[ja_tez]

[NM]

[ja_tez]

Tak dokładnie. Zadziwiające dla mnie samej jest to, że jakiś czas temu potrafiłam w dość łatwy sposób przyjąć i wcielić to w życie - teraz, po kilku latach - powinno teoretycznie być łatwiej, a okazuje się to bardzo trudne... Daję czas czasowi, a to tak długo trwa. Czasem zastanawiam się, czy kiedykolwiek uda mi się powtórzyć tamten "sukces" sprzed paru lat. Mój osobisty spokój ducha... Nieraz ogarnia mnie zwątpienie i mam ochotę uciec...

Tak dokładnie. Zadziwiające dla mnie samej jest to, że jakiś czas temu potrafiłam w dość łatwy sposób przyjąć i wcielić to w życie - teraz, po kilku latach - powinno teoretycznie być łatwiej, a okazuje się to bardzo trudne... Daję czas czasowi, a to tak długo trwa. Czasem zastanawiam się, czy kiedykolwiek uda mi się powtórzyć tamten "sukces" sprzed paru lat. Mój osobisty spokój ducha... Nieraz ogarnia mnie zwątpienie i mam ochotę uciec...

[NM]

[zenia1780]

[JooW70]

A ja to wreszcie pojęłam, że miłość to nie uczucia i jakiś stan wewnętrzny przyjemny, a decyzja i to czasem bardzo heroiczna właśnie. I kiedy to pojęłam i postanowiłam kochać swojego męża nie oglądając sie na uczucia i trudne czasem baaaardzo trudne emocje jakie wywołuje życie z nim ( te uczucia i emocje postanowiłam jakoś przepracować ) on zdezerterował. Od prawie dwóch lat powtarza jak mantrę, że nie kocha mnie już, że uczucie się wypaliło i w związku z tym podjął decyzję o rozstaniu i przerwaniu naszego związku.
I nic, żadna siła póki co nie chce go od tego odwieźć. Uparł się i już.
Próbował mi wytłumaczyć ten stan. Mówił, że w nim nie mam już nic, pustka, ZERO uczucia do mnie, ZERO miłości. To na podstawie tej obserwacji nie spał kilka nocy i podjął decyzję. Obecnie, po miesiącach kryzyzsu, poszedł krok dalej. Dojrzał do rozwodu. Teraz to oświadczenie; "nie chcę separacji, chcę rozwodu", zaczyna przewijać się w naszych nielicznych rozmowach. Jakby go opętał ....

KOchani, dopiero jak do Was trafiłam, do Sycharków, zaczęło mi się wiele przemyśleń w układankę składać. Już wcześniej szukałam pomocy w Bogu, ale to było wołanie o pomoc, a nie odbudowywanie realcji z nim. Teraz pomalutku, pomalutku wracam do naszego Pana. Mój Boże, ile lęków nadal mi towarzyszy, ale ile też pojęłam.

Również boję się, że ten zapał, który mam teraz, na początku dorgi, może kiedyś osłabnąć. Gdy dane mi będzie trwać w miłości bez niego przy boku. Bo moje pragnienie to jedno, a życie to drugie i mąż nie wycofa się z raz obranej drogi. Czy wtedy ni edopadnie mnie zgorzknienie? Co z moim temperamentem, potrzebą bliskości i czułości? Mam duszę, ale mam też i ciało. Wiecie, o czym piszę.

Ten lęk o przyszłość pokazuje chyba jak bardzo jestem jeszcze nie dojrzała na drodze samodoskonalkenia. Boję się o coś czego nie ma. Powinnam skupić na tu i teraz. Jakże mało jeszcze we mnie ufności i zawierzenia Panu Jezusowi, ale to "mało", kótre na razie potrafiłam Mu ofiarować, przyniosło tak konkretne owoce, że jestem zadziwiona.

Przeglądająć to forum widzę, jak długi dystans przede mną, że praca nad sobą, a potem, być może nad odbudową związku, szykuje się długa i trudna.
Na innym forum, psychologicznym, przeczytałam, że umacnianie się w długotrwałej nadziei na powrót małżonka powoduje zakmniecie na przyszłość, na drugi związek, na radość i pełnię przeżywanego życia. Pewnie dla niektórych psychologów jesteśmy szaleńcami.

Życzę wszystkim, którzy trwają już tyle lat, życzę, aby odzyskali pogodę ducha i wewnętrzną radość oraz przekonanie, że to co robią mam sens.

To wszystko jest takie trudne. Jednakowoż;

SERCA W GÓRĘ!

A ja to wreszcie pojęłam, że miłość to nie uczucia i jakiś stan wewnętrzny przyjemny, a decyzja i to czasem bardzo heroiczna właśnie. I kiedy to pojęłam i postanowiłam kochać swojego męża nie oglądając sie na uczucia i trudne czasem baaaardzo trudne emocje jakie wywołuje życie z nim ( te uczucia i emocje postanowiłam jakoś przepracować ) on zdezerterował. Od prawie dwóch lat powtarza jak mantrę, że nie kocha mnie już, że uczucie się wypaliło i w związku z tym podjął decyzję o rozstaniu i przerwaniu naszego związku.
I nic, żadna siła póki co nie chce go od tego odwieźć. Uparł się i już.
Próbował mi wytłumaczyć ten stan. Mówił, że w nim nie mam już nic, pustka, ZERO uczucia do mnie, ZERO miłości. To na podstawie tej obserwacji nie spał kilka nocy i podjął decyzję. Obecnie, po miesiącach kryzyzsu, poszedł krok dalej. Dojrzał do rozwodu. Teraz to oświadczenie; "nie chcę separacji, chcę rozwodu", zaczyna przewijać się w naszych nielicznych rozmowach. Jakby go opętał ....

KOchani, dopiero jak do Was trafiłam, do Sycharków, zaczęło mi się wiele przemyśleń w układankę składać. Już wcześniej szukałam pomocy w Bogu, ale to było wołanie o pomoc, a nie odbudowywanie realcji z nim. Teraz pomalutku, pomalutku wracam do naszego Pana. Mój Boże, ile lęków nadal mi towarzyszy, ale ile też pojęłam.

Również boję się, że ten zapał, który mam teraz, na początku dorgi, może kiedyś osłabnąć. Gdy dane mi będzie trwać w miłości bez niego przy boku. Bo moje pragnienie to jedno, a życie to drugie i mąż nie wycofa się z raz obranej drogi. Czy wtedy ni edopadnie mnie zgorzknienie? Co z moim temperamentem, potrzebą bliskości i czułości? Mam duszę, ale mam też i ciało. Wiecie, o czym piszę.

Ten lęk o przyszłość pokazuje chyba jak bardzo jestem jeszcze nie dojrzała na drodze samodoskonalkenia. Boję się o coś czego nie ma. Powinnam skupić na tu i teraz. Jakże mało jeszcze we mnie ufności i zawierzenia Panu Jezusowi, ale to "mało", kótre na razie potrafiłam Mu ofiarować, przyniosło tak konkretne owoce, że jestem zadziwiona.

Przeglądająć to forum widzę, jak długi dystans przede mną, że praca nad sobą, a potem, być może nad odbudową związku, szykuje się długa i trudna.
Na innym forum, psychologicznym, przeczytałam, że umacnianie się w długotrwałej nadziei na powrót małżonka powoduje zakmniecie na przyszłość, na drugi związek, na radość i pełnię przeżywanego życia. Pewnie dla niektórych psychologów jesteśmy szaleńcami.

Życzę wszystkim, którzy trwają już tyle lat, życzę, aby odzyskali pogodę ducha i wewnętrzną radość oraz przekonanie, że to co robią mam sens.

To wszystko jest takie trudne. Jednakowoż;

SERCA W GÓRĘ!

[grzegorz_]

[zenia1780]

[Swallow]

Jeśli pojmowanie "miłości" jako rodzaju postawy, decyzji, postanowienia jest samooszukiwaniem się, to za to myślenie, że zawsze będzie pięknie, ślicznie, cudnie i miłośnie - jest zwykłą naiwnością.

To jaka miłość winna być, mówi pięknie Pieśń nad Pieśniami. I tego się trzymam. Przypominam sobie pierwsze lata małżeństwa i mogę na 100% powiedzieć, że nie umiałam tak kochać, a według teorii Grzegorza, powinnam kochać męża za to, że w ogóle jest.
Nic z tych rzeczy. Bardziej emocjonalnie podchodziłam do wszystkiego, uruchamiała się silniej zazdrość, skrzywdzenie, kiedy coś nie poszło po mojej myśli i tak dalej. Nie miało to nic wspólnego z miłością, która ma nie pamiętać złego, nie unosić się pychą, nie szukać swego i tak dalej. dopiero teraz, kiedy do emocji dokładam rozum i wiedzę, którą zdobyłam. Choć przeżyłam swoje (nikomu tego nie życzę) ja naprawdę jestem o wiele bardziej teraz szczęśliwa, niż kiedyś, kiedy miłość miałam za emocję, a nie postawę.

Zeniu, lubię Cię czytać (wiem, powtarzam się )

Jeśli pojmowanie "miłości" jako rodzaju postawy, decyzji, postanowienia jest samooszukiwaniem się, to za to myślenie, że zawsze będzie pięknie, ślicznie, cudnie i miłośnie - jest zwykłą naiwnością.

To jaka miłość winna być, mówi pięknie Pieśń nad Pieśniami. I tego się trzymam. Przypominam sobie pierwsze lata małżeństwa i mogę na 100% powiedzieć, że nie umiałam tak kochać, a według teorii Grzegorza, powinnam kochać męża za to, że w ogóle jest.
Nic z tych rzeczy. Bardziej emocjonalnie podchodziłam do wszystkiego, uruchamiała się silniej zazdrość, skrzywdzenie, kiedy coś nie poszło po mojej myśli i tak dalej. Nie miało to nic wspólnego z miłością, która ma nie pamiętać złego, nie unosić się pychą, nie szukać swego i tak dalej. dopiero teraz, kiedy do emocji dokładam rozum i wiedzę, którą zdobyłam. Choć przeżyłam swoje (nikomu tego nie życzę) ja naprawdę jestem o wiele bardziej teraz szczęśliwa, niż kiedyś, kiedy miłość miałam za emocję, a nie postawę.

Zeniu, lubię Cię czytać (wiem, powtarzam się )

[zenia1780]

Dziękuję Swallow

Ja Ciebie również, zwłaszcza, że Twoje wpisy wypływają z doświadczenia wyjścia z kryzysu, są więc dla mnie pewnego rodzaju inspiracja i potwierdzeniem słuszności wybranej przeze mnie drogi (nawet jeśli moja nie zakończy się poprawą stanu w jakim moje małżeństwo w tej chwili się znajduje) .

A dla autorki tematu i dla zainteresowanych:

http://archive.org/details/przysiega-malzenska

Dla Ciebie grzegorzu zwłaszcza 3 konferencja "ślubuję ci miłość..."

Dziękuję Swallow

Ja Ciebie również, zwłaszcza, że Twoje wpisy wypływają z doświadczenia wyjścia z kryzysu, są więc dla mnie pewnego rodzaju inspiracja i potwierdzeniem słuszności wybranej przeze mnie drogi (nawet jeśli moja nie zakończy się poprawą stanu w jakim moje małżeństwo w tej chwili się znajduje) .

A dla autorki tematu i dla zainteresowanych:

http://archive.org/details/przysiega-malzenska

Dla Ciebie grzegorzu zwłaszcza 3 konferencja "ślubuję ci miłość..."

[MonikaKoszalin]

liczyłam na osobiste świadectwa. a tu dużo rad, ocen i wylewania żalu. nie podniosło mnie to na duchu.

Dziękuję Miraculum za modlitwę z "Hymnu o Miłości" - skorzystam. chociaż jak zaczynam, to od razu widzę jak daleko mi jeszcze do nieba.
frustrujące...

Mój mąż kupił mi dziś gorzką czekoladę jak przyszedł do dzieci, bo wiedział że mam słabsze dni. Pokazuje mi, że stara się zrozumieć co do niego mówię.
Cieszy mnie ten gest, ale i męczy. Bo znów po mojej uwadze, zrobił prawie dokładnie to co wcześniej mówiłam. Jestem zmęczona byciem jego przewodniczką. Chcę mieć prawo być słabą i popełniać błędy i nie wiedzieć co zrobić...
Nie chcę być tą, która "dopuszcza", i określa cel, sens i sposób bycia naszego małżeństwa. Jestem słaba i grzeszna - i to jest prawda o mnie.
Duszę się w relacji z moim mężem, który mnie takiej nie kocha. Bo nie chce mieć mnie na głowie. Ale chce żebym to ja go nosiła.
Kocham go, ale każdy gest miłości z mojej strony on interpretuje jako zgodę na to co było i "zaklepane". A ja już tak nie mogę. Takie życie nie jest zgodne ani z moją ani z jego godnością.
Chyba nie jest mi trudno wzbudzić pozytywne uczucia do męża. Ciężko jest mi go szanować...oj, źle...

liczyłam na osobiste świadectwa. a tu dużo rad, ocen i wylewania żalu. nie podniosło mnie to na duchu.

Dziękuję Miraculum za modlitwę z "Hymnu o Miłości" - skorzystam. chociaż jak zaczynam, to od razu widzę jak daleko mi jeszcze do nieba.
frustrujące...

Mój mąż kupił mi dziś gorzką czekoladę jak przyszedł do dzieci, bo wiedział że mam słabsze dni. Pokazuje mi, że stara się zrozumieć co do niego mówię.
Cieszy mnie ten gest, ale i męczy. Bo znów po mojej uwadze, zrobił prawie dokładnie to co wcześniej mówiłam. Jestem zmęczona byciem jego przewodniczką. Chcę mieć prawo być słabą i popełniać błędy i nie wiedzieć co zrobić...
Nie chcę być tą, która "dopuszcza", i określa cel, sens i sposób bycia naszego małżeństwa. Jestem słaba i grzeszna - i to jest prawda o mnie.
Duszę się w relacji z moim mężem, który mnie takiej nie kocha. Bo nie chce mieć mnie na głowie. Ale chce żebym to ja go nosiła.
Kocham go, ale każdy gest miłości z mojej strony on interpretuje jako zgodę na to co było i "zaklepane". A ja już tak nie mogę. Takie życie nie jest zgodne ani z moją ani z jego godnością.
Chyba nie jest mi trudno wzbudzić pozytywne uczucia do męża. Ciężko jest mi go szanować...oj, źle...

[Mirakulum]

Cytat:

liczyłam na osobiste świadectwa

poczytaj w dziale świadectw

MonikaKoszalin napisał/a:

Chyba nie jest mi trudno wzbudzić pozytywne uczucia do męża.

a może to jeszcze nie ten czas

teraz czas na coś innego ?

MonikaKoszalin napisał/a:

Ciężko jest mi go szanować

też tak miałam

Jak szanować kogoś kto krzywdzi ?

ale i na to Bóg znalazł sposób

było to ponad 2 lata temu

na rekolekcjach kapłan postawił zadanie - pytanie
"- Za co szanujesz męża ???"

moja pierwsza myśl - za nic ,
ale kapłan nie poprzestał na tym, zaraz dodał .
- Jeśli nic nie znajdujesz idź przed Najświętszy Sakrament, po podpowiedź

No i poszłam
otrzymałam taką podpowiedź
- Szanuję Go za to, że jest dzieckiem Bożym, Monstrancją tylko że utytłaną w błocie,ale nadal monstrancją
Zadowolona z gotową odpowiedzią czekałam na popołudniowe spotkanie w grupie.
Nim się ono rozpoczęło, do głowy przychodziły różne wspomnienia, i chwile z naszej przeszłości, w których miałam za co szanować męża, a mu tego nie okazywałam, a było tego sporo.

Czegoś mnie to doświadczenie nauczyło

Pogody Ducha Moniko

Cytat:

liczyłam na osobiste świadectwa

poczytaj w dziale świadectw

MonikaKoszalin napisał/a:

Chyba nie jest mi trudno wzbudzić pozytywne uczucia do męża.

a może to jeszcze nie ten czas

teraz czas na coś innego ?

MonikaKoszalin napisał/a:

Ciężko jest mi go szanować

też tak miałam

Jak szanować kogoś kto krzywdzi ?

ale i na to Bóg znalazł sposób

było to ponad 2 lata temu

na rekolekcjach kapłan postawił zadanie - pytanie
"- Za co szanujesz męża ???"

moja pierwsza myśl - za nic ,
ale kapłan nie poprzestał na tym, zaraz dodał .
- Jeśli nic nie znajdujesz idź przed Najświętszy Sakrament, po podpowiedź

No i poszłam
otrzymałam taką podpowiedź
- Szanuję Go za to, że jest dzieckiem Bożym, Monstrancją tylko że utytłaną w błocie,ale nadal monstrancją
Zadowolona z gotową odpowiedzią czekałam na popołudniowe spotkanie w grupie.
Nim się ono rozpoczęło, do głowy przychodziły różne wspomnienia, i chwile z naszej przeszłości, w których miałam za co szanować męża, a mu tego nie okazywałam, a było tego sporo.

Czegoś mnie to doświadczenie nauczyło

Pogody Ducha Moniko

[ja_tez]

[MonikaKoszalin]

wiem Mirakulum że walka toczy się o mnie i nic nie stanie się rękami mojego męża. I że oczekiwanie że on też to zrozumie w stosunku do siebie - jest głupotą. Mój umysł i dusza czuja o co w tym chodzi, bo oddaję to wszystko Bogu. Jego plany są niepojęte i niewiarygodnie wspaniałe. Ale ja jestem malutka. Tak wiele lat byłam "idealną Moniką". Moje fałszywe "ja" sprawiało, że oczekiwano ode mnie wiele. A ja zapierałam się siebie, brałam wszystko na barki i myślałam, że to na tym polega chrześcijaństwo.
Teraz uczę się kochać siebie i być dla siebie miłosierną, wyrozumiałą dla licznych błędów, które w końcu mam odwagę sama zobaczyć i pokazać światu już pokochane.

Mój mąż kocha inną - właśnie tę "idealną". Nauczył się żyć jej siłą, zaradnością i rozumem.
I na to że sprawia mi to ból nic nie mogę poradzić...
Wiem, że musi się to wypalić i że Bóg ma wiele jeszcze przygotowanych nagłych i zupełnych zwrotów akcji w naszym życiu. Ale teraz jestem malutka i głupiutka. I wiem, że Bóg mnie taką kocha. I że to powinna być jedyna miłość za jaką powinnam tęsknic. A moją jedyną troską o męża powinno być jego zbawienie.

wiem Mirakulum że walka toczy się o mnie i nic nie stanie się rękami mojego męża. I że oczekiwanie że on też to zrozumie w stosunku do siebie - jest głupotą. Mój umysł i dusza czuja o co w tym chodzi, bo oddaję to wszystko Bogu. Jego plany są niepojęte i niewiarygodnie wspaniałe. Ale ja jestem malutka. Tak wiele lat byłam "idealną Moniką". Moje fałszywe "ja" sprawiało, że oczekiwano ode mnie wiele. A ja zapierałam się siebie, brałam wszystko na barki i myślałam, że to na tym polega chrześcijaństwo.
Teraz uczę się kochać siebie i być dla siebie miłosierną, wyrozumiałą dla licznych błędów, które w końcu mam odwagę sama zobaczyć i pokazać światu już pokochane.

Mój mąż kocha inną - właśnie tę "idealną". Nauczył się żyć jej siłą, zaradnością i rozumem.
I na to że sprawia mi to ból nic nie mogę poradzić...
Wiem, że musi się to wypalić i że Bóg ma wiele jeszcze przygotowanych nagłych i zupełnych zwrotów akcji w naszym życiu. Ale teraz jestem malutka i głupiutka. I wiem, że Bóg mnie taką kocha. I że to powinna być jedyna miłość za jaką powinnam tęsknic. A moją jedyną troską o męża powinno być jego zbawienie.