[tiliana]

[mąż_żony]

[hope84]

Mąż twierdzi, że "to" była zwykła fascynacja, odskocznia. Nigdy nie nazwał swojego uczucia miłością czy zakochaniem. Kilka razy w kłótni określił to błędem, pomyłką czy porażką. Czy szczerze, czy tylko dla uspokojenia sytuacji... nie wiem. Twierdzi że ona zakończyła ich znajomość, ale on też widział że to do niczego dobrego nie prowadzi... Zawsze kochał mnie i dzieci i to się nie zmieniło a z nią się fajnie rozmawiało i tyle.... w takim wymiarze czasowym ciężko mi to nazwać TYLKO rozmową.... ale cóż stało się. Od zakończenia minęły 3 m-ce. Normalnie nawet udaje nam się w miarę przyzwoicie funkcjonować, Patrząc z boku - fajne małżeństwo. Jak zaczynam wracać do tematu, on go ucina i się złości że jest zakończone i nie ma do czego wracać. Koniec to koniec i uważa że ja się niepotrzebnie nakręcam. A z kolei psychologowie i wszystkie mądre poradniki twierdzą, że temat trzeba przepracować, bo inaczej za jakiś czas może się wszystko powtórzyć... co na ten temat sądziecie???

Mąż twierdzi, że "to" była zwykła fascynacja, odskocznia. Nigdy nie nazwał swojego uczucia miłością czy zakochaniem. Kilka razy w kłótni określił to błędem, pomyłką czy porażką. Czy szczerze, czy tylko dla uspokojenia sytuacji... nie wiem. Twierdzi że ona zakończyła ich znajomość, ale on też widział że to do niczego dobrego nie prowadzi... Zawsze kochał mnie i dzieci i to się nie zmieniło a z nią się fajnie rozmawiało i tyle.... w takim wymiarze czasowym ciężko mi to nazwać TYLKO rozmową.... ale cóż stało się. Od zakończenia minęły 3 m-ce. Normalnie nawet udaje nam się w miarę przyzwoicie funkcjonować, Patrząc z boku - fajne małżeństwo. Jak zaczynam wracać do tematu, on go ucina i się złości że jest zakończone i nie ma do czego wracać. Koniec to koniec i uważa że ja się niepotrzebnie nakręcam. A z kolei psychologowie i wszystkie mądre poradniki twierdzą, że temat trzeba przepracować, bo inaczej za jakiś czas może się wszystko powtórzyć... co na ten temat sądziecie???

[dakota]

[hope84]

Niestety im dalej od tej całej historii tym gorzej między nami. M nie chce ze mną rozmawiać, już nie tyle o tej całej sytuacji, co nawet rozmowa o uczuciach na dzień obecny jest bez sensu. Mam wrażenie, że się od siebie oddalamy, w sypialni "wieje chłodem". Nic z tego nie rozumiem.
Moim jedynym wytłumaczeniem tej toksycznej atmosfery jest to że on pewnie nie mówi mi prawdy i kocha ją, tęskni mimo tego, że się wypiera. Bo cóż innego...

Niestety im dalej od tej całej historii tym gorzej między nami. M nie chce ze mną rozmawiać, już nie tyle o tej całej sytuacji, co nawet rozmowa o uczuciach na dzień obecny jest bez sensu. Mam wrażenie, że się od siebie oddalamy, w sypialni "wieje chłodem". Nic z tego nie rozumiem.
Moim jedynym wytłumaczeniem tej toksycznej atmosfery jest to że on pewnie nie mówi mi prawdy i kocha ją, tęskni mimo tego, że się wypiera. Bo cóż innego...

[mare1966]

mąż zony

Cytat:

Fizyczność jest wg mnie bardziej do opanowania, bo działa chwilowo. Nawet jeżeli zapada w pamięć, to myślę, że mimo wszystko mniej niż emocje. Wątpię, żeby można było mówić np. o tym, że ktoś kocha 2 partnerów jednocześnie a jakoś łatwiej mi sobie wyobrazić, że z 2 partnerami (oddzielnie :) ) może być komuś równie dobrze lub porównywalnie pod względem fizycznym, czego oczywiście sprawdzać nikomu nie polecam ;).

Wybacz , ale gadasz bzdury i wiem nawet dlaczego .
Mężczyźni niewieścieją coraz bardziej z każdym pokoleniem
i już zaczynają nawet myśleć i czuć "po kobiecemu" .

Kobieta jak już idzie do łóżka , to z reguły zawsze "z miłości" ,
więc u niej zdrada fizyczna = emocjonalna .
Owszem , bywają też "ciekawskie" , ale to raczej nie tak częsty przypadek .

Fizyczność jest ( powinna być ! z założenia Boga , stąd grzech cudzołóstwa )
najwyższym etapem jedności i stąd dozwolona jest tylko w małżeństwie .
Nie wspomnę , że może zaskutkować pojawieniem się dziecka
a to niesie poważne i TRWAŁE konsekwencje .
A emocje , zwłaszcza u kobiety są jak wiatr .

"Dobrze" to normalnemu facetowi będzie co najmniej z połową kobiet
tylko co to ma wspólnego z miłością ?
A kochać w sensie "żywić jakieś uczucia" to można i do trzech jednocześnie ,
ale wybiera się w końcu JEDNĄ i z tą się też sypia .
Facet musi być stabilny .

==========================================

Cytat:

Mąż twierdzi, że "to" była zwykła fascynacja, odskocznia. Nigdy nie nazwał swojego uczucia miłością czy zakochaniem. Kilka razy w kłótni określił to błędem, pomyłką czy porażką. Czy szczerze, czy tylko dla uspokojenia sytuacji... nie wiem. Twierdzi że ona zakończyła ich znajomość, ale on też widział że to do niczego dobrego nie prowadzi... Zawsze kochał mnie i dzieci i to się nie zmieniło a z nią się fajnie rozmawiało i tyle.... w takim wymiarze czasowym ciężko mi to nazwać TYLKO rozmową.... ale cóż stało się. Od zakończenia minęły 3 m-ce. Normalnie nawet udaje nam się w miarę przyzwoicie funkcjonować, Patrząc z boku - fajne małżeństwo. Jak zaczynam wracać do tematu, on go ucina i się złości że jest zakończone i nie ma do czego wracać. Koniec to koniec i uważa że ja się niepotrzebnie nakręcam. A z kolei psychologowie i wszystkie mądre poradniki twierdzą, że temat trzeba przepracować, bo inaczej za jakiś czas może się wszystko powtórzyć... co na ten temat sądziecie???

I facet ma rację .
Myślę , że on już "przepracował" .
Problem jest taki , że ty hope jesteś niepewna .
Niepewna SIEBIE i waszej relacji , czemu się zresztą nie dziwię ,
bo w końcu jesteś kobietą .
Ale tu się zgadzam , że mąż powinien cię upewniać , że wszystko już w porządku
ze 100 razy .
.......... czego facet nie rozumie zupełnie
Więc co ci pozostaje ?
Zrozumieć , że on tego nie rozumie
i przestawić siebie samą na zaufanie , a najpierw
na podbudowanie samej siebie .
Bo tak naprawdę ty nie jesteś pewna swojej wartości i stąd obawy , że znów się powtórzy
że znajdzie "lepszą" .

mąż zony

Cytat:

Fizyczność jest wg mnie bardziej do opanowania, bo działa chwilowo. Nawet jeżeli zapada w pamięć, to myślę, że mimo wszystko mniej niż emocje. Wątpię, żeby można było mówić np. o tym, że ktoś kocha 2 partnerów jednocześnie a jakoś łatwiej mi sobie wyobrazić, że z 2 partnerami (oddzielnie :) ) może być komuś równie dobrze lub porównywalnie pod względem fizycznym, czego oczywiście sprawdzać nikomu nie polecam ;).

Wybacz , ale gadasz bzdury i wiem nawet dlaczego .
Mężczyźni niewieścieją coraz bardziej z każdym pokoleniem
i już zaczynają nawet myśleć i czuć "po kobiecemu" .

Kobieta jak już idzie do łóżka , to z reguły zawsze "z miłości" ,
więc u niej zdrada fizyczna = emocjonalna .
Owszem , bywają też "ciekawskie" , ale to raczej nie tak częsty przypadek .

Fizyczność jest ( powinna być ! z założenia Boga , stąd grzech cudzołóstwa )
najwyższym etapem jedności i stąd dozwolona jest tylko w małżeństwie .
Nie wspomnę , że może zaskutkować pojawieniem się dziecka
a to niesie poważne i TRWAŁE konsekwencje .
A emocje , zwłaszcza u kobiety są jak wiatr .

"Dobrze" to normalnemu facetowi będzie co najmniej z połową kobiet
tylko co to ma wspólnego z miłością ?
A kochać w sensie "żywić jakieś uczucia" to można i do trzech jednocześnie ,
ale wybiera się w końcu JEDNĄ i z tą się też sypia .
Facet musi być stabilny .

==========================================

Cytat:

Mąż twierdzi, że "to" była zwykła fascynacja, odskocznia. Nigdy nie nazwał swojego uczucia miłością czy zakochaniem. Kilka razy w kłótni określił to błędem, pomyłką czy porażką. Czy szczerze, czy tylko dla uspokojenia sytuacji... nie wiem. Twierdzi że ona zakończyła ich znajomość, ale on też widział że to do niczego dobrego nie prowadzi... Zawsze kochał mnie i dzieci i to się nie zmieniło a z nią się fajnie rozmawiało i tyle.... w takim wymiarze czasowym ciężko mi to nazwać TYLKO rozmową.... ale cóż stało się. Od zakończenia minęły 3 m-ce. Normalnie nawet udaje nam się w miarę przyzwoicie funkcjonować, Patrząc z boku - fajne małżeństwo. Jak zaczynam wracać do tematu, on go ucina i się złości że jest zakończone i nie ma do czego wracać. Koniec to koniec i uważa że ja się niepotrzebnie nakręcam. A z kolei psychologowie i wszystkie mądre poradniki twierdzą, że temat trzeba przepracować, bo inaczej za jakiś czas może się wszystko powtórzyć... co na ten temat sądziecie???

I facet ma rację .
Myślę , że on już "przepracował" .
Problem jest taki , że ty hope jesteś niepewna .
Niepewna SIEBIE i waszej relacji , czemu się zresztą nie dziwię ,
bo w końcu jesteś kobietą .
Ale tu się zgadzam , że mąż powinien cię upewniać , że wszystko już w porządku
ze 100 razy .
.......... czego facet nie rozumie zupełnie
Więc co ci pozostaje ?
Zrozumieć , że on tego nie rozumie
i przestawić siebie samą na zaufanie , a najpierw
na podbudowanie samej siebie .
Bo tak naprawdę ty nie jesteś pewna swojej wartości i stąd obawy , że znów się powtórzy
że znajdzie "lepszą" .

[Aecjusz]

Często sytuacja jest bardziej złożona.
Odpowiedz sobie na pytanie - czy Twój mąż mógł się czuć zaszczuty? Atakowany? Jak intensywnie próbowałaś rozmawiać?
Może tak być, że on nie przepracował problemu, a Ty zmuszasz go do deklaracji, wyznań, co do których sam nie zajął jeszcze stanowiska. Może ma do Ciebie pretensje o zachowanie, traktowanie? Może to nie ma nic wspólnego z tamta kobietą? Wiem, że miłość wymaga stanowczości, ale przede wszystkim mądrości.
Nie, nie bronię go. Ma swoje za uszami i musi popracować. Wskazuję tylko na ewentualne strony tej sytuacji, które możesz rozważyć. Może się okazać, że to Twoje wnioski są prawdziwe, ale może być i tak, że po prostu Twoje emocje i demony podświadomości podsuwają Ci najbardziej destrukcyjny scenariusz. To już tak bywa w takich sytuacjach. Znam to z własnego doświadczenia.
Trzymam kciuki

Często sytuacja jest bardziej złożona.
Odpowiedz sobie na pytanie - czy Twój mąż mógł się czuć zaszczuty? Atakowany? Jak intensywnie próbowałaś rozmawiać?
Może tak być, że on nie przepracował problemu, a Ty zmuszasz go do deklaracji, wyznań, co do których sam nie zajął jeszcze stanowiska. Może ma do Ciebie pretensje o zachowanie, traktowanie? Może to nie ma nic wspólnego z tamta kobietą? Wiem, że miłość wymaga stanowczości, ale przede wszystkim mądrości.
Nie, nie bronię go. Ma swoje za uszami i musi popracować. Wskazuję tylko na ewentualne strony tej sytuacji, które możesz rozważyć. Może się okazać, że to Twoje wnioski są prawdziwe, ale może być i tak, że po prostu Twoje emocje i demony podświadomości podsuwają Ci najbardziej destrukcyjny scenariusz. To już tak bywa w takich sytuacjach. Znam to z własnego doświadczenia.
Trzymam kciuki

[mare1966]

[Pavel]

[hope84]

[Pavel]

Zgadzam sie z głosami, ze jedyne co możesz zrobic to pracować nad soba, swoim wkładem w kryzys. Warto jest nabyć wiedzę o różnicach miedzy płciami oraz o tym jak powinno wyglądać małżeństwo.
Warto zgłębić przyczyny Waszych problemów, przyjrzeć sie swoim domom rodzinnym.

Nie masz wpływu na swojego męża, ale swoim zachowaniem i zmianami możesz go zainspirować do własnych ruchów.

Jestem w nieco podobnym położeniu jeśli chodzi o przepracowanie kryzysu.
Moja zona rowniez chciałaby aby nigdy do tego nie wracać.
Mam zdanie podobne do Twego i "mądrych głów" - pewne rzeczy należy przepracować.
Kłamstwo i brak szczerości nie sa dobrymi fundamentami małżeństwa.
Jednocześnie wciąż cierpliwie czekam, aż zona do tego dojrzeje.
Nie ze strachu, bo juz sie nie boje. Traktuje to jako naukę cierpliwosci bowiem
właściwie nie wiem co z tym fantem zrobic. Jak to rozegrać właściwie.

O ile u Ciebie jest pewność zdrady przynajmniej emocjonalnej, o tyle u mnie jest wypieranie sie.
I podobnie jak w przypadku Twego męża - bagatelizowanie przeszłości.

Ja zas pamietajac klasyczne powielanie schematów zachowań osob zdradzających nie mam zamiaru oszukiwać sam siebie. Zbyt duże zaufanie byłoby z mojej strony zwykła naiwnością. Jakoś teraz nie robi zadnej z tych rzeczy które robiła w trakcie kryzysu, a które jasno sugerowały zdradę.

Tak, wyglada na to, ze Twoj maz zdecydował sie wrócić (moim zdaniem powód powrotu rowniez jest ważny).
Trzeba sie z tego cieszyć, bo daje to nadzieje na naprawę małżeństwa.
Nie zgadzam sie natomiast, ze powinnaś jak on udawać, ze to zamknięty rozdział (jego zachowanie sugeruje, ze nie do konca), skakać bezrefleksyjnie z radości i zaufać mu w pełni "z urzędu".
On Twoje zaufanie zburzył i potrzebny jest czas oraz duzo pracy aby je odbudować.
Czy Twój maz wyraził skruchę?
Czy robi cos w kierunku poprawy Waszej relacji?

Na pewno potrzebny jest czas.
Ja sugerowałbym Ci na początek "odczepienie" sie od męża i zajęcie sie soba.

Zgadzam sie z głosami, ze jedyne co możesz zrobic to pracować nad soba, swoim wkładem w kryzys. Warto jest nabyć wiedzę o różnicach miedzy płciami oraz o tym jak powinno wyglądać małżeństwo.
Warto zgłębić przyczyny Waszych problemów, przyjrzeć sie swoim domom rodzinnym.

Nie masz wpływu na swojego męża, ale swoim zachowaniem i zmianami możesz go zainspirować do własnych ruchów.

Jestem w nieco podobnym położeniu jeśli chodzi o przepracowanie kryzysu.
Moja zona rowniez chciałaby aby nigdy do tego nie wracać.
Mam zdanie podobne do Twego i "mądrych głów" - pewne rzeczy należy przepracować.
Kłamstwo i brak szczerości nie sa dobrymi fundamentami małżeństwa.
Jednocześnie wciąż cierpliwie czekam, aż zona do tego dojrzeje.
Nie ze strachu, bo juz sie nie boje. Traktuje to jako naukę cierpliwosci bowiem
właściwie nie wiem co z tym fantem zrobic. Jak to rozegrać właściwie.

O ile u Ciebie jest pewność zdrady przynajmniej emocjonalnej, o tyle u mnie jest wypieranie sie.
I podobnie jak w przypadku Twego męża - bagatelizowanie przeszłości.

Ja zas pamietajac klasyczne powielanie schematów zachowań osob zdradzających nie mam zamiaru oszukiwać sam siebie. Zbyt duże zaufanie byłoby z mojej strony zwykła naiwnością. Jakoś teraz nie robi zadnej z tych rzeczy które robiła w trakcie kryzysu, a które jasno sugerowały zdradę.

Tak, wyglada na to, ze Twoj maz zdecydował sie wrócić (moim zdaniem powód powrotu rowniez jest ważny).
Trzeba sie z tego cieszyć, bo daje to nadzieje na naprawę małżeństwa.
Nie zgadzam sie natomiast, ze powinnaś jak on udawać, ze to zamknięty rozdział (jego zachowanie sugeruje, ze nie do konca), skakać bezrefleksyjnie z radości i zaufać mu w pełni "z urzędu".
On Twoje zaufanie zburzył i potrzebny jest czas oraz duzo pracy aby je odbudować.
Czy Twój maz wyraził skruchę?
Czy robi cos w kierunku poprawy Waszej relacji?

Na pewno potrzebny jest czas.
Ja sugerowałbym Ci na początek "odczepienie" sie od męża i zajęcie sie soba.

[tiliana]

Mąż albo już sprawę przepracował, albo nie jest w stanie tego teraz zrobić. Tak czy tak - z tym nic nie zrobisz, naciskanie tylko pogorszy sprawę. Za to możesz się zająć, jak nie z mężem, to sama, tym co było PRZED tą całą zdradą, bo myślę, ze bez tego to daleko nie zajedziecie. Jakie wyciągnęłaś wnioski z czasu, który poprzedzał znajomość męża?

Zajmij się tym, co należy do ciebie.

Między zaufaniem a głupią naiwnością jest różnica. Myślę, że w tej sytuacji tę różnicę wyczuwasz dość dobrze. Pytanie: co masz zamiar zrobić dalej? Masz już jakiś plan działania w przypadku różnego rozwinięcia sie sytuacji?

Mąż albo już sprawę przepracował, albo nie jest w stanie tego teraz zrobić. Tak czy tak - z tym nic nie zrobisz, naciskanie tylko pogorszy sprawę. Za to możesz się zająć, jak nie z mężem, to sama, tym co było PRZED tą całą zdradą, bo myślę, ze bez tego to daleko nie zajedziecie. Jakie wyciągnęłaś wnioski z czasu, który poprzedzał znajomość męża?

Zajmij się tym, co należy do ciebie.

Między zaufaniem a głupią naiwnością jest różnica. Myślę, że w tej sytuacji tę różnicę wyczuwasz dość dobrze. Pytanie: co masz zamiar zrobić dalej? Masz już jakiś plan działania w przypadku różnego rozwinięcia sie sytuacji?

[mare1966]

[hope84]

Nasze rozmowy są takie normalne i naturalne, jak to przy dwójce małych dzieci.
Mąż mnie przeprosił za to co zrobił, gdy spytałam czy żałuje odpowiedział że tak, ale czasu niestety nie cofnie. Brzmiało szczerze. M uważa, że między nami jest fajnie i w ogóle jak najbardziej ok dopóki nie zacznę się nakręcać, wtedy szlak trafia wszystko, on jest zmęczony, ja też. Nie robi nic, co mogłoby mnie niepokoić, tzn. jego zachowanie nie wskazuje na kontakty z kowalską. Jeśli ma wrócić później do domu z pracy informuje mnie, tłumaczy się jak zapytam o coś.
Nie mam żadnego planu w związku z moją osobą. Pracuję, zajmuje się domem, dziećmi, gotuję... robię to co zawsze z tą różnicą że mniej pracuje, bardziej skupiam się na rodzinie.
Przez te 3 m-ce przeszłam wewnętrzną przemianę, uspokoiłam się, coraz mniej wybucham, żal i pretensje do M są ogromne, ale potrafię już nad negatywnymi emocjami panować.
Kiedy nasz kryzys się zaczął miałam dużo obowiązków w pracy, awans na głowie i był to dla mnie bardzo stresujący okres... i pewnie na M też się to odbijało. Tylko taką winę znalazłam analizując okres przed zdradą czy było coś jeszcze nie wiem.
M zarzucił mi że z nim nie rozmawiałam i to się zgadza, nie słuchaliśmy się.

Nasze rozmowy są takie normalne i naturalne, jak to przy dwójce małych dzieci.
Mąż mnie przeprosił za to co zrobił, gdy spytałam czy żałuje odpowiedział że tak, ale czasu niestety nie cofnie. Brzmiało szczerze. M uważa, że między nami jest fajnie i w ogóle jak najbardziej ok dopóki nie zacznę się nakręcać, wtedy szlak trafia wszystko, on jest zmęczony, ja też. Nie robi nic, co mogłoby mnie niepokoić, tzn. jego zachowanie nie wskazuje na kontakty z kowalską. Jeśli ma wrócić później do domu z pracy informuje mnie, tłumaczy się jak zapytam o coś.
Nie mam żadnego planu w związku z moją osobą. Pracuję, zajmuje się domem, dziećmi, gotuję... robię to co zawsze z tą różnicą że mniej pracuje, bardziej skupiam się na rodzinie.
Przez te 3 m-ce przeszłam wewnętrzną przemianę, uspokoiłam się, coraz mniej wybucham, żal i pretensje do M są ogromne, ale potrafię już nad negatywnymi emocjami panować.
Kiedy nasz kryzys się zaczął miałam dużo obowiązków w pracy, awans na głowie i był to dla mnie bardzo stresujący okres... i pewnie na M też się to odbijało. Tylko taką winę znalazłam analizując okres przed zdradą czy było coś jeszcze nie wiem.
M zarzucił mi że z nim nie rozmawiałam i to się zgadza, nie słuchaliśmy się.