[Pełna nadziei]

Witajcie. Od prawie 6 lat jestem żoną swojego męża, mamy dwoje wspaniałych dzieci. Od początku rzadko bywała u nas sielanka, ale to, co dzieje się ostatnio po prostu mnie przerasta. Pierwsze problemy pojawiły się krótko po ślubie, kiedy okazało się, że skończyło się życie studenckie, że mamy więcej obowiązków, że trzeba prowadzić dom, a nie po pracy leżeć cały dzień na kanapie z laptopem, że ja oczekuję od męża czegoś więcej niż jego milczącej obecności, gdzieś za ekranem monitora. Krótko później przyszło na świat nasze pierwsze dziecko, zajmowałam się nim sama, pomagała mi mama, mąż raczej trzymał się z daleka, poproszony o pomoc wściekał się, że odrywam go od jego zajęć. Mijały miesiące, mąż otworzył własny biznes, nie obyło się bez przeciwności i walki o to, żeby wszystko było zgodnie z planem. Wspierałam go, pomagałam i jakoś poszło. Wtedy nastał trochę lepszy czas, to wspólne rozkręcanie działalności zbliżyło nas do siebie, ja tez otworzyłam coś swojego. Oboje też nadal pracowaliśmy na etatach, więc mało czasu spędzaliśmy razem, ale staraliśmy się go wykorzystać, jak najlepiej, razem i wspólnie z dzieckiem. Podjęliśmy też decyzję o drugim dziecku, starania rozpoczęliśmy nawet bardziej z inicjatywy męża niż mojej, co mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło, myślałam, że wreszcie coś drgnęło, zmienił się, dojrzał. Zaszłam w ciążę i wtedy straciłam pracę. Później padła moja firma, a w zeszłym roku firma męża. Wyszło też na jaw, że zanim zbankrutował narobił gigantycznych długów, których nie mamy z czego spłacić. No i się zaczęło. Poszłam do pracy, a mimo to ciągle słyszę, że jestem na jego utrzymaniu (pracuję na niepełny etat, ale jeśli przeliczyć stawkę godzinową zarabiamy tyle samo, mieszkamy w mieszkaniu będącym własnością moich rodziców, dzięki czemu nie musimy płacić za wynajem, moja mama opiekuje się dzieciakami, kiedy jesteśmy w pracy, więc nie płacimy opiekunce, uważam, że to też jest jakiś wkład w odciążenie naszego budżetu), że jak nie chcę mieć długów, to mam sobie iść zarobić, nie szanuje mnie w ogóle, ubliża mi i poniża przy dzieciach. Przychodzi z pracy i rozsiada się z laptopem i siedzi cały dzień i nic nie robi, dziećmi się nie zajmuje, kładzie się spać o tej samej godzinie, co one, ale jak go zapytać, czy może by dodatkowej pracy nie wziął, to zaraz awantura, że nie może przez mnie, bo mu nie pozwalam, bo musi się dziećmi zajmować. Wszystkie jego nieszczęścia życiowe, to jest moja wina. Dzieci są alergiczne, często chorują, ich leczenie pochłania naprawdę dużo pieniędzy, a my mamy komornika na pensji i to ja muszę martwić z czego kupić podstawowe rzeczy dla dzieciaków, bo on ma to w nosie. W najbardziej kryzysowej sytuacji potrafił wziąć ostatnie pieniądze z domu i pojechać sobie na szkolenie motywacyjne, po którym położył się z powrotem na kanapie. Długi się mnożą, bo do każdej kwoty zaczyna dochodzić suma kosztów sądowych i postępowania komorniczego, ja staram się jak mogę, brat chce mu pomóc, moi rodzice pomagają, jego też, a on ma wszystko w nosie. Nie obchodzi go to, że powinien być odpowiedzialny za rodzinę, za dzieci, wszystko mu wisi. A ja ostatnio jestem kłębkiem nerwów, od 2 lat ciągle słyszę, że może stracić pracę, że nie będziemy mieli za co żyć, że nie mamy z czego spłacać, boję się już otwierać listonoszowi, bo odbieramy same pisma od wierzycieli, komorników, z sądu, ze skarbówki. To wszystko odbija się na funkcjonowaniu naszej rodziny. Ciągle się kłócimy, ja jestem wiecznie zdenerwowana, ze stresu bardzo schudłam, nie mogę jeść, płaczę, krzyczę na dzieci, nie mam cierpliwości. Z tego powodu one stają się ostatnio coraz bardziej agresywne, u starszego dziecka pojawiają się już zaburzenia na tle nerwowym. Do tego on, jeśli już spędza z nimi czas, to albo wariują, albo się im psoci i drażni i doprowadza do płaczu. Jego metody wychowawcze, to fukanie, obrażanie, popychanie, straszenie i wrzaski. Nie wiem już jak do niego podejść, nie umiem z nim rozmawiać, nawet jak próbuję zaaranżować spokojną rzeczową rozmowę, to słyszę, że mam się wreszcie zamknąć. Chciałabym, żeby moje dzieci miały normalny, spokojny, ciepły, bezpieczny dom, żeby między nami było dobrze, żeby facet był facetem, a nie trzecim dzieckiem, żebym ja mogła być żoną i matką, a nie policjantem, żandarmem i niańką... Nigdy też nie sądziłam, że przyjdzie nam kiedykolwiek kłócić się o pieniądze i licytować, kto przynosi więcej, zamiast się wspierać i razem próbować wyjść z tej trudnej sytuacji. Chciałabym choć raz położyć się spać i obudzić bez lęku o to, co przyniesie dzień, o naszą przyszłość. Widzę, jak na moich oczach wszystko, co dla mnie ważne rozłazi się. I chyba potrzebowałam się wygadać komuś, kto mnie zrozumie.

Witajcie. Od prawie 6 lat jestem żoną swojego męża, mamy dwoje wspaniałych dzieci. Od początku rzadko bywała u nas sielanka, ale to, co dzieje się ostatnio po prostu mnie przerasta. Pierwsze problemy pojawiły się krótko po ślubie, kiedy okazało się, że skończyło się życie studenckie, że mamy więcej obowiązków, że trzeba prowadzić dom, a nie po pracy leżeć cały dzień na kanapie z laptopem, że ja oczekuję od męża czegoś więcej niż jego milczącej obecności, gdzieś za ekranem monitora. Krótko później przyszło na świat nasze pierwsze dziecko, zajmowałam się nim sama, pomagała mi mama, mąż raczej trzymał się z daleka, poproszony o pomoc wściekał się, że odrywam go od jego zajęć. Mijały miesiące, mąż otworzył własny biznes, nie obyło się bez przeciwności i walki o to, żeby wszystko było zgodnie z planem. Wspierałam go, pomagałam i jakoś poszło. Wtedy nastał trochę lepszy czas, to wspólne rozkręcanie działalności zbliżyło nas do siebie, ja tez otworzyłam coś swojego. Oboje też nadal pracowaliśmy na etatach, więc mało czasu spędzaliśmy razem, ale staraliśmy się go wykorzystać, jak najlepiej, razem i wspólnie z dzieckiem. Podjęliśmy też decyzję o drugim dziecku, starania rozpoczęliśmy nawet bardziej z inicjatywy męża niż mojej, co mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło, myślałam, że wreszcie coś drgnęło, zmienił się, dojrzał. Zaszłam w ciążę i wtedy straciłam pracę. Później padła moja firma, a w zeszłym roku firma męża. Wyszło też na jaw, że zanim zbankrutował narobił gigantycznych długów, których nie mamy z czego spłacić. No i się zaczęło. Poszłam do pracy, a mimo to ciągle słyszę, że jestem na jego utrzymaniu (pracuję na niepełny etat, ale jeśli przeliczyć stawkę godzinową zarabiamy tyle samo, mieszkamy w mieszkaniu będącym własnością moich rodziców, dzięki czemu nie musimy płacić za wynajem, moja mama opiekuje się dzieciakami, kiedy jesteśmy w pracy, więc nie płacimy opiekunce, uważam, że to też jest jakiś wkład w odciążenie naszego budżetu), że jak nie chcę mieć długów, to mam sobie iść zarobić, nie szanuje mnie w ogóle, ubliża mi i poniża przy dzieciach. Przychodzi z pracy i rozsiada się z laptopem i siedzi cały dzień i nic nie robi, dziećmi się nie zajmuje, kładzie się spać o tej samej godzinie, co one, ale jak go zapytać, czy może by dodatkowej pracy nie wziął, to zaraz awantura, że nie może przez mnie, bo mu nie pozwalam, bo musi się dziećmi zajmować. Wszystkie jego nieszczęścia życiowe, to jest moja wina. Dzieci są alergiczne, często chorują, ich leczenie pochłania naprawdę dużo pieniędzy, a my mamy komornika na pensji i to ja muszę martwić z czego kupić podstawowe rzeczy dla dzieciaków, bo on ma to w nosie. W najbardziej kryzysowej sytuacji potrafił wziąć ostatnie pieniądze z domu i pojechać sobie na szkolenie motywacyjne, po którym położył się z powrotem na kanapie. Długi się mnożą, bo do każdej kwoty zaczyna dochodzić suma kosztów sądowych i postępowania komorniczego, ja staram się jak mogę, brat chce mu pomóc, moi rodzice pomagają, jego też, a on ma wszystko w nosie. Nie obchodzi go to, że powinien być odpowiedzialny za rodzinę, za dzieci, wszystko mu wisi. A ja ostatnio jestem kłębkiem nerwów, od 2 lat ciągle słyszę, że może stracić pracę, że nie będziemy mieli za co żyć, że nie mamy z czego spłacać, boję się już otwierać listonoszowi, bo odbieramy same pisma od wierzycieli, komorników, z sądu, ze skarbówki. To wszystko odbija się na funkcjonowaniu naszej rodziny. Ciągle się kłócimy, ja jestem wiecznie zdenerwowana, ze stresu bardzo schudłam, nie mogę jeść, płaczę, krzyczę na dzieci, nie mam cierpliwości. Z tego powodu one stają się ostatnio coraz bardziej agresywne, u starszego dziecka pojawiają się już zaburzenia na tle nerwowym. Do tego on, jeśli już spędza z nimi czas, to albo wariują, albo się im psoci i drażni i doprowadza do płaczu. Jego metody wychowawcze, to fukanie, obrażanie, popychanie, straszenie i wrzaski. Nie wiem już jak do niego podejść, nie umiem z nim rozmawiać, nawet jak próbuję zaaranżować spokojną rzeczową rozmowę, to słyszę, że mam się wreszcie zamknąć. Chciałabym, żeby moje dzieci miały normalny, spokojny, ciepły, bezpieczny dom, żeby między nami było dobrze, żeby facet był facetem, a nie trzecim dzieckiem, żebym ja mogła być żoną i matką, a nie policjantem, żandarmem i niańką... Nigdy też nie sądziłam, że przyjdzie nam kiedykolwiek kłócić się o pieniądze i licytować, kto przynosi więcej, zamiast się wspierać i razem próbować wyjść z tej trudnej sytuacji. Chciałabym choć raz położyć się spać i obudzić bez lęku o to, co przyniesie dzień, o naszą przyszłość. Widzę, jak na moich oczach wszystko, co dla mnie ważne rozłazi się. I chyba potrzebowałam się wygadać komuś, kto mnie zrozumie.

[Jacek-sychar]

Witaj Pełna nadziei na naszym forum.

Widzę, że jesteś uporządkowaną kobietą. Napisałaś spójny i konkretny list, założyłaś sobie sama swój wątek. Nic, tylko musisz te cechy zacząć wykorzystywać w swoim życiu.

Jesteście z mężem w trudnej sytuacji ekonomicznej, ale trudną sytuację rodzinną robicie sobie sami. Twój mąż nie całkiem chyba jeszcze dorósł do roli ojca i męża. Ale takie czasy. Długo ludzie mogą być "dorosłymi dziećmi". Większość mówi o prawach, jakie im przysługują, o szczęściu, które im się należy. O obowiązkach jakoś nie udaje mi się słyszeć. Ludzie nie rozumieją, że szczęście daje dawanie i samodzielne dochodzenie do celu własną pracą.

Ale co możesz zrobić w obecnej sytuacji?
Na pewno problemem są długi. Może jakiś kredyt pozwoliłby szybko spłacić zaległości. Wydaje mi się, że odsetki od kredytu byłyby mniejsze ninż opłaty sądowe i komornicze.
Po drugie warto byłoby spokojnie ustalić zasady wzajemnej współpracy w domu (opieki nad dziećmi, pracy domowej i wychodzenia z kryzysu finansowego).

Nie wiem, czy mam rację, ale za bardzo nie potrafisz zmotywować swojego męża.
Pozwól, że polecę Ci książkę, która może pozwoli Ci zrozumieć języ mężczyzn.
Jets to książka Jacka Pulikowskiego "Gdzie Ci mężczyźni. O męskości dla kobiet i mężczyzn"
np. tutaj:
http://www.jacek-pulikows...-mezczyzni.html

Oczywiście staraj się czytać nasze forum. Znajdziesz tutaj wiele podobnych sytuacji.
Pisząc tutaj otworzysz się również na swój problem. Spojrzysz na niego z innej strony.

Nie omijaj polecanych tutaj rekolekcji, wykłądówi kazań. Wiele jest bardzo pomocnych.

Pozdrawiam

Witaj Pełna nadziei na naszym forum.

Widzę, że jesteś uporządkowaną kobietą. Napisałaś spójny i konkretny list, założyłaś sobie sama swój wątek. Nic, tylko musisz te cechy zacząć wykorzystywać w swoim życiu.

Jesteście z mężem w trudnej sytuacji ekonomicznej, ale trudną sytuację rodzinną robicie sobie sami. Twój mąż nie całkiem chyba jeszcze dorósł do roli ojca i męża. Ale takie czasy. Długo ludzie mogą być "dorosłymi dziećmi". Większość mówi o prawach, jakie im przysługują, o szczęściu, które im się należy. O obowiązkach jakoś nie udaje mi się słyszeć. Ludzie nie rozumieją, że szczęście daje dawanie i samodzielne dochodzenie do celu własną pracą.

Ale co możesz zrobić w obecnej sytuacji?
Na pewno problemem są długi. Może jakiś kredyt pozwoliłby szybko spłacić zaległości. Wydaje mi się, że odsetki od kredytu byłyby mniejsze ninż opłaty sądowe i komornicze.
Po drugie warto byłoby spokojnie ustalić zasady wzajemnej współpracy w domu (opieki nad dziećmi, pracy domowej i wychodzenia z kryzysu finansowego).

Nie wiem, czy mam rację, ale za bardzo nie potrafisz zmotywować swojego męża.
Pozwól, że polecę Ci książkę, która może pozwoli Ci zrozumieć języ mężczyzn.
Jets to książka Jacka Pulikowskiego "Gdzie Ci mężczyźni. O męskości dla kobiet i mężczyzn"
np. tutaj:
http://www.jacek-pulikows...-mezczyzni.html

Oczywiście staraj się czytać nasze forum. Znajdziesz tutaj wiele podobnych sytuacji.
Pisząc tutaj otworzysz się również na swój problem. Spojrzysz na niego z innej strony.

Nie omijaj polecanych tutaj rekolekcji, wykłądówi kazań. Wiele jest bardzo pomocnych.

Pozdrawiam

[Metanoja1]

Witaj, szczerze współczuję sytuacji - jest trudna. Nie bez wyjścia--->
Bardzo polecam Ci lekturę tej strony: http://www.crown.org.pl/
Tak jest opisane, jak wyjść z długów i zrobić to z Bożą pomocą. Zapoznaj się.
Napisz proszę jeszcze jak Wasza relacja z Bogiem.
Sprawy się od tak z dnia na dzień na pewno nie unormują i nie rozwiążą, ale to chyba wiesz, więc trzeba pracować małymi kroczkami, brnąć do celu z Bogiem.

Witaj, szczerze współczuję sytuacji - jest trudna. Nie bez wyjścia--->
Bardzo polecam Ci lekturę tej strony: http://www.crown.org.pl/
Tak jest opisane, jak wyjść z długów i zrobić to z Bożą pomocą. Zapoznaj się.
Napisz proszę jeszcze jak Wasza relacja z Bogiem.
Sprawy się od tak z dnia na dzień na pewno nie unormują i nie rozwiążą, ale to chyba wiesz, więc trzeba pracować małymi kroczkami, brnąć do celu z Bogiem.

[Metanoja1]

[Metanoja1]

Mężowi trzeba wymyśleć postawić mądre granice (aby wyegzekwować odpowiedzialność finansową) i zacząć ogarniać domowy budżet, aby spłacić zadłużenie - to najpierw.

Dla chrześcijanina zadłużanie się powinno być wyjątkiem, a nie zasadą.

BIBLIA A DŁUG [3]

Pismo Święte co prawda nigdzie nie mówi, że zadłużanie się jest grzechem, ale zdecydowanie zniechęca do zaciągania długów. W Liście do Rzymian (13:8a) Paweł pisze: „Nikomu nic dłużni nie bądźcie poza wzajemną miłością” (BT). Z Księgi Przypowieści Salomona (22:7) dowiadujemy się, dlaczego zadłużenie nie jest dobre: „Bogacz panuje nad nędzarzem, lecz dłużnik jest sługą wierzyciela”.

Trzeba pospłacać to co się pozaciągało jak najszybciej bez zaciągania już kolejnych zobowiązań/pożyczek/kredytów/długów.

Mężowi trzeba wymyśleć postawić mądre granice (aby wyegzekwować odpowiedzialność finansową) i zacząć ogarniać domowy budżet, aby spłacić zadłużenie - to najpierw.

Dla chrześcijanina zadłużanie się powinno być wyjątkiem, a nie zasadą.

BIBLIA A DŁUG [3]

Pismo Święte co prawda nigdzie nie mówi, że zadłużanie się jest grzechem, ale zdecydowanie zniechęca do zaciągania długów. W Liście do Rzymian (13:8a) Paweł pisze: „Nikomu nic dłużni nie bądźcie poza wzajemną miłością” (BT). Z Księgi Przypowieści Salomona (22:7) dowiadujemy się, dlaczego zadłużenie nie jest dobre: „Bogacz panuje nad nędzarzem, lecz dłużnik jest sługą wierzyciela”.

Trzeba pospłacać to co się pozaciągało jak najszybciej bez zaciągania już kolejnych zobowiązań/pożyczek/kredytów/długów.

[Metanoja1]

Recepta na wyjście z zadłużeń z tamtej strony!

Strategia kuli śnieżnej

Spłacamy najpierw małe długi lub te, które są najwyżej oprocentowane. Kiedy spłacimy ten dług, dodajemy kwotę, którą przeznaczaliśmy na jego spłatę, do rat następnego długu, jaki chcemy spłacić. Kiedy i to obciążenie zostanie spłacone, dodajemy obie kwoty do raty kolejnego kredytu, i tak dalej, aż wszystkie zobowiązania zostaną uregulowane.

Recepta na wyjście z zadłużeń z tamtej strony!

Strategia kuli śnieżnej

Spłacamy najpierw małe długi lub te, które są najwyżej oprocentowane. Kiedy spłacimy ten dług, dodajemy kwotę, którą przeznaczaliśmy na jego spłatę, do rat następnego długu, jaki chcemy spłacić. Kiedy i to obciążenie zostanie spłacone, dodajemy obie kwoty do raty kolejnego kredytu, i tak dalej, aż wszystkie zobowiązania zostaną uregulowane.

[Jacek-sychar]

Opłaty komornicze nie są najniższe. Można to sprawdzić tutaj:
http://www.skef.pl/jak-ko...ty-egzekucyjne/

Następnie porównać, jak wyglądałyby koszty jego spłaty. Nie sugeruję, żeby brać kredyt lichwiarski (większość chwilówek). Może uda się załatwić kredyt u rodziny. Następnie jak najszybsza jego spłata.

Opłaty komornicze nie są najniższe. Można to sprawdzić tutaj:
http://www.skef.pl/jak-ko...ty-egzekucyjne/

Następnie porównać, jak wyglądałyby koszty jego spłaty. Nie sugeruję, żeby brać kredyt lichwiarski (większość chwilówek). Może uda się załatwić kredyt u rodziny. Następnie jak najszybsza jego spłata.

[Jacek-sychar]

Metanoja

A zakładałaś może sytuację, że narastanie starych długów jest szybsze niż możliwości ich spłaty?
Wtedy raczej stare zadłużenie jest kulą śnieżną, która nas przygniata.

Ale podana przez Ciebie strategia "kuli śnieżnej" jest ogólnie bardzo słuszna.

Metanoja

A zakładałaś może sytuację, że narastanie starych długów jest szybsze niż możliwości ich spłaty?
Wtedy raczej stare zadłużenie jest kulą śnieżną, która nas przygniata.

Ale podana przez Ciebie strategia "kuli śnieżnej" jest ogólnie bardzo słuszna.

[Metanoja1]

Najpierw jak jest w punkcie pierwszym trzeba oddać sprawę Bogu i modlić się codziennie do Boga, aby wyjść z niewoli zadłużenia i wierzycieli.

Najpierw jak jest w punkcie pierwszym trzeba oddać sprawę Bogu i modlić się codziennie do Boga, aby wyjść z niewoli zadłużenia i wierzycieli.

[Metanoja1]

[grzegorz_]

[Metanoja1]

Grzegorzu, są tam darmowe artykuły o chrześcijańskim podejściu do finansów.
Nie wysłałam autorki wątku na żaden płatny kurs, zasugerowałam rozejrzenie się po stronie, bo jest wartościowa.

W Biblii jest wiele o tym, jak chrześcijanin powinien podchodzić do pieniądza, do zadłużania się, do zarządzania budżetem. Jak się chrześcijanin o to Boga nie pyta, nie szuka odpowiedzi w Biblii, to potem wpada w różne zasadzki na własną zgubę.

W Biblii jest napisane:

"Korzeniem wszelkiego zła jest miłość pieniędzy."

Grzegorzu, są tam darmowe artykuły o chrześcijańskim podejściu do finansów.
Nie wysłałam autorki wątku na żaden płatny kurs, zasugerowałam rozejrzenie się po stronie, bo jest wartościowa.

W Biblii jest wiele o tym, jak chrześcijanin powinien podchodzić do pieniądza, do zadłużania się, do zarządzania budżetem. Jak się chrześcijanin o to Boga nie pyta, nie szuka odpowiedzi w Biblii, to potem wpada w różne zasadzki na własną zgubę.

W Biblii jest napisane:

"Korzeniem wszelkiego zła jest miłość pieniędzy."

[Pełna nadziei]

[Metanoja1]

Pełna nadziei, ja doradzić nie umiem. Tu trzeba doradcy fachowca. Może ta strona Ci wskaże jak to wszystko rozplanować. Poproś Boga o pomoc i światło.
Dlaczego Twoja wiara kuleje?

Pełna nadziei, ja doradzić nie umiem. Tu trzeba doradcy fachowca. Może ta strona Ci wskaże jak to wszystko rozplanować. Poproś Boga o pomoc i światło.
Dlaczego Twoja wiara kuleje?