwolić komuś odejść, jeśli nie wiedziałabym co takiego się stało, że tak jest. Odejść mentalnie, bo na rozwód nie musisz sie wcale zgadać, jeśli uważasz to za grzech. Ja bym tak zrobiła.

Gdy padają słowa "nie kocham Cię", to musiało sie coś dziać przez wiele miesięcy, co spowodowało, że tak ktoś sie czuje. Ja też tak powiedziałam do męża, ale on niszczył rzeczy w domu, był agresywny, bo miał problem ze stresem. Problem w tym, że mąż mi uwierzył w te słowa, a to tak naprawdę nie była prawda, okazało się, że jest w nas naprawdę dużo miłości, ale ukryła się pod całym złem i szlamem, które zbierało sie całe nasze 6 letnie małżeństwo.
To co czuje Twój mąż to uczucia z kategorii (żal, ból, gniew, rozgoryczenie, złość, zrezygnowanie, smutek z jakiś tam wiadomych mu tylko powodów), które nawarstwione dokładnie i szczelnie przykryły miłość. Nie znaczy, że jej tam nie ma.
Sama mówisz, że nie ujawniał Ci myśli, uczuć. No więc w tej sytuacji należy doprowadzić do konfrontacji, bo może sie okazać, że dowiedz się czegoś i powiesz: nie wiedziałam, dlaczego mi tego nie mówiłeś!!! Błąd jego wielki, że nie mówił, a Twój, że coś czyniłaś, ale na bank być przestała, gdyby Ci tylko powiedział. Z punktu widzenia szczęścia w małżeństwie.
Wyprowadzka w sytuacji, gdy jedyne wyjście to spowodować konfrontację, nie ułatwia a wręcz utrudnia.
Zapewne zapytasz jak doprowadzić do konfrontacji, podczas, gdy on nie odbiera telefonów. W końcu będzie sie musiał odezwać. Ja zrobiłabym tak. Umówiła bym sie na spotkanie w neutralnym miejscu na kawe pogadać o "rozwodzie". To go zachęci, bo na hasło ratowanie małżeństwa to raczej nie pójdzie. Z jakiegoś powodu, jego cierpienie jest "mojsze" i ważniejsze i nie bardzo "Twojsze" sie teraz liczy. Niech więc jego będzie tematem spotkania. Ja, ale mówię, jak ja bym to zrobiła. Powiedziałabym, że nie będe stawać mu murem jeśli będzie pewien swego, bo ciężko jeśli ktoś tak czuje, ale pod warunkiem, że dowiem się dlaczego. I albo sam powie dlaczego, co sie działo, albo można w obecności terapeuty. Po prostu chciałabyś poznać swój błąd - to jedyne o co prosisz. Nie znaczy, że on nie popełniał żadnych, na pewno jest tam tego troszkę, o co masz żal, ale jeśli sie wszystko dobrze potoczy, będzie i na to okazja, aby o tym pogadać. Gdy on Ci wyjawi w końcu o co ma żal, będziesz mogła okazać skruchę, powiedzieć, że gdybyś wiedziała, to bys tego na pewno nie robiła. Dasz mu w ten sposób znać, że nie czyniłaś tego specjalnie, i to, że milczał to trochę piłowanie gałęzi, na której się siedzi. Po takiej wymianie zdań,jest szansa, że zasiana w nim zostanie niepewność co do uczuć: może już nie miec takiej pewności, że nadal Cie nie kocha...ja bym tak zrobiła, nie mogłabym pozwolić komuś odejść, jeśli nie wiedziałabym co takiego się stało, że tak jest. Odejść mentalnie, bo na rozwód nie musisz sie wcale zgadać, jeśli uważasz to za grzech. Ja bym tak zrobiła.

[EL.]

[Orsz]

Być moze przydałoby Ci się świadectwo mojej żony. Ona mówi, nawet jak mnie opuścisz, jak mnie wygonisz, ja nikogo więcej nie zechcę. Zawsze bedziesz moim mężem. I mówi to z wielkim spokojem i siłą. Chyba mówi prawdę. Chyba nikt z tego za moimi plecami sie będzie się śmiał Mówi to z wielką siłą i jest przekonywująca.
Moja żona mam wrażenie bardzo głeboko się nawróciła i ciągnie mnie za uszy do góry. Ludzie blisko Boga są szczęśliwi wbrew temu co ich otacza. Szczęscie im daje prawdziwe, jedyne źródło szczescia - Bóg. Otrzymują też siłę na pokonanie tego co zdawałoby się jest nie do pokonania.
To nie bajki.
Może o to chodziło księdzu?

Być moze przydałoby Ci się świadectwo mojej żony. Ona mówi, nawet jak mnie opuścisz, jak mnie wygonisz, ja nikogo więcej nie zechcę. Zawsze bedziesz moim mężem. I mówi to z wielkim spokojem i siłą. Chyba mówi prawdę. Chyba nikt z tego za moimi plecami sie będzie się śmiał Mówi to z wielką siłą i jest przekonywująca.
Moja żona mam wrażenie bardzo głeboko się nawróciła i ciągnie mnie za uszy do góry. Ludzie blisko Boga są szczęśliwi wbrew temu co ich otacza. Szczęscie im daje prawdziwe, jedyne źródło szczescia - Bóg. Otrzymują też siłę na pokonanie tego co zdawałoby się jest nie do pokonania.
To nie bajki.
Może o to chodziło księdzu?

[Samboja]

Chodzi mi tylko o to, że byc może tak nastawiony mąż nie będzie chciał w ogóle rozmawiać, jeśli padną argumenty, po to aby coś ratować, a w takiej rozmowie i tak padnie prędzej czy póżniej słowo rozwód, nawet jeśli ktoś się na niego nie zgadza, jako alternatywa wyjścia z tej sytuacji. Wiadomo, że nie chciana. To żadne kłamanie. Może lepiej i neutralnie brzmi: pogadajmy o nas i tym co sie stało i stać może....ostatecznie pogadajmy, o to chodzi...

Chodzi mi tylko o to, że byc może tak nastawiony mąż nie będzie chciał w ogóle rozmawiać, jeśli padną argumenty, po to aby coś ratować, a w takiej rozmowie i tak padnie prędzej czy póżniej słowo rozwód, nawet jeśli ktoś się na niego nie zgadza, jako alternatywa wyjścia z tej sytuacji. Wiadomo, że nie chciana. To żadne kłamanie. Może lepiej i neutralnie brzmi: pogadajmy o nas i tym co sie stało i stać może....ostatecznie pogadajmy, o to chodzi...

[MonikaMaria3]