[tiliana]

I to prawda kiniu. Nie wolno się wyrzekać siebie, nie wolno wypierać swoich emocji ani potrzeb, jeśli się chce zbudować prawdziwą relację i prawdziwy związek. I w żadnym wypadku nie wolno się wyrzekać godności!

Ale warto zauważać to, że czasami to ja mam z czyms problem, a niekoniecznie mąż jest problemem. I warto zauważać, kiedy się przekracza pewne granice zachowań, które relację niszczą, zamiast ją budować na prawdzie.

A ciągłe wypominanie czegokolwiek, nawet jeżeli to coś bardzo poważnego, to właśnie jedno z takich zachowań...

Elu, podejrzewam, ze wiem, z czego to wynika - z tego, że ciągle jest w tobie wiele bólu związanego ze zdradą. A ból powoduje agresję - taka naturalna reakcja. I ta agresja może mieć bardzo pozytywną rolę, komunikacyjną - pozwala pokazać drugiemu człowiekowi "Krzywdzisz mnie! Przestań natychmiast!". Ale jeżeli ból trwa i agresja też, to zaczyna to powodować agresję też z drugiej strony - bo po jakimś czasie to my zaczynamy krzywdzić swoją agresją tę drugą osobę. I wtedy już się tworzy zamknięty krąg, z którego trudno się wyrswać.


Dobrze, że postanowiłaś dać sobie czas. Też myślę, że jest ci to potrzebne. Zajmij się sobą i daj bólowi zzelżeć. A jeśli potrzebujesz, płóacz, złość się, wyżywaj... ale nie na mężu - kup sobie worek treningowy, maluj, tańcz.... Znajdź sposób, zeby to wyrazić tak, żeby nie krzywdzić nikogo... w tym również siebie.

I to prawda kiniu. Nie wolno się wyrzekać siebie, nie wolno wypierać swoich emocji ani potrzeb, jeśli się chce zbudować prawdziwą relację i prawdziwy związek. I w żadnym wypadku nie wolno się wyrzekać godności!

Ale warto zauważać to, że czasami to ja mam z czyms problem, a niekoniecznie mąż jest problemem. I warto zauważać, kiedy się przekracza pewne granice zachowań, które relację niszczą, zamiast ją budować na prawdzie.

A ciągłe wypominanie czegokolwiek, nawet jeżeli to coś bardzo poważnego, to właśnie jedno z takich zachowań...

Elu, podejrzewam, ze wiem, z czego to wynika - z tego, że ciągle jest w tobie wiele bólu związanego ze zdradą. A ból powoduje agresję - taka naturalna reakcja. I ta agresja może mieć bardzo pozytywną rolę, komunikacyjną - pozwala pokazać drugiemu człowiekowi "Krzywdzisz mnie! Przestań natychmiast!". Ale jeżeli ból trwa i agresja też, to zaczyna to powodować agresję też z drugiej strony - bo po jakimś czasie to my zaczynamy krzywdzić swoją agresją tę drugą osobę. I wtedy już się tworzy zamknięty krąg, z którego trudno się wyrswać.


Dobrze, że postanowiłaś dać sobie czas. Też myślę, że jest ci to potrzebne. Zajmij się sobą i daj bólowi zzelżeć. A jeśli potrzebujesz, płóacz, złość się, wyżywaj... ale nie na mężu - kup sobie worek treningowy, maluj, tańcz.... Znajdź sposób, zeby to wyrazić tak, żeby nie krzywdzić nikogo... w tym również siebie.

[kenya]

pytasz GregAN:

Cytat:

Jak odczytywać stwierdzenia, że każde zatrzymanie się na emocjach oddala Ele od powrotu męża, każde wypomnienie zdrady może spowodować że się mąż rozmysli, że trzeba szybko korzystać z okazji bo jeszcze chce się kontaktować a on przecież za chwilę może stracić cierpliwość i się rozmysli (wtedy w domyśle winna będzie Ela? ), żeby odrzucić godność bo się ostanie samotna.

GregAN, bardzo intencjonalnie odczytujesz moje słowa- wiem że to do mnie.
Sporo treści zawarłam w swoich postach, głównie próbując ukierunkować Elę na zaniechanie zatrzymywania się w tamtych, jakże traumatycznych emocjach głównie z uwagi na jej samopoczucie. Inne sprawy, tudzież jakość kontaktów z mężem są w prostej lini pochodną jej samopoczucia. Nie mówię o wyparciu lecz o przerobieniu.

Nie było moją intencją przynaglanie Eli by sytuację wykorzystała bo inaczej mąż się rozmyśli.
Cóż to byłby za sukces?
Wskazuję tylko na możliwe problemy wynikające z nieumiejętności przejścia do następnego etapu, tzn. akceptacji tego czego zmienić nie można.

Przeczytaj proszę mój post z 14.10. 2016, który kierowałam do Eli...to był początek,
jej szok, trauma, ból. Wtedy zupełnie inna treść była jej przekazana.

Lecz teraz, po 8 miesiącach od godz." O" jest najwyższy czas na dochodzenie do siebie, osobisty progres a przynajmniej podjęcie się takiej próby w pełnej świadomości jej znaczenia.

Nie widzę natomiastżadnego powodu by utwierdzać Elę w przekonaniu, że niepogodzenie się z faktami, ich rozpamiętywanie, niezmienne trwanie w urazie, oczekiwanie zmian męża z pasywną czy wyczekującą postawą własną może być celem, czy też sposobem na jakiekolwiek pozytywne zmiany - a takich przecież wyraźnie oczekuje autorka wątku.

To co napisała Tiliana bardzo odzwierciedla też moje przemyślenia.

Poza tym GregAN, byłoby dobrze gdybyś zechciał napisać jaką dokładnie postawę powinna przybrać Ela wobec tych okoliczności.
Może Twój punk widzenia okaże się na tyle istotny, że wniesie coś naprawdę konstruktywnego do mojego, być może ograniczonego spojrzenia. Zachęcam Cię, jestem ciekawa Twoich rad

pytasz GregAN:

Cytat:

Jak odczytywać stwierdzenia, że każde zatrzymanie się na emocjach oddala Ele od powrotu męża, każde wypomnienie zdrady może spowodować że się mąż rozmysli, że trzeba szybko korzystać z okazji bo jeszcze chce się kontaktować a on przecież za chwilę może stracić cierpliwość i się rozmysli (wtedy w domyśle winna będzie Ela? ), żeby odrzucić godność bo się ostanie samotna.

GregAN, bardzo intencjonalnie odczytujesz moje słowa- wiem że to do mnie.
Sporo treści zawarłam w swoich postach, głównie próbując ukierunkować Elę na zaniechanie zatrzymywania się w tamtych, jakże traumatycznych emocjach głównie z uwagi na jej samopoczucie. Inne sprawy, tudzież jakość kontaktów z mężem są w prostej lini pochodną jej samopoczucia. Nie mówię o wyparciu lecz o przerobieniu.

Nie było moją intencją przynaglanie Eli by sytuację wykorzystała bo inaczej mąż się rozmyśli.
Cóż to byłby za sukces?
Wskazuję tylko na możliwe problemy wynikające z nieumiejętności przejścia do następnego etapu, tzn. akceptacji tego czego zmienić nie można.

Przeczytaj proszę mój post z 14.10. 2016, który kierowałam do Eli...to był początek,
jej szok, trauma, ból. Wtedy zupełnie inna treść była jej przekazana.

Lecz teraz, po 8 miesiącach od godz." O" jest najwyższy czas na dochodzenie do siebie, osobisty progres a przynajmniej podjęcie się takiej próby w pełnej świadomości jej znaczenia.

Nie widzę natomiastżadnego powodu by utwierdzać Elę w przekonaniu, że niepogodzenie się z faktami, ich rozpamiętywanie, niezmienne trwanie w urazie, oczekiwanie zmian męża z pasywną czy wyczekującą postawą własną może być celem, czy też sposobem na jakiekolwiek pozytywne zmiany - a takich przecież wyraźnie oczekuje autorka wątku.

To co napisała Tiliana bardzo odzwierciedla też moje przemyślenia.

Poza tym GregAN, byłoby dobrze gdybyś zechciał napisać jaką dokładnie postawę powinna przybrać Ela wobec tych okoliczności.
Może Twój punk widzenia okaże się na tyle istotny, że wniesie coś naprawdę konstruktywnego do mojego, być może ograniczonego spojrzenia. Zachęcam Cię, jestem ciekawa Twoich rad

[GregAN]

[kenya]

[lustro]

GregAN

skupiłeś się na tym, co Tobie akurat "pasuje" w tym temacie.
Uważasz, że ktoś to Ele szantażuje emocjonalnie, naciska...ze mówi się jej, że to nie ona jest ważna, ale mąż...

Więc przytoczyłam na dole trzy posty
początek Eli...z października 2015 czyli sprzed dokładnie 8 miesięcy (bez kilku dni)
swój post do niej wtedy ( nie bede przytaczać postów innych użytkowników, bo ostatecznie odpowiadam za swoje wpisy)

A potem
wpisy Eli i mój w ostatnim czasie

Widzisz jakąś zmianę Eli w jej postawie?
Bo moim zdaniem Ela zatrzymała się na poziomie początkowym, sprzed 8 miesicy i tam trwa.

Piszą do niej forumowicze, żeby zwrócic jej na to uwagę. Oraz na to, że wszytsko ma swój czas, żałoba też. Ze trzeba zamknąć przeszłośc i popatrzyć w czas terażniejszy i w przyszłość.

I ostatnie, najważniejsze
na tym forum ratuje sie małżeństwa, a nie wyłącznie swoje JA
W każdym normalnym małżeństwie, każdy ze wspłmałzpnków musi trochę z tego swojego JA rezygmować. I inaczej się nie da być razem.
Pora by Ela jakoś to zaczęła układać w sobie. A nie skupiała się nadal tylko na poczuciu zranienia i krzywdy.

Odezwali się zdradzający na tym forum ( w tym ja), bo widzą, że tu naprawdę da się coś zrobić dobrego.
Odezwali się ci, którym się udało...a to chyba jednak jest ważne.
Jest realna szansa na uratowanie...ale i na kompletne zniszczenie.




Wysłany: 2015-10-11, 18:11

GregAN

skupiłeś się na tym, co Tobie akurat "pasuje" w tym temacie.
Uważasz, że ktoś to Ele szantażuje emocjonalnie, naciska...ze mówi się jej, że to nie ona jest ważna, ale mąż...

Więc przytoczyłam na dole trzy posty
początek Eli...z października 2015 czyli sprzed dokładnie 8 miesięcy (bez kilku dni)
swój post do niej wtedy ( nie bede przytaczać postów innych użytkowników, bo ostatecznie odpowiadam za swoje wpisy)

A potem
wpisy Eli i mój w ostatnim czasie

Widzisz jakąś zmianę Eli w jej postawie?
Bo moim zdaniem Ela zatrzymała się na poziomie początkowym, sprzed 8 miesicy i tam trwa.

Piszą do niej forumowicze, żeby zwrócic jej na to uwagę. Oraz na to, że wszytsko ma swój czas, żałoba też. Ze trzeba zamknąć przeszłośc i popatrzyć w czas terażniejszy i w przyszłość.

I ostatnie, najważniejsze
na tym forum ratuje sie małżeństwa, a nie wyłącznie swoje JA
W każdym normalnym małżeństwie, każdy ze wspłmałzpnków musi trochę z tego swojego JA rezygmować. I inaczej się nie da być razem.
Pora by Ela jakoś to zaczęła układać w sobie. A nie skupiała się nadal tylko na poczuciu zranienia i krzywdy.

Odezwali się zdradzający na tym forum ( w tym ja), bo widzą, że tu naprawdę da się coś zrobić dobrego.
Odezwali się ci, którym się udało...a to chyba jednak jest ważne.
Jest realna szansa na uratowanie...ale i na kompletne zniszczenie.




Wysłany: 2015-10-11, 18:11

[kinia]

Teraz Ela ma dużo do przemyślenia.

Teraz Ela ma dużo do przemyślenia.

[kinia]

Nawiązując do mojego poprzedniego postu to najlepiej robić tak jak się czuje i to poradziłabym w tym temacie.

Nawiązując do mojego poprzedniego postu to najlepiej robić tak jak się czuje i to poradziłabym w tym temacie.

[ela610]

[/quote]

[/quote]

[ela610]

[GosiaH]

ela610, mój mąż wrócił do mnie wcale, wg mnie, bez pokory, bez pytań co moze zrobić by pomóc mi uwierzyć w szczerość jego intencji.
Wcale nie byłam pewna.

Zauważ, że ja piszę o sobie !
Któregoś dnia po prostu stwierdziłam, że rzucam się w głęboką wodę tego budowanego malzenstwa na główkę a Pana Boga w tym sprawa, bym się nie poobijała. Zawierzyłam ten powrót Bogu. On mnie prowadzi, ale mojego męża ( pewnie mąż tego tak nie widzi) bardziej nawet.

Z perspektywy czasu (od tej decyzji minęły ponad 2 lata) nie żałuję.
Z tej samej perspektywy czasowej mogę powiedzieć, że to mój mąż był bardziej gotowy i zdeterminowany do powrotu niż ja....
Trudne, ale prawdziwe

ela610, mój mąż wrócił do mnie wcale, wg mnie, bez pokory, bez pytań co moze zrobić by pomóc mi uwierzyć w szczerość jego intencji.
Wcale nie byłam pewna.

Zauważ, że ja piszę o sobie !
Któregoś dnia po prostu stwierdziłam, że rzucam się w głęboką wodę tego budowanego malzenstwa na główkę a Pana Boga w tym sprawa, bym się nie poobijała. Zawierzyłam ten powrót Bogu. On mnie prowadzi, ale mojego męża ( pewnie mąż tego tak nie widzi) bardziej nawet.

Z perspektywy czasu (od tej decyzji minęły ponad 2 lata) nie żałuję.
Z tej samej perspektywy czasowej mogę powiedzieć, że to mój mąż był bardziej gotowy i zdeterminowany do powrotu niż ja....
Trudne, ale prawdziwe

[Metanoja1]

[utka2]

[kinia]

Absurdalne to jest dla mnie to , że zdradzający wracając do swojego małżonka stawia warunek aby ten mu nie przypomniał o zdradzie , której się dopuścił.
Ten, który zdradza stawia warunki ?

Absurdalne to jest dla mnie to , że zdradzający wracając do swojego małżonka stawia warunek aby ten mu nie przypomniał o zdradzie , której się dopuścił.
Ten, który zdradza stawia warunki ?

[lustro]