[doris_85]

Kochani. Długo zajęło mi zanim odważyłam napisać się ten pierwszy post opowiadający moją własną historię. Na forum jestem już od jakiegoś czasu, czytam spokojnie Wasze rady, wypowiedzi, analizuję. Tutaj każde słowo bardzo szczególnie do mnie trafia, uspokaja, jest potwierdzeniem, że to co ja czuje i myślę ma sens, że z tym swoim myśleniem, wiarą nie jestem sama. I to już daje bardzo wiele.

O zdradzie męża dowiedziałam się w Sylwestra 2012 roku. Tak, przeczuwałam że coś jest nie tak od jakiegoś miesiąca. Maż zamknął się w sobie, niby ze mną rozmawiał, że ma gorsze chwilę, jakiś spadek nastroju związany z długo trwającą zimą (dosłownie tak to tłumaczył). Przestał się interesować naszym życiem, naszymi planami, mną...mimo to bardzo chciałam wtedy mu pomóc, dotrzeć do sedna kłopotów które tak go gryzły. Kilka razy pytałam czy chodzi o inna kobietę - zaprzeczał. Wierzyłam mu wtedy, myślałam "Zdrada i mój mąż? On nie jest zdolny do takich kłamstw i oszustw!". Problemy oczywiście wynikały, jak się później okazało, z nawiązania emocjonalnej i fizycznej relacji z koleżanką z pracy, która również jest w związku... małżeńskim. Najlepsze jest to, że właśnie w grudniu za radą męża zmieniłam swoją pracę i przyszłam do firmy w której on pracował ale do innego działu...tak więc jestem w niej teraz ja a nad moją głową ONI....tak, zrobił to wszystko świadomie...

Czytając te mailowe wymiany zdań o uczuciu, pragnieniach, ich tęsknocie czułam jak ziemia usuwa mi się spod nóg. Jakby pisała to jakaś inna, obca osobą...nie mój mąż. Ale to on, właśnie On potrafił tak skrzywdzić mnie, nas, nasze małżeństwo, nasz dom wszystko to kim do tej pory byliśmy, co czuliśmy, na co pracowaliśmy...prysnęło. Moje życie, marzenia w jednej chwili prysnęły jak mydlana bańka. Ten Sylwester to było pół roku po naszym ślubie...

Minęło pol roku odkąd znam tą bolesną prawdę. Bywało różnie, na początku bardzo dramatycznie, kiedy sama walczyłam o moje małżeństwo. Nie słuchałam rad innych aby "zająć się sobą"...walczyłam, jak lwica. Mam taki niezwykły dar mobilizowania się w trudnych sytuacjach. Rzucam wszystko i walczę...W końcu sama musiałam dojrzeć, że to niestety za mało. Ja sama nic tu nie zdziałam, im bardziej chciałam tym on był dalej. Teraz bardzo żałuje tej mojej samotnej walki, zdrowia które straciłam, tych strasznych nerwów..byłam jak w obłędzie..tak bardzo chciałam to wszystko naprawić...JA! Ja chciałam naprawić to co on napsuł...a on.. on już nie koniecznie.

Z perspektywy czasu i na spokojnie muszę powiedzieć, że nie zrobił dla nas NIC. O to mam największy żal...nic dla niego nie znaczyło nasze małżeństwo. Z lekką ulgą przyjął moją wyprowadzkę, zniknęły mu sprzed nosa wyrzuty sumienia. Utrzymywał, że z koleżanką się nie spotyka...sama widziałam ich jedzących razem obiady w pracy i chodzących na kawę. Cały czas tłumaczył, że widzi to nasze małżeństwo marnie, nie czuje, nie chce, nie da się naprawić, nie będzie żył w nieszczęśliwym związku jak jego rodzice (są po rozwodzie) wiec trzeba się rozstać...i tak jak mówił tak zrobił. Zdecydował już w lutym, półtora miesiąc po tym jak się dowiedziałam...papiery w sądzie zostały już złożone.

Oczywiście mnie kochał, ale teraz twierdzi że "się odkochał i że to się przecież zdarza - normalne". Coś się wydało bardziej atrakcyjne - tu myślę, że przyciągnęły ich wspólne problemy - trudne relacje rodzinne, brak akceptacji i zainteresowania ze strony rodziców. Dobrze na tym gruncie się rozumieli, tacy oboje biedni i niekochani. Jak się okazuje, te same problemy bardzo zbliżają. A przecież "życie jest jedno, po co je tracić na niesatysfakcjonujące związki" przecież w życiu o "szczęście chodzi". A szczęściem wydaje mu się TAMTO nie to co my tworzyliśmy.

Szkoda, że nie pamięta jak dobraną, kochającą i świetnie rozumiejącą siebie nawzajem parą byliśmy. Mówi, że kochał mnie bardzo i że przeżył ze mną najpiękniejsze chwile w życiu. Ale "już mi dziękuje". Miłość...dla mnie ma ona inne odcienie niż to jego szczęście. Przecież życie nie składa się z samych szczęśliwych chwil i tak samo miłość. Przyjmuje ten fakt i zawsze przyjmowałam go z pokorą...staram się i teraz.

Czuje się przez niego oszukana. Czy to normalne, że mąż twierdzi, że kochał mnie w dniu ślubu a potem zdradza mnie po pół roku a 1,5 miesiąca później chce rozwodu...nie pojmuję. Ja nawet nie miałam szansy 'pobyć" żoną...nie miałam kiedy się tym nacieszyć, nie miałam kiedy się z nim dobrze pokłócić. Jak ja mam z tym faktem żyć, dlaczego tak krótko, dlaczego ja?! Czy my w ogóle byliśmy rodziną? On podejmuje szybkie decyzję, bez emocji, bo tak lepiej, przecież wszyscy tak robią. I już, można zaczynać "nowe życie", można mieć "nową rodzinę"...więc po co "tracić czas i tak cierpieć i stać w miejscu". Decyzję o rozwodzie argumentuje tym, że "nie chce już aby ktoś więcej cierpiał" tak jakby ten rozwód miał wymazać całe cierpienie moje, moich bliskich, moich przyjaciół. A on przecież chce tak dobrze, jest taki wspaniałomyślny...

A ja? Staram się teraz skupić na sobie, dużo rozmyślam, modlę się, rozwijam intelektualnie i duchowo. Odnowiłam stare przyjaźnie, staram cieszyć się każdą dobrą chwila, życiem które przecież trwa. Zaangażowałam się w wolontariat w ramach pracy, staram się pomagać znajomym...chce:) I cały czas pytam Pana Boga, jaki on ma dla mnie plan. Chciałabym go przyjąć z pokorą..tego jeszcze ciągle mi brakuje.

Kochani. Długo zajęło mi zanim odważyłam napisać się ten pierwszy post opowiadający moją własną historię. Na forum jestem już od jakiegoś czasu, czytam spokojnie Wasze rady, wypowiedzi, analizuję. Tutaj każde słowo bardzo szczególnie do mnie trafia, uspokaja, jest potwierdzeniem, że to co ja czuje i myślę ma sens, że z tym swoim myśleniem, wiarą nie jestem sama. I to już daje bardzo wiele.

O zdradzie męża dowiedziałam się w Sylwestra 2012 roku. Tak, przeczuwałam że coś jest nie tak od jakiegoś miesiąca. Maż zamknął się w sobie, niby ze mną rozmawiał, że ma gorsze chwilę, jakiś spadek nastroju związany z długo trwającą zimą (dosłownie tak to tłumaczył). Przestał się interesować naszym życiem, naszymi planami, mną...mimo to bardzo chciałam wtedy mu pomóc, dotrzeć do sedna kłopotów które tak go gryzły. Kilka razy pytałam czy chodzi o inna kobietę - zaprzeczał. Wierzyłam mu wtedy, myślałam "Zdrada i mój mąż? On nie jest zdolny do takich kłamstw i oszustw!". Problemy oczywiście wynikały, jak się później okazało, z nawiązania emocjonalnej i fizycznej relacji z koleżanką z pracy, która również jest w związku... małżeńskim. Najlepsze jest to, że właśnie w grudniu za radą męża zmieniłam swoją pracę i przyszłam do firmy w której on pracował ale do innego działu...tak więc jestem w niej teraz ja a nad moją głową ONI....tak, zrobił to wszystko świadomie...

Czytając te mailowe wymiany zdań o uczuciu, pragnieniach, ich tęsknocie czułam jak ziemia usuwa mi się spod nóg. Jakby pisała to jakaś inna, obca osobą...nie mój mąż. Ale to on, właśnie On potrafił tak skrzywdzić mnie, nas, nasze małżeństwo, nasz dom wszystko to kim do tej pory byliśmy, co czuliśmy, na co pracowaliśmy...prysnęło. Moje życie, marzenia w jednej chwili prysnęły jak mydlana bańka. Ten Sylwester to było pół roku po naszym ślubie...

Minęło pol roku odkąd znam tą bolesną prawdę. Bywało różnie, na początku bardzo dramatycznie, kiedy sama walczyłam o moje małżeństwo. Nie słuchałam rad innych aby "zająć się sobą"...walczyłam, jak lwica. Mam taki niezwykły dar mobilizowania się w trudnych sytuacjach. Rzucam wszystko i walczę...W końcu sama musiałam dojrzeć, że to niestety za mało. Ja sama nic tu nie zdziałam, im bardziej chciałam tym on był dalej. Teraz bardzo żałuje tej mojej samotnej walki, zdrowia które straciłam, tych strasznych nerwów..byłam jak w obłędzie..tak bardzo chciałam to wszystko naprawić...JA! Ja chciałam naprawić to co on napsuł...a on.. on już nie koniecznie.

Z perspektywy czasu i na spokojnie muszę powiedzieć, że nie zrobił dla nas NIC. O to mam największy żal...nic dla niego nie znaczyło nasze małżeństwo. Z lekką ulgą przyjął moją wyprowadzkę, zniknęły mu sprzed nosa wyrzuty sumienia. Utrzymywał, że z koleżanką się nie spotyka...sama widziałam ich jedzących razem obiady w pracy i chodzących na kawę. Cały czas tłumaczył, że widzi to nasze małżeństwo marnie, nie czuje, nie chce, nie da się naprawić, nie będzie żył w nieszczęśliwym związku jak jego rodzice (są po rozwodzie) wiec trzeba się rozstać...i tak jak mówił tak zrobił. Zdecydował już w lutym, półtora miesiąc po tym jak się dowiedziałam...papiery w sądzie zostały już złożone.

Oczywiście mnie kochał, ale teraz twierdzi że "się odkochał i że to się przecież zdarza - normalne". Coś się wydało bardziej atrakcyjne - tu myślę, że przyciągnęły ich wspólne problemy - trudne relacje rodzinne, brak akceptacji i zainteresowania ze strony rodziców. Dobrze na tym gruncie się rozumieli, tacy oboje biedni i niekochani. Jak się okazuje, te same problemy bardzo zbliżają. A przecież "życie jest jedno, po co je tracić na niesatysfakcjonujące związki" przecież w życiu o "szczęście chodzi". A szczęściem wydaje mu się TAMTO nie to co my tworzyliśmy.

Szkoda, że nie pamięta jak dobraną, kochającą i świetnie rozumiejącą siebie nawzajem parą byliśmy. Mówi, że kochał mnie bardzo i że przeżył ze mną najpiękniejsze chwile w życiu. Ale "już mi dziękuje". Miłość...dla mnie ma ona inne odcienie niż to jego szczęście. Przecież życie nie składa się z samych szczęśliwych chwil i tak samo miłość. Przyjmuje ten fakt i zawsze przyjmowałam go z pokorą...staram się i teraz.

Czuje się przez niego oszukana. Czy to normalne, że mąż twierdzi, że kochał mnie w dniu ślubu a potem zdradza mnie po pół roku a 1,5 miesiąca później chce rozwodu...nie pojmuję. Ja nawet nie miałam szansy 'pobyć" żoną...nie miałam kiedy się tym nacieszyć, nie miałam kiedy się z nim dobrze pokłócić. Jak ja mam z tym faktem żyć, dlaczego tak krótko, dlaczego ja?! Czy my w ogóle byliśmy rodziną? On podejmuje szybkie decyzję, bez emocji, bo tak lepiej, przecież wszyscy tak robią. I już, można zaczynać "nowe życie", można mieć "nową rodzinę"...więc po co "tracić czas i tak cierpieć i stać w miejscu". Decyzję o rozwodzie argumentuje tym, że "nie chce już aby ktoś więcej cierpiał" tak jakby ten rozwód miał wymazać całe cierpienie moje, moich bliskich, moich przyjaciół. A on przecież chce tak dobrze, jest taki wspaniałomyślny...

A ja? Staram się teraz skupić na sobie, dużo rozmyślam, modlę się, rozwijam intelektualnie i duchowo. Odnowiłam stare przyjaźnie, staram cieszyć się każdą dobrą chwila, życiem które przecież trwa. Zaangażowałam się w wolontariat w ramach pracy, staram się pomagać znajomym...chce:) I cały czas pytam Pana Boga, jaki on ma dla mnie plan. Chciałabym go przyjąć z pokorą..tego jeszcze ciągle mi brakuje.

[mare1966]

Zabawa , zabawa ....... taka piosenka była ,
zabawa w małżeństwo się znudziła .
Dziś żyje się szybko , nowy model komórki , samochodu , nowy telewizor .
Zakochał się , miło MU było ale już nie jest więc Ci dziękuje .
Jakby cię zwalniał z pracy .
Czasem wydaje mi się , że kpią sobie 3 strony , w tym sami księża .

Małżeństwo i kapłaństwo - to i to sakrament .
Dlaczego święcej kapłańskich nie udziela się na żywioł , byle komu ?
Odstawia się cyrk w kościele .

Cytat:

Szkoda, że nie pamięta jak dobraną, kochającą i świetnie rozumiejącą siebie nawzajem parą byliśmy.

Dobraną - w czym , jakie kryteria określają to "dobranie" ?
Kochającą ?
Rozumiejąca ?????

Mi wychodzi , tu coś zupełnie przeciwnego .

Cytat:

Mówi, że kochał mnie bardzo i że przeżył ze mną najpiękniejsze chwile w życiu. Ale "już mi dziękuje".

.......... no i mówi szczerze
był zakochany , super było i za to Ci dziekuje

Cytat:

argumentuje tym, że "nie chce już aby ktoś więcej cierpiał"

................. to jak z eutanazją , taka sama argumentacja

Zabawa , zabawa ....... taka piosenka była ,
zabawa w małżeństwo się znudziła .
Dziś żyje się szybko , nowy model komórki , samochodu , nowy telewizor .
Zakochał się , miło MU było ale już nie jest więc Ci dziękuje .
Jakby cię zwalniał z pracy .
Czasem wydaje mi się , że kpią sobie 3 strony , w tym sami księża .

Małżeństwo i kapłaństwo - to i to sakrament .
Dlaczego święcej kapłańskich nie udziela się na żywioł , byle komu ?
Odstawia się cyrk w kościele .

Cytat:

Szkoda, że nie pamięta jak dobraną, kochającą i świetnie rozumiejącą siebie nawzajem parą byliśmy.

Dobraną - w czym , jakie kryteria określają to "dobranie" ?
Kochającą ?
Rozumiejąca ?????

Mi wychodzi , tu coś zupełnie przeciwnego .

Cytat:

Mówi, że kochał mnie bardzo i że przeżył ze mną najpiękniejsze chwile w życiu. Ale "już mi dziękuje".

.......... no i mówi szczerze
był zakochany , super było i za to Ci dziekuje

Cytat:

argumentuje tym, że "nie chce już aby ktoś więcej cierpiał"

................. to jak z eutanazją , taka sama argumentacja

[porzucona_33]

Cytat:

Decyzję o rozwodzie argumentuje tym, że "nie chce już aby ktoś więcej cierpiał"

Hehe chyba chodzi o to, żeby ON nie cierpiał:) To znaczy żeby szybko i bezboleśnie mógł się uwolnić od żony i przeskoczyć do innej kobiety. Powiem ci, że znam taką parę... zakochani jak na filmie, piękny ślub i pół roku zdrada i rozwód. Ale ja znałam tamtego chłopaka dosyć dobrze, taki lekkoduch, też z rozbitej rodziny, teraz podróżuje, bawi się życiem, 'zalicza' kolejne kobiety - niektórzy nie nadają się do małżeństwa, nie dojrzeli, nie wiedzą co to odpowiedzialność za własne decyzje.

Cytat:

Szkoda, że nie pamięta jak dobraną, kochającą i świetnie rozumiejącą siebie nawzajem parą byliśmy. Dobraną - w czym , jakie kryteria określają to "dobranie" ? Kochającą ? Rozumiejąca ?????

No właśnie, też mnie to zastanawia. Jak dobrana, kochająca i świetnie rozumiejąca się para może w ten sposób się rozstać. Myślę, że to 'dobranie' to fikcja, iluzja w twojej głowie. Powiem ci jak było z tamtym moim znajomym. Ponieważ jego dziewczyna była bardzo wierząca, więc z takiego co przesiaduje na ławce pod blokiem z piwskiem nagle zmienił się w głęboko wierzącego. Zaczął chodzić z nią do kościoła, co niedzielę, no święty:) wszyscy oczy szeroko otwierali, nikomu się jakoś nie chciało wierzyć w tą przemianę. Okazało się, że był jak kameleon, na chwilę zmienił się pod nią, żeby się jej spodobać. A w środku pozostał sobą. Ja też tego doświadczyłam, mój (były) mąż pewnie gdzieś w środku marzył o życiu kawalera. Teraz imprezuje, bawi się z kolegami jak student. Rodzina nie dla niego, zwalił na mnie wychowanie dzieci. A też mi się wydawało że byliśmy świetnie dobraną, rozumiejącą się parą. Tylko że ja go w ogóle nie rozumiałam i nawet nie wiedziałam co siedzi w jego głowie, bo się tym nie dzielił. Nie wiem jak było u ciebie, ale czasami jest tak że małżonkowie mają różne cele i różne wyobrażenie małżeństwa. Jeden podejdzie na poważnie, drugi powie sobie: w razie czego się rozwiodę. Wygląda na to, że twój mąż nie za bardzo umie się przywiązywać do ludzi, nastawiony jest na realizację własnych potrzeb i do uczciwych i prawdomównych nie należy. Zdrada i rozwód pół roku po ślubie?... Ja bym pomyślała o unieważnieniu małżeństwa, powód: niedojrzałość partnera.

Cytat:

Decyzję o rozwodzie argumentuje tym, że "nie chce już aby ktoś więcej cierpiał"

Hehe chyba chodzi o to, żeby ON nie cierpiał:) To znaczy żeby szybko i bezboleśnie mógł się uwolnić od żony i przeskoczyć do innej kobiety. Powiem ci, że znam taką parę... zakochani jak na filmie, piękny ślub i pół roku zdrada i rozwód. Ale ja znałam tamtego chłopaka dosyć dobrze, taki lekkoduch, też z rozbitej rodziny, teraz podróżuje, bawi się życiem, 'zalicza' kolejne kobiety - niektórzy nie nadają się do małżeństwa, nie dojrzeli, nie wiedzą co to odpowiedzialność za własne decyzje.

Cytat:

Szkoda, że nie pamięta jak dobraną, kochającą i świetnie rozumiejącą siebie nawzajem parą byliśmy. Dobraną - w czym , jakie kryteria określają to "dobranie" ? Kochającą ? Rozumiejąca ?????

No właśnie, też mnie to zastanawia. Jak dobrana, kochająca i świetnie rozumiejąca się para może w ten sposób się rozstać. Myślę, że to 'dobranie' to fikcja, iluzja w twojej głowie. Powiem ci jak było z tamtym moim znajomym. Ponieważ jego dziewczyna była bardzo wierząca, więc z takiego co przesiaduje na ławce pod blokiem z piwskiem nagle zmienił się w głęboko wierzącego. Zaczął chodzić z nią do kościoła, co niedzielę, no święty:) wszyscy oczy szeroko otwierali, nikomu się jakoś nie chciało wierzyć w tą przemianę. Okazało się, że był jak kameleon, na chwilę zmienił się pod nią, żeby się jej spodobać. A w środku pozostał sobą. Ja też tego doświadczyłam, mój (były) mąż pewnie gdzieś w środku marzył o życiu kawalera. Teraz imprezuje, bawi się z kolegami jak student. Rodzina nie dla niego, zwalił na mnie wychowanie dzieci. A też mi się wydawało że byliśmy świetnie dobraną, rozumiejącą się parą. Tylko że ja go w ogóle nie rozumiałam i nawet nie wiedziałam co siedzi w jego głowie, bo się tym nie dzielił. Nie wiem jak było u ciebie, ale czasami jest tak że małżonkowie mają różne cele i różne wyobrażenie małżeństwa. Jeden podejdzie na poważnie, drugi powie sobie: w razie czego się rozwiodę. Wygląda na to, że twój mąż nie za bardzo umie się przywiązywać do ludzi, nastawiony jest na realizację własnych potrzeb i do uczciwych i prawdomównych nie należy. Zdrada i rozwód pół roku po ślubie?... Ja bym pomyślała o unieważnieniu małżeństwa, powód: niedojrzałość partnera.

[doris_85]

Czasem wydaje mi się , że kpią sobie 3 strony , w tym sami księża .
a na jakiej podstawie twierdzisz, ze w tym przypadku kpily sobie 3 strony? Taka ocena jest bardzo krzywdzaca i niesprawiedliwa. Najlatwiej jest cos ocenic, przeczytawszy kilka zdan ktore ten ktos napisal a ktore stanowia tylko jakis zarys calej sytuacji trwajacej (w naszym przypadku) 3 lata. Rzeczywiscie skupilam sie na zachowaniu meza "po", moze w mniejszym stopniu opisalam zachowanie "przed". Maz bral slub swiadomie, mial dobre intencje. Podczas tych 3 lat nic nie zapowiadalo takiego zachowania, byl kochajacy, oddany, byl moim najlepszym przyjacielem. Doskonale sie rozumielismy, uzupelnialismy, cieszylismy soba. Wielokrotnie rozmawialismy o tym jak bedzie za kilka lat, jak bedzie wygladalo nasze zycie, jakie beda nasze uczucia. Zakochanie juz raczej minelo, po 3 latach ciezko oczekiwac motyli w brzuchu i wzajemnego zachwytu. Przychodzi zycie, czasem nie rozowe, obowiazki, powtarzalnosc dnia...nie jestesmy tez szczegolnie mlodzi, ja coprawa jeszcze przed 30 stka ale maz juz 3 lata po. Takze decyzja o naszym slubie to nie byla szopka dla znajomych i rodziny. Decyzja byla bardzo swiadoma, doskonale zdawalam sobie sprawy ze slow wypowiadanej przysiegi. Maz tez wypowiadal je bardzo swiadomie. Te slowa, jak sie okazuje teraz, sa dla niego tylko slowami. Czasem mam wrazenie, ze On nie jest soba. Bardzo sie pogubil. Zamiast ratowac swoje zycie, ucieka przed nim, ucieka przed odpowiedzialnoscia. Tu akurat sie z Toba zgodze, ze ludzie bardzo latwo sobie odpuszczaja "naprawianie" bo to jest zawsze trudniejsze wyjscie. A przeciez mozna pozornie latwiej, szybciej, mniej bolesnie. Tylko uciekajac w zaden sposob nie rozwiazuje sie swojego problemu. Jestem przekonana, ze teraz ten czas jego/naszego kryzysu jest tez dla niego, na przemyslenie, zastanowienie sie nad swoim dzialaniem. Ale on od tego ucieka, nie chce stanac przed samym soba.

Czasem wydaje mi się , że kpią sobie 3 strony , w tym sami księża .
a na jakiej podstawie twierdzisz, ze w tym przypadku kpily sobie 3 strony? Taka ocena jest bardzo krzywdzaca i niesprawiedliwa. Najlatwiej jest cos ocenic, przeczytawszy kilka zdan ktore ten ktos napisal a ktore stanowia tylko jakis zarys calej sytuacji trwajacej (w naszym przypadku) 3 lata. Rzeczywiscie skupilam sie na zachowaniu meza "po", moze w mniejszym stopniu opisalam zachowanie "przed". Maz bral slub swiadomie, mial dobre intencje. Podczas tych 3 lat nic nie zapowiadalo takiego zachowania, byl kochajacy, oddany, byl moim najlepszym przyjacielem. Doskonale sie rozumielismy, uzupelnialismy, cieszylismy soba. Wielokrotnie rozmawialismy o tym jak bedzie za kilka lat, jak bedzie wygladalo nasze zycie, jakie beda nasze uczucia. Zakochanie juz raczej minelo, po 3 latach ciezko oczekiwac motyli w brzuchu i wzajemnego zachwytu. Przychodzi zycie, czasem nie rozowe, obowiazki, powtarzalnosc dnia...nie jestesmy tez szczegolnie mlodzi, ja coprawa jeszcze przed 30 stka ale maz juz 3 lata po. Takze decyzja o naszym slubie to nie byla szopka dla znajomych i rodziny. Decyzja byla bardzo swiadoma, doskonale zdawalam sobie sprawy ze slow wypowiadanej przysiegi. Maz tez wypowiadal je bardzo swiadomie. Te slowa, jak sie okazuje teraz, sa dla niego tylko slowami. Czasem mam wrazenie, ze On nie jest soba. Bardzo sie pogubil. Zamiast ratowac swoje zycie, ucieka przed nim, ucieka przed odpowiedzialnoscia. Tu akurat sie z Toba zgodze, ze ludzie bardzo latwo sobie odpuszczaja "naprawianie" bo to jest zawsze trudniejsze wyjscie. A przeciez mozna pozornie latwiej, szybciej, mniej bolesnie. Tylko uciekajac w zaden sposob nie rozwiazuje sie swojego problemu. Jestem przekonana, ze teraz ten czas jego/naszego kryzysu jest tez dla niego, na przemyslenie, zastanowienie sie nad swoim dzialaniem. Ale on od tego ucieka, nie chce stanac przed samym soba.

[Andrzej]

[dorotakm]

"czekać, nie czekając" tzn. żyć własnym życiem - rozwijać się duchowo, emocjonalnie, intelektualnie i fizycznie ku pełni życia.
Bardzo mądre słowa. Ja do niedawna wlałam w siebie taką nadzieję, ze mąż kiedyś wróci, że zachowywałam się jak opętana. Każde Jego jakieś miłe słowo w moim kierunku odbierałam nie jako coś normalnego, przecież szacunek każdemu się należy, tylko jako sygnał, ze on się już zmienia. Wpadlam w jakąś chorą dla mnie pułapkę. Zamiast cieszyć się swoim życiem i dzieciaczkami, to ja cały czas czekalam kiedy mąż powie mi, że ma zamiar coś zrobić ze swoim życiem.
Teraz powiedziałam sobie dość. Ja muszę żyć, korzystać z tego co daje mi i moim dzieciom każdego dnia Pan Bóg. Oczywścię modlę się za meża, uznaję to, że nadal jesteśmy sakramentalnym małżeństwem. Mój mąż podeptał ten sakrament, ale ja nie zamierzam robić tego samego. Zatem "czekam nie czekając"!



Jezu ufam Tobie

"czekać, nie czekając" tzn. żyć własnym życiem - rozwijać się duchowo, emocjonalnie, intelektualnie i fizycznie ku pełni życia.
Bardzo mądre słowa. Ja do niedawna wlałam w siebie taką nadzieję, ze mąż kiedyś wróci, że zachowywałam się jak opętana. Każde Jego jakieś miłe słowo w moim kierunku odbierałam nie jako coś normalnego, przecież szacunek każdemu się należy, tylko jako sygnał, ze on się już zmienia. Wpadlam w jakąś chorą dla mnie pułapkę. Zamiast cieszyć się swoim życiem i dzieciaczkami, to ja cały czas czekalam kiedy mąż powie mi, że ma zamiar coś zrobić ze swoim życiem.
Teraz powiedziałam sobie dość. Ja muszę żyć, korzystać z tego co daje mi i moim dzieciom każdego dnia Pan Bóg. Oczywścię modlę się za meża, uznaję to, że nadal jesteśmy sakramentalnym małżeństwem. Mój mąż podeptał ten sakrament, ale ja nie zamierzam robić tego samego. Zatem "czekam nie czekając"!



Jezu ufam Tobie

[mare1966]

Z tego co pamiętam , porzucona miała tylko ślub cywilny .

Doris ,
w tym zdaniu główny akcent położyłem na "trzecią stronę" .
Nie odnosiłem się ponadto do waszego przypadku ,
w szczególności nie oceniłem Twojego przygotowania do ślubu .

Doris , dwa krótkie posty ,
w których zupełnie różnie oceniasz męża .
3-4 lata to dość krótki okres .
Myślę , że jednak Ty sama wyidealizowałaś sobie męża sprzed ślubu .
Zresztą oboje pewnie - zakochani .
Miałaś sygnał ostrzegawczy - rozwód jego rodziców .
Oczywiście , to nie dyskwalifikuje kandydata , kandydatki ,
ale karze sie szczególnie dobrze przyjrzeć .
Czy ksiądz zauwazył PROBLEM ?
Rozmawiał o tym z wami ?
Wy rozmawialiście ?

Cytat:

Maz bral slub swiadomie, mial dobre intencje.

Intencje - to ma dobre 95% .
Świadomość ISTOTY SAKRAMENTU - kilka procent , co najwyżej .
Tu nie chodzi o "świadomość" , że "CHCE BYĆ Z TOBĄ" ,
bo to jego wewnętrzna sprawa i zrozumienie sakramentu bądź nie , w nie ma tu nic do rzeczy .
Ale tak ślubować może i ateista .

Cytat:

Najlepsze jest to, że właśnie w grudniu za radą męża zmieniłam swoją pracę i przyszłam do firmy w której on pracował ale do innego działu...tak więc jestem w niej teraz ja a nad moją głową ONI....tak, zrobił to wszystko świadomie...

Nie bardzo rozumiem , po co ściągać do firmy w której się ma "kochankę" ( ? )
własną żonę ?

Cytat:

nie jestesmy tez szczegolnie mlodzi, ja coprawa jeszcze przed 30 stka ale maz juz 3 lata po

Wiek kobiet i mężczyzn chyba jednak sprzyja męzczyznom , tak ogólnie .
Nawet wygląd nie ma tu nic do rzeczy .
Facet dojrzewa ( jesli w ogóle ) do roli mężczyzny tak koło 30 , 40 , przynajmniej często .
A czasem nigdy - wieczny "boy" .

Cytat:

Decyzja byla bardzo swiadoma, doskonale zdawalam sobie sprawy ze slow wypowiadanej przysiegi. Maz tez wypowiadal je bardzo swiadomie. Te slowa, jak sie okazuje teraz, sa dla niego tylko slowami. Czasem mam wrazenie, ze On nie jest soba.

Ty może tak , ale skąd taka pewność co do świadomości męża ?
Albo zatem istotnie "TERAZ nie jest sobą" ,
albo myliłaś się co do swojej znajomości jego duszy .

Cytat:

Coś się wydało bardziej atrakcyjne - tu myślę, że przyciągnęły ich wspólne problemy - trudne relacje rodzinne, brak akceptacji i zainteresowania ze strony rodziców. Dobrze na tym gruncie się rozumieli, tacy oboje biedni i niekochani.

Jednak nie sądzę , aby to było fundamentem "ich związku" .
Oni są już dorośli , i w ich odczuciu to o niedostatek małżeńskiego szczęścia chodzi .
Co konkretnie zarzuca Tobie twój mąż ?

Oczywiście , rozumiem Twoje poczucie sktzywdzenia .

______________________________________________________________________

dorotakm , napisała :

Cytat:

Zamiast cieszyć się swoim życiem i dzieciaczkami, to ja cały czas czekalam kiedy mąż powie mi, że ma zamiar coś zrobić ze swoim życiem. Teraz powiedziałam sobie dość. Ja muszę żyć, korzystać z tego co daje mi i moim dzieciom każdego dnia Pan Bóg.

Cytat:

Małżonka twoja jak płodny szczep winny we wnętrzu twojego domu. Synowie twoi jak sadzonki oliwki dookoła twojego stołu.

Zawsze mnie wkurza to czytanie .
Przecież wiadomo , że dom , stół i dzieci są własnością matki .
Płodny czep winny ?
Raczej kwiat , który trzeba nieustannie podlewać , bo inaczej zwiędnie .
Szczep winny wydaje owoce , a kwiat ma głównie pięknie wyglądać .


Dorota , ja tylko chciałem zauważyć taki fakt ,
że matki mają taką skłonność
( zresztą wynikającą z natury )
że dzieci są jej własnością , bo przecież ona je nosiła , rodziła , karmiła itd.
A tak naprawdę , ani jej , ani męża , tylko Boga .

Z tego co pamiętam , porzucona miała tylko ślub cywilny .

Doris ,
w tym zdaniu główny akcent położyłem na "trzecią stronę" .
Nie odnosiłem się ponadto do waszego przypadku ,
w szczególności nie oceniłem Twojego przygotowania do ślubu .

Doris , dwa krótkie posty ,
w których zupełnie różnie oceniasz męża .
3-4 lata to dość krótki okres .
Myślę , że jednak Ty sama wyidealizowałaś sobie męża sprzed ślubu .
Zresztą oboje pewnie - zakochani .
Miałaś sygnał ostrzegawczy - rozwód jego rodziców .
Oczywiście , to nie dyskwalifikuje kandydata , kandydatki ,
ale karze sie szczególnie dobrze przyjrzeć .
Czy ksiądz zauwazył PROBLEM ?
Rozmawiał o tym z wami ?
Wy rozmawialiście ?

Cytat:

Maz bral slub swiadomie, mial dobre intencje.

Intencje - to ma dobre 95% .
Świadomość ISTOTY SAKRAMENTU - kilka procent , co najwyżej .
Tu nie chodzi o "świadomość" , że "CHCE BYĆ Z TOBĄ" ,
bo to jego wewnętrzna sprawa i zrozumienie sakramentu bądź nie , w nie ma tu nic do rzeczy .
Ale tak ślubować może i ateista .

Cytat:

Najlepsze jest to, że właśnie w grudniu za radą męża zmieniłam swoją pracę i przyszłam do firmy w której on pracował ale do innego działu...tak więc jestem w niej teraz ja a nad moją głową ONI....tak, zrobił to wszystko świadomie...

Nie bardzo rozumiem , po co ściągać do firmy w której się ma "kochankę" ( ? )
własną żonę ?

Cytat:

nie jestesmy tez szczegolnie mlodzi, ja coprawa jeszcze przed 30 stka ale maz juz 3 lata po

Wiek kobiet i mężczyzn chyba jednak sprzyja męzczyznom , tak ogólnie .
Nawet wygląd nie ma tu nic do rzeczy .
Facet dojrzewa ( jesli w ogóle ) do roli mężczyzny tak koło 30 , 40 , przynajmniej często .
A czasem nigdy - wieczny "boy" .

Cytat:

Decyzja byla bardzo swiadoma, doskonale zdawalam sobie sprawy ze slow wypowiadanej przysiegi. Maz tez wypowiadal je bardzo swiadomie. Te slowa, jak sie okazuje teraz, sa dla niego tylko slowami. Czasem mam wrazenie, ze On nie jest soba.

Ty może tak , ale skąd taka pewność co do świadomości męża ?
Albo zatem istotnie "TERAZ nie jest sobą" ,
albo myliłaś się co do swojej znajomości jego duszy .

Cytat:

Coś się wydało bardziej atrakcyjne - tu myślę, że przyciągnęły ich wspólne problemy - trudne relacje rodzinne, brak akceptacji i zainteresowania ze strony rodziców. Dobrze na tym gruncie się rozumieli, tacy oboje biedni i niekochani.

Jednak nie sądzę , aby to było fundamentem "ich związku" .
Oni są już dorośli , i w ich odczuciu to o niedostatek małżeńskiego szczęścia chodzi .
Co konkretnie zarzuca Tobie twój mąż ?

Oczywiście , rozumiem Twoje poczucie sktzywdzenia .

______________________________________________________________________

dorotakm , napisała :

Cytat:

Zamiast cieszyć się swoim życiem i dzieciaczkami, to ja cały czas czekalam kiedy mąż powie mi, że ma zamiar coś zrobić ze swoim życiem. Teraz powiedziałam sobie dość. Ja muszę żyć, korzystać z tego co daje mi i moim dzieciom każdego dnia Pan Bóg.

Cytat:

Małżonka twoja jak płodny szczep winny we wnętrzu twojego domu. Synowie twoi jak sadzonki oliwki dookoła twojego stołu.

Zawsze mnie wkurza to czytanie .
Przecież wiadomo , że dom , stół i dzieci są własnością matki .
Płodny czep winny ?
Raczej kwiat , który trzeba nieustannie podlewać , bo inaczej zwiędnie .
Szczep winny wydaje owoce , a kwiat ma głównie pięknie wyglądać .


Dorota , ja tylko chciałem zauważyć taki fakt ,
że matki mają taką skłonność
( zresztą wynikającą z natury )
że dzieci są jej własnością , bo przecież ona je nosiła , rodziła , karmiła itd.
A tak naprawdę , ani jej , ani męża , tylko Boga .