[LucyN]

Dziękuję, Mróweczko za Twoją odpowiedź!

Dziękuję, Mróweczko za Twoją odpowiedź!

[kenya]

[LucyN]

[kenya]

[kenya]

do moderacji.
proszę o poprawienie słowa persfasja na perswazja..niech nie kole w oczy.

do moderacji.
proszę o poprawienie słowa persfasja na perswazja..niech nie kole w oczy.

[red]

LucyN
Dlaczego to Ty masz się wyprowadzać a nie Twój mąż na przykład na 6 tygodni na terapię zamkniętą (stacjonarną)?

LucyN
Dlaczego to Ty masz się wyprowadzać a nie Twój mąż na przykład na 6 tygodni na terapię zamkniętą (stacjonarną)?

[katalotka72]

red, a dlaczego alkoholik uważa, że nie ma problemu tylko inni się czepiają??
czy widziałeś kiedykolwiek jak funkcjonuje nałogowiec?

red, a dlaczego alkoholik uważa, że nie ma problemu tylko inni się czepiają??
czy widziałeś kiedykolwiek jak funkcjonuje nałogowiec?

[LucyN]

[red]

katalotka72
gdzieś się otarłem o ten problem

LucyN
mieszkanie może być na Twojego męża to w niczym nie przeszkadza.
Najpierw MOPS, później dwi, trzy interwencje policji - znęcanie się psychiczne - wcale nie muszą Twojego męża brać na "dołek" lub do izby wytrzeźwień, następnie - niebieska karta, później czy będzie chciał czy nie może zostać przymuszony do terapii stacjonarnej, dokładnie dowieziony przez policję.

Domyślam się, jakie uczucia Tobą targają czytając to i wyobrażając sobie, że mogłabyś to zrobić.
Prosze, zapisz sobie kolejność działania - jeśli jeszcze nie teraz może kiedyś nadejść moment, że się zdecydujesz.

katalotka72
gdzieś się otarłem o ten problem

LucyN
mieszkanie może być na Twojego męża to w niczym nie przeszkadza.
Najpierw MOPS, później dwi, trzy interwencje policji - znęcanie się psychiczne - wcale nie muszą Twojego męża brać na "dołek" lub do izby wytrzeźwień, następnie - niebieska karta, później czy będzie chciał czy nie może zostać przymuszony do terapii stacjonarnej, dokładnie dowieziony przez policję.

Domyślam się, jakie uczucia Tobą targają czytając to i wyobrażając sobie, że mogłabyś to zrobić.
Prosze, zapisz sobie kolejność działania - jeśli jeszcze nie teraz może kiedyś nadejść moment, że się zdecydujesz.

[Samoa]

Lucy, co u Ciebie napisz czy coś się zmieniło? jak sobie radzisz? Pewnie nie jest łatwo, ale pisz, to może być motywacja dla innych, dla mnie też, bo osiadłam i nic nie robie..... sama nie wiem co mam robić.

Lucy, co u Ciebie napisz czy coś się zmieniło? jak sobie radzisz? Pewnie nie jest łatwo, ale pisz, to może być motywacja dla innych, dla mnie też, bo osiadłam i nic nie robie..... sama nie wiem co mam robić.

[Wafelka]

O. Trochę jakbym czytała o swojej sytuacji, choć u nas mąż nie doprowadza się do stanu upojenia. Sączy. Znieczula się. Alkoholem poprawia nastrój. Głównie w wakacje, kiedy może poluzować mocno.

Mi dużo dało mówienie o tym. Dzieliłam się z rodzicami, przyjaciółmi bliskimi. Otrzymuję wsparcie. To mi dużo daje. I podjęłam decyzję, że dalej tak nie może być. Chciałam porozmawiać, ustalić jakieś warunki. Mąż spakował się w plecak i wyjechał do mamy swojej. Ja jestem ta "zła". ;)

Też mamy dziecko i tu zupełnie nie wiem jak postąpić. Co powiedzieć, jak to wytłumaczyć.

Trzymam kciuki za Ciebie.

O. Trochę jakbym czytała o swojej sytuacji, choć u nas mąż nie doprowadza się do stanu upojenia. Sączy. Znieczula się. Alkoholem poprawia nastrój. Głównie w wakacje, kiedy może poluzować mocno.

Mi dużo dało mówienie o tym. Dzieliłam się z rodzicami, przyjaciółmi bliskimi. Otrzymuję wsparcie. To mi dużo daje. I podjęłam decyzję, że dalej tak nie może być. Chciałam porozmawiać, ustalić jakieś warunki. Mąż spakował się w plecak i wyjechał do mamy swojej. Ja jestem ta "zła". ;)

Też mamy dziecko i tu zupełnie nie wiem jak postąpić. Co powiedzieć, jak to wytłumaczyć.

Trzymam kciuki za Ciebie.

[LucyN]

Witam Was :)
Odwiedzam forum regularnie, ale z pisaniem już gorzej… obawiam się podawać za wiele szczegółów, nie chciałabym być zidentyfikowana „w realu”, więc jak ktoś ma ochotę pogadać – proszę o priv.
Tak, jak pisałam, wyprowadziłam się. Mieszkam z dzieckiem, uczęszczam na terapię dla współuzależnionych, a także na Sychar. Z mężem widujemy się, moim zdaniem, często, 2-3 razy w tygodniu, zawsze na jakimś neutralnym gruncie i ze względu na naszą pociechę. Fajnie, że widuje tatę trzeźwego, chyba nawet częściej, niż kiedy mieszkaliśmy razem… Mąż jednak nadal nie widzi problemu z piciem, a wiem, że pije (był widziany przez znajomych w miejscach publicznych). Był ze mną na spotkaniu AA, ale chyba tylko dla świętego spokoju… Absolutnie nie chce słyszeć o terapii, choć taki warunek mu postawiłam. Nie wiem, co robić, ma problemy zdrowotne i boję się o niego.

Jeśli idzie o mnie, to staram się nad sobą pracować, ale coraz częściej i tak dochodzę do wniosku, że moje życie nadal kręci się wokół męża i jego choroby alkoholowej. Zdobywam wiedzę o tej chorobie, czytam baaardzo dużo, słucham w Internecie audycji czy oglądam filmiki o uzależnieniu, współuzależnieniu.

Co do naszego dziecka – mówię prawdę, nie okłamuję. Tłumaczę, że to choroba, że nikt nie jest temu winny. Wpadła mi w ręce książka G. Zubrzyckiej „Alkoholim i jego tajemnice. Co musisz wiedzieć, zanim dorośniesz” – przerobiliśmy, choć jest dla dzieci ciut starszych, ale myślę, że to dobry pomysł. Wydaje mi się, że lepiej mówić prawdę, choćby była bolesna, niż kłamać z dobrymi intencjami…

Czasami jest tak, że czuję się dumna z siebie, że nie załamałam się, że zrobiłam ten krok, bo jestem pewna, że mieszkając z mężem, już dawno miałabym depresję (pewne oznaki już były)… Miałam jednak nadzieję, że ta wyprowadzka sprawi, że on przejrzy na oczy, że podejmie leczenie, a tymczasem tak się nie stało… I to sprawia, że czuję bezsilność, złość, zniechęcenie… Mam wrażenie, że tu na forum ostatnimi czasy jakoś przybyło problemów związanych z różnymi uzależnieniami (a może to po prostu ja jestem na nie bardziej wyczulona?). Najgorsze, co można zrobić, to siedzieć z problemem w czterech ścianach. Jeśli się przełamiecie i zrobicie pierwszy krok, który najczęściej jest najtrudniejszy, i poprosicie o pomoc, to w zamian otrzymacie coś bardzo cennego – wsparcie, przestaniecie być sami.

I czytajcie dużo, to wcale nie jest takie łatwe, żeby zrozumieć, że alkoholizm to jest choroba, w dodatku choroba całej rodziny. Polecam też gorąco książkę „Małżeństwo na lodzie. Jak nauczyć się żyć z alkoholikiem” J. Woititz.

A jeśli mogę prosić o modlitwę, to bardzo proszę i zapewniam o swojej :)

Witam Was :)
Odwiedzam forum regularnie, ale z pisaniem już gorzej… obawiam się podawać za wiele szczegółów, nie chciałabym być zidentyfikowana „w realu”, więc jak ktoś ma ochotę pogadać – proszę o priv.
Tak, jak pisałam, wyprowadziłam się. Mieszkam z dzieckiem, uczęszczam na terapię dla współuzależnionych, a także na Sychar. Z mężem widujemy się, moim zdaniem, często, 2-3 razy w tygodniu, zawsze na jakimś neutralnym gruncie i ze względu na naszą pociechę. Fajnie, że widuje tatę trzeźwego, chyba nawet częściej, niż kiedy mieszkaliśmy razem… Mąż jednak nadal nie widzi problemu z piciem, a wiem, że pije (był widziany przez znajomych w miejscach publicznych). Był ze mną na spotkaniu AA, ale chyba tylko dla świętego spokoju… Absolutnie nie chce słyszeć o terapii, choć taki warunek mu postawiłam. Nie wiem, co robić, ma problemy zdrowotne i boję się o niego.

Jeśli idzie o mnie, to staram się nad sobą pracować, ale coraz częściej i tak dochodzę do wniosku, że moje życie nadal kręci się wokół męża i jego choroby alkoholowej. Zdobywam wiedzę o tej chorobie, czytam baaardzo dużo, słucham w Internecie audycji czy oglądam filmiki o uzależnieniu, współuzależnieniu.

Co do naszego dziecka – mówię prawdę, nie okłamuję. Tłumaczę, że to choroba, że nikt nie jest temu winny. Wpadła mi w ręce książka G. Zubrzyckiej „Alkoholim i jego tajemnice. Co musisz wiedzieć, zanim dorośniesz” – przerobiliśmy, choć jest dla dzieci ciut starszych, ale myślę, że to dobry pomysł. Wydaje mi się, że lepiej mówić prawdę, choćby była bolesna, niż kłamać z dobrymi intencjami…

Czasami jest tak, że czuję się dumna z siebie, że nie załamałam się, że zrobiłam ten krok, bo jestem pewna, że mieszkając z mężem, już dawno miałabym depresję (pewne oznaki już były)… Miałam jednak nadzieję, że ta wyprowadzka sprawi, że on przejrzy na oczy, że podejmie leczenie, a tymczasem tak się nie stało… I to sprawia, że czuję bezsilność, złość, zniechęcenie… Mam wrażenie, że tu na forum ostatnimi czasy jakoś przybyło problemów związanych z różnymi uzależnieniami (a może to po prostu ja jestem na nie bardziej wyczulona?). Najgorsze, co można zrobić, to siedzieć z problemem w czterech ścianach. Jeśli się przełamiecie i zrobicie pierwszy krok, który najczęściej jest najtrudniejszy, i poprosicie o pomoc, to w zamian otrzymacie coś bardzo cennego – wsparcie, przestaniecie być sami.

I czytajcie dużo, to wcale nie jest takie łatwe, żeby zrozumieć, że alkoholizm to jest choroba, w dodatku choroba całej rodziny. Polecam też gorąco książkę „Małżeństwo na lodzie. Jak nauczyć się żyć z alkoholikiem” J. Woititz.

A jeśli mogę prosić o modlitwę, to bardzo proszę i zapewniam o swojej :)

[IS7]

Jak ja bym chciał żeby moja żona tak walczyła o nasze małżeństwo. nawet nie tak, choćby ćwierć tego, co Ty robisz. Podziwiam Cię, pomodlę się za Was. Wszystkiego dobrego!

Jak ja bym chciał żeby moja żona tak walczyła o nasze małżeństwo. nawet nie tak, choćby ćwierć tego, co Ty robisz. Podziwiam Cię, pomodlę się za Was. Wszystkiego dobrego!

[nałóg]

Trudno stosować "twardą miłość" wobec osoby którą się kocha ale to dość skuteczny sposób aby podbijać dno alkoholikowi.Stanowczość i determinacja.Znam ojca który z płaczem wywalił syna z domu a jak ten poprosił o pomoc to zawiózł go na detoks.Twarda miłość!!!!PD

Trudno stosować "twardą miłość" wobec osoby którą się kocha ale to dość skuteczny sposób aby podbijać dno alkoholikowi.Stanowczość i determinacja.Znam ojca który z płaczem wywalił syna z domu a jak ten poprosił o pomoc to zawiózł go na detoks.Twarda miłość!!!!PD