[Leokadia]

Przeczytałam kilka tematów, wątków... i poczułam ogromną potrzebę, żeby również napisać o sobie i swoim małżeństwie.
Jesteśmy ze sobą przeszło 6lat a jako małżeństwo 3.
Z mojej strony, była to miłość od pierwszego wejrzenia i w środku, w sercu czułam, że to będzie mój mąż. Pozwolę sobie nie wypowiadać się za mojego męża, nazywać i określać jego uczuć. Przynajmniej spróbuję ;)
Wydaje mi się, że był taki moment, że kochaliśmy się bardzo... ale ... no właśnie, ciągle jest jakieś ale
Bardzo się różnimy, temperamentami, charakterami, potrzebami, zapatrywaniem na przyszłość, priorytety...
właściwie nie wiem jak to się stało, że jesteśmy małżeństwem, że jednak zdecydowaliśmy się na ślub. Nie jesteśmy bardzo młodzi.
Ciągle się ze sobą szarpiemy...mówimy sobie, że się kochamy, ale ranimy się potwornie.
Nie umiemy się ze sobą porozumieć.
Wielokrotnie próbowałam rozmawiać, mówić co czuję, pytać o jego uczucia, odczucia, plany marzenia- twierdził, że to strata czasu.
Od bardzo dawna słyszę, że dla mnie nie warto się starać, że jemu się nie chce.
Nie spędzamy ze sobą czasu w ogóle, mimo, że mieszkamy w jednym pokoju, to każde z nas żyje osobno. On ciągle siedzi przy komputerze, od dłuższego czasu śpi na podłodze. Nie chce ze mną... właściwie nic ze mną nie chce robić. Czasem pojawia się seks, ale to też nie jest tak jak powinno być, jakaś gra wstępna, czułości itd.
Ignoruje to co do niego mówię, piszę... coraz częściej mnie obraża.
Z natury, to łagodny człowiek, który coraz częściej przejawia agresję.
Zdaję sobie sprawę, że ma kłopoty, które go przytłaczają, ale nie chce ze mną rozmawiać.
Jest jakiś dziwny podział- twoje- moje... nie ma NASZE
Czuję się bardzo samotna, niepotrzebna, jak powietrze...
Parę miesięcy temu pojawiło się na świecie nasze dziecko...
myślałam, że po jego narodzinach zbliżymy się do siebie...okazuje się, że byłam w błędzie.
Oddaliliśmy się od siebie jeszcze bardziej. On coraz bardziej i coraz częściej mnie obraża, ja mu nie pozostaję dłużna. Jest niefajnie. Kilka razy padło hasło: ROZWÓD,
ale jako katoliczka, nie wyobrażam sobie tego. Ale też jako kobieta, nie wyobrażam sobie dalej żyć w ten sposób. Zwiędłam....jak niepodlewany kwiat.
Mój mąż jest dobrym człowiekiem. Ma bardzo dużo atrybutów. Kocham go bardzo....
Tylko tak bardzo jak się kochamy, tak bardzo się ranimy. Już nie pamiętam dnia, kiedy było dobrze. Spokojnie, bezpiecznie, miło, ciepło.
On z pewnością też ma swoje bolączki, czuje się zaniedbany, odsunięty i jakby ktoś go zapytał, to pewno byłoby wiele goryczy. Tylko ze mną on nie chce rozmawiać, nie chce rozwiązywać, mówić o uczuciach.
Uważa to za bezsens i stratę czasu.
A mnie o środka aż zżera.... nie radzę sobie z tym.
Tak bardzo chciałabym być silną, mądrą, fajną babką...która będzie wspaniałą matką i na tyle pozytywną osobą, żeby ten dzieciak miał dobrze.
Jestem tak podekscytowana tym, że odważyłam się tu napisać, że nie wiem czy napisałam wszystko co chciałam ( już wiem, że nie).
Przepraszam, jeśli bez ładu i składu.

Przeczytałam kilka tematów, wątków... i poczułam ogromną potrzebę, żeby również napisać o sobie i swoim małżeństwie.
Jesteśmy ze sobą przeszło 6lat a jako małżeństwo 3.
Z mojej strony, była to miłość od pierwszego wejrzenia i w środku, w sercu czułam, że to będzie mój mąż. Pozwolę sobie nie wypowiadać się za mojego męża, nazywać i określać jego uczuć. Przynajmniej spróbuję ;)
Wydaje mi się, że był taki moment, że kochaliśmy się bardzo... ale ... no właśnie, ciągle jest jakieś ale
Bardzo się różnimy, temperamentami, charakterami, potrzebami, zapatrywaniem na przyszłość, priorytety...
właściwie nie wiem jak to się stało, że jesteśmy małżeństwem, że jednak zdecydowaliśmy się na ślub. Nie jesteśmy bardzo młodzi.
Ciągle się ze sobą szarpiemy...mówimy sobie, że się kochamy, ale ranimy się potwornie.
Nie umiemy się ze sobą porozumieć.
Wielokrotnie próbowałam rozmawiać, mówić co czuję, pytać o jego uczucia, odczucia, plany marzenia- twierdził, że to strata czasu.
Od bardzo dawna słyszę, że dla mnie nie warto się starać, że jemu się nie chce.
Nie spędzamy ze sobą czasu w ogóle, mimo, że mieszkamy w jednym pokoju, to każde z nas żyje osobno. On ciągle siedzi przy komputerze, od dłuższego czasu śpi na podłodze. Nie chce ze mną... właściwie nic ze mną nie chce robić. Czasem pojawia się seks, ale to też nie jest tak jak powinno być, jakaś gra wstępna, czułości itd.
Ignoruje to co do niego mówię, piszę... coraz częściej mnie obraża.
Z natury, to łagodny człowiek, który coraz częściej przejawia agresję.
Zdaję sobie sprawę, że ma kłopoty, które go przytłaczają, ale nie chce ze mną rozmawiać.
Jest jakiś dziwny podział- twoje- moje... nie ma NASZE
Czuję się bardzo samotna, niepotrzebna, jak powietrze...
Parę miesięcy temu pojawiło się na świecie nasze dziecko...
myślałam, że po jego narodzinach zbliżymy się do siebie...okazuje się, że byłam w błędzie.
Oddaliliśmy się od siebie jeszcze bardziej. On coraz bardziej i coraz częściej mnie obraża, ja mu nie pozostaję dłużna. Jest niefajnie. Kilka razy padło hasło: ROZWÓD,
ale jako katoliczka, nie wyobrażam sobie tego. Ale też jako kobieta, nie wyobrażam sobie dalej żyć w ten sposób. Zwiędłam....jak niepodlewany kwiat.
Mój mąż jest dobrym człowiekiem. Ma bardzo dużo atrybutów. Kocham go bardzo....
Tylko tak bardzo jak się kochamy, tak bardzo się ranimy. Już nie pamiętam dnia, kiedy było dobrze. Spokojnie, bezpiecznie, miło, ciepło.
On z pewnością też ma swoje bolączki, czuje się zaniedbany, odsunięty i jakby ktoś go zapytał, to pewno byłoby wiele goryczy. Tylko ze mną on nie chce rozmawiać, nie chce rozwiązywać, mówić o uczuciach.
Uważa to za bezsens i stratę czasu.
A mnie o środka aż zżera.... nie radzę sobie z tym.
Tak bardzo chciałabym być silną, mądrą, fajną babką...która będzie wspaniałą matką i na tyle pozytywną osobą, żeby ten dzieciak miał dobrze.
Jestem tak podekscytowana tym, że odważyłam się tu napisać, że nie wiem czy napisałam wszystko co chciałam ( już wiem, że nie).
Przepraszam, jeśli bez ładu i składu.

[Pavel]

Witaj na forum Leokadio,

Na poczatek przypomne, abys starala sie nie podawac szczegolow mogacych zidentyfikowac Ciebie i Twoich bliskich.

Ciesze sie, ze odwazylas sie napisac, z pewnoscia dostaniesz tu wsparcie.

Ja ze swojej strony proponuje, abys zaczela od nadrobienia brakow wiedzy.
Wiedzy na temat roznic miedzy kobietami i mezczyznami, oraz o tym jak powinno i nie powinno wygladac malzenstwo.
Dzieki temu, oraz gdy przyjrzysz sie rodzinom pierwotnym swojej i meza, bedziesz mogla konkretnie zidentyfikowac problemy ktore macie, ich przyczyny, a pozniej...
...zajac sie swoja czescia.
Bo tylko siebie jestesmy w stanie zmienic.
Na innych nie mamy bezposredniego wplywu, poza tym nierzadko naprawa dokonana "tylko" po jednej stronie relacji, bardzo mocno zmienia jej obraz i funkcjonowanie.

Na poczatek, chcialbym Ci polecic:
"Piec jezykow milosci" Gary Chapman
oraz konferencje Jacka Pulikowskiego.
Znajdziesz je w formie mp3, za darmo na:

http://www.jacek-pulikows...rencje-mp3.html

Poza tym, czytaj inne watki na forum, warto uczyc sie na doswiadczeniach innych.

Przy okazji, chcialbym zapytac o Twoja i meza rodzine pierwotna - czy byl naduzywany alkohol, czy rodzice byli/sa prawnie lub chocby emocjonalnie rozwiedzeni.

Pozdrawiam

Witaj na forum Leokadio,

Na poczatek przypomne, abys starala sie nie podawac szczegolow mogacych zidentyfikowac Ciebie i Twoich bliskich.

Ciesze sie, ze odwazylas sie napisac, z pewnoscia dostaniesz tu wsparcie.

Ja ze swojej strony proponuje, abys zaczela od nadrobienia brakow wiedzy.
Wiedzy na temat roznic miedzy kobietami i mezczyznami, oraz o tym jak powinno i nie powinno wygladac malzenstwo.
Dzieki temu, oraz gdy przyjrzysz sie rodzinom pierwotnym swojej i meza, bedziesz mogla konkretnie zidentyfikowac problemy ktore macie, ich przyczyny, a pozniej...
...zajac sie swoja czescia.
Bo tylko siebie jestesmy w stanie zmienic.
Na innych nie mamy bezposredniego wplywu, poza tym nierzadko naprawa dokonana "tylko" po jednej stronie relacji, bardzo mocno zmienia jej obraz i funkcjonowanie.

Na poczatek, chcialbym Ci polecic:
"Piec jezykow milosci" Gary Chapman
oraz konferencje Jacka Pulikowskiego.
Znajdziesz je w formie mp3, za darmo na:

http://www.jacek-pulikows...rencje-mp3.html

Poza tym, czytaj inne watki na forum, warto uczyc sie na doswiadczeniach innych.

Przy okazji, chcialbym zapytac o Twoja i meza rodzine pierwotna - czy byl naduzywany alkohol, czy rodzice byli/sa prawnie lub chocby emocjonalnie rozwiedzeni.

Pozdrawiam

[Leokadia]

Witam Pavel ( Pavle?)
Dziękuję za odpowiedź i wskazówki.
Powiedz proszę co to znaczy, że ktoś jest rozwiedziony emocjonalnie?
( czy to znaczy, że żyją obok siebie? )
Pochodzę z katolickiej rodziny, dość mocno praktykującej, chociaż jest ciężko, bo jest problem alkoholowy. Ale zawsze czułam miłość rodziców, wsparcie i wiem, że mogę na nich liczyć.
U mojego męża rodzice również są razem, tam kiedyś był problem z alkoholem, ale od kilku lat jest abstynencja.

Czytam wątki, perypetie i tragedie a także happy endy innych ludzi.
Zaczęłam przed momentem czytać " 5 języków miłości"

Nie radzę sobie z reakcjami na alkohol. Jak mąż pije- nawet 1 piwo sporadycznie, działa to na mnie jak płachta na byka. Chociaż sama nie stroniłam. W czasie ciąży i od porodu nie pije i nie tęsknie za tym.

Bardzo jest mi źle z tym, że tak mocno się ranimy.

Wiem, że on mnie bardzo kocha, wiem.
Niestety jestem bardzo impulsywna, a ostatnio coraz bardziej nerwowa ( ze zmęczenia).
(Muszę zacząć otaczać się pozytywnymi ludźmi. Wyjść wreszcie do ludzi.)
Ale kompletnie siebie nie rozumiemy.

On tym, że ignoruje moje uczucia, emocje, lęki, obawy, powoduje, że popadam w coraz głębszą depresje. A im bardziej mu nakreślam i pokazuję ( bo ponoć facetom trzeba obrazowo i łopatologicznie- kawe na ławę) to jest gorzej.

Witam Pavel ( Pavle?)
Dziękuję za odpowiedź i wskazówki.
Powiedz proszę co to znaczy, że ktoś jest rozwiedziony emocjonalnie?
( czy to znaczy, że żyją obok siebie? )
Pochodzę z katolickiej rodziny, dość mocno praktykującej, chociaż jest ciężko, bo jest problem alkoholowy. Ale zawsze czułam miłość rodziców, wsparcie i wiem, że mogę na nich liczyć.
U mojego męża rodzice również są razem, tam kiedyś był problem z alkoholem, ale od kilku lat jest abstynencja.

Czytam wątki, perypetie i tragedie a także happy endy innych ludzi.
Zaczęłam przed momentem czytać " 5 języków miłości"

Nie radzę sobie z reakcjami na alkohol. Jak mąż pije- nawet 1 piwo sporadycznie, działa to na mnie jak płachta na byka. Chociaż sama nie stroniłam. W czasie ciąży i od porodu nie pije i nie tęsknie za tym.

Bardzo jest mi źle z tym, że tak mocno się ranimy.

Wiem, że on mnie bardzo kocha, wiem.
Niestety jestem bardzo impulsywna, a ostatnio coraz bardziej nerwowa ( ze zmęczenia).
(Muszę zacząć otaczać się pozytywnymi ludźmi. Wyjść wreszcie do ludzi.)
Ale kompletnie siebie nie rozumiemy.

On tym, że ignoruje moje uczucia, emocje, lęki, obawy, powoduje, że popadam w coraz głębszą depresje. A im bardziej mu nakreślam i pokazuję ( bo ponoć facetom trzeba obrazowo i łopatologicznie- kawe na ławę) to jest gorzej.

[Nirwanna]

Witaj, Leokadio,
Skoro w Waszych rodzinach wystąpił problem alkoholowy, to warto abyś przeczytała tę książkę:
Rozwinąć skrzydła" http://www.rozwinacskrzyd...ydla_e-book.pdf
oraz tę: http://www.rozwinacskrzyd...%20rodzicow.pdf
Ta druga dotyczy Dorosłych Dzieci Rozwiedzionych Rodziców, również tych Dzieci, gdzie Rodzice co prawda mieszkają razem, ale nie ma tam bliskości, czyli są emocjonalnie rozwiedzeni. Trochę tak jak Ty z mężem teraz.....

Witaj, Leokadio,
Skoro w Waszych rodzinach wystąpił problem alkoholowy, to warto abyś przeczytała tę książkę:
Rozwinąć skrzydła" http://www.rozwinacskrzyd...ydla_e-book.pdf
oraz tę: http://www.rozwinacskrzyd...%20rodzicow.pdf
Ta druga dotyczy Dorosłych Dzieci Rozwiedzionych Rodziców, również tych Dzieci, gdzie Rodzice co prawda mieszkają razem, ale nie ma tam bliskości, czyli są emocjonalnie rozwiedzeni. Trochę tak jak Ty z mężem teraz.....

[kenya]

[Leokadia]

[tiliana]

[Leokadia]

[Wafelka]

Hej.
Jeśli dobrze Cię zrozumiałam jesteś młoda mamą. Wiec weź poprawkę na swoje emocje i hormony. Ja urodziłam dziecko osiem lat temu a mam od tamtego czasu trwale "zanurzone" postrzeganie niektórych spraw.. 😉 a tak serio to po prostu myślę, że jesteś mega przemęczona i łatwo łapiesz dołki. Jeśli nie ma wsparcia męża to jest to mega trudna sytuacja. I łatwo o wybuchy emocji, jakieś niepotrzebne słowa.

Nie obwiniaj się, nie szukaj winnego. Wina nie leży pośrodku, ale nie to jest najważniejsze. Ważne, żeby rozmawiać. Umiejętnie. Rozmawiać w dialogu, nastawić się na słuchanie. Tylko wtedy możliwe jest porozumienie.

Jeśli mąż mowi Ci, że twoj komunikat rozumie zupełnie inaczej niż to, co chciałaś przekazać, to zapytaj go jak sam by o tym powiedział, jakich użył słów czy sformulowan. Może operujecie różnymi językami i macie różne wrażliwości. Warto sobie pewne rzeczy zdefiniować.

Tymczasem spokojnie.. Łatwo powiedzieć za dużo i się ranic. Trudniej to potem odkrecic..

Hej.
Jeśli dobrze Cię zrozumiałam jesteś młoda mamą. Wiec weź poprawkę na swoje emocje i hormony. Ja urodziłam dziecko osiem lat temu a mam od tamtego czasu trwale "zanurzone" postrzeganie niektórych spraw.. 😉 a tak serio to po prostu myślę, że jesteś mega przemęczona i łatwo łapiesz dołki. Jeśli nie ma wsparcia męża to jest to mega trudna sytuacja. I łatwo o wybuchy emocji, jakieś niepotrzebne słowa.

Nie obwiniaj się, nie szukaj winnego. Wina nie leży pośrodku, ale nie to jest najważniejsze. Ważne, żeby rozmawiać. Umiejętnie. Rozmawiać w dialogu, nastawić się na słuchanie. Tylko wtedy możliwe jest porozumienie.

Jeśli mąż mowi Ci, że twoj komunikat rozumie zupełnie inaczej niż to, co chciałaś przekazać, to zapytaj go jak sam by o tym powiedział, jakich użył słów czy sformulowan. Może operujecie różnymi językami i macie różne wrażliwości. Warto sobie pewne rzeczy zdefiniować.

Tymczasem spokojnie.. Łatwo powiedzieć za dużo i się ranic. Trudniej to potem odkrecic..

[Leokadia]

Hej :)
Tak, nie tak dawno urodziłam ;) i długo leżałam w szpitalu przed porodem. Ten pobyt tam i sam poród był ciężki i niby już to "przetrawiłam", ale jednak... psychicznie ciągle czuję obciążenie...
Tutaj, w tym temacie czuję się też poraniona.
Dla męża to też bardzo ciężki czas ( w pracy niewesoło) dużo nerwów, stresów...
Finansowo też kulejemy ( to nie najważniejsze), ale ciężko jest, kiedy kredyty nas zjadają...i na życie nie starcza...

Hej :)
Tak, nie tak dawno urodziłam ;) i długo leżałam w szpitalu przed porodem. Ten pobyt tam i sam poród był ciężki i niby już to "przetrawiłam", ale jednak... psychicznie ciągle czuję obciążenie...
Tutaj, w tym temacie czuję się też poraniona.
Dla męża to też bardzo ciężki czas ( w pracy niewesoło) dużo nerwów, stresów...
Finansowo też kulejemy ( to nie najważniejsze), ale ciężko jest, kiedy kredyty nas zjadają...i na życie nie starcza...

[Jacek-sychar]

W czwartym poście tego wątku Nirwanna polecała Ci książkę "Rozwinąć skrzydła" Jest ona na stronie:
http://www.rozwinacskrzydla.pl/
Jest tam też książka "W drodze do siebie".
Zaczęłaś czytać?
Jeżeli nie, to gorąco polecam. Na razie czytam tylko Twoje żale a nie widzę jeszcze, co zaczęłaś robić w kierunku naprawy sytuacji (poznania siebie i zrozumienia).

W czwartym poście tego wątku Nirwanna polecała Ci książkę "Rozwinąć skrzydła" Jest ona na stronie:
http://www.rozwinacskrzydla.pl/
Jest tam też książka "W drodze do siebie".
Zaczęłaś czytać?
Jeżeli nie, to gorąco polecam. Na razie czytam tylko Twoje żale a nie widzę jeszcze, co zaczęłaś robić w kierunku naprawy sytuacji (poznania siebie i zrozumienia).

[kenya]

[Wafelka]

Słuchaj, a może spróbuj powiedzieć mężowi, że bardzo potrzebujesz z nim porozmawiać i spytać go kiedy mógłby Ci poświęcić czas i wysłuchać. On powie, że ma już dość tych rozmów i nie ma ochoty...wtedy albo możesz drążyć dalej i jednak nalegać, mówiąc, że to ważne, że chciałabyś porozmawiać, albo odpuścić na jakiś czas mówiąc "ok, pamiętaj, że bardzo mi na tym zależy, więc daj znać jak będzie to możliwe"...

A może spytaj go czy miałby chęć wejść w dialog pisany? Zostawisz mu kartkę z napisanym tym, co byś mu powiedziała, albo raczej spytała, a on niech odpisze.. Może tak będzie chciał.

Generalnie - wyszłabym z propozycją, bez nacisku, raczej z wyjściem na przeciw. Taka odwrócona sytuacja może męża zaskoczyć i może chętniej w nią wejdzie. Myślę, że on nie chce rozmawiać, bo spodziewa się co usłyszy, czyli twoje uwagi, zrzędzenie, marudzenie etc.. (oczywiście w jego ocenie). A gdybyś odwróciła sytuację i nie brała go na dywanik, ale spytała o jego uczucia, albo o ocenę sytuacji jego oczami, albo poprosiła o to byście wspólnie opracowali jakiś plan pomocowy, ale oddała mu inicjatywę, to może miałby więcej chęci do rozmowy...

Słuchaj, a może spróbuj powiedzieć mężowi, że bardzo potrzebujesz z nim porozmawiać i spytać go kiedy mógłby Ci poświęcić czas i wysłuchać. On powie, że ma już dość tych rozmów i nie ma ochoty...wtedy albo możesz drążyć dalej i jednak nalegać, mówiąc, że to ważne, że chciałabyś porozmawiać, albo odpuścić na jakiś czas mówiąc "ok, pamiętaj, że bardzo mi na tym zależy, więc daj znać jak będzie to możliwe"...

A może spytaj go czy miałby chęć wejść w dialog pisany? Zostawisz mu kartkę z napisanym tym, co byś mu powiedziała, albo raczej spytała, a on niech odpisze.. Może tak będzie chciał.

Generalnie - wyszłabym z propozycją, bez nacisku, raczej z wyjściem na przeciw. Taka odwrócona sytuacja może męża zaskoczyć i może chętniej w nią wejdzie. Myślę, że on nie chce rozmawiać, bo spodziewa się co usłyszy, czyli twoje uwagi, zrzędzenie, marudzenie etc.. (oczywiście w jego ocenie). A gdybyś odwróciła sytuację i nie brała go na dywanik, ale spytała o jego uczucia, albo o ocenę sytuacji jego oczami, albo poprosiła o to byście wspólnie opracowali jakiś plan pomocowy, ale oddała mu inicjatywę, to może miałby więcej chęci do rozmowy...

[Leokadia]