Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Błogosławieństwa Bożego, aby narodzony tej świętej nocy Zbawiciel świata, obecny w naszym życiu, zawsze napełniał nas radością i nadzieją, a Jego światłość zwyciężała w nas to, co od Boga oddala - życzy administrator
godzina późna skąd przypuszczenia, iż mogła byc przyczyną tylko stresu, może są inne bardziej przyjemne powody, iż ktoś pisze o tej godzinie?
Dlaczego skojarzyło ci się z czymś złym..przecież sam powiedziałeś To co mówimy innym, mówi bardzo wiele o nas samych
Pewnie ze mowi....szkopul w tym że trzeba otwarcie sie nieraz przyznać...ja nie mam juz z tym problemu...zatem kiedys nie spałem bo emocje brały gore.....dzis spie jak bobr.....i to pewnie o czymś swiadczy......
Ale dobra- czy Pani wszystko wiedzaca przyjmuje nieraz hipoteze że nie wszystko wie???.....
Zaskakujące jest jedno
wiesz wszystko o moich uczuciach
...wiesz prawie co czuje John....
kurde lepiej niz niekiedy psycholog....noo....nooo
A w momencie kiedy ja dokonuje tego samego wzgledem ciebie
co sie dzieje??
...cisnie cie to i wścieka
a wiesz czemu ????
bo to nazywa sie wpuszczaniem w maliny.......poniewaz sam kiedys w nie właziłem....
człowiek stabilny w emocjach puszcza cos bezwolnie...nie odbija piłeczek....
stosuje zasade......IMPULS.......STOP......REAKCJA
gdy tego brak jest potrzeba......odpowiedziec...odbic piłeczkę......wygłosic swoje....
teraz wiesz w co weszłas????
i jezeli mam szanse cos wyrazić.....
To miła Pani proponuje tu szukaj swego popaprania......i może więcej pokory do tej twojej zgody???...
Boga nie zbajerujesz......wiesz czemu???? próbowałem juz tego....
brak spójności i zakłamanie zawsze wylizie
pozdrawiam i Pogody Ducha
p.s i jeszcze odnosnie ZGODY.....jezeli faktycznie mam w sobie na cos zgode....to ja mam w sercu....w ciszy....nie potrzebuje tej zgody głosno krzyczec..ani manifestowac całemu światu....
Bo jezeli to robie to znaczy g.......o a nie zgode mam w sobie...a głosno krzycząc jedynie zgłuszam prawdziwe pragnienie w sercu........
(dla scisłosci tez to juz przerobiłem)
Moja szkoła zycia na tym forum w zakresie emocji była Ola2....i własnie Ola mi cudnie pokazywala jak mozna wciagac w dialog i jak prowokowac złe emocje.....
A ci co mnie dobrze znają (tu na forum)....wiedza dokładnie kiedy puszczaja mi emocje....bo to widac..czuc.....odrazu chocby inny styl pisania,postawa wycofania,niezgoda
Bywalec tylko prawda o sobie jest sukcesem w chęci zdrowienia....lecz na początek trzeba dojrzeć co mam w sobie zmienić....
Satine [Usunięty]
Wysłany: 2010-09-18, 14:38
Norbert - a może tak wyluzuj? :) Puszczają Ci emocje.
Piszesz, że stosujesz zasadę: IMPULS - STOP - REAKCJA.
Zasada świetna, szkoda, że tego nie widać.
Nie argumentujesz, tylko atakujesz. Zostaw bywalca w spokoju, to o której chodzi spać, czy jest popaprana, czy nie, o co Ci chodzi?
Mój mąż pracuje na zmiany i wraca co drugi dzień o drugiej w nocy. Ponieważ mam taką możliwość (nie idę rano do pracy, to czekam na niego, by wypić z nim kakao przed snem, taki rytuał). Bardzo często nie śpię o pierwszej - o czym to świadczy według Ciebie?
Bez sensu jest takie napastliwe wylewanie z siebie jakichś osobistych frustracji...tylko dlatego, że ktoś ma "czelność" myśleć inaczej....Zresztą nie pierwszy raz i nie ostatni. Wylewasz z siebie słowa, ale czemu ma to służyć...czasami napiszesz coś, co ma ręce i nogi, ale zazwyczaj to jest jakiś bełkot, zdania nieskładne, pełno znaków zapytania, jakieś takie rozedrganie, dygresje....Wybacz, że tak widzę Twoje pisanie, ale dopóki pod tym względem nie pouczasz innych, to jeszcze można było to jakoś wytrzymać...
NORBERT napisał/a:
czy Pani wszystko wiedzaca przyjmuje nieraz hipoteze że nie wszystko wie???.....
NORBERT napisał/a:
To miła Pani proponuje tu szukaj swego popaprania......i może więcej pokory do tej twojej zgody???...
To Twoim zdaniem jest wyraz stabilności emocjonalnej? :) Forma, treść, kontekst...
Norbert... Z Panem Bogiem....
bywalec napisał/a:
fajnie sie ciebie czyta, dużo spokoju z twoich postów bije, mimo sytuacji w jakiej jestes, świadczy to pewnie o dużym wyciszeniu jak piszesz
Ja też tak odbieram wypowiedzi JOHANA. Wyciszenie, spokój. Pozostaję w modlitwie...
NORBERT [Usunięty]
Wysłany: 2010-09-18, 15:07
Satine napisał/a:
Bez sensu jest takie napastliwe wylewanie z siebie jakichś osobistych frustracji...tylko dlatego, że ktoś ma "czelność" myśleć inaczej....Zresztą nie pierwszy raz i nie ostatni. Wylewasz z siebie słowa, ale czemu ma to służyć...czasami napiszesz coś, co ma ręce i nogi, ale zazwyczaj to jest jakiś bełkot, zdania nieskładne, pełno znaków zapytania, jakieś takie rozedrganie, dygresje....Wybacz, że tak widzę Twoje pisanie, ale dopóki pod tym względem nie pouczasz innych, to jeszcze można było to jakoś wytrzymać...
Satine napisał/a:
To Twoim zdaniem jest wyraz stabilności emocjonalnej? :) Forma, treść, kontekst...
Satine moze teraz cie zaskoczę ale dziekuje bardzo za te słowa jakie napisałas.....
Ostatnio znowu cos sknociłem w swoim zyciu....poza forum....ktoś zyczliwy ..napisał mi w podobnym stylu......
Widzisz Satin....wierze mocno ze Bóg ...jak daje szansę....to stara sie odkryc wszystko...
Nieraz na forum wychodziło o,k....a rzeczywistośc wyglądała inaczej........
I super bo skoro sa takie słowa,skoro tak to widac....to nareszcie ma szansę to uledz zmianie w rzeczywistyści
dziekuje bardzo ....za to co napisałaś.....
zdrowienie zaczyna sie od PRAWDY.........
i Ja to słyszę.........
Satine sorry,zreszta wybaczcie mi wszyscy -szczególnie bywalec......
(nie mam nic do nikogo personalnie)ale własnie chciałem to sprowokować.....
by usłyszec takie słowa....tego mi było trzeba....
może to być dziwne po co?? dlaczego????
ale ja wiem dokładnie
pozdrawiam wszystkich i sorry.......
Ostatnio zmieniony przez NORBERT 2010-09-18, 15:17, w całości zmieniany 2 razy
nałóg [Usunięty]
Wysłany: 2010-09-18, 15:09
Z może by tak pomysleć o spójności???? mowy i postawy?
Albo pokazuję postawę,wyrażam tę postawę jako wiarę w nierozerwalność sakramentu,wiarę w charyzmat małżeński,albo traktuje przysięgę tylko w czesci:"....... na dobre i na złe,w zdrowiu i w chorobie....i że cię nie opuszczę aż do śmierci......".
Tylko w tej części...."na dobre..." a jak żle ...to zostawiam,uciekam,....bo??????
Dzieci bardzo potrzebują ram,reguł,granic.Bardzo potrzebują kształtowania postaw,a te kształtują w sobie poprzez naśladowanie.
Wyrażaną z miłością niezgode na rozwód,NIE rozwodowi -ale bez traktowanie tego nie jako złośliwości,chęci dokopywania odchodzącemu (najczęciej zdradzaczowi) dzieci obserwują i "wdrukowują" w siebie tak apostawe jak jest sprawiedliwa.
dzieci są wyczulone na sprawiedliwość i uczciwość w sposób naturalny.
Jest sprawą oczywistą ,że jak jedna ze stron związku sie uprze,to rozwód dostanie...........to tylko albo aż,sprawa czasu.
Ale dlaczego mu w tym pomagać????
Czy tzw.dobro dzieci,dodatkowi tzw.wujkowie/ciocie sa mu potrzebne????
Wczoraj byłem świadkiem świadectwa pewnej znajomej....... jest rozwiedziona(mąż pije nadmiernie) od roku chyba.2 Lata temu ,gdy trwała sprawa rozwodowa mówiłą mi że się zakochała,że ma nowego partnera............ mówiłem jej o Sycharze,o tym że każde małżenstwo można uratować..........
Wczoraj oświadczyła ,że nie związała się jednak z tym obiektem swojego niby zakochania.Sama wysmiewałą sie z siebie jako to zauroczenie potraktowała jako uczucie.
Została z córką i choć jej rozwiedziony mąz mieszka w tym samym domu,to są już na dobrej stopie przyjazni.
Została sama bo nie chciała zgotować córce losu jaki jej zgotowała jej matka gdy miała 16 lat.
Postawa............. dziś cieszy sie bardzo ,że ktoś jej pomógł otworzyć oczy na jej drogę w totalne popapranie...............w pociagnięcie dalej tolsycznegpo przekazu międzypokolenioewego.
Dziś daje świadectwo.......trochę ułomne ....... swoją postawą ..........
Pogody Ducha
margolcia [Usunięty]
Wysłany: 2010-09-19, 22:54
jesli małżeństwo jest nierozerwalne,
nie ma po co tyle uwagi poswięcać rozwodowi,
jako procedurze sądowej.
istotne jest dobro dziecka,
tak jak pisze bywalec.
a czy rodzice szarpią się jako rozwodnicy czy małżonkowie
dla dziecka nie ma to znaczenia.
znaczenie ma czy są zaspokojone jego potrzeby,
zwłaszcza najistotniejsza: miłości i bezwarunkowej akceptacji.
obysmy nie spuszczali z oczu tego, co najważniejsze :)
johan,
myslę, ze nie musisz informować żony o wyjściach dzieci,
zawsze możesz pozostawić to chłopcom.
jesli rozmawiają z mamą codziennie, taki drobiazg jak nocleg u kolegi,
przecież im nie umknie prawda? :)
[ Dodano: 2010-09-19, 23:18 ]
nie namawiam do ułatwiania współmałżonkowi rozwodu,
to osobista decyzja każdego człowieka,
ważne żeby dostrzegac ludzi wokół siebie,
zwłaszcza własne, bezbronne, zagubione dzieci.
NORBERT [Usunięty]
Wysłany: 2010-09-19, 23:32
margolcia napisał/a:
johan,
myslę, ze nie musisz informować żony o wyjściach dzieci,
zawsze możesz pozostawić to chłopcom.
jesli rozmawiają z mamą codziennie, taki drobiazg jak nocleg u kolegi,
przecież im nie umknie prawda? :)
Zgadza sie
-niczego nie musi!!.....jako rodzic,prawny opiekun,sprawujący prawa rodzicielskie na czas spedzany z dziecmi bierze na siebie całkowita odpowiedzialność........
wszak jest ojcem.....i w zdrowych ..a nie chorych relacjach -zapewne nigdy zony nie musiał informować o swoich decyzjach......
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
