[Rubin]

Warto
https://www.youtube.com/w...eature=youtu.be

I wyłuskane dla żyjących w pośpiechu
https://youtu.be/SLxOiajir_c?t=5m35s

Warto
https://www.youtube.com/w...eature=youtu.be

I wyłuskane dla żyjących w pośpiechu
https://youtu.be/SLxOiajir_c?t=5m35s

[Rubin]

I znów mały kawałek układanki trafił na swoje miejsce.
Romantyzm jako egoizm
I nie chodzi tutaj o odrzucenie szarmanckości, o unikanie budowania fajnego nastroju, zapraszania żony na kolację przy świecach i tego typu akcje. Chodzi o wewnętrzne podejście do rzeczywistości.
Mi opadła szczęka.

Pozwolę sobie przytoczyć najważniejszy moim zdaniem fragment tego artykułu:

"Romantyzm ze swej istoty i z definicji stworzony jest z iluzji, z zachcianek, niekontrolowanych namiętności i nieprawdopodobnych uczuć, które mogą istnieć tylko w świecie marzeń. W rezultacie, w krótkim czasie, uczucia, które były jedyną psychologiczną podstawą małżeńskiej stabilności zaczynają gasnąć. Naturalnie ci, którzy znajdą się w takiej sytuacji życiowej, nie sięgają do sedna problemu. Nie rozumieją, dlaczego ich pragnienia były całkowicie nieosiągalne i szczerze dochodzą do prostego wniosku, że popełnili błąd. Nie znaleźli jeszcze tego szczęścia - małżeństwo go im nie dało. Przyzwyczajeni do życia tylko wyłącznie dla siebie, szukając szczęścia wyłącznie swojego, a przyzwyczajeni do postrzegania szczęścia jako zaspokojenia sentymentalnych pragnień, będą sądzić, że ich życie zostało nieodwracalnie zrujnowane - o ile oczywiście nie będą się starali zaspokoić tych iluzji w inny sposób. Co więcej, będą sądzić podobnie o życiu wielu innych osób, które popełniły ten sam "błąd". Dlatego też rozwód będzie się jawił jako coś zupełnie koniecznego, jak powietrze, bez którego nie można żyć."

To trudne do ogarnięcia. Wnętrze zbyt mocno się buntuje przeciwko takiemu tokowi myślenia, to się wymyka. Ale wiem, że to jest dobry trop do wykrycia mroku w sobie.

I znów mały kawałek układanki trafił na swoje miejsce.
Romantyzm jako egoizm
I nie chodzi tutaj o odrzucenie szarmanckości, o unikanie budowania fajnego nastroju, zapraszania żony na kolację przy świecach i tego typu akcje. Chodzi o wewnętrzne podejście do rzeczywistości.
Mi opadła szczęka.

Pozwolę sobie przytoczyć najważniejszy moim zdaniem fragment tego artykułu:

"Romantyzm ze swej istoty i z definicji stworzony jest z iluzji, z zachcianek, niekontrolowanych namiętności i nieprawdopodobnych uczuć, które mogą istnieć tylko w świecie marzeń. W rezultacie, w krótkim czasie, uczucia, które były jedyną psychologiczną podstawą małżeńskiej stabilności zaczynają gasnąć. Naturalnie ci, którzy znajdą się w takiej sytuacji życiowej, nie sięgają do sedna problemu. Nie rozumieją, dlaczego ich pragnienia były całkowicie nieosiągalne i szczerze dochodzą do prostego wniosku, że popełnili błąd. Nie znaleźli jeszcze tego szczęścia - małżeństwo go im nie dało. Przyzwyczajeni do życia tylko wyłącznie dla siebie, szukając szczęścia wyłącznie swojego, a przyzwyczajeni do postrzegania szczęścia jako zaspokojenia sentymentalnych pragnień, będą sądzić, że ich życie zostało nieodwracalnie zrujnowane - o ile oczywiście nie będą się starali zaspokoić tych iluzji w inny sposób. Co więcej, będą sądzić podobnie o życiu wielu innych osób, które popełniły ten sam "błąd". Dlatego też rozwód będzie się jawił jako coś zupełnie koniecznego, jak powietrze, bez którego nie można żyć."

To trudne do ogarnięcia. Wnętrze zbyt mocno się buntuje przeciwko takiemu tokowi myślenia, to się wymyka. Ale wiem, że to jest dobry trop do wykrycia mroku w sobie.

[Nirwanna]

Dobry artykuł!

Dobry artykuł!

[JakubekKaz]

[Rubin]

Kiedyś napiszę Wam, że w moim małżeństwie już wszystko dobrze :) Ale jeszcze nie dziś

Dziś chcę napisać dwa zdania, które są wynikiem moich już dwuletnich kłótni z Bogiem i poszukiwań sensu życia.

Pojawiamy się na tym świecie by nauczyć się kochać. Nic innego nie jest istotne.

A, że nasze obiekty do kochania są bardzo trudne, to i lepiej dla nas, bo prawdziwie kochać się nauczymy. To jest wyzwanie.

Kiedyś napiszę Wam, że w moim małżeństwie już wszystko dobrze :) Ale jeszcze nie dziś

Dziś chcę napisać dwa zdania, które są wynikiem moich już dwuletnich kłótni z Bogiem i poszukiwań sensu życia.

Pojawiamy się na tym świecie by nauczyć się kochać. Nic innego nie jest istotne.

A, że nasze obiekty do kochania są bardzo trudne, to i lepiej dla nas, bo prawdziwie kochać się nauczymy. To jest wyzwanie.

[JakubekKaz]

[utka2]