Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować
swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
|
|
temat Nini, Gosi... |
| Autor |
Wiadomość |
Jacek-sychar
[Usunięty]
|
 Wysłany: 2014-12-31, 13:23
|
|
|
Witam
Pozwólcie, że zacytuję fragment książki ks. Marka Dziewieckiego, "Kochać i wymagać", Pedagogia Ewangelii, Kraków 2006, str. 67:
"[...] Wielu terapeutów zapomina o tym, o czym ponad sto lat temu przypominał Zygmunt Freud, a mianowicie o fakcie, że w ludzkiej psychice nie ma nic przypadkowego. Ewentualne bolesne stany emocjonalne, depresje, uzależnienia czy natrętne myśli danego wychowanka są lustrem, które odzwierciedla jego sytuację osobistą, rodzinną i społeczną. Próba <<uzdrawiania>> stanów psychicznych człowieka bez pomagania mu w zajęciu dojrzalszej niż dotąd postawy wobec samego siebie i wobec swego życia wynika z naiwności podobnej do tej, z jakiej wynika przekonanie, że wystarczy pomalować lustro, aby ktoś, kto się w nim przegląda, wyglądał korzystniej i aby lepiej się poczuł."
Wielu z nas różni się tutaj podejściem do tematu małżeństwa, do postępowania w czasie kryzysu małżeństwa, po separacji i po rozwodzie. Oczywiście wynika to z różnych sytuacji osób, jednak czy nie ma czasami tego "malowania lustra"? Poranieni przez życie i małżonków, zamiast stanąć w prawdzie, próbujemy zmieniać, zaklinać rzeczywistość.
Czy każdy z nas, jak pisze Twardy, umieć "czekać nie czekając"?
Ja się tego uczę. Po kilka latach walki z samym sobą widzę pierwsze pozytywne objawy. Ale ilu jest tu takich, którzy myślą, że po tygodniu, miesiącu już wszystko powinno wrócić do starego. Zwykłe "malowanie lustra". Brak cierpliwości, której niestety wszyscy tutaj albo się uczą, albo muszą nauczyć. Ciekaw jestem, czy jest tu ktoś, kto spokojnie mógłby powiedzieć, że nauczył się już czekać.
Choćby podejście do wieku. Inaczej myślą 20-latkowie, 30-latkowie czy 50-latkowie. Ci pierwsi myślą, że mają jeszcze przed sobą całe życie (co najczęściej jest prawdą). Ci ostatni z pewną pokorą przyjmują swój los. W krzyżu już często strzyka, widzą jak szybko minęło im to życie. Oczywiście nie jest to reguła. Często młodsi mają więcej cierpliwości niż dużo starsi.
Co my wiemy o sytuacji piszących? Niewiele lub bardzo mało. Najczęściej to, co sami subiektywnie o sobie napisali. Ale oni widzą swoją sytuację z całym bagażem swoich doświadczeń. Często nawet tych doświadczeń nieuświadomionych.
Im dłużej jestem na tym forum, tym wyraźniej widzę, jak trudno odpisać coś nowym osobom.
Jak piszą Twardy czy Nirwanna wiem, że w liście będzie "siła spokoju", Grzegorz i Lustro będą prowokowali, Rubin wojownik wezwie do walki, Mare spłodzi kawałek białego wiersza, ...
I to jest nasza siła. Różni ludzi na różnym etapie rozwoju osobistego i walki z kryzysem.
Czy nie odbiegłem za daleko od tematu? Ale to były takie moje ostatnie przemyślenia chyba(?) zgodne z tym wątkiem.
Pozdrawiam |
|
 |
|
 |
Bety
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 13:59
|
|
|
jedno jest jednak pewne, niezależnie od wieku, bagażu doświadczeń i innych czynników- trzeba zacząć od siebie
to jest punkt wyjścia
i ten wgląd w siebie samą/ego, stanięcie w prawdzie, zmierzenie się z własnymi słabościami i ograniczeniami - paradoksalnie- jest najtrudniejsze |
|
 |
|
|
mare1966
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 15:04
|
|
|
| Cytat: | | Ewentualne bolesne stany emocjonalne, depresje, uzależnienia czy natrętne myśli danego wychowanka są lustrem, które odzwierciedla jego sytuację osobistą, rodzinną i społeczną. |
Mnie taki obraz nie pasuje .
Byt kształtuje świadomość , ale i świadomość kształtuje byt .
Sytuacja stany , ale i stany sutuację .
A lustro - jest bierne , jest tylko odbiciem .
........ no , ale może ja nie rozumiem
Jednak dwie osoby w tych samych , identycznych warunkach
mogą mieć przecież diametralnie różne stany .
| Cytat: | | Często młodsi mają więcej cierpliwości niż dużo starsi. |
............ bo starsi nie mają czasu . 
Liczy się każdy rok .
Czekać , "nie czekając" ............ to tak oczywiste i oklepane hasło ,
że już chyba mało kto się zastanawia nad tym fenomenem logiki .
Prawdziwe oczekiwanie jest wg. mnie CZYNNE i ŻYWE ,
żyjące w realiach codzienności , psychice ( uczuciu , emocji ) oraz w duszy ( STAŁA pamięć , modlitwa itp. )
Na drugim biegunie "czekania" jest bierna GOTOWOŚĆ na przyjęcie .
No cóż , trudno .......... wrócił ( wróciła ) , trzeba przyjąć . 
........... a człowiek przystosowuje się stopniowo do nowych realiów ,
powoli i mozolnie układa sprawy
................... a tu druga rewolucja 
Im dłuższa rozłąka i wiecej lat
tym powrót jak nielubiany deser bez obiadu . |
|
|
|
|
|
SAP123
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 15:31
|
|
|
| twardy napisał/a: |
A ja czuję to tak:
że dostaje to dobro od Boga, a nim jest ukazanie mi, że to co było jest również moim złem.
I ja to uznaję i nie szukam tego dobra jakie by mi pasowało, ale godzę się na sytuację w jakiej jestem bo wiem, że to co mnie spotyka jest Jego wolą. |
Twardy a nie czujesz tego że brzmimy podobnie z odczuciami???
Bo ja wciąż widzę to tak :
rozpadło się małżeństwo bo dobrem nie było.
Zatem lepszy wariant dla mnie -by nie tkwić w tym (podłóg zamysłu Boga)-co nie było dla mnie dobrem.
Zatem uznać ten punkt widzenia Boga-a nie kombinować podług swego :że coś ,kiedyś, gdzieś się zmieni.
Bety:
ambitne zdanie "czekać-nie czekając"
ale trochę zagubione bo od razu następuje pytanie w jaka stronę się przechylać
bardziej do czekać?
czy bardziej do nie czekać?
I myslę że dobry sens tego oddał Mare w swej wypowiedzi.
Jeżeli tych dwoje dopada krayzys,wypalenie,monotonia,wypalenie związku-jest czas na zamianę,stanięcie w prawdzie,zmianę,naprawę,budowanie.
Ale gdy rozpad jest odzwierciedlony całkowitym odejściem,nowym związek,nowym życiem-
to powstaje farsa.
No chyba że ktoś tak bardzo lubi i jest mu zupełnie obojętne że nagle po latach kilku,kilkunastu staje w drzwiach to nasze kochanie -a my mu jeszcze wielce dziękujemy że zbłąkane wróciło.
To ma być taka wspólczesna wersja syna marnotrawnego???
czy to jakoś da się to dopasować ??
Raczej nie bo tam nie było przysięgi,sakramentu,małżeństwa i zabowiązań |
|
|
|
|
|
SAP123
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 15:44
|
|
|
| Bety napisał/a: | jedno jest jednak pewne, niezależnie od wieku, bagażu doświadczeń i innych czynników- trzeba zacząć od siebie
to jest punkt wyjścia
i ten wgląd w siebie samą/ego, stanięcie w prawdzie, zmierzenie się z własnymi słabościami i ograniczeniami - paradoksalnie- jest najtrudniejsze |
To są założenia od kilku lat przyjęte przez forum, na domiar tego w oparciu o
program 12 kroków i podręczniki jakie poleca się na forum.
Zatem jest to droga i jakaś alternatywa-nie napisze że zła ,ani nie utwierdzę że dobra.
Zwyczajnie jakiś tam rodzaj działań i nie koniecznie zawsze i wszędzie sprawdza się w życiu.
Co do słabości i ograniczeń???
nie warto się wszystkiego wyzbywać-zdrowy człek ma wady i zalety.
Zdrowy człek ma słabości i czasem ulega ograniczeniom.
Robota z siebie nie zrobimy-a jeżeli nawet to i tak zawsze jest niebezpieczeństwo
że konfrontacja ze współmałżonkiem przyniesie nowe ale.
I co???
znów będziemy grzebać w sobie???
bez sensu Bety
Poprawny związek akceptuje siebie nawzajem nawet z małymi błędami,o dużych problemach rozmawia,radzi,rozwiązuje coś,dyskutuje.
Czegoś co było liche od początków nie zweryfikuje się ciach i już,czasem nawet życia nie starczy na to |
|
|
|
|
|
mare1966
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 16:42
|
|
|
| Dobre . |
| Ostatnio zmieniony przez 2014-12-31, 17:06, w całości zmieniany 2 razy |
|
|
|
|
|
Bety
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 17:01
|
|
|
SAP123,
ja to robie dla siebie  nie dla małżonka.
Żeby mi się lepiej zyło.
A przez to i innym ze mną.
Poza tym są jeszcze moje dzieci, siostry, koleżanki, mój Teść...
Oni na pewno ciesza się, że odbudowałam siebie, że jestem radosna, że nie zastygłam w zgorzknieniu i nie nosze piętna na twarzy: oto patrzcie zostwił mnie mąż! |
|
|
|
|
|
Bety
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 17:03
|
|
|
cos, co było liche od początku wymaga wzmocnienia, albo złamania do końca
wybór dokuje się w nas
nie ma przymusu ratowania i czekania nie czekając
i to jest właśnie wolność- masz wybór i świadomie go dokonujesz, bo tak chcesz, a nie musisz |
|
|
|
|
|
SAP123
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 18:15
|
|
|
| Bety napisał/a: | ja to robie dla siebie nie dla małżonka.
Żeby mi się lepiej zyło.
A przez to i innym ze mną.
Poza tym są jeszcze moje dzieci, siostry, koleżanki, mój Teść...
Oni na pewno ciesza się, że odbudowałam siebie, że jestem radosna, że nie zastygłam w zgorzknieniu i nie nosze piętna na twarzy: oto patrzcie zostwił mnie mąż! |
Bety nadal jest tu coś nie tak.
Ja rozumiem że żałoba ileś trwa-a potem człowiek musi nauczyć się żyć(normalnie).
Ale czy na 100% nie robisz tego dla współmałżonka???
Przecież analizując pojęcie "czekać-nie czekając"
dajesz akcent na to że jednak czekasz na współmałżonka .
A skoro coś mu nie pasowało w tobie i cos było powodem do danych kroków,to samo się rozumie że to zmieniałaś.
Sorry ale jakby powstaje takie (pitu) że dla siebie -ale dla współmałżonka już nie.
Podpowiem Ci gdzie to twierdzenie
że zmiany winny być tylko dla siebie -ma korzenie.
Ano w stwierdzeniu jakie lata temu powstało tu na forum
że zmiany są tylko trwałe i prawdziwe jak dokonane tylko dla siebie, te robione pod współmałżonka maja szanse być nietrwałe i niestabilne.
No cóż powstała taka kolejna teza -niesprawdzona i bez pokrycia w rzeczywistości.
Może i jakieś prawdziwe ale brak przeciwności ku temu by te zmiany dokonywać także dla współmałzonka
| Bety napisał/a: | | nie ma przymusu ratowania i czekania nie czekając |
pewno że nie -choćby dlatego że czasem nie ma sensu i to też trzeba zrozumiec |
|
|
|
|
|
Bety
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 19:17
|
|
|
nie odpowiem na ile % robię to dla siebie, na ile dla współmałżonka, a ile dla kogoś jeszcze- bo to nie ma dla mnie znaczenia
czy 12 kroków, czy jakaś inna teza na tym forum- dla mnie nie ma znaczenia
ważne, że działa
i dlatego dla mnie ma to sens |
|
|
|
|
|
Bety
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 19:19
|
|
|
"Ano w stwierdzeniu jakie lata temu powstało tu na forum
że zmiany są tylko trwałe i prawdziwe jak dokonane tylko dla siebie"
ta teza nie powstała na tym forum
to ogólnie znana teza np. również wśród AA |
|
|
|
|
|
SAP123
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 21:40
|
|
|
| Bety napisał/a: | ważne, że działa
i dlatego dla mnie ma to sens |
To fajnie Bety że działa i miło to jest słyszeć .
U mnie nie działa i nigdy nie działało i co gorsza z perspektywy czasu
mam wrażenie że kupę go straciłem-i tyle. |
|
|
|
|
|
zenia1780
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2014-12-31, 23:11
|
|
|
| SAP123 napisał/a: | U mnie nie działa i nigdy nie działało i co gorsza z perspektywy czasu
mam wrażenie że kupę go straciłem-i tyle. |
Przykro mi to czytac  |
|
|
|
|
|
Dabo
[Usunięty]
|
| Wysłany: 2015-01-01, 04:13
|
|
|
Ej, fajny temat. Stety, niestety jest mi dane doswiadczac przemiany krokow. Osobiscie super, choc namacanych dowodow brak. Rozumiem bo widze po sobie ze, albo zbyt ciezki jestem , albo swiat zbyt wymagajacy , powiedzenie czekac nieczekajac, bylo i jest ciezkie.
Ja musialem dzialac, kombinwac, knowac. Cel .....malzenstwo. Mnie osobiscie nie podpasowalo trwac, modlic i tylko czekac.
Kiedys slyszalem ze Pan Bog pomaga tym co sami sobie pomagaja. |
|
|
|
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
|
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku
|
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie
i zniszczyć prezenty.
Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia
i próbować dzielić to, co było dla dwojga.
Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić
przeciw waszej wolności.
Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go,
by zobowiązał się z wami...
On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne?
A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym.
Miłość się staje
Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem,
ale domem do zbudowania i utrzymania,
a często do remontu.
Nie jest triumfalnym "TAK",
ale jest mnóstwem "tak",
które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić!
Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść.
I nie wolno mu odebrać życia,
które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Michel Quoist
Rozważania o wierze/Dynamizm wiary/Zwycięstwo przez wiarę
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
ks. Tadeusz Dajczer "Rozważania o wierze"
Małżeństwo nierozerwalne?!... - wierność mimo wszystko
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
Maria
Forum Pomocy "Świadectwa"
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23)
"Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
św. Ludwik de Montfort
Pełnia modlitwy
W 2002 roku Jan Paweł II potępiając w ostrych słowach rozwody powiedział, że adwokaci jako ludzie wolnego zawodu, muszą
zawsze odmawiać użycia swoich umiejętności zawodowych do sprzecznego ze sprawiedliwością celu, jakim jest rozwód. KAI
Ks. dr Marek Dziewiecki - Miłość nigdy nie pomaga w złym. Właśnie dlatego doradca katolicki w żadnej sytuacji nie proponuje krzywdzonemu małżonkowi rozwodu, gdyż nie wolno nikomu proponować łamania przysięgi złożonej wobec Boga i człowieka.
Bitwa toczy się o nasze serce - ks. Piotr Pawlukiewicz
Kto powinien rządzić w małżeństwie? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Kiedy rodzi się dziecko, mąż idzie na bok - ks. Piotr Pawlukiewicz
Do kobiety trzeba iść już z siłą ducha nie po to, by tę siłę zyskać - ks. Piotr Pawlukiewicz
Czy kochasz swojego męża tak, aby dać z siebie wszystko i go uratować? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Jakie są nasze rzeczywiste wielkie pragnienia? Czy takie jak Bartymeusza? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Miłość jest trudna: Kryzys nigdy nie jest końcem - "Katechizm Poręczny" ks. Piotra Pawlukiewicza
Ze względu na "dobro dziecka" małżonkowie sakramentalni mają żyć osobno? - ks. Piotr Pawlukiewicz
Cierpienie i przebaczenie w małżeństwie - konferencja dr Mieczysława Guzewicza, teologa-biblisty
Co to znaczy "moja była żona"? - dr Wanda Półtawska - psychiatra, członek Papieskiej Rady ds. Rodziny
"We czci niech będzie małżeństwo pod każdym względem i łoże nieskalane" (Hbr 13,4a) - dr M. Guzewicz
Nic nie usprawiedliwia rozwodu, gdyż od 1999 r. obowiązuje w Polsce ustawa o separacji :: Każdy rozwód jest wyjątkowy 
Protest w obronie dzieci >>
| | Strona wygenerowana w 0,04 sekundy. Zapytań do SQL: 10 |
|
|
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
