Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Polecam Ci terapie wspoluzaleznienia Al-anon, byc moze jestes osoba wspoluzaleznioną jesli przez 6 lat byłas w takiej relacji z mezem
nikt nie sugerowal choroby alkoholowej u mężą?
Cytat:
Moim błędem to to że krzyczałam na niego, krzyczałam z bezsilności, bezradności-nie powinnam krzyczeć to teraz wiem.
nie win sie prosze teraz, nie umialas sobie poradzic z porblemem..zamiast krzyku pomogloby dzialanie
teraz masz na nie czas, czas na zdrowienie...najpierw Twoje..potem jak BOg da męża.
Z Bogiem
Elżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2012-01-21, 13:33
golabek napisał/a:
Obrona małżeństwa jest raczej powodem do dumy.
Danka 9 [Usunięty]
Wysłany: 2012-01-22, 15:18
Krzysiek dal Tobie swietne rozwiazania, wniesienie sprosotwania przed rozprawą i wniesienie o mediacje....super
plus pomoc specjalisty dla Ciebie...
Pogody Ducha, kiedy planowana rozprawa?
golabek [Usunięty]
Wysłany: 2012-01-23, 00:05
Cytat:
Mąż na początku złożył pozew iż to jest moja wina(obsmarował mnie równo) później złożył bez orzekania o winie,
Cytat:
Gdy była pierwsza rozprawa myślałam że stanę i powiem że nie nie zgadzam się na rozwód, ale sobie pomyślałam skoro on chce to siłą go nie zatrzymam odejdzie wcześniej czy później.
Czy ja dobrze rozumiem, że jednak zgodziłaś się na rozwód?
@Szarzaczek - może założysz osobny temat dotyczący Twojego zwiążku? byłoby łatwiej...
nagarek [Usunięty]
Wysłany: 2012-01-23, 01:12
Trzymam za Wasze małżeństwo kciuki, że tak się wyrażę.
Jestem z Tobą i polecam w pierwszej kolejności Ciebie i dziecko, a w drugiej Wasze małżeństwo Bogu.
Pozwolę sobie dać Ci malutką poradę, czy raczej zwierzyć się, jak ja to widzę. Otóż moim zdaniem nie powinnaś robić wszystkiego tego, czego zażyczy sobie mąż. Ty też masz swoje zdanie i swoje prawa, jako żona i matka Waszego dziecka. Walcz o Wasze małżeństwo przedstawiając zarówno w sądzie, jak i przy okazji ew. spotkań z mężem poza sądem, argumenty na temat tego, że Twoje emocje - pomimo, że ich nie powinno być - to jednak były one uzasadnione. Były skutkiem zachowań i nawet tygodniowych nieobecności w domu Twojego męża. Tego by nawet święty nie wytrzymał w 100% spokojnie, a cóż dopiero człowiek, żona...
Ja tak to widzę. I staraj się walczyć o Wasze małżeństwo i nade wszystko o zmianę zachowania męża. Ponieważ jeśli Wasze małżeństwo przetrwa, to zapewne nie będziesz w stanie zaakceptować ewentualnych dalszych tygodniowych jego imprez z kolegami...
Przepraszam, jeśli napisałam coś, co Ciebie zasmuciło lub zraniło. Nie miałam takiego zamiaru. Ściskam Cię mocno.
diola [Usunięty]
Wysłany: 2012-02-04, 21:17
Złamane serce,
przeczytałam Twoją historię i wróciły mi wspomnienia. Wiem co przeżywasz, bo sama od kilku miesięcy przechodzę to samo.
Na początku szok, niedowierzanie, życie jak w letargu.
Czekanie, ze coś się zmieni, że On (mąż) się zmieni, ale nic się nie zmienia.
Gdy nie zgadzałam się na rozwód był wściekły, nie odzywał się, bądź krzyczał...
Wniósł pozew o rozwód bez orzekania.
Ja się nie zgodziłam, były mediacje, które nic nie wniosły..Ja cały czas trwałam przy swoim. Potem nagle mąż wniósł wniosek o zawieszenie.
Cieszyłam się, dziś wiem, ze dalej mnie oszukiwał, ze "ona" dalej jest...
Zawieszenie jednak trwa nadal. Ja staram się po swojemu ratować to co zostało do uratowania, odmawiam nowennę po raz drugi...
Zyję dla mojej 10 mies. córeczki.
Nie poddawaj się, nie gódź na rozwód, a już na pewno bez orzekania.
Ja wiem, ze jezeli będziemy dalej żyć osobno (mąż mnie i dziecko opuscił) to każdy adwokat udowodni,ze nic nas nie łączy i ciężko będzie zaprzeczyć. Ale obiecałam sobie, ze nigdy nie zgodzę się na rozwód bez orzekania. Jeżeli ma do niego dojść to z winy męża,on mnie zdradził, zostawił i dalej żyje po swojemu. Oczywiscie też gra, manipuluje, próbuje mi wmówić, ze oboje do tego doprowadziliśmy...Ja doprowadziłam go do zdrady! i romansu podczas, gdy byłamw ciąży...
To upokazające dla mnie i smutne, ale się nie poddam.
I TY tez się nie poddawaj. To, ze krzyczałaś, to nie powód do rozwodu. Jego picie, opuszczanie domu na kilka dni, zostawianie rodziny świadczą o braku szacunku do Was.
Myśl o sobie, wiem, jak to ciezko, też jest mi wstyd, dziś jeszcze większy, bo wiem kto to jest (ona, też mezatka, ma za sobą juz kilka takich romansów z żonatymi meżczyznami, wstyd mi za meża).
Ale musisz pokazać swoją siłę, dla siebie samej i dla syna. On w tej sytuacji musi czuć się bezpiecznie przy Tobie. Też mi tak radzono i dziękuję dziś za to. Każde dobre słowo w tamtym okresie było ważne.
Ja dziś jestem spokojniejsza, pewniejsza. Nawet potrafię planować wyjazd z córką w góry, na sanki itp. Kilka miesięcy temu żyłam chwilą, ciągły płacz.
Dziś też czasem płaczę, z bezsilności, z żalu...
Złamane serce, nie daj się zmanipulować i trwaj przy tym co dla Ciebie ważne.
Mirela [Usunięty]
Wysłany: 2012-02-07, 08:53
Szaraczek napisał/a:
Modlę się o pojednanie i zgodę, ale moja żona też się modli, uważa się za b.wierzącą osobę, twierdzi, że nikt Jej nie zmusi do życia z takim złym mężem jak ja.
.
Serdecznie witam!
Może sam zauważyłeś Szaraczku ,że lęk, strach przed nieznanym PARALIŻUJĄ, i o to chodzi...to jest juz połowę sukcesu , tylko nie Twojego...
Zachowanie spokoju pomimo bólu i cierpienia , wszelkich obaw jest wynikiem oddania to Panu Bogu , a szczególnie Duchowi Swiętemu, który wtedy wlewa POKÓJ do serca i wszystko staje się jasne, przejżyste..., a to co budziło wątpliwości nareszcie można nazwać ( bo zostało rozpoznane) i wtedy lęk i paraliz znika . Zaczyna się racjonalne myślenie i działanie. Zgodzę się ,że trudno o spokój i równowagę w najtrudniejszych chwilach...ale nie mozna ciągle się bać i lękać.... "Nie lękajcie się , JA JESTEM z wami"
Jeśli Twoja zona jest jak twierdzisz b.wierząca, to rozumiem ,że się spowiada...dobrze by było abyś sprawdził u kogo..., poniewaz na Twoim miejscu chetnie poszłabym do tego samego spowiednika w celach spowiedzi oczywiście ....Tak maleńka uwaga...
Życzę Ci Łaskawości Ducha sw i Jego Darów.
Niech Pan Błogosławi Ci POKOJEM I ODWAGA serca
Wspieram modlitwą.
Złamane Serce
Tobie równiez życze POKOJU DUCHA
Niech Pan wspiera Cię swoim ramieniem.
NIE TRAĆ NADZIEI
Norbert1 [Usunięty]
Wysłany: 2012-02-07, 11:56
Szaraczek napisał/a:
Sprawa jest skomplikowana, ponieważ żona nie przyjmuje ode mnie żadnych słów czy argumentów, neguje wszystko, mówiąc bzdety, bzdury, kłamstwa itp.
.
wiesz szaraczku słowa,argumenty te ciagłe mówienie nic nie zmieni i nic nie zdziała...
a wiesz czemu???
bo gadaniem nic nie zbudujesz,bo nerwowym tuptaniem niczego nie powstrzymasz...
wazny jest tylko SPOKÓJ...a w nim własne przekonanie:
trwam w tym co postanowiłem i może nawet na przekór wszystkiemu...
uff.....napisze ci tak...
żyję pod jednym dachem z żona w sepracji prawnej,każdego miesiąca przelewam alimenty.
Jest co jest i to jak jest zaakceptowałem
...zaufałem Bogu.
zastanawiałem się wiele razy
-czy czyni cuda??? czy nie zapomniał o mnie ???
heee
i ostatniej niedzieli od lat -pierwszy raz mieliśmy szansę byc z zoną razem na mszy,stojąc obok siebie..sami (bez synów)...
a przecież mogła zona iśc na inna godzinę???
pewnie i mogła- ale była tam w tym samy czasie co ja....
a to jest bardzo wazne dla mnie i myśle że tego też oczekiwał Bóg
zatem nic nie dzieje sie bez przypadku....
szaraczku:
wiecej wiary..więcej nadzieji
i poplatane będzie rozplątane
pozdrawiam
Elżbieta [Usunięty]
Wysłany: 2012-02-07, 12:37
diola napisał/a:
Nie poddawaj się, nie gódź na rozwód, a już na pewno bez orzekania.
Ja wiem, ze jezeli będziemy dalej żyć osobno (mąż mnie i dziecko opuscił) to każdy adwokat udowodni,ze nic nas nie łączy i ciężko będzie zaprzeczyć. Ale obiecałam sobie, ze nigdy nie zgodzę się na rozwód bez orzekania. Jeżeli ma do niego dojść to z winy męża,
Czyli NA PEWNO ZGODZISZ SIĘ NA ROZWÓD Z ORZEKANIEM O JEGO WINIE?
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
Zadaniem Stowarzyszenie Trudnych Małżeństw SYCHAR jest wspieranie rozwoju naszej Wspólnoty - powstających Ognisk Sycharowskich poprzez m.in. drukowanie materiałów, ulotek... Pomóż nam pomagać małżonkom, umacniać ich w wierności i nadziei! >>
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.