[Simon]

Witajcie... od wielu miesięcy czytam to forum, szukając w nim porad dla siebie. Teraz bardziej niż wcześniej sam potrzebuję modlitwy... i chciałem krótko podzielić się moją historią.

Pobraliśmy się po kilku latach znajomości, byliśmy wtedy niewierzący. Moja żona była często za to krytykowana przez moją matkę, osobę bardzo wierzącą, wręcz...dewotkę. Na to, że ja też nie wierzę, matka nie zwracała uwagi. Totalnie mnie wybielała, mówiąc, że to ona (żona) tak na mnie wpływa. Mimo to wzięliśmy ślub kościelny... trochę też po to, żeby przypodobać się rodzinie.

Ostre szykany jakie spotykały moją żonę ze strony matki denerwowały mnie, ale nie umiałem nic na to poradzić. Z moją mamą nie da się wygrać. Rzuca cytatami z Pisma Świętego jak gromami z rękawa. W pewnym momencie moja żona zaczęła się dziwnie zachowywać, więcej jeść, miewała napady głodu. Odkryłem, że często po jedzeniu wymiotuje. Było tego wiele...ale w każdym razie żona po długich kłótniach i awanturach z mojej strony, a trwało to prawie rok...przyznała się, że chyba jest chora. Nie może na siebie patrzeć. Wysłałem ją na terapię, gdzie terapeuta określił ją jako cierpiącą na zaburzenia odżywiania - bulimię.

Żona dalej jest w terapii, ale w trakcie jej trwania postanowiła odejść ode mnie - wyprowadziła się z dnia na dzień... mówiąc że nie może już znieść mnie i mojej toksycznej rodziny (która mieszka w domu obok na jednej działce).

To przeżycie bardzo mnie zmieniło, zrozumiałem jak wiele winy było we mnie. Wiele zarzucałem żonie, że nie ubiera się tak jak bym chciał... farbowała włosy, a ja wciąż na to narzekałem. Powinienem więcej ją chwalić. Może to moja wina, że zachorowała i odeszła? Czuję się paskudnie...
Ból związany z rozstaniem bardzo przybliżył mnie do Boga...zacząłem rozumieć siłę sakramentu, której wcześniej nie widziałem. Zacząłem się modlić.

Próbuję jakoś skontaktować się z żoną, ale zablokowała mój numer telefonu...na maile nie odpisuje. Jestem zrozpaczony. Nie wiem, dlaczego tak nagle wszystko ucięła. Starałem się być dla niej wsparciem...

Od paru miesięcy jestem już sam, ten ból nie pozwala mi funkcjonować. Co robić? Pisać, czy nie pisać? Zamówiłem za nas Mszę św... napisałem o tym żonie, ale milczy.
Ona nie rozumie tego nawrócenia...od naszego wspólnego znajomego dowiedziałem się, że w nie nie wierzy...myśli, że po prostu udaję, bo wiara to jedyne co mi teraz pozostało. To wszystko tak okropnie boli...

Czy ktoś z Was miał kiedyś do czynienia z osobą chorą na bulimię? Ile to trwa...jak rozmawiać...co robić? Jestem zapisany do psychologa, wizyta w przyszłym tygodniu. Może to coś pomoże.

Co zrobić, jeśli żona zażąda rozwodu? :( Błagam, pomóżcie...

Witajcie... od wielu miesięcy czytam to forum, szukając w nim porad dla siebie. Teraz bardziej niż wcześniej sam potrzebuję modlitwy... i chciałem krótko podzielić się moją historią.

Pobraliśmy się po kilku latach znajomości, byliśmy wtedy niewierzący. Moja żona była często za to krytykowana przez moją matkę, osobę bardzo wierzącą, wręcz...dewotkę. Na to, że ja też nie wierzę, matka nie zwracała uwagi. Totalnie mnie wybielała, mówiąc, że to ona (żona) tak na mnie wpływa. Mimo to wzięliśmy ślub kościelny... trochę też po to, żeby przypodobać się rodzinie.

Ostre szykany jakie spotykały moją żonę ze strony matki denerwowały mnie, ale nie umiałem nic na to poradzić. Z moją mamą nie da się wygrać. Rzuca cytatami z Pisma Świętego jak gromami z rękawa. W pewnym momencie moja żona zaczęła się dziwnie zachowywać, więcej jeść, miewała napady głodu. Odkryłem, że często po jedzeniu wymiotuje. Było tego wiele...ale w każdym razie żona po długich kłótniach i awanturach z mojej strony, a trwało to prawie rok...przyznała się, że chyba jest chora. Nie może na siebie patrzeć. Wysłałem ją na terapię, gdzie terapeuta określił ją jako cierpiącą na zaburzenia odżywiania - bulimię.

Żona dalej jest w terapii, ale w trakcie jej trwania postanowiła odejść ode mnie - wyprowadziła się z dnia na dzień... mówiąc że nie może już znieść mnie i mojej toksycznej rodziny (która mieszka w domu obok na jednej działce).

To przeżycie bardzo mnie zmieniło, zrozumiałem jak wiele winy było we mnie. Wiele zarzucałem żonie, że nie ubiera się tak jak bym chciał... farbowała włosy, a ja wciąż na to narzekałem. Powinienem więcej ją chwalić. Może to moja wina, że zachorowała i odeszła? Czuję się paskudnie...
Ból związany z rozstaniem bardzo przybliżył mnie do Boga...zacząłem rozumieć siłę sakramentu, której wcześniej nie widziałem. Zacząłem się modlić.

Próbuję jakoś skontaktować się z żoną, ale zablokowała mój numer telefonu...na maile nie odpisuje. Jestem zrozpaczony. Nie wiem, dlaczego tak nagle wszystko ucięła. Starałem się być dla niej wsparciem...

Od paru miesięcy jestem już sam, ten ból nie pozwala mi funkcjonować. Co robić? Pisać, czy nie pisać? Zamówiłem za nas Mszę św... napisałem o tym żonie, ale milczy.
Ona nie rozumie tego nawrócenia...od naszego wspólnego znajomego dowiedziałem się, że w nie nie wierzy...myśli, że po prostu udaję, bo wiara to jedyne co mi teraz pozostało. To wszystko tak okropnie boli...

Czy ktoś z Was miał kiedyś do czynienia z osobą chorą na bulimię? Ile to trwa...jak rozmawiać...co robić? Jestem zapisany do psychologa, wizyta w przyszłym tygodniu. Może to coś pomoże.

Co zrobić, jeśli żona zażąda rozwodu? :( Błagam, pomóżcie...

[Nirwanna]

Witaj, Simonie na forum
Dobrze, że tu trafiłeś, bo jest szansa, że to co rozwalone, z pomocą Pana Boga uda się Wam posklejać.

Czytając forum na pewno zwróciłeś uwagę, że polecamy w kryzysie abyś "zajął się sobą". Chodzi tu o to, aby nie zmieniać współmałżonka, bo na niego ma się wpływ znikomy, ale zacząć zmieniać siebie, a pod wpływem tych zmian zmienia się świat wokół (w tym bywa, że i współmałżonek).
Ty ten proces już w jakiś sposób zacząłeś - świetnie. Potrzebujesz jednak wzmocnienia, aby nie zbaczać w nieefektywne działania, dostaniesz to we wspólnocie, w Sycharze; warto znaleźć Ognisko w realu, rozglądałeś się już może? Na górze głównej strony forum masz ich wykaz.

Natomiast wracając do Twojej sytuacji, do szczegółów.

Witaj, Simonie na forum
Dobrze, że tu trafiłeś, bo jest szansa, że to co rozwalone, z pomocą Pana Boga uda się Wam posklejać.

Czytając forum na pewno zwróciłeś uwagę, że polecamy w kryzysie abyś "zajął się sobą". Chodzi tu o to, aby nie zmieniać współmałżonka, bo na niego ma się wpływ znikomy, ale zacząć zmieniać siebie, a pod wpływem tych zmian zmienia się świat wokół (w tym bywa, że i współmałżonek).
Ty ten proces już w jakiś sposób zacząłeś - świetnie. Potrzebujesz jednak wzmocnienia, aby nie zbaczać w nieefektywne działania, dostaniesz to we wspólnocie, w Sycharze; warto znaleźć Ognisko w realu, rozglądałeś się już może? Na górze głównej strony forum masz ich wykaz.

Natomiast wracając do Twojej sytuacji, do szczegółów.

[kenya]

[pachura]

Zaproponuj żonie (może przez jakichś wspólnych znajomych?) że 1. wynajmiecie mieszkanie na drugim końcu miasta 2. przez najbliższy rok-dwa nie będzie musiała ani razu oglądać Twojej matki 3. nigdy już nie skrytykujesz jej wyglądu, ubioru czy fryzury.

Bulimia to tylko reakcja na to co jej wspólnie zafundowaliście, nie przyczyna jej odejścia.

Zaproponuj żonie (może przez jakichś wspólnych znajomych?) że 1. wynajmiecie mieszkanie na drugim końcu miasta 2. przez najbliższy rok-dwa nie będzie musiała ani razu oglądać Twojej matki 3. nigdy już nie skrytykujesz jej wyglądu, ubioru czy fryzury.

Bulimia to tylko reakcja na to co jej wspólnie zafundowaliście, nie przyczyna jej odejścia.

[Metanoja1]

[Simon]

Witajcie, dziękuję za odpowiedzi...

Witajcie, dziękuję za odpowiedzi...

[mgła1]

[STOPka]

Witaj Simon

Witaj Simon

[sheenaz]

STOPko - ja mam całkiem inne wrażenia z mojej terapii - też grupowa i indywidualna (prawie 2 lata).
W moim ośrodku terapeuci radzili, aby żadnych ważnych decyzji nie podejmować w trakcie terapii i w ciągu roku po jej ukończeniu. Właśnie ze względu na targające nami emocje.
Może Twój trop jest dobry, a może nie.
Wiem, to nie jest popularne na tym forum, ale uważam, ze dziewczyna dobrze zrobiła odcinając się całkiem. Teraz ma czas na spotkanie sama ze sobą. Autor wątku i jego rodzina teraz nie mają wpływu na jej bieżące uczucia. Ma teraz czas na przemyślenia. I On również.
Kto wie, może i bez tej toksycznej sytuacji wpadłaby w chorobę, bo miała takie predyspozycje (tego nie wiemy), ale to co przeżyła w "tym" domu jest straszne. Była bardzo samotna i bardzo jej współczuję. To trochę mojej historii, dlatego gdzieś w środku mnie zabolało...

STOPko - ja mam całkiem inne wrażenia z mojej terapii - też grupowa i indywidualna (prawie 2 lata).
W moim ośrodku terapeuci radzili, aby żadnych ważnych decyzji nie podejmować w trakcie terapii i w ciągu roku po jej ukończeniu. Właśnie ze względu na targające nami emocje.
Może Twój trop jest dobry, a może nie.
Wiem, to nie jest popularne na tym forum, ale uważam, ze dziewczyna dobrze zrobiła odcinając się całkiem. Teraz ma czas na spotkanie sama ze sobą. Autor wątku i jego rodzina teraz nie mają wpływu na jej bieżące uczucia. Ma teraz czas na przemyślenia. I On również.
Kto wie, może i bez tej toksycznej sytuacji wpadłaby w chorobę, bo miała takie predyspozycje (tego nie wiemy), ale to co przeżyła w "tym" domu jest straszne. Była bardzo samotna i bardzo jej współczuję. To trochę mojej historii, dlatego gdzieś w środku mnie zabolało...

[STOPka]

[hiacynta]

[STOPka]

[Simon]

Dziękuję Wam za wszystkie wypowiedzi... u mnie wciąż oczywiście ból i pustka po stracie żony. Ale pojawiło się też nowe uczucie. Otrzymałem informację od naszych wspólnych przyjaciół, że moja żona z kimś się spotyka. Co gorsza, znam tego człowieka. Nie mam pojęcia, czy był on zamieszany w wyprowadzkę mojej żony, czy nie. Wiem też, że ona nadal choruje na bulimię, chodzi do terapeuty.

Skręcam się, zastanawiam, czy nie napisać do tego kolesia. Jak sądzicie, czy to przyniesie jakikolwiek skutek?...czy tylko się ośmieszę?

Dowiedziałem się też, że żona myśli o złożeniu pozwu o rozwód...z mojej winy. Szczęka mi opadła. Kompletnie nie wiem, co w takiej sytuacji robić. Przyznać się? Walczyć o winę obu stron? Czuję się totalnie bezradny.

Dziękuję Wam za wszystkie wypowiedzi... u mnie wciąż oczywiście ból i pustka po stracie żony. Ale pojawiło się też nowe uczucie. Otrzymałem informację od naszych wspólnych przyjaciół, że moja żona z kimś się spotyka. Co gorsza, znam tego człowieka. Nie mam pojęcia, czy był on zamieszany w wyprowadzkę mojej żony, czy nie. Wiem też, że ona nadal choruje na bulimię, chodzi do terapeuty.

Skręcam się, zastanawiam, czy nie napisać do tego kolesia. Jak sądzicie, czy to przyniesie jakikolwiek skutek?...czy tylko się ośmieszę?

Dowiedziałem się też, że żona myśli o złożeniu pozwu o rozwód...z mojej winy. Szczęka mi opadła. Kompletnie nie wiem, co w takiej sytuacji robić. Przyznać się? Walczyć o winę obu stron? Czuję się totalnie bezradny.