[grzegorz_]

[złamana]

Witam.
Mati, emocji nie wyłączysz, to nie mecz na Euro. Tylko zdałoby się trochę zmienić dotychczasowe zachowanie, nie sądzisz? Ciągle robisz tak samo, a jest coraz gorzej. Nie zastanawiałeś się jaki masz na to wpływ? Chcesz coś zrobić, ale propozycje działania sprowadzają się do tego, by ktoś (żona) albo inne osoby (szwagierka, koleżanki żony, fascynacje męskie żony) zadziałali. Tak się nie da, o czym zdążyłeś się przekonać. Piszesz, że starasz się ukrywać w domu swoje cierpienie. Chyba nie do końca się to udaje, skoro tylko pijesz kawę i palisz, nie rozmawiasz. Chyba zbyt radosny to nie jesteś, prawda? Trudno, żebyś był. Tylko takim trybem życia to prędzej zawału się doczekasz niż pozytywnych zmian - a masz małe córeczki. Jedna osoba małżeństwa nie uratuje, póki co żona nie bardzo chce. Na dodatek zdaje się mieć obmyślony plan na przyszłość. Ty się wyniesiesz, dzieci będą z nią, więc alimenty będziesz płacił, pójdzie do pracy. A Ty chcesz czekać do września??
Wiesz, życzyłabym Ci by spełniło się marzenie uratowania małżeństwa. Tylko z tego co piszesz nie bardzo wiem co chcesz ratować? Tu chyba nie ratowanie a budowanie od nowa by się przydało.
Rozumiem, że się boisz, że nie wiesz co masz zrobić. Tylko wiesz, tak to już w dorosłym życiu jest, trzeba brać odpowiedzialność za własne życie, za życie dzieci.
Powinieneś sobie stawiać małe cele, ich realizacja pozwoli Ci uwierzyć we własne możliwości.
Jak sobie poczytałam, to wiesz co by zrobiła na Twoim miejscu? Poszłabym do psychiatry po jakieś leki wyciszające - musisz spać i jeść. Żadnego alkoholu. Poszukałabym jakiegoś psychologa, by pozwolił mi rozpoznać i wyciszyć lęki. Poszłabym do prawnika, by poznać swoją sytuację, rozeznać się we własnych możliwościach na różne okoliczności. Nie rozmawiałabym z żadną rodziną żony ani jej koleżankami. Dla nich zawsze ona będzie bliższa niż TY. Nie szukałabym żadnego kontaktu z facetami żony. Nie poszerzałabym kręgu wtajemniczonych. Zebrałabym dostępne dowody na okoliczność zachowań żony. Poszłabym z dziećmi do kina, zapisałabym się na basen,. Opcji wyprowadzki nie brałabym pod uwagę. Na ten czas nie rozmawiałabym z żoną - ona wie co robi i Tobie się z tego nie zwierza. Póki co poza błaganiem o miłość, o zachowanie status quo, co byś jej powiedział? Na ten czas nie jesteś gotowy na żadne rozmowy, czy konkretne decyzje. Nie podejmuj żadnych - brak podjęcia decyzji to też decyzja, nieprawdaż?
Mati, jesteś bardzo słaby, opatrz własne rany, bo zanim uratujesz kogoś sam się wykrwawisz.

Witam.
Mati, emocji nie wyłączysz, to nie mecz na Euro. Tylko zdałoby się trochę zmienić dotychczasowe zachowanie, nie sądzisz? Ciągle robisz tak samo, a jest coraz gorzej. Nie zastanawiałeś się jaki masz na to wpływ? Chcesz coś zrobić, ale propozycje działania sprowadzają się do tego, by ktoś (żona) albo inne osoby (szwagierka, koleżanki żony, fascynacje męskie żony) zadziałali. Tak się nie da, o czym zdążyłeś się przekonać. Piszesz, że starasz się ukrywać w domu swoje cierpienie. Chyba nie do końca się to udaje, skoro tylko pijesz kawę i palisz, nie rozmawiasz. Chyba zbyt radosny to nie jesteś, prawda? Trudno, żebyś był. Tylko takim trybem życia to prędzej zawału się doczekasz niż pozytywnych zmian - a masz małe córeczki. Jedna osoba małżeństwa nie uratuje, póki co żona nie bardzo chce. Na dodatek zdaje się mieć obmyślony plan na przyszłość. Ty się wyniesiesz, dzieci będą z nią, więc alimenty będziesz płacił, pójdzie do pracy. A Ty chcesz czekać do września??
Wiesz, życzyłabym Ci by spełniło się marzenie uratowania małżeństwa. Tylko z tego co piszesz nie bardzo wiem co chcesz ratować? Tu chyba nie ratowanie a budowanie od nowa by się przydało.
Rozumiem, że się boisz, że nie wiesz co masz zrobić. Tylko wiesz, tak to już w dorosłym życiu jest, trzeba brać odpowiedzialność za własne życie, za życie dzieci.
Powinieneś sobie stawiać małe cele, ich realizacja pozwoli Ci uwierzyć we własne możliwości.
Jak sobie poczytałam, to wiesz co by zrobiła na Twoim miejscu? Poszłabym do psychiatry po jakieś leki wyciszające - musisz spać i jeść. Żadnego alkoholu. Poszukałabym jakiegoś psychologa, by pozwolił mi rozpoznać i wyciszyć lęki. Poszłabym do prawnika, by poznać swoją sytuację, rozeznać się we własnych możliwościach na różne okoliczności. Nie rozmawiałabym z żadną rodziną żony ani jej koleżankami. Dla nich zawsze ona będzie bliższa niż TY. Nie szukałabym żadnego kontaktu z facetami żony. Nie poszerzałabym kręgu wtajemniczonych. Zebrałabym dostępne dowody na okoliczność zachowań żony. Poszłabym z dziećmi do kina, zapisałabym się na basen,. Opcji wyprowadzki nie brałabym pod uwagę. Na ten czas nie rozmawiałabym z żoną - ona wie co robi i Tobie się z tego nie zwierza. Póki co poza błaganiem o miłość, o zachowanie status quo, co byś jej powiedział? Na ten czas nie jesteś gotowy na żadne rozmowy, czy konkretne decyzje. Nie podejmuj żadnych - brak podjęcia decyzji to też decyzja, nieprawdaż?
Mati, jesteś bardzo słaby, opatrz własne rany, bo zanim uratujesz kogoś sam się wykrwawisz.

[Bonaqua]

Popieram wstrzymanie się z wciąganiem w Wasze sprawy coraz to nowych ludzi. Nie uważasz, że tych doradców, przyjaciół, wspieraczy, powierników, pośredników jest za dużo w Waszym małżeństwie? Czego oczekujesz od tych ludzi - co oni mogą zrobić, tak na ludzi sposób? Mam nieodparte wrażenie, że chciałbyś, aby zmienili myślenie żony.

To, oraz mały drobiazg: że kiedy wyprowadziła się od Ciebie, żeby odetchnąć, argumentując to Twoją kontrolą, Ty piszesz, że i tak siedziałeś tam cały czas, szedłeś tylko spać do domu. Nic Ci to nie mówi o Tobie? Że może część zarzutów żony ma sens?

Nie oceniam skłonności do romansowania Twojej żony - pewnie sama skreśliłabym męża już po pierwszym razie w małżeństwie (wiedząc, że zdradził mnie jako narzeczony). Natomiast Twoje wewnętrzne przyzwolenie na to, co robi, "byle tylko z Tobą była" zakrawa mi na sporą dysfunkcję. Twoją.

Zostaw na razie terapie małżeńskie, poszukaj dobrego terapeuty dla SIEBIE. Odszukaj w sobie mężczyznę, swoją godność. Najpierw musisz nauczyć się widzieć rzeczy takimi, jakimi są, inaczej jak chcesz budować na iluzji?

Żona nie ma żadnego powodu, by coś zmieniać.

Stawianie jej pod murem: idź, droga wolna, ale córka ze mną - co ma na celu? Żeby żona powiedziała: no dobrze, skoro tak, to zostanę.

O to chodzi?

Bez właściwego, zdrowego rozeznania w swojej własnej sytuacji, nie ma co robić czegokolwiek w sprawach drugiej osoby. Najpierw sam stań na nogi. A zobaczysz, że później same rozwiązania nasuną Ci się do głowy i nie będziesz potrzebowała stada przyjaciółek, szwagierek, kolegów i innych, żeby naprawiali Ci Twoje małżeństwo.

Poza tym - postaw się w ich sytuacji - dajże spokój, to są Wasze sprawy - czemu wtajemniczasz w intymne kwestie Waszego małżeństwa kompletnie obce osoby? Po co?

Popieram wstrzymanie się z wciąganiem w Wasze sprawy coraz to nowych ludzi. Nie uważasz, że tych doradców, przyjaciół, wspieraczy, powierników, pośredników jest za dużo w Waszym małżeństwie? Czego oczekujesz od tych ludzi - co oni mogą zrobić, tak na ludzi sposób? Mam nieodparte wrażenie, że chciałbyś, aby zmienili myślenie żony.

To, oraz mały drobiazg: że kiedy wyprowadziła się od Ciebie, żeby odetchnąć, argumentując to Twoją kontrolą, Ty piszesz, że i tak siedziałeś tam cały czas, szedłeś tylko spać do domu. Nic Ci to nie mówi o Tobie? Że może część zarzutów żony ma sens?

Nie oceniam skłonności do romansowania Twojej żony - pewnie sama skreśliłabym męża już po pierwszym razie w małżeństwie (wiedząc, że zdradził mnie jako narzeczony). Natomiast Twoje wewnętrzne przyzwolenie na to, co robi, "byle tylko z Tobą była" zakrawa mi na sporą dysfunkcję. Twoją.

Zostaw na razie terapie małżeńskie, poszukaj dobrego terapeuty dla SIEBIE. Odszukaj w sobie mężczyznę, swoją godność. Najpierw musisz nauczyć się widzieć rzeczy takimi, jakimi są, inaczej jak chcesz budować na iluzji?

Żona nie ma żadnego powodu, by coś zmieniać.

Stawianie jej pod murem: idź, droga wolna, ale córka ze mną - co ma na celu? Żeby żona powiedziała: no dobrze, skoro tak, to zostanę.

O to chodzi?

Bez właściwego, zdrowego rozeznania w swojej własnej sytuacji, nie ma co robić czegokolwiek w sprawach drugiej osoby. Najpierw sam stań na nogi. A zobaczysz, że później same rozwiązania nasuną Ci się do głowy i nie będziesz potrzebowała stada przyjaciółek, szwagierek, kolegów i innych, żeby naprawiali Ci Twoje małżeństwo.

Poza tym - postaw się w ich sytuacji - dajże spokój, to są Wasze sprawy - czemu wtajemniczasz w intymne kwestie Waszego małżeństwa kompletnie obce osoby? Po co?

[mati68]

Dziękuję wszystkim
Co robię?
. Na razie zbieram dowody i patrzę co się dzieje. Staram się nie robić nerwowych ruchów. Wczoraj po powrocie z pracy ona i córki w kuchni więc chciałem dać buziaki wszystkim ale ona się cofnęła i obruszyła się jak mogę, w końcu ona chce rozwodu... ale nie dałem się sprowokować i spokojnie powiedziałem, że ją kocham i nie chcę się rozwodzić. I spokojnie siadłem z młodszą córką do zabawy. Potem obiad i trochę się zdziwiłem bo usiedliśmy wszyscy (ostatnio podawała tylko mi i córkom ale nie siadała z nami, bo niby nie głodna). Tak sobie myślę, że ona ciągle mówi o rozwodzie ale w sumie nic w tą stronę poza gadaniem nie robi i może to dobry znak.? Ale i tak pozostaje mi ciągle problem zdrady, wygląda mi to na razie na jakiś jednorazowy wyskok, i tego pisania z kolesiem z facebooka. Miałem koncepcję że gdybym zadzwonił do niego (maila nie chciałem słać żeby nie było "dowodu" na piśmie) i spokojnie powiedział, żeby się odwalił od niej bo chyba nie chce żeby jego zona się dowiedziała, myślałem sobie że to byłby dobry krok. Ale wycofałem się po przeczytaniu waszych rad .
Wnioski były takie że zrobię z siebie głupiego.
Bo tak jak napisał Grzegorz klient zadami mi pytanie i koparka opada.
Zrobiłem sobie analizę lat związku i wyszło.
Że poświęcam czas rodzinie. Nigdy zresztą nie zaniedbywałem rodziny, zawsze spędzaliśmy bardzo dużo czasu ze sobą. Może to dla żony też było/jest problemem, może potrzebowała więcej luzu, może to ją trochę tłamsiło i stąd taki tok zdarzeń. Nie wiem. Ja jestem domatorem i największą przyjemność zawsze mam jak jesteśmy razem ale nie tylko w domu. Może powinniśmy częściej wypadać do znajomych itd itp... Na razie obserwuję co się dzieje, spokojnie. Cholernie jest ciężko.
Dziś nie wyszło ale jutro mam zamiar zadziałać z poradnia i psychologiem

Dziękuję wszystkim
Co robię?
. Na razie zbieram dowody i patrzę co się dzieje. Staram się nie robić nerwowych ruchów. Wczoraj po powrocie z pracy ona i córki w kuchni więc chciałem dać buziaki wszystkim ale ona się cofnęła i obruszyła się jak mogę, w końcu ona chce rozwodu... ale nie dałem się sprowokować i spokojnie powiedziałem, że ją kocham i nie chcę się rozwodzić. I spokojnie siadłem z młodszą córką do zabawy. Potem obiad i trochę się zdziwiłem bo usiedliśmy wszyscy (ostatnio podawała tylko mi i córkom ale nie siadała z nami, bo niby nie głodna). Tak sobie myślę, że ona ciągle mówi o rozwodzie ale w sumie nic w tą stronę poza gadaniem nie robi i może to dobry znak.? Ale i tak pozostaje mi ciągle problem zdrady, wygląda mi to na razie na jakiś jednorazowy wyskok, i tego pisania z kolesiem z facebooka. Miałem koncepcję że gdybym zadzwonił do niego (maila nie chciałem słać żeby nie było "dowodu" na piśmie) i spokojnie powiedział, żeby się odwalił od niej bo chyba nie chce żeby jego zona się dowiedziała, myślałem sobie że to byłby dobry krok. Ale wycofałem się po przeczytaniu waszych rad .
Wnioski były takie że zrobię z siebie głupiego.
Bo tak jak napisał Grzegorz klient zadami mi pytanie i koparka opada.
Zrobiłem sobie analizę lat związku i wyszło.
Że poświęcam czas rodzinie. Nigdy zresztą nie zaniedbywałem rodziny, zawsze spędzaliśmy bardzo dużo czasu ze sobą. Może to dla żony też było/jest problemem, może potrzebowała więcej luzu, może to ją trochę tłamsiło i stąd taki tok zdarzeń. Nie wiem. Ja jestem domatorem i największą przyjemność zawsze mam jak jesteśmy razem ale nie tylko w domu. Może powinniśmy częściej wypadać do znajomych itd itp... Na razie obserwuję co się dzieje, spokojnie. Cholernie jest ciężko.
Dziś nie wyszło ale jutro mam zamiar zadziałać z poradnia i psychologiem

[kenya]

Mati, nie napisałeś jak żona uzasadniła to że chce się rozwieść z Tobą. Innymi słowy, jakie zarzuty padły pod Twoim adresem?

Mati, nie napisałeś jak żona uzasadniła to że chce się rozwieść z Tobą. Innymi słowy, jakie zarzuty padły pod Twoim adresem?

[AnWoj]

Witaj,
dużo tu komentarzy i podpowiedzi odnoszących się do Ciebie,dla mnie jako kobiety jesteś wzorem do nasladowania przez innych mężczyzn, oddany Ojciec i mąż ...tak być powinno, ale czy przypadkiem żona też powinna być matką i żoną? a nie wieczna dziewczynką z wieloma aspiracjami, wybacz , ale depresyjne osoby szczególnie w trakcie nawrotu choroby nie myślą o studiach i pracy magisterskiej, myślę ,że bardzo żona Tobą manipuluje wiedząc, że cały ciężar odpowiedzialności za Wasza rodzinę spoczywa na Tobie i chyba przyszedł czas na ponoszenie przez nią konsekwencji z decyzji jakie podejmuje. Musisz jej pokazać rozwiązania np: nadal jesteśmy razem i możesz na mnie liczyć, ale zmienia się rozkład obowiązków tzn dzielimy się nimi, a kiedy odejdziesz to musisz iść do pracy, zając sie zakupami, dziećmi i mieć świadomość konsekwencji. myślę ,że traktujesz ją jak 3 dziecko, które jest bardzo malutkie a nawet dzieciom pozwalamy na różne decyzje.

Oczywiście rozumiem , że chcesz ratować ten związek pomimo wszystko tylko myślę ,że bez radykalnych rozmów bedzie to niemozliwe.

pozdrawiam i życzę powodzenia
Niech Bóg Ci Błogosławi w tej drodze

Witaj,
dużo tu komentarzy i podpowiedzi odnoszących się do Ciebie,dla mnie jako kobiety jesteś wzorem do nasladowania przez innych mężczyzn, oddany Ojciec i mąż ...tak być powinno, ale czy przypadkiem żona też powinna być matką i żoną? a nie wieczna dziewczynką z wieloma aspiracjami, wybacz , ale depresyjne osoby szczególnie w trakcie nawrotu choroby nie myślą o studiach i pracy magisterskiej, myślę ,że bardzo żona Tobą manipuluje wiedząc, że cały ciężar odpowiedzialności za Wasza rodzinę spoczywa na Tobie i chyba przyszedł czas na ponoszenie przez nią konsekwencji z decyzji jakie podejmuje. Musisz jej pokazać rozwiązania np: nadal jesteśmy razem i możesz na mnie liczyć, ale zmienia się rozkład obowiązków tzn dzielimy się nimi, a kiedy odejdziesz to musisz iść do pracy, zając sie zakupami, dziećmi i mieć świadomość konsekwencji. myślę ,że traktujesz ją jak 3 dziecko, które jest bardzo malutkie a nawet dzieciom pozwalamy na różne decyzje.

Oczywiście rozumiem , że chcesz ratować ten związek pomimo wszystko tylko myślę ,że bez radykalnych rozmów bedzie to niemozliwe.

pozdrawiam i życzę powodzenia
Niech Bóg Ci Błogosławi w tej drodze

[mati68]

[anuszka2011]

[pachura]

[grzegorz_]

[twardy]

[kenya]

[mati68]

[tiliana]

mati, nie chodzi o udowadnianie swojej niewinności, ale o odniesienie się do tego. W końcu my nie wiemy, jak to rzeczywiście u was wygląda...

mati, nie chodzi o udowadnianie swojej niewinności, ale o odniesienie się do tego. W końcu my nie wiemy, jak to rzeczywiście u was wygląda...