Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
...znalazłam się tu nie przez przypadek, szukam pomocy - co zrobić, aby nasze małżeństwo przetrwało! Mój mąż ponad 3 miesiące temu oznajmił mi że nic do mnie nie czuje i nie chce ze mną być po 10 latach małżeństwa i 4 znajomości, na początku to był dla mnie szok wielkie rozgoryczenie, złość, smutek, żal emocje jakie mi towarzyszyły i towarzyszą do dziś są różne. Wiem jednego chciałabym uratować nasze małżeństwo. W nasz związek wdarła się rutyna, obowiązki nas może bardziej jego przerosły, sama wiem że to po części moja wina. Nie wiem co robić próbowałam rozmawiać, ale to nic nie daje im bardziej się do niego zbliżałam tym on się bardziej ode mnie odsuwał. Przez te trzy miesiące mój mąż stał się całkiem innym człowiekiem. Wieżę w niego że przemyśli i zrozumie że popełnił błąd tak mnie raniąc. Mówi że na niego nie zasługuję bo jestem wspaniałą kobietą a to on jest wszystkiemu winien, ale przecież jego sobie wybrałam z jego zaletami i wadami a teraz co mam odpuścić? Przecież można to wszystko naprawić wiem że nie będzie łatwo.
Czytam teraz książkę " Miłość potrzebuje stanowczości" mam nadzieję że uda mi jakoś przez to wszystko przejść chociaż nie jest łatwo.
modlę się aby nasze małżeństwo przetrwało i żeby mój mąż spojrzał na mnie tak jak kiedyś.
MonikaMaria3 [Usunięty]
Wysłany: 2013-06-28, 16:11
A może pomódl się za męża? Wiem, że czasami ciężko, ale pomaga. Polecam Telegram do Sw. Józefa, modlitwę do Anioła Stróża Męża... Mi pomogły i pomagają do dzis. I choc dalej się kłócimy i jest ciężko, to na pewno jest lepiej niż rok czy dwa lata temu. I też inna kwestia i porusz ten temat z mężem... Bo dziwne jest to, że łatwo oznajmia koniec miłosci. Najpierw trzeba zacząc od tego czy przypadkiem nie jest kimś zauroczony bądź też czy Cię nie zdradza. I nawet jesli Cię zdradza to i tak masz dużo większe szanse na walkę o niego niż Ci się wydaje. Dobrze, że wiesz, że to też i Twoja wina. Ale nawet to nie usprawiedliwia tego, że on chce Cię odstawic w kąt. Nie ma takiego prawa, choc może tak postąpic. Bo czasami jest tak, że wielu ludzi nie postepuje według tych właściwych zasad. Woli swoje zasady, swoje wartosci... często nie do końca prawdziwe i dobre. Wiec módl sie, módl za siebie, za niego i za wasze małżeństwo.Modlitwa rozjasnia umysł.
Jędrek [Usunięty]
Wysłany: 2013-07-03, 11:40
martusia_1970 napisał/a:
przecież jego sobie wybrałam z jego zaletami i wadami a teraz co mam odpuścić?
Też uważam, że ożeniłem się z miłości i przysięgałem szczerze...
I chociaż był okres, że szczerze znienawidziłem żonę za jej postępowanie, to dzis widze, że gdyby nie jej posunięcia nie dotarłoby do mnie jak bardzo sie myliłem.
Pracując na programie 12 kroków odkrywam siebie i zacząłem zdawać sobie sprawę ze swoich wad..... Zwłąszcza niecierpliwość i skłonność do urazy nie pozwalały mi sie normalnie porozumieć z żoną. A to, że wszystko wiedziałem najlepiej i ustawiałem wszystkich wg mojego widzimisię dolewało oliwy do ognia.
Staram sie zmieniać siebie. Bo tylko tyle mogę zrobić. Nie zmienię mojej żony. Chociaż starałem sie to robić przez wiele lat. No to się wystarałem, że ode mnie odeszła. Zmieniła się :) Tylko nie tak jak chciałem he he ...
Im więcej się angażuję w pracy nad sobą tym bardziej rośnie we mnie przekonanie, że będzie co ma być.... A ja postanowiłem być wierny mojej przysiędze małżeńskiej
JooW70 [Usunięty]
Wysłany: 2013-07-05, 10:27
Przeżywam to samo ... Głęboki, straszny kryzys realcji. Mąż nie mieszka z nami od stycznia. Utrzymuje kontakt z dziećmi, jednak ze mną - żadnego. Pomimo upływu tylu miesięcy, jest nieprzejednany w postawie zawziętego wobec mie milczenia i wrogości. Próbowałam z nim rozmawiać, jednak - bez rezultatu. Dałam sobie spokój. Boli potwornie, ponieważ mamy dwoje dorastających dzieci i jest mnóstwo tematów, które chciałabym omówić z nim, jako ojcem. Wczoraj wysłałałm mu radosną nowinę, że nasza córka dostała się do prestiżowego liceum. Byłam tak szczęśliwa, że uznałam, iż warto podzielić się tą informacją z mężem. To w końcu jej ojciec. Niestety, córa nie otrzymała jeszcze gratulacji od ojca, a ja nie otrzymałam odpowiedzi na radosnego mejla. Ale nie szaleję z tego powodu z rozpaczy. Robi to, co uważa za słuszne.
Rozumiem wszystkie Twoje odczucia, bo dokładnie przez to przechodziłam i przechodzę; ból, żal, gniew, frustracja, bezradność ... Obecnie samotność i smutek. Przechodzę przez te etapy cierpliwie, bo innej dorgi nie ma. Modlę się do Matki Boskiej o naszą rodzinę, do Jezusa o zmartwychwstanie naszego małżeństwa, ale przede wszystkim traktuję czas separacji jako czas podarowny mi, aby przepracowała w swojej duszy i sercu wiele trdunych doświadczeń, któe mocno przyczyniły się do kryzysu mojego małżeństwa. Wiem, że przede mną przed nami bardzo druga droga. Szukam pomocy, tak ja Ty, na tym forum i wsparcia ludzi, którzy przeszli bądź przechodzą przez podobne "piekło".
Dla mnie najtrudniejsze jest codzienne zmaganie się z zawziętym milczeniem męża i obojętnością na nasz los. Mąż wyjechał do pracy za granicę i kontaktuje się z dziećmi sporadycznie. Modlę się za niego i ... staram się cieszyć życiem takie jakie jest. Odkrywać w nim radość. Z
ze swojego doświadczenia mogę się podzielić taką refleksją, że nie wolno za długo tkiwć w poczuciu np. smutku czy skrzywdzenia z powodu odejścia męża. Trzeba to przeżyć, trzeba to w sobie przerobić, ale przychodzi moment, że musisz przezwyciężyć pokusę trwania w tym stanie i otworzyć się na nowe. To nowe wlace nie jest spektakularne. To może być powciąganie się od uporczywego myślenia o tym, co się wydarzyło. Np. budzenie się rano z postanoiewieniem, że zachowowam pogodę ducha, bo tego potrzebuję, a na żal pozwolę sobie podczas wieczornego spaceru. Być może to trywialnie brzmi, ale nic nie dzieje się bez odrobiny dobrej woli i samodyscypliny. Ja wraz z nadejściem dlugo oczekiwanej wiosny postanoiwłam być radosna.I wiesz co, udaje się, chociaż zdarzają się strasznie czarne chmury. Walka w naszym wypadku to przede wszystkim wysiłek na zmianie tego, co było złe w naszych słowach, reakcjach, postawach, spojrzeniu na życie. Praca nad sobą wymaga dużego wysiłku i czasu. Ja to się się nawet cieszę, że mogę być teraz sama, choć uparte milczenie męża i niemal odczuwalna fizycznie niechęć ranią mnie nadal. Ale już tego nie oceniam, nie wartościuje. Przyjmuję ze spokojem i mówię o tym Panu Jezusowi. Przekazuję to Jemu z prośbą o światło - co mam zrobić w tej sytuacji oraz niezmienną modlitwą za męża, za mnie i za zmartwychwastanie naszego małżeństwa. Po ludzku, nie dzieję się nic. Nadal separacja, marazm i brak kontaktu. Jednak w moim wnętrzu małe cuda.
POzdrawiam i życzę pogody ducha.
AWS [Usunięty]
Wysłany: 2013-07-05, 10:39
martusia_1970 napisał/a:
Mówi że na niego nie zasługuję bo jestem wspaniałą kobietą a to on jest wszystkiemu winien
Bardzo typowy zwrot. Prawie każda z ]nas go usłyszała od odchodzącego męża. Zobacz z boku jakie to perfidne - on taki wspaniałomyślny, chce Twojego dobra. Jak by go naprawdę chciał, to by nie porzucał!
[ Dodano: 2013-07-05, 10:52 ]
martusia_1970 napisał/a:
3 miesiące temu oznajmił mi że nic do mnie nie czuje i nie chce ze mną być
Niestety za takimi słowami często kryje się druga osoba. Też chciałam wierzyć, że to tylko kryzys, a okazało sie, że ma konkretne imię. Nie daj sobie tylko wmówić, że to Twoja wina. I broń Boże nie przepraszaj, bo weźmie to, jako dowód jego krzywdy. Odchodzący bardzo potrzebuje uzasadnienie swojej decyzji, ze ma prawo robić, co robi, bo przecież było mu źle. Nie ma takiego prawa! Jak coś nie pasi, to się o tym informuje i próbuje naprawiać, a nie ucieka do innego ogródka.
Kochana ucz się na cudzych błędach, bo mniej bolą! I nie próbuj mu niczego tłumaczyć, czy wpływać na jego decyzję. On Cię teraz nie słyszy, bo napisał już dla siebie scenariusz, a Ciebie w nim nie ma. Jedno co możesz zrobić, to odsunąć się, bo im więcej będziesz naciskać, tym bardziej będzie uciekał! Zajmij się sobą, stań się bardziej tajemnicza, nie pokazuj, jak bardzo Cie boli. Nie dawaj mu satysfakcji, jakim był skarbem, bo teraz na to nie zasługuję depcząc i opluwając sakrament małżenstawa. I broń Boże nie żebrz u kata o miłość, bo to tylko odbierze Ci godność i spokój, a niczego nie osiągniesz. Raczej po miłość idź do Jezusa w Ogrójcu. Tam był prawdziwy dowód Miłości!!!
[ Dodano: 2013-07-05, 10:58 ]
martusia_1970 napisał/a:
Wieżę w niego
Ty wierz w Boga, a na człowieku nie buduj swojego świata, bo człowiek potrafi tylko ranić. Nie tylko Twój mąż, ale Ty, ja, każdy! Zacznij budować siebie na "skale", którą jest Jezus, a poradzisz sobie z tym kryzysem. Jednego musisz być świadoma, to nie będzie szybko!Bóg potrzebuje czasu, by najpierw oczyścić twoje serce, a później zajmie się Twoim pogubionym i błądzącym mężem. Na pewno Cię nie zostawi z tym cierpieniem samą!
[ Dodano: 2013-07-05, 11:07 ]
JooW70 napisał/a:
Modlę się do Matki Boskiej o naszą rodzinę, do Jezusa o zmartwychwstanie naszego małżeństwa, ale przede wszystkim traktuję czas separacji jako czas podarowny mi, aby przepracowała w swojej duszy i sercu wiele trdunych doświadczeń, któe mocno przyczyniły się do kryzysu mojego małżeństwa.
To jest naprawdę czas nam podarowany! Zabrzmię może prowokacyjnie, ale ja już dziękuję Bogu za ten kryzys, bo był dla mnie czasem rozwoju duchowego. A mąż? No cóż dalej na manowcach, ale już mu nie jest tak dobrze tam, jak na początku. Cierpliwie czekam, aż jego ból będzie większy od przyjemności, bo tylko wtedy jest szansa, że coś zrobi ze swoim życiem. A jak nie ? No cóż - oddaje Bogi i w Nim szukam pociechy, wsparcia i siły do trwania w przysiędze małżeńskiej - z mężem, czy bez niego.
Jędrek [Usunięty]
Wysłany: 2013-07-12, 09:18
JooW70 napisał/a:
Wczoraj wysłałałm mu radosną nowinę, że nasza córka dostała się do prestiżowego liceum. Byłam tak szczęśliwa, że uznałam, iż warto podzielić się tą informacją z mężem.
A moja kochana żonka zachowywała się tak jakby mnie nie było. Nie informowała mnie o niczym związanym z dziećmi. Jak sam bym się nie zainteresował, to skubana by się nawet nie zainteresowała czy żyję.... Taka wredna baba... Al- Anonka zakichana.
no to ja się interesowałem. Dzwoniłem. Pytałem, kiedy mogę wziąć dzieci....
Z własnej inicjatywy przelewałem jej kasy tyle ile uznałem przed komunia młodszego syna...... Bo przecież franca nie powie, że czegoś potrzebuje. :) Tak mnie traktowała moja kochająca (mam nadzieję) żona.
twardy [Usunięty]
Wysłany: 2013-07-12, 09:23
Jędrek napisał/a:
Bo przecież franca nie powie, że czegoś potrzebuje
Jędrek, no co Ty? Nerwy Ci puściły?
Jędrek [Usunięty]
Wysłany: 2013-07-12, 09:27
twardy napisał/a:
Jędrek, no co Ty? Nerwy Ci puściły?
Odzwierciedlam swoje nastroje z czasu jak mnie to doprowadzało do szału.... znaczki :) :) :) (tzw. uśmiechnięte buźki) mają za zadanie określić, że pisze tak w ramach dowcipu sytuacyjnego :)
Bo Al- Anonki to bardzo zaangażowane w trzeźwienie swoich mężów kobity. I nie dadzą się omamić półśrodkami :)
twardy [Usunięty]
Wysłany: 2013-07-12, 09:29
A już myślałem, że to Twoje obecne odczucia.
martusia_1970 [Usunięty]
Wysłany: 2013-07-12, 10:00
Jędrek napisał/a:
JooW70 napisał/a:
Wczoraj wysłałałm mu radosną nowinę, że nasza córka dostała się do prestiżowego liceum. Byłam tak szczęśliwa, że uznałam, iż warto podzielić się tą informacją z mężem.
A moja kochana żonka zachowywała się tak jakby mnie nie było. Nie informowała mnie o niczym związanym z dziećmi. Jak sam bym się nie zainteresował, to skubana by się nawet nie zainteresowała czy żyję.... Taka wredna baba... Al- Anonka zakichana.
no to ja się interesowałem. Dzwoniłem. Pytałem, kiedy mogę wziąć dzieci....
Z własnej inicjatywy przelewałem jej kasy tyle ile uznałem przed komunia młodszego syna...... Bo przecież franca nie powie, że czegoś potrzebuje. :) Tak mnie traktowała moja kochająca (mam nadzieję) żona.
..............a jak byś chciał żeby zachowywała się twoja żona, jakie masz wyobrażenia o waszym związku.
Przecież czasami robimy różne rzeczy nieświadomie nie mając zielonego pojęcia o tym czy kogoś ranimy czy nie. Ja teraz staram się ważyć słowa. Zawsze starałam się żyć tak żeby nikt przezemnie nie płakał.
katalotka72 [Usunięty]
Wysłany: 2013-07-12, 10:13
ja mysle, ze zona Jedrka swietnie stawiala granice, odwrocila sie do niego plecami zeby mogl zdrowiec i wykazywac zaangazowanie
moze w tym troche zlosci do niego bylo, ale najwazniejsze, ze przynioslo efekty
zaluje, ze ja po zdradzie meza nie umialam stawiac granic i pokazac palcem "drzwi", opamietanie przyszlo duzo za pozno.....
martusia_1970 [Usunięty]
Wysłany: 2013-07-12, 10:15
Ja teraz nie wiem jak się zachowywać co mówić jakich słów używać, miotam się z tą moją bezsilnością. Mój mąż stał się samo wystarczalny o nic minie nie prosi, żyjemy obok siebie, nie wiem jak mam rozbić ten gruby pancerz.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Nie daj sobie tylko wmówić, że to Twoja wina. I broń Boże nie przepraszaj, bo weźmie to, jako dowód jego krzywdy. Odchodzący bardzo potrzebuje uzasadnienie swojej decyzji, ze ma prawo robić, co robi, bo przecież było mu źle. Nie ma takiego prawa! Jak coś nie pasi, to się o tym informuje i próbuje naprawiać, a nie ucieka do innego ogródka.
