[Nancy]

[Obrączka]

Wiesz co ? jak się ciebie tak czyta na tym forum to wcale się nie dziwię że twój mąż tak się zachowuje a nie inaczej , bo aż dziw bierze że z twoim ciągle narzekającym i czepliwym za wszystko charakterem jeszcze wytrzymał z tobą . Szukasz tutaj porad co zrobić z mężem a sama nic ze sobą nie robisz tylko go w domu prowokujesz i narzekasz .Ile tu było porad od forumowiczów żeby dać mężom spokój i najpierw nad sobą popracować ,wyciszyć się a to może trwać długo , a dopiero potem próbować pojednać się z mężem . Widzę że ty jesteś strasznie niecierpliwa i jednego dnia nie możesz wytrzymać żeby go nie prowokować . Jaki facet by wytrzymał z taką żoną ? Nie dziw się że u ciebie nie idzie do przodu , że mąż sięga po alkohol , bo może się robi obojętny na twoje ciągłe narzekanie . Nikt za ciebie nie naprawi twojego małżeństwa . Jak tak czytam ciebie to się zastanawiam po co ty chcesz to naprawiać skoro mąż taki niedobry jest ? Obejrzyj film” Ognioodporny i zastosuj ze swojej strony . Ty w ogóle nie słuchasz tutaj nikogo tylko wdrażasz swoje metody które nic dobrego nie wnoszą a wręcz przynoszą odwrotny skutek .Spróbuj żyć własnym życiem , znajdź sobie jakieś zajęcie , idź pojeździć na rowerze , zapisz się na zajęcia które lubisz , nie trzymaj się tego męża jak bluszcz a zobaczysz że po jakimś czasie zatęskni za tobą . Dzięki tej stronie i radach ludzi którzy są w takiej samej sytuacji co ja jestem wyciszona jak nigdy i czekam cierpliwie co Pan Bóg dla mnie ma .Nikogo nie atakuję i nie zawalam pretensjami bo to nic nie da . Ta osoba jak będzie kiedyś gotowa to sama zrozumie .Każdy ma wolną wolę .

Wiesz co ? jak się ciebie tak czyta na tym forum to wcale się nie dziwię że twój mąż tak się zachowuje a nie inaczej , bo aż dziw bierze że z twoim ciągle narzekającym i czepliwym za wszystko charakterem jeszcze wytrzymał z tobą . Szukasz tutaj porad co zrobić z mężem a sama nic ze sobą nie robisz tylko go w domu prowokujesz i narzekasz .Ile tu było porad od forumowiczów żeby dać mężom spokój i najpierw nad sobą popracować ,wyciszyć się a to może trwać długo , a dopiero potem próbować pojednać się z mężem . Widzę że ty jesteś strasznie niecierpliwa i jednego dnia nie możesz wytrzymać żeby go nie prowokować . Jaki facet by wytrzymał z taką żoną ? Nie dziw się że u ciebie nie idzie do przodu , że mąż sięga po alkohol , bo może się robi obojętny na twoje ciągłe narzekanie . Nikt za ciebie nie naprawi twojego małżeństwa . Jak tak czytam ciebie to się zastanawiam po co ty chcesz to naprawiać skoro mąż taki niedobry jest ? Obejrzyj film” Ognioodporny i zastosuj ze swojej strony . Ty w ogóle nie słuchasz tutaj nikogo tylko wdrażasz swoje metody które nic dobrego nie wnoszą a wręcz przynoszą odwrotny skutek .Spróbuj żyć własnym życiem , znajdź sobie jakieś zajęcie , idź pojeździć na rowerze , zapisz się na zajęcia które lubisz , nie trzymaj się tego męża jak bluszcz a zobaczysz że po jakimś czasie zatęskni za tobą . Dzięki tej stronie i radach ludzi którzy są w takiej samej sytuacji co ja jestem wyciszona jak nigdy i czekam cierpliwie co Pan Bóg dla mnie ma .Nikogo nie atakuję i nie zawalam pretensjami bo to nic nie da . Ta osoba jak będzie kiedyś gotowa to sama zrozumie .Każdy ma wolną wolę .

[Nancy]

Obrączko, ale pojechałaś, nie powiem!

Nie zapominaj, że jestem doświadczonym graczem w ping-ponga , więc szczerze powiedziawszy miałam ochotę odbić piłeczkę na każdy Twój argument. Bo to, że oceniasz, jest pewne. To, że ( w pewnych kwestiach) niesłusznie- także.

Jednak w każdej krytyce może być ziarenko prawdy, w tym też duchu odpowiem na Twój komentarz ( bo żalu o niego nie mam).

Obrączko, ale pojechałaś, nie powiem!

Nie zapominaj, że jestem doświadczonym graczem w ping-ponga , więc szczerze powiedziawszy miałam ochotę odbić piłeczkę na każdy Twój argument. Bo to, że oceniasz, jest pewne. To, że ( w pewnych kwestiach) niesłusznie- także.

Jednak w każdej krytyce może być ziarenko prawdy, w tym też duchu odpowiem na Twój komentarz ( bo żalu o niego nie mam).

[Nancy]

Witajcie!

Niewesoło u mnie ostatnio. Słowo Boże odbija się tylko o uszy, ale potem ulatuje gdzieś daleko. Nie mam już takich ,,lekcji" z życia, żeby kołatało się w mojej głowie przez cały dzień. Ale czytam, rano i wieczorem, i staram się coś z tego wyciągnąć...

W ogóle odczułam, że jakiś taki remanent wypadałoby zrobić. Bo jestem na tym forum od lat sześciu (gdy po raz pierwszy napisałam), w związku małżeńskim od prawie już dziesięciu. I tak naprawdę w wiecznym kryzysie.

Zalogowałam się do tamtych poprzednich wątków i spisałam to, coście mi tu za pierwszym (2010) i drugim (2013) razem polecali. No to jedziemy:

-wizyta u chrześcijańskiego psychoterapeuty/psychologa- nie zaliczona. Nie potrafię powiedzieć dlaczego. Na początku strasznie się wstydziłam przyznać do naszego problemu, potem byłam za granicą, teraz znów jestem.

-modlitwa, spowiedź, Eucharystia- pod tym względem trochę się stosowałam. Teraz tęsknię za komunią i mszą świętą...

-zmieniać siebie, zacząć od siebie- no właśnie ta zmiana strasznie ulotna mi się wydaje. Niby jest, ale w takim razie dlaczego po sześciu latach ciągle tkwię w tym samym układzie, choć przecież już na początku wydawało mi się, że Pan Bóg działa i mnie zmienia???

-lektura ,,zagrożeń duchowych"- skontaktowanie się z księdzem egzorcystą, prośba o modlitwę sióstr zakonnych- nie zaliczone.

- uczestnictwo w terapii dla ofiar przemocy domowej- nie zaliczone

-Msza Święta o uzdrowienie i uwolnienie (nawet daty i miejsca mi podawaliście)- nie zaliczona

- wyciąganie konsekwencji z zachowań męża -raczej nie zaliczone

-poszukanie stałego spowiednika- nie zaliczone

- msza o uzdrowienie międzypokoleniowe - nie zaliczona

-nawet nie doszło do rozmowy męża z księdzem, którą miał odbyć w czasie, gdy jeszcze mieszkaliśmy za granicą

I jeszcze kilka takich myśli z wcześniejszych rad. Anita pisała, że mąż był kiedyś jej bożkiem. Mnie to nie grało- no bo co to za bożek, któremu się pluje w twarz jak ja mojemu). Ale coś w tym jest, bo widzę moje uzależnienie od niego- mój strach kierujący pewnymi zachowaniami... Tę wielką potrzebę kontrolowania jego życia, jego myśli. Taki bożek, tyle, że wypucowany na moją modłę...

Miraculum pisała już w 2010, że jestem współuzależniona i że to widać na przykładzie ,,wypierania" tego, co złe. Miał to być pewien etap, a fakt jest taki, że trwam w nim już od początku małżeństwa z silniejszym bądź słabszym nasileniem.

I jeszcze moja wiara, jak pisał Grzegorz, raczej ,,egzaltacja". Coś w tym jest zwłaszcza, że jak na sinusoidzie sobie latam- raz na górze, pełna radości i nadziei, by za chwilę znów boleśnie spaść na dół i kwiczeć nad upadkami własnymi i mojego męża.

Także...muszę w końcu się zabrać za zaległe zadania domowe. Bez tego się nie da... I muszę działać, a potem dopiero pisać. W 2010 pisałam przez dwa miesiące (do czasu aż mnie wylali z pracy, wyjechaliśmy za granicę, wszystko się zmieniło o 180 stopni...) Tzry lata później- przez cztery miesiące (też do pewnego przełomowego zdarzenia...) I koniec. Ale prawda jest taka, że nic się od tamtej pory nie zmieniło. Gorzka prawda i nieco żałosna...Że być może nie zrobiłam NIC, aby ratować nasze małżeństwo ( i siebie samą też). A może tak musiało być?...

Tymczasem mąż po 3. dniach znów pije, jest w takim stanie, że patrzeć na niego nie mogę. Nie jest agresywny, wręcz przeciwnie, ale cały czas jestem na niego wściekła, więc mówię mu: ,,Nie będę z Tobą gadać, dopóki nie będziesz trzeźwy". Nie podoba mu się to, bo jego sposobem odczuwania miłości ( z tych 5 języków) jest spędzanie czasu z drugą osobą, rozmowa, wspólne słuchanie muzyki, oglądanie filmów itp. Ale we mnie wszystko krzyczy, że NIE! ( w dodatku mam PMS). Żadnego dostępu. Nie bardzo to po bożemu, ale dziś na więcej nie mam siły...Proszę Was o modlitwę!

Witajcie!

Niewesoło u mnie ostatnio. Słowo Boże odbija się tylko o uszy, ale potem ulatuje gdzieś daleko. Nie mam już takich ,,lekcji" z życia, żeby kołatało się w mojej głowie przez cały dzień. Ale czytam, rano i wieczorem, i staram się coś z tego wyciągnąć...

W ogóle odczułam, że jakiś taki remanent wypadałoby zrobić. Bo jestem na tym forum od lat sześciu (gdy po raz pierwszy napisałam), w związku małżeńskim od prawie już dziesięciu. I tak naprawdę w wiecznym kryzysie.

Zalogowałam się do tamtych poprzednich wątków i spisałam to, coście mi tu za pierwszym (2010) i drugim (2013) razem polecali. No to jedziemy:

-wizyta u chrześcijańskiego psychoterapeuty/psychologa- nie zaliczona. Nie potrafię powiedzieć dlaczego. Na początku strasznie się wstydziłam przyznać do naszego problemu, potem byłam za granicą, teraz znów jestem.

-modlitwa, spowiedź, Eucharystia- pod tym względem trochę się stosowałam. Teraz tęsknię za komunią i mszą świętą...

-zmieniać siebie, zacząć od siebie- no właśnie ta zmiana strasznie ulotna mi się wydaje. Niby jest, ale w takim razie dlaczego po sześciu latach ciągle tkwię w tym samym układzie, choć przecież już na początku wydawało mi się, że Pan Bóg działa i mnie zmienia???

-lektura ,,zagrożeń duchowych"- skontaktowanie się z księdzem egzorcystą, prośba o modlitwę sióstr zakonnych- nie zaliczone.

- uczestnictwo w terapii dla ofiar przemocy domowej- nie zaliczone

-Msza Święta o uzdrowienie i uwolnienie (nawet daty i miejsca mi podawaliście)- nie zaliczona

- wyciąganie konsekwencji z zachowań męża -raczej nie zaliczone

-poszukanie stałego spowiednika- nie zaliczone

- msza o uzdrowienie międzypokoleniowe - nie zaliczona

-nawet nie doszło do rozmowy męża z księdzem, którą miał odbyć w czasie, gdy jeszcze mieszkaliśmy za granicą

I jeszcze kilka takich myśli z wcześniejszych rad. Anita pisała, że mąż był kiedyś jej bożkiem. Mnie to nie grało- no bo co to za bożek, któremu się pluje w twarz jak ja mojemu). Ale coś w tym jest, bo widzę moje uzależnienie od niego- mój strach kierujący pewnymi zachowaniami... Tę wielką potrzebę kontrolowania jego życia, jego myśli. Taki bożek, tyle, że wypucowany na moją modłę...

Miraculum pisała już w 2010, że jestem współuzależniona i że to widać na przykładzie ,,wypierania" tego, co złe. Miał to być pewien etap, a fakt jest taki, że trwam w nim już od początku małżeństwa z silniejszym bądź słabszym nasileniem.

I jeszcze moja wiara, jak pisał Grzegorz, raczej ,,egzaltacja". Coś w tym jest zwłaszcza, że jak na sinusoidzie sobie latam- raz na górze, pełna radości i nadziei, by za chwilę znów boleśnie spaść na dół i kwiczeć nad upadkami własnymi i mojego męża.

Także...muszę w końcu się zabrać za zaległe zadania domowe. Bez tego się nie da... I muszę działać, a potem dopiero pisać. W 2010 pisałam przez dwa miesiące (do czasu aż mnie wylali z pracy, wyjechaliśmy za granicę, wszystko się zmieniło o 180 stopni...) Tzry lata później- przez cztery miesiące (też do pewnego przełomowego zdarzenia...) I koniec. Ale prawda jest taka, że nic się od tamtej pory nie zmieniło. Gorzka prawda i nieco żałosna...Że być może nie zrobiłam NIC, aby ratować nasze małżeństwo ( i siebie samą też). A może tak musiało być?...

Tymczasem mąż po 3. dniach znów pije, jest w takim stanie, że patrzeć na niego nie mogę. Nie jest agresywny, wręcz przeciwnie, ale cały czas jestem na niego wściekła, więc mówię mu: ,,Nie będę z Tobą gadać, dopóki nie będziesz trzeźwy". Nie podoba mu się to, bo jego sposobem odczuwania miłości ( z tych 5 języków) jest spędzanie czasu z drugą osobą, rozmowa, wspólne słuchanie muzyki, oglądanie filmów itp. Ale we mnie wszystko krzyczy, że NIE! ( w dodatku mam PMS). Żadnego dostępu. Nie bardzo to po bożemu, ale dziś na więcej nie mam siły...Proszę Was o modlitwę!

[tiliana]

[Nancy]

Tylko, żeby mąż nazajutrz pamiętał, że wyciągałam wobec niego te konsekwencje

Dziś mam wieczór (noc właściwie, bo u mnie 3 godziny później niż w PL) rekolekcji i słuchowisk:) No i już się czuję dużo bardziej ,,zbudowana". A forum to prawdziwa kopalnia wiedzy. Nie wiem czy miesiąc ,,rekolekcji" spędzonych tylko tu starczyłby na wszystkie materiały:)

Z pozdrowieniami!

Tylko, żeby mąż nazajutrz pamiętał, że wyciągałam wobec niego te konsekwencje

Dziś mam wieczór (noc właściwie, bo u mnie 3 godziny później niż w PL) rekolekcji i słuchowisk:) No i już się czuję dużo bardziej ,,zbudowana". A forum to prawdziwa kopalnia wiedzy. Nie wiem czy miesiąc ,,rekolekcji" spędzonych tylko tu starczyłby na wszystkie materiały:)

Z pozdrowieniami!

[Nancy]

No to słucham nadal

A w przerwie trafiłam na:

https://www.youtube.com/watch?v=jbjbfUlX2Vc

Piękne!

No to słucham nadal

A w przerwie trafiłam na:

https://www.youtube.com/watch?v=jbjbfUlX2Vc

Piękne!

[Ania65]

Spróbuj tutaj posłuchać: https://www.youtube.com/w...CV_N45acNn9pouO

albo tutaj: http://pismozblizenia.pl/audycje-video/

Spróbuj tutaj posłuchać: https://www.youtube.com/w...CV_N45acNn9pouO

albo tutaj: http://pismozblizenia.pl/audycje-video/

[Nancy]

Dzięki Aniu, znalazłam już wcześniej i obecnie czeka mnie 4. odcinek do obejrzenia.

Zamówiłam także większość numerów czasopisma, no i przy okazji- małżeńską grę, ale dostanę je dopiero za ponad miesiąc (czekają w Polsce).

Choć przyznam szczerze, że samej audycji słucha mi się jakoś ciężko

Dzięki Aniu, znalazłam już wcześniej i obecnie czeka mnie 4. odcinek do obejrzenia.

Zamówiłam także większość numerów czasopisma, no i przy okazji- małżeńską grę, ale dostanę je dopiero za ponad miesiąc (czekają w Polsce).

Choć przyznam szczerze, że samej audycji słucha mi się jakoś ciężko

[zenia1780]

Nancy, polecam Ci z całego serca te pozycje o. Adama Szustaka:

Akrobatyka małżeńska
Projekt Judyta
Projekt Estera

Nancy, polecam Ci z całego serca te pozycje o. Adama Szustaka:

Akrobatyka małżeńska
Projekt Judyta
Projekt Estera

[Ania65]

[Nancy]

Zeniu, ,,Akrobatyka małżeńska" czeka na mnie w domu, za nieco ponad miesiąc się dorwę

Zeniu, ,,Akrobatyka małżeńska" czeka na mnie w domu, za nieco ponad miesiąc się dorwę

[Nancy]

Witajcie!

Mało trochę czasu mam ostatnio z internetem sam na sam, ale chciałabym napisać jedno: słowa: ,,Szukajcie, a znajdziecie!" to najczystsza prawda.

Bo wiecie, ja z tymi moimi wieloma wątpliwościami (wypowiadanymi m.in. na tym forum) NIGDY nie zostałam bez odpowiedzi!!!

Więcej: im bardziej i żarliwiej pytam i szukam, tym więcej odpowiedzi wylewa się na mnie. Całymi wiadrami!

Tylko potem albo nie mam czasu, żeby o tym tu napisać, albo jakoś sensu w tym nie widzę, albo jeszcze się boję, że co jak napiszę, a potem całkiem się nie będę do tego stosować

No, dobra, w każdym razie na szybko o odpowiedzi na moje ostatnie wahania- tę skorupę, o której pisałam, od której się wszystko odbija i tak opornie mogę się zmieniać...

Co zrobić z tę skorupą zranień/ doświadczeń/wad/trudnego charakteru, dzieciństwa i trudnej historii naszej małżeńskiej miłości?

Pan Bóg odpowiedział mi za pomocą tych słów:

https://www.youtube.com/watch?v=3BFJzgGhGio

Które przez PRZYPADEK włączył mi na yt mój mąż.

Z Bogiem!

Witajcie!

Mało trochę czasu mam ostatnio z internetem sam na sam, ale chciałabym napisać jedno: słowa: ,,Szukajcie, a znajdziecie!" to najczystsza prawda.

Bo wiecie, ja z tymi moimi wieloma wątpliwościami (wypowiadanymi m.in. na tym forum) NIGDY nie zostałam bez odpowiedzi!!!

Więcej: im bardziej i żarliwiej pytam i szukam, tym więcej odpowiedzi wylewa się na mnie. Całymi wiadrami!

Tylko potem albo nie mam czasu, żeby o tym tu napisać, albo jakoś sensu w tym nie widzę, albo jeszcze się boję, że co jak napiszę, a potem całkiem się nie będę do tego stosować

No, dobra, w każdym razie na szybko o odpowiedzi na moje ostatnie wahania- tę skorupę, o której pisałam, od której się wszystko odbija i tak opornie mogę się zmieniać...

Co zrobić z tę skorupą zranień/ doświadczeń/wad/trudnego charakteru, dzieciństwa i trudnej historii naszej małżeńskiej miłości?

Pan Bóg odpowiedział mi za pomocą tych słów:

https://www.youtube.com/watch?v=3BFJzgGhGio

Które przez PRZYPADEK włączył mi na yt mój mąż.

Z Bogiem!

[Nancy]

Witajcie!
Dziś meldunek z jednego zadania domowego- obejrzenia bajki pt ,,W głowie się nie mieści". Udało mi się cztery dni temu razem z synkiem.

Moje wnioski są takie, że pomimo tych trzech dych na karku, to trochę naiwnie bym chciała, żeby we mnie dominowała zawsze TYLKO i WYŁĄCZNIE radość. Jakbym sama ją wpychała za stery, tak jak w bajce, choć nieraz zupełnie nie pasuje do sytuacji. Dla mnie więc wniosek nr jeden- że smutek także jest zdrowy i konieczny, że poprzez sytuacje pełne smutku mam szansę doświadczyć miłości i troski Pana Boga.

Odkąd pamiętam, to swoje problemy i frustracje ukrywałam pod płaszczykiem osoby radosnej, optymistycznej, do tego stopnia, że moi znajomi zwykli dawniej mówić o mnie, że nie mam problemów.

No i teraz dociera do mnie, że ten fakt ,,radości na siłę" oczywiście nie jest faktem samym w sobie, ale kryje się za nim coś więcej. Wiem też, że daleka przede mną droga, ale Pan Bóg mnie na pewno poprowadzi na szlaku:)

I jeszcze jedno, wiem,że się powtarzam, ale czuję, że powinnam to napisać: kochani, wszyscy którzy macie dużo małżeńskich (albo i innych) kłótni i konfliktów. Pamiętajcie o jednym zdaniu- pytaniu, które mi osobiście uratowało skórę już ładnych kilka razy.

W ogniu emocji, gdy kłótnia na chwilę cichnie, ale kolejne argumenty cisną się już w głowie, kiedy macie wrażenie, że wszystko stracone, że kolejny raz jesteście w utartych schematach, kiedy coś w głowie mówi: ,,to nigdy się nie zmieni, nie uda się" powiedzcie sobie:

,,Czy to tak ma się skończyć? " Bo najważniejsze jak skończy się cała sytuacja.

Dwa dni temu z pozornie fajnej i pięknej rozmowy rozpętało się między nami małe piekło. To ja zawiniłam głównie, bo na prośby męża, żebym go w taki czy inny sposób wspierała w decyzji niepicia, zaczęłam perswadować też obietnice wobec mnie samej, tyle, że z nieco innej dziedziny. Mąż nie bardzo chciał się zgodzić, więc wybuchnęłam oburzeniem. No i się zaczęło. Nie dość, że dosłownie złamałam w najgorszy sposób to, o co mnie prosił pięć minut wcześniej, to jeszcze wywaliłam na wierzch wszystkie jego przewinienia z ostatnich kilku miesięcy, a on nie pozostał mi dłużny. Syn był oczywiście przy nas.

Idąc za nimi po tym duchowym polu bitwy (byliśmy w górach) miałam ochotę się załamać. Jakie nawrócenie? No to dlaczego tak reaguję?

I wtedy przyszło to zdanie/pytanie: ,,Jak to ma się skończyć?"

Bardzo szybko, może w przeciągu 10 minut dogoniłam go i przeprosiłam za to, co moje. Za te wszystkie słowa nieprawdy, oszczerstwa i ataku. On mnie tez przeprosił i zanim doszliśmy do wioski, byliśmy znów razem. No i pokusa napicia się też odeszła, choć na chwilę.

Z Panem Bogiem!

Witajcie!
Dziś meldunek z jednego zadania domowego- obejrzenia bajki pt ,,W głowie się nie mieści". Udało mi się cztery dni temu razem z synkiem.

Moje wnioski są takie, że pomimo tych trzech dych na karku, to trochę naiwnie bym chciała, żeby we mnie dominowała zawsze TYLKO i WYŁĄCZNIE radość. Jakbym sama ją wpychała za stery, tak jak w bajce, choć nieraz zupełnie nie pasuje do sytuacji. Dla mnie więc wniosek nr jeden- że smutek także jest zdrowy i konieczny, że poprzez sytuacje pełne smutku mam szansę doświadczyć miłości i troski Pana Boga.

Odkąd pamiętam, to swoje problemy i frustracje ukrywałam pod płaszczykiem osoby radosnej, optymistycznej, do tego stopnia, że moi znajomi zwykli dawniej mówić o mnie, że nie mam problemów.

No i teraz dociera do mnie, że ten fakt ,,radości na siłę" oczywiście nie jest faktem samym w sobie, ale kryje się za nim coś więcej. Wiem też, że daleka przede mną droga, ale Pan Bóg mnie na pewno poprowadzi na szlaku:)

I jeszcze jedno, wiem,że się powtarzam, ale czuję, że powinnam to napisać: kochani, wszyscy którzy macie dużo małżeńskich (albo i innych) kłótni i konfliktów. Pamiętajcie o jednym zdaniu- pytaniu, które mi osobiście uratowało skórę już ładnych kilka razy.

W ogniu emocji, gdy kłótnia na chwilę cichnie, ale kolejne argumenty cisną się już w głowie, kiedy macie wrażenie, że wszystko stracone, że kolejny raz jesteście w utartych schematach, kiedy coś w głowie mówi: ,,to nigdy się nie zmieni, nie uda się" powiedzcie sobie:

,,Czy to tak ma się skończyć? " Bo najważniejsze jak skończy się cała sytuacja.

Dwa dni temu z pozornie fajnej i pięknej rozmowy rozpętało się między nami małe piekło. To ja zawiniłam głównie, bo na prośby męża, żebym go w taki czy inny sposób wspierała w decyzji niepicia, zaczęłam perswadować też obietnice wobec mnie samej, tyle, że z nieco innej dziedziny. Mąż nie bardzo chciał się zgodzić, więc wybuchnęłam oburzeniem. No i się zaczęło. Nie dość, że dosłownie złamałam w najgorszy sposób to, o co mnie prosił pięć minut wcześniej, to jeszcze wywaliłam na wierzch wszystkie jego przewinienia z ostatnich kilku miesięcy, a on nie pozostał mi dłużny. Syn był oczywiście przy nas.

Idąc za nimi po tym duchowym polu bitwy (byliśmy w górach) miałam ochotę się załamać. Jakie nawrócenie? No to dlaczego tak reaguję?

I wtedy przyszło to zdanie/pytanie: ,,Jak to ma się skończyć?"

Bardzo szybko, może w przeciągu 10 minut dogoniłam go i przeprosiłam za to, co moje. Za te wszystkie słowa nieprawdy, oszczerstwa i ataku. On mnie tez przeprosił i zanim doszliśmy do wioski, byliśmy znów razem. No i pokusa napicia się też odeszła, choć na chwilę.

Z Panem Bogiem!