[Wafelka]

[mare1966]

Wafelka

Cytat:

Mare, czasem piszesz takie rzeczy, że ręce opadają... Pomyśl trochę szerzej, proszę. Poza twoim życiowym doświadczeniem jest jeszcze miliard innych i każde jest inne, co nie znaczy, złe. Napisałeś, ze każdy związek jest lepszy od samotności.

Mare1966

Cytat:

Najpierw ratujemy związek ze starym małżonkiem , a jak się nie da naprawić to trzeba uszykować przestrzeń pod nowy związek . Każdy związek wydaje się lepszy od samotności .

Czy widzicie drogie panie ( Wafelka i Kenya ) różnicę
pomiędzy "jest" a "wydaje się" ?
Używam pisząc dodatkowo zaimka MY .
W tym zdaniu mamy więc do czynienia z podmiotem domyślnym NAM ,
czyli :
Każdy związek wydaje się NAM lepszy od samotności .



Dodatkowo , te nowe związki
albo są w początkowym etapie szczęśliwości
albo w sferze ( nawet nieuświadomionych czasem ) pragnień , marzeń itd.
Nikt mi nie powie , że PRZYKŁADOWA 30-latka definitywnie i ostatecznie
postanowiła bez cienia wątpliwości RAZ NA ZAWSZE
"kończyć" swego żywota w samotności .
Zresztą , nie istotne co postanowiła , istotne JAK TO BĘDZIE .
I twierdzę , że ma BARDZO małe szanse wytrwać w swym postanowieniu .

Wafelko , ja nie piszę o własnym doświadczeniu ,
ale o tym co widzę wokół , no i mam pewną zdolność myślenia
i przewidywania , kojarzenia . Nic szczególnego .
Wystarczy , że ktoś kogoś przypadkiem pozna , zakocha się i .... pójdzie .
Nie mam w sobie aż tyle pychy ( a mam sporo )
aby twierdzić , że mnie to nie dotyczy .
A ty masz taką pewności ?

Wafelka

Cytat:

Mare, czasem piszesz takie rzeczy, że ręce opadają... Pomyśl trochę szerzej, proszę. Poza twoim życiowym doświadczeniem jest jeszcze miliard innych i każde jest inne, co nie znaczy, złe. Napisałeś, ze każdy związek jest lepszy od samotności.

Mare1966

Cytat:

Najpierw ratujemy związek ze starym małżonkiem , a jak się nie da naprawić to trzeba uszykować przestrzeń pod nowy związek . Każdy związek wydaje się lepszy od samotności .

Czy widzicie drogie panie ( Wafelka i Kenya ) różnicę
pomiędzy "jest" a "wydaje się" ?
Używam pisząc dodatkowo zaimka MY .
W tym zdaniu mamy więc do czynienia z podmiotem domyślnym NAM ,
czyli :
Każdy związek wydaje się NAM lepszy od samotności .



Dodatkowo , te nowe związki
albo są w początkowym etapie szczęśliwości
albo w sferze ( nawet nieuświadomionych czasem ) pragnień , marzeń itd.
Nikt mi nie powie , że PRZYKŁADOWA 30-latka definitywnie i ostatecznie
postanowiła bez cienia wątpliwości RAZ NA ZAWSZE
"kończyć" swego żywota w samotności .
Zresztą , nie istotne co postanowiła , istotne JAK TO BĘDZIE .
I twierdzę , że ma BARDZO małe szanse wytrwać w swym postanowieniu .

Wafelko , ja nie piszę o własnym doświadczeniu ,
ale o tym co widzę wokół , no i mam pewną zdolność myślenia
i przewidywania , kojarzenia . Nic szczególnego .
Wystarczy , że ktoś kogoś przypadkiem pozna , zakocha się i .... pójdzie .
Nie mam w sobie aż tyle pychy ( a mam sporo )
aby twierdzić , że mnie to nie dotyczy .
A ty masz taką pewności ?

[mare1966]

[Wafelka]

[mare1966]

[Wafelka]

Parę dni temu natknęłam się na relację kobiety, która miała identyczną do mojej sytuację. Żyła wiele lat w jakiejś fikcyjnej sytuacji, z mężczyzną, który okazał się kimś zupełnie innym niż deklarował przed ślubem. Pisała o tej sytuacji jak o przemocowej. Ja od jakiegoś czasu też tak zaczęłam myśleć. Że jednak tego rodzaju kłamanie jest jakimś rodzajem przemocy psychicznej...
Jej relacja była dla mnie bardzo poruszająca, bo prawie taka jakbym czytała o sobie. Po tej lekturze postanowiłam napisać sobie wszystko po kolei, spisać przede wszystkim fakty i "dzwonki ostrzegawcze", których nie byłam świadoma, a które się pojawiały pod różnymi postaciami i z perspektywy czasu dopiero je dostrzegam, wiedząc już, że byłam latami okłamywana.
Pisałam naprawdę długo. Potem to przeczytałam i zrozumiałam, że muszę uciekać. Potem przeczytałam jeszcze parę innych relacji kobiet w podobnej sytuacji i żadna nie kończyła się powrotem do małżeństwa. Ponieważ kłamcy-nałogowcy to jeden z trudniejszych przypadków, który pociąga za sobą szereg innych nałogów. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że ofiary długo żyją w nieświadomości, a kiedy stają się odkrywcami kłamstwa zwykle są osamotnione, ponieważ kłamca zdążył przez lata zbudować wspaniały obraz siebie i wiele osób po prostu nie wierzy ofierze (nie ma widocznych objawów przemocy, dom jakoś funkcjonuje, kłamca jest przecież czarującym, miłym człowiekiem) dopóki nie zobaczy twardych faktów. Zwykle jednak nikt nie chce wnikać w zawiłości, słuchać o długach, ukrywanym alkoholizmie, pornografii, bo przecież tego nie widział. Siniak jest widoczny. Kłamstwo nie.

Poczułam ulgę kiedy przeczytałam, że nie jestem sama. Będąc tutaj, na forum, czuję wasze wsparcie ale też pewien rodzaj niedowierzania objawiający się w komentarzach dotyczących ważności mojego małżeństwa kiedy piszę, że chcę je sprawdzić, by przestać żyć w paranoicznej schizofrenicznej sytuacji. Tak, jestem w tym z Bogiem i daję się Mu prowadzić. Wierzę, że dał mi rozum i wolę, bym też i ja brała odpowiedzialność za siebie.

Czekam jeszcze parę dni, do końca roku. Chcę też czas spędzić jakoś spokojnie. Potem złożę prośbę o sprawdzenie ważności. Jestem przekonana, że nie robiłabym tego gdyby to był inny rodzaj patologii, kłopotów, które nastąpiły w trakcie małżeństwa. Niestety moja walka jest jak kopanie się koniem. Nic nie zmieni, bo małżeństwo zostało zbudowane na piachu, bez fundamentów.

Mąż żyje gdzieś obok. Kontaktuje się tylko w sprawach syna. Jest ojcem wożącym na zajęcia, na większy kontakt nie ma chęci, zawsze są ważniejsze sprawy.

Chciałam to napisać. I zapytać Was czy i jak o tej sytuacji rozmawiać z dzieckiem (wiek wczesnoszkolny)...

Parę dni temu natknęłam się na relację kobiety, która miała identyczną do mojej sytuację. Żyła wiele lat w jakiejś fikcyjnej sytuacji, z mężczyzną, który okazał się kimś zupełnie innym niż deklarował przed ślubem. Pisała o tej sytuacji jak o przemocowej. Ja od jakiegoś czasu też tak zaczęłam myśleć. Że jednak tego rodzaju kłamanie jest jakimś rodzajem przemocy psychicznej...
Jej relacja była dla mnie bardzo poruszająca, bo prawie taka jakbym czytała o sobie. Po tej lekturze postanowiłam napisać sobie wszystko po kolei, spisać przede wszystkim fakty i "dzwonki ostrzegawcze", których nie byłam świadoma, a które się pojawiały pod różnymi postaciami i z perspektywy czasu dopiero je dostrzegam, wiedząc już, że byłam latami okłamywana.
Pisałam naprawdę długo. Potem to przeczytałam i zrozumiałam, że muszę uciekać. Potem przeczytałam jeszcze parę innych relacji kobiet w podobnej sytuacji i żadna nie kończyła się powrotem do małżeństwa. Ponieważ kłamcy-nałogowcy to jeden z trudniejszych przypadków, który pociąga za sobą szereg innych nałogów. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że ofiary długo żyją w nieświadomości, a kiedy stają się odkrywcami kłamstwa zwykle są osamotnione, ponieważ kłamca zdążył przez lata zbudować wspaniały obraz siebie i wiele osób po prostu nie wierzy ofierze (nie ma widocznych objawów przemocy, dom jakoś funkcjonuje, kłamca jest przecież czarującym, miłym człowiekiem) dopóki nie zobaczy twardych faktów. Zwykle jednak nikt nie chce wnikać w zawiłości, słuchać o długach, ukrywanym alkoholizmie, pornografii, bo przecież tego nie widział. Siniak jest widoczny. Kłamstwo nie.

Poczułam ulgę kiedy przeczytałam, że nie jestem sama. Będąc tutaj, na forum, czuję wasze wsparcie ale też pewien rodzaj niedowierzania objawiający się w komentarzach dotyczących ważności mojego małżeństwa kiedy piszę, że chcę je sprawdzić, by przestać żyć w paranoicznej schizofrenicznej sytuacji. Tak, jestem w tym z Bogiem i daję się Mu prowadzić. Wierzę, że dał mi rozum i wolę, bym też i ja brała odpowiedzialność za siebie.

Czekam jeszcze parę dni, do końca roku. Chcę też czas spędzić jakoś spokojnie. Potem złożę prośbę o sprawdzenie ważności. Jestem przekonana, że nie robiłabym tego gdyby to był inny rodzaj patologii, kłopotów, które nastąpiły w trakcie małżeństwa. Niestety moja walka jest jak kopanie się koniem. Nic nie zmieni, bo małżeństwo zostało zbudowane na piachu, bez fundamentów.

Mąż żyje gdzieś obok. Kontaktuje się tylko w sprawach syna. Jest ojcem wożącym na zajęcia, na większy kontakt nie ma chęci, zawsze są ważniejsze sprawy.

Chciałam to napisać. I zapytać Was czy i jak o tej sytuacji rozmawiać z dzieckiem (wiek wczesnoszkolny)...

[Jacek-sychar]

[Wafelka]

Jacek, jak to nie rozmawiać? W końcu muszę mu wytłumaczyć co się dzieje i dlaczego taty nie ma w domu... Póki co tata zostawił go z informacją, że z powodu pracy musi być poza domem.. (kłamstwo jakby nie patrzeć, ale to tak na marginesie..)

Co do DDA to wiem, wiem.. Mój mąż takim dzieckiem jest, choć o alkoholizmie w jego domu się nie mówi, temat tabu.

Jacek, jak to nie rozmawiać? W końcu muszę mu wytłumaczyć co się dzieje i dlaczego taty nie ma w domu... Póki co tata zostawił go z informacją, że z powodu pracy musi być poza domem.. (kłamstwo jakby nie patrzeć, ale to tak na marginesie..)

Co do DDA to wiem, wiem.. Mój mąż takim dzieckiem jest, choć o alkoholizmie w jego domu się nie mówi, temat tabu.

[Jacek-sychar]

[Pavel]

[Wafelka]