[krasnobar]

[salomonka35]

Jokina napisała:
,, Wydaje mi się iż ona w znacznym stopniu przyczyną naszych małżeńskich problemów które doprowadziły do zdrady.'' Mowa o depresji. Chciałam zauważyć, że depresja nie jest przyczyną problemów ale skutkiem. To, co się działo z Twoim mężem (apatia, brak mobilizacji do działania, szukanie zapomnienia i wytchnienia w alkoholu, niezadowolenie, chęć wyprowadzki, szukanie samotności) to skutek czegoś. Jak dla mnie wyglada to na to, że mąż żyje jakby w rozkroku. Sam nie wie, czego chce. I dopóki sie nie dowie, nic się nie zmieni.

Jokina napisała:
,, Wydaje mi się iż ona w znacznym stopniu przyczyną naszych małżeńskich problemów które doprowadziły do zdrady.'' Mowa o depresji. Chciałam zauważyć, że depresja nie jest przyczyną problemów ale skutkiem. To, co się działo z Twoim mężem (apatia, brak mobilizacji do działania, szukanie zapomnienia i wytchnienia w alkoholu, niezadowolenie, chęć wyprowadzki, szukanie samotności) to skutek czegoś. Jak dla mnie wyglada to na to, że mąż żyje jakby w rozkroku. Sam nie wie, czego chce. I dopóki sie nie dowie, nic się nie zmieni.

[nałóg]

Za zdradę odpowiedzialnosć ponosi ten co zdradza,ale za kryzys odpowiedzialność ponoszą obie strony.
Czy to się komuś podoba czy nie........ tylko tak trudno ujrzeć i przyjąć ,że ma się swój udział w kryzysie.
Ci porzuceni faceci.....ale i te porzucone kobiety.....

J.Pulikowski na jednym z wykadów postawił tezę że za wejście w uzależnienie współmałżonka (chodziło o męża) może w znacznym stopniu stać też i żona.

Prawdą jest ,że KOBIETY OD DNIA ŚLUBU CHCA ZMIENIAĆ SWOICH WYBRANKÓW(WSPÓŁMAŁŻONKÓW) a mężczyżni woleli by ich współmałżonki pozostały nie zmienione ....były miłe...zalotne...powabne...pieknie wyglądające.......ale i żeby był obiad..... i dzieci zadbane i dom posprzątany..... i gotowośc do seksu......

Depresja jest dość częstym a nawet bardzo częstym połączeniem z alkoholizmem

Kenya........ podobnie odnosiłaś/odnosisz sie do meża? jak do Krasnobara?
PD

Za zdradę odpowiedzialnosć ponosi ten co zdradza,ale za kryzys odpowiedzialność ponoszą obie strony.
Czy to się komuś podoba czy nie........ tylko tak trudno ujrzeć i przyjąć ,że ma się swój udział w kryzysie.
Ci porzuceni faceci.....ale i te porzucone kobiety.....

J.Pulikowski na jednym z wykadów postawił tezę że za wejście w uzależnienie współmałżonka (chodziło o męża) może w znacznym stopniu stać też i żona.

Prawdą jest ,że KOBIETY OD DNIA ŚLUBU CHCA ZMIENIAĆ SWOICH WYBRANKÓW(WSPÓŁMAŁŻONKÓW) a mężczyżni woleli by ich współmałżonki pozostały nie zmienione ....były miłe...zalotne...powabne...pieknie wyglądające.......ale i żeby był obiad..... i dzieci zadbane i dom posprzątany..... i gotowośc do seksu......

Depresja jest dość częstym a nawet bardzo częstym połączeniem z alkoholizmem

Kenya........ podobnie odnosiłaś/odnosisz sie do meża? jak do Krasnobara?
PD

[salomonka35]

Jokina pisze;
,, Mąż po kilkumiesięcznych dylematach, w sytuacji kiedy ja mocno przycisnęłam go do muru i zażądałam ostatecznej decyzji albo ja albo ona, postanowił zakończyć tamten romans.''
To była Twoja walka o małzeństwo. Nie Twojego męża. On tylko przyparty do muru wrócił na łono rodziny. Ale bez przekonania o słuszności tej decyzji.

,, Ale od razu mi mówił że on już nigdy nie będzie szczęśliwy, że kawałek jego serca umarło.''
No to teraz zrobi ci na złość. Wrócił ale będziesz oglądała jego zasmuconą, zamyśloną twarz. Twarz na której nie widać uśmiechu. Oczy, które zgasły. On jest nieszczęśliwy więc ty też będziesz.
Ja tak to widzę. I jak widzisz, nie wytrzymał długo. To bardzo zły sygnał, jeśli mąż mówi, że dobrze mu, gdy Ciebie i dzieci nie ma w domu. To smutne.
Ja pozwoliłabym mu na własny, nieprzymuszony wybór. Chyba teraz to właściwie zrobiłaś.

Jokina pisze;
,, Mąż po kilkumiesięcznych dylematach, w sytuacji kiedy ja mocno przycisnęłam go do muru i zażądałam ostatecznej decyzji albo ja albo ona, postanowił zakończyć tamten romans.''
To była Twoja walka o małzeństwo. Nie Twojego męża. On tylko przyparty do muru wrócił na łono rodziny. Ale bez przekonania o słuszności tej decyzji.

,, Ale od razu mi mówił że on już nigdy nie będzie szczęśliwy, że kawałek jego serca umarło.''
No to teraz zrobi ci na złość. Wrócił ale będziesz oglądała jego zasmuconą, zamyśloną twarz. Twarz na której nie widać uśmiechu. Oczy, które zgasły. On jest nieszczęśliwy więc ty też będziesz.
Ja tak to widzę. I jak widzisz, nie wytrzymał długo. To bardzo zły sygnał, jeśli mąż mówi, że dobrze mu, gdy Ciebie i dzieci nie ma w domu. To smutne.
Ja pozwoliłabym mu na własny, nieprzymuszony wybór. Chyba teraz to właściwie zrobiłaś.

[porzucona_33]

Cytat:

Kenya........ podobnie odnosiłaś/odnosisz sie do meża? jak do Krasnobara?

Niepotrzebnie atakujesz w ten sposób, robisz jakieś insynuacje. Każdy ma prawo do swoich poglądów, a Kenya i Krasnobar bardzo się różnią w spojrzeniu na życie, stąd taka ostra dyskusja. Ja nie widzę nic złego w jej postach, odnosi się do niego normalnie, z szacunkiem po prostu ma zupełnie inne poglądy i swoje argumenty.

Ja bardzo lubię twoje wpisy Kenya, jesteś inteligentną osobą, racjonalnie patrzącą na życie. Aczkolwiek myślę, że ktoś cię bardzo zranił i nosisz tą krzywdę w sobie. Masz rację ze wszystkim co piszesz, bez sensu jest kogoś mamić wizją męża który pobłądził ale na pewno kocha, ale czasami na pewnych etapach ludziom potrzebna jest nadzieja, pocieszenie, trochę wiary w dobro w ludziach, gdy przeżywają ciężką sytuację. Jak mąż ma odejść to i tak odejdzie, ale gdy człowiekowi ciężko, wali się cały świat, jakakolwiek nadzieja po prostu dodaje otuchy i pomaga się podnieść. Myślę, że każdy powinien we własnym zakresie ocenić swoją sytuację i rady, które dostaje na forum. Można dać małżonkowi szansę, przebaczyć, przeczekać przez pewien czas ale jak nie widać poprawy to nie ma sensu dalej brnąć w to samo. Ale to są już indywidualne wybory każdego człowieka. Jeżeli z jakiś powodów nadal akceptuje zdrady, czeka na cud również ma do tego prawo.

Cytat:

Kenya........ podobnie odnosiłaś/odnosisz sie do meża? jak do Krasnobara?

Niepotrzebnie atakujesz w ten sposób, robisz jakieś insynuacje. Każdy ma prawo do swoich poglądów, a Kenya i Krasnobar bardzo się różnią w spojrzeniu na życie, stąd taka ostra dyskusja. Ja nie widzę nic złego w jej postach, odnosi się do niego normalnie, z szacunkiem po prostu ma zupełnie inne poglądy i swoje argumenty.

Ja bardzo lubię twoje wpisy Kenya, jesteś inteligentną osobą, racjonalnie patrzącą na życie. Aczkolwiek myślę, że ktoś cię bardzo zranił i nosisz tą krzywdę w sobie. Masz rację ze wszystkim co piszesz, bez sensu jest kogoś mamić wizją męża który pobłądził ale na pewno kocha, ale czasami na pewnych etapach ludziom potrzebna jest nadzieja, pocieszenie, trochę wiary w dobro w ludziach, gdy przeżywają ciężką sytuację. Jak mąż ma odejść to i tak odejdzie, ale gdy człowiekowi ciężko, wali się cały świat, jakakolwiek nadzieja po prostu dodaje otuchy i pomaga się podnieść. Myślę, że każdy powinien we własnym zakresie ocenić swoją sytuację i rady, które dostaje na forum. Można dać małżonkowi szansę, przebaczyć, przeczekać przez pewien czas ale jak nie widać poprawy to nie ma sensu dalej brnąć w to samo. Ale to są już indywidualne wybory każdego człowieka. Jeżeli z jakiś powodów nadal akceptuje zdrady, czeka na cud również ma do tego prawo.

[jokina]

Salomonka bardzo słusznie zauważyłaś pisząc „mąż żyje jakby w rozkroku. Sam nie wie czego chce” Od razu przy okazji zapytałam się męża i wiesz co mi odpowiedział. Powiedział sam od paru miesięcy zadaje sobie to pytanie i nie umie na nie znaleźć odpowiedzi. Nic więcej nie był w stanie mi powiedzieć.
Natomiast nie jest dla mnie problemem że mąż mówi że dobrze mu gdy mnie i dzieci nie ma w domu. Nawet jak między nami dobrze się układało zawsze lubił pobyć w domu w samotności. On jest jedynakiem, mając ok. 10 lat przeprowadził się do innego miasto. Szkołę miał na innym osiedlu, dzieci w jego wieku nie było w okolicy. Przyzwyczaił i polubił samotność. Jak dzieci były małe w domu zawsze było gwarno i coś się działo , tęsknił do ciszy i samotności dlatego lubił jak wyjeżdżaliśmy bez niego do rodziny. Nawet jak byliśmy po ślubie i ja nie mogła pojechać z nim w góry, sam przez kilka dni chodził po szlakach. Dla nie byłaby to katorga.
Nie wiem dlaczego, niby wiem że powinnam się do niego obecnie odseparować dać mu czas na przemyślenia ale nie potrafię go stanowczo wypraszać z domu. Przed wyprowadzką prosiłam go aby wychodził z naszego domu przed moim powrotem z pracy. Tam gdzie mieszka nie ma Internetu, więc w ciągu dnia często jest w domu i z niego korzysta. W zeszły poniedziałek był w domu cały dzień i noc. W piątek tak samo. Przypomniałam mu że inaczej się umawialiśmy. Powiedział że musi koniecznie wieczorem wysłać CV. Nie zrobił tego w piątek, sobotę dopiero w niedzielę się zabrał do tego więc siedział z nami do późnego wieczora. Ja nie miałam siły go wyprosić. Było naprawdę sympatycznie. Mam wrażeni że obydwoje zachowujemy się jak małe dzieci bawiące się w berka. Jedno ucieka a drugie go goni. I tak na zmianę.

Salomonka bardzo słusznie zauważyłaś pisząc „mąż żyje jakby w rozkroku. Sam nie wie czego chce” Od razu przy okazji zapytałam się męża i wiesz co mi odpowiedział. Powiedział sam od paru miesięcy zadaje sobie to pytanie i nie umie na nie znaleźć odpowiedzi. Nic więcej nie był w stanie mi powiedzieć.
Natomiast nie jest dla mnie problemem że mąż mówi że dobrze mu gdy mnie i dzieci nie ma w domu. Nawet jak między nami dobrze się układało zawsze lubił pobyć w domu w samotności. On jest jedynakiem, mając ok. 10 lat przeprowadził się do innego miasto. Szkołę miał na innym osiedlu, dzieci w jego wieku nie było w okolicy. Przyzwyczaił i polubił samotność. Jak dzieci były małe w domu zawsze było gwarno i coś się działo , tęsknił do ciszy i samotności dlatego lubił jak wyjeżdżaliśmy bez niego do rodziny. Nawet jak byliśmy po ślubie i ja nie mogła pojechać z nim w góry, sam przez kilka dni chodził po szlakach. Dla nie byłaby to katorga.
Nie wiem dlaczego, niby wiem że powinnam się do niego obecnie odseparować dać mu czas na przemyślenia ale nie potrafię go stanowczo wypraszać z domu. Przed wyprowadzką prosiłam go aby wychodził z naszego domu przed moim powrotem z pracy. Tam gdzie mieszka nie ma Internetu, więc w ciągu dnia często jest w domu i z niego korzysta. W zeszły poniedziałek był w domu cały dzień i noc. W piątek tak samo. Przypomniałam mu że inaczej się umawialiśmy. Powiedział że musi koniecznie wieczorem wysłać CV. Nie zrobił tego w piątek, sobotę dopiero w niedzielę się zabrał do tego więc siedział z nami do późnego wieczora. Ja nie miałam siły go wyprosić. Było naprawdę sympatycznie. Mam wrażeni że obydwoje zachowujemy się jak małe dzieci bawiące się w berka. Jedno ucieka a drugie go goni. I tak na zmianę.

[salomonka35]

[jokina]

Był z nami cały piątek, sobotę i niedzielę. Napisałam było sympatycznie bo faktycznie tak było. Jak by ktoś z zewnątrz , nie znający naszych problemu, nas obserwował to by stwierdził „cóż za fajna rodzina „ . Ja wprawdzie cały czas się zastanawiałam dlaczego on nie robi tego co chciał koniecznie zrobić w piątek wieczorem ale stwierdziłam że nie będę mu zwracać uwagi.
Masz rację powinnam teraz cierpliwie czekać ale nie jest to łatwe. Jestem już mocno zmęczona całą sytuacją. Wydaje mi się że łatwiej mu będzie podjąć decyzję dotyczącą swojego życia jak faktycznie chociaż na jakiś czas przestaniemy się spotykać.
Wczoraj wieczorem wysłałam mu SMS „tęsknię, przytulam” dziś mi napisał „ nie tęsknij wieczorem tylko przywitaj się ze mną po pracy” „mówiłem Ci że lubię ten moment jak wracasz, twój popołudniowy zapach jak wracasz z pracy... potem on gdzieś niknie..” Nie wiem czy dobrze ale mu odpisałam „serce kocha i dąży do spotkań, rozum przypomina, broń się nie dopuszczaj do spotkań abyś nie cierpiała”

Był z nami cały piątek, sobotę i niedzielę. Napisałam było sympatycznie bo faktycznie tak było. Jak by ktoś z zewnątrz , nie znający naszych problemu, nas obserwował to by stwierdził „cóż za fajna rodzina „ . Ja wprawdzie cały czas się zastanawiałam dlaczego on nie robi tego co chciał koniecznie zrobić w piątek wieczorem ale stwierdziłam że nie będę mu zwracać uwagi.
Masz rację powinnam teraz cierpliwie czekać ale nie jest to łatwe. Jestem już mocno zmęczona całą sytuacją. Wydaje mi się że łatwiej mu będzie podjąć decyzję dotyczącą swojego życia jak faktycznie chociaż na jakiś czas przestaniemy się spotykać.
Wczoraj wieczorem wysłałam mu SMS „tęsknię, przytulam” dziś mi napisał „ nie tęsknij wieczorem tylko przywitaj się ze mną po pracy” „mówiłem Ci że lubię ten moment jak wracasz, twój popołudniowy zapach jak wracasz z pracy... potem on gdzieś niknie..” Nie wiem czy dobrze ale mu odpisałam „serce kocha i dąży do spotkań, rozum przypomina, broń się nie dopuszczaj do spotkań abyś nie cierpiała”

[salomonka35]

[Izka]

Cytat:

Wczoraj wieczorem wysłałam mu SMS „tęsknię, przytulam” dziś mi napisał „ nie tęsknij wieczorem tylko przywitaj się ze mną po pracy” „mówiłem Ci że lubię ten moment jak wracasz, twój popołudniowy zapach jak wracasz z pracy... potem on gdzieś niknie..” Nie wiem czy dobrze ale mu odpisałam „serce kocha i dąży do spotkań, rozum przypomina, broń się nie dopuszczaj do spotkań abyś nie cierpiała”

To jest naprawdę piękne Nie zaprzepaść tego.

Cytat:

Wczoraj wieczorem wysłałam mu SMS „tęsknię, przytulam” dziś mi napisał „ nie tęsknij wieczorem tylko przywitaj się ze mną po pracy” „mówiłem Ci że lubię ten moment jak wracasz, twój popołudniowy zapach jak wracasz z pracy... potem on gdzieś niknie..” Nie wiem czy dobrze ale mu odpisałam „serce kocha i dąży do spotkań, rozum przypomina, broń się nie dopuszczaj do spotkań abyś nie cierpiała”

To jest naprawdę piękne Nie zaprzepaść tego.

[jokina]

Salomonka pod wpływem Twojego wpisu
„Nie wiem, co takie wypraszanie z domu miałoby przynieść dobrego.” przedwczoraj postanowiłam go zaskoczyć. Normalnie jak wie o której wracam z pracy to w ostatniej chwili wychodzi z domu. W środę musiałam wróciłam trochę wcześniej z pracy. Był zaskoczony że wcześniej nie zadzwoniłam i mu o tym nie powiedziałam. Miło spędziliśmy razem wieczór. Wczoraj też mnie zaskoczył. O 17 musiał syna zawieść na dworzec. Zajęło to mu ok 30 min.(zazwyczaj przed wyjściem coś je w domu) Zadzwonił do mnie i spytał się czy może wrócić do domu zjeść bo nie zdążył. Wiedział że w takiej sytuacji znowu się spotkamy. Ja go zaskoczyłam i powiedziałam że oczywiście może. Siedzieliśmy razem do 21. Dodatkowo mnie zaskoczył że kupił mi żonkile. Kwiaty do niego bardzo rzadko dostaje. Ostatni kilkakrotnie mu przypominałam mu o psycholog ,miał do niej zadzwonić w spawie spotkania razem ze mną. Jakoś ciągle nie mógł się do tego zabrać (zwlekał gdyż kazała mu się zapisać do AA czego do tej pory nie zrobił). Wreszcie wczoraj zajął się tą sprawą i okazało się że przegapił swoje indywidualne spotkanie. Bardzo mnie to zmartwiło, bo ja nie rozumiem jak można o tak ważnej wizycie zapomnieć. A może nie zapomniał tylko nie chciał iść? Ostatnio był mało zadowolony z wizyty. Wczoraj zadzwonił i jesteśmy umówieni na 13 III. Bardzo się cieszę gdyż ja naprawdę bez jej wskazówek nie wiem już jak mam się zachowywać aby ratować jego i nasze małżeństwo.
Ja przez ostatnie 2 lata bardzo się zmieniłam, zupełnie inaczej reaguję na pewne problemy małżeńskie ale to jednak chyba za mało jeśli mąż się wyprowadził i męczy się jeśli z nami mieszka ciągle. Mąż widzi i docenia moje zmiany, ale nie potrafi powiedzieć i udzielić mi wskazówek co jeszcze musi się zmienić aby było miedzy nami dobrze. Psycholog na wcześniejszy spotkaniach zauważyła że on tak samo jak jego mama w jej małżeństwie mnie się podporządkował . To ja pomimo że on miał inne zdanie nt ważnych spraw ( ilość dzieci, miejsce zamieszkania) decydowałam w naszym małżeństwie. On teraz chyba chce być wolny, móc decydować sam za siebie. Ale to są tylko moje przypuszczenia, wiem że musi być psychologiczne wytłumaczenie jego zachowania, ja jego nie rozumiem i dlatego bardzo go namawiam na współpracę z psycholog.

Salomonka pod wpływem Twojego wpisu
„Nie wiem, co takie wypraszanie z domu miałoby przynieść dobrego.” przedwczoraj postanowiłam go zaskoczyć. Normalnie jak wie o której wracam z pracy to w ostatniej chwili wychodzi z domu. W środę musiałam wróciłam trochę wcześniej z pracy. Był zaskoczony że wcześniej nie zadzwoniłam i mu o tym nie powiedziałam. Miło spędziliśmy razem wieczór. Wczoraj też mnie zaskoczył. O 17 musiał syna zawieść na dworzec. Zajęło to mu ok 30 min.(zazwyczaj przed wyjściem coś je w domu) Zadzwonił do mnie i spytał się czy może wrócić do domu zjeść bo nie zdążył. Wiedział że w takiej sytuacji znowu się spotkamy. Ja go zaskoczyłam i powiedziałam że oczywiście może. Siedzieliśmy razem do 21. Dodatkowo mnie zaskoczył że kupił mi żonkile. Kwiaty do niego bardzo rzadko dostaje. Ostatni kilkakrotnie mu przypominałam mu o psycholog ,miał do niej zadzwonić w spawie spotkania razem ze mną. Jakoś ciągle nie mógł się do tego zabrać (zwlekał gdyż kazała mu się zapisać do AA czego do tej pory nie zrobił). Wreszcie wczoraj zajął się tą sprawą i okazało się że przegapił swoje indywidualne spotkanie. Bardzo mnie to zmartwiło, bo ja nie rozumiem jak można o tak ważnej wizycie zapomnieć. A może nie zapomniał tylko nie chciał iść? Ostatnio był mało zadowolony z wizyty. Wczoraj zadzwonił i jesteśmy umówieni na 13 III. Bardzo się cieszę gdyż ja naprawdę bez jej wskazówek nie wiem już jak mam się zachowywać aby ratować jego i nasze małżeństwo.
Ja przez ostatnie 2 lata bardzo się zmieniłam, zupełnie inaczej reaguję na pewne problemy małżeńskie ale to jednak chyba za mało jeśli mąż się wyprowadził i męczy się jeśli z nami mieszka ciągle. Mąż widzi i docenia moje zmiany, ale nie potrafi powiedzieć i udzielić mi wskazówek co jeszcze musi się zmienić aby było miedzy nami dobrze. Psycholog na wcześniejszy spotkaniach zauważyła że on tak samo jak jego mama w jej małżeństwie mnie się podporządkował . To ja pomimo że on miał inne zdanie nt ważnych spraw ( ilość dzieci, miejsce zamieszkania) decydowałam w naszym małżeństwie. On teraz chyba chce być wolny, móc decydować sam za siebie. Ale to są tylko moje przypuszczenia, wiem że musi być psychologiczne wytłumaczenie jego zachowania, ja jego nie rozumiem i dlatego bardzo go namawiam na współpracę z psycholog.

[salomonka35]

[nałóg]

[jokina]

Nałóg masz rację, błędnie napisałam „kazała mu się zapisać” pewnie chodziło jej o uczestnictwo w spotkaniach AA lub rozmowę z psycholog z Poradni Uzależnień.
Salomonka ja męża nie osądzam on zawalił , on zdradził, on jest wszystkiemu winien, on się powinien starać. Zdrada była tylko skutkiem kryzysu. Cały swój wysiłek i myśli skierowałam aby odpowiedzieć sobie na pytanie dlaczego do tego doszło, co było przyczyną że dopuścił się takiego czynu. Wcześniej wydawało mi się że ja jestem dobrą żoną i matką. Ale niestety im więcej czytałam, rozmawiałam z mężem i psycholog to tym więcej widziałam swoich błędów. Dla mnie ta zdrada, pomimo iż była niewyobrażalnym bólem wielką traumą była mi bardzo potrzebna. Dopiero po niej zrozumiałam i poczułam jak wielką miłością jest dla mnie mój mąż. Nie wiem czy mi uwierzysz ale ja naprawdę nie mam do niego żalu o zdradę. Nie miałam również problemu z przebaczeniem. Często mi się wydawało że po ludzku to nienormalne to moje przebaczenie. Czułam pomoc Boga i całego serca dziękowałam Mu za dar przebaczenia. Bez Jego łaski chyba bym nie potrafiła się pozbierać.
Jeśli chodzi o moje namawianie go na spotkanie z psycholog to wydaje mi się że nie masz racji. Uważam że jest to moim obowiązkiem zachęcić go na skorzystania z pomocy psychologa zwłaszcza że uważam że ma depresję. Moja postawa jest wynikiem mojego doświadczenia z tą ciężką, czasami śmiertelną chorobą. Tak jak pisałam wcześniej moja mama od prawie 10 lat choruje na depresję. Jej stan jest różny w tym czasie 2 razy była leczona szpitalnie ( obecnie też chodzi na oddział dzienny) i 3 razy były ostre nawroty leczone w domu. Jeśli depresja się pogłębia bardzo trudno namówić ją na leczenie. My z siostrą ją błagamy, czasami na kolanach, aby poszła do lekarza. Nie wspomnę ile naszych łez jest przy tym wylanych. Dwa razy nam się nie udało i była leczona przymusowo w szpitalu bo choroba zagrażała jej życiu. Dla nas to była straszna porażka ale wiedziałyśmy że musimy to zrobić aby ratować jej życie. Moja mama jak ciężki atak minie jest bardzo pogodna, pełną zapału i chęci życia osobą. Wśród moich bliskich znajomych niestety mam bardzo tragiczne doświadczenie. Mojej przyjaciółki z dzieciństwa syn mając 20 lat popełnił samobójstwo. Nikt z rodziny nie rozumie przyczyny tej tragedii. Ja bardzo przeżyłam jego śmierć zwłaszcza że mój syn był w podobnym wieku i razem dużo się bawili. Innej koleżanki z pracy córka mając 14 lat zaczęła mieć problemy ze zdrowiem, była nawet 3 razy w szpitalu. Nikt nie mógł znaleźć przyczynę jego złego stanu zdrowia. W szpitalu była badana przez psychologa który stwierdził symuluje, chce zwrócić na sobie uwagę. Niestety diagnoza była powierzchowna. Za kilka tygodni zapaść , reanimacja, nie udało się jej uratować. Dopiero sekcja wykazała zatrucie rtęcią. I on i ona to były grzeczne, spokojne dzieciaki ,na zewnątrz bez żadnych problemów. Po ludzku nie mogłam się pogodzić ze śmiercią cały czas mam wrażenie że jak by byli w porę właściwie zdiagnozowani i leczeni mogłoby nie dojść do tej tragedii. Na szczęście te dwie rodziny są wierzące i tylko to pomaga im ukoić ból utraty w tak okrutny sposób ukochanych dzieci.

Nałóg masz rację, błędnie napisałam „kazała mu się zapisać” pewnie chodziło jej o uczestnictwo w spotkaniach AA lub rozmowę z psycholog z Poradni Uzależnień.
Salomonka ja męża nie osądzam on zawalił , on zdradził, on jest wszystkiemu winien, on się powinien starać. Zdrada była tylko skutkiem kryzysu. Cały swój wysiłek i myśli skierowałam aby odpowiedzieć sobie na pytanie dlaczego do tego doszło, co było przyczyną że dopuścił się takiego czynu. Wcześniej wydawało mi się że ja jestem dobrą żoną i matką. Ale niestety im więcej czytałam, rozmawiałam z mężem i psycholog to tym więcej widziałam swoich błędów. Dla mnie ta zdrada, pomimo iż była niewyobrażalnym bólem wielką traumą była mi bardzo potrzebna. Dopiero po niej zrozumiałam i poczułam jak wielką miłością jest dla mnie mój mąż. Nie wiem czy mi uwierzysz ale ja naprawdę nie mam do niego żalu o zdradę. Nie miałam również problemu z przebaczeniem. Często mi się wydawało że po ludzku to nienormalne to moje przebaczenie. Czułam pomoc Boga i całego serca dziękowałam Mu za dar przebaczenia. Bez Jego łaski chyba bym nie potrafiła się pozbierać.
Jeśli chodzi o moje namawianie go na spotkanie z psycholog to wydaje mi się że nie masz racji. Uważam że jest to moim obowiązkiem zachęcić go na skorzystania z pomocy psychologa zwłaszcza że uważam że ma depresję. Moja postawa jest wynikiem mojego doświadczenia z tą ciężką, czasami śmiertelną chorobą. Tak jak pisałam wcześniej moja mama od prawie 10 lat choruje na depresję. Jej stan jest różny w tym czasie 2 razy była leczona szpitalnie ( obecnie też chodzi na oddział dzienny) i 3 razy były ostre nawroty leczone w domu. Jeśli depresja się pogłębia bardzo trudno namówić ją na leczenie. My z siostrą ją błagamy, czasami na kolanach, aby poszła do lekarza. Nie wspomnę ile naszych łez jest przy tym wylanych. Dwa razy nam się nie udało i była leczona przymusowo w szpitalu bo choroba zagrażała jej życiu. Dla nas to była straszna porażka ale wiedziałyśmy że musimy to zrobić aby ratować jej życie. Moja mama jak ciężki atak minie jest bardzo pogodna, pełną zapału i chęci życia osobą. Wśród moich bliskich znajomych niestety mam bardzo tragiczne doświadczenie. Mojej przyjaciółki z dzieciństwa syn mając 20 lat popełnił samobójstwo. Nikt z rodziny nie rozumie przyczyny tej tragedii. Ja bardzo przeżyłam jego śmierć zwłaszcza że mój syn był w podobnym wieku i razem dużo się bawili. Innej koleżanki z pracy córka mając 14 lat zaczęła mieć problemy ze zdrowiem, była nawet 3 razy w szpitalu. Nikt nie mógł znaleźć przyczynę jego złego stanu zdrowia. W szpitalu była badana przez psychologa który stwierdził symuluje, chce zwrócić na sobie uwagę. Niestety diagnoza była powierzchowna. Za kilka tygodni zapaść , reanimacja, nie udało się jej uratować. Dopiero sekcja wykazała zatrucie rtęcią. I on i ona to były grzeczne, spokojne dzieciaki ,na zewnątrz bez żadnych problemów. Po ludzku nie mogłam się pogodzić ze śmiercią cały czas mam wrażenie że jak by byli w porę właściwie zdiagnozowani i leczeni mogłoby nie dojść do tej tragedii. Na szczęście te dwie rodziny są wierzące i tylko to pomaga im ukoić ból utraty w tak okrutny sposób ukochanych dzieci.