[margaritum]

Witajcie Kochani!

Od dawna tu zaglądam, od dawna też chcę napisać. Tylko moja historia jest z kilku powodów charakterystyczna i cały czas nie wiem, ile mogę powiedzieć, by pozostać anonimową, jak przestrzegacie każdą nową osobę…

Hm… spróbuję. Zostałam zdradzona przez mojego ukochanego męża. Wiem o tym od mniej więcej początku tego roku. Sam mi o tym sam powiedział. O tym, że od dobrych kilku lat żyje podwójnie… O tym, co się wtedy czuje, zapewne nie muszę pisać, wielu z Was tutaj niestety zna to dobrze. Szok, trauma, zawalił mi się świat, pragnienie śmierci, prawie próby samobójcze, gniew, rozpacz, autodestrukcja, przerażenie, lęk, chaos, autoobwinianie, brak własnych granic… psychiatra…

Później moje nawrócenie po wielu latach wykreślenia Boga ze swojego życia, pompejańska o uzdrowienie małżeństwa, 3 miesiące modlitw o uwolnienie (codziennie koło godziny), egzorcyzmy, płacz do Boga z głębi trzewi, wyszły wszystkie zranienia mojego życia, rozpadła się praca i moja w niej do tej pory silna pozycja, problemy z dzieckiem. Założyłam spowrotem szkaplerz karmelitański, potem przez jakiś czas ból tak potworny, jakby płomień wypalał mi serce. Im więcej oddawałam się Bogu, tym bardziej bolało. Otwieranie ropiejących ran, grzebanie w nich skalpelem bez znieczulenia… cała historia mojego życia i odrzucenia przez najbliższych mi ludzi. Pompejańska za kochankę. Poznałam ją i nawet zrozumiałam, co mój mąż w niej zobaczył…
Mój mąż i ta kobieta stworzyli między sobą tak niezwykle silne więzi, że mimo dobrej woli nie dawało się to uciąć z dnia na dzień, mimo wydatnej pomocy egzorcysty. Prowadzę bolesną walkę duchową od miesięcy. O męża, o dziecko i o siebie samą.

Zrobiłam własny rachunek sumienia, wciąż go robię. Od lat zostawiłam mojego męża samego emocjonalnie, zrzuciłam na niego całą odpowiedzialność za nas, nasze życie, naszą rodzinę, nie dając mu swojego wsparcia i tłumacząc wszystko depresją. Mam depresję i to jest fakt, ona zmienia moje patrzenie na rzeczywistość. Ale zapomniałam o Bogu i moim Bogiem stał się mój mąż. Miał się wszystkim zająć, wszystko załatwić, nieść życie za siebie i za mnie. Nie udźwignął tego. Ostatnie lata były ciężkie, czułam, że mi się wymyka, że nie jest blisko, ale nie wiedziałam, co się dzieje. Zdrada nigdy nie przyszła mi do głowy. Myślałam, że nie on, że to niemożliwe. Widziałam, że się z czymś męczy, ale nigdy „to” nie przeszło mi przez myśl. Kiedy się dowiedziałam o wszystkim, praca z psychologiem nie była możliwa, bo mój mąż oświadczył, że nie zerwie kontaktu od razu, że potrzebuje na to czasu. Jak się później okazało, naprawdę wiele czasu… Poza tym było w nim wiele wiele gniewu na mnie, poczucie odrzucenia emocjonalnego przeze mnie, które doprowadziło go do tamtej relacji.

Chodzę na 12 kroków, jestem w trakcie 4tego (w tej chwili poznajemy samych siebie i to, jacy jesteśmy naprawdę, bez masek, które nałożyliśmy w obronie przed życiem, cierpieniem od początku naszego życia). Przepłakałam filmy „War room” i „Fireproof”. I zaskoczyłam dopiero, kiedy zaczęłam realizować program „Miej odwagę kochać” na postawie „Ognioodpornego”. Zaskoczyłam, co to znaczy kochać małżonka, kiedy nie ma z jego strony odpowiedzi, kiedy nie zaspakaja moich potrzeb, kiedy krzywdzi, kiedy jest słaby. Niedawno skończyłam program 40dni, pewne rzeczy faktycznie zaczęły mi wchodzić w nawyk takie, jak „oczywiście kochanie, że wstanę wcześniej i zrobię Ci śniadanie”, „oczywiście, że zrobię za Ciebie x,y”, „oczywiście, że możesz odpocząć”. Nie było tego, wciąż widziałam koniec własnego nosa i to, że to ja cierpię, bo miałam trudne dzieciństwo, bo choruję….
Kocham mojego męża i dostał niedawno ode mnie list, że go nie opuszczę. Podziękował mi i to kilka razy. To postęp, bo jeszcze kilka miesięcy temu zastanawiał się, czy jest w stanie ze mną dalej żyć i mówił, że nie chce, żebym była sama i kogoś sobie znalazła. Teraz nie protestuje, kiedy mówię mu, że dla mnie małżeństwo jest na całe życie…

Uczę się słuchać. Moja agresja, niecierpliwość w udowadnianiu własnych racji zraniły mojego męża i pozbawiły go zaufania do mnie. Uczę się jednocześnie stawiać granice, ale nie robić tego agresywnie, to dla mnie ogromny problem. Albo pozwalam się gwałcić emocjonalnie, albo kopię, gryzę, ranię. Nie dlatego, że zostałam zdradzona, robię tak całe życie, teraz próbuję to zmienić. Podczas lat razem zgubiłam własną tożsamość, uwieszając się na nim, teraz jej szukam.

Dopiero gdzieś od miesiąca mój mąż przestał się spotykać z tą osobą i okazywać jej uczucia. Do tej pory mówił, że wie, że to jest złe, ale że „przecież nie może jej wyrzucić po tylu latach i że czuje się za nią odpowiedzialny”. Ja dałam się wkręcić w emocjonalny trójkąt zbliżając do niej. Chyba z rozpaczy próbował nas jakoś razem połączyć. A ja bałam się, że go stracę i spotykałam z nią, bo wolałam spotkać się we troje niż wiedzieć, że on jest u niej sam. Polubiłam tę dziewczynę jako człowieka, ale obydwie cierpiałyśmy podczas tych spotkań potwornie. Od miesiąca jej nie widziałam i czuję się o wiele lepiej, widzę, jak bardzo pozwoliłam przekroczyć moje własne granice. Chociaż jest pozytywna strona sytuacji, więcej rozumiem, kiedy wiem, jaka to osoba. Bo jest to osoba z dużymi problemami, depresją, smutkiem, trudne życie ma ogólnie mówiąc.

Dzisiaj stan jest taki, że mój mąż ogromnie cierpi. Cierpi i mówi, że będąc z daleka od kogoś, kogo kocha (tak, powiedział mi, że kocha również ją) nie potrafi mieć spokojnego, otwartego serca. I skutek tego jest taki, że nie czuje również mnie. Marzy mu się poliamoria (?!!). A ja nawet nie bardzo wiem, jak na to reagować. To znaczy nie zażądał i nie poprosił o związek kilkuosobowy, ale twierdzi, że tego pragnie i boli go, że musi się pogodzić z czymś innym. Do Boga się zbliżył, jest zupełnie inaczej niż miesiące temu, kiedy wpadał w gniew jedynie wiedząc, że się za niego/nad nim modlę. Teraz modli się ze mną, codziennie rano błogosławimy się nawzajem. Cierpię, że całe serce mojego męża nie należy do mnie, że on nie rozumie, czym jest małżeństwo, wyłączność… Ja walczę mocą sakramentu, on nie jest przekonany, że w sakramencie małżeństwa jest siła… A byliśmy ze sobą bardzo związani przez lata… i kochał mnie tak, że wstyd mi dzisiaj, jak bardzo byłam samolubna, kiedy tyle dla mnie robił. Kiedy zaczął mi pokazywać teksty o tzw. wielomiłości po prostu lepiej zrozumiałam, co czuje i dlaczego mówi, że tamta kobieta nie jest zagrożeniem dla mnie. Ale absolutnie tego nie akceptuję… Zastanawiam się, skąd to się w ogóle w nim wzięło, chyba nie potrafi się pogodzić z faktem, ze ostatecznie musi dokonać wyboru? Czy jest wśród Was ktoś, kto spotkał się z podobnym problemem? Albo ktoś, kto zdradził i może opowiedzieć, jaka postawa u osoby zdradzonej najbardziej pomaga wrócić temu, kto zdradził?
Ja nauczyłam się tyle, że żadne moralizowanie, krytyka nie działają na mojego męża, zamyka się wtedy w sobie. Dlatego szukam w sobie miłości i łagodności. Chwilami boję się, że daję się wykorzystywać, ale z drugiej strony on dobrze wie, że nie akceptuję takiego pomysłu na życie w jakichś układankach kilkuosobowych. Tak trudno jest słuchać kochanej osoby, która pragnie czegoś, co tak bardzo boli i tylko się skarży, ale to jego pragnienie rani mnie….

Witajcie Kochani!

Od dawna tu zaglądam, od dawna też chcę napisać. Tylko moja historia jest z kilku powodów charakterystyczna i cały czas nie wiem, ile mogę powiedzieć, by pozostać anonimową, jak przestrzegacie każdą nową osobę…

Hm… spróbuję. Zostałam zdradzona przez mojego ukochanego męża. Wiem o tym od mniej więcej początku tego roku. Sam mi o tym sam powiedział. O tym, że od dobrych kilku lat żyje podwójnie… O tym, co się wtedy czuje, zapewne nie muszę pisać, wielu z Was tutaj niestety zna to dobrze. Szok, trauma, zawalił mi się świat, pragnienie śmierci, prawie próby samobójcze, gniew, rozpacz, autodestrukcja, przerażenie, lęk, chaos, autoobwinianie, brak własnych granic… psychiatra…

Później moje nawrócenie po wielu latach wykreślenia Boga ze swojego życia, pompejańska o uzdrowienie małżeństwa, 3 miesiące modlitw o uwolnienie (codziennie koło godziny), egzorcyzmy, płacz do Boga z głębi trzewi, wyszły wszystkie zranienia mojego życia, rozpadła się praca i moja w niej do tej pory silna pozycja, problemy z dzieckiem. Założyłam spowrotem szkaplerz karmelitański, potem przez jakiś czas ból tak potworny, jakby płomień wypalał mi serce. Im więcej oddawałam się Bogu, tym bardziej bolało. Otwieranie ropiejących ran, grzebanie w nich skalpelem bez znieczulenia… cała historia mojego życia i odrzucenia przez najbliższych mi ludzi. Pompejańska za kochankę. Poznałam ją i nawet zrozumiałam, co mój mąż w niej zobaczył…
Mój mąż i ta kobieta stworzyli między sobą tak niezwykle silne więzi, że mimo dobrej woli nie dawało się to uciąć z dnia na dzień, mimo wydatnej pomocy egzorcysty. Prowadzę bolesną walkę duchową od miesięcy. O męża, o dziecko i o siebie samą.

Zrobiłam własny rachunek sumienia, wciąż go robię. Od lat zostawiłam mojego męża samego emocjonalnie, zrzuciłam na niego całą odpowiedzialność za nas, nasze życie, naszą rodzinę, nie dając mu swojego wsparcia i tłumacząc wszystko depresją. Mam depresję i to jest fakt, ona zmienia moje patrzenie na rzeczywistość. Ale zapomniałam o Bogu i moim Bogiem stał się mój mąż. Miał się wszystkim zająć, wszystko załatwić, nieść życie za siebie i za mnie. Nie udźwignął tego. Ostatnie lata były ciężkie, czułam, że mi się wymyka, że nie jest blisko, ale nie wiedziałam, co się dzieje. Zdrada nigdy nie przyszła mi do głowy. Myślałam, że nie on, że to niemożliwe. Widziałam, że się z czymś męczy, ale nigdy „to” nie przeszło mi przez myśl. Kiedy się dowiedziałam o wszystkim, praca z psychologiem nie była możliwa, bo mój mąż oświadczył, że nie zerwie kontaktu od razu, że potrzebuje na to czasu. Jak się później okazało, naprawdę wiele czasu… Poza tym było w nim wiele wiele gniewu na mnie, poczucie odrzucenia emocjonalnego przeze mnie, które doprowadziło go do tamtej relacji.

Chodzę na 12 kroków, jestem w trakcie 4tego (w tej chwili poznajemy samych siebie i to, jacy jesteśmy naprawdę, bez masek, które nałożyliśmy w obronie przed życiem, cierpieniem od początku naszego życia). Przepłakałam filmy „War room” i „Fireproof”. I zaskoczyłam dopiero, kiedy zaczęłam realizować program „Miej odwagę kochać” na postawie „Ognioodpornego”. Zaskoczyłam, co to znaczy kochać małżonka, kiedy nie ma z jego strony odpowiedzi, kiedy nie zaspakaja moich potrzeb, kiedy krzywdzi, kiedy jest słaby. Niedawno skończyłam program 40dni, pewne rzeczy faktycznie zaczęły mi wchodzić w nawyk takie, jak „oczywiście kochanie, że wstanę wcześniej i zrobię Ci śniadanie”, „oczywiście, że zrobię za Ciebie x,y”, „oczywiście, że możesz odpocząć”. Nie było tego, wciąż widziałam koniec własnego nosa i to, że to ja cierpię, bo miałam trudne dzieciństwo, bo choruję….
Kocham mojego męża i dostał niedawno ode mnie list, że go nie opuszczę. Podziękował mi i to kilka razy. To postęp, bo jeszcze kilka miesięcy temu zastanawiał się, czy jest w stanie ze mną dalej żyć i mówił, że nie chce, żebym była sama i kogoś sobie znalazła. Teraz nie protestuje, kiedy mówię mu, że dla mnie małżeństwo jest na całe życie…

Uczę się słuchać. Moja agresja, niecierpliwość w udowadnianiu własnych racji zraniły mojego męża i pozbawiły go zaufania do mnie. Uczę się jednocześnie stawiać granice, ale nie robić tego agresywnie, to dla mnie ogromny problem. Albo pozwalam się gwałcić emocjonalnie, albo kopię, gryzę, ranię. Nie dlatego, że zostałam zdradzona, robię tak całe życie, teraz próbuję to zmienić. Podczas lat razem zgubiłam własną tożsamość, uwieszając się na nim, teraz jej szukam.

Dopiero gdzieś od miesiąca mój mąż przestał się spotykać z tą osobą i okazywać jej uczucia. Do tej pory mówił, że wie, że to jest złe, ale że „przecież nie może jej wyrzucić po tylu latach i że czuje się za nią odpowiedzialny”. Ja dałam się wkręcić w emocjonalny trójkąt zbliżając do niej. Chyba z rozpaczy próbował nas jakoś razem połączyć. A ja bałam się, że go stracę i spotykałam z nią, bo wolałam spotkać się we troje niż wiedzieć, że on jest u niej sam. Polubiłam tę dziewczynę jako człowieka, ale obydwie cierpiałyśmy podczas tych spotkań potwornie. Od miesiąca jej nie widziałam i czuję się o wiele lepiej, widzę, jak bardzo pozwoliłam przekroczyć moje własne granice. Chociaż jest pozytywna strona sytuacji, więcej rozumiem, kiedy wiem, jaka to osoba. Bo jest to osoba z dużymi problemami, depresją, smutkiem, trudne życie ma ogólnie mówiąc.

Dzisiaj stan jest taki, że mój mąż ogromnie cierpi. Cierpi i mówi, że będąc z daleka od kogoś, kogo kocha (tak, powiedział mi, że kocha również ją) nie potrafi mieć spokojnego, otwartego serca. I skutek tego jest taki, że nie czuje również mnie. Marzy mu się poliamoria (?!!). A ja nawet nie bardzo wiem, jak na to reagować. To znaczy nie zażądał i nie poprosił o związek kilkuosobowy, ale twierdzi, że tego pragnie i boli go, że musi się pogodzić z czymś innym. Do Boga się zbliżył, jest zupełnie inaczej niż miesiące temu, kiedy wpadał w gniew jedynie wiedząc, że się za niego/nad nim modlę. Teraz modli się ze mną, codziennie rano błogosławimy się nawzajem. Cierpię, że całe serce mojego męża nie należy do mnie, że on nie rozumie, czym jest małżeństwo, wyłączność… Ja walczę mocą sakramentu, on nie jest przekonany, że w sakramencie małżeństwa jest siła… A byliśmy ze sobą bardzo związani przez lata… i kochał mnie tak, że wstyd mi dzisiaj, jak bardzo byłam samolubna, kiedy tyle dla mnie robił. Kiedy zaczął mi pokazywać teksty o tzw. wielomiłości po prostu lepiej zrozumiałam, co czuje i dlaczego mówi, że tamta kobieta nie jest zagrożeniem dla mnie. Ale absolutnie tego nie akceptuję… Zastanawiam się, skąd to się w ogóle w nim wzięło, chyba nie potrafi się pogodzić z faktem, ze ostatecznie musi dokonać wyboru? Czy jest wśród Was ktoś, kto spotkał się z podobnym problemem? Albo ktoś, kto zdradził i może opowiedzieć, jaka postawa u osoby zdradzonej najbardziej pomaga wrócić temu, kto zdradził?
Ja nauczyłam się tyle, że żadne moralizowanie, krytyka nie działają na mojego męża, zamyka się wtedy w sobie. Dlatego szukam w sobie miłości i łagodności. Chwilami boję się, że daję się wykorzystywać, ale z drugiej strony on dobrze wie, że nie akceptuję takiego pomysłu na życie w jakichś układankach kilkuosobowych. Tak trudno jest słuchać kochanej osoby, która pragnie czegoś, co tak bardzo boli i tylko się skarży, ale to jego pragnienie rani mnie….

[zenia1780]

Witaj margaritum, na forum.
Czytałaś je już i wiesz doskonale o tym aby dbać o własna anonimowość.
Czy zaglądałaś również do działu z naszymi rekolekcjami?

Jestem pod wrażeniem tego jak wielkiej pracy w sobie dokonałaś w tak krotki czasie.
wiele przerobiłaś, zrozumiałaś i jak widzę wiele wprowadzasz w życie. Pamiętaj jednak, aby to co robisz dla męża, dla małżeństwa wynikało z Twojej wolności. To bardzo ważne aby badać swoje serce pod tym kątem. Wiem jak trudne jest stawianie granic.
jeśli jeszcze nie czytałaś, to polecam Ci gorąco książkę "Granice w relacjach małżeńskich" H Cloud i J. Townsed. Mnie ona bardzo pomogła i nadal pomaga.

Twój problem, jest problemem dość szczególnym i trudnym. Wierzę, ze zaraz forumowicz odpowiedzą Ci jak oni to widzą.


Przytulam i otaczam modlitwą

Witaj margaritum, na forum.
Czytałaś je już i wiesz doskonale o tym aby dbać o własna anonimowość.
Czy zaglądałaś również do działu z naszymi rekolekcjami?

Jestem pod wrażeniem tego jak wielkiej pracy w sobie dokonałaś w tak krotki czasie.
wiele przerobiłaś, zrozumiałaś i jak widzę wiele wprowadzasz w życie. Pamiętaj jednak, aby to co robisz dla męża, dla małżeństwa wynikało z Twojej wolności. To bardzo ważne aby badać swoje serce pod tym kątem. Wiem jak trudne jest stawianie granic.
jeśli jeszcze nie czytałaś, to polecam Ci gorąco książkę "Granice w relacjach małżeńskich" H Cloud i J. Townsed. Mnie ona bardzo pomogła i nadal pomaga.

Twój problem, jest problemem dość szczególnym i trudnym. Wierzę, ze zaraz forumowicz odpowiedzą Ci jak oni to widzą.


Przytulam i otaczam modlitwą

[margaritum]

Jeszcze tej książki nie czytałam. Ale mam ją od jakiegoś tygodnia i chodzę wokół niej tak trochę jak przysłowiowego jeża. Przeglądałam ją, wiem, że jest bardzo dla mnie, dlatego ja kupiłam... ale wiem, że będzie dla mnie trudna.
Dziękuję Ci za słowa uznania, to dla mnie ważne w czasie, kiedy tak poszukuję własnej wartości. Tak bardzo bałam się żyć na własny rachunek, że tak stopiłam się z mężem, że zgubiłam własną tożsamość. Teraz szukam tego, kim jestem, co naprawdę myślę. Mam tak kiepskie poczucie wartości, że przeglądałam się w każdym jego geście i słowie. A on czuł się samotny, bo mnie jakby nie było. W sumie odkąd pamiętam swoje życie spędziłam na uciekaniu przed lękiem, na robieniu wszystkiego, byle tylko nie czuć lęku, że ktoś mnie odrzuci. Z jednej strony bierność, a z drugiej agresja, kiedy tylko wydawało mi się, że ktoś mnie krytykuje. Zwłaszcza mąż.

Kiedy uczyłam się kochać na podstawie Ognioodpornego, wreszcie udało mi się robić to różne rzeczy dla męża dlatego, że chcę go kochać, chcę, by czuł się w kochany. Kiedy usłyszałam na filmie, że w małżeństwie miłość nie jest za coś, ale dlatego, że ślubowałam, że to właśnie jest małżeńska miłość i zachowanie drugiej strony nie jest wytłumaczeniem dla mnie. Mam go kochać również wtedy, kiedy na to nie zasługuje... (w mojej opinii, moich emocjach, bo tak naprawdę przecież nie mam prawa oceniać innego człowieka) i do tego nie jestem w stanie zrobić tego własnymi siłami, bo też jestem nie doskonała, jestem egoistyczna. Oczywiście rozumiem, że to nie oznacza zgadzania się na złe traktowanie. ale chodzi mi o to, że wreszcie poczułam się wolna od zabiegania o jego pochwałę, wdzięczność, jak mała dziewczynka, ktora chce, zeby ją pogłaskać po głowie i powiedzieć, ze była grzeczna...

Jeszcze tej książki nie czytałam. Ale mam ją od jakiegoś tygodnia i chodzę wokół niej tak trochę jak przysłowiowego jeża. Przeglądałam ją, wiem, że jest bardzo dla mnie, dlatego ja kupiłam... ale wiem, że będzie dla mnie trudna.
Dziękuję Ci za słowa uznania, to dla mnie ważne w czasie, kiedy tak poszukuję własnej wartości. Tak bardzo bałam się żyć na własny rachunek, że tak stopiłam się z mężem, że zgubiłam własną tożsamość. Teraz szukam tego, kim jestem, co naprawdę myślę. Mam tak kiepskie poczucie wartości, że przeglądałam się w każdym jego geście i słowie. A on czuł się samotny, bo mnie jakby nie było. W sumie odkąd pamiętam swoje życie spędziłam na uciekaniu przed lękiem, na robieniu wszystkiego, byle tylko nie czuć lęku, że ktoś mnie odrzuci. Z jednej strony bierność, a z drugiej agresja, kiedy tylko wydawało mi się, że ktoś mnie krytykuje. Zwłaszcza mąż.

Kiedy uczyłam się kochać na podstawie Ognioodpornego, wreszcie udało mi się robić to różne rzeczy dla męża dlatego, że chcę go kochać, chcę, by czuł się w kochany. Kiedy usłyszałam na filmie, że w małżeństwie miłość nie jest za coś, ale dlatego, że ślubowałam, że to właśnie jest małżeńska miłość i zachowanie drugiej strony nie jest wytłumaczeniem dla mnie. Mam go kochać również wtedy, kiedy na to nie zasługuje... (w mojej opinii, moich emocjach, bo tak naprawdę przecież nie mam prawa oceniać innego człowieka) i do tego nie jestem w stanie zrobić tego własnymi siłami, bo też jestem nie doskonała, jestem egoistyczna. Oczywiście rozumiem, że to nie oznacza zgadzania się na złe traktowanie. ale chodzi mi o to, że wreszcie poczułam się wolna od zabiegania o jego pochwałę, wdzięczność, jak mała dziewczynka, ktora chce, zeby ją pogłaskać po głowie i powiedzieć, ze była grzeczna...

[kinga2]

[tiliana]

[margaritum]

[twardy]

[Nowalijk]

Mnie najbardziej po mojej zdradzie bolalo to (pewnie nie kazdy i nie kazdy mezczyzna jest tak emocjonalny) ze juz nie moge przytulic sie do meza, uslyszec od niego dobrego slowa, podzielic sie moimi myslami czy troskami. Spowodowalo to, ze zaczelam myslec dlaczego zdrada fizyczna, bez zaangazowania jest zla lub bolesna.

Mnie najbardziej po mojej zdradzie bolalo to (pewnie nie kazdy i nie kazdy mezczyzna jest tak emocjonalny) ze juz nie moge przytulic sie do meza, uslyszec od niego dobrego slowa, podzielic sie moimi myslami czy troskami. Spowodowalo to, ze zaczelam myslec dlaczego zdrada fizyczna, bez zaangazowania jest zla lub bolesna.

[margaritum]

twardy, tamtą stronę znałam, ale jakoś nie dotarłam do opisu jak spotkanie wygląda... Czyli tak trochę, jak i 12 kroków, tak bezpiecznie. Dzięki.

twardy, tamtą stronę znałam, ale jakoś nie dotarłam do opisu jak spotkanie wygląda... Czyli tak trochę, jak i 12 kroków, tak bezpiecznie. Dzięki.

[kinga2]

margaritum,
dziekuję za odpowiedx, napiszę więcej Ci na priv, by niechcący rozmowa na otwartym forum nie ujawniła więcej niż byś chciała. Przechodzisz trudny czas pomiędzy modlitwą eagzorcyzmów, a odczuciem spokoju. Znam ten stan, miałam podobnie i wiem, że pomoc z doskoku , jak to ujęłaś sprawia wiele trudności i bólu, ale to ma istotną przyczynę z której zapewne możesz nie zdawać sobie sprawy.

margaritum,
dziekuję za odpowiedx, napiszę więcej Ci na priv, by niechcący rozmowa na otwartym forum nie ujawniła więcej niż byś chciała. Przechodzisz trudny czas pomiędzy modlitwą eagzorcyzmów, a odczuciem spokoju. Znam ten stan, miałam podobnie i wiem, że pomoc z doskoku , jak to ujęłaś sprawia wiele trudności i bólu, ale to ma istotną przyczynę z której zapewne możesz nie zdawać sobie sprawy.

[Szaraczek]

[margaritum]

[margaritum]

[awe]

jestem pod wrażeniem Twojej mądrości i pracy jaką wykonałaś do tej pory......

jestem pod wrażeniem Twojej mądrości i pracy jaką wykonałaś do tej pory......