[Gianna]

[Pavel]

[MareS]

[Gianna]

[Gianna]

[kenya]

[Pianka]

Mare z tym niespójnym obrazem to masz rację. Będąc narzeczeństwem razem chodziliśmy do Kościoła, na rekolekcje, bawiliśmy się na imprezach oazowych, czytaliśmy książki religijne. Ona dawał mi tylko do zrozumienia, że jego wiara nie jest taka jak moja ale chce ją odnależć. Awersja do wiary wręcz agresja do Kościoła następowała powoli wraz zaprzestaniem korzystania przez męża z sakramentów, zaczęło się tak na dobre ok 10 lat temu-kiedy ostatni raz był u spowiedzi. Do tego awersję wzmacniali teściowie, którzy przy każdej rodzinnej okazji krytykowali kościół, księży, wyzywali, po czy sami biegli do kościoła kiedy niedziela i święto, takie zakłamanie, a na koniec dziwili się że obaj ich synowie(w tym mój mąż ) odeszli od kościoła.
Jeśli chodzi o tą niechęć męża do wiedzy też tego nie rozumiem, jakby się jej bał. Nawet się go pytałam dlaczego tak jej unika przecież jest inteligentnym człowiekiem, odpowiadał mi tylko że go to nie interesuje i problem ja mam a nie on. To boli mnie podwójnie, bo ta jego inteligencja i otwarcie na wiedzę przyciągnęła mnie do niego jako narzeczonego i przyszłego męża. Po ślubie stopniowo jakby zamykał się na wszelką wiedzę. Nie wiem jak to tłumaczyć. Czy stwierdził,że jako już dorosły,wszystko wie i nie chce mu się już rozwijać - nie wiem, nie ogarniam.
Kenya i Gianna-uważam,że mąż cały czas siedzi w przekonaniu, że sam nad tym zapanuje, chyba nie dotknął jeszcze dna. Powiedziałam mu to, jak również,że bez takiego stwierdzenia, własnej bezradności nie jest w stanie zacząć pracy nad sobą. Intuicyjnie uważam ,że obawia się tego czego mógłby dotknąć pracując nad sobą, bolesnych spraw z dzieciństwa. Wiem też,że jeśli nie jest na to gotowy to mogłoby to go wystraszyć lub zniechęcić. To wszystko co teraz napisałam powiedziałam mu również. Zostawiłam go z tymi przemyśleniami.
Pavel Pulikowskiego słucham od 2 lat, robiłam nawet notatki, mam książki z myślą, że muszę mieć pewne teksty pod ręką. Przekonywałam już kiedyś męża do niego, mówiąc mu, że ja również w tych materiałach dowiedziałam się o moich błędach i nie ma się co martwić, że cala wina spadnie na niego.
MareS przykro,że tak się u Ciebie potoczyło. Choć szczerze mówiąc gdybym od psychologa usłyszała, że cala wina jest po stronie jednej to wątpiłabym w jego profesjonalizm. To nie znaczy,że ofiara prosi się o stosowanie przemocy lub zmusza agresora do stosowania jej ale w jakimś miejscu też popełniła błąd. Tego uczę się na terapii-jak działać aby nie dopuścić do przemocy i poniżania( nie chodzi o postawę uległości), jak szanować siebie, jak mieć prawo do własnego zdania. Oczywiście są też sytuacje gdzie do agresora niż nie dociera jak odejście. Dobre pytanie, gdzie granica - tez miałam ten dylemat czy odchodząc od męża nie działam egoistycznie. sądzę, że każdy sam musi odpowiedzieć na to pytanie. Ja wiem,że należy każdemu dać szansę na poprawę błędu, na refleksję, ale jeśli do danej osoby nic nie dociera, nic nie zmienia, brnie w przemoc coraz bardziej, to na co czekać, ile? Mój czas się już się skończył dlatego postawiłam granicę. Postawiłam ją nie bazując na własnych emocjach, gdyż długo się nad tym zastanawiałam, zasięgałam rady terapeutow, psychologa katolickiego, przemodliłam.
Czy nie popycham go w ręce kusego? A może to, że do teraz na wiele pozwalałam to własnie popychałam go w ręce kusego? Przecież wiesz co to stanowcza miłość.

Mare z tym niespójnym obrazem to masz rację. Będąc narzeczeństwem razem chodziliśmy do Kościoła, na rekolekcje, bawiliśmy się na imprezach oazowych, czytaliśmy książki religijne. Ona dawał mi tylko do zrozumienia, że jego wiara nie jest taka jak moja ale chce ją odnależć. Awersja do wiary wręcz agresja do Kościoła następowała powoli wraz zaprzestaniem korzystania przez męża z sakramentów, zaczęło się tak na dobre ok 10 lat temu-kiedy ostatni raz był u spowiedzi. Do tego awersję wzmacniali teściowie, którzy przy każdej rodzinnej okazji krytykowali kościół, księży, wyzywali, po czy sami biegli do kościoła kiedy niedziela i święto, takie zakłamanie, a na koniec dziwili się że obaj ich synowie(w tym mój mąż ) odeszli od kościoła.
Jeśli chodzi o tą niechęć męża do wiedzy też tego nie rozumiem, jakby się jej bał. Nawet się go pytałam dlaczego tak jej unika przecież jest inteligentnym człowiekiem, odpowiadał mi tylko że go to nie interesuje i problem ja mam a nie on. To boli mnie podwójnie, bo ta jego inteligencja i otwarcie na wiedzę przyciągnęła mnie do niego jako narzeczonego i przyszłego męża. Po ślubie stopniowo jakby zamykał się na wszelką wiedzę. Nie wiem jak to tłumaczyć. Czy stwierdził,że jako już dorosły,wszystko wie i nie chce mu się już rozwijać - nie wiem, nie ogarniam.
Kenya i Gianna-uważam,że mąż cały czas siedzi w przekonaniu, że sam nad tym zapanuje, chyba nie dotknął jeszcze dna. Powiedziałam mu to, jak również,że bez takiego stwierdzenia, własnej bezradności nie jest w stanie zacząć pracy nad sobą. Intuicyjnie uważam ,że obawia się tego czego mógłby dotknąć pracując nad sobą, bolesnych spraw z dzieciństwa. Wiem też,że jeśli nie jest na to gotowy to mogłoby to go wystraszyć lub zniechęcić. To wszystko co teraz napisałam powiedziałam mu również. Zostawiłam go z tymi przemyśleniami.
Pavel Pulikowskiego słucham od 2 lat, robiłam nawet notatki, mam książki z myślą, że muszę mieć pewne teksty pod ręką. Przekonywałam już kiedyś męża do niego, mówiąc mu, że ja również w tych materiałach dowiedziałam się o moich błędach i nie ma się co martwić, że cala wina spadnie na niego.
MareS przykro,że tak się u Ciebie potoczyło. Choć szczerze mówiąc gdybym od psychologa usłyszała, że cala wina jest po stronie jednej to wątpiłabym w jego profesjonalizm. To nie znaczy,że ofiara prosi się o stosowanie przemocy lub zmusza agresora do stosowania jej ale w jakimś miejscu też popełniła błąd. Tego uczę się na terapii-jak działać aby nie dopuścić do przemocy i poniżania( nie chodzi o postawę uległości), jak szanować siebie, jak mieć prawo do własnego zdania. Oczywiście są też sytuacje gdzie do agresora niż nie dociera jak odejście. Dobre pytanie, gdzie granica - tez miałam ten dylemat czy odchodząc od męża nie działam egoistycznie. sądzę, że każdy sam musi odpowiedzieć na to pytanie. Ja wiem,że należy każdemu dać szansę na poprawę błędu, na refleksję, ale jeśli do danej osoby nic nie dociera, nic nie zmienia, brnie w przemoc coraz bardziej, to na co czekać, ile? Mój czas się już się skończył dlatego postawiłam granicę. Postawiłam ją nie bazując na własnych emocjach, gdyż długo się nad tym zastanawiałam, zasięgałam rady terapeutow, psychologa katolickiego, przemodliłam.
Czy nie popycham go w ręce kusego? A może to, że do teraz na wiele pozwalałam to własnie popychałam go w ręce kusego? Przecież wiesz co to stanowcza miłość.

[Gianna]

[mare1966]

[Gianna]

[Pianka]

Mare i o to mi też chodzi, że dla mnie mąż nadal nie widzi problemu. A swoją drogą to znasz się na polowaniach Myślę,że do tego wrogiego podejścia do kościoła mojego męża dołożyli się też moi rodzice. Oboje wierzący, praktykujący. Oboje bez mrugnięcia okiem wyrzucili mnie z domu jako studentkę tak jak stałam, oboje nie chcą mieć ze mną kontaktu od 7 lat, oboje udawali na ulicy że mnie nie znają, oboje założyli mi sprawę w sądzie, mój tata do tego jest prezesem chóru kościelnego :-/Oczywiście tłumaczyłam dawno mężowi, że to nie jest powód na utratę wiary, ale może ten fakt przelał czarę goryczy nie wiem.
Gianna uśmiałam się szczerze z Twojej odpowiedzi bo jest pełna prawdy.

Podałam mężowi trochę materiałów dotyczących przemocy, może przeczyta. Zobaczymy.

Mare i o to mi też chodzi, że dla mnie mąż nadal nie widzi problemu. A swoją drogą to znasz się na polowaniach Myślę,że do tego wrogiego podejścia do kościoła mojego męża dołożyli się też moi rodzice. Oboje wierzący, praktykujący. Oboje bez mrugnięcia okiem wyrzucili mnie z domu jako studentkę tak jak stałam, oboje nie chcą mieć ze mną kontaktu od 7 lat, oboje udawali na ulicy że mnie nie znają, oboje założyli mi sprawę w sądzie, mój tata do tego jest prezesem chóru kościelnego :-/Oczywiście tłumaczyłam dawno mężowi, że to nie jest powód na utratę wiary, ale może ten fakt przelał czarę goryczy nie wiem.
Gianna uśmiałam się szczerze z Twojej odpowiedzi bo jest pełna prawdy.

Podałam mężowi trochę materiałów dotyczących przemocy, może przeczyta. Zobaczymy.

[mare1966]

[MareS]

[mare1966]