[Aecjusz]

A co mówi do Ciebie w tym temacie Twoja najgłębsza, najprawdziwsza część - Dusza? Czego chcesz tak naprawdę? Ale tak naprawdę?
Bez schematów, słów innych ludzi, rad, Twoich chwilowych emocji, chęci odegrania i tym podobne?
Czego chcesz Ty? Jak chcesz by wyglądało Twoje życie od teraz? Od tej właśnie chwili?
Odpowiedz sobie najuczciwiej jak potrafisz. Po prostu bądź ze sobą szczera. Kiedy będziesz wiedziała, że jesteś szczera? Kiedy cała Twoja istota zgodzi się unisono - poczujesz to. Będziesz wiedziała.

A co mówi do Ciebie w tym temacie Twoja najgłębsza, najprawdziwsza część - Dusza? Czego chcesz tak naprawdę? Ale tak naprawdę?
Bez schematów, słów innych ludzi, rad, Twoich chwilowych emocji, chęci odegrania i tym podobne?
Czego chcesz Ty? Jak chcesz by wyglądało Twoje życie od teraz? Od tej właśnie chwili?
Odpowiedz sobie najuczciwiej jak potrafisz. Po prostu bądź ze sobą szczera. Kiedy będziesz wiedziała, że jesteś szczera? Kiedy cała Twoja istota zgodzi się unisono - poczujesz to. Będziesz wiedziała.

[Jacek-sychar]

Miodziak, Obrączka

Moim zdaniem przeżywacie teraz swoją żałobę po swoich małżeństwach. Tylko że zatrzymałyście się gdzieś na etapach użalania się nad sobą i oburzenie.
Przeczytajcie więcej tutaj:
http://www.katolik.pl/prz...546,416,cz.html
A Wy macie dojść do etapu przebaczanie, czyli jeszcze trochę pracy przed Wami.

Miodziak, Obrączka

Moim zdaniem przeżywacie teraz swoją żałobę po swoich małżeństwach. Tylko że zatrzymałyście się gdzieś na etapach użalania się nad sobą i oburzenie.
Przeczytajcie więcej tutaj:
http://www.katolik.pl/prz...546,416,cz.html
A Wy macie dojść do etapu przebaczanie, czyli jeszcze trochę pracy przed Wami.

[Obrączka]

[Jacek-sychar]

[miodziak]

Tak naprawdę naprawdę chciałabym potrafić się zdecydować albo na świadomą drogę do zbawienia czyli trwaniu w założeniach przysięgi mimo postawy Rafała albo na złapanie chwil szczęścia doczesności i oddaniu się pełnym w ramiona tego drugiego - tak wiem co napisałam i jak zostanie to odebrane, ale niepewność mnie zabija.

trudno jest chcieć kochać mając pewność, że jest się nie kochanym, to uwłacza - może nawet bardziej kobiecie, bo moje poglądy są trochę staroświęckie i nie buntuje się z reguły przed tradycyjnym podziałem ról w związku i poglądem, że kobieta lubi być zdobywana co za tym idzie także.

tak wiem Panowie - też nie jesteście ze stali i lubicie sygnały, że macie zielone światło w tunelu - takowego nie daję, boję się, że w odpowiedzi zostanie mi zapalone czerwone i będę potem lizać rany po samowolnym wystawieniu się do strzału.

Tak naprawdę naprawdę chciałabym potrafić się zdecydować albo na świadomą drogę do zbawienia czyli trwaniu w założeniach przysięgi mimo postawy Rafała albo na złapanie chwil szczęścia doczesności i oddaniu się pełnym w ramiona tego drugiego - tak wiem co napisałam i jak zostanie to odebrane, ale niepewność mnie zabija.

trudno jest chcieć kochać mając pewność, że jest się nie kochanym, to uwłacza - może nawet bardziej kobiecie, bo moje poglądy są trochę staroświęckie i nie buntuje się z reguły przed tradycyjnym podziałem ról w związku i poglądem, że kobieta lubi być zdobywana co za tym idzie także.

tak wiem Panowie - też nie jesteście ze stali i lubicie sygnały, że macie zielone światło w tunelu - takowego nie daję, boję się, że w odpowiedzi zostanie mi zapalone czerwone i będę potem lizać rany po samowolnym wystawieniu się do strzału.

[miodziak]

Jacku gdybym sama miała siebie ocenić w kontekście tego artykułu to umiejscowiłabym się w miejscu akceptacja siebie - z tym, że trudno mi zaakceptować siebie niekompletną a taką się czuję gdy nie mam się do kogo wieczorem przytulić i zgubić napięcie całego dnia, bo jeden mnie nie chce, a przed drugim się bronię.

dusza duszą, sakrament sakramentem, ale tak zwyczajnie docześnie i po ludzku to samotność ciężko znieść.

Jacku gdybym sama miała siebie ocenić w kontekście tego artykułu to umiejscowiłabym się w miejscu akceptacja siebie - z tym, że trudno mi zaakceptować siebie niekompletną a taką się czuję gdy nie mam się do kogo wieczorem przytulić i zgubić napięcie całego dnia, bo jeden mnie nie chce, a przed drugim się bronię.

dusza duszą, sakrament sakramentem, ale tak zwyczajnie docześnie i po ludzku to samotność ciężko znieść.

[miodziak]

Aecjusz bardzo chciałabym poczuć to o czym piszesz.

Aecjusz bardzo chciałabym poczuć to o czym piszesz.

[Aecjusz]

Nie chciej, poczuj. Każdy może to poczuć. Absolutnie każdy.
Ty też.
Zwłaszcza Ty.

Nie chciej, poczuj. Każdy może to poczuć. Absolutnie każdy.
Ty też.
Zwłaszcza Ty.

[Kari]

Miodziak,
można zrozumieć, że z mężem teraz nie da się żyć i nawet tego nie chcesz, że ciężko go chociaż lubić, a co dopiero kochać. To co o nim napisałaś wystarczająco wyjaśnia.

Natomiast nie mogę zrozumieć po co Ci kowalski.
Piszesz o biciu serca, przytulaniu itd a to brzmi jak nastolatka niestety. Czy Twój mąż przed ślubem , jak go dopiero co poznałaś był od razu taki okropny, jak go teraz opisujesz? Sądzę, że też Ci biło serce na jego widok, i na pewno było wystarczająco miło, żeby pójść do ołtarza.
Skąd czerpiesz pewność, że kowalski będzie wspaniałym partnerem i da Ci poczucie szczęścia?
To bzdura i mrzonki. Po co ryzykować i pakować się w kolejną sytuację, której potem nie będzie dało się łatwo rozwiązać.
I dlaczego kowalski ma być środkiem do zaspokojenia Twoich zachcianek i potrzeb? Dlaczego jest tylko przedmiotem w Twojej grze? Gdybyś go traktowała uczciwie to odsunęłabyś się po prostu, a nie podsuwała mu cudzą żonę czyli siebie. Niech on też ma możliwość życia po Bożemu z własną żoną ( może ją już ma, albo niech znajdzie wolną dziewczynę i się ożeni).

Aecjusz, a co potem z tym poczuciem zrobić? Ty już rozumiem poczułeś i działasz? Ja proponuję, żeby to co się poczuje skonfrontować z Bożymi propozycjami.

Miodziak,
można zrozumieć, że z mężem teraz nie da się żyć i nawet tego nie chcesz, że ciężko go chociaż lubić, a co dopiero kochać. To co o nim napisałaś wystarczająco wyjaśnia.

Natomiast nie mogę zrozumieć po co Ci kowalski.
Piszesz o biciu serca, przytulaniu itd a to brzmi jak nastolatka niestety. Czy Twój mąż przed ślubem , jak go dopiero co poznałaś był od razu taki okropny, jak go teraz opisujesz? Sądzę, że też Ci biło serce na jego widok, i na pewno było wystarczająco miło, żeby pójść do ołtarza.
Skąd czerpiesz pewność, że kowalski będzie wspaniałym partnerem i da Ci poczucie szczęścia?
To bzdura i mrzonki. Po co ryzykować i pakować się w kolejną sytuację, której potem nie będzie dało się łatwo rozwiązać.
I dlaczego kowalski ma być środkiem do zaspokojenia Twoich zachcianek i potrzeb? Dlaczego jest tylko przedmiotem w Twojej grze? Gdybyś go traktowała uczciwie to odsunęłabyś się po prostu, a nie podsuwała mu cudzą żonę czyli siebie. Niech on też ma możliwość życia po Bożemu z własną żoną ( może ją już ma, albo niech znajdzie wolną dziewczynę i się ożeni).

Aecjusz, a co potem z tym poczuciem zrobić? Ty już rozumiem poczułeś i działasz? Ja proponuję, żeby to co się poczuje skonfrontować z Bożymi propozycjami.

[Aecjusz]

[utka2]

[Pavel]

Nie bede bawil sie w adwokata kari, jesli zechce sama odpisze.
Zupelnie inaczej chyba odebralem jej slowa, bo nie dopatrzylem sie w nich ani oceny ani zllosliwosci ani prowokacji.
Bardzo mocno zgadzam sie z tym co napisala do Miodziaka.

Nie bede bawil sie w adwokata kari, jesli zechce sama odpisze.
Zupelnie inaczej chyba odebralem jej slowa, bo nie dopatrzylem sie w nich ani oceny ani zllosliwosci ani prowokacji.
Bardzo mocno zgadzam sie z tym co napisala do Miodziaka.

[miodziak]

utka2 tekst o zielonym świetle dotyczył męża. Cieszę się, że jesteś, zmartwiło mnie to co ostatnio przeczytałam tutaj o Twojej sytuacji.

co do dania go kowalskiemu tak wiem, że to grzech cieżki

Kari masz rację
Aecjusz - Ty też

i właśnie tutaj ciężko mi wypośrodkować, bo pozostając w tym w czym powinnam muszę odciąć to czego moje poczucie pustki by chciało i faktycznie czuję się zawieszona.

żony kowalski nie ma, a ja mu jasno określiłam, ze nie przekroczę granic, pewnie nie przyjął do wiadomości i to go pięknie odróżnia od mojego męża, walczy, a ja czuję się piękna,

nie prowokuje spotkań, wiadomości, etc. wręcz odwrotnie - unikam ich. jest mi po prostu ciężko, moja niecierpliwa natura chciała by cudu...

utka2 tekst o zielonym świetle dotyczył męża. Cieszę się, że jesteś, zmartwiło mnie to co ostatnio przeczytałam tutaj o Twojej sytuacji.

co do dania go kowalskiemu tak wiem, że to grzech cieżki

Kari masz rację
Aecjusz - Ty też

i właśnie tutaj ciężko mi wypośrodkować, bo pozostając w tym w czym powinnam muszę odciąć to czego moje poczucie pustki by chciało i faktycznie czuję się zawieszona.

żony kowalski nie ma, a ja mu jasno określiłam, ze nie przekroczę granic, pewnie nie przyjął do wiadomości i to go pięknie odróżnia od mojego męża, walczy, a ja czuję się piękna,

nie prowokuje spotkań, wiadomości, etc. wręcz odwrotnie - unikam ich. jest mi po prostu ciężko, moja niecierpliwa natura chciała by cudu...

[Aecjusz]

Chodzi o to, by Miodziak nie stała w miejscu, bo takie zawieszenie nic nikomu nie daje, tylko ją spala. By podjęła na nowo życie. Jakie ono ma być? Nie wiem, nie czuję się uprawniony do kierowania.
Kto ma dać jej odpowiedź? Sami piszecie o modlitwie. Jakkolwiek nazwiemy ten proces - rozmową, modlitwą, medytacją, chodzi o dialog z Bogiem. Czasem może przyjść przez człowieka, ale z mojego doświadczenia nigdy nie jest to człowiek, który coś nakazuje.
Wielu z Was subtelnie doradza, czasem ochrzani by potrząsnąć i obudzić. I dobrze. Tak trzeba.
Miodziak znajduje się w trudnym momencie swojego życia. Uważa się (nieprawdziwie, ale tak mocno w to wierzy, ze aż staje się to prawdą) za słabą. To nie o to chodzi, by ją"przejąć", nawrzucać własne przekonania, ale pozwolić jej znaleźć jej własną, wewnętrzną siłę, która tam jest cały czas, ale Miodziak nie wierzy w nią.
Co do Kowalskiego - to Miodziak musi podjąć decyzję co dla niej znaczy ta relacja. Nie wiemy, bo i skąd. Oczywiście dobrze byłoby ją ostrzec (i wielu to robi, co jest dobre), że może to być po prostu zauroczenie spowodowane głodem akceptacji, gra hormonów odczuwana jako uczucie. Może to być gra Kowalskiego, który wykorzystuje chwilową słabość by po prostu zdobyć i sobie poużywać. A może to inny, zraniony i poszukujący uczucia człowiek, który spotkał inną Duszę w smutku i powodują nim podobne emocje? Skąd mamy to wiedzieć? Kto nas uprawnia do ferowania jednoznacznych wyroków? Tak naprawdę jedynie się domyślamy bazując na naszych własnych doświadczeniach, które akurat w tym wypadku mogą być zwodnicze. Z drugiej strony warto, by Miodziak jej rozważyła. Nie mogą jednak zastąpić jej własnej prawdy.
To dlatego poprosiłem Miodziak, by zapytała swoją Duszę, najwyższy przejaw Człowieka. Nie ciało, nie umysł. Duszę.

Miodziaku - dasz radę. Masz w sobie mądrość i siłę. Masz i tak naprawdę to wiesz, tylko w przeszłosci wmówiono Ci co innego, a i w jakiś sposób było to dla Ciebie wygodne. Teraz czas wyjść z błędnych przekonań o sobie. To, co Ci się wydarzyło to szansa. Szansa na wybudzenie, na stworzenie życia na nowo tak, jak Ty byś chciała, by wyglądało. Szansa na podjęcie autentycznego, nieprzerwanego dialogu z Bogiem.
Zawierz Bogu i Go słuchaj. On na pewno pokaże Ci prawdę.

Chodzi o to, by Miodziak nie stała w miejscu, bo takie zawieszenie nic nikomu nie daje, tylko ją spala. By podjęła na nowo życie. Jakie ono ma być? Nie wiem, nie czuję się uprawniony do kierowania.
Kto ma dać jej odpowiedź? Sami piszecie o modlitwie. Jakkolwiek nazwiemy ten proces - rozmową, modlitwą, medytacją, chodzi o dialog z Bogiem. Czasem może przyjść przez człowieka, ale z mojego doświadczenia nigdy nie jest to człowiek, który coś nakazuje.
Wielu z Was subtelnie doradza, czasem ochrzani by potrząsnąć i obudzić. I dobrze. Tak trzeba.
Miodziak znajduje się w trudnym momencie swojego życia. Uważa się (nieprawdziwie, ale tak mocno w to wierzy, ze aż staje się to prawdą) za słabą. To nie o to chodzi, by ją"przejąć", nawrzucać własne przekonania, ale pozwolić jej znaleźć jej własną, wewnętrzną siłę, która tam jest cały czas, ale Miodziak nie wierzy w nią.
Co do Kowalskiego - to Miodziak musi podjąć decyzję co dla niej znaczy ta relacja. Nie wiemy, bo i skąd. Oczywiście dobrze byłoby ją ostrzec (i wielu to robi, co jest dobre), że może to być po prostu zauroczenie spowodowane głodem akceptacji, gra hormonów odczuwana jako uczucie. Może to być gra Kowalskiego, który wykorzystuje chwilową słabość by po prostu zdobyć i sobie poużywać. A może to inny, zraniony i poszukujący uczucia człowiek, który spotkał inną Duszę w smutku i powodują nim podobne emocje? Skąd mamy to wiedzieć? Kto nas uprawnia do ferowania jednoznacznych wyroków? Tak naprawdę jedynie się domyślamy bazując na naszych własnych doświadczeniach, które akurat w tym wypadku mogą być zwodnicze. Z drugiej strony warto, by Miodziak jej rozważyła. Nie mogą jednak zastąpić jej własnej prawdy.
To dlatego poprosiłem Miodziak, by zapytała swoją Duszę, najwyższy przejaw Człowieka. Nie ciało, nie umysł. Duszę.

Miodziaku - dasz radę. Masz w sobie mądrość i siłę. Masz i tak naprawdę to wiesz, tylko w przeszłosci wmówiono Ci co innego, a i w jakiś sposób było to dla Ciebie wygodne. Teraz czas wyjść z błędnych przekonań o sobie. To, co Ci się wydarzyło to szansa. Szansa na wybudzenie, na stworzenie życia na nowo tak, jak Ty byś chciała, by wyglądało. Szansa na podjęcie autentycznego, nieprzerwanego dialogu z Bogiem.
Zawierz Bogu i Go słuchaj. On na pewno pokaże Ci prawdę.