[kasedo]

Witajcie! Cztery miesiące temu mój mąż poprosił mnie o rozwiązanie blisko 10letniego małżeństwa.....zawalił mi sie cały swiat bo bylismy dobrym małżeństwem. Mielismy krysys...spowodowany finansami...jak sie pozniej okazało równiez tym ze kilka miesiecy pojawiła sie ona...młodasza cierpliwa, nie majaca obowiązków probleów, słuchająca chwaląca...a ja no cóż jak się okazało przez ostatnie dwa lata byłam złą zoną, dla której liczyła się kasa ( namieniam ze od 3 lat nie ogladałam swojej pensji zabieranej przez komorników itp) pracowałam po 12 godzin, mój mąż tez musiał zmienic prace z nauczyciela na fizyczną....zaczęły sie wyjazdy za granice....i tak ...samotnosc natłok problemów nastolatek teskniacy za tata ja za mezem tłumiacy te uczucia w sobie bo my mielisy siebie a on był sam...niestety rok temu na ognisku maż poznał ją a ona "zajęłą się nim z przyjemnością" jej słowa. Jutro mija 4 miesiace. Maz mieszka z nia..bo ona jest miloscia jego zycia....a ja jestem jego kochanką bo mnie nie moze sie oprzec a ja tak go potrzebuje i kocham ze nie potrafie zatrzasnąć tych drzwi....I tak teraz wyglada moje zycie placze cierpie ale juz nie walcze nie mam pomysłów....gdy on jest z nami jest taki jak dawniej...gdy jedzie do niej okrutny, zimny dran, który nie zna mnie is swojego syna..teraz czekam na pozew bo ona bardzo chce wyjsc za niego za maż....Dziesiaj maz napisał mi ze mysli o nas jesteśmy osobno ale na zawsze powiązani....Niestety moj syn wczoraj powiedział...ja nie mam juz ojca....a w piatek bierzmowanie....taty nie bedzie.....Złożyłam moj los w rece Boga dzisiaj poprosiłam ksiedza o msze w intencji bez intencji..od dwoch dni odmawiam Nowenne Pempejanska. Nie prosze o powrót męża tylko o wyzdrowienie i o walkę o syna...Przepraszam za chaos ale zmęczona jestem....bardzo zmęczona....Ja nie mam co odbudowywac bo mój mąż nie chce byc z nami...nie dociera do niego zaden głos ani mój ani dziecka...Teściowa stwierdzila ze o mnie nie warto walczyc a szswagierka ze one chca zeby był szczesliwy wiec bez oporów przyjeły ta kobietę, zapraszaja na spotksnia rodzinne pomijajac mnie i naszego syna....Czasami ogarnia mnie rezygnacja, apatia, rozpacz...bo moj maz był dobrym człoiwekiem, pełnym honoru, majacym wlasne zdanie stojacym zawsze w mojej obronbie, patrzacym z milościa prosto w moje oczy....jakim strasznym człowiekiem musze byc, że go zniszczyam, ze tego człowieka juz nie ma. Moze oni maja racje, że nie warto walczyc o mnie o nasza rodzine....nie warto...

Witajcie! Cztery miesiące temu mój mąż poprosił mnie o rozwiązanie blisko 10letniego małżeństwa.....zawalił mi sie cały swiat bo bylismy dobrym małżeństwem. Mielismy krysys...spowodowany finansami...jak sie pozniej okazało równiez tym ze kilka miesiecy pojawiła sie ona...młodasza cierpliwa, nie majaca obowiązków probleów, słuchająca chwaląca...a ja no cóż jak się okazało przez ostatnie dwa lata byłam złą zoną, dla której liczyła się kasa ( namieniam ze od 3 lat nie ogladałam swojej pensji zabieranej przez komorników itp) pracowałam po 12 godzin, mój mąż tez musiał zmienic prace z nauczyciela na fizyczną....zaczęły sie wyjazdy za granice....i tak ...samotnosc natłok problemów nastolatek teskniacy za tata ja za mezem tłumiacy te uczucia w sobie bo my mielisy siebie a on był sam...niestety rok temu na ognisku maż poznał ją a ona "zajęłą się nim z przyjemnością" jej słowa. Jutro mija 4 miesiace. Maz mieszka z nia..bo ona jest miloscia jego zycia....a ja jestem jego kochanką bo mnie nie moze sie oprzec a ja tak go potrzebuje i kocham ze nie potrafie zatrzasnąć tych drzwi....I tak teraz wyglada moje zycie placze cierpie ale juz nie walcze nie mam pomysłów....gdy on jest z nami jest taki jak dawniej...gdy jedzie do niej okrutny, zimny dran, który nie zna mnie is swojego syna..teraz czekam na pozew bo ona bardzo chce wyjsc za niego za maż....Dziesiaj maz napisał mi ze mysli o nas jesteśmy osobno ale na zawsze powiązani....Niestety moj syn wczoraj powiedział...ja nie mam juz ojca....a w piatek bierzmowanie....taty nie bedzie.....Złożyłam moj los w rece Boga dzisiaj poprosiłam ksiedza o msze w intencji bez intencji..od dwoch dni odmawiam Nowenne Pempejanska. Nie prosze o powrót męża tylko o wyzdrowienie i o walkę o syna...Przepraszam za chaos ale zmęczona jestem....bardzo zmęczona....Ja nie mam co odbudowywac bo mój mąż nie chce byc z nami...nie dociera do niego zaden głos ani mój ani dziecka...Teściowa stwierdzila ze o mnie nie warto walczyc a szswagierka ze one chca zeby był szczesliwy wiec bez oporów przyjeły ta kobietę, zapraszaja na spotksnia rodzinne pomijajac mnie i naszego syna....Czasami ogarnia mnie rezygnacja, apatia, rozpacz...bo moj maz był dobrym człoiwekiem, pełnym honoru, majacym wlasne zdanie stojacym zawsze w mojej obronbie, patrzacym z milościa prosto w moje oczy....jakim strasznym człowiekiem musze byc, że go zniszczyam, ze tego człowieka juz nie ma. Moze oni maja racje, że nie warto walczyc o mnie o nasza rodzine....nie warto...

[Jacek-sychar]

Witaj Kasedo na naszym forum.

Czy ja miejscu Twojego męża wróciłbym do Ciebie w wyłączności?
Nie, bo teraz Twój mąż ma Ciebie i kochankę, więc nie ma żadnej motywacji do zmiany. Ty robisz wszystko, żeby nie stracić męża do końca. Kochanka nie robi żadnych gwałtownych ruchów, żeby nie spłoszyć Twojego męża. A jemu dobrze i tutaj i tam. Po ludzku żyć a nie umierać.

Warto abyś przeczytała książkę:
James C. Dobson, Miłość potrzebuje stanowczości, Vacatio, Warszawa 2015

Spojrzyj również do naszej broszury:
http://www.broszura.sychar.org/
szczególnie na strony 13-14.

Na koniec chciałbym Ci przypomnieć,że internet nie jest anonimowy. Dlatego pisząc staraj się nie podawać szczegółów, które pozwoliłyby zidentyfikować Ciebie.

Witaj Kasedo na naszym forum.

Czy ja miejscu Twojego męża wróciłbym do Ciebie w wyłączności?
Nie, bo teraz Twój mąż ma Ciebie i kochankę, więc nie ma żadnej motywacji do zmiany. Ty robisz wszystko, żeby nie stracić męża do końca. Kochanka nie robi żadnych gwałtownych ruchów, żeby nie spłoszyć Twojego męża. A jemu dobrze i tutaj i tam. Po ludzku żyć a nie umierać.

Warto abyś przeczytała książkę:
James C. Dobson, Miłość potrzebuje stanowczości, Vacatio, Warszawa 2015

Spojrzyj również do naszej broszury:
http://www.broszura.sychar.org/
szczególnie na strony 13-14.

Na koniec chciałbym Ci przypomnieć,że internet nie jest anonimowy. Dlatego pisząc staraj się nie podawać szczegółów, które pozwoliłyby zidentyfikować Ciebie.

[mare1966]

[kasedo]

Witam! Dziękuję za tak szybką reakcję. Nawet nie potrafię sklecić mądrego zdania. Idę odmówić Nowennę...a resztę zostawiam Panu Bogu. Chociaż nie zasługuję na jego łaskę. Dobrej nocy życzę.

Witam! Dziękuję za tak szybką reakcję. Nawet nie potrafię sklecić mądrego zdania. Idę odmówić Nowennę...a resztę zostawiam Panu Bogu. Chociaż nie zasługuję na jego łaskę. Dobrej nocy życzę.

[Pavel]

Witaj na forum kasedo,

Do tego co napisal Jacek chcialbym dodac kilka spraw.

Witaj na forum kasedo,

Do tego co napisal Jacek chcialbym dodac kilka spraw.

[ela610]

Kasedo,
współczuję, znam ten ból ...
znam ten szok ...
i powiem Ci że powoli, bardzo bardzo powoli Bóg i czas leczą rany. Pewnie trudno Ci w to dzisiaj uwierzyć ale tak jest. Trafiłam na forum rok temu w podobnym stanie jak Ty ...

Wszyscy będziemy CI powtarzać że Ty nie zmienisz męża, ale możesz zmieniać siebie.
Nie zmienisz już tego że zdradzał, nie zmienisz przeszłości, ale możesz zacząć żyć na nowo.
Trudno w to uwierzyć, ja sama do końca jeszcze nie wierzę ale próbuję żyć na nowo.

Pomyśl nad tym co już chyba ze dwie osoby CI powiedziały - teraz mąż jest w super układzie, ma Was dwie bez wysiłku i na swoje zawołanie. Czy tego chcesz ? Zastanów się poważnie nad granicami dla męża.

Mnie bardzo pomogła modlitwa, czasem nawet taka z pozoru bez sensu, klepanie pacierzy lub po prostu patrzenie na krzyż i płakanie.
No i pomogli mi powstać ludzie z Sycharu - to forum i spotkania w ognisku. Bez tego .... sama nie wiem co by dziś było. Naprawdę polecam CI spotkanie w ognisku Sychar. Ja tam znalazłam wsparcie wspaniałych osób i duuuużo mądrości na takie dramatyczne pierwsze chwile.

Trzymaj się z Bogiem
Pomodlę się za Ciebie i męża

Kasedo,
współczuję, znam ten ból ...
znam ten szok ...
i powiem Ci że powoli, bardzo bardzo powoli Bóg i czas leczą rany. Pewnie trudno Ci w to dzisiaj uwierzyć ale tak jest. Trafiłam na forum rok temu w podobnym stanie jak Ty ...

Wszyscy będziemy CI powtarzać że Ty nie zmienisz męża, ale możesz zmieniać siebie.
Nie zmienisz już tego że zdradzał, nie zmienisz przeszłości, ale możesz zacząć żyć na nowo.
Trudno w to uwierzyć, ja sama do końca jeszcze nie wierzę ale próbuję żyć na nowo.

Pomyśl nad tym co już chyba ze dwie osoby CI powiedziały - teraz mąż jest w super układzie, ma Was dwie bez wysiłku i na swoje zawołanie. Czy tego chcesz ? Zastanów się poważnie nad granicami dla męża.

Mnie bardzo pomogła modlitwa, czasem nawet taka z pozoru bez sensu, klepanie pacierzy lub po prostu patrzenie na krzyż i płakanie.
No i pomogli mi powstać ludzie z Sycharu - to forum i spotkania w ognisku. Bez tego .... sama nie wiem co by dziś było. Naprawdę polecam CI spotkanie w ognisku Sychar. Ja tam znalazłam wsparcie wspaniałych osób i duuuużo mądrości na takie dramatyczne pierwsze chwile.

Trzymaj się z Bogiem
Pomodlę się za Ciebie i męża

[utka2]

kasedo, witaj na forum.

Wywołałaś mnie swoim wpisem do zalogowania się.

To co Ci napisze na pewno nie bedzie miłe, ale chyba nie pojmujesz podstawowej sprawy.
Jakim cudem chcesz odbudowac swój zawalony świat, skoro grzebiesz się w nim za życia?????

Czy naprawde aż tak malo masz szacunku do siebie, ze pozwalasz wpadac mężowi na numerek z Toba a potem wracac do kochanki?
Otrząśnij się wreszcie, bo jestes aktualnie sprowadzona do najniższej roli jaką możesz pełnić w tym chorym układzie.

Wiedz, ze taka Twoja postawa niczego nie zmieni. On nie doceni tego co robisz, ba! utwoerdzi się tylko w przekonaniu że robi dobrze. Bo skoro ma i tu i tam ... to po co to zmieniać.

Postaw granice jemu i sobie. Jemu w odpowiednim traktowaniu Ciebie i syna, a sobie w szanowaniu Siebie. Bo nikt ni bedzie Cię szanował, skoro Ty sama tego nie robisz. Jaki wzór kobiety dajesz synowi? Uległej i pozwalającej soba pomiatać?

Będzie bolało, wiem. Natury nie da się oszukać, jestes kobietą, która ma swoje potrzeby. Ale czy poczucie moralnego zdeptania jakie pojawia się po akcie jest odpowiednią ceną za kilka chwil przyjemności? I czy naprawde jest tak przyjemnie "w trakcje" mając świadomość co bedzie później?
Obie wiemy, ze nie jest.


Oddajesz Bogu - i super! To najlepsze co mozesz zrobić. Będziesz się tego uczyć pewnie jeszcze jakiś czas, ale w pewnym momencie poczujesz że umiesz już oddać każdą trudną sytuację.

Tak jak wcześniej radzili Ci inni - módl się, nawet nic nie mówiąc. To też jest piekna modlitwa, bo z serca.

Polecam Ci Adorację Najświętszego Sakramentu - dla mnie to momenty, kiedy we mnie dzieją się największe przemiany.


Bo modlitwa jest ważna. Ale Twoje działanie jest tez bardzo istotne.
Gdzies tu było przywołane piekne stwierdzenie "Módl sie tak, jakby wszysko zależało od Boga, a działaj tak, jakby wszystko zależało od Ciebie".


Przed Tobą długa droga do uzdrowienia. Ale jak tylko będziesz chciała nią iść, to zwyciężysz.



Ja tez polecam Ci spotkania w realu z Sycharkami - to cudowni ludzie z ogromną mocą. Tam żobaczysz, ze mozna normalnie zyc, pomimo rozgrywajacych się dramatów.

kasedo, witaj na forum.

Wywołałaś mnie swoim wpisem do zalogowania się.

To co Ci napisze na pewno nie bedzie miłe, ale chyba nie pojmujesz podstawowej sprawy.
Jakim cudem chcesz odbudowac swój zawalony świat, skoro grzebiesz się w nim za życia?????

Czy naprawde aż tak malo masz szacunku do siebie, ze pozwalasz wpadac mężowi na numerek z Toba a potem wracac do kochanki?
Otrząśnij się wreszcie, bo jestes aktualnie sprowadzona do najniższej roli jaką możesz pełnić w tym chorym układzie.

Wiedz, ze taka Twoja postawa niczego nie zmieni. On nie doceni tego co robisz, ba! utwoerdzi się tylko w przekonaniu że robi dobrze. Bo skoro ma i tu i tam ... to po co to zmieniać.

Postaw granice jemu i sobie. Jemu w odpowiednim traktowaniu Ciebie i syna, a sobie w szanowaniu Siebie. Bo nikt ni bedzie Cię szanował, skoro Ty sama tego nie robisz. Jaki wzór kobiety dajesz synowi? Uległej i pozwalającej soba pomiatać?

Będzie bolało, wiem. Natury nie da się oszukać, jestes kobietą, która ma swoje potrzeby. Ale czy poczucie moralnego zdeptania jakie pojawia się po akcie jest odpowiednią ceną za kilka chwil przyjemności? I czy naprawde jest tak przyjemnie "w trakcje" mając świadomość co bedzie później?
Obie wiemy, ze nie jest.


Oddajesz Bogu - i super! To najlepsze co mozesz zrobić. Będziesz się tego uczyć pewnie jeszcze jakiś czas, ale w pewnym momencie poczujesz że umiesz już oddać każdą trudną sytuację.

Tak jak wcześniej radzili Ci inni - módl się, nawet nic nie mówiąc. To też jest piekna modlitwa, bo z serca.

Polecam Ci Adorację Najświętszego Sakramentu - dla mnie to momenty, kiedy we mnie dzieją się największe przemiany.


Bo modlitwa jest ważna. Ale Twoje działanie jest tez bardzo istotne.
Gdzies tu było przywołane piekne stwierdzenie "Módl sie tak, jakby wszysko zależało od Boga, a działaj tak, jakby wszystko zależało od Ciebie".


Przed Tobą długa droga do uzdrowienia. Ale jak tylko będziesz chciała nią iść, to zwyciężysz.



Ja tez polecam Ci spotkania w realu z Sycharkami - to cudowni ludzie z ogromną mocą. Tam żobaczysz, ze mozna normalnie zyc, pomimo rozgrywajacych się dramatów.

[mare1966]

[kasedo]

mare1966....uoisałam sie upisałam i zjadło...zaczynam jeszce raz....odnosnie kochanki...powiedziałam jej, dałam dowody, zdjęcia smsy, bilingi....nie uwierzyła...a teraz nie wie on zaprzecza w żywe oczy jej. Nie ważne co co ja nie zrobię i nie powiem...ona nie chce wierzyć. Jej problem.

mare1966....uoisałam sie upisałam i zjadło...zaczynam jeszce raz....odnosnie kochanki...powiedziałam jej, dałam dowody, zdjęcia smsy, bilingi....nie uwierzyła...a teraz nie wie on zaprzecza w żywe oczy jej. Nie ważne co co ja nie zrobię i nie powiem...ona nie chce wierzyć. Jej problem.

[kasedo]

Napiszę wiecej wieczorem, bo teraz nie moge zebrać myśli. Dziękuję wszystkim za wszystkie słowa. Dzisiaj mi ciężko bo właśnie 4 miesiące temu mąż odszedł, nie wspiera mnie ani syna finansowo. Jest bardzo cięzko. Ale wiem że dam radę z pomocą rodziny, syna, was i przede wszystkim Pana Boga. DAM

Napiszę wiecej wieczorem, bo teraz nie moge zebrać myśli. Dziękuję wszystkim za wszystkie słowa. Dzisiaj mi ciężko bo właśnie 4 miesiące temu mąż odszedł, nie wspiera mnie ani syna finansowo. Jest bardzo cięzko. Ale wiem że dam radę z pomocą rodziny, syna, was i przede wszystkim Pana Boga. DAM

[Jacek-sychar]

[kasedo]

Odnośnie wkładu finansowego powiem tak. Zobowiązań finansowych wspołnych mamy na około 5 tysięcy miesięcznie....mąż zgodził sie płacić dwie raty kredytów na 1300 złotych, cała reszta jest moja..to są opłaty za mieszkanie, media itp ipozostałe wspołne raty razem to 3200, ja zarabiam około 4100. Niewiele zostaje na życie, ale prosiłam niestety usłyszałam, ze wiecej nie moze mi dawać. On zarabia około 4000/5000,00 ale wiecznie mu brakuje. O alimenty nie wiem czy mogę, bo syn nie jest biologicznym dzieckiem mojego mężą chociaż mąż jest jedynym ojcem jakiego mój syn zna, kochał i szanował. Już niestety nie...boli mnie to. Staram się tłumaczyć synowi, że to ode mnie on odszedł ale to duży chłopak. Ma 15 lat. Poprosił tatę raz, nie dostał zadnej odpowiedzi. Żadnego wytłumaczenia. Jak gdyby nic się poważnego nie stało.

Odnośnie wkładu finansowego powiem tak. Zobowiązań finansowych wspołnych mamy na około 5 tysięcy miesięcznie....mąż zgodził sie płacić dwie raty kredytów na 1300 złotych, cała reszta jest moja..to są opłaty za mieszkanie, media itp ipozostałe wspołne raty razem to 3200, ja zarabiam około 4100. Niewiele zostaje na życie, ale prosiłam niestety usłyszałam, ze wiecej nie moze mi dawać. On zarabia około 4000/5000,00 ale wiecznie mu brakuje. O alimenty nie wiem czy mogę, bo syn nie jest biologicznym dzieckiem mojego mężą chociaż mąż jest jedynym ojcem jakiego mój syn zna, kochał i szanował. Już niestety nie...boli mnie to. Staram się tłumaczyć synowi, że to ode mnie on odszedł ale to duży chłopak. Ma 15 lat. Poprosił tatę raz, nie dostał zadnej odpowiedzi. Żadnego wytłumaczenia. Jak gdyby nic się poważnego nie stało.

[kasedo]

[kasedo]