[maria_magdalena]

grzegorz_, tez uważam ze to ze mężczyzna nie potrafi się przekonać do żony po takim ciosie odrazu nie oznacza opętania i tutaj zgadzam się w 100%. Z psychologiem była próba, tylko trudno spodziewać się jakichkolwiek efektów, skoro kończy się na 1 wizycie, bo maz jak juz pisałam wcześniej, uważa że wie wszystko najlepiej i ze nie potrzebny mu żaden psycholog, bo nie jest mu w stanie pomoc. Dwa lata temu był w bardzo złym stanie psychicznym, wiec zorganizowałam wizytę u psychiatry. Wyszedł ze zdiagnozową depresją i lekami na 3 miesiące. Miał się pokazać po tym czasie u lekarza. Po tygodniu przestał brać leki ale znecac się psychicznie nade mną nie przestal. Modlilam sie wtedy tylko o cierpliwosc, bo to szok i minie. Na siłę nic nie zrobię. Maż twierdzi ze wybaczyl mi już dawno. Problem jest wydaje mi się z pojednaniem. Ale jak się pojednac skoro nie korzysta się z sakramentu pojednania i jednocześnie uważa się za człowieka bez skazy, bo to co teraz robi jest wynikiem tego ze to ja pierwsza zdradzilam i ze to ja jestem odpowiedzialna za jego teraz zachowanie. Że ja byłam kręgosłupem moralnym i ze teraz został przetracony. Czyli co? Jego grzechy to teraz moje grzechy? Czy to nie jest bzdura kompletna. Nie widzi swoich działań sprzed kryzysu. Swojego zaniedbania więzi z zona, swojego uciekania od odpowiedzialności. Braku dzielenia się swoimi problemami, braku zainteresowania moimi problemami. Imprezowania w czasie gdy zona w domu zawsze z dzieckiem. Pracował całymi dniami lacznie z niedxielami i swietami czego skutkiem było to ze położył firmę i ma długi do końca życia. Gdy ok 6 lat temu mówiłam mu ze jest źle i ze nie może tak żyć tylko praca, nie mając czasu na dom, dla mnie. Juz wtedy było poważnie, ale nie zrobił nic. Powiedział coś o tym ze się postara, że mnie prosi i błaga, że się zmieni i co? I nic! Było tylko gorzej. Ja byłam coraz bardziej samotna i wydawało mi się ze ma kłopoty w pracy i musze to przetrwać. Zajęłam się praca, domem i synem. Tylko co miałam przetrwać skoro on o niczym nie mówił. Na pytania z mojej strony czy mogę mu jakoś pomoc zawsze odpowiadał ze musi sam sobie poradzić. A gdy na coś zwracała mu uwagę to twierdził że się nie znam i ze ja mam problem i ze powinnam go zrozumieć. Tylko znowu co zrozumieć? Miało mi wystarczyć stwierdzenie że na kłopoty w pracy. Teraz twierdzi ze wszyscy za niego w życiu decydowali i teraz wreszcie on zadecyduje sam. O rozwodzie i o życiu wreszcie tak żeby był szczęśliwy. No kompletne bzdury! Czy ktoś mu pistolet do głowy przystawial, gdy on podejmował wszystkie swoje decyzje życiowe. Albo nie mijający szok, albo choroba, albo zniewolenia. I ja od jakiegoś czasu skłonna jestem ku ostatnimi. Ja dalam mu spokój. Tak jak pisałam wcześniej nie narzuca się i nie proszę o nic. Zostawiłam to Panu Bogu i Matce Najświetszej. Płacze wieczorami, ale już sama nie poradzę nic.

grzegorz_, tez uważam ze to ze mężczyzna nie potrafi się przekonać do żony po takim ciosie odrazu nie oznacza opętania i tutaj zgadzam się w 100%. Z psychologiem była próba, tylko trudno spodziewać się jakichkolwiek efektów, skoro kończy się na 1 wizycie, bo maz jak juz pisałam wcześniej, uważa że wie wszystko najlepiej i ze nie potrzebny mu żaden psycholog, bo nie jest mu w stanie pomoc. Dwa lata temu był w bardzo złym stanie psychicznym, wiec zorganizowałam wizytę u psychiatry. Wyszedł ze zdiagnozową depresją i lekami na 3 miesiące. Miał się pokazać po tym czasie u lekarza. Po tygodniu przestał brać leki ale znecac się psychicznie nade mną nie przestal. Modlilam sie wtedy tylko o cierpliwosc, bo to szok i minie. Na siłę nic nie zrobię. Maż twierdzi ze wybaczyl mi już dawno. Problem jest wydaje mi się z pojednaniem. Ale jak się pojednac skoro nie korzysta się z sakramentu pojednania i jednocześnie uważa się za człowieka bez skazy, bo to co teraz robi jest wynikiem tego ze to ja pierwsza zdradzilam i ze to ja jestem odpowiedzialna za jego teraz zachowanie. Że ja byłam kręgosłupem moralnym i ze teraz został przetracony. Czyli co? Jego grzechy to teraz moje grzechy? Czy to nie jest bzdura kompletna. Nie widzi swoich działań sprzed kryzysu. Swojego zaniedbania więzi z zona, swojego uciekania od odpowiedzialności. Braku dzielenia się swoimi problemami, braku zainteresowania moimi problemami. Imprezowania w czasie gdy zona w domu zawsze z dzieckiem. Pracował całymi dniami lacznie z niedxielami i swietami czego skutkiem było to ze położył firmę i ma długi do końca życia. Gdy ok 6 lat temu mówiłam mu ze jest źle i ze nie może tak żyć tylko praca, nie mając czasu na dom, dla mnie. Juz wtedy było poważnie, ale nie zrobił nic. Powiedział coś o tym ze się postara, że mnie prosi i błaga, że się zmieni i co? I nic! Było tylko gorzej. Ja byłam coraz bardziej samotna i wydawało mi się ze ma kłopoty w pracy i musze to przetrwać. Zajęłam się praca, domem i synem. Tylko co miałam przetrwać skoro on o niczym nie mówił. Na pytania z mojej strony czy mogę mu jakoś pomoc zawsze odpowiadał ze musi sam sobie poradzić. A gdy na coś zwracała mu uwagę to twierdził że się nie znam i ze ja mam problem i ze powinnam go zrozumieć. Tylko znowu co zrozumieć? Miało mi wystarczyć stwierdzenie że na kłopoty w pracy. Teraz twierdzi ze wszyscy za niego w życiu decydowali i teraz wreszcie on zadecyduje sam. O rozwodzie i o życiu wreszcie tak żeby był szczęśliwy. No kompletne bzdury! Czy ktoś mu pistolet do głowy przystawial, gdy on podejmował wszystkie swoje decyzje życiowe. Albo nie mijający szok, albo choroba, albo zniewolenia. I ja od jakiegoś czasu skłonna jestem ku ostatnimi. Ja dalam mu spokój. Tak jak pisałam wcześniej nie narzuca się i nie proszę o nic. Zostawiłam to Panu Bogu i Matce Najświetszej. Płacze wieczorami, ale już sama nie poradzę nic.

[GregAN]

[maria_magdalena]

Nawet w święta nie dał mi małżonek wytchnienia. Kategorycznie informuje mnie, ze do dwóch tygodni planuje złożyć pozew. Żadna argumentacja do niego nie przemawia. :(

Nawet w święta nie dał mi małżonek wytchnienia. Kategorycznie informuje mnie, ze do dwóch tygodni planuje złożyć pozew. Żadna argumentacja do niego nie przemawia. :(

[JolantaElżbieta]

[maria_magdalena]

Mąż wydaje mi się że jest pod wpływem jakiegoś "coatcha" z filozofią new age. W swoim środowisku ma ostatnio właśnie takiego motywatora, który jasno określił mu, że pewne sprawy w życiu trzeba zamknąć raz na zawsze, aby złapać oddech. Że w życiu nie chodzi o to by się z drugim człowiekiem męczyć, tym bardziej że nie widzi się już z tą osobą wspólnego celu.

Mąż wydaje mi się że jest pod wpływem jakiegoś "coatcha" z filozofią new age. W swoim środowisku ma ostatnio właśnie takiego motywatora, który jasno określił mu, że pewne sprawy w życiu trzeba zamknąć raz na zawsze, aby złapać oddech. Że w życiu nie chodzi o to by się z drugim człowiekiem męczyć, tym bardziej że nie widzi się już z tą osobą wspólnego celu.

[JolantaElżbieta]

[maria_magdalena]

Strasznie ciężko jest mi pogodzić się z rzeczywistością. Ciągle mam nadzieje i modle się Nowenną Pompejańską. Najtrudniej jednak w życiu przekonać kogoś do tego by chciał tak samo bardzo jak samemu się chce, nie robić wrażenia przymuszania.

Strasznie ciężko jest mi pogodzić się z rzeczywistością. Ciągle mam nadzieje i modle się Nowenną Pompejańską. Najtrudniej jednak w życiu przekonać kogoś do tego by chciał tak samo bardzo jak samemu się chce, nie robić wrażenia przymuszania.

[JolantaElżbieta]

[JolantaElżbieta]

Mario_magdaleno, znajdź grupę modlitewną na skajpie - codzienne spotkania z Panem Bogiem i ludźmi pomogą Ci trochę przejść przez ten trudny początek. Może zapisz się na mityng skajpowy.

Mario_magdaleno, znajdź grupę modlitewną na skajpie - codzienne spotkania z Panem Bogiem i ludźmi pomogą Ci trochę przejść przez ten trudny początek. Może zapisz się na mityng skajpowy.

[maria_magdalena]

Zapisałam nas całą rodziną na rekolekcje do Porszewic. Teraz nie wiem jak będzie bo mąż prawdopodobnie odmówi wyjazdu i nie mam pojęcia jak się tam z dzieckiem dostane. Dzieli mnie odległość 400 km i słabe połączenie komunikacyjne

Zapisałam nas całą rodziną na rekolekcje do Porszewic. Teraz nie wiem jak będzie bo mąż prawdopodobnie odmówi wyjazdu i nie mam pojęcia jak się tam z dzieckiem dostane. Dzieli mnie odległość 400 km i słabe połączenie komunikacyjne

[utka2]

[maria_magdalena]

Gdy nas zapisywałam to zapytałam. Wtedy się zgodził od niechcenia. Gdy wpłacałam zaliczkę już się wycofywał. Nie przypominałam się o tym teraz za bardzo. Po prostu obawiam się zapytać bo myślę że odmówi. Ma teraz też bardzo gorący okres w pracy ( w sumie całe nasze małżeństwo miał gorący czas w pracy) i to da mu kolejny argument by odmówić :(

Gdy nas zapisywałam to zapytałam. Wtedy się zgodził od niechcenia. Gdy wpłacałam zaliczkę już się wycofywał. Nie przypominałam się o tym teraz za bardzo. Po prostu obawiam się zapytać bo myślę że odmówi. Ma teraz też bardzo gorący okres w pracy ( w sumie całe nasze małżeństwo miał gorący czas w pracy) i to da mu kolejny argument by odmówić :(

[utka2]

[maria_magdalena]

Bardzo chciałabym pojechać na te rekolekcje, chociażby po to by nawiązać bliższy kontakt ze środowiskiem sycharowskim. Zawsze ceniłam sobie bliskie relacje z ludźmi, a sposób kontaktu przez internet to jest jakby życie wirtualne. Takie nierzeczywiste. W moim mieście, ani w bliskiej okolicy nie ma ogniska, więc ten kontakt jest utrudniony. Oczywiście męża na siłę ze sobą taszczyć nie zamierzam, bo na siłę nic nie zrobię. Po prostu boję się jego odmowy z racji mojej potrzeby ratowania i upatrywania w rekolekcjach perspektyw naprawczych. Nie chce mieć sobie nigdy do zarzucenia, że nie zrobiłam wszystkiego by ratować małżeństwo.

Bardzo chciałabym pojechać na te rekolekcje, chociażby po to by nawiązać bliższy kontakt ze środowiskiem sycharowskim. Zawsze ceniłam sobie bliskie relacje z ludźmi, a sposób kontaktu przez internet to jest jakby życie wirtualne. Takie nierzeczywiste. W moim mieście, ani w bliskiej okolicy nie ma ogniska, więc ten kontakt jest utrudniony. Oczywiście męża na siłę ze sobą taszczyć nie zamierzam, bo na siłę nic nie zrobię. Po prostu boję się jego odmowy z racji mojej potrzeby ratowania i upatrywania w rekolekcjach perspektyw naprawczych. Nie chce mieć sobie nigdy do zarzucenia, że nie zrobiłam wszystkiego by ratować małżeństwo.