[Ren]

Jestem w związku niesakramentalnym od 19 lat. Od 3 lat mąż mieszka z kochanką młodsza od nas o 18 lat. To był mój pierwszy chłopak, mężczyzna. Ja jego pierwszą kobietą. Byłam bardzo zakochana, on we mnie chyba również. Chciał ślubu. Ja również. Tylko myśleliśmy o innych ślubach. Ja z domu katoliczka. On, do tej pory nie wiem jakiego wyznania. Nie było mowy o sakramentalnym małżeństwie. Po kilku latach zaszłam w ciążę. Uważałam, że Bóg zadecydował za mnie - ślub cywilny.
Traktowałam go jak męża przed Bogiem, bo gdybym tylko mogła wzięłabym z nim ślub. Kiedy urodziło się dziecko mąż nie zgodził się na jego ochrzczenie. Ochrzciłam dziecko w tajemnicy przed nim w domu sama. Zgłosiłam to w swojej parafii. Chrzty dzieci to tajemnice przed mężem. One mi ciążą. Obwiniam się, że to co mam teraz to może być przez to. Chociaż o ostatnim go poinformowałam.
Przed ślubem cywilnym mąż obiecał mi, że nigdy nie będzie ingerował w sprawy mojej wiary, namawiał mnie na jej zmianę. Mówił o swoim wyznaniu. Że jest chrześcijaninem, mówił o Duchu Świętym. Nie zdawałam sobie sprawy jakie trudności nas napotkają. Wierzyłam, że z naszą miłością przetrwamy trudności. Byłam jej pewna. Byłam wśród nich jak trędowata, przed mężem też rodzina zamknęła drzwi.
Moja mama przez kilkanaście lat nie weszła do naszego domu. Zarzucała mi, że weszłam do sekty. Teść oznajmił, że nie jestem w rodzinie. Mąż pracował u ojca. Było narzucanie, kontrola. Stopniowo, nieświadomie stawałam się ofiarą wywierania presji psychicznej, przemocy.
Mąż nie szanuje ludzi. Zabierał ich w tajemnicy przede mną na modlitwy do ojca. Najstarszy się skarżył.
Kpił przy dzieciach z mojego wyznania, z JPII., ze mnie, z mojej rodziny.
Ksiądz odradzał ślub ekumeniczny. Mówił, że kiedyś mogę być zadowolona, że go nie mam, że on chyba wie co to za wyznanie. Nie są niebezpieczni, ale żebym z nim ślubu nie brała. Mąż ponadto pił, ale to przed wszystkimi ukrywałam. Dobrze się nam powodziło, ale mąż pił.
Piszę o tych złych rzeczach, nie o dobrych. Był mi bardzo bliski i myślę, że w jakiś sposób mnie kochał. Dużo mu wybaczałam, chyba wszystko.
Córeczka ( 3 dziecko) okazała się bardzo poważnie chora. Załamałam się. Za jakiś czas mąż zaczął gonić za młodością. Młody kumpel, potem rozbierana sesja zdjęciowa ( do pracy) i romans z tą modelką. Ja atrakcyjna pilnowałam się bardzo, żeby nie ulec jakiejś pokusie. A on chociąż tak się zarzekał, że nigdy nie zdradzi to zrobił to w podskokach. Czułam, że to koniec, że już coś się na zawsze skończyło. Parę lat wcześniej wybaczyłam incydent z przemocą. Wezwałam policję. Poszedł do psychologa , przepraszał, prosił.
Teraz znowu. Kiedy trzeźwiał nad ranem przepraszał. Ja przeprosiłam jego. Przeprosiłam za to jaką byłam żoną, że mimo że się starałam może nie byłam taka jak oczekiwał. Przeprosiłam bardzo szczerze, od serca. Te przeprosiny zaowocowały naszym najmłodszym synem.
Nie chciałam kolejnych dzieci. Bałam się tej choroby genetycznej, która dotknęła córkę, ale też nie powinnam była wtedy zajść w ciążę. To było dla mnie wielkie zaskoczenie. Byłam załamana.
Kiedy poprosiłam męża o kupienie testu ciążowego ( byłam z dziećmi w górach, miał do nas przyjechać w wolne) prawdopodobnie pierwszy raz przespał się z kochanką. Jak test wyszedł pozytywnie powiedział, że mam coś z tym zrobić i że z nami koniec. Nie chce znać tego dziecka.
Wiedziałam, że urodzę to dziecko. Od lata 2011 mieszka z kochanką.
Cudem nie poroniłam. Pobicie w ciąży. Zgłosiłam to na policję. Wycofałam oskarżenia, bo mnie szantażował, ale prokurator i tak umorzył sprawę, bo nie było wystarczających dowodów na popełnienie przestępstwa.
Kochanka 2 razy poroniła kiedy byłam w ciąży. Wiem, że to zdrowe, wspaniałe dziecko zawdzięczam Bogu, jego opatrzności.
Mąż udawał chęć powrotu. Zamieszkał z ojcem. Bałam się go przyjąć do domu. I słusznie. Zeszmaciłam się. Byłam z nim kilka razy. Kochałam go nadal. Starałam się. Tęskniłam za nim. Chciałam być dobrą żoną. Nie miałam problemu z wybaczeniem. Jednak oszukiwał. Wiedział, że dla mnie to istotne, że proszę go tylko o prawdę. Skłamał. Mówił, że zrozumiał że te wszystkie nakazy są po to, aby człowiekowi żyło się lepiej, że chce, aby było jeszcze lepiej niż kiedyś, że on nie wie czemu to zrobił, bo jemu było dobrze. Jednak nie potrafił. Pił, zdradzał. Od półtora roku jest tylko z nią i z nią mieszka.
Ja przez te wspólne lata ginęłam. Po jego odejściu jakbym znowu odnajdywała siebie. Psycholog twierdzi, że zamienił uzależnienia : picie na seks. Nie pije kiedy z nią jest. Kiedy jej nie ma pije.
Cierpi cała rodzina.
Staram się znaleźć jakieś wskazówki, ufam Bogu. Ale nie mam pojęcia co jest dla mnie dobre. Żyłam w grzechu, ale nie z braku chęci. Traktowałam i traktuję męża jak męża przed Bogiem. Mimo, że wedle nauki Kościoła nim nie jest. Myślałam, że wiara łączy, a nie rozdziela. Bóg obdarzył nas czwórką dzieci. Jak mam żyć?
Starałam się być zawsze blisko Boga, chociaż nie tak jak powinnam. Proszę Go, abym miała siłę trzymać Go za rękę, abym nie błądziła. Ale mam wrażenie, że błądzę.
Syn najstarszy miał kontakt z okultyzmem. W ogóle to ja mam wrażenie, że coś niedobrego się dzieje w moim domu. Bardzo mnie to martwi. Proszę o wsparcie i rozjaśnienie drogi. Może pomoc w jej odnalezieniu. Jak uchronić siebie i dzieci...

Jestem w związku niesakramentalnym od 19 lat. Od 3 lat mąż mieszka z kochanką młodsza od nas o 18 lat. To był mój pierwszy chłopak, mężczyzna. Ja jego pierwszą kobietą. Byłam bardzo zakochana, on we mnie chyba również. Chciał ślubu. Ja również. Tylko myśleliśmy o innych ślubach. Ja z domu katoliczka. On, do tej pory nie wiem jakiego wyznania. Nie było mowy o sakramentalnym małżeństwie. Po kilku latach zaszłam w ciążę. Uważałam, że Bóg zadecydował za mnie - ślub cywilny.
Traktowałam go jak męża przed Bogiem, bo gdybym tylko mogła wzięłabym z nim ślub. Kiedy urodziło się dziecko mąż nie zgodził się na jego ochrzczenie. Ochrzciłam dziecko w tajemnicy przed nim w domu sama. Zgłosiłam to w swojej parafii. Chrzty dzieci to tajemnice przed mężem. One mi ciążą. Obwiniam się, że to co mam teraz to może być przez to. Chociaż o ostatnim go poinformowałam.
Przed ślubem cywilnym mąż obiecał mi, że nigdy nie będzie ingerował w sprawy mojej wiary, namawiał mnie na jej zmianę. Mówił o swoim wyznaniu. Że jest chrześcijaninem, mówił o Duchu Świętym. Nie zdawałam sobie sprawy jakie trudności nas napotkają. Wierzyłam, że z naszą miłością przetrwamy trudności. Byłam jej pewna. Byłam wśród nich jak trędowata, przed mężem też rodzina zamknęła drzwi.
Moja mama przez kilkanaście lat nie weszła do naszego domu. Zarzucała mi, że weszłam do sekty. Teść oznajmił, że nie jestem w rodzinie. Mąż pracował u ojca. Było narzucanie, kontrola. Stopniowo, nieświadomie stawałam się ofiarą wywierania presji psychicznej, przemocy.
Mąż nie szanuje ludzi. Zabierał ich w tajemnicy przede mną na modlitwy do ojca. Najstarszy się skarżył.
Kpił przy dzieciach z mojego wyznania, z JPII., ze mnie, z mojej rodziny.
Ksiądz odradzał ślub ekumeniczny. Mówił, że kiedyś mogę być zadowolona, że go nie mam, że on chyba wie co to za wyznanie. Nie są niebezpieczni, ale żebym z nim ślubu nie brała. Mąż ponadto pił, ale to przed wszystkimi ukrywałam. Dobrze się nam powodziło, ale mąż pił.
Piszę o tych złych rzeczach, nie o dobrych. Był mi bardzo bliski i myślę, że w jakiś sposób mnie kochał. Dużo mu wybaczałam, chyba wszystko.
Córeczka ( 3 dziecko) okazała się bardzo poważnie chora. Załamałam się. Za jakiś czas mąż zaczął gonić za młodością. Młody kumpel, potem rozbierana sesja zdjęciowa ( do pracy) i romans z tą modelką. Ja atrakcyjna pilnowałam się bardzo, żeby nie ulec jakiejś pokusie. A on chociąż tak się zarzekał, że nigdy nie zdradzi to zrobił to w podskokach. Czułam, że to koniec, że już coś się na zawsze skończyło. Parę lat wcześniej wybaczyłam incydent z przemocą. Wezwałam policję. Poszedł do psychologa , przepraszał, prosił.
Teraz znowu. Kiedy trzeźwiał nad ranem przepraszał. Ja przeprosiłam jego. Przeprosiłam za to jaką byłam żoną, że mimo że się starałam może nie byłam taka jak oczekiwał. Przeprosiłam bardzo szczerze, od serca. Te przeprosiny zaowocowały naszym najmłodszym synem.
Nie chciałam kolejnych dzieci. Bałam się tej choroby genetycznej, która dotknęła córkę, ale też nie powinnam była wtedy zajść w ciążę. To było dla mnie wielkie zaskoczenie. Byłam załamana.
Kiedy poprosiłam męża o kupienie testu ciążowego ( byłam z dziećmi w górach, miał do nas przyjechać w wolne) prawdopodobnie pierwszy raz przespał się z kochanką. Jak test wyszedł pozytywnie powiedział, że mam coś z tym zrobić i że z nami koniec. Nie chce znać tego dziecka.
Wiedziałam, że urodzę to dziecko. Od lata 2011 mieszka z kochanką.
Cudem nie poroniłam. Pobicie w ciąży. Zgłosiłam to na policję. Wycofałam oskarżenia, bo mnie szantażował, ale prokurator i tak umorzył sprawę, bo nie było wystarczających dowodów na popełnienie przestępstwa.
Kochanka 2 razy poroniła kiedy byłam w ciąży. Wiem, że to zdrowe, wspaniałe dziecko zawdzięczam Bogu, jego opatrzności.
Mąż udawał chęć powrotu. Zamieszkał z ojcem. Bałam się go przyjąć do domu. I słusznie. Zeszmaciłam się. Byłam z nim kilka razy. Kochałam go nadal. Starałam się. Tęskniłam za nim. Chciałam być dobrą żoną. Nie miałam problemu z wybaczeniem. Jednak oszukiwał. Wiedział, że dla mnie to istotne, że proszę go tylko o prawdę. Skłamał. Mówił, że zrozumiał że te wszystkie nakazy są po to, aby człowiekowi żyło się lepiej, że chce, aby było jeszcze lepiej niż kiedyś, że on nie wie czemu to zrobił, bo jemu było dobrze. Jednak nie potrafił. Pił, zdradzał. Od półtora roku jest tylko z nią i z nią mieszka.
Ja przez te wspólne lata ginęłam. Po jego odejściu jakbym znowu odnajdywała siebie. Psycholog twierdzi, że zamienił uzależnienia : picie na seks. Nie pije kiedy z nią jest. Kiedy jej nie ma pije.
Cierpi cała rodzina.
Staram się znaleźć jakieś wskazówki, ufam Bogu. Ale nie mam pojęcia co jest dla mnie dobre. Żyłam w grzechu, ale nie z braku chęci. Traktowałam i traktuję męża jak męża przed Bogiem. Mimo, że wedle nauki Kościoła nim nie jest. Myślałam, że wiara łączy, a nie rozdziela. Bóg obdarzył nas czwórką dzieci. Jak mam żyć?
Starałam się być zawsze blisko Boga, chociaż nie tak jak powinnam. Proszę Go, abym miała siłę trzymać Go za rękę, abym nie błądziła. Ale mam wrażenie, że błądzę.
Syn najstarszy miał kontakt z okultyzmem. W ogóle to ja mam wrażenie, że coś niedobrego się dzieje w moim domu. Bardzo mnie to martwi. Proszę o wsparcie i rozjaśnienie drogi. Może pomoc w jej odnalezieniu. Jak uchronić siebie i dzieci...

[awe59]

[Ren]

Awe,, dziękuję Ci za odpowiedź.
Nie piszę o problemach dnia codziennego, bo jak można się domyśleć to jest ich sporo. Finansowe, wychowawcze.
Martwię się o siebie. O dzieci także. Ale wiem, że zaczynać trzeba od siebie. Jest we mnie smutek. Nie umiem sobie wybaczyć.
Nie czuję się gotowa do spowiedzi. Formalnie nadal jestem w związku niesakramentalnym.
Staram się nie tracić nadziei, że to co mnie spotyka jest dla mnie dobre. Czuję jednak jakieś zagrożenie dla siebie.

Awe,, dziękuję Ci za odpowiedź.
Nie piszę o problemach dnia codziennego, bo jak można się domyśleć to jest ich sporo. Finansowe, wychowawcze.
Martwię się o siebie. O dzieci także. Ale wiem, że zaczynać trzeba od siebie. Jest we mnie smutek. Nie umiem sobie wybaczyć.
Nie czuję się gotowa do spowiedzi. Formalnie nadal jestem w związku niesakramentalnym.
Staram się nie tracić nadziei, że to co mnie spotyka jest dla mnie dobre. Czuję jednak jakieś zagrożenie dla siebie.

[katalotka72]

Jeżeli żyjesz w czystości to nie ma przeszkód do Spowiedzi
Potrzebujesz tylko spełnić wszystkie warunki, ratunkiem dla Ciebie i dzieci jest powrót do Boga więc wracaj najszybciej jak możesz, znajdź jakąś osobę duchowną i zacznij od rozmów o swoim życiu, potem przejdź do etapu Spowiedzi, mi bardzo pomógł kapucyn, który potem wysłuchał mojej spowiedzi życia, rozejrzyj się - może ktoś taki czeka na Ciebie????
pozdrawiam serdecznie

Jeżeli żyjesz w czystości to nie ma przeszkód do Spowiedzi
Potrzebujesz tylko spełnić wszystkie warunki, ratunkiem dla Ciebie i dzieci jest powrót do Boga więc wracaj najszybciej jak możesz, znajdź jakąś osobę duchowną i zacznij od rozmów o swoim życiu, potem przejdź do etapu Spowiedzi, mi bardzo pomógł kapucyn, który potem wysłuchał mojej spowiedzi życia, rozejrzyj się - może ktoś taki czeka na Ciebie????
pozdrawiam serdecznie

[awe59]

[kinga2]

Ren, witaj na forum.
Napisałas sporo, ale jakoś dziwnie. Wiele miejsca w twoim poście zajmuje Bóg i wiara tyle, że jest ona mocno dostosowana do sytuacji w jakiej żyłaś , dzis zaczyna Ci to doskwierać, szukasz dojścia do dobrej dróżki i to jest pozytywny objaw , ale musisz sobie sama odkłamać patrzenie na własne życie. To bardzo trudne, ale jak będzie Boga o to prosić to zacznie Ci pokazywać miejsca, gdzie sie oszukujesz i dorabiasz ideologię do swojego postepowania ( wiekszość tak ma więc sie nie martw, u mnie tak własnie było więc Cie rozumiem.) Jak widac Bóg własnie rozpoczął batalię o Ciebie i Twoja rodzine, aby was w pełni pozyskać i to już jest pierwszy cud na drodze ku uzdrowieniu wszystkich zranień i problemów,jednak ten proces potrwa, bo trzeba abyś zmieniła myslenie i postrzeganie tego co sie wokół ciebie dzieje i w czym sama bierzesz udział, to idzie powolutku ale idzie kiedy masz dobrego przewodnika. Ja sobie też namotałam w życiu sporo, ale mam cudowna Przewodniczke, Obrończynię i Orędowniczkę, trzymam sie Jej spódnicy i nie wypuszczam, a Ona mnie prowadzi, jak chcesz troche sie posune i łap sie tez Jej spódnicy, wtedy sie nie pogubisz na drodze nawrócenia. Piszę oczywiście o Maryi Niepokalanej Jak Maryja zajmie sie waszymi sprawami to Bóg sam bedzie prostował Twoje drogi ku sobie.

Ren, witaj na forum.
Napisałas sporo, ale jakoś dziwnie. Wiele miejsca w twoim poście zajmuje Bóg i wiara tyle, że jest ona mocno dostosowana do sytuacji w jakiej żyłaś , dzis zaczyna Ci to doskwierać, szukasz dojścia do dobrej dróżki i to jest pozytywny objaw , ale musisz sobie sama odkłamać patrzenie na własne życie. To bardzo trudne, ale jak będzie Boga o to prosić to zacznie Ci pokazywać miejsca, gdzie sie oszukujesz i dorabiasz ideologię do swojego postepowania ( wiekszość tak ma więc sie nie martw, u mnie tak własnie było więc Cie rozumiem.) Jak widac Bóg własnie rozpoczął batalię o Ciebie i Twoja rodzine, aby was w pełni pozyskać i to już jest pierwszy cud na drodze ku uzdrowieniu wszystkich zranień i problemów,jednak ten proces potrwa, bo trzeba abyś zmieniła myslenie i postrzeganie tego co sie wokół ciebie dzieje i w czym sama bierzesz udział, to idzie powolutku ale idzie kiedy masz dobrego przewodnika. Ja sobie też namotałam w życiu sporo, ale mam cudowna Przewodniczke, Obrończynię i Orędowniczkę, trzymam sie Jej spódnicy i nie wypuszczam, a Ona mnie prowadzi, jak chcesz troche sie posune i łap sie tez Jej spódnicy, wtedy sie nie pogubisz na drodze nawrócenia. Piszę oczywiście o Maryi Niepokalanej Jak Maryja zajmie sie waszymi sprawami to Bóg sam bedzie prostował Twoje drogi ku sobie.

[Ren]

Dziękuję Wam.
Kinga mój mąż- nie mąż mówił, że jest chrześcijaninem. Chodziliśmy razem w liceum do klasy i siedzieliśmy obok siebie. Oprócz tego, że nie jeździł na wycieczki klasowe nie zauważyłam nic niepokojącego. To lata buntu, wiele osób nie chodziło na religię. Do głowy mi nie przyszło, że jest innego wyznania. Ślub cywilny wzięliśmy się po 4 latach intensywnej znajomości. Miałam wtedy 23 lata. Gdyby nie ciąża nie wiem jakby było dalej. Kochałam go. Nie wyobrażałam sobie życia z kimś innym. Wiem, że popełniłam błąd, ale z miłości. Kiedy ma się 20 lat o pewnych rzeczach nie zawsze się myśli. Małżeństwo było dla mnie tylko jedno - przed Bogiem w Kościele. Ale miłość też.

Krył się z wyznaniem. Dzieci też nie wiedzą jakiego jest. Nie wiem czy ksiądz miał pewność jakie to wyznanie. Powiedział, że prawdopodobnie wie.
Mąż przyznał, że bał się, że go zostawię, a bardzo mnie kochał.

Byłam wczoraj na Jasnej Górze. Rozmawiałam ze spowiednikiem. Dostałam błogosławieństwo i wytyczne co do dalszego postępowania. To wiele dla mnie znaczy. Cudownie się z tym czuję.
Starałam się dobrze żyć. Modliłam się codziennie. Mnie to ciążyło. I mimo tego, że tak się starałam to żyłam w grzechu i mam z tego grzechu czwórkę dzieci.
Dziękuję wam, że jesteście, macie wyrozumiałość.

Dziękuję Wam.
Kinga mój mąż- nie mąż mówił, że jest chrześcijaninem. Chodziliśmy razem w liceum do klasy i siedzieliśmy obok siebie. Oprócz tego, że nie jeździł na wycieczki klasowe nie zauważyłam nic niepokojącego. To lata buntu, wiele osób nie chodziło na religię. Do głowy mi nie przyszło, że jest innego wyznania. Ślub cywilny wzięliśmy się po 4 latach intensywnej znajomości. Miałam wtedy 23 lata. Gdyby nie ciąża nie wiem jakby było dalej. Kochałam go. Nie wyobrażałam sobie życia z kimś innym. Wiem, że popełniłam błąd, ale z miłości. Kiedy ma się 20 lat o pewnych rzeczach nie zawsze się myśli. Małżeństwo było dla mnie tylko jedno - przed Bogiem w Kościele. Ale miłość też.

Krył się z wyznaniem. Dzieci też nie wiedzą jakiego jest. Nie wiem czy ksiądz miał pewność jakie to wyznanie. Powiedział, że prawdopodobnie wie.
Mąż przyznał, że bał się, że go zostawię, a bardzo mnie kochał.

Byłam wczoraj na Jasnej Górze. Rozmawiałam ze spowiednikiem. Dostałam błogosławieństwo i wytyczne co do dalszego postępowania. To wiele dla mnie znaczy. Cudownie się z tym czuję.
Starałam się dobrze żyć. Modliłam się codziennie. Mnie to ciążyło. I mimo tego, że tak się starałam to żyłam w grzechu i mam z tego grzechu czwórkę dzieci.
Dziękuję wam, że jesteście, macie wyrozumiałość.

[kinga2]