[mare1966]

[hope84]

Proponowałam mężowi terapie małżeńską, ale nie bardzo wiem czy na tym etapie jesteśmy na nią gotowi, tzn. czy M jest, skoro rozmowa o uczuciach i przerobienie tematu we dwoje nam nie idzie. Co prawda byliśmy już na jednym spotkaniu, ale było to świeżo, bo raptem miesiąc po zakończeniu zdrady i niestety mężowi nie "przypadła do gusty" pani psycholog... tzn. był to terapeuta związany ściśle z kościołem i postawiła go w roli krzywdziciela (czyli próbowała uświadomić jaką krzywdę mi wyrządził). I ogólnie rzecz ujmując M kiepsko wypadł na tym spotkaniu, potem było tylko gorzej między nami. Chciałabym spróbować jeszcze raz u innej pani psycholog, ale nie bardzo wiem czy czasami nie jest za wcześnie na takie kroki.

Proponowałam mężowi terapie małżeńską, ale nie bardzo wiem czy na tym etapie jesteśmy na nią gotowi, tzn. czy M jest, skoro rozmowa o uczuciach i przerobienie tematu we dwoje nam nie idzie. Co prawda byliśmy już na jednym spotkaniu, ale było to świeżo, bo raptem miesiąc po zakończeniu zdrady i niestety mężowi nie "przypadła do gusty" pani psycholog... tzn. był to terapeuta związany ściśle z kościołem i postawiła go w roli krzywdziciela (czyli próbowała uświadomić jaką krzywdę mi wyrządził). I ogólnie rzecz ujmując M kiepsko wypadł na tym spotkaniu, potem było tylko gorzej między nami. Chciałabym spróbować jeszcze raz u innej pani psycholog, ale nie bardzo wiem czy czasami nie jest za wcześnie na takie kroki.

[kasedo]

[Aecjusz]

Terapeuta, niezależnie od światopoglądu, powinien być profesjonalny i mądry. Powinien być skupiony na znalezieniu rozwiązania.
Mam niestety czasem wrażenie, że niektórzy grają przy okazji swoją prywatną grę, odreagowują prywatne frustracje.
A czasem po prostu są kiepscy.
Nie jestem profesjonalistą, nie mam wykształcenia, nie znam się i dlatego wypowiadam się jako laik, ale jeśli do mnie przyszłaby para (a to już jest coś, bo przychodzą) to po rozpoznaniu problemu wpierw próbowałbym ich naprowadzić na to, co ich łączy, wzmocnić to do tego stopnia, by było najbardziej trwałe w danych okolicznościach, a dopiero w dalszej perspektywie próbowałbym przepracować z nimi sprawy zadanych ran, nieporozumień. N apewno byłoby to trudne, bo zwykle emocje się wzburzają, ale mam wrażenie, że ich podsycanie, to jak walenie młotkiem, kiedy za zadanie jest sklejać.
Ale jak pisałem - nie znam się.

Terapeuta, niezależnie od światopoglądu, powinien być profesjonalny i mądry. Powinien być skupiony na znalezieniu rozwiązania.
Mam niestety czasem wrażenie, że niektórzy grają przy okazji swoją prywatną grę, odreagowują prywatne frustracje.
A czasem po prostu są kiepscy.
Nie jestem profesjonalistą, nie mam wykształcenia, nie znam się i dlatego wypowiadam się jako laik, ale jeśli do mnie przyszłaby para (a to już jest coś, bo przychodzą) to po rozpoznaniu problemu wpierw próbowałbym ich naprowadzić na to, co ich łączy, wzmocnić to do tego stopnia, by było najbardziej trwałe w danych okolicznościach, a dopiero w dalszej perspektywie próbowałbym przepracować z nimi sprawy zadanych ran, nieporozumień. N apewno byłoby to trudne, bo zwykle emocje się wzburzają, ale mam wrażenie, że ich podsycanie, to jak walenie młotkiem, kiedy za zadanie jest sklejać.
Ale jak pisałem - nie znam się.

[mare1966]

[tiliana]

Zgadzam się z mare. A poza tym, o krzywdzie danego małżonka powinien mówić tylko dany małżonek, a nie terapeuta.

Ale fakt faktem, że nie każdy terapeuta pasuje do każdego pacjenta, trzeba trochę trafić...

Zgadzam się z mare. A poza tym, o krzywdzie danego małżonka powinien mówić tylko dany małżonek, a nie terapeuta.

Ale fakt faktem, że nie każdy terapeuta pasuje do każdego pacjenta, trzeba trochę trafić...

[hope84]

Jak na ironię to mężowi zależało na tej wizycie, widział że się strasznie miotam, że jest źle, twierdził że ona powie nam jak dalej żyć.... a w rzeczywistości rozstaliśmy się, co prawda na kilka dni, ale było to dla nas druzgocące przeżycie, szczególnie dla mnie. Co mnie najbardziej zdziwiło, to to że ona powiedziała wprost - niech mi pan nie mówi że kocha pan żonę bo to nie prawda, pan jej nie kocha, jest dla pana zupełnie obojętną kobietą... a on ani słowa nie wymówił, siedział jak zahipnotyzowany a ja myślałam "Boże co ja tu robię"

Wtedy miałam do niego żal, że się nie odezwał. Z perspektywy czasu myślę,że on poczuł się zaszczuty i osaczony. Nie dziwię się, że brakło mu słów. Wyobrażałam sobie tą wizytę inaczej, że podpowie nam a w szczególności męża naprowadzi jak mi pomóc odbudować zaufanie i pewność siebie a w rzeczywistościona go po prostu zaatakowała i powiedziała wprost że "gotowość męża do podjęcia starań o małżeństwo jest tylko naszym złudzeniem"

Jak na ironię to mężowi zależało na tej wizycie, widział że się strasznie miotam, że jest źle, twierdził że ona powie nam jak dalej żyć.... a w rzeczywistości rozstaliśmy się, co prawda na kilka dni, ale było to dla nas druzgocące przeżycie, szczególnie dla mnie. Co mnie najbardziej zdziwiło, to to że ona powiedziała wprost - niech mi pan nie mówi że kocha pan żonę bo to nie prawda, pan jej nie kocha, jest dla pana zupełnie obojętną kobietą... a on ani słowa nie wymówił, siedział jak zahipnotyzowany a ja myślałam "Boże co ja tu robię"

Wtedy miałam do niego żal, że się nie odezwał. Z perspektywy czasu myślę,że on poczuł się zaszczuty i osaczony. Nie dziwię się, że brakło mu słów. Wyobrażałam sobie tą wizytę inaczej, że podpowie nam a w szczególności męża naprowadzi jak mi pomóc odbudować zaufanie i pewność siebie a w rzeczywistościona go po prostu zaatakowała i powiedziała wprost że "gotowość męża do podjęcia starań o małżeństwo jest tylko naszym złudzeniem"

[kenya]

Cytat:

Mąż mnie przeprosił za to co zrobił, gdy spytałam czy żałuje odpowiedział że tak, ale czasu niestety nie cofnie. Brzmiało szczerze. M uważa, że między nami jest fajnie i w ogóle jak najbardziej ok dopóki nie zacznę się nakręcać, wtedy szlak trafia wszystko, on jest zmęczony, ja też. Nie robi nic, co mogłoby mnie niepokoić, tzn. jego zachowanie nie wskazuje na kontakty z kowalską. Jeśli ma wrócić później do domu z pracy informuje mnie, tłumaczy się jak zapytam o coś.

Hope, piszesz że mąż brzmi szczerze kiedy przeprasza, kiedy mówi że żałuje.
Wiedząc że NIKT nie ma mocy by cofnąć czas i to co się stało uczynić niebyłym, nierozsądne jest Twoje nakręcanie - nie sądzisz?
Kiedy się nakręcasz i temat wałkujesz kolejny raz, co uzyskujesz?
Co poza obopólną frustracją i zrujnowaniem atmosfery?
Czy Twoje doświadczenie wskazuje że masz/macie z tego jakieś profity?
A może należałoby zapytać samej siebie i szczerze sobie odpowiedzieć, jaki rodzaj SATYSFAKCJI jest Tobie potrzebny?
Co mąż musiałby jeszcze zrobić, powiedzieć byś zaniechała nakręcania się?
Czy w ogóle jest coś takiego?

Cytat:

Mąż mnie przeprosił za to co zrobił, gdy spytałam czy żałuje odpowiedział że tak, ale czasu niestety nie cofnie. Brzmiało szczerze. M uważa, że między nami jest fajnie i w ogóle jak najbardziej ok dopóki nie zacznę się nakręcać, wtedy szlak trafia wszystko, on jest zmęczony, ja też. Nie robi nic, co mogłoby mnie niepokoić, tzn. jego zachowanie nie wskazuje na kontakty z kowalską. Jeśli ma wrócić później do domu z pracy informuje mnie, tłumaczy się jak zapytam o coś.

Hope, piszesz że mąż brzmi szczerze kiedy przeprasza, kiedy mówi że żałuje.
Wiedząc że NIKT nie ma mocy by cofnąć czas i to co się stało uczynić niebyłym, nierozsądne jest Twoje nakręcanie - nie sądzisz?
Kiedy się nakręcasz i temat wałkujesz kolejny raz, co uzyskujesz?
Co poza obopólną frustracją i zrujnowaniem atmosfery?
Czy Twoje doświadczenie wskazuje że masz/macie z tego jakieś profity?
A może należałoby zapytać samej siebie i szczerze sobie odpowiedzieć, jaki rodzaj SATYSFAKCJI jest Tobie potrzebny?
Co mąż musiałby jeszcze zrobić, powiedzieć byś zaniechała nakręcania się?
Czy w ogóle jest coś takiego?

[nałóg]

[mare1966]

[tiliana]

Tylko jak? Jak ktoś nie chce zostać przekonany, to go żadne argumenty i dowody NIE przekonają.

Tylko jak? Jak ktoś nie chce zostać przekonany, to go żadne argumenty i dowody NIE przekonają.

[kasedo]

[Jacek-sychar]

[mare1966]