[LucyN]

Witam,
Jestem na forum od jakiegoś czasu, ale nie przedstawiłam się jeszcze. Zbieram się w sobie już od jakiegoś czasu, żeby napisać i poprosić o radę, bo sama nie wiem, co robić. Postaram się napisać tak, żeby nie podawać wielu szczegółów.

Jesteśmy małżeństwem od siedmiu lat. Mamy dziecko w wieku przedszkolnym, mieszkamy sami. Nie mieszkaliśmy razem przed ślubem. Uważam, że mąż ma bardzo poważny problem z alkoholem, ale niestety, mąż uważa inaczej...

Pije praktycznie od początku, od ślubu. Kiedy teraz o tym myślę, to przed ślubem może i były jakieś sygnały, że coś jest nie tak z jego piciem, ale nie było to wszystko dość wyraźne dla mnie. Poznaliśmy się na spotkaniach grupy młodzieżowej działającej przy parafii. Byliśmy razem ok. pięć lat razem przed ślubem.

Mąż pije codziennie, głównie piwo, ale zawsze ok. 3-4 puszek. Od dłuższego czasu coraz częściej sięga po inne alkohole: nalewki, whisky, wódka (pije je do piwa, nie oprócz piwa). Może raz na dwa tygodnie zdarza się dzień, kiedy nie wypije nic. Często wypije 2 piwa, ale to przeważnie jest mało, więc późnym wieczorem wychodzi po kolejne trunki. Pije sam, w domu, nie ma zbyt wielu kolegów, a na pewno nie takich od kufla czy kieliszka.

On uważa, że przecież może sobie wypić, a nienormalna jestem, wg niego, ja. Uzasadnia to tym, że mój ojciec ma problem z alkoholem. Ojciec zaczął pić kilkanaście lat temu, kiedy byłam w wieku dojrzewania. Wiem, że mam w sobie wiele z DDA... I dlatego mąż cały czas mi wmawia, że jestem przewrażliwiona, że przesadzam... A ja mu mówię o nim, nie o moim ojcu. I podaję przykłady z naszego życia, nie moich rodziców.

Niestety, nie dociera do niego NIC. Zmienił się bardzo od dnia ślubu, jest grubiański, chamski wręcz... Nie stosuje przemocy fizycznej, ale wyzwiska, przekleństwa wobec mnie są niemalże na co dzień. Na zewnątrz to całkiem fajna z nas rodzinka, znajomi nawet się nie domyślają, jak wygląda nasza codzienność. Nie mam dokąd pójść, nie mam gdzie się wyprowadzić. Pracujemy oboje. Ja moją pracę wykonuję w domu i poza domem, pracuję najczęściej wieczorem, kiedy dziecko zaśnie, i wtedy małżonek imprezuje, ale przy dziecku również często bywa nietrzeźwy. Nie chcę nawet podawać przykładów jego zachowania wobec dziecka, kiedy jest pijany...

Nie ma nikogo, kto miałby na niego wpływ, nic sobie z nikogo nie robi. Groźby i prośby nie pomagają (co najwyżej na jeden dzień, a i tak nie zawsze). Co ja robię źle? Nie wiem. Pracuję, ogarniam dom, robię zakupy, przygotowuję posiłki, zajmuję się dzieckiem. Myślałam o jakiejś terapii dla współuzależnionych, ale pewnym problemem jest dla mnie zorganizowanie opieki dla dziecka, a na męża nie mogę liczyć. Dużo czytam o tej chorobie, modlę się. W zeszłym roku odmówiłam całą nowennę pompejańską za męża.

Boję się każdego dnia, każdego wieczoru, bo nie mam żadnego poczucia bezpieczeństwa, nie wiem, co przyniesie następny dzień. Nie mam czasu dla siebie, chyba, że kosztem snu... Nawet tu na forum nie wchodzę codziennie. Chcę, żeby nasze dziecko miało oboje rodziców, ale nie mam już siły tego ciągnąć, bo mam wrażenie, że tylko mnie zależy na tym małżeństwie i rodzinie. Dodam, że mąż ma problemy zdrowotne, ale nie leczy się, też nic sobie z tego nie robi. I śmieje się ze mnie, jak mnie widzi z różańcem w ręku... Właściwie ze sobą nie rozmawiamy (oprócz tego, co naprawdę konieczne), choć ja próbuję czasem nawiązać rozmowę, z jego strony tego nie dostrzegam. Proszę, doradźcie, co robić?

Witam,
Jestem na forum od jakiegoś czasu, ale nie przedstawiłam się jeszcze. Zbieram się w sobie już od jakiegoś czasu, żeby napisać i poprosić o radę, bo sama nie wiem, co robić. Postaram się napisać tak, żeby nie podawać wielu szczegółów.

Jesteśmy małżeństwem od siedmiu lat. Mamy dziecko w wieku przedszkolnym, mieszkamy sami. Nie mieszkaliśmy razem przed ślubem. Uważam, że mąż ma bardzo poważny problem z alkoholem, ale niestety, mąż uważa inaczej...

Pije praktycznie od początku, od ślubu. Kiedy teraz o tym myślę, to przed ślubem może i były jakieś sygnały, że coś jest nie tak z jego piciem, ale nie było to wszystko dość wyraźne dla mnie. Poznaliśmy się na spotkaniach grupy młodzieżowej działającej przy parafii. Byliśmy razem ok. pięć lat razem przed ślubem.

Mąż pije codziennie, głównie piwo, ale zawsze ok. 3-4 puszek. Od dłuższego czasu coraz częściej sięga po inne alkohole: nalewki, whisky, wódka (pije je do piwa, nie oprócz piwa). Może raz na dwa tygodnie zdarza się dzień, kiedy nie wypije nic. Często wypije 2 piwa, ale to przeważnie jest mało, więc późnym wieczorem wychodzi po kolejne trunki. Pije sam, w domu, nie ma zbyt wielu kolegów, a na pewno nie takich od kufla czy kieliszka.

On uważa, że przecież może sobie wypić, a nienormalna jestem, wg niego, ja. Uzasadnia to tym, że mój ojciec ma problem z alkoholem. Ojciec zaczął pić kilkanaście lat temu, kiedy byłam w wieku dojrzewania. Wiem, że mam w sobie wiele z DDA... I dlatego mąż cały czas mi wmawia, że jestem przewrażliwiona, że przesadzam... A ja mu mówię o nim, nie o moim ojcu. I podaję przykłady z naszego życia, nie moich rodziców.

Niestety, nie dociera do niego NIC. Zmienił się bardzo od dnia ślubu, jest grubiański, chamski wręcz... Nie stosuje przemocy fizycznej, ale wyzwiska, przekleństwa wobec mnie są niemalże na co dzień. Na zewnątrz to całkiem fajna z nas rodzinka, znajomi nawet się nie domyślają, jak wygląda nasza codzienność. Nie mam dokąd pójść, nie mam gdzie się wyprowadzić. Pracujemy oboje. Ja moją pracę wykonuję w domu i poza domem, pracuję najczęściej wieczorem, kiedy dziecko zaśnie, i wtedy małżonek imprezuje, ale przy dziecku również często bywa nietrzeźwy. Nie chcę nawet podawać przykładów jego zachowania wobec dziecka, kiedy jest pijany...

Nie ma nikogo, kto miałby na niego wpływ, nic sobie z nikogo nie robi. Groźby i prośby nie pomagają (co najwyżej na jeden dzień, a i tak nie zawsze). Co ja robię źle? Nie wiem. Pracuję, ogarniam dom, robię zakupy, przygotowuję posiłki, zajmuję się dzieckiem. Myślałam o jakiejś terapii dla współuzależnionych, ale pewnym problemem jest dla mnie zorganizowanie opieki dla dziecka, a na męża nie mogę liczyć. Dużo czytam o tej chorobie, modlę się. W zeszłym roku odmówiłam całą nowennę pompejańską za męża.

Boję się każdego dnia, każdego wieczoru, bo nie mam żadnego poczucia bezpieczeństwa, nie wiem, co przyniesie następny dzień. Nie mam czasu dla siebie, chyba, że kosztem snu... Nawet tu na forum nie wchodzę codziennie. Chcę, żeby nasze dziecko miało oboje rodziców, ale nie mam już siły tego ciągnąć, bo mam wrażenie, że tylko mnie zależy na tym małżeństwie i rodzinie. Dodam, że mąż ma problemy zdrowotne, ale nie leczy się, też nic sobie z tego nie robi. I śmieje się ze mnie, jak mnie widzi z różańcem w ręku... Właściwie ze sobą nie rozmawiamy (oprócz tego, co naprawdę konieczne), choć ja próbuję czasem nawiązać rozmowę, z jego strony tego nie dostrzegam. Proszę, doradźcie, co robić?

[Nirwanna]

LucyN, witaj na forum
Przede wszystkim proszę Cię, abyś tu nie podawała zbyt wielu szczegółów, po których można by rozpoznać w realu Ciebie i Twoją rodzinę; internet nie jest anonimowy, wbrew pozorom.

LucyN, witaj na forum
Przede wszystkim proszę Cię, abyś tu nie podawała zbyt wielu szczegółów, po których można by rozpoznać w realu Ciebie i Twoją rodzinę; internet nie jest anonimowy, wbrew pozorom.

[Mrówka]

Witaj Lucy :)

Witaj Lucy :)

[kenya]

[Jacek-sychar]

Witaj LucyN

Książka rozwinąć skrzydła jest tutaj:
http://www.rozwinacskrzydla.pl/

Witaj LucyN

Książka rozwinąć skrzydła jest tutaj:
http://www.rozwinacskrzydla.pl/

[Bonaqua]

LucyN, przede wszystkim - nie możesz być z tym sama. Szukaj sojusznika - przyjaciółki/grupy wsparcia/terapii, gdzie możesz zwentylować swoje emocje, uczucia, gdzie uzyskasz poradę i wsparcie.

To jasne, że Twój mąż jest alkoholikiem, najprawdopodobniej nałóg zaczął się właśnie wtedy, to już budziło Twoje niepokoje, to nigdy nie jest przecież z dnia na dzień. Na uzależnienie się pracuje dłuższy czas.

Wypieranie się nałogu i bagatelizowanie, następnie próba zdyskredytowania osoby bliskiej, która protestuje - to typowe zachowania osoby uzależnionej.

Nie diagnozuj męża - po prostu musisz zdobyć sama narzędzia i sposoby do trzymania własnych granic i sposobów postępowania z mężem, w tym: budowanie psychicznej i emocjonalnej siły, bo będzie Ci ona potrzebna.

Na koniec Ci powiem, że musisz też zdjąć z siebie ciężar/odpowiedzialność/nadzieję na to, że jakimś swoim działaniem możesz spowodować, że przestanie pić.

Owszem, czasem pijak pod wpływem jakiegoś impulsu, straty, upadku decyduje się na leczenie i odstawienie alko, ale to zawsze jest decyzja pijaka. Myślenie więc, że od Ciebie coś zależy, to prosta droga do współuzależnienia. Nie jest Twoim zdaniem, wyleczyć męża z alkoholizmu. Twoim zadaniem jest ratować siebie i dziecko (w konsekwencji) rodzinę, przed zgubnym wpływem nałogu męża.

A jak?

To już każdy musi sam dojść do tego, bo najlepiej zna swoją sytuację, możliwości itd. Dlatego warto by było, gdybyś miała kogoś, kto by Cię wspierał i pomagał.

Musisz to zrobić nie tylko ze względu na siebie, ale i na dziecko.

Spójrz - miałaś ojca alkoholika i masz męża alkoholika - to nie jest przypadek. Jak zagłębisz się w temat (jest mnóstwo wykładów, lektur), to dowiesz się, że nie mogło być inaczej (rzadko bywa inaczej). Jeśli chcesz, by Twoje dziecko nie podzieliło Waszego losu - działaj.

Nie wiem, skąd jesteś - może udałoby się nam spotkać, poznać.

Pozdrawiam Cię, trzymaj się,

Karolina, żona niepijącego alkoholika

LucyN, przede wszystkim - nie możesz być z tym sama. Szukaj sojusznika - przyjaciółki/grupy wsparcia/terapii, gdzie możesz zwentylować swoje emocje, uczucia, gdzie uzyskasz poradę i wsparcie.

To jasne, że Twój mąż jest alkoholikiem, najprawdopodobniej nałóg zaczął się właśnie wtedy, to już budziło Twoje niepokoje, to nigdy nie jest przecież z dnia na dzień. Na uzależnienie się pracuje dłuższy czas.

Wypieranie się nałogu i bagatelizowanie, następnie próba zdyskredytowania osoby bliskiej, która protestuje - to typowe zachowania osoby uzależnionej.

Nie diagnozuj męża - po prostu musisz zdobyć sama narzędzia i sposoby do trzymania własnych granic i sposobów postępowania z mężem, w tym: budowanie psychicznej i emocjonalnej siły, bo będzie Ci ona potrzebna.

Na koniec Ci powiem, że musisz też zdjąć z siebie ciężar/odpowiedzialność/nadzieję na to, że jakimś swoim działaniem możesz spowodować, że przestanie pić.

Owszem, czasem pijak pod wpływem jakiegoś impulsu, straty, upadku decyduje się na leczenie i odstawienie alko, ale to zawsze jest decyzja pijaka. Myślenie więc, że od Ciebie coś zależy, to prosta droga do współuzależnienia. Nie jest Twoim zdaniem, wyleczyć męża z alkoholizmu. Twoim zadaniem jest ratować siebie i dziecko (w konsekwencji) rodzinę, przed zgubnym wpływem nałogu męża.

A jak?

To już każdy musi sam dojść do tego, bo najlepiej zna swoją sytuację, możliwości itd. Dlatego warto by było, gdybyś miała kogoś, kto by Cię wspierał i pomagał.

Musisz to zrobić nie tylko ze względu na siebie, ale i na dziecko.

Spójrz - miałaś ojca alkoholika i masz męża alkoholika - to nie jest przypadek. Jak zagłębisz się w temat (jest mnóstwo wykładów, lektur), to dowiesz się, że nie mogło być inaczej (rzadko bywa inaczej). Jeśli chcesz, by Twoje dziecko nie podzieliło Waszego losu - działaj.

Nie wiem, skąd jesteś - może udałoby się nam spotkać, poznać.

Pozdrawiam Cię, trzymaj się,

Karolina, żona niepijącego alkoholika

[LucyN]

Bardzo Wam dziękuję!!! Czytam Wasze wypowiedzi już któryś raz z kolei i wiem, że macie rację… Pewnie gdyby ktoś przyszedł do mnie i powiedział mi, że jego bliski jest alkoholikiem, to powiedziałabym mu to samo, co powyżej Wy napisaliście mnie: że ma pomyśleć o sobie, że ma zająć się sobą, bo nie da się zmieniać świata, nie zacząwszy od siebie… Ale jak w tym się tkwi, kiedy jest się tego częścią, to naprawdę trudno coś zmienić…

Chyba w „Toksycznych rodzicach” Susan Forward przeczytałam kiedyś bardzo trafne porównanie: w rodzinie alkoholika jest jak w rodzinie, do której ktoś przyprowadził małego dinozaura (albo smoka – nie pamiętam, ale to nie jest istotne). Na początku, kiedy dinozaur jest mały, nie przeszkadza i nie zawadza nikomu, pałęta się trochę pod nogami i tyle. Ale dinozaur rośnie: z czasem jest tak duży, że zajmuje całe mieszkanie. Jednak wszyscy tak bardzo się przyzwyczaili, tak nauczyli się już, jak go obchodzić naokoło, gdzie stąpać, że nikt nic nie robi i wszyscy tak sobie żyją z rozrastającym się dinozaurem…

Wiem, że ja też tak postępuję: dokładnie wiem, gdzie mąż chowa alkohol, działam wg jego mechanizmów, wszystko podporządkowuję jemu… Wszystkie obowiązki w domu biorę na siebie, on nie robi nic, bo wszystko jest „babskie”. Jeśli ja mu nie wyprasuję koszuli, to pójdzie w pogniecionej (przecież sam żelazka do ręki nie weźmie!) i jeszcze powie, że to ja jestem ta zła, bo nie wyprasowałam… Ja nie choruję, bo najzwyczajniej w świecie „nie wolno” mi – kto się wtedy zajmie dzieckiem, domem? Wycofuję się, unikam znajomych, kontakty z rodziną też ograniczam, bo mąż nie przepada za moją rodziną, do swojej też go szczególnie nie ciągnie… Mogłabym tu podać więcej przykładów naszego codziennego życia…

Ta sytuacja mnie przerasta i przeraża jednocześnie tak, że jestem całkowicie bezsilna… Muszę coś z tym zrobić. Nasze dziecko nie jest już niemowlęciem – coraz więcej widzi, rozumie i pyta…

Już ściągnęłam „Rozwinąć skrzydła”. Postaram się z kimś porozmawiać, choć wiem, jak będzie to trudne… Nie wiem, czy uda mi się znaleźć grupę wsparcia, mieszkam w małej miejscowości. To, że mogłam się Wam tutaj wygadać, to mi już pomogło… Bardzo Was proszę o modlitwę i już teraz dziękuję!

Bardzo Wam dziękuję!!! Czytam Wasze wypowiedzi już któryś raz z kolei i wiem, że macie rację… Pewnie gdyby ktoś przyszedł do mnie i powiedział mi, że jego bliski jest alkoholikiem, to powiedziałabym mu to samo, co powyżej Wy napisaliście mnie: że ma pomyśleć o sobie, że ma zająć się sobą, bo nie da się zmieniać świata, nie zacząwszy od siebie… Ale jak w tym się tkwi, kiedy jest się tego częścią, to naprawdę trudno coś zmienić…

Chyba w „Toksycznych rodzicach” Susan Forward przeczytałam kiedyś bardzo trafne porównanie: w rodzinie alkoholika jest jak w rodzinie, do której ktoś przyprowadził małego dinozaura (albo smoka – nie pamiętam, ale to nie jest istotne). Na początku, kiedy dinozaur jest mały, nie przeszkadza i nie zawadza nikomu, pałęta się trochę pod nogami i tyle. Ale dinozaur rośnie: z czasem jest tak duży, że zajmuje całe mieszkanie. Jednak wszyscy tak bardzo się przyzwyczaili, tak nauczyli się już, jak go obchodzić naokoło, gdzie stąpać, że nikt nic nie robi i wszyscy tak sobie żyją z rozrastającym się dinozaurem…

Wiem, że ja też tak postępuję: dokładnie wiem, gdzie mąż chowa alkohol, działam wg jego mechanizmów, wszystko podporządkowuję jemu… Wszystkie obowiązki w domu biorę na siebie, on nie robi nic, bo wszystko jest „babskie”. Jeśli ja mu nie wyprasuję koszuli, to pójdzie w pogniecionej (przecież sam żelazka do ręki nie weźmie!) i jeszcze powie, że to ja jestem ta zła, bo nie wyprasowałam… Ja nie choruję, bo najzwyczajniej w świecie „nie wolno” mi – kto się wtedy zajmie dzieckiem, domem? Wycofuję się, unikam znajomych, kontakty z rodziną też ograniczam, bo mąż nie przepada za moją rodziną, do swojej też go szczególnie nie ciągnie… Mogłabym tu podać więcej przykładów naszego codziennego życia…

Ta sytuacja mnie przerasta i przeraża jednocześnie tak, że jestem całkowicie bezsilna… Muszę coś z tym zrobić. Nasze dziecko nie jest już niemowlęciem – coraz więcej widzi, rozumie i pyta…

Już ściągnęłam „Rozwinąć skrzydła”. Postaram się z kimś porozmawiać, choć wiem, jak będzie to trudne… Nie wiem, czy uda mi się znaleźć grupę wsparcia, mieszkam w małej miejscowości. To, że mogłam się Wam tutaj wygadać, to mi już pomogło… Bardzo Was proszę o modlitwę i już teraz dziękuję!

[Mrówka]

[kenya]

[LucyN]

W przyszłym tygodniu wybieram się na spotkanie do ośrodka, gdzie prawdopodobnie powstanie grupa wparcia dla bliskich osób uzależnionych od alkoholu. W końcu udało mi się dodzwonić tam, gdzie trzeba - wciąż mnie odsyłano od Annasza do Kajfasza i podawano kolejne numery, gdzie mam dzwonić i pytać... Aż miła pani zaprosiła mnie na rozmowę, a ja się poryczałam i tylko podziękowałam i powiedziałam "Do widzenia"... W strasznym jestem dzisiaj dołku, mąż jest któryś dzień z kolei pijany non stop... Nie wiem, co mówić dziecku - nie mam już sił udawać przed nim albo w pracy... Chciałabym mieć choćby minimalne poczucie bezpieczeństwa na co dzień... Wiedzieć, że mogę wrócić z pracy i będzie dobrze, że ten dzień i wieczór będą w porządku. Poważnie zastanawiam się nad wyprowadzką, bo tak nie może być dalej, a jest coraz gorzej...

W przyszłym tygodniu wybieram się na spotkanie do ośrodka, gdzie prawdopodobnie powstanie grupa wparcia dla bliskich osób uzależnionych od alkoholu. W końcu udało mi się dodzwonić tam, gdzie trzeba - wciąż mnie odsyłano od Annasza do Kajfasza i podawano kolejne numery, gdzie mam dzwonić i pytać... Aż miła pani zaprosiła mnie na rozmowę, a ja się poryczałam i tylko podziękowałam i powiedziałam "Do widzenia"... W strasznym jestem dzisiaj dołku, mąż jest któryś dzień z kolei pijany non stop... Nie wiem, co mówić dziecku - nie mam już sił udawać przed nim albo w pracy... Chciałabym mieć choćby minimalne poczucie bezpieczeństwa na co dzień... Wiedzieć, że mogę wrócić z pracy i będzie dobrze, że ten dzień i wieczór będą w porządku. Poważnie zastanawiam się nad wyprowadzką, bo tak nie może być dalej, a jest coraz gorzej...

[Mrówka]

[Samoa]

Lucy jakbym o swoim mężu czytała wszystko to samo te same zachowania ta wrogość nienawiść wręcz, odrzucenie. Ja mam trochę starsze dzieci pomimo że szukałam juz wcześniej pomocy to nie udawało mi się znaleźć dobrej terapii. Od czwartku trafiłam na doświadczonego terapeute i wierzę że pomoże mi ta terapia.
Lucy napisz co u Ciebie, proszę.

Lucy jakbym o swoim mężu czytała wszystko to samo te same zachowania ta wrogość nienawiść wręcz, odrzucenie. Ja mam trochę starsze dzieci pomimo że szukałam juz wcześniej pomocy to nie udawało mi się znaleźć dobrej terapii. Od czwartku trafiłam na doświadczonego terapeute i wierzę że pomoże mi ta terapia.
Lucy napisz co u Ciebie, proszę.

[LucyN]

Witam. Czytam forum prawie codziennie, ale mało się udzielam, przyznam, że nie zawsze nadążam za Waszymi dyskusjami… ale znajduję w Waszych wypowiedziach wiele wsparcia, nawet, jeśli dotyczą innych osób.

U mnie jest nadal ciężko – tzn. u męża nie poprawia się nic, nadal pije… Naprawdę staram się szukać pomocy, bo nie daję już rady… Miesiąc temu rozmawiałam z terapeutką i jutro znów się do niej wybieram (ze względów zawodowych nie mogę częściej). Na poniedziałek jestem też umówiona z siostrą zakonną – psychologiem. Rozmawiałam również z moim proboszczem. Dużo poczytałam i czytam o alkoholizmie i współuzależnieniu.

Ze względu na sytuację w naszym domu podjęłam decyzję o wyprowadzce. Nie widzę na razie innej możliwości skłonienia mojego męża do podjęcia leczenia. W jego przebłyskach trzeźwości, jeśli już w ogóle zgodzi się rozmawiać, widzę, że on dostrzega swój problem, ale uparcie twierdzi, że poradzi sobie sam… potem jest spokój na 1-2 dni i znów wpada w ciąg… Jest agresywny (stłukł szybę w meblościance), słyszę od niego przekleństwa pod moim adresem (również w obecności dziecka), zdarzają się złośliwości pod adresem dziecka. Ponadto dochodzi do sytuacji, kiedy zasypia niemalże nago w łazience, w nocy – co ja powiem dziecku, kiedy się obudzi za potrzebą? A dobudzić męża nie można… Średnio dwa razy w tygodniu, kiedy wracam z pracy ok. 14:00, mąż jest już pijany…

Boję się codziennie wracać do domu. W pracy niemalże bez przerwy myślę o tym, co będzie po moim powrocie, co zastanę… Ten strach mnie paraliżuje, sprawia, że nie mogę normalnie funkcjonować, mam problemy ze skupieniem się, jestem bardzo nerwowa, wiem, że nie wywiązuję się z obowiązków w pracy tak, jak dawniej… Ponadto o byle co krzyczę po dziecku, kiedy mąż pijany śpi popołudniu, to cały czas upominam go, że ma być cicho, żeby taty nie obudzić… To są tylko przykładowe sytuacje, co się dzieje za drzwiami mieszkania. No bo na zewnątrz jest super, kiedy mąż jest trzeźwy, jedziemy sobie gdzieś w weekend na cały dzień albo choć na kilka godzin (i jakie mamy fajne zdjęcia na FB!) – tematu alkoholu nie da się jednak z nim podjąć (nie reaguje, nie odpowiada, albo coś odburknie itp.).

Absolutnie nie chcę się rozwodzić. Mam nadzieję, że ta wyprowadzka będzie tymczasowa, że on się zacznie leczyć… Mieszkanie już znalazłam i właściwie na dniach mogę się wprowadzić… Boję się – nie wiem, jak on zareaguje, chociaż powiedziałam mu już 2 tygodnie temu, jak miał taki „przebłysk”, że znalazłam mieszkanie… nie odpowiedział nic… finansowo będzie ciężko, ale poradzę sobie. Przeraża mnie myśl, że moje życie mogłoby tak wyglądać cały czas, a przecież jest coraz gorzej, z każdym miesiącem i tygodniem… Psychicznie nie daję rady, nie mam nawet siły się modlić, zmuszam się czasami do modlenia. Myśl o wyprowadzce, o tym, że wreszcie będzie jakiś spokój, daje mi dużą ulgę. Ponadto terapeutka powiedziała mi, że moje dziecko już ma takie doświadczenie i przeżycia w domu, że prawdopodobnie będzie DDA… Bardzo się o nie martwię… Jeśli sama czegoś nie zrobię, to nie zmieni się nic, a będzie tylko gorzej…

Witam. Czytam forum prawie codziennie, ale mało się udzielam, przyznam, że nie zawsze nadążam za Waszymi dyskusjami… ale znajduję w Waszych wypowiedziach wiele wsparcia, nawet, jeśli dotyczą innych osób.

U mnie jest nadal ciężko – tzn. u męża nie poprawia się nic, nadal pije… Naprawdę staram się szukać pomocy, bo nie daję już rady… Miesiąc temu rozmawiałam z terapeutką i jutro znów się do niej wybieram (ze względów zawodowych nie mogę częściej). Na poniedziałek jestem też umówiona z siostrą zakonną – psychologiem. Rozmawiałam również z moim proboszczem. Dużo poczytałam i czytam o alkoholizmie i współuzależnieniu.

Ze względu na sytuację w naszym domu podjęłam decyzję o wyprowadzce. Nie widzę na razie innej możliwości skłonienia mojego męża do podjęcia leczenia. W jego przebłyskach trzeźwości, jeśli już w ogóle zgodzi się rozmawiać, widzę, że on dostrzega swój problem, ale uparcie twierdzi, że poradzi sobie sam… potem jest spokój na 1-2 dni i znów wpada w ciąg… Jest agresywny (stłukł szybę w meblościance), słyszę od niego przekleństwa pod moim adresem (również w obecności dziecka), zdarzają się złośliwości pod adresem dziecka. Ponadto dochodzi do sytuacji, kiedy zasypia niemalże nago w łazience, w nocy – co ja powiem dziecku, kiedy się obudzi za potrzebą? A dobudzić męża nie można… Średnio dwa razy w tygodniu, kiedy wracam z pracy ok. 14:00, mąż jest już pijany…

Boję się codziennie wracać do domu. W pracy niemalże bez przerwy myślę o tym, co będzie po moim powrocie, co zastanę… Ten strach mnie paraliżuje, sprawia, że nie mogę normalnie funkcjonować, mam problemy ze skupieniem się, jestem bardzo nerwowa, wiem, że nie wywiązuję się z obowiązków w pracy tak, jak dawniej… Ponadto o byle co krzyczę po dziecku, kiedy mąż pijany śpi popołudniu, to cały czas upominam go, że ma być cicho, żeby taty nie obudzić… To są tylko przykładowe sytuacje, co się dzieje za drzwiami mieszkania. No bo na zewnątrz jest super, kiedy mąż jest trzeźwy, jedziemy sobie gdzieś w weekend na cały dzień albo choć na kilka godzin (i jakie mamy fajne zdjęcia na FB!) – tematu alkoholu nie da się jednak z nim podjąć (nie reaguje, nie odpowiada, albo coś odburknie itp.).

Absolutnie nie chcę się rozwodzić. Mam nadzieję, że ta wyprowadzka będzie tymczasowa, że on się zacznie leczyć… Mieszkanie już znalazłam i właściwie na dniach mogę się wprowadzić… Boję się – nie wiem, jak on zareaguje, chociaż powiedziałam mu już 2 tygodnie temu, jak miał taki „przebłysk”, że znalazłam mieszkanie… nie odpowiedział nic… finansowo będzie ciężko, ale poradzę sobie. Przeraża mnie myśl, że moje życie mogłoby tak wyglądać cały czas, a przecież jest coraz gorzej, z każdym miesiącem i tygodniem… Psychicznie nie daję rady, nie mam nawet siły się modlić, zmuszam się czasami do modlenia. Myśl o wyprowadzce, o tym, że wreszcie będzie jakiś spokój, daje mi dużą ulgę. Ponadto terapeutka powiedziała mi, że moje dziecko już ma takie doświadczenie i przeżycia w domu, że prawdopodobnie będzie DDA… Bardzo się o nie martwię… Jeśli sama czegoś nie zrobię, to nie zmieni się nic, a będzie tylko gorzej…

[Mrówka]

Witaj Lucy :)
jeśli zdecydujesz się na wyprowadzkę to ( z mojego doświadczenia) warto sobie odpowiedzieć na pytania jak długo? co musi być 'spełnione' abym wróciła?

Drugą rzeczą - ważniejszą jest to, że wyprowadzka nie rozwiązuje problemu - owszem, podniesie Ci komfort życia codziennego, możliwe, że podziała na męża zbawiennie ale problem który TY musisz przepracować będzie dalej. Dlatego TYM BARDZIEJ musisz chodzić na spotkania al-anon czy do terapeuty (czy orientowałaś się czy jest alanon w Twojej okolicy?)
Chcę Cię przestrzec przed mylnym założeniem, że 'wyprowadzka załatwi wszystko' i 'teraz to już tylko mąż ma nad sobą pracować'.

Wiedz, że jeśli mąż przestanie pić to życie z nim nie będzie od razu sielanką - wiele osób mówi, że początkowo jest nawet gorzej niż gdy małżonek pił. Dlatego Ty musisz cały czas pracować nad sobą - oczekujesz tego od męża więc i od siebie :)
Masz nad czym pracować:

Witaj Lucy :)
jeśli zdecydujesz się na wyprowadzkę to ( z mojego doświadczenia) warto sobie odpowiedzieć na pytania jak długo? co musi być 'spełnione' abym wróciła?

Drugą rzeczą - ważniejszą jest to, że wyprowadzka nie rozwiązuje problemu - owszem, podniesie Ci komfort życia codziennego, możliwe, że podziała na męża zbawiennie ale problem który TY musisz przepracować będzie dalej. Dlatego TYM BARDZIEJ musisz chodzić na spotkania al-anon czy do terapeuty (czy orientowałaś się czy jest alanon w Twojej okolicy?)
Chcę Cię przestrzec przed mylnym założeniem, że 'wyprowadzka załatwi wszystko' i 'teraz to już tylko mąż ma nad sobą pracować'.

Wiedz, że jeśli mąż przestanie pić to życie z nim nie będzie od razu sielanką - wiele osób mówi, że początkowo jest nawet gorzej niż gdy małżonek pił. Dlatego Ty musisz cały czas pracować nad sobą - oczekujesz tego od męża więc i od siebie :)
Masz nad czym pracować: