[tiliana]

Wiesz, Nancy, tu masz kolejną sprawę do przepracowania. A mianowicie temat PROŚBY.

Skoro mąż cię poprosił, a ty się z dobrej woli zgodziłaś.... Koniec tematu. Nie jest to żadna karta przetargowa dla próśb w drugą stronę! Inaczej się rodzą takie sytuacje, jak wtedy.

I też bym się na miejscu twojego męża wkurzyła. Serio.

Jest jeszcze taka ważna różnica - między prośbą a żądaniem. Poszukaj, poczytaj na ten temat, to ci trochę rozjaśni. A to bardzo ważna różnica, zrozumienie tego i zastosowanie może zmienić bardzo dużo w twoich relacjach z mężem.

A co do potrzeb....
W ostatecznym rozrachunku za spełnienie czy niespełnienie swoich potrzeb odpowiadasz ty. A mąż za swoje. Ani ty nie masz obowiązku spełniania jego potrzeb, ani on twoich. Oczywiście, jak będziecie oboje ignorować swoje nawzajem potrzeby, to zbyt dobrze to waszemu związkowi nie wróży... Ale zwolnienie męża z takiego obowiązku (i siebie, bo to w obie strony działa) już powoduje zmniejszenie napięcia w związku. A potem może być tylko lepiej, jak pracujesz równocześnie nad swoimi potrzebami, jak i nad tym, żeby bez presji i uszczerbku dla siebie spełniać część potrzeb męża. Znowu - z dobrej woli, nie na zasadzie wymiany.

U mnie to zadziałało nieźle. Zniknęła presja i pretensje... A pracowałam tylko nad swoją działką ;) Powiedziałam kilka z tych rzeczy mężowi w którymś momencie... ale to jak już swoją część miałam w miarę ogarniętą.

Sytuacja z przytulaniem jest mi bardzo znajoma, wiec wiesz.... potrafię się wczuć w twoją sytuację....

Wiesz, Nancy, tu masz kolejną sprawę do przepracowania. A mianowicie temat PROŚBY.

Skoro mąż cię poprosił, a ty się z dobrej woli zgodziłaś.... Koniec tematu. Nie jest to żadna karta przetargowa dla próśb w drugą stronę! Inaczej się rodzą takie sytuacje, jak wtedy.

I też bym się na miejscu twojego męża wkurzyła. Serio.

Jest jeszcze taka ważna różnica - między prośbą a żądaniem. Poszukaj, poczytaj na ten temat, to ci trochę rozjaśni. A to bardzo ważna różnica, zrozumienie tego i zastosowanie może zmienić bardzo dużo w twoich relacjach z mężem.

A co do potrzeb....
W ostatecznym rozrachunku za spełnienie czy niespełnienie swoich potrzeb odpowiadasz ty. A mąż za swoje. Ani ty nie masz obowiązku spełniania jego potrzeb, ani on twoich. Oczywiście, jak będziecie oboje ignorować swoje nawzajem potrzeby, to zbyt dobrze to waszemu związkowi nie wróży... Ale zwolnienie męża z takiego obowiązku (i siebie, bo to w obie strony działa) już powoduje zmniejszenie napięcia w związku. A potem może być tylko lepiej, jak pracujesz równocześnie nad swoimi potrzebami, jak i nad tym, żeby bez presji i uszczerbku dla siebie spełniać część potrzeb męża. Znowu - z dobrej woli, nie na zasadzie wymiany.

U mnie to zadziałało nieźle. Zniknęła presja i pretensje... A pracowałam tylko nad swoją działką ;) Powiedziałam kilka z tych rzeczy mężowi w którymś momencie... ale to jak już swoją część miałam w miarę ogarniętą.

Sytuacja z przytulaniem jest mi bardzo znajoma, wiec wiesz.... potrafię się wczuć w twoją sytuację....

[Nancy]

Chyba wiele mamy wspólnego:)

Może napisz mi jak nad sobą pracowałaś, co szczególnie Ci pomogło, to i ja spróbuję

W moim przypadku wygląda to tak, że zmieniam się głównie dzięki czytaniu Bożego Słowa. Serio, znajduję tam wskazówki na całe moje życie, na takie konkretne sytuacje.

Idzie to pomalutku, ale widzę efekty.

Wczoraj była taka sytuacja, że się zachowałam jak małe dziecko, którego potrzeb się nie spełnia, bardzo niedojrzała to była reakcja- krzyk i złość. Czasem mi się to zdarza i mam wówczas zupełnie gdzieś co sobie o mnie pomyślą ludzie wokoło. Trochę jak taka rozkapryszona gówniara.

Już po wszystkim jednak bardzo szybko udało mi się ogarnąć i przeprosić. Choć była w głowie taka chęć desktrukcji wszystkich i wszystkiego, co miałoby stanąć na drodze mojemu uporowi. Chwila modlitwy- i naprawdę zaczęłam żałować, zamiast brnąć dalej.

W ogóle mam duży problem z pychą- zrazu niewidzialnie i pod różnymi przykrywkami wyłazi ze mnie ten grzech i bardzo cierpię w modlitwie, żeby się przełamać i odkrywać go i jakoś we mnie niweczyć.
Zdaje mi się, że pozjadałam wszystkie rozumy, tak bezlitośnie nieraz patrzę na innych ludzi. Kiedy już zostaję z tej pychy ogołocona, to jest ze mnie takie małe NIC. Trudne to bardzo, przyjąć do świadomości, że nic nie mam, że jestem przed Bogiem z pustymi rękami.

Chyba wiele mamy wspólnego:)

Może napisz mi jak nad sobą pracowałaś, co szczególnie Ci pomogło, to i ja spróbuję

W moim przypadku wygląda to tak, że zmieniam się głównie dzięki czytaniu Bożego Słowa. Serio, znajduję tam wskazówki na całe moje życie, na takie konkretne sytuacje.

Idzie to pomalutku, ale widzę efekty.

Wczoraj była taka sytuacja, że się zachowałam jak małe dziecko, którego potrzeb się nie spełnia, bardzo niedojrzała to była reakcja- krzyk i złość. Czasem mi się to zdarza i mam wówczas zupełnie gdzieś co sobie o mnie pomyślą ludzie wokoło. Trochę jak taka rozkapryszona gówniara.

Już po wszystkim jednak bardzo szybko udało mi się ogarnąć i przeprosić. Choć była w głowie taka chęć desktrukcji wszystkich i wszystkiego, co miałoby stanąć na drodze mojemu uporowi. Chwila modlitwy- i naprawdę zaczęłam żałować, zamiast brnąć dalej.

W ogóle mam duży problem z pychą- zrazu niewidzialnie i pod różnymi przykrywkami wyłazi ze mnie ten grzech i bardzo cierpię w modlitwie, żeby się przełamać i odkrywać go i jakoś we mnie niweczyć.
Zdaje mi się, że pozjadałam wszystkie rozumy, tak bezlitośnie nieraz patrzę na innych ludzi. Kiedy już zostaję z tej pychy ogołocona, to jest ze mnie takie małe NIC. Trudne to bardzo, przyjąć do świadomości, że nic nie mam, że jestem przed Bogiem z pustymi rękami.

[Nancy]

Podzielę się z Wami czymś, czego uwielbiam słuchać:

http://w948.wrzuta.pl/aud...to_mnie_wyzwoli

Jak bardzo się w tym odnajduję!

Podzielę się z Wami czymś, czego uwielbiam słuchać:

http://w948.wrzuta.pl/aud...to_mnie_wyzwoli

Jak bardzo się w tym odnajduję!

[tiliana]

[Nancy]