Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Ja byłam mu w stanie wybaczyć... ale on nie chciał. ale tak naprawdę całe nasze małżeństwo byłam samotna, oszukiwana, poniżana. Zadowalałam sie ochłapami jakiejś miłości i czekałam w domu na niego jak wierny pies. Jak tylko założył mi obraczkę na palec zaczął zdradzać. Nie wiem może miał wtedy poczucie że mnie zdobył i ja zawsze już będę przy nim. Dziś mija 9 lat od kiedy sie poznaliśmy... 9 długich lat. Naprawdę wierzyłam w nas i naszą miłość. Teraz już nie wierzę że da się cos z tego odbudować. Bo miłość to nie ból i upokorzenie, poniżenie, choroba... Ja tylko w zasadzie tyle dostałam. I nie mam pojęcia czemu się tak stało. Dzisiejszy świat jest za szybki, za łatwy. Liczy sie w zasadzie tylko kasa i seks. Zastanawia mnie co czuje ta dziewczyna w zasadzie moja koleznka, która zniszczyła mi małżeństwo. Powiedziała mi że cierpi. Ha ha i co mam jej niby żałować? Wiedziała co robi. Ja nigdy w życiu nie zrobiłabym żadnej kobiecie takiego czegoś. Nic jej ani jego nie usprawiedliwia.
twardy [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 12:17
martaj napisał/a:
Tak naprawdę to tylko papierek...
Niby tak.
Pomimo tego jednak ten papierek robi wielkie szkody i spustoszenie w umysłach innych ludzi.
Nasz rozwód był pierwszym rozwodem w mojej rodzinie od 20 lat. Było to 3 lata temu. I co? Uruchomiona została lawina.
Po naszym rozwodzie było już dwa rozwody w najbliższej rodzinie, trzeci jest w trakcie, dwa następne na etapie przedrozwodowym.
No bo przecież u mnie można było, to po co oni mają się męczyć ze sobą. Zrobili jak ja.
To tylko papierek???
martaj [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 12:19
Więc co mam trwać w małżeństwie niekochana niechciana? Walczyłam 2 lata i zapłaciłam za to wielka cenę. Mam 28 lat. Nie chcę być sama do końca życia. Chcę miec dom rodzinę, dzieci.
twardy [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 12:58
martaj napisał/a:
Nie chcę być sama do końca życia. Chcę miec dom rodzinę, dzieci.
Każdy chce. A myślisz, że ja bym nie chciał mieć pełnej rodziny, żony u swego boku?
Fajnie by było, ale to jest tylko to co ja bym chciał. Obecnie jestem już na etapie, że nie jest dla mnie najważniejsze to co ja bym chciał, ale czego chce ON.
Wiem, że to jest trudne, ale nie wiesz co Cię jeszcze czeka w życiu. Być może mnóstwo szczęścia i to bez konieczności rozwodu.
martaj napisał/a:
Więc co mam trwać w małżeństwie niekochana niechciana?
Można powiedzieć tak:
Jesteś młoda, masz pragnienia jak każdy człowiek, jak każda kobieta pragniesz mieć dzieci. To normalne, Ale czy rozwód Ci to da?
Jeżeli zakładasz, że po rozwodzie ułożysz sobie życie z kimś innym i będziesz szczęśliwa, to jak się to miałoby do Twojej wiary?
Ja pomimo, że jestem po rozwodzie nie szukam innej kobiety, bo takie wyznaje wartości. Bo taka jest moja wiara. Czy rozwód dał mi szczęście u boku innej kobiety? Nawet nie próbowałem.
Czy mając tę wiarę udało by Ci się być szczęśliwą w innym związku?
Należy postawić sobie pytanie: wiara czy inny związek?
Jeżeli inny związek, to Twój wybór = Twoje konsekwencje. Jeżeli jednak wiara, to istnieje jeszcze instytucja separacji. Nie musisz od razu iść w stronę rozwodu.
Wiem, że upór w sądzie przy niegodzeniu się na rozwód, może przynieść patrząc po ludzku niekorzystne efekty - ale nie musi. Nie wiesz jak będzie.
Na forum są osoby, które trwają przy swym "uporze" co do braku zgody na rozwód już kilka lat i na dzień dzisiejszy nadal rozwód nie został orzeczony. Mało tego pomimo trudnych chwil w sądzie są dumne z tego co robią i mają z czego.
Może któraś z tych osób napisze do Ciebie.
A jeżeli rozwód zostałby orzeczony pomimo braku Twojej zgody? Będziesz miała czyste sumienie - do końca życia. To naprawdę dużo.
Aniołek5 [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 13:00
martaj napisał/a:
I nie mam pojęcia czemu się tak stało. Dzisiejszy świat jest za szybki, za łatwy. Liczy sie w zasadzie tylko kasa i seks.
To ja mam pytanie: a na czym Wasze małżeństwo budowaliście? Jakie miejsce miał w nim Bóg? Był na pierwszym miejscu? Czy na pierwszym miejscu był dla Ciebie Twój mąż, potem kasa, potem seks? Czy mówisz o kasie i seksie w odniesieniu do innych, a sama miałaś inne priorytety?
martaj napisał/a:
Ja byłam mu w stanie wybaczyć...
Widzisz... wybaczenie jest aktem woli. Możesz komuś wybaczyć bez wględu na to, czy ktoś Twojego wybaczenia potrzebuje, czy też nie. Możesz mu wybaczyć dla samej siebie, dla Jezusa, dla Boga, który też wybacza: - "i odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom"... czyż nie tak się modlimy?
I nikt Ci tu nie powie, że wybaczenie jest sprawą prostą... ale w ten sposób zaczyna się od siebie - od zajrzenia do swoich emocji, swego serca i powolną, mozolną i bardzo ciężką nieraz pracą zmieniania siebie na lepsze, na odbicie samego Boga w nas.
Mare - tak właśnie moi zdaniem powinno wyglądać zajmowanie się sobą
martaj [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 13:05
mówię w odniesieniu do innych nie do siebie. Nie jestem idealna. A gdyby liczyła się dla mnie kasa i seks to nie pisałabym tutaj to chyba oczywiste.
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 13:13
twardy napisał/a:
Każdy chce. A myślisz, że ja bym nie chciał mieć pełnej rodziny, żony u swego boku?
Fajnie by było, ale to jest tylko to co ja bym chciał. Obecnie jestem już na etapie, że nie jest dla mnie najważniejsze to co ja bym chciał, ale czego chce ON.
Twardy jak się ma tyle lat co ja czy Ty (wnioskuje po stazu w opisie)
to myśli się inaczej niż 29letnia kobieta.
martaj [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 13:18
Dokładnie Grzegorz... Ja tak bardzo pragnę miłości, dziecka... to przecież chyba normalne. Nie wybieram się jeszcze na tamten świat i mam nadzieję że wiele lat życia przede mna. Naprawdę się starałam aby nasze małżeństwo przetrwało. Zaczynam się zastanawiać nad "rozwodem" kościelnym skoro mój mąz od samego początku mnie zdradzał i nie chciał mieć dzieci.
Aniołek5 [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 13:19
martaj napisał/a:
mówię w odniesieniu do innych nie do siebie. Nie jestem idealna. A gdyby liczyła się dla mnie kasa i seks to nie pisałabym tutaj to chyba oczywiste.
Czasami się okazuje, że to takie oczywiste jednak nie jest. Ja też tak myślałam na początku, że żyłam wartościami katolickimi - czas pokazał mi, że miałam i nadal mam bardzo dużo bożków w swoim życiu... Może nie sama kasa i seks.
Nie odpowiedziałaś jednak na pytanie dotyczące Boga. Jakie miejsce miał w Waszym życiu? Jakie miał w Twoim życiu? Byliście długo ze sobą przed ślubem - mieszkaliście razem? Współżyliście przed ślubem? Wbrew pozorom to są jednak bardzo ważne pytania - pomogą zrozumieć, dlaczego przyszedł kryzys, dlaczego "tak się stało".
Ostatnio zmieniony przez Aniołek5 2013-08-08, 13:47, w całości zmieniany 1 raz
martaj [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 13:28
nie mieszkaliśmy razem,a przed przed ślubem byliśmy 5 lat razem. W naszym życiu myślałam, że Bóg zajmuje ważne miejsce. Ja też mam wiele "bożków" jak ty to określiłaś, ale jestem wierzącą i praktykującą osobą. Nie jestem jakimś chodzącym ideałem, ale myślę że nie jestem też najgorsza :)
Aniołek5 [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 13:33
grzegorz_ napisał/a:
Twardy jak się ma tyle lat co ja czy Ty (wnioskuje po stazu w opisie)
to myśli się inaczej niż 29letnia kobieta.
no tak... bo ludzie po 30tce, czy 40tce, z większym stażem małżeńskim, przeżyli na tyle, by się cieszyć już samymi wspomnieniami... tak, na pewno Twardy nie pragnie przytulić swojej żony, spędzić z nią świąt, dać jej buziaka na dobranoc...
I przepraszam Cię Twardy, że wypowiadam się za Ciebie. Ale ja też jestem mniej więcej w wieku martaj, też mam rozsypane małżeństwo. Ale myślę, że ani moje pragnienie miłości, bycia kochanym, ani poczucie odrzucenia, niespełnienia w jakimś stopniu w odniesieniu do małżeństwa... nie jest w żaden sposób inne niż Twoje, Twardy... Myślę tu o uczuciach, samych uczuciach... one siedzą na dnie naszego serca i żadne doświadczenie, przeżycia, minione lata tych uczuć zatrzeć nie mogą. Pragnienie jest pragnieniem - czy się ma 30 czy 90 lat.
martaj napisał/a:
Zaczynam się zastanawiać nad "rozwodem" kościelnym
Nie ma czegoś takiego jak rozwód kościelny - jest stwierdzenie nieważności małżeństwa.
martaj napisał/a:
mój mąz od samego początku mnie zdradzał i nie chciał mieć dzieci.
od samego początku bycia razem, czy od samego początku małżeństwa? bo to też jest, przy stwierdzaniu nieważności niesamowicie istotne.
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 13:33
Aniołek5 napisał/a:
Nie odpowiedziałaś jednak na pytanie dotyczące Boga. Jakie miejsce miał w Waszym życiu? Jakie miał w Twoim życiu? Byliście długo ze sobą przed ślubem - mieszkaliście razem? Współżyliście przed ślubem? Wbrew pozorom to są jednak bardzo ważne pytania - pomogą zrozumieć, dlaczego przyszedł kryzys, dlaczego "tak się stało".
A może zamiast grzebać w przeszłości, szukać winy w sobie, analizować tysięczny raz "dlaczego mnie zdradził" ruszyć do przodu?
Jakie w obecnej sytuacji (maż odszedł, chce rozwodu) ma znaczenie to czy Marta współżyła przed ślubem, czy nie?
"Pragnienie jest pragnieniem - czy się ma 30 czy 90 lat. "
Nie tak do końca. Jak ktoś ma 90 lat to o posiadaniu dziecka nie marzy
martaj [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 13:38
Zgodzę się z Grzegorzem nie ma sensu rozpamiętywanie. Ja byłam uczciwa, kochałam starałam się byc dobrą żoną. Nie byłam idealna to fakt nikt nie jest. Ale swoim postępowaniem nie zasłużyłam na takie traktowanie i takie zachowanie. Dlatego muszę iść do przodu.
Aniołek5 [Usunięty]
Wysłany: 2013-08-08, 13:40
martaj napisał/a:
nie mieszkaliśmy razem,a przed przed ślubem byliśmy 5 lat razem. W naszym życiu myślałam, że Bóg zajmuje ważne miejsce. Ja też mam wiele "bożków" jak ty to określiłaś, ale jestem wierzącą i praktykującą osobą. Nie jestem jakimś chodzącym ideałem, ale myślę że nie jestem też najgorsza :)
myślałaś... a jak było na prawdę? a właściwie: a jak jest naprawdę? gdzie jest Bóg? po co Ci te bożki?
Jeżeli Bóg jest na pierwszym miejscu, to wszystko inne jest na swoim miejscu. Nie znaczy to, że pobożnych ludzi nie spotykają kryzysy - ale dla Boga u jednych kryzys będzie przyczyną (tylko dla Bogu wiadomych celów) a u innych skutkiem - np. skutkiem nie bycia Bogu wiernym w przykazaniach. Tylko tyle chcę przez to powiedzieć.
Wyrzucanie bożków ze swego życia jest nieraz jak syzyfowa praca - szatan zrobi wszystko, by człowieka "zabawić" kimś, czymś innym - byle by tylko od samego Boga odwrócić oczy. Dla mnie bożkiem w którymś momencie stała się modlitwa - odmawiałam nowenny tak nałogowo, że zapomniałam, iż one są pośrednikiem do Boga, łącznikiem. Boga w tych nowennach tak naprawdę u mnie nie było. Trzeba być tego świadomym - świadomość pomaga w zawróceniu ze złej drogi, w powstawaniu z upadku.
[ Dodano: 2013-08-08, 13:45 ]
martaj napisał/a:
Nie byłam idealna to fakt nikt nie jest. Ale swoim postępowaniem nie zasłużyłam na takie traktowanie i takie zachowanie. Dlatego muszę iść do przodu.
Uparcie jednak zapytam: ale chcesz iść do przodu z Bogiem, czy bożkami?
Rozdrapywanie przeszłości nie ma sensu, jeżeli już się przeszłość przeanalizowało i wyciągnęło wnioski. Patrząc na siebie jako katolika, człowieka twierdzącego, że jest się wierzącym, z doświadczenia wiem, że bardzo ważny jest rachunek sumienia z całego życia: szczery rachunek sumienia. Z czasem, idąc z Bogiem do przodu, człowiek otwiera oczy, jak z pozoru niewinne wydarzenia z dalszej przeszłości, miały wpływ na bliższą przeszłość, albo, jak to w moim przypadku jest: mają wpływ na teraźniejszość... Nie da się Boga postawić na piedestale, jeżeli się nie oczyści tegoż piedestału z innych bogów, kurzu i całego brudu, jaki się tam latami nagromadził.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
