[margaritum]

awe, nie rozumiem o co pytasz na końcu postu? Chodziło mi w tamtych słowach o to, że zauroczenie wg mnie to etap burzy chemicznej, hormonalnej, który trwa te dwa - trzy lata. Potem już związki przechodzą w inną fazę, więc to, co czuje mój mąż do mnie i do "przyjaciółki" nie jest zauroczeniem. Wiem, że mnie kocha i nie jest to kwestia wyłącznie uczuć, wszak miłość nie jest tylko uczuciem. A z nią... nigdy nie było fazy zauroczenia, od początku było to bolesne, a jednocześnie nie umiał z tym zerwać. Kiedy piewszy raz mnie zdradził fizycznie, nie myślał o tym, jak by tu się nie wydać, ale poszedł na godzinny spacer, na którym wył z bólu.
Chwilę wcześniej stało się między nami coś, czego nie rozumiem, mimo rozmyślań i rachunków sumienia, bo nagle przestaliśmy umieć ze sobą rozmawiać. Jakby z dnia na dzień ktoś postawił ścianę. I oboje czuliśmy wtedy straszne poczucie odrzucenia.
Mniej więcej w tym samym czasie jedna osoba z bliskiej rodziny ciężko zachorowała, dziś już nie żyje... druga zachorowała i dzisiaj nie wychodzi w ogóle już z domu, wplątaliśmy się w ogromne długi, w rodzinie męża była zdrada i porzucenie żony (zresztą już drugiej), u męża zdiagnozowano cukrzycę, oboje zaczęliśmy chorować (ból głowy, kręgosłupa, serca), jakby wysiadały wszystkie układy po kolei... Ostatnie kilka lat było męką jeszcze zanim dowiedziałam się o zdradzie. Była czymś w rodzaju rozpaczliwej ucieczki od codzienności, która stała się nie do zniesienia...

Cytat:

jestem pod wrażeniem Twojej mądrości

A ja mam tak niskie poczucie wartości i wciąż szukam sztucznych podpórek, by nie czuć się, jak takie beznadziejne nic. Nie wiem, jak pozwolić Bogu się uzdrowić. Jak przestać pozwalać, by czarna studnia pragnień nie do zaspokojenia nie niszczyła już więcej mnie i bliskich mi osób...

awe, nie rozumiem o co pytasz na końcu postu? Chodziło mi w tamtych słowach o to, że zauroczenie wg mnie to etap burzy chemicznej, hormonalnej, który trwa te dwa - trzy lata. Potem już związki przechodzą w inną fazę, więc to, co czuje mój mąż do mnie i do "przyjaciółki" nie jest zauroczeniem. Wiem, że mnie kocha i nie jest to kwestia wyłącznie uczuć, wszak miłość nie jest tylko uczuciem. A z nią... nigdy nie było fazy zauroczenia, od początku było to bolesne, a jednocześnie nie umiał z tym zerwać. Kiedy piewszy raz mnie zdradził fizycznie, nie myślał o tym, jak by tu się nie wydać, ale poszedł na godzinny spacer, na którym wył z bólu.
Chwilę wcześniej stało się między nami coś, czego nie rozumiem, mimo rozmyślań i rachunków sumienia, bo nagle przestaliśmy umieć ze sobą rozmawiać. Jakby z dnia na dzień ktoś postawił ścianę. I oboje czuliśmy wtedy straszne poczucie odrzucenia.
Mniej więcej w tym samym czasie jedna osoba z bliskiej rodziny ciężko zachorowała, dziś już nie żyje... druga zachorowała i dzisiaj nie wychodzi w ogóle już z domu, wplątaliśmy się w ogromne długi, w rodzinie męża była zdrada i porzucenie żony (zresztą już drugiej), u męża zdiagnozowano cukrzycę, oboje zaczęliśmy chorować (ból głowy, kręgosłupa, serca), jakby wysiadały wszystkie układy po kolei... Ostatnie kilka lat było męką jeszcze zanim dowiedziałam się o zdradzie. Była czymś w rodzaju rozpaczliwej ucieczki od codzienności, która stała się nie do zniesienia...

Cytat:

jestem pod wrażeniem Twojej mądrości

A ja mam tak niskie poczucie wartości i wciąż szukam sztucznych podpórek, by nie czuć się, jak takie beznadziejne nic. Nie wiem, jak pozwolić Bogu się uzdrowić. Jak przestać pozwalać, by czarna studnia pragnień nie do zaspokojenia nie niszczyła już więcej mnie i bliskich mi osób...

[Szaraczek]

To co czasami dzieje się w sercu i mózgu człowieka, to wielka tajemnica. Moje oddalanie się od kochanki mimo wszystko trochę trwało. Całkowite wyciszenie około pół roku. Okoliczności tak się układały, że ja nie wiedziałem o telefonie kochanki do mojej żony, żona z kolei prowadziła przy pomocy detektywów szczegółowe śledztwo. Połączone było nawet z obserwacją miejsca zamieszkania kochanki.W wyniku różnych zawirowań, niczym jak w scenariuszu filmowym, całość akcji trwała 6 miesięcy. Dopiero wtedy na dobre uwolniłem się od kochanki i o myśleniu o niej. Była mi całkowicie obojętna. Niestety ta obojętność przeszła też na moją żonę w stosunku do mnie. Około 1,5 roku trwał sądowy cykl rozwodowy, w tym czasie byłem już tylko z żoną. W marcu 2012 nastąpił oficjalny rozwód. Mieszkamy jednak nadal razem, nikt z nas nie ma kogoś innego. Żona dzisiaj wróciła z Jasnej Góry, była tam z dalszą rodziną ze swojej strony.
Tak jak pisałem już w poprzednich postach, na wszystko trzeba czasu, ja wycofałem się z tego złego układu, żałuję tego że zdradziłem żonę. Naprawa trwa już 6 lat i ...końca nie widać.

To co czasami dzieje się w sercu i mózgu człowieka, to wielka tajemnica. Moje oddalanie się od kochanki mimo wszystko trochę trwało. Całkowite wyciszenie około pół roku. Okoliczności tak się układały, że ja nie wiedziałem o telefonie kochanki do mojej żony, żona z kolei prowadziła przy pomocy detektywów szczegółowe śledztwo. Połączone było nawet z obserwacją miejsca zamieszkania kochanki.W wyniku różnych zawirowań, niczym jak w scenariuszu filmowym, całość akcji trwała 6 miesięcy. Dopiero wtedy na dobre uwolniłem się od kochanki i o myśleniu o niej. Była mi całkowicie obojętna. Niestety ta obojętność przeszła też na moją żonę w stosunku do mnie. Około 1,5 roku trwał sądowy cykl rozwodowy, w tym czasie byłem już tylko z żoną. W marcu 2012 nastąpił oficjalny rozwód. Mieszkamy jednak nadal razem, nikt z nas nie ma kogoś innego. Żona dzisiaj wróciła z Jasnej Góry, była tam z dalszą rodziną ze swojej strony.
Tak jak pisałem już w poprzednich postach, na wszystko trzeba czasu, ja wycofałem się z tego złego układu, żałuję tego że zdradziłem żonę. Naprawa trwa już 6 lat i ...końca nie widać.

[Piotr41]

Podziwiam Twoją postawę i drogę jaką przeszłaś.
Czytając Twój pierwszy wpis, ta sytuacja w jakiej stawiałaś męża, jako jedynej osoby na której możesz polegać, do złudzenia mi przypomina moją.
Czasem odnoszę wrażenie że moja Zona szuka pełno podpórek i rąk wokół do pracy do pomocy. Nie żeby była leniwa - potrafi dużo wziąć na barki, czasem nawet za dużo.
Ale jej brak pewności nie pozwala jeje działać samodzielnie.
Kiedy braliśmy ślub, ona musiała po lsubie mieć rodziców do pomocy, bez których nie widziała możliwości funkcjonowania. Od kiedy odszedł jej Tata, ogromną pomocą jest dla niej Mama.
Zauważyłem że ode mnie też oczekuje pomocy, trudno mi nazwać że nieadekwatnej, ale zachowuje sie tak, jakby niektórych czynności beze mnie nie mogła wykonać.
Ostatnio powiedziała że czuje sie ode mnie uzależniona, co mnie zaniepokoiło, bo to nie kojarzy mi się dobrze.
Napisz proszę, czy podobnie jest u Ciebie?
Co z tym zrobić?

Podziwiam Twoją postawę i drogę jaką przeszłaś.
Czytając Twój pierwszy wpis, ta sytuacja w jakiej stawiałaś męża, jako jedynej osoby na której możesz polegać, do złudzenia mi przypomina moją.
Czasem odnoszę wrażenie że moja Zona szuka pełno podpórek i rąk wokół do pracy do pomocy. Nie żeby była leniwa - potrafi dużo wziąć na barki, czasem nawet za dużo.
Ale jej brak pewności nie pozwala jeje działać samodzielnie.
Kiedy braliśmy ślub, ona musiała po lsubie mieć rodziców do pomocy, bez których nie widziała możliwości funkcjonowania. Od kiedy odszedł jej Tata, ogromną pomocą jest dla niej Mama.
Zauważyłem że ode mnie też oczekuje pomocy, trudno mi nazwać że nieadekwatnej, ale zachowuje sie tak, jakby niektórych czynności beze mnie nie mogła wykonać.
Ostatnio powiedziała że czuje sie ode mnie uzależniona, co mnie zaniepokoiło, bo to nie kojarzy mi się dobrze.
Napisz proszę, czy podobnie jest u Ciebie?
Co z tym zrobić?

[margaritum]

Szaraczek, a ile czasu trwał Twój romans?

Piotr41, naprawdę bardzo mocno się zastanawiam, jak Ci odpisać. Tak, moim problemem jest zależność od męża. Teraz coraz mniejsza, staram się nad tym pracować. Zajrzałam do Twojego wątku i wydaje mi się jednak, że tylko niektóre punkty są wspólne. Ja nigdy nie byłam związana z rodzicami, czułam się pozbawiona opieki w dzieciństwie i właśnie dlatego wciąż szukałam osoby, na której mogłabym polegać w sposób absolutny. Zgubiłam się, bo mimo że słyszałam, że człowiek nie może kochać bezwarunkowo, że bez Boga małżeństwo nie ma szansy zadziałać, to i tak trwałam uwieszona na mężu. Z bezradności, strachu, lęku. Tak naprawdę kryzys dopiero zmusił mnie do oddania Bogu siebie i swojego życia. To jeszcze całkiem się nie stało, to jest proces.
Patrząc na siebie sprzed choćby roku... hm... nie wiem, czy jakiekolwiek słowa byłyby w stanie wtedy mnie przekonać, żebym otrzeźwiała. Niestety chyba nie. Raczej pogrążyłabym się w poczuciu, że ktoś żąda ode mnie niemożliwego, a ja jestem taka biedna, że nie umiem, nie wiem, jak.

Jest jedna rzecz, którą robił mój mąż od pewnego czasu. Kiedyś byliśmy oboje na sobie uwieszeni. Potem zaczął stawiać mi granice. Przestał mi pozwalać na zachowania, których nie akceptował, a które niszczyły również mnie i w ogóle nas wszystkich. Takie jak na przykład uciekanie z kłótni z płaczem i czekanie w kącie, aż podejdzie i zacznie rozmowę. Zaczął mnie traktować z pewnymi wymaganiami. Ale... wtedy czułam się tym bardzo zraniona i... bałam się. Bałam się, że to oznacza, że przestał mnie kochać, że mnie opuści. Jak mi potem wyjaśnił (dopiero wtedy, jak zaczęliśmy spowrotem Rozmawiać przez duże R), w pewnym momencie nie miał już kompletnie psychicznie siły, żeby nieść swoje problemy (których sobie niestety dodał wiążąc się dodatkowo z osobą również depresyjną) i dodatkowo nieść mnie. I co ważne, nie chodziło o wspieranie, tylko taszczenie kogoś na swoich plecach.
Myślę, że bardzo dla Ciebie będzie ta książka, którą mi wyżej poleciła zenia1780 o granicach w relacji małżeńskiej "Granice w relacjach małżeńskich" H Cloud i J. Townsed.
Chodzi o to, żebyś zaczął pracować nad sobą i postawił granicę, zanim Twoja psychika tak wysiądzie, że zostaną zgliszcza i wtedy będzie o wiele trudniej wszystko składać. Małżeństwo to układ zamknięty, jeśli zmienia się jedna ze stron, druga też musi na tę zmianę zareagować.
Mam też jeszcze jedno na razie krótkie doświadczenie. Modlitwa za współmałżonka w moim wypadku zmienia o wiele więcej niż słowa do niego kierowane, słowa skądinąd w dobrej, słusznej sprawie. Ale słowa nie trafiają do serca i powodują jedynie bunt i poczucie niezrozumienia. Kiedy modlę się za męża, zmienia się moje własne serce, a mąż na to odpowiada. To jak kropla drążąca skałę. Długo trwa. Pewien ksiądz powiedział mi, że jako sakramentalna żona z ludzi mam największą moc na ziemi, żeby wybłagać cokolwiek u Boga dla mojego męża. I tego się trzymam

Szaraczek, a ile czasu trwał Twój romans?

Piotr41, naprawdę bardzo mocno się zastanawiam, jak Ci odpisać. Tak, moim problemem jest zależność od męża. Teraz coraz mniejsza, staram się nad tym pracować. Zajrzałam do Twojego wątku i wydaje mi się jednak, że tylko niektóre punkty są wspólne. Ja nigdy nie byłam związana z rodzicami, czułam się pozbawiona opieki w dzieciństwie i właśnie dlatego wciąż szukałam osoby, na której mogłabym polegać w sposób absolutny. Zgubiłam się, bo mimo że słyszałam, że człowiek nie może kochać bezwarunkowo, że bez Boga małżeństwo nie ma szansy zadziałać, to i tak trwałam uwieszona na mężu. Z bezradności, strachu, lęku. Tak naprawdę kryzys dopiero zmusił mnie do oddania Bogu siebie i swojego życia. To jeszcze całkiem się nie stało, to jest proces.
Patrząc na siebie sprzed choćby roku... hm... nie wiem, czy jakiekolwiek słowa byłyby w stanie wtedy mnie przekonać, żebym otrzeźwiała. Niestety chyba nie. Raczej pogrążyłabym się w poczuciu, że ktoś żąda ode mnie niemożliwego, a ja jestem taka biedna, że nie umiem, nie wiem, jak.

Jest jedna rzecz, którą robił mój mąż od pewnego czasu. Kiedyś byliśmy oboje na sobie uwieszeni. Potem zaczął stawiać mi granice. Przestał mi pozwalać na zachowania, których nie akceptował, a które niszczyły również mnie i w ogóle nas wszystkich. Takie jak na przykład uciekanie z kłótni z płaczem i czekanie w kącie, aż podejdzie i zacznie rozmowę. Zaczął mnie traktować z pewnymi wymaganiami. Ale... wtedy czułam się tym bardzo zraniona i... bałam się. Bałam się, że to oznacza, że przestał mnie kochać, że mnie opuści. Jak mi potem wyjaśnił (dopiero wtedy, jak zaczęliśmy spowrotem Rozmawiać przez duże R), w pewnym momencie nie miał już kompletnie psychicznie siły, żeby nieść swoje problemy (których sobie niestety dodał wiążąc się dodatkowo z osobą również depresyjną) i dodatkowo nieść mnie. I co ważne, nie chodziło o wspieranie, tylko taszczenie kogoś na swoich plecach.
Myślę, że bardzo dla Ciebie będzie ta książka, którą mi wyżej poleciła zenia1780 o granicach w relacji małżeńskiej "Granice w relacjach małżeńskich" H Cloud i J. Townsed.
Chodzi o to, żebyś zaczął pracować nad sobą i postawił granicę, zanim Twoja psychika tak wysiądzie, że zostaną zgliszcza i wtedy będzie o wiele trudniej wszystko składać. Małżeństwo to układ zamknięty, jeśli zmienia się jedna ze stron, druga też musi na tę zmianę zareagować.
Mam też jeszcze jedno na razie krótkie doświadczenie. Modlitwa za współmałżonka w moim wypadku zmienia o wiele więcej niż słowa do niego kierowane, słowa skądinąd w dobrej, słusznej sprawie. Ale słowa nie trafiają do serca i powodują jedynie bunt i poczucie niezrozumienia. Kiedy modlę się za męża, zmienia się moje własne serce, a mąż na to odpowiada. To jak kropla drążąca skałę. Długo trwa. Pewien ksiądz powiedział mi, że jako sakramentalna żona z ludzi mam największą moc na ziemi, żeby wybłagać cokolwiek u Boga dla mojego męża. I tego się trzymam

[awe]

[kenya]

[Piotr41]

margaritum - wiem że historie dwojga ludzi nie są te same. Ale myślę że efekt działania - czy to poprzez brak zainteresowania, czy przez silne związania może być podobny.
Ja nie jestem psychologiem, nie znam się na psychologii ale widzę że brak pewności siebie i uzależnienie od innych osób (emocjonalna, psychiczne a nawet fizyczne) może mieć różne źródła, a efekt właśnie ten sam.

Właśnie wtedy widzę przekraczanie granic, i tak jak u Ciebie - kiedy próbuję je postawić, zaznaczyc odpowiedzialność indywidualną dla każdego z nas w naszym związku, to spotykam się z ... agresja i zarzutami o egoizm, brak wsparcia i.t.p.
Ale nie o tym, bo to nad sobą a nie Żona mam pracować.

Czytając Twój watek, zastanawiam się skąd u Twojego męża pragnienie (?) zatrzymania dwóch kobiet. Nie wydaje mi się aby w monogamicznym związku, jakim jest małżeństwo, było miejsce na trzecią osobę.
Wygląda mi to, na mocne związanie, lub brak chęci całkowitego porzucenia emocjonalnego tej trzeciej osoby. Mimo szczerych chęci. Jest jakaś podświadoma (?) potrzeba takiego zachowania.

Ja przynajmniej, jestem na etapie takim, że uważam że przede wszystkim modlitwa za współmałżonka może przynieść jakis efekt.
Pozdrawiam

margaritum - wiem że historie dwojga ludzi nie są te same. Ale myślę że efekt działania - czy to poprzez brak zainteresowania, czy przez silne związania może być podobny.
Ja nie jestem psychologiem, nie znam się na psychologii ale widzę że brak pewności siebie i uzależnienie od innych osób (emocjonalna, psychiczne a nawet fizyczne) może mieć różne źródła, a efekt właśnie ten sam.

Właśnie wtedy widzę przekraczanie granic, i tak jak u Ciebie - kiedy próbuję je postawić, zaznaczyc odpowiedzialność indywidualną dla każdego z nas w naszym związku, to spotykam się z ... agresja i zarzutami o egoizm, brak wsparcia i.t.p.
Ale nie o tym, bo to nad sobą a nie Żona mam pracować.

Czytając Twój watek, zastanawiam się skąd u Twojego męża pragnienie (?) zatrzymania dwóch kobiet. Nie wydaje mi się aby w monogamicznym związku, jakim jest małżeństwo, było miejsce na trzecią osobę.
Wygląda mi to, na mocne związanie, lub brak chęci całkowitego porzucenia emocjonalnego tej trzeciej osoby. Mimo szczerych chęci. Jest jakaś podświadoma (?) potrzeba takiego zachowania.

Ja przynajmniej, jestem na etapie takim, że uważam że przede wszystkim modlitwa za współmałżonka może przynieść jakis efekt.
Pozdrawiam

[margaritum]

[tiliana]

[kenya]

[margaritum]

kenya, nie mam zaparcia, żeby przekonywać Ciebie na siłę, odpowiem ostatni raz na temat kwestii zauroczenia, może dokładniej. Napisałam, jak wiele rzeczy mnie boli w romansie męża, że jest to straszne itd. Nie zaprzeczam temu, że mnie okropnie skrzywdził, że zachowywał się jak ... dobra, tu cenzura nie pozwoli wszystkiego napisać. Napisałam, jakie odnosił z tej relacji korzyści i wiem, że były. Wiem, że była między nimi silna bliskość emocjonalna i fizyczna i niestety nadal istnieje przywiązanie. I to boli bardzo, jest prawdą, że mnie zawiódł, okłamał, nie dotrzymał przysięgi. Ty skupiasz się akurat na małym fragmencie całej układanki, jaką jest fakt, czy były motylki na początku, czy nie. To nie ma dla mnie takiego znaczenia, jak przypisujesz. Dlaczego uważam, że nie było? Bo osoba, z którą się związał, jest bardzo silnie dręczona przez złego ducha od lat, chwilami przejmuje również jej ciało i bardzo manipuluje okolicznościami życia oraz emocjami, jakie odczuwają do niej inni ludzie. I miało to ogromny wpływ na to, co działo się między nimi i w jaki sposób. Zapytasz pewnie znowu, czy wiem to od męża. Nie jest to jedyne źródło moich informacji, poznałam ją dość blisko i widziałam zło w akcji, stąd korzystamy z pomocy egzorcystów. Doświadczyłam również silnego przyciągania z jednoczesnym bólem z jej strony, o którym mówił mąż, kiedy się z nią widywałam. Przebieg ichniej relacji w niektórych etapach, czy aspektach był taki, jak zwykle w romansie, a w niektórych był dziwny, nienormalny, inny. Co oczywiście nie zmienia faktu, że mój mąż nie powinien był zrobić tego, co zrobił. Działy się i dzieją rzeczy ponadnaturalne w naszym życiu. O wiele bardziej rani mnie to, że oni są w stanie porozumiewać się telepatycznie - bywałam świadkiem - (co świadczy o tym, jak silne są więzi duchowe) niż myśl, że był w niej, czy nie był, szczeniacko zakochany. Bo tutaj było/jest związanie moim zdaniem silniejszego kalibru niż euforia zakochania ... ja sama jestem bezradna, tylko Bóg.

Nie piszę tutaj dlatego, że chcę, żeby ktokolwiek dostarczył mi głasków, które pozwolą kolejny dzień mieć poczucie, że nie jestem taka zła i żeby ktoś sprawił, że nie będę się czuła bezwartościowa. Tak, zwierzyłam się z tego, żeby przyznać, że zdaję sobie sprawę, co jest problemem. I może ktoś powie coś mądrego, z czego skorzystam, zresztą, tak już się dzieje. Miło zaskoczyły mnie pozytywne uwagi niektórych osób, bo nie to było moją intencją.
Terapie uzdrowiły wiele moich problemów, ale na pewnym zewnętrznym poziomie, a ten, który został to już jest poziom duszy, którego nie uzdrowi mój własny wysiłek na to, żeby się uśmiechać, czy postępować wg innych schematów. Ani też teoretyczna psychologiczna wiedza. To już zrobiłam i robię nadal. Po to jestem tutaj i po to chodzę na 12 kroków, jestem pod opieką psychiatry. Poziom, o którym piszę potrzebuje pomocy Boga, a nie ludzi i o to mi chodziło. Że nie poszłam wcześniej z tym do Niego. Bo mi ktoś nakłamał, że Bóg mnie unieszczęśliwi jeszcze bardziej... a ja durna "wąż mnie zwiódł i zjadłam"

Mówisz, że depresje nie spadają znienacka... Spadła. Wtedy, kiedy zostałam jako maleńkie dziecko na wiele miesięcy zamknięta w izolatce, a potem kiedy miałam kilka lat... powiedzmy krótko, że przeżyłam traumatyczne wydarzenie jednej nocy, które zmieniło wszystko.
I tak, wiele krzywdy robiłam i robię sobie sama przez błędne myślenie o rzeczywistości.
Nie wiem, czy jest to mój problem, czy wyrażasz się nieco napastliwie, ale Twoje słowa, że nie jest to ospa wietrzna odbieram, jak "jeśli masz depresję to Twoja wina, jakbyś się wziął w garść, to nie miałbyś depresji". A zapewne dobrze wiesz i wszystkie poradniki to mówią, że jakby człowiek z depresją naprawdę mógł, to by się wziął, tylko taka jest specyfika tej choroby, że czasem nie może. Również zresztą o podłożu biochemicznym, a nie tylko myślowym.

Ja przecież walczę i też o tym piszę. Czemu więc uważasz, że nie walczę i przekonuję siebie, że się nie da? Może nie umiem o tym mówić? A może Ty widzisz drugie dno, którego tu nie ma...

kenya, nie mam zaparcia, żeby przekonywać Ciebie na siłę, odpowiem ostatni raz na temat kwestii zauroczenia, może dokładniej. Napisałam, jak wiele rzeczy mnie boli w romansie męża, że jest to straszne itd. Nie zaprzeczam temu, że mnie okropnie skrzywdził, że zachowywał się jak ... dobra, tu cenzura nie pozwoli wszystkiego napisać. Napisałam, jakie odnosił z tej relacji korzyści i wiem, że były. Wiem, że była między nimi silna bliskość emocjonalna i fizyczna i niestety nadal istnieje przywiązanie. I to boli bardzo, jest prawdą, że mnie zawiódł, okłamał, nie dotrzymał przysięgi. Ty skupiasz się akurat na małym fragmencie całej układanki, jaką jest fakt, czy były motylki na początku, czy nie. To nie ma dla mnie takiego znaczenia, jak przypisujesz. Dlaczego uważam, że nie było? Bo osoba, z którą się związał, jest bardzo silnie dręczona przez złego ducha od lat, chwilami przejmuje również jej ciało i bardzo manipuluje okolicznościami życia oraz emocjami, jakie odczuwają do niej inni ludzie. I miało to ogromny wpływ na to, co działo się między nimi i w jaki sposób. Zapytasz pewnie znowu, czy wiem to od męża. Nie jest to jedyne źródło moich informacji, poznałam ją dość blisko i widziałam zło w akcji, stąd korzystamy z pomocy egzorcystów. Doświadczyłam również silnego przyciągania z jednoczesnym bólem z jej strony, o którym mówił mąż, kiedy się z nią widywałam. Przebieg ichniej relacji w niektórych etapach, czy aspektach był taki, jak zwykle w romansie, a w niektórych był dziwny, nienormalny, inny. Co oczywiście nie zmienia faktu, że mój mąż nie powinien był zrobić tego, co zrobił. Działy się i dzieją rzeczy ponadnaturalne w naszym życiu. O wiele bardziej rani mnie to, że oni są w stanie porozumiewać się telepatycznie - bywałam świadkiem - (co świadczy o tym, jak silne są więzi duchowe) niż myśl, że był w niej, czy nie był, szczeniacko zakochany. Bo tutaj było/jest związanie moim zdaniem silniejszego kalibru niż euforia zakochania ... ja sama jestem bezradna, tylko Bóg.

Nie piszę tutaj dlatego, że chcę, żeby ktokolwiek dostarczył mi głasków, które pozwolą kolejny dzień mieć poczucie, że nie jestem taka zła i żeby ktoś sprawił, że nie będę się czuła bezwartościowa. Tak, zwierzyłam się z tego, żeby przyznać, że zdaję sobie sprawę, co jest problemem. I może ktoś powie coś mądrego, z czego skorzystam, zresztą, tak już się dzieje. Miło zaskoczyły mnie pozytywne uwagi niektórych osób, bo nie to było moją intencją.
Terapie uzdrowiły wiele moich problemów, ale na pewnym zewnętrznym poziomie, a ten, który został to już jest poziom duszy, którego nie uzdrowi mój własny wysiłek na to, żeby się uśmiechać, czy postępować wg innych schematów. Ani też teoretyczna psychologiczna wiedza. To już zrobiłam i robię nadal. Po to jestem tutaj i po to chodzę na 12 kroków, jestem pod opieką psychiatry. Poziom, o którym piszę potrzebuje pomocy Boga, a nie ludzi i o to mi chodziło. Że nie poszłam wcześniej z tym do Niego. Bo mi ktoś nakłamał, że Bóg mnie unieszczęśliwi jeszcze bardziej... a ja durna "wąż mnie zwiódł i zjadłam"

Mówisz, że depresje nie spadają znienacka... Spadła. Wtedy, kiedy zostałam jako maleńkie dziecko na wiele miesięcy zamknięta w izolatce, a potem kiedy miałam kilka lat... powiedzmy krótko, że przeżyłam traumatyczne wydarzenie jednej nocy, które zmieniło wszystko.
I tak, wiele krzywdy robiłam i robię sobie sama przez błędne myślenie o rzeczywistości.
Nie wiem, czy jest to mój problem, czy wyrażasz się nieco napastliwie, ale Twoje słowa, że nie jest to ospa wietrzna odbieram, jak "jeśli masz depresję to Twoja wina, jakbyś się wziął w garść, to nie miałbyś depresji". A zapewne dobrze wiesz i wszystkie poradniki to mówią, że jakby człowiek z depresją naprawdę mógł, to by się wziął, tylko taka jest specyfika tej choroby, że czasem nie może. Również zresztą o podłożu biochemicznym, a nie tylko myślowym.

Ja przecież walczę i też o tym piszę. Czemu więc uważasz, że nie walczę i przekonuję siebie, że się nie da? Może nie umiem o tym mówić? A może Ty widzisz drugie dno, którego tu nie ma...

[kenya]

margaritum,
uznałam że miłe uwagi, zaserwowane Tobie przez innych z powodów które i ja dostrzegam nie wymagają wielokrotnego powtarzania, zatem nie tracąc czasu na zbędne uprzejmości zajęłam się czymś innym, w moim odczuciu istotnym dla Ciebie.

Ale nic na siłę.

Na moment zostałaś wyrwana ze strefy komfortu i pojawił się opór....to nic co by mnie zaskoczyło czy zdziwiło - typowa reakcja
Zatem wnioskuję że to jeszcze nie ten czas. Oby kiedyś nadszedł.

margaritum,
uznałam że miłe uwagi, zaserwowane Tobie przez innych z powodów które i ja dostrzegam nie wymagają wielokrotnego powtarzania, zatem nie tracąc czasu na zbędne uprzejmości zajęłam się czymś innym, w moim odczuciu istotnym dla Ciebie.

Ale nic na siłę.

Na moment zostałaś wyrwana ze strefy komfortu i pojawił się opór....to nic co by mnie zaskoczyło czy zdziwiło - typowa reakcja
Zatem wnioskuję że to jeszcze nie ten czas. Oby kiedyś nadszedł.

[kinga2]

[kenya]