Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
zwłaszcza zwróć uwagę "nie naiwność"
w imię "miłości" nie możesz dać się poniewierać czy krzywdzić
Kaja 112233 [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-25, 20:15
Bardzo przepraszam Was Kochani, iż zajęłam Waszą uwagę swoim beznadziejnym życiem i problemami z nim związanymi. Chyba jednak niepotrzebnie na tym forum próbuję się trochę uspokoić i wyciszyć. Większość z Was uważa, że idealizuję związek, mam zerową samoocenę i generalnie wszystko interpretuję nie tak jak należy. Nic niestety nie poradzę na to, iż skoro raz wybrałam męża nie potrafię tak łatwo się pogodzić z jego stratą. Ja doskonale wiem, że on wybrał kogoś innego nie mnie i naszego synka tylko myślę, że Bogu to się raczej nie podoba. Myślałam, iż to jest właściwe forum aby dostać trochę nadziei na kolejny dzień. Jeszcze raz dziękuję za wszystkie odpowiedzi, myślę, iż nie będę zabierać już Waszego czasu skoro jestem tak beznadziejna, a sytuacja raczej się nie zmieni z tego co widzę. Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie.
grzegorz_ [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-25, 20:29
"Jeszcze raz dziękuję za wszystkie odpowiedzi, myślę, iż nie będę zabierać już Waszego czasu skoro jestem tak beznadziejna "
Nie można tak pisać Kaja !!!
Jesteś skrzywdzona, smutna, a nie beznadziejna !!!
Staramy się pisać jak widzimy Twoją sytuację " z boku".
Powinnaś pomyśleć więcej o sobie i o swoim dziecku.
kenya [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-25, 20:44
Kaja bardzo, ale to bardzo Ci współczuję.
To naprawdę przerażające być tak uzależnioną od kogokolwiek, jak ty jesteś od swojego męża.
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-25, 21:50
Cytat:
Bardzo przepraszam Was Kochani
.............. "kochanych" się nie porzuca
Człowiek , jako istota społeczna ,
z zamysłu Bożego
uzależnionym jest
od dnia pierwszego do ostatniego .
Kaja 112233 [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-25, 22:34
Proszę mnie zrozumieć ja przeszłam już kilka etapów od dnia kiedy mąż się wyprowadził, nie będę tego wszystkiego przytaczać , bo to nie ma sensu. Ja mam świadomość co się stało, po dwóch latach próbuję zrozumieć dlaczego tak się stało i naprawdę zdaję sobie sprawę, że nie tylko on jest winny, ale ja również ponoszę za to odpowiedzialność. Naprawdę ja nie liczę na to, że jutro przyjdzie i powie, że zbłądził, zbyt wiele się wydarzyło. Napisałam do Was (nie wiem już jak mam się zwracać skoro "Kochani" to nietrafione słowo) ponieważ wiem, że wiele osób ma za sobą podobne doświadczenia, chciałam dowiedzieć się jak na chwilę obecną mam traktować męża i to co się dzieje w moim życiu. Być może zbyt chaotycznie opisuję swoje odczucia i stąd te głosy krytyki. Mnie tak naprawdę mojego męża jest też żal ponieważ widzę jaką przemianę przeszedł od czasu kiedy rozstał się z nami i naprawdę mimo tego wszystkiego co się stało boli jak bliski człowiek powoli zmierza na dno. Codziennie wiele czasu spędzam z dzieckiem i wiem, że w żaden sposób nie jestem w stanie zastąpić mu nas obojga, ale bardzo się staram. Przyznam szczerze, że nie bardzo rozumiem stanowisko niektórych z Was. Chyba nie będę już bardziej drążyć tego tematu. Zawsze myślałam, iż wybaczenie to to do czego w mojej sytuacji powinno się dążyć i dzięki czemu można odzyskać spokój a , mąż jest jeden do końca życia. Nie bardzo rozumiem niektóre posty, bo nigdy nie mówiłam iż byliśmy małżeństwem idealnym, ja tez jestem tylko człowiekiem, czy jestem uzależniona od męża? Trudno powiedzieć być może jestem zbyt samokrytyczna i za bardzo go kocham, tak jak kocha się tylko ta jedyną osobę na świecie, pewnie znowu komuś nie spodoba się zwrot " za bardzo kochać". Tak więc może jest za mało dojrzała by tu dyskutować. Jeszcze raz bardzo dziękuję. Wszystkim Wam, którzy przeżywacie podobne lub zupełnie inne próby życzę z całego serca siły i wiary, że jednak kiedyś nadejdzie dzień, że wszystko się zmieni i jeszcze poczujemy się szczęśliwi. Nikogo nie chcę porzucać, bo wiązałam wielkie nadzieje z tym forum, ale po prostu na razie muszę się wycofać.
Anna S [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-25, 22:48
kenya napisał/a:
Kaja bardzo, ale to bardzo Ci współczuję.
To naprawdę przerażające być tak uzależnioną od kogokolwiek, jak ty jesteś od swojego męża.
Ja tez dolanczam sie do wspolczucia . Podaje Ci tez swiecki link , zajrzyj tam i wroc do nas . Czekamy na Ciebie . Pozdrawiam milo
http://www.kobieceserca.pl/
mario [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-25, 23:04
Przykro się czyta, jak co niektórzy z "wielką miłością" przystąpili do dogłębnej analizy i "rozebrali" na czynniki pierwsze wszystkie słowa Kai. Kilka wpisów i Kaja uciekła z forum, bo po prostu zamiast wsparcia dowiedziała się o tym że jest uzależniona, porównana do np. alkoholika. Sorki, ale nawet jak tak jest, to może warto było lepiej Kaję poznać i Jej sytuację a potem oceniać a nie po pierwszym wpisie odstraszać.
Kaja, zostań na forum i na stronie głównej SYCHAR i po prostu czytaj. Znajdziesz wiele mądrych tekstów i historii innych ludzi, porównaj je do siebie i spróbuj przeanalizować z Bogiem swojej życie. Nie ma lepszej pomocy od pomocnej dłoni Boga samego, tylko wyciąg do Niego swoje dłonie i proś o łaski, On nie odmawia proszącym Go szczerze.
koniczynka [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-25, 23:33
Kaju, nie wiem czy powinnam się wypowiadać w twoim temacie bo nie miałam nigdy tak poważnego kryzysu. Ale czego oczekiwałaś po tym forum? Tego, że ci ktoś powie, że dobrze robisz zadręczając się?
chciałam dowiedzieć się jak na chwilę obecną mam traktować męża i to co się dzieje w moim życiu.
Z tego co pobieżnie przeczytałam dostałaś bardzo jasne wskazówki: zajmij się dzieckiem i sobą. Za męża się módl, kochaj i czekaj. Ale niech to czekanie nie zajmuje ci całego życia! Krzywdzisz w ten sposób samą siebie i syna także. Nie wiem nawet jak do ciebie pisać bo wszystko odbierasz jako ataki na swoją osobę. A tu naprawdę każdy chce ci pomóc! Twój mąż jest niestety niedojrzały. On ma obowiązek płacić alimenty na dziecko i jeśli się od tego obowiązku uchyla ty musisz założyć sprawę o alimenty i zmusić go do odpowiedzialnego zachowania. Nie możesz na wszystko się godzić, wszystkiego oddawać bo "nie chcesz walczyć, bo kochasz męża". A syna kochasz? W imię miłości do męża pójdziesz z dzieckiem "na bruk" i będziecie żyć w nędzy?
Mąż powiedział mi także, że ona jest zawsze w bardzo dobrym humorze, jest miła i z nią życie wygląda inaczej
No właśnie, a ty jesteś zawsze w bardzo dobrym humorze? Z tego co tu piszesz nic takiego nie wynika. Dokąd będziesz skupiać całą swoją energię na mężu dotąd będziesz kobietą zmęczoną, smutną, "bezbarwną", desperatką. I nie mam tu na myśli tego, że masz udawać kogoś kim nie jesteś byle mąż wrócił. Masz być sobą, ale tą "lepszą" wersją siebie, tą sprzed rozwodu i tych wszystkich przykrych doświadczeń. Jeśli chcesz mądrze kochać męża (lub kogokolwiek innego) musisz najpierw pokochać samą siebie. To wszystko jest bardzo trudne ale Bóg leczy wszystkie rany i czyni wielkie cuda. Jeśli taka będzie Jego święta wola maz wróci i będziecie znów razem. Bóg pragnie przede wszystkim naszego dobra wiecznego co nie zawsze jest tożsame z dobrem doczesnym. Dlatego nie możesz "zawiesić swojego życia na kołku" do czasu aż wróci mąż, bo co jeśli opamięta sie za 40 lat?
Z Bogiem
mare1966 [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-25, 23:58
Cytat:
Przecież dzięki Bogu poznaliśmy się, pobraliśmy się, dlaczego teraz musimy być osobno? Czy Bóg pozwoli nam jeszcze kiedyś być razem? Czy przeznaczeniem mojego męża jest tamta kobieta, a my co ze mną i naszym synkiem?
Na tej stronie jest krótkie kazanie
z 10 lutego 2013 roku .
Chyba pada tam odpowiedź na to pytanie .Kazanie z niedzieli 10.02.2013
Radosław [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-26, 09:51
mare1966, Jestem nowy , nie wiem jeszcze jak tu sie poruszać. Prośba jak odszukac Kazanie z 10,02,2013.
Anna S [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-26, 10:37
mario napisał/a:
. Kilka wpisów i Kaja uciekła z forum, bo po prostu zamiast wsparcia dowiedziała się o tym że jest uzależniona.
Pamietam jak moja kolezanka kiedy uslyszala o raku od lekarza uciekla z gabinetu , zamknela sie w czterech scianach niedopuszczajac nikogo do siebie . Miala wybor podjac leczenie lub czekac i zyc w fikcji ze wszystko bedzie dobrze . Dzieki Bogu podjela trudne leczenie , operacje , chemie i od tego czasu , a to juz 12 lat ma sie dobrze . Kaja ja wspieram Cie modlitwą o podjecie wlasciwej dla siebie decyzji . Pozdrawiam Anna
salomonka35 [Usunięty]
Wysłany: 2013-02-26, 10:40
Radosław napisał/a:
Jestem nowy , nie wiem jeszcze jak tu sie poruszać. Prośba jak odszukac Kazanie z 10,02,2013.
i przewijaj powili stronę do dołu
( jest pod tym z 17 lutego )
będzie tak :
Kazanie z niedzieli 10.02.2013
Brak komentarzy.
Kazanie 10 luty… tu kliknij i otworzy się czarny panel odtwarzacza webplayer
i w trójkącik
P.s. Nie jest to jakieś "super kazanie" ( moim zdaniem )
ale gdzieś w połowie ...... chyba pada odpowiedź , ze 2-3 zdania raptem
- przypadek opuszczenia małżonka ( żony czy męża ) .
Ok.
Poczytałem jeszcze raz wątek .
Mam takie przemyślenia , może trafione , może nie .
Kaja czuła się być może jakby osamotniona , niezrozumiana ,
w tym trwaniu , "walce" o małżeństwo .
Upłynęło juz sporo czasu i straciła sporo siły .
Żyje tą jedną sprawą , bardzo chce , ale ....... nic już w sumie nie może .
Zrobiła już wszystko co mogła wcześniej .
Pozostaje modlitwa już chyba tylko .
Wydaje się być osobą conajmniej wrażliwą ,
do tego ewidentnie poranioną .
W pierwszym kontakcie bardziej potrzebowała zatem .......... "przytulenia"
niż analizy sytuacji czy porad .
............jeżeli tak było , rozumiem jej reakcję
( mam nadzieję , że jednak forum nie opuści , z dystansu obserwując )
Każdy "nowy" zwykle spodziewał się "nie zupełnie tego od nas"
Jedni się "odszczekują" , inni obrażają , jeszcze inni uciekają .
Nie widzimy osoby , jak się zachowuje ,
nie słyszymy intonacji głosu itd.
......... tylko słowa , czyli nikłą cześć "przekazu"
ale czy może być inaczej ?
Ostatnio zmieniony przez mare1966 2013-02-26, 11:36, w całości zmieniany 2 razy
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
)
