[kachna]

Witam wszystkich, kiedy przez przypadek trafiłam na to forum, nie myślałam, że sama zdecyduję będę potrzebować wsparcia czy może bardziej wygadania i rady. Jesteśmy z mężem 2,5 roku po ślubie i chyba pierwszy kryzys. Na to nakłada się wiele spraw ja mam pretensje najbardziej o jego miłość do piłki nożnej (inaczej nie można tego nazwać), że przez to praktycznie nie ma czasu, żeby podjąć pracę. On żyje marzeniami, ma zamiar jeszcze 1 rok się uczyć. A mąż ma pretensje do mnie, że ja myślę tylko o sprawach materialnych, że w niego nie wierzę i dzisiaj stwierdził, że ja go nie zmienię i jak chce to mogę znaleźć sobie innego męża.A ja właśnie straciłam pracę i mam podły nastrój i się martwię jak sobie poradzimy, szczególnie, że czuję, że to ja muszę jakoś zarabiać a wiadomo jak jest obecnie z pracą.Potrzebuję sama opieki a nie ciągle się martwić. Do tego ciągle odkładamy temat dziecka na później kiedy chociaż jedno z nas będzie miało stałą pracę. I tak oddalamy się od siebie i nie umiemy spędzać razem czasu (całe przedpołudnie w domu to dla mnie coś nowego).Najgorsze, że ja zawsze przy jakis naszych kłotniach ustępowałam, odpuszczałam nie chciałam, żeby były jakieś ciche dni, jakiś żart, wspomnienie i wszystko wracało do normy. A teraz czuję takie zawzięcie, upartość wręcz jakoś niechęć do męża i to chyba nie wróży nic dobrego. Martwię się i za bardzo nie wiem jak sobie poradzić z tym?

Witam wszystkich, kiedy przez przypadek trafiłam na to forum, nie myślałam, że sama zdecyduję będę potrzebować wsparcia czy może bardziej wygadania i rady. Jesteśmy z mężem 2,5 roku po ślubie i chyba pierwszy kryzys. Na to nakłada się wiele spraw ja mam pretensje najbardziej o jego miłość do piłki nożnej (inaczej nie można tego nazwać), że przez to praktycznie nie ma czasu, żeby podjąć pracę. On żyje marzeniami, ma zamiar jeszcze 1 rok się uczyć. A mąż ma pretensje do mnie, że ja myślę tylko o sprawach materialnych, że w niego nie wierzę i dzisiaj stwierdził, że ja go nie zmienię i jak chce to mogę znaleźć sobie innego męża.A ja właśnie straciłam pracę i mam podły nastrój i się martwię jak sobie poradzimy, szczególnie, że czuję, że to ja muszę jakoś zarabiać a wiadomo jak jest obecnie z pracą.Potrzebuję sama opieki a nie ciągle się martwić. Do tego ciągle odkładamy temat dziecka na później kiedy chociaż jedno z nas będzie miało stałą pracę. I tak oddalamy się od siebie i nie umiemy spędzać razem czasu (całe przedpołudnie w domu to dla mnie coś nowego).Najgorsze, że ja zawsze przy jakis naszych kłotniach ustępowałam, odpuszczałam nie chciałam, żeby były jakieś ciche dni, jakiś żart, wspomnienie i wszystko wracało do normy. A teraz czuję takie zawzięcie, upartość wręcz jakoś niechęć do męża i to chyba nie wróży nic dobrego. Martwię się i za bardzo nie wiem jak sobie poradzić z tym?

[wabona]

Twój mąż chyba jest jeszcze niedojrzały. Wiesz, może gdyby było dziecko, zrozumiałby, że czas wziąć się do pracy. Przede wszystkim rozmową powinnaś próbować coś zdziałać. I modlitwą - pomódl się do Św. Judy Tadeusza, może dzięki temu znajdziesz pracę, ale i on powinien też czegoś poszukać. Macie teraz dużo wolnego czasu - poświęćcie go sobie. Twoja zawziętość być może wynika właśnie z tego, że zostałaś bez pracy - ale macie siebie - w takich właśnie chwilach przede wszystkim powinniście być dla siebie wsparciem.
Dobrze, że w tym momencie już szukasz pomocy, że nie czekasz, aż stanie się coś gorszego. Na pewno złością nic nie zdziałasz, tylko dobrocią, spokojem.

Twój mąż chyba jest jeszcze niedojrzały. Wiesz, może gdyby było dziecko, zrozumiałby, że czas wziąć się do pracy. Przede wszystkim rozmową powinnaś próbować coś zdziałać. I modlitwą - pomódl się do Św. Judy Tadeusza, może dzięki temu znajdziesz pracę, ale i on powinien też czegoś poszukać. Macie teraz dużo wolnego czasu - poświęćcie go sobie. Twoja zawziętość być może wynika właśnie z tego, że zostałaś bez pracy - ale macie siebie - w takich właśnie chwilach przede wszystkim powinniście być dla siebie wsparciem.
Dobrze, że w tym momencie już szukasz pomocy, że nie czekasz, aż stanie się coś gorszego. Na pewno złością nic nie zdziałasz, tylko dobrocią, spokojem.

[Chiara]

Na poczatku wspolczuje utraty pracy.
Wiesz rozumiem Cie - gdyby moj maz mial podobne podejscie wychodzilabym z siebie. W koncu macie sie wspierac i to nie tylko dobrym slowem, ale i realnym podejsciem do rodziny ktora zalozyliscie. Jak mniemam narzekanie sprawi ze on jeszcze bardziej uczepi sie tej swojej szkoly byle tylko odlozyc czas wejscia w dorosle zycie. Pozostaje chyba tylko modlitwa o to, zeby dojrzal i dorosl...
Trzymaj sie!

Na poczatku wspolczuje utraty pracy.
Wiesz rozumiem Cie - gdyby moj maz mial podobne podejscie wychodzilabym z siebie. W koncu macie sie wspierac i to nie tylko dobrym slowem, ale i realnym podejsciem do rodziny ktora zalozyliscie. Jak mniemam narzekanie sprawi ze on jeszcze bardziej uczepi sie tej swojej szkoly byle tylko odlozyc czas wejscia w dorosle zycie. Pozostaje chyba tylko modlitwa o to, zeby dojrzal i dorosl...
Trzymaj sie!