[misio312]

[mallgos]

Misio

ja nie upieram się, że tylko moje zdanie jest słuszne, moje jest moje a twoje jest twoje, a strony zainteresowane i tak podejmą własną decyzję, niezależną od naszych opinii. Nauczyłam się w całym tym swoim "bagienku", że każdy człowiek ma swój punkt widzenia.
Rozwinę też nieco swój a propos twojej wypowiedzi. Mi się wydaje, że nie ma takiej możliwości, by ta decyzja była w pełni dojrzała, bo przysięgamy na dobre i złe, ale nie wiemy czym będzie to złe i jak wiele przyjdzie nam znieść.
Jeśli patrzymy pod kątem nierozelwalności to chyba trzeba uwzględnić (niestety):
- zdradę
- obojętność
- odmienność charakterów i poglądów
- problemy finansowe
- choroby
itp
Czym jest małżeństwo???
na pewno trzeba się starać, ale jak bardzo i jakim kosztem, jak wiele trzeba udźwignąć i czy ta druga strona nie przyzwyczai się zbytnio do tego naszego znoszenia?

To co teraz napiszę nie będzie zgodne z formułą tego forum, ale znam realnie pary, które w drugich związkach odnalazły szczęście. Bardziej doświadczone unikają sytuacji, do których w pierwszych związkach dawały sobie prawo. podkreślają, że drugi raz już nie chcą w życiu rewolucji. No właśnie - gdyby w tym pierwszym chciały zaprzestać pewnych działań pewnie też byłoby ok.
Ja nie jestem teologiem, sama przeszłam przez rozwód, na który wyraziłam zgodę, choć wolałabym innego rozwiązania, ale ... zabrakło siły, motywacji.
Mąż teraz szczęśliwy, widać to po nim, nie chcę już ingerować w jego świat, próbowałam wiele razy - ale efekt odwrotny od zamierzonego.
Albo cud Boży, albo życie bez męża.
Wiem, że nawet teraz nie jestem w stanie powiedzieć czy dojrzałam do małżeństwa, bo nie wiem co mnie jeszcze w życiu spotka i jak ja na to zareaguję.
Co to jest dojrzałość???

Misio

ja nie upieram się, że tylko moje zdanie jest słuszne, moje jest moje a twoje jest twoje, a strony zainteresowane i tak podejmą własną decyzję, niezależną od naszych opinii. Nauczyłam się w całym tym swoim "bagienku", że każdy człowiek ma swój punkt widzenia.
Rozwinę też nieco swój a propos twojej wypowiedzi. Mi się wydaje, że nie ma takiej możliwości, by ta decyzja była w pełni dojrzała, bo przysięgamy na dobre i złe, ale nie wiemy czym będzie to złe i jak wiele przyjdzie nam znieść.
Jeśli patrzymy pod kątem nierozelwalności to chyba trzeba uwzględnić (niestety):
- zdradę
- obojętność
- odmienność charakterów i poglądów
- problemy finansowe
- choroby
itp
Czym jest małżeństwo???
na pewno trzeba się starać, ale jak bardzo i jakim kosztem, jak wiele trzeba udźwignąć i czy ta druga strona nie przyzwyczai się zbytnio do tego naszego znoszenia?

To co teraz napiszę nie będzie zgodne z formułą tego forum, ale znam realnie pary, które w drugich związkach odnalazły szczęście. Bardziej doświadczone unikają sytuacji, do których w pierwszych związkach dawały sobie prawo. podkreślają, że drugi raz już nie chcą w życiu rewolucji. No właśnie - gdyby w tym pierwszym chciały zaprzestać pewnych działań pewnie też byłoby ok.
Ja nie jestem teologiem, sama przeszłam przez rozwód, na który wyraziłam zgodę, choć wolałabym innego rozwiązania, ale ... zabrakło siły, motywacji.
Mąż teraz szczęśliwy, widać to po nim, nie chcę już ingerować w jego świat, próbowałam wiele razy - ale efekt odwrotny od zamierzonego.
Albo cud Boży, albo życie bez męża.
Wiem, że nawet teraz nie jestem w stanie powiedzieć czy dojrzałam do małżeństwa, bo nie wiem co mnie jeszcze w życiu spotka i jak ja na to zareaguję.
Co to jest dojrzałość???

[twardy]

[mallgos]

Tak wiem, wiem tez że Bóg ma taką moc, by poruszyć sercami współmałżonków, by napełniły się miłością, czemu tego nie robi, na pewno ma swój powód, a nam należy się pogodzić z Jego wolą, nie dociekać, a wierzyć, że idzie to ku dobremu.

Tak wiem, wiem tez że Bóg ma taką moc, by poruszyć sercami współmałżonków, by napełniły się miłością, czemu tego nie robi, na pewno ma swój powód, a nam należy się pogodzić z Jego wolą, nie dociekać, a wierzyć, że idzie to ku dobremu.