[Mirakulum]

I co Jarek nic mi nie odpiszesz ? może na pw.

I co Jarek nic mi nie odpiszesz ? może na pw.

[Jarek S]

Wszyscy chcielibyśmy aby nasze połówki zrozumiały swój błąd i chciały do nas wrócić, ale czy nasze życie polega tylko na układającym się małżeństwie? Może to nasza tylko projekcja? Może Bóg dał nam taką drogę...ciężką ...to prawda...ale po to że wie że to nasza najlepsza droga do Niego...może w szczęśliwym małżeństwie nie trafilibyśmy do Niego.

Wszyscy chcielibyśmy aby nasze połówki zrozumiały swój błąd i chciały do nas wrócić, ale czy nasze życie polega tylko na układającym się małżeństwie? Może to nasza tylko projekcja? Może Bóg dał nam taką drogę...ciężką ...to prawda...ale po to że wie że to nasza najlepsza droga do Niego...może w szczęśliwym małżeństwie nie trafilibyśmy do Niego.

[Nirwanna]

Chyba jednak inaczej - przecież to Bóg stworzył sakrament małżeństwa, więc jakże mógłby najpierw połączyć, a potem stwierdzić, że niech oni se będą jednak oddzielnie...? Ja myślę, że kluczowe jest to słowo "szczęśliwe" małżeństwo, z tym że szczęśliwe po Bożemu, a nie po ludzku. I dopiero w takim Bożym, szczęśliwym małżeństwie obie strony zmierzają zgodnie w Jego kierunku, wspierając się wzajemnie. Być może kryzys rozwalił coś, co szło szczęśliwie, ale po ludzku, i jedno lub oboje - szli w kierunku odwrotnym niż powinni. To i zostali zawróceni z tego kierunku Ale teraz muszą się odnaleźć, aby znów oboje mogli pójść w tym kierunku właściwym. Może jedno musi na drugie poczekać, może pociągnąć za sobą.... tu już różne mogą być drogi dochodzenia do tej wspólnej. Ale ona na pewno jest, bo jest sakrament!!

Chyba jednak inaczej - przecież to Bóg stworzył sakrament małżeństwa, więc jakże mógłby najpierw połączyć, a potem stwierdzić, że niech oni se będą jednak oddzielnie...? Ja myślę, że kluczowe jest to słowo "szczęśliwe" małżeństwo, z tym że szczęśliwe po Bożemu, a nie po ludzku. I dopiero w takim Bożym, szczęśliwym małżeństwie obie strony zmierzają zgodnie w Jego kierunku, wspierając się wzajemnie. Być może kryzys rozwalił coś, co szło szczęśliwie, ale po ludzku, i jedno lub oboje - szli w kierunku odwrotnym niż powinni. To i zostali zawróceni z tego kierunku Ale teraz muszą się odnaleźć, aby znów oboje mogli pójść w tym kierunku właściwym. Może jedno musi na drugie poczekać, może pociągnąć za sobą.... tu już różne mogą być drogi dochodzenia do tej wspólnej. Ale ona na pewno jest, bo jest sakrament!!

[Jarek S]

To że małżonkowie są oddzielnie nie oznacza przecież że małżeństwo przestało istnieć...

To że małżonkowie są oddzielnie nie oznacza przecież że małżeństwo przestało istnieć...

[EL.]

Ale skoro małżonek zauważa, że małżonkowie są odzielnie, osobno....co nie świadczy o normie w małzeństwei, to powinien działać i zrobić wszystko, żeby ten stan oddzielności znowu zmienić w jedność. EL.

Ale skoro małżonek zauważa, że małżonkowie są odzielnie, osobno....co nie świadczy o normie w małzeństwei, to powinien działać i zrobić wszystko, żeby ten stan oddzielności znowu zmienić w jedność. EL.

[Jarek S]

El. masz rację...chodziło mi o to, że nie poprzestając na staraniach o jedność nie możemy zapominać, że czasami te chwile kryzysu są łaską od Boga...i zbliżają nas do Niego

El. masz rację...chodziło mi o to, że nie poprzestając na staraniach o jedność nie możemy zapominać, że czasami te chwile kryzysu są łaską od Boga...i zbliżają nas do Niego

[malizna]

[Mirakulum]

my mieszkamy osobno i jesteśmy po rozwodzie cywilnym, Mąż jest aż w Szkocji .
A jednak można burzyć ten mur , przynajmniej po swojej stronie , uczyć się kochać prawdziwie , (jak w 1 liście do koryntian) , i mieć nadzieję na odbudowę jedności .
Zaczęłam burzyć ten mur , a jedyna moja nadzieja był Jezus, i stał się cud , mąż dostrzegł tę zmianę , jeszcze w nią do końca nie wierzy , ale wszystko przed nami.
Z BOGIEM

my mieszkamy osobno i jesteśmy po rozwodzie cywilnym, Mąż jest aż w Szkocji .
A jednak można burzyć ten mur , przynajmniej po swojej stronie , uczyć się kochać prawdziwie , (jak w 1 liście do koryntian) , i mieć nadzieję na odbudowę jedności .
Zaczęłam burzyć ten mur , a jedyna moja nadzieja był Jezus, i stał się cud , mąż dostrzegł tę zmianę , jeszcze w nią do końca nie wierzy , ale wszystko przed nami.
Z BOGIEM

[EL.]

Malizna, skor Nałóg pisze , że małżeństwo, to permanentny kryzys.....to ja napierw się wystraszyłam...ale , że wierzę Nałogowi....to zaczynam ze spokojem to przyjmować...ale to nie znaczy, że to przyjmuję i siedzę....ale przyjmuję i główkuję, przemysliwam...skoro tak, skoro to prawda, tzn, że ja nigdy w małżeństwie nie odpocznę, za to permanentnie muszę się starać, przemieniać, codziennie uprawiać ten "ogródek", zawsze i ciągle aż śmierć nas nie rozdzieli .

Malizno....no tak to sie okazuje !
Ale zanim kryzys i śmierć małżeństwa, są są własnie niejasności niewytłumaczone, niedopowiedzenia, zaniedbania, potem już kłótnie, awantury, albo zupełnie ciche dni...beznamiętność, rutyna, nuda itp.
Jeżeli oboje małzonkowie podejdą do życia i małżeństwa, że tak jest ok, że tak wszędzie i że to norma.....to małzeństwo siada, małżonkowie się oddalają, po kolejnej kłótni zamykają na siebie, rośnie mur obojętności, bylejakości....i ropad i buch !! Jedno idzie w jedną stronę, drugie w drugą....i klapa !

Co robić....? Mieszkamy już osobno ....
hm.....ja zapraszałam męża najpierw na kawę do kawiarni i plotkowałam sobie z Nim o ble, ble, ble...o niczym....ale za to przez godznkę z zegarkiem w ręku, żeby na początek nie przeginać było miło o ok. Zakolegowałam się najpierow z wasnym mężem !

Potem kawa z domu...ale tylko 10 min....i ja do swoich obowiązków, On niby czytał...i zerkał za mną.....
A potem tak powoli oswajaliśmy się , przybliżali, badali.....
Nie było żadnych poważnych rozmów....miłe pogaduszki, spokojne, bez spięć....i tak jakoś mur zaczął się zmniejszać, cegły po kolei wypadały....

Poszukaj w sobie, znajdź co dla Ciebie wygodne, dobre , miłe....i działaj ! Nie zrażaj się, że najpierw nie wyjzdzie..próbuj !!Cmoook !! EL.

Malizna, skor Nałóg pisze , że małżeństwo, to permanentny kryzys.....to ja napierw się wystraszyłam...ale , że wierzę Nałogowi....to zaczynam ze spokojem to przyjmować...ale to nie znaczy, że to przyjmuję i siedzę....ale przyjmuję i główkuję, przemysliwam...skoro tak, skoro to prawda, tzn, że ja nigdy w małżeństwie nie odpocznę, za to permanentnie muszę się starać, przemieniać, codziennie uprawiać ten "ogródek", zawsze i ciągle aż śmierć nas nie rozdzieli .

Malizno....no tak to sie okazuje !
Ale zanim kryzys i śmierć małżeństwa, są są własnie niejasności niewytłumaczone, niedopowiedzenia, zaniedbania, potem już kłótnie, awantury, albo zupełnie ciche dni...beznamiętność, rutyna, nuda itp.
Jeżeli oboje małzonkowie podejdą do życia i małżeństwa, że tak jest ok, że tak wszędzie i że to norma.....to małzeństwo siada, małżonkowie się oddalają, po kolejnej kłótni zamykają na siebie, rośnie mur obojętności, bylejakości....i ropad i buch !! Jedno idzie w jedną stronę, drugie w drugą....i klapa !

Co robić....? Mieszkamy już osobno ....
hm.....ja zapraszałam męża najpierw na kawę do kawiarni i plotkowałam sobie z Nim o ble, ble, ble...o niczym....ale za to przez godznkę z zegarkiem w ręku, żeby na początek nie przeginać było miło o ok. Zakolegowałam się najpierow z wasnym mężem !

Potem kawa z domu...ale tylko 10 min....i ja do swoich obowiązków, On niby czytał...i zerkał za mną.....
A potem tak powoli oswajaliśmy się , przybliżali, badali.....
Nie było żadnych poważnych rozmów....miłe pogaduszki, spokojne, bez spięć....i tak jakoś mur zaczął się zmniejszać, cegły po kolei wypadały....

Poszukaj w sobie, znajdź co dla Ciebie wygodne, dobre , miłe....i działaj ! Nie zrażaj się, że najpierw nie wyjzdzie..próbuj !!Cmoook !! EL.

[nałóg]

[quote="EL."]Malizna, skoro Nałóg pisze , że małżeństwo, to permanentny kryzys.....to ja napierw się wystraszyłam...ale , że wierzę Nałogowi....to zaczynam ze spokojem to przyjmować...ale to nie znaczy, że to przyjmuję i siedzę....ale przyjmuję i główkuję, przemysliwam...skoro tak, skoro to prawda, tzn, że ja nigdy w małżeństwie nie odpocznę, za to permanentnie muszę się starać, przemieniać, codziennie uprawiać ten "ogródek", zawsze i ciągle aż śmierć nas nie rozdzieli .

Hiiiiii El,jak pomyślisz to pewnie sie zgodzisz ,że można małżństwo opisać matematycznei przy pomocy układu współrzędnych.
I od małżonków,od ich chęci,od ich otwarcia się na drugiego,od ich ponoszonych wysiłków na rzecz zmian siebie,od ich aktualnego poziomu egocentryzmu,indywidualizmu zależy gdzie aktualnie znajduje sie małżeństwo.
Jak mają się do siebie "JA" i "MNIE".
Sinusoida małżeńska,jej położenie zależy od nas,od naszej Pogody Ducha

[quote="EL."]Malizna, skoro Nałóg pisze , że małżeństwo, to permanentny kryzys.....to ja napierw się wystraszyłam...ale , że wierzę Nałogowi....to zaczynam ze spokojem to przyjmować...ale to nie znaczy, że to przyjmuję i siedzę....ale przyjmuję i główkuję, przemysliwam...skoro tak, skoro to prawda, tzn, że ja nigdy w małżeństwie nie odpocznę, za to permanentnie muszę się starać, przemieniać, codziennie uprawiać ten "ogródek", zawsze i ciągle aż śmierć nas nie rozdzieli .

Hiiiiii El,jak pomyślisz to pewnie sie zgodzisz ,że można małżństwo opisać matematycznei przy pomocy układu współrzędnych.
I od małżonków,od ich chęci,od ich otwarcia się na drugiego,od ich ponoszonych wysiłków na rzecz zmian siebie,od ich aktualnego poziomu egocentryzmu,indywidualizmu zależy gdzie aktualnie znajduje sie małżeństwo.
Jak mają się do siebie "JA" i "MNIE".
Sinusoida małżeńska,jej położenie zależy od nas,od naszej Pogody Ducha

[Jarosław]

Wczoraj udało mi się przekazać żonie kilka myśli.

Zaczęło się od tego, że chciała porozmawiać co będzie dalej, z kim syn, czy sprzedam mieszkanie by spłacić jej połowę, czy wezmę kredyt? Bo przecież bierzemy rozwód.

Określiłem się, że moje stanowisko już zna, zapytała czy wysłałem odpowiedź na pozew.

Powiedziałem, że zacząłem pracę nad sobą, jakie są moje winy, zapytałem też czy ona widzi u siebie jakieś przyczynki, które doprowadziły do tej sytuacji?

Odpowiedziała, że nie widzi żadnych, przyjąłem to ze spokojem.

Powiedziałem, że zawsze będzie mogła do mnie zadzwonić nawet trzy lata po rozwodzie, który pewnie i tak uzyska.

Była wyciszona, rozmawialiśmy w łóżku była okazja bo położyła się pierwszy raz od pół bez słuchawek i mp3.

Wczoraj udało mi się przekazać żonie kilka myśli.

Zaczęło się od tego, że chciała porozmawiać co będzie dalej, z kim syn, czy sprzedam mieszkanie by spłacić jej połowę, czy wezmę kredyt? Bo przecież bierzemy rozwód.

Określiłem się, że moje stanowisko już zna, zapytała czy wysłałem odpowiedź na pozew.

Powiedziałem, że zacząłem pracę nad sobą, jakie są moje winy, zapytałem też czy ona widzi u siebie jakieś przyczynki, które doprowadziły do tej sytuacji?

Odpowiedziała, że nie widzi żadnych, przyjąłem to ze spokojem.

Powiedziałem, że zawsze będzie mogła do mnie zadzwonić nawet trzy lata po rozwodzie, który pewnie i tak uzyska.

Była wyciszona, rozmawialiśmy w łóżku była okazja bo położyła się pierwszy raz od pół bez słuchawek i mp3.

[młoda mama]

[Jarosław]

Dzięki Młoda mamo za wpis, masz ostry charakter jesteś młoda i dlatego tak trudno o dystans.

Proszę o zastanowienie i nazywanie Pana tak jak na to zasługuje, sformułowanie przez Ciebie użyte zazgrzytało.

W Twoim wpisie widzę jeszcze bardzo wiele buty czy pychy.

Pozdrawiam
Jarek

Dzięki Młoda mamo za wpis, masz ostry charakter jesteś młoda i dlatego tak trudno o dystans.

Proszę o zastanowienie i nazywanie Pana tak jak na to zasługuje, sformułowanie przez Ciebie użyte zazgrzytało.

W Twoim wpisie widzę jeszcze bardzo wiele buty czy pychy.

Pozdrawiam
Jarek

[Agnieszka]

Młoda Mamo fajnie , że wracasz na swoje pastwisko

Młoda Mamo fajnie , że wracasz na swoje pastwisko

[młoda mama]

Buta i pycha.. być może. Nie upieram się już jak kiedyś, że bardzo dobrze siebie znam.
Moim zdaniem jednak to, jak dzisiaj napisałam, miało na celu wyrażenie dobrego samopoczucia z powodu podążania nową drogą. Chciałam się tym podzielić... A Autorowi wątku dać w pewien sposób nadzieję.. bo ci "z drugiej strony barykady" też czasem potrafią przejrzeć na oczy, też chcą dojść do Boga.
I tu kwestia Imienia Pańskiego.. przykro mi, że "zazgrzytało", choć uważam, że całkowicie niepotrzebnie. Tu pozdrawiam ks. Wojciecha "Iwana" z moich oazowych czasów, który świetnie trafiał do młodych ludzi nie strasząc ich Bogiem, za to ucząc spontanicznej modlitwy.. Miał sporo dystansu do siebie jako przede wszystkim człowieka. Do Pana można powiedzieć "Tato", można też powiedzieć "Szefie", jeśli jest to wyraz szacunku. Niech Bóg rządzi i kieruje moim życiem. Nic złego w tym nie widzę.
W kazaniach na wrzucie, które poleca tu na forum Mirakulum ksiądz przytacza anegdotę o siostrze zakonnej, która sądząc, że jest sama w kościele, pomodliła się do Pana słowami "Ty Żydzie!" i pogroziła Mu palcem... Przytaczam to, bo jestem teraz w trudnym okresie. ciągle na granicy, choć z każdym krokiem bliżej dobrej strony.. Nie udałoby mi się wychodzić z błędów i zaczynać kolejny dzień bez odrobiny optymizmu i radości z wiary, o którą w tej chwili zabiegam i walczę.

Buta i pycha.. być może. Nie upieram się już jak kiedyś, że bardzo dobrze siebie znam.
Moim zdaniem jednak to, jak dzisiaj napisałam, miało na celu wyrażenie dobrego samopoczucia z powodu podążania nową drogą. Chciałam się tym podzielić... A Autorowi wątku dać w pewien sposób nadzieję.. bo ci "z drugiej strony barykady" też czasem potrafią przejrzeć na oczy, też chcą dojść do Boga.
I tu kwestia Imienia Pańskiego.. przykro mi, że "zazgrzytało", choć uważam, że całkowicie niepotrzebnie. Tu pozdrawiam ks. Wojciecha "Iwana" z moich oazowych czasów, który świetnie trafiał do młodych ludzi nie strasząc ich Bogiem, za to ucząc spontanicznej modlitwy.. Miał sporo dystansu do siebie jako przede wszystkim człowieka. Do Pana można powiedzieć "Tato", można też powiedzieć "Szefie", jeśli jest to wyraz szacunku. Niech Bóg rządzi i kieruje moim życiem. Nic złego w tym nie widzę.
W kazaniach na wrzucie, które poleca tu na forum Mirakulum ksiądz przytacza anegdotę o siostrze zakonnej, która sądząc, że jest sama w kościele, pomodliła się do Pana słowami "Ty Żydzie!" i pogroziła Mu palcem... Przytaczam to, bo jestem teraz w trudnym okresie. ciągle na granicy, choć z każdym krokiem bliżej dobrej strony.. Nie udałoby mi się wychodzić z błędów i zaczynać kolejny dzień bez odrobiny optymizmu i radości z wiary, o którą w tej chwili zabiegam i walczę.