[Fraberg]

jeśli facet się stara to daj mu szansę. i pozwól się trochę pozdobywać, niech czuje że ma ognisko pod tyłkiem. A sama przebacz a jeśli przebaczysz to nie myśl o tym bo domysły i rozpamiętywanie cię zabije.

A jeśli chodzi o mój watek to sam nie wiem. U nas nie było zdrad (chyba) ale moje pretensje o brak czasu, seksu, oschłość, brak kontaktu. I totalne załamanie równowagi uczuć na moja niekorzyść. Stałem się pewnie w oczach żony słabą ciepłą kluchą, która skomle o zainteresowanie.
Starałem się okazywać miłość ale też pewnie desperację i pojawiały się coraz częstsze rozmowy o rozwodzie. Równia pochyła. Prosiłem Boga o uratowanie małżeństwa i tu muszę powiedzieć ze do tej pory nigdy mnie nie zawiódł. Zawsze mnie wyciągał z totalnego dnia.
Znalazłem młodego gościa, niewierzącego, który zajmuje się związkami i poprosiłem o radę.
Nie chcę pisać kto to aby nie być posądzanym o robienie reklamy.
Zdystansowałem się, przestałem mieć jakiekolwiek pretensje, ciągle uśmiechnięty, dobrze ubrany, mega pozytywny. A jednocześnie wycofany. Taki kolega nie mąż.
I żona ruszyła, zaczęła się starać, szukać kontaktu dzwoni nawet teraz. Odbieram po czasie a na jej pytania dla czego odpowiadam : przepraszam zapomniałem. I banan na twarzy i jakieś tam żarty. Kobieta traci grunt pod nogami.
Wiem że to gierki ale robię to dla ratowania związku. Taka chemioterapia, boli ale bez niej klapa. Jak wszystko będzie szło ku dobremu i równowaga uczuć załamie się na moją korzyść, to mam po czasie zacząć ją wyrównywać, czyli okazywać coraz więcej uczuć. I wtedy związek będzie już zdrowy, a ja będę mógł się przeprosić z panem Pulikowskim, Guzewiczem i zacząć nosić żonę na rękach. Tak po chrześcijańsku. Oczywiście pilnując równowagi uczuć aby jej znowu nie załamać i nie przesadzać z tą miłością jeśli żona jej aż tyle nie będzie sama okazywać.
Czy się uda nie wiem. Na razie działa. Jak małżeństwo się rozpadnie to trudno, próbowałem.
Jeśli dojdzie do najgorszego i żona odejdzie bo np. kogoś pozna to mam plan B.
Zgodzić się na rozwód, z pełną życzliwością i zrozumieniem aby nie powodować wrogości.
,,Bądźcie roztropni jak węże". Łączy nas dziecko więc jeśli rozejdziemy się w przyjaźni to będę miał z nim i jego matką częsty kontakt. A gach pewnie będzie miał pretensje i bedzie popadał w zazdrość niszcząc związek. A ja pozytywny, uśmiechnięty i wycofany będę miał szansę odbudować małżeństwo bo stara miłość nie rdzewieje. A jeśli to się nie uda to trudno. Takie jest życie, nie zmuszę żony do kochania mnie.
Na razie gacha niema i idzie ku dobremu więc czekam z nadzieją.
To moje przemyślenia i nikogo absolutnie nie namawiam do stosowania takiej strategii.
Ale czytając to forum i wertując internet widzę że tylko to działa.
Pomimo to wiem że lecę po bandzie i może się to nie skończyć dobrze ale muszę działać i nie oddawać losu małżeństwa w ręce żony której coraz mniej zależało czekając na jej ruch.
Próbowałem wszystkiego z zadnym skutkiem. Tylko to działa. Przynajmniej na razie.

jeśli facet się stara to daj mu szansę. i pozwól się trochę pozdobywać, niech czuje że ma ognisko pod tyłkiem. A sama przebacz a jeśli przebaczysz to nie myśl o tym bo domysły i rozpamiętywanie cię zabije.

A jeśli chodzi o mój watek to sam nie wiem. U nas nie było zdrad (chyba) ale moje pretensje o brak czasu, seksu, oschłość, brak kontaktu. I totalne załamanie równowagi uczuć na moja niekorzyść. Stałem się pewnie w oczach żony słabą ciepłą kluchą, która skomle o zainteresowanie.
Starałem się okazywać miłość ale też pewnie desperację i pojawiały się coraz częstsze rozmowy o rozwodzie. Równia pochyła. Prosiłem Boga o uratowanie małżeństwa i tu muszę powiedzieć ze do tej pory nigdy mnie nie zawiódł. Zawsze mnie wyciągał z totalnego dnia.
Znalazłem młodego gościa, niewierzącego, który zajmuje się związkami i poprosiłem o radę.
Nie chcę pisać kto to aby nie być posądzanym o robienie reklamy.
Zdystansowałem się, przestałem mieć jakiekolwiek pretensje, ciągle uśmiechnięty, dobrze ubrany, mega pozytywny. A jednocześnie wycofany. Taki kolega nie mąż.
I żona ruszyła, zaczęła się starać, szukać kontaktu dzwoni nawet teraz. Odbieram po czasie a na jej pytania dla czego odpowiadam : przepraszam zapomniałem. I banan na twarzy i jakieś tam żarty. Kobieta traci grunt pod nogami.
Wiem że to gierki ale robię to dla ratowania związku. Taka chemioterapia, boli ale bez niej klapa. Jak wszystko będzie szło ku dobremu i równowaga uczuć załamie się na moją korzyść, to mam po czasie zacząć ją wyrównywać, czyli okazywać coraz więcej uczuć. I wtedy związek będzie już zdrowy, a ja będę mógł się przeprosić z panem Pulikowskim, Guzewiczem i zacząć nosić żonę na rękach. Tak po chrześcijańsku. Oczywiście pilnując równowagi uczuć aby jej znowu nie załamać i nie przesadzać z tą miłością jeśli żona jej aż tyle nie będzie sama okazywać.
Czy się uda nie wiem. Na razie działa. Jak małżeństwo się rozpadnie to trudno, próbowałem.
Jeśli dojdzie do najgorszego i żona odejdzie bo np. kogoś pozna to mam plan B.
Zgodzić się na rozwód, z pełną życzliwością i zrozumieniem aby nie powodować wrogości.
,,Bądźcie roztropni jak węże". Łączy nas dziecko więc jeśli rozejdziemy się w przyjaźni to będę miał z nim i jego matką częsty kontakt. A gach pewnie będzie miał pretensje i bedzie popadał w zazdrość niszcząc związek. A ja pozytywny, uśmiechnięty i wycofany będę miał szansę odbudować małżeństwo bo stara miłość nie rdzewieje. A jeśli to się nie uda to trudno. Takie jest życie, nie zmuszę żony do kochania mnie.
Na razie gacha niema i idzie ku dobremu więc czekam z nadzieją.
To moje przemyślenia i nikogo absolutnie nie namawiam do stosowania takiej strategii.
Ale czytając to forum i wertując internet widzę że tylko to działa.
Pomimo to wiem że lecę po bandzie i może się to nie skończyć dobrze ale muszę działać i nie oddawać losu małżeństwa w ręce żony której coraz mniej zależało czekając na jej ruch.
Próbowałem wszystkiego z zadnym skutkiem. Tylko to działa. Przynajmniej na razie.

[Pavel]

Chciałem odnieść się do tego w wiadomości prywatnej, zdecydowałem się jednak aby zostać na forum publicznym.


Po kolei:
1.

Chciałem odnieść się do tego w wiadomości prywatnej, zdecydowałem się jednak aby zostać na forum publicznym.


Po kolei:
1.

[Fraberg]

Ok Paweł. Rozumiem Cię. Ale nie wiem po co ta awantura. Ja tu nikogo nie osądzam, po prostu uważam, że wiele porad jest nieskutecznych. Ale to moje zdanie. Tobie pomogły ok fajnie u mnie okazywanie zainteresowania żonie nie pomagało. Wiem że mogłeś jak pewnie i inni poczuć się urażonym. Rozumiem to, przepraszam. I nie ważne kto tu osądza a kto nie bo tak to możemy się kłócić w nieskończoność. Ja tylko wyraziłem moje zdanie i nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło aby kogoś obrażać. Myślałem, że można tu pisać co ślina na język przyniesie, wiesz taki ekumenizm , i ludzie to czytają, wysłuchują starają się zrozumieć inny punkt widzenia nie koniecznie go akceptując. Ale to mój błąd nie Twój. Bo widzisz to wasze forum, wasze przemyślenia, wasze zasady. I ja jako gość powinienem się dopasować albo tu nie pisać. Tak to rozumiem. Jest to coś co macie, co jest Wasze i co jest dla Was ważne. Źle się z tym czuję, mam wrażenie że wpadłem tu jak jakiś szatan i Was rozwalam . Naprawdę nic do Ciebie nie mam. Nawet nie wiem kim jesteś. A odpisałem bo poczułem się przez Ciebie osądzony. Bo widzisz dialog rozumiem jako słuchanie siebie na wzajem ze zrozumieniem i życzliwością a nie wytykanie co tam sobie ktoś napisał. Ale nie mam żalu, być może brakuje mi pokory a Ty jesteś dojrzalszy. Nie chce Cie absolutnie moralizować, może masz rację a może nie. Jakie to ma znaczenie. Widzisz widać niema tu miejsca dla mnie, bo zamiast pomagać dziewczynie w naprawie związku robi się zadyma. Na pewno jesteście cudownymi ludźmi i nie chcę Wam psuć wątroby. I piszę to bez szydery.
Nie uważajcie mnie proszę za ignoranta, nadętego buca, który pozjadał wszystkie rozumy.
Ja sam siebie nie jestem pewien czy robię i myślę ok. Staram się po prostu rozeznawać wszystko we własnym rozumie a nie trzymać się sztywnych zasad. To wolno to nie. Co do tych wpisów gdzie naskakuje na Pulikowskiego, Guzewicza, księży to dla tego, że jest we mnie jakiś narastający bunt, spowodowany tą ich pewnością siebie i swoich racji. Pewnie ich niepotrzebnie osądzam ale jakoś nie mogę tego znieść, że niektórzy z nich traktują swoje przemyślenia tak strasznie dogmatycznie. Jak jakąś prawdę objawioną. (niektórym) księżom mam za złe, że tak na wszystkim się znają, na wychowaniu dzieci, na seksie, na małżeństwie na życiu. Ze wszystkim do księdza. A z kąt oni mogą to wiedzieć. Przecież tak na prawdę pojęcia o tym nie mają, czy ja pouczam księdza jak ma spowiadać? Ale ja znowu swoje mądrości. Teraz osądziłem ale w końcu wyrzuciłem to z siebie. Źle zrobiłem ale wpisu nie usunę. Widzicie, nie nadaję się na to forum. Zbyt dużo zamętu tu wprowadzam. Być może jestem w wielkim błędzie.
Co do swojego wątku to nie jestem pewien, że jest sens aby go kontynuować. Z jednej strony czuję że mogę prowokować niepotrzebny ferment swoją postawą a z drugiej źle mi jest pisząc o swoich problemach małżeńskich publicznie. Może kiedyś raz napiszę czy mi się udało czy nie. Jeszce raz, przepraszam Was wszystkich, wyraziłem swoje zdanie na różne tematy, poczytajcie, starajcie się mnie zrozumieć nawet jak pisałem największe bzdury. Ja w nie wieżę ale nie daje głowy, że to jest ok. Albo wywalcie moje wpisy. To Wasze forum.
Proszę o publikację posta.
Trzymajta się ludzie.
pozdro

Ok Paweł. Rozumiem Cię. Ale nie wiem po co ta awantura. Ja tu nikogo nie osądzam, po prostu uważam, że wiele porad jest nieskutecznych. Ale to moje zdanie. Tobie pomogły ok fajnie u mnie okazywanie zainteresowania żonie nie pomagało. Wiem że mogłeś jak pewnie i inni poczuć się urażonym. Rozumiem to, przepraszam. I nie ważne kto tu osądza a kto nie bo tak to możemy się kłócić w nieskończoność. Ja tylko wyraziłem moje zdanie i nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło aby kogoś obrażać. Myślałem, że można tu pisać co ślina na język przyniesie, wiesz taki ekumenizm , i ludzie to czytają, wysłuchują starają się zrozumieć inny punkt widzenia nie koniecznie go akceptując. Ale to mój błąd nie Twój. Bo widzisz to wasze forum, wasze przemyślenia, wasze zasady. I ja jako gość powinienem się dopasować albo tu nie pisać. Tak to rozumiem. Jest to coś co macie, co jest Wasze i co jest dla Was ważne. Źle się z tym czuję, mam wrażenie że wpadłem tu jak jakiś szatan i Was rozwalam . Naprawdę nic do Ciebie nie mam. Nawet nie wiem kim jesteś. A odpisałem bo poczułem się przez Ciebie osądzony. Bo widzisz dialog rozumiem jako słuchanie siebie na wzajem ze zrozumieniem i życzliwością a nie wytykanie co tam sobie ktoś napisał. Ale nie mam żalu, być może brakuje mi pokory a Ty jesteś dojrzalszy. Nie chce Cie absolutnie moralizować, może masz rację a może nie. Jakie to ma znaczenie. Widzisz widać niema tu miejsca dla mnie, bo zamiast pomagać dziewczynie w naprawie związku robi się zadyma. Na pewno jesteście cudownymi ludźmi i nie chcę Wam psuć wątroby. I piszę to bez szydery.
Nie uważajcie mnie proszę za ignoranta, nadętego buca, który pozjadał wszystkie rozumy.
Ja sam siebie nie jestem pewien czy robię i myślę ok. Staram się po prostu rozeznawać wszystko we własnym rozumie a nie trzymać się sztywnych zasad. To wolno to nie. Co do tych wpisów gdzie naskakuje na Pulikowskiego, Guzewicza, księży to dla tego, że jest we mnie jakiś narastający bunt, spowodowany tą ich pewnością siebie i swoich racji. Pewnie ich niepotrzebnie osądzam ale jakoś nie mogę tego znieść, że niektórzy z nich traktują swoje przemyślenia tak strasznie dogmatycznie. Jak jakąś prawdę objawioną. (niektórym) księżom mam za złe, że tak na wszystkim się znają, na wychowaniu dzieci, na seksie, na małżeństwie na życiu. Ze wszystkim do księdza. A z kąt oni mogą to wiedzieć. Przecież tak na prawdę pojęcia o tym nie mają, czy ja pouczam księdza jak ma spowiadać? Ale ja znowu swoje mądrości. Teraz osądziłem ale w końcu wyrzuciłem to z siebie. Źle zrobiłem ale wpisu nie usunę. Widzicie, nie nadaję się na to forum. Zbyt dużo zamętu tu wprowadzam. Być może jestem w wielkim błędzie.
Co do swojego wątku to nie jestem pewien, że jest sens aby go kontynuować. Z jednej strony czuję że mogę prowokować niepotrzebny ferment swoją postawą a z drugiej źle mi jest pisząc o swoich problemach małżeńskich publicznie. Może kiedyś raz napiszę czy mi się udało czy nie. Jeszce raz, przepraszam Was wszystkich, wyraziłem swoje zdanie na różne tematy, poczytajcie, starajcie się mnie zrozumieć nawet jak pisałem największe bzdury. Ja w nie wieżę ale nie daje głowy, że to jest ok. Albo wywalcie moje wpisy. To Wasze forum.
Proszę o publikację posta.
Trzymajta się ludzie.
pozdro

[Fraberg]

Aha, jeszcze o tych księżach. To nie tak że Ich nie szanuję, po prostu uważam że niektórzy troszkę nie swoimi tematami się zajmują. Moim zdaniem czas w kościele na świeckich w sprawach świeckich. Nie miejcie mi tego za złe. Jeśli posta czytali jacyś księża to Was z góry przepraszam jeśli poczuliście się dotknięci. Na pewno wielu z Was przyczyniło sie do naprawy małżeństw. Oczywiście mam swoich ulubionych, których słuchanie to miód ma moje uszy.
Św. pamięci ks Kaczkowski (ten to dopiero szedł pod prąd), ks Olszewski, Bp Ryś i wielu, wielu innych. Dobra znikam już z tego forum bo w końcu zrobi się to forum o ,,głębokich przemyśleniach pana Maćka".
Rozstańmy się w przyjaźni, aby nie powodować wrogości (to taki mój pstryczek żarcik na koniec)
Jeszcze raz dziękuję, tych co uraziłem przepraszam, obiecuję modlitwę i
pozdro!

Aha, jeszcze o tych księżach. To nie tak że Ich nie szanuję, po prostu uważam że niektórzy troszkę nie swoimi tematami się zajmują. Moim zdaniem czas w kościele na świeckich w sprawach świeckich. Nie miejcie mi tego za złe. Jeśli posta czytali jacyś księża to Was z góry przepraszam jeśli poczuliście się dotknięci. Na pewno wielu z Was przyczyniło sie do naprawy małżeństw. Oczywiście mam swoich ulubionych, których słuchanie to miód ma moje uszy.
Św. pamięci ks Kaczkowski (ten to dopiero szedł pod prąd), ks Olszewski, Bp Ryś i wielu, wielu innych. Dobra znikam już z tego forum bo w końcu zrobi się to forum o ,,głębokich przemyśleniach pana Maćka".
Rozstańmy się w przyjaźni, aby nie powodować wrogości (to taki mój pstryczek żarcik na koniec)
Jeszcze raz dziękuję, tych co uraziłem przepraszam, obiecuję modlitwę i
pozdro!

[GregAN]

[Pavel]