[kenya]

[Pełna nadziei]

[Nancy]

Dziękuję za Wasze odpowiedzi, Wasz czas. Ilekroć wchodzę na forum, zastaje mnie wiadomość: ,,Ilość nieprzeczytanych postów przekroczyła maksymalną". Kurcze, może kiedyś będę mieć czas, żeby poczytać także posty innych i spojrzeć na problemy także z innej perspektywy. Ale to trochę ,,off- topic".

Ufff. Ciężko mi poskładać wszystkie myśli, więc post może być nieco długi, ale spróbuję. Najpierw taka myśl, że internetowe fora świetnie się sprawdzają, kiedy przepis jakiś trzeba sprawdzić na ciasto, albo coś w tym stylu. Ale jeśli idzie o pisanie o swoim sercu i tym, co się w nim dzieje, to już dużo trudniejsza sprawa. Nie ma kontekstu sytuacji, nie ma miejsca na całą jej złożoność, więc ciężko o tym pisać, naprawdę ciężko... Być może źle wyraziłam (zacytowałam) to, o czym rozmawiałam z mamą. Wiem,że jej słowa wywołują szok. We mnie też wywoływały, nie raz i nie dwa. Ale chciałabym zostawić ją i to, co powiedziała, w spokoju (póki co ) i zająć się sobą oraz swoim małżeństwem.

Na pierwszy ogień- Psalm na dziś (zapis wg mojego wspominanego już programu z telefonu, czyli tak, jak się śpiewa na mszy):

Ps 16 (15), 1-2. 4. 5 i 8. 11 (R.: por. 1)

Zbaw mnie, o Boże, chronię się do Ciebie.

Zachowaj mnie, Boże,
bo chronię się u Ciebie,
mówię Panu: Tyś jest Panem moim;
nie ma dla mnie dobra poza Tobą.


Ci, którzy idą za obcymi bogami,
pomnażają swoje udręki.
Nie wylewam krwi w ofiarach dla nich,
imion ich nie wymawiam swoimi wargami.



Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem,
To On mój los zabezpiecza.
Stawiam sobie zawsze Pana przed oczy,
nie zachwieję się, bo On jest po mojej prawicy.


Ty ścieżkę życia mi ukażesz,
pełnię Twojej radości,
i wieczną rozkosz
po Twojej prawicy.

Pogrubiłam wszystkie te cytaty, które szczególnie SĄ DLA MNIE. Rozumiecie, o czym mówię? Na widok których całą sobą chciałam krzyczeć: ,,Prawda, prawda, prawda!"

I w tym miejscu od razu: nie mam poczucia spełniania jakiejś MISJI. Nie chcę CIERPIEĆ, ani być cierpiętnicą. Ostatnio przechodziłam zatrucie pokarmowe i po dwóch godzinach spędzonych nocą w ubikacji ze skręcającym bólem brzuchem dotarło do mnie, że na cierpienie w ogóle nie jestem odporna. Pod żadną postacią...

Moja ewentualna misja to jak misja zbłąkanego człowieka: odnaleźć się wreszcie. Chwycić się Jezusa i już nie odpuścić. Kto pocieszy mnie lepiej niż On? No, kto?

Co do małżeństwa: kilka razy w ostatnim czasie ( dwa lata) rzeczywiście byłam już na krawędzi decyzji o odejściu. Zawsze wtedy nasze dziecko bardzo żywo reagowało i tak naprawdę, patrząc na nie, miałam wrażenie, że nie jest to najlepsza decyzja. Przy okazji wychodziłam oczywiście na taką, co raczej nie dotrzymuje wypowiedzianych przez siebie słów. Ale czy myślicie, że tu chodzi o to, żeby zawsze ich dotrzymywać? Że konsekwencja ma być taką żelazną regułą? We wspomnianej już broszurce, którą przeczytałam na stronie sycharu znalazłam także zdanie, aby nie grać okolicznościami. Jeśli mówimy np: ,,Jeszcze raz mnie tak nazwiesz, a się wyprowadzę"- to niejako sami wywołujemy tę okoliczność, a potem musząc trzymać się decyzji ( w tym przypadku o wyprowadzce) dokonujemy w istocie czegoś sprzecznego z wolą Boga ( bo okoliczności zastępują jego miejsce...)

Napisałam na forum, bo coś w moim sercu drgnęło, jeśli chodzi o wiarę. Pan Bóg szukał mnie nieustannie przez te lata, wysyłając do mnie swoich posłańców na pustynię mojego życia.

Czy to, co przeżywam ja, jest prawdziwe i szczere, czas pokaże. Wiem tylko, że nie chcę znów stracić Go z oczu. Trzymam się Jego Słowa i modlitwy.

Wiem też, że na tym forum wielu jest i było ,,przemocowców", więc piszę tu też pewnie dlatego, żeby usłyszeć jakieś słowa nadziei. Że przemiana jest MOŻLIWA. Że CUD UZDROWIENIA jest naprawdę dla nas wszystkich.

Słowa ,,nie opierać się złu" chyba nie oznaczają nic nie robienia i pozwalania na krzywdzenie się. Co oznaczają, tego nie wiem. Znacie tę piosenkę Armii?

,,Ta historia jest taka prawdziwa, jak mało co

Bo komu by się chciało ją zmyślać, powtarzać do dziś

Tym bardziej komu by się chciało umierać, NIE OPIERAĆ SIĘ ZŁU

Za takie głupstwo, takie piękno, jak to."

(ARMIA, ,,Buraki, kapusta i sól")

No więc nie wiem konkretnie co to oznacza, ale kołacze mi w głowie w temacie jedno nagranie o. Adama Szustaka, o tytule ze szmaragdem i krokodylem , jest na youtubie, który mam tymczasowo zablokowany, na 2-miesięczny pobyt w kraju, w którym teraz jestem, więc adresu Wam nie mogę podać

I jeszcze jedno: czy zamiatam nadal problemy pod dywan- także nie wiem. Po prostu nie znajduję DROGI DOJŚCIA do mojego męża. Cały czas czuję do niego negatywne uczucia, nie ma póki co mowy o komunii między nami, nawet na otwarte wybaczanie i prośbę, żeby też wybaczył mi to, co moje, jest jeszcze za wcześnie.

Nie potrafię patrzeć na niego tak, jak widzi go Bóg. Chciałabym, ale nie potrafię.

Z drugiej strony boję się stawiania ultimatum: ,,albo się zmienisz, albo koniec" Jak konkretnie ma się zmienić? Pójść na terapię albo rekolekcję, która ja dla niego ( dla nas) zaplanuję?

On widzi to tak: przyjedzie do Polski, umówi się z jakimś ,,specjalistą" i poprosi o leki, które go uspokoją. Magiczny środek: najdzie go złość, to sobie łyknie i będzie po problemie. Chyba nie do końca zdaje sobie sprawę, co może kryć się za tymi destrukcyjnymi zachowaniami i nie wie, że proces zdrowienia może zająć całe lata.

Moja praca nade mną. Ja jestem pierwsza do takich tematów. Tyle, żeby to było bardziej pozwolenie Bogu, aby to On nade mną pracował, aniżeli ja sama nad sobą. Drugiej opcji już próbowałam i nie działa, niestety...

Dziękuję za Wasze odpowiedzi, Wasz czas. Ilekroć wchodzę na forum, zastaje mnie wiadomość: ,,Ilość nieprzeczytanych postów przekroczyła maksymalną". Kurcze, może kiedyś będę mieć czas, żeby poczytać także posty innych i spojrzeć na problemy także z innej perspektywy. Ale to trochę ,,off- topic".

Ufff. Ciężko mi poskładać wszystkie myśli, więc post może być nieco długi, ale spróbuję. Najpierw taka myśl, że internetowe fora świetnie się sprawdzają, kiedy przepis jakiś trzeba sprawdzić na ciasto, albo coś w tym stylu. Ale jeśli idzie o pisanie o swoim sercu i tym, co się w nim dzieje, to już dużo trudniejsza sprawa. Nie ma kontekstu sytuacji, nie ma miejsca na całą jej złożoność, więc ciężko o tym pisać, naprawdę ciężko... Być może źle wyraziłam (zacytowałam) to, o czym rozmawiałam z mamą. Wiem,że jej słowa wywołują szok. We mnie też wywoływały, nie raz i nie dwa. Ale chciałabym zostawić ją i to, co powiedziała, w spokoju (póki co ) i zająć się sobą oraz swoim małżeństwem.

Na pierwszy ogień- Psalm na dziś (zapis wg mojego wspominanego już programu z telefonu, czyli tak, jak się śpiewa na mszy):

Ps 16 (15), 1-2. 4. 5 i 8. 11 (R.: por. 1)

Zbaw mnie, o Boże, chronię się do Ciebie.

Zachowaj mnie, Boże,
bo chronię się u Ciebie,
mówię Panu: Tyś jest Panem moim;
nie ma dla mnie dobra poza Tobą.


Ci, którzy idą za obcymi bogami,
pomnażają swoje udręki.
Nie wylewam krwi w ofiarach dla nich,
imion ich nie wymawiam swoimi wargami.



Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem,
To On mój los zabezpiecza.
Stawiam sobie zawsze Pana przed oczy,
nie zachwieję się, bo On jest po mojej prawicy.


Ty ścieżkę życia mi ukażesz,
pełnię Twojej radości,
i wieczną rozkosz
po Twojej prawicy.

Pogrubiłam wszystkie te cytaty, które szczególnie SĄ DLA MNIE. Rozumiecie, o czym mówię? Na widok których całą sobą chciałam krzyczeć: ,,Prawda, prawda, prawda!"

I w tym miejscu od razu: nie mam poczucia spełniania jakiejś MISJI. Nie chcę CIERPIEĆ, ani być cierpiętnicą. Ostatnio przechodziłam zatrucie pokarmowe i po dwóch godzinach spędzonych nocą w ubikacji ze skręcającym bólem brzuchem dotarło do mnie, że na cierpienie w ogóle nie jestem odporna. Pod żadną postacią...

Moja ewentualna misja to jak misja zbłąkanego człowieka: odnaleźć się wreszcie. Chwycić się Jezusa i już nie odpuścić. Kto pocieszy mnie lepiej niż On? No, kto?

Co do małżeństwa: kilka razy w ostatnim czasie ( dwa lata) rzeczywiście byłam już na krawędzi decyzji o odejściu. Zawsze wtedy nasze dziecko bardzo żywo reagowało i tak naprawdę, patrząc na nie, miałam wrażenie, że nie jest to najlepsza decyzja. Przy okazji wychodziłam oczywiście na taką, co raczej nie dotrzymuje wypowiedzianych przez siebie słów. Ale czy myślicie, że tu chodzi o to, żeby zawsze ich dotrzymywać? Że konsekwencja ma być taką żelazną regułą? We wspomnianej już broszurce, którą przeczytałam na stronie sycharu znalazłam także zdanie, aby nie grać okolicznościami. Jeśli mówimy np: ,,Jeszcze raz mnie tak nazwiesz, a się wyprowadzę"- to niejako sami wywołujemy tę okoliczność, a potem musząc trzymać się decyzji ( w tym przypadku o wyprowadzce) dokonujemy w istocie czegoś sprzecznego z wolą Boga ( bo okoliczności zastępują jego miejsce...)

Napisałam na forum, bo coś w moim sercu drgnęło, jeśli chodzi o wiarę. Pan Bóg szukał mnie nieustannie przez te lata, wysyłając do mnie swoich posłańców na pustynię mojego życia.

Czy to, co przeżywam ja, jest prawdziwe i szczere, czas pokaże. Wiem tylko, że nie chcę znów stracić Go z oczu. Trzymam się Jego Słowa i modlitwy.

Wiem też, że na tym forum wielu jest i było ,,przemocowców", więc piszę tu też pewnie dlatego, żeby usłyszeć jakieś słowa nadziei. Że przemiana jest MOŻLIWA. Że CUD UZDROWIENIA jest naprawdę dla nas wszystkich.

Słowa ,,nie opierać się złu" chyba nie oznaczają nic nie robienia i pozwalania na krzywdzenie się. Co oznaczają, tego nie wiem. Znacie tę piosenkę Armii?

,,Ta historia jest taka prawdziwa, jak mało co

Bo komu by się chciało ją zmyślać, powtarzać do dziś

Tym bardziej komu by się chciało umierać, NIE OPIERAĆ SIĘ ZŁU

Za takie głupstwo, takie piękno, jak to."

(ARMIA, ,,Buraki, kapusta i sól")

No więc nie wiem konkretnie co to oznacza, ale kołacze mi w głowie w temacie jedno nagranie o. Adama Szustaka, o tytule ze szmaragdem i krokodylem , jest na youtubie, który mam tymczasowo zablokowany, na 2-miesięczny pobyt w kraju, w którym teraz jestem, więc adresu Wam nie mogę podać

I jeszcze jedno: czy zamiatam nadal problemy pod dywan- także nie wiem. Po prostu nie znajduję DROGI DOJŚCIA do mojego męża. Cały czas czuję do niego negatywne uczucia, nie ma póki co mowy o komunii między nami, nawet na otwarte wybaczanie i prośbę, żeby też wybaczył mi to, co moje, jest jeszcze za wcześnie.

Nie potrafię patrzeć na niego tak, jak widzi go Bóg. Chciałabym, ale nie potrafię.

Z drugiej strony boję się stawiania ultimatum: ,,albo się zmienisz, albo koniec" Jak konkretnie ma się zmienić? Pójść na terapię albo rekolekcję, która ja dla niego ( dla nas) zaplanuję?

On widzi to tak: przyjedzie do Polski, umówi się z jakimś ,,specjalistą" i poprosi o leki, które go uspokoją. Magiczny środek: najdzie go złość, to sobie łyknie i będzie po problemie. Chyba nie do końca zdaje sobie sprawę, co może kryć się za tymi destrukcyjnymi zachowaniami i nie wie, że proces zdrowienia może zająć całe lata.

Moja praca nade mną. Ja jestem pierwsza do takich tematów. Tyle, żeby to było bardziej pozwolenie Bogu, aby to On nade mną pracował, aniżeli ja sama nad sobą. Drugiej opcji już próbowałam i nie działa, niestety...

[Metanoja1]

Nancy, jesteś wspaniała

Cytat:

Nie potrafię patrzeć na niego tak, jak widzi go Bóg. Chciałabym, ale nie potrafię.

Ale chcesz!!! Poddaj się Bogu, On Cię poprowadzi. To zresztą robisz
Pomodlę się za Ciebie.
Także stale rozważam, co oznacza "Nie przeciwstawiajcie się złu"

Nancy, jesteś wspaniała

Cytat:

Nie potrafię patrzeć na niego tak, jak widzi go Bóg. Chciałabym, ale nie potrafię.

Ale chcesz!!! Poddaj się Bogu, On Cię poprowadzi. To zresztą robisz
Pomodlę się za Ciebie.
Także stale rozważam, co oznacza "Nie przeciwstawiajcie się złu"

[Nancy]

Dzięki, Metanoja
Chyba w ogóle po to się odezwałam na forum, żeby dostać modlitewne wsparcie

Z tym cytatem ,,Nie przeciwstawiajcie się złu" z ust mojej mamy wyszło chyba rzeczywiście mocno hardcorowo jak na pierwszą radę w temacie ,,co robić jeśli mąż stosuje wobec żony psychiczną przemoc?"

Ale cóż innego poradzić?

To moje pytanie- kołatka od 10-ciu lat...

Dzięki, Metanoja
Chyba w ogóle po to się odezwałam na forum, żeby dostać modlitewne wsparcie

Z tym cytatem ,,Nie przeciwstawiajcie się złu" z ust mojej mamy wyszło chyba rzeczywiście mocno hardcorowo jak na pierwszą radę w temacie ,,co robić jeśli mąż stosuje wobec żony psychiczną przemoc?"

Ale cóż innego poradzić?

To moje pytanie- kołatka od 10-ciu lat...

[grzegorz_]

religijna egzaltacja.... i nic nie trzeba robić, bo Jezus mnie poprowadzi...

religijna egzaltacja.... i nic nie trzeba robić, bo Jezus mnie poprowadzi...

[zenia1780]

Cytat:

religijna egzaltacja.... i nic nie trzeba robić, bo Jezus mnie poprowadzi...

Jak widać grzegorz_u, nie miałeś raczej okazji pozwolić się prowadzić Bogu, bo gdybyś takową miał to wiedziałbyś jak właśnie, wbrew powyższej opinii, wiele trzeba zrobić i przepracować w sobie i nie tylko poddając się takiemu prowadzenie.
Więc może dla odmiany lepiej dzielić się własnymi, osobistymi doświadczeniami w jakiejś materii aniżeli tylko własnymi, deprecjonującymi przypuszczeniami na ich temat.

Cytat:

religijna egzaltacja.... i nic nie trzeba robić, bo Jezus mnie poprowadzi...

Jak widać grzegorz_u, nie miałeś raczej okazji pozwolić się prowadzić Bogu, bo gdybyś takową miał to wiedziałbyś jak właśnie, wbrew powyższej opinii, wiele trzeba zrobić i przepracować w sobie i nie tylko poddając się takiemu prowadzenie.
Więc może dla odmiany lepiej dzielić się własnymi, osobistymi doświadczeniami w jakiejś materii aniżeli tylko własnymi, deprecjonującymi przypuszczeniami na ich temat.

[tiliana]

[Jacek-sychar]

[Lawendowa]

Warto poczytać co na temat cierpienia i cierpiętnictwa pisze ks. Marek Dziewiecki:

Gdy natomiast cierpimy dlatego, że pozwalamy się krzywdzić, to takie cierpienie w niczym nam nie pomaga i powinno nas ono mobilizować do przezwyciężenia własnej naiwności czy własnego poczucia bezradności wobec naszego krzywdziciela.
To tylko urywek, więcej tutaj:
http://www.opoka.org.pl/b...cierpienie.html

I bardzo polecam audiobook ks. Dziewieckiego "Bóg vs cierpienie. Dlaczego Bóg nie chce, żebyś cierpiał?" :
http://www.tolle.pl/pozycja/bog-vs-cierpienie

Warto poczytać co na temat cierpienia i cierpiętnictwa pisze ks. Marek Dziewiecki:

Gdy natomiast cierpimy dlatego, że pozwalamy się krzywdzić, to takie cierpienie w niczym nam nie pomaga i powinno nas ono mobilizować do przezwyciężenia własnej naiwności czy własnego poczucia bezradności wobec naszego krzywdziciela.
To tylko urywek, więcej tutaj:
http://www.opoka.org.pl/b...cierpienie.html

I bardzo polecam audiobook ks. Dziewieckiego "Bóg vs cierpienie. Dlaczego Bóg nie chce, żebyś cierpiał?" :
http://www.tolle.pl/pozycja/bog-vs-cierpienie

[Metanoja1]

Cierpiętnik to (także) ten, który znosi coś lub robi coś, bo musi.

Cierpiętnik to (także) ten, który znosi coś lub robi coś, bo musi.

[Metanoja1]

[Nancy]

[Nancy]

[quote="tiliana"]

[quote="tiliana"]