[Nancy]

Witajcie Ostatnie trzy dni spędziłam na pustyni ( dosłownie!). Myślę sobie: po co kobiecie taka pustynia? No bo, że Adam został stworzony na pustkowiu już wiem. I że za dziczą nieujarzmioną tęskni czasem jego serce, też wiem. Miałam wokół czterech różnych ,,Adamów" i każdy tylko patrzył na które wzgórze by się tu wyrwać i posiedzieć chwilę w samotności. Więc gdy tak chodzili i szukali, ja usiadłam sobie i zaczęłam się modlić ( z braku innych możliwości spędzania wolnego czasu ) Modlitwa przyszła sama, takie długie uwielbienie, co napełnia prawdziwą radością.

A potem miałam szczerą rozmowę z mężem nt jego nie radzenia sobie ze złością. Ja do niego: ,,no, jest jak tsunami", a on:,, nie, raczej jak lawina. Spadają kolejne warstwy śniegu, jedna na drugą, aż w końcu wszystko nie wytrzymuje i leci w dół"
Powiedział, że musi działać i Bóg sam nic za niego nie zrobi, że pewnie musi brać jakieś lekarstwa, a jeśli znajdzie się jakieś rozwiązanie, to zrobi wszystko, żeby jego ojciec tez spróbował.


No, ale potem była jeszcze jedna sytuacja. Z piwem. Mąż kupił piwo, potem drugie. Od jakiegoś czasu codziennie wypija po tyle, żeby być w stanie lekkiego ,,rauszu". I nie wiem jak z nim rozmawiać w tym temacie. Coś mnie skręca w środku, gdy to widzę.

Nie mogę się powstrzymać od komentarzy. Czy to z troski o jego zdrowie? Chciałabym w to wierzyć... Chciałabym, żeby nie pił tyle, żeby mógł trzeźwo patrzeć na świat, trzeźwo żyć. Życie w podchmielonym stanie wydaje mi się czymś nieprawdziwym, nierealnym. Niby jest, ale tak naprawdę tylko po to, żeby ugasić jakiś wewnętrzny ból, żeby zapomnieć o nudzie, nie wiem sama...

Witajcie Ostatnie trzy dni spędziłam na pustyni ( dosłownie!). Myślę sobie: po co kobiecie taka pustynia? No bo, że Adam został stworzony na pustkowiu już wiem. I że za dziczą nieujarzmioną tęskni czasem jego serce, też wiem. Miałam wokół czterech różnych ,,Adamów" i każdy tylko patrzył na które wzgórze by się tu wyrwać i posiedzieć chwilę w samotności. Więc gdy tak chodzili i szukali, ja usiadłam sobie i zaczęłam się modlić ( z braku innych możliwości spędzania wolnego czasu ) Modlitwa przyszła sama, takie długie uwielbienie, co napełnia prawdziwą radością.

A potem miałam szczerą rozmowę z mężem nt jego nie radzenia sobie ze złością. Ja do niego: ,,no, jest jak tsunami", a on:,, nie, raczej jak lawina. Spadają kolejne warstwy śniegu, jedna na drugą, aż w końcu wszystko nie wytrzymuje i leci w dół"
Powiedział, że musi działać i Bóg sam nic za niego nie zrobi, że pewnie musi brać jakieś lekarstwa, a jeśli znajdzie się jakieś rozwiązanie, to zrobi wszystko, żeby jego ojciec tez spróbował.


No, ale potem była jeszcze jedna sytuacja. Z piwem. Mąż kupił piwo, potem drugie. Od jakiegoś czasu codziennie wypija po tyle, żeby być w stanie lekkiego ,,rauszu". I nie wiem jak z nim rozmawiać w tym temacie. Coś mnie skręca w środku, gdy to widzę.

Nie mogę się powstrzymać od komentarzy. Czy to z troski o jego zdrowie? Chciałabym w to wierzyć... Chciałabym, żeby nie pił tyle, żeby mógł trzeźwo patrzeć na świat, trzeźwo żyć. Życie w podchmielonym stanie wydaje mi się czymś nieprawdziwym, nierealnym. Niby jest, ale tak naprawdę tylko po to, żeby ugasić jakiś wewnętrzny ból, żeby zapomnieć o nudzie, nie wiem sama...

[tiliana]

Nancy, może zasugeruj mężowi, zeby "usuwał śnieg" po każdym kolejnym opadzie, zamiast czekać, aż się nazbiera tyle, ze wystarcz na lawinę. Są bezpieczne sposoby wyrażania i rozładowywania złości. Jak to się nei będzie tak kumulować, to powinna się atmosfera w domu poprawić.


A co do alkoholu - rozumiem, ze trudno ci na to patrzeć. Ale nie jest w twojej mocy nic z tym zrobić. Możesz albo postawić granicę i jej bronić (w ciut skrajnej wersji "jesteś ze mną, to nie pijesz, inaczej odchodzę") albo po prostu nauczyć się z tym żyć.
Mogłabyś też próbować rozmawiać z mężem,a le zupełnie realnie patrząc, raczej nie przyniesie to żadnych efektów, a może przynieść skutek taki, że mąż pójdzie jeszcze bardziej w negację problemu. JEśli mogę coś zasugerować, to jeżeli w ogóle chcesz o tym z mężem rozmawiac, to mów tylko o swoich uczuciach i obawach, a staraj się nie wywierać nacisku.

Reszta już zależy od męża i jego gotowości żeby się zmierzyć z problemem i ze światem na trzeźwo. Im bardziej ty sie będziesz w to angażować, tym bardziej będzie to niszczyć ciebie.

Nancy, może zasugeruj mężowi, zeby "usuwał śnieg" po każdym kolejnym opadzie, zamiast czekać, aż się nazbiera tyle, ze wystarcz na lawinę. Są bezpieczne sposoby wyrażania i rozładowywania złości. Jak to się nei będzie tak kumulować, to powinna się atmosfera w domu poprawić.


A co do alkoholu - rozumiem, ze trudno ci na to patrzeć. Ale nie jest w twojej mocy nic z tym zrobić. Możesz albo postawić granicę i jej bronić (w ciut skrajnej wersji "jesteś ze mną, to nie pijesz, inaczej odchodzę") albo po prostu nauczyć się z tym żyć.
Mogłabyś też próbować rozmawiać z mężem,a le zupełnie realnie patrząc, raczej nie przyniesie to żadnych efektów, a może przynieść skutek taki, że mąż pójdzie jeszcze bardziej w negację problemu. JEśli mogę coś zasugerować, to jeżeli w ogóle chcesz o tym z mężem rozmawiac, to mów tylko o swoich uczuciach i obawach, a staraj się nie wywierać nacisku.

Reszta już zależy od męża i jego gotowości żeby się zmierzyć z problemem i ze światem na trzeźwo. Im bardziej ty sie będziesz w to angażować, tym bardziej będzie to niszczyć ciebie.

[Nancy]

Problem w tym, że on właśnie chyba nie potrafi samodzielnie odmieść tego śniegu... To jest chyba temat do przepracowania z kimś mądrzejszym do nas

Co do alkoholu, to ciężka sprawa jest z tym wszystkim, bo niby nie ma z tym wielkich problemów, choć kilka razy, zwłaszcza w towarzystwie kolegów, mąż naprawdę przesadził. Na co dzień to jest właśnie kilka piw, ale mnie i tak to niepokoi, że niemal codziennie, że puszka staje się powoli jakby jego atrybutem... Myślę sobie, że może się skupię na modlitwie za niego, potem może uda nam się wspólnie wybrać na jakieś rekolekcje lub terapię. Coś może ruszy, a wieczorne piwa być może nie będą już tak atrakcyjne?

I jeszcze jedno: takie uczucie mnie dopada ostatnio, że nie bardzo lubię męża. Choć w pierwszym momencie, kiedy przeczytałam tekst broszurki (przytaczałam już jej słowa na początku tego wątku) uwierzyłam w to, jakim widzi go Bóg, teraz jest mi coraz ciężej. Widzę realną postawę i zachowania i po prostu tracę nadzieję, że cokolwiek może się w nim zmienić.

Nie wiem poza tym nawet jakie są moje własne intencje. Czy naprawdę oddaję wszystko w ręce Boga? Czasem sobie myślę, że to gra niewarta świeczki. Boję się tego poczucia rezygnacji, tak bardzo nie chcę znów zamieść problemu pod dywan (mówiąc sobie np: inni mają gorzej) i żyć jak dawniej. Ale ciężko mi z tym wszystkim, bardzo ciężko.

Chciałabym widzieć jasno, że mojego męża kocha Bóg. Zaniechać krytyki. Spojrzeć na niego z miłością. I chyba jeszcze nie potrafię.

Nie wiem czy to przyjdzie i kiedy

Problem w tym, że on właśnie chyba nie potrafi samodzielnie odmieść tego śniegu... To jest chyba temat do przepracowania z kimś mądrzejszym do nas

Co do alkoholu, to ciężka sprawa jest z tym wszystkim, bo niby nie ma z tym wielkich problemów, choć kilka razy, zwłaszcza w towarzystwie kolegów, mąż naprawdę przesadził. Na co dzień to jest właśnie kilka piw, ale mnie i tak to niepokoi, że niemal codziennie, że puszka staje się powoli jakby jego atrybutem... Myślę sobie, że może się skupię na modlitwie za niego, potem może uda nam się wspólnie wybrać na jakieś rekolekcje lub terapię. Coś może ruszy, a wieczorne piwa być może nie będą już tak atrakcyjne?

I jeszcze jedno: takie uczucie mnie dopada ostatnio, że nie bardzo lubię męża. Choć w pierwszym momencie, kiedy przeczytałam tekst broszurki (przytaczałam już jej słowa na początku tego wątku) uwierzyłam w to, jakim widzi go Bóg, teraz jest mi coraz ciężej. Widzę realną postawę i zachowania i po prostu tracę nadzieję, że cokolwiek może się w nim zmienić.

Nie wiem poza tym nawet jakie są moje własne intencje. Czy naprawdę oddaję wszystko w ręce Boga? Czasem sobie myślę, że to gra niewarta świeczki. Boję się tego poczucia rezygnacji, tak bardzo nie chcę znów zamieść problemu pod dywan (mówiąc sobie np: inni mają gorzej) i żyć jak dawniej. Ale ciężko mi z tym wszystkim, bardzo ciężko.

Chciałabym widzieć jasno, że mojego męża kocha Bóg. Zaniechać krytyki. Spojrzeć na niego z miłością. I chyba jeszcze nie potrafię.

Nie wiem czy to przyjdzie i kiedy

[tiliana]

Nancy, trochę twój problem jest w tym, że próbujesz zanegować swoje uczucia, jakie wywołuje w tobie mąż. a te uczucia są BARDZO WAŻNE! One nie są po nic. Nie są tak po prostu. One są po coś. WSZYSTKIE. Daj sobie prawo nawet odczuwać niechęć do męża - ta niechęć ne bierze się z niczego. Ale nie jest też spowodowana tlyko i wyłącznie tym, co robi albo czego nie robi mąż - jest też spowodowana twoim wewnętrznym stanem. Tym, co w TOBIE siedzi. Uczucia mogą ci pomóc zobaczyć, co ty masz w środku. Troszkę zostaw męża w spokoju i skup się bardziej na sobie, szczególnie, jak się u ciebie pojawiają uczucia, których nie chcesz albo nei rozumiesz. Jak im się pryjrzysz i jeszcze to omodlisz, to mozesz dojść do zaskakujących wniosków. Pozwól się Bogu tam poprowadzić...

A jeszcze co d tej złosci męża - wygląa na to, ze ten problem on zauważa i uznaje za rzeczywisty problem. Może warto temat podejmować i nie tylko na własną rękę? Przy rozmowie o tym, wskazuj na wasze wspólne cele, wspólne pragnienia - to może wzmóc jego motywację. Tylko uważaj, zeby nie przypisywać mu swoich....

Nancy, trochę twój problem jest w tym, że próbujesz zanegować swoje uczucia, jakie wywołuje w tobie mąż. a te uczucia są BARDZO WAŻNE! One nie są po nic. Nie są tak po prostu. One są po coś. WSZYSTKIE. Daj sobie prawo nawet odczuwać niechęć do męża - ta niechęć ne bierze się z niczego. Ale nie jest też spowodowana tlyko i wyłącznie tym, co robi albo czego nie robi mąż - jest też spowodowana twoim wewnętrznym stanem. Tym, co w TOBIE siedzi. Uczucia mogą ci pomóc zobaczyć, co ty masz w środku. Troszkę zostaw męża w spokoju i skup się bardziej na sobie, szczególnie, jak się u ciebie pojawiają uczucia, których nie chcesz albo nei rozumiesz. Jak im się pryjrzysz i jeszcze to omodlisz, to mozesz dojść do zaskakujących wniosków. Pozwól się Bogu tam poprowadzić...

A jeszcze co d tej złosci męża - wygląa na to, ze ten problem on zauważa i uznaje za rzeczywisty problem. Może warto temat podejmować i nie tylko na własną rękę? Przy rozmowie o tym, wskazuj na wasze wspólne cele, wspólne pragnienia - to może wzmóc jego motywację. Tylko uważaj, zeby nie przypisywać mu swoich....

[Jacek-sychar]

[Nancy]

[Nancy]

Jacku- dziękuję bardzo za Twoje wypowiedzi i za KONRET w nich zawarty. Wiem, że trzeba COŚ z tym zrobić. Póki co jest to prawie nierealne, bo jesteśmy daleko od Polski, ale obiecuję, że tego tak nie zostawię, jak się tam tylko znajdziemy...

Poza tym dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych i najprawdopodobniej w tę niedzielę uda nam się byc na mszy I jeszcze się wyspowiadać, oraz pogadać z polskimi misjonarzami

Jacku- dziękuję bardzo za Twoje wypowiedzi i za KONRET w nich zawarty. Wiem, że trzeba COŚ z tym zrobić. Póki co jest to prawie nierealne, bo jesteśmy daleko od Polski, ale obiecuję, że tego tak nie zostawię, jak się tam tylko znajdziemy...

Poza tym dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych i najprawdopodobniej w tę niedzielę uda nam się byc na mszy I jeszcze się wyspowiadać, oraz pogadać z polskimi misjonarzami

[tiliana]

Nancy, zamiast wymagać od męża szacunku do innych, zacznij wymagać szacunku do siebie. Jeżeli to ci się uda, to już to będzie ogromnym zwycięstwem. Tylko zachowaj równowagę i mężowi okazuj identyczny szacunek. Łącznie z daniem mu prawa do tego, żeby myślał co chce - nie chciałabyś chyba, zeby ktoś ci dyktował co masz myśleć i czuć?

Nancy, zamiast wymagać od męża szacunku do innych, zacznij wymagać szacunku do siebie. Jeżeli to ci się uda, to już to będzie ogromnym zwycięstwem. Tylko zachowaj równowagę i mężowi okazuj identyczny szacunek. Łącznie z daniem mu prawa do tego, żeby myślał co chce - nie chciałabyś chyba, zeby ktoś ci dyktował co masz myśleć i czuć?

[Nirwanna]

[Nancy]

Witajcie

Kilka myśli, bo to, co się dzieje w moim życiu, ciężko tak złożyć w sensowną całość...

Najpierw dzisiejsze czytania, Ewangelia, którą przecież dobrze już znałam i potem jedno zdanie, które cały dzień dźwięczało mi w uszach:

,,Szukajcie wpierw królestwa Bożego i jego sprawiedliwości"

Nie bez znaczenia był fakt, że znam piosenkę o tej treści, więc po prostu cały dzień dzwoniła mi w uszach.
I co? No i nie za bardzo coś, przynajmniej dopóki dzień się już prawie nie skończył.
Myślałam sobie: jak to ,,szukajcie?"? Gdzie szukać? Byłam w górach, pogoda była jak marzenie, więc spacerowałam tu i tam i posłusznie....szukałam.

Co znaczy to królestwo? Skoro królestwo, no to król. I poddani.

Czy mam go szukać, czy też ,,starać się o nie" jakby...samodzielnie. Starać się, żeby świat wyglądał tak jak Boże królestwo, czyli sama go takim czynić. Wiecie, czasem przecież słowa Pisma Świętego są nieco inaczej tłumaczone, a ja nie mam dużej wiedzy na ich temat.

Więc cały dzień tak sobie szukałam, bezowocnie, chciałoby się powiedzieć...

Poza tym schodziłam na utarte drogi. W relacji z mężem wszystkie moje postanowienia wzięły w łeb. Irytowało mnie dziecko. Wszystko stawało się trochę jakieś takie..rozmyte. Ogarnęła mnie pokusa kupienia wina i lekkiego ,,utopienia" w nim mojego stanu. I wtedy sobie pomyślałam: ,,zaraz, zaraz. O co w tym wszystkim chodzi?"

Mieliście rację komentując, abym dała mężowi prawo do myślenia po swojemu. No pewnie! Ale jakoś tak sercem nie potrafiłam tego zrozumieć. Znów się odezwały we mnie jakieś stare rany, przyzwyczajenia, obronne zachowania. Niby się z Wami zgadzałam, ale coś mi we wnętrzu mówiło: ,,Ma myśleć po MOJEMU, bo tak jest dla niego najlepiej..."

No i kilka razy o mało co nie wprowadziłam tejże zasady w czyny, ale...gryzłam się w język. Nie dosłownie, lecz po prostu czując że słowa krytyki podchodzą mi pod gardło, połykałam je o mało się nie dławiąc Początek zdania już widział światło dzienne: ,,A tak w ogóle to..." I tu kończyłam.

Wieczorem, a właściwie wczesną już nocą, usiedliśmy z mężem przed yt ( jutro znów nie będę mieć dostępu do niego przez kilka tygodni) i puściliśmy sobie taki cykl kazań o. A. Szustaka. Mąż przy piwie, więc ledwo co mogłam obok niego usiedzieć. Nie wiem czemu mnie tak kłuje to jego picie. Może dlatego, że we mnie samej też to siedzi?

Słuchaliśmy trzech części, a to jest ostatnia:

https://www.youtube.com/w...Ic#t=691.890268

Z całego serca Was zachęcam, posłuchajcie

Tu jest od początku (tzn jakby całe rekolekcje się zaczynają):

https://www.youtube.com/w...J3acsr2X0rIKFIc

No więc wiem już jak szukać, gdzie szukać. Co robić. Uwielbiać Boga WE WSZYSTKIM. To takie podsumowanie zaledwie, najlepiej przesłuchać całość, to będzie wiadomo o co chodzi

A już rzeczywiście zaczynałam myśleć tak: no to jutro spowiedź, potem w Polsce może rekolekcje, może jakaś wspólnota, terapia i wtedy dopiero wyruszę w drogę. Będę inna, lepsza. Zmieni się moje życie, bo zmienią się okoliczności.

A tu tymczasem GUZIK Pan Jezus chce mnie uzdrowić JUŻ TERAZ!!! Chce, bym uwierzyła w CUDA zanim one się staną. W CUD uzdrowienia mojego małżeństwa, w cud pojednania między mną a mężem, w cud niepicia. Nie przeszkadza mu, że jestem daleko od kraju i że właściwie mam okazję być na mszy świętej raz na trzy miesiące. Że do spowiedzi byłam jeszcze przed Wielkanocą. Że nie radzę sobie ze złością i że tak podle czasem traktuję moich najbliższych. Że nie wychodzi mi to, co sobie postanawiam i że bez ustanku próbuję pisać w życiu swoje własne scenariusze...

On chce tylko, abym UWIERZYŁA. To nie jest dla mnie oczywiste takie, lecz już powoli zaczyna do mnie docierać z jak NIESAMOWITYM BOGIEM mam do czynienia

Teraz przede mną kilka dni (tygodni?) bez internetu pewnie, więc chciałam się podzielić na bieżąco. Tak wiele jeszcze musi się rozjaśnić we mnie, tak wiele do zrozumienia, ot choćby zrozumienie istoty sakramentu spowiedzi ( no bo jeśli to nie ulepszanie siebie, żeby Pan Bóg jakoś bardziej mnie chciał u siebie, to nie umiem póki co inaczej na to patrzeć...ale pewnie się dowiem jak można )

Jestem wielką szczęściarą. Pozdrawiam Was o pierwszej w nocy mojego czasu

Witajcie

Kilka myśli, bo to, co się dzieje w moim życiu, ciężko tak złożyć w sensowną całość...

Najpierw dzisiejsze czytania, Ewangelia, którą przecież dobrze już znałam i potem jedno zdanie, które cały dzień dźwięczało mi w uszach:

,,Szukajcie wpierw królestwa Bożego i jego sprawiedliwości"

Nie bez znaczenia był fakt, że znam piosenkę o tej treści, więc po prostu cały dzień dzwoniła mi w uszach.
I co? No i nie za bardzo coś, przynajmniej dopóki dzień się już prawie nie skończył.
Myślałam sobie: jak to ,,szukajcie?"? Gdzie szukać? Byłam w górach, pogoda była jak marzenie, więc spacerowałam tu i tam i posłusznie....szukałam.

Co znaczy to królestwo? Skoro królestwo, no to król. I poddani.

Czy mam go szukać, czy też ,,starać się o nie" jakby...samodzielnie. Starać się, żeby świat wyglądał tak jak Boże królestwo, czyli sama go takim czynić. Wiecie, czasem przecież słowa Pisma Świętego są nieco inaczej tłumaczone, a ja nie mam dużej wiedzy na ich temat.

Więc cały dzień tak sobie szukałam, bezowocnie, chciałoby się powiedzieć...

Poza tym schodziłam na utarte drogi. W relacji z mężem wszystkie moje postanowienia wzięły w łeb. Irytowało mnie dziecko. Wszystko stawało się trochę jakieś takie..rozmyte. Ogarnęła mnie pokusa kupienia wina i lekkiego ,,utopienia" w nim mojego stanu. I wtedy sobie pomyślałam: ,,zaraz, zaraz. O co w tym wszystkim chodzi?"

Mieliście rację komentując, abym dała mężowi prawo do myślenia po swojemu. No pewnie! Ale jakoś tak sercem nie potrafiłam tego zrozumieć. Znów się odezwały we mnie jakieś stare rany, przyzwyczajenia, obronne zachowania. Niby się z Wami zgadzałam, ale coś mi we wnętrzu mówiło: ,,Ma myśleć po MOJEMU, bo tak jest dla niego najlepiej..."

No i kilka razy o mało co nie wprowadziłam tejże zasady w czyny, ale...gryzłam się w język. Nie dosłownie, lecz po prostu czując że słowa krytyki podchodzą mi pod gardło, połykałam je o mało się nie dławiąc Początek zdania już widział światło dzienne: ,,A tak w ogóle to..." I tu kończyłam.

Wieczorem, a właściwie wczesną już nocą, usiedliśmy z mężem przed yt ( jutro znów nie będę mieć dostępu do niego przez kilka tygodni) i puściliśmy sobie taki cykl kazań o. A. Szustaka. Mąż przy piwie, więc ledwo co mogłam obok niego usiedzieć. Nie wiem czemu mnie tak kłuje to jego picie. Może dlatego, że we mnie samej też to siedzi?

Słuchaliśmy trzech części, a to jest ostatnia:

https://www.youtube.com/w...Ic#t=691.890268

Z całego serca Was zachęcam, posłuchajcie

Tu jest od początku (tzn jakby całe rekolekcje się zaczynają):

https://www.youtube.com/w...J3acsr2X0rIKFIc

No więc wiem już jak szukać, gdzie szukać. Co robić. Uwielbiać Boga WE WSZYSTKIM. To takie podsumowanie zaledwie, najlepiej przesłuchać całość, to będzie wiadomo o co chodzi

A już rzeczywiście zaczynałam myśleć tak: no to jutro spowiedź, potem w Polsce może rekolekcje, może jakaś wspólnota, terapia i wtedy dopiero wyruszę w drogę. Będę inna, lepsza. Zmieni się moje życie, bo zmienią się okoliczności.

A tu tymczasem GUZIK Pan Jezus chce mnie uzdrowić JUŻ TERAZ!!! Chce, bym uwierzyła w CUDA zanim one się staną. W CUD uzdrowienia mojego małżeństwa, w cud pojednania między mną a mężem, w cud niepicia. Nie przeszkadza mu, że jestem daleko od kraju i że właściwie mam okazję być na mszy świętej raz na trzy miesiące. Że do spowiedzi byłam jeszcze przed Wielkanocą. Że nie radzę sobie ze złością i że tak podle czasem traktuję moich najbliższych. Że nie wychodzi mi to, co sobie postanawiam i że bez ustanku próbuję pisać w życiu swoje własne scenariusze...

On chce tylko, abym UWIERZYŁA. To nie jest dla mnie oczywiste takie, lecz już powoli zaczyna do mnie docierać z jak NIESAMOWITYM BOGIEM mam do czynienia

Teraz przede mną kilka dni (tygodni?) bez internetu pewnie, więc chciałam się podzielić na bieżąco. Tak wiele jeszcze musi się rozjaśnić we mnie, tak wiele do zrozumienia, ot choćby zrozumienie istoty sakramentu spowiedzi ( no bo jeśli to nie ulepszanie siebie, żeby Pan Bóg jakoś bardziej mnie chciał u siebie, to nie umiem póki co inaczej na to patrzeć...ale pewnie się dowiem jak można )

Jestem wielką szczęściarą. Pozdrawiam Was o pierwszej w nocy mojego czasu

[Mirakulum]

Witaj Nancy

ja na początku drogi nawrócenia dostawałam to samo słowo wielokrotnie

"Królestwo Boże jest wśród Was"

wreszcie po ok 2 tyg doszło do mnie, że ono jest miedzy nami, a zaczyna się w moim i twoim sercu, gdy zaufamy Bogu, uwierzymy wbrew ludzkiej logice. Nadzieja (chrześcijańska) wbrew nadziei (ludzkiej - tej co jest matką głupich)

Pogody Ducha

Witaj Nancy

ja na początku drogi nawrócenia dostawałam to samo słowo wielokrotnie

"Królestwo Boże jest wśród Was"

wreszcie po ok 2 tyg doszło do mnie, że ono jest miedzy nami, a zaczyna się w moim i twoim sercu, gdy zaufamy Bogu, uwierzymy wbrew ludzkiej logice. Nadzieja (chrześcijańska) wbrew nadziei (ludzkiej - tej co jest matką głupich)

Pogody Ducha

[Nancy]

[Metanoja1]

Cytat:

To, o co teraz się modlę, to większa wiara... Bardzo mi jej brakuje. Wciąż się boję co takiego Pan Bóg mi odbierze, kiedy podążę już na całego Jego ścieżką...

Sęk w tym, że właśnie powinnaś chcieć MU WSZYSTKO ODDAĆ, a nie martwić się tym, co On Ci odbierze
Bóg patrzy nie tyle na to, co Mu dajesz, ile raczej na to, co zatrzymujesz dla siebie i czego nie chcesz Mu oddać.
Należy więc diametralnie zmienić swoje myślenie.

Cytat:

To, o co teraz się modlę, to większa wiara... Bardzo mi jej brakuje. Wciąż się boję co takiego Pan Bóg mi odbierze, kiedy podążę już na całego Jego ścieżką...

Sęk w tym, że właśnie powinnaś chcieć MU WSZYSTKO ODDAĆ, a nie martwić się tym, co On Ci odbierze
Bóg patrzy nie tyle na to, co Mu dajesz, ile raczej na to, co zatrzymujesz dla siebie i czego nie chcesz Mu oddać.
Należy więc diametralnie zmienić swoje myślenie.

[Nancy]