[Agata1980]

Moi Drodzy; Czytam Was od kilku tygodni. Nie mogę napisać o sobie zbyt wiele, bo moja historia jest na tyle "wyjątkowa", że mogłaby mnie zidentyfikować...
Przez wiele lat żyłam w (jak mi się wydawało) bardzo szczęśliwym związku małżeńskim, jednak pewnego dnia okazało się, że moje życie jest fikcją. Mój mąż praktycznie od początku małżeństwa prowadził podwójne życie. Zdrady (zarówno romans, jak i prostytutki) to tylko jeden z wielu tematów tej fikcji... Scenariusz mojego życia mógłby być scenariuszem filmowym. Zastanawiałam się poważnie nad tym, czy moje sakramentalne małżeństwo w ogóle jest ważne.
Początkowo był tylko ogromny ból. Potem chęć zemsty ale z pomocą przyszła mi Nowenna Pompejańska. Ta modlitwa mnie uratowała w każdym znaczeniu tego słowa. Już w trakcie Jej odmawiania zaczęły pojawiać się maleńkie cuda. W moje ręce wpadały wspaniałe książki, trafiłam na forum. Zapanował we mnie niesamowity spokój i pewność, że wszystko się ułoży - że nasze małżeństwo będzie ocalone.
Mąż od początku twierdził, że mnie kocha, że bardzo pobłądził w życiu, ale zrobi wszystko, żeby to naprawić. Mimo tych deklaracji jeszcze wielokrotnie łapałam go na kłamstwach, ale z czasem zaczął otwierać się przede mną coraz bardziej.
Jego słowa przełożyły się na określone czyny. Nie schował głowy w piasek, ale zabrał się do działania. Ja rozpoczęłam pracę nad sobą.
Zaczęliśmy z sobą rozmawiać, jak nigdy wcześniej. Zaczęliśmy się z sobą zaprzyjaźniać. Myślę, że przed nami jeszcze długa droga, ale chyba oboje chcemy nią kroczyć. Oczywiście zachowuje dużą rezerwę do deklaracji mojego męża i do jego zachowań, gdyż potrafił on już wcześniej świetnie grać. Mamy dziecko. Chcę, aby miało pełną rodzinę. Od kilku miesięcy jesteśmy w faktycznej separacji. Z pewnością w bliskiej przyszłości to się nie zmieni, bo z pewnych przyczyn nie może się zmienić.
Bardzo brakuje mi bliskości fizycznej i nie wiem, jak w kryzysie należy podchodzić do współżycia seksualnego. Czy jest ono dopuszczalne mimo tego, że jeszcze "nie wróciliśmy do siebie", że rany się nie zagoiły, że nic nie jest przesądzone?
Nie wiem, jak podejść do tego delikatnego tematu.

Moi Drodzy; Czytam Was od kilku tygodni. Nie mogę napisać o sobie zbyt wiele, bo moja historia jest na tyle "wyjątkowa", że mogłaby mnie zidentyfikować...
Przez wiele lat żyłam w (jak mi się wydawało) bardzo szczęśliwym związku małżeńskim, jednak pewnego dnia okazało się, że moje życie jest fikcją. Mój mąż praktycznie od początku małżeństwa prowadził podwójne życie. Zdrady (zarówno romans, jak i prostytutki) to tylko jeden z wielu tematów tej fikcji... Scenariusz mojego życia mógłby być scenariuszem filmowym. Zastanawiałam się poważnie nad tym, czy moje sakramentalne małżeństwo w ogóle jest ważne.
Początkowo był tylko ogromny ból. Potem chęć zemsty ale z pomocą przyszła mi Nowenna Pompejańska. Ta modlitwa mnie uratowała w każdym znaczeniu tego słowa. Już w trakcie Jej odmawiania zaczęły pojawiać się maleńkie cuda. W moje ręce wpadały wspaniałe książki, trafiłam na forum. Zapanował we mnie niesamowity spokój i pewność, że wszystko się ułoży - że nasze małżeństwo będzie ocalone.
Mąż od początku twierdził, że mnie kocha, że bardzo pobłądził w życiu, ale zrobi wszystko, żeby to naprawić. Mimo tych deklaracji jeszcze wielokrotnie łapałam go na kłamstwach, ale z czasem zaczął otwierać się przede mną coraz bardziej.
Jego słowa przełożyły się na określone czyny. Nie schował głowy w piasek, ale zabrał się do działania. Ja rozpoczęłam pracę nad sobą.
Zaczęliśmy z sobą rozmawiać, jak nigdy wcześniej. Zaczęliśmy się z sobą zaprzyjaźniać. Myślę, że przed nami jeszcze długa droga, ale chyba oboje chcemy nią kroczyć. Oczywiście zachowuje dużą rezerwę do deklaracji mojego męża i do jego zachowań, gdyż potrafił on już wcześniej świetnie grać. Mamy dziecko. Chcę, aby miało pełną rodzinę. Od kilku miesięcy jesteśmy w faktycznej separacji. Z pewnością w bliskiej przyszłości to się nie zmieni, bo z pewnych przyczyn nie może się zmienić.
Bardzo brakuje mi bliskości fizycznej i nie wiem, jak w kryzysie należy podchodzić do współżycia seksualnego. Czy jest ono dopuszczalne mimo tego, że jeszcze "nie wróciliśmy do siebie", że rany się nie zagoiły, że nic nie jest przesądzone?
Nie wiem, jak podejść do tego delikatnego tematu.

[hubcia576]

Witaj Agata.

Dobrze, że widzisz potrzebę zadbania o to by nie pisać szczegółów, które mogą, identyfikować osoby i staraj się o tym pamiętać.

Napisałaś, że czytasz FP od kilku tygodni, więc po trosze poznałaś charakter Forum.

Zadałaś pytanie:

Witaj Agata.

Dobrze, że widzisz potrzebę zadbania o to by nie pisać szczegółów, które mogą, identyfikować osoby i staraj się o tym pamiętać.

Napisałaś, że czytasz FP od kilku tygodni, więc po trosze poznałaś charakter Forum.

Zadałaś pytanie:

[Agata1980]

Hubcia576 bardzo dziękuję za odpowiedź.

Powód naszej separacji jest bardzo złożony - a powrót do siebie blokuje nam głównie jego finansowy aspekt. Mąż za moimi plecami prowadził interesy, o których nie miałam pojęcia. Interesy te pociągnęły za sobą duże straty finansowe. Ponadto również za moimi plecami mąż utrzymywał inne osoby (nie chodzi tu o kochanki ani pozamałżeńskie dzieci, ale o członków jego rodziny). To wszystko sprawiło, że popadł w ogromne długi. Jedyną szansą dla niego było przyjęcie propozycji pracy w Niemczech.
Tak jak pisałam w moim pierwszym poście, przez lata żyłam w szczęśliwym związku. Tak mi się wydawało. Tak inni widzieli nasze małżeństwo i tak ja je widziałam. Jak się okazało to szczęście było fikcją.
W pierwszym okresie po tym, jak ujawniło się "drugie życie" mojego męża był we mnie tylko ból, wściekłość i chęć zemsty. Uważałam, że zrobił mi coś strasznego, na co ja nie zasłużyłam. Swojej winy nie widziałam w ogóle. Potem przyszła refleksja i spojrzenie na nasze małżeństwo z boku.. To przyniosło przerażenie. Obraz mnie, jako idealnej żony rozbił się na tysiąc kawałków, chociaż za taką zawsze się miałam...
Od początku naszego związku byłam stroną dominującą. Wszystko wiedziałam najlepiej i oczekiwałam, że mąż będzie żył według mojego scenariusza. To ja decydowałam o pracy, jaką ma wykonywać, o zainteresowaniach które może realizować, o znajomych z którymi może się widywać - oczywiście dla jego dobra, bo ja "osoba rozsądniejsza" zawsze lepiej wiedziałam co jest dobre dla niego i dla naszego małżeństwa... W towarzystwie uchodziliśmy za pantoflarza i "słodką jędzę". Kiedy mój mąż postępował zgodnie z moimi życzeniami byłam czuła, kochana i słodka, kiedy "próbował się postawić" karałam go milczeniem i brakiem seksu... Tak właśnie próbowałam go "wychować". Nie chciałam go skrzywdzić. Robiłam to z troski o niego, bo zawsze uważałam go za człowieka o gołębim sercu i wielkiej naiwności życiowej. Chciałam uchronić jego i nasze małżeństwo przed błędami, które wydawało mi się, że on może popełnić, zwłaszcza, że z domu wyniósł "lekką rękę do wydawania pieniędzy", całkowicie zaburzoną wizję zarabiania pieniędzy, a także żelazną zasadę wzajemnej rodzinne pomocy za wszelką cenę.
Nie uchroniłam... Popełnił wszystkie te błędy (i wiele więcej, których nawet nie przewidywałam) za moimi plecami... Wiedział, że rozmowa ze mną nie ma sensu, bo ja nie umiem rozmawiać. Jeśli mam określony pogląd w sprawie to mówię, że tak ma być i kropka, wpadam w nerwy, robię awanturę a na koniec przestaję się odzywać.. Dlatego przestał mi się sprzeciwiać. Przestał również o wielu rzeczach mi mówić. Wolał kłamać, przemilczeć, oszukać...
Mój mąż ma ogromną potrzebę akceptacji siebie i swojej rodziny, dlatego jeśli coś mogło postawić w złym świetle jego lub jego rodzinę wolał kłamać..
Stworzył sobie alternatywny świat, w którym "chciał być prawdziwym facetem". Marzył o zarabianiu dużych pieniędzy, bo moja sytuacja finansowa (z domu rodzinnego) była nieporównywalnie lepsza od jego sytuacji, chociaż ja nigdy (tak mi się przynajmniej wydawało) nie dawałam mu tego odczuć..
Kolejne porażki przynosiły mu ogromny stres. Pojawiły się problemy zdrowotne - nerwobóle. Wydaje mi się - tak wywnioskowałam - że zdrady były sposobem na "odreagowanie"...

Minęło 8 miesięcy od wyprowadzki męża.. Od tego czasu zrobił wiele - zwłaszcza w sprawie uregulowania spraw finansowych. Myślę, że on jeszcze się nie zmienił, bo zmiana to długotrwały proces. Nie można się zmienić z tygodnia na tydzień.. Widzę jednak, że się stara. Ja pewnie też jeszcze się nie zmieniłam, chociaż pracuję nad sobą z wszystkich sił. Najważniejsze jest to, że jest ta chęć zmiany. We mnie zmianę można zauważyć stosunkowo łatwo i jest ona zauważalna dla otoczenia (z tego co słyszę) - poskromienie jędzowatości i dominacji. Prawdziwą zmianę w zachowaniu męża będzie dostrzec bardzo trudno, bo przecież on zawsze był czuły troskliwy uczynny i taki jest..

Dużym krokiem do przodu są nasze rozmowy - inne niż wszystkie dotychczas. Ja staram się zachować w nich szacunek do niego, jego uczuć i problemów, a on stara się mówić o tym, co dotychczas zawsze przede mną ukrywał, o tym co nie jest kolorowe, co stanowi problemy.. Nie narzucam mu swojego zdania, tylko doradzam.

Krótko mówiąc mój mąż ma wiele "własnych" problemów (głównie finansowych), które musi rozwiązać zanim dostanie zielone światło na powrót do domu - to jest jeden (ale nie jedyny) z moich warunków. Nie jest tak, że ja od niego nie wymagam. Wymagam. Dużo wymagam. Może nawet za dużo.. Sprawdzam. Jednocześnie moja postawa jest życzliwa i ciepła. Nie wiem, czy taka powinna być. Czy lepiej gdybym była zimna i niedostępna... Boję się takiej postawy, bo właśnie ona (na "niewłaściwe" zachowania mojego męża) sprowadziła nasze małżeństwo na złą drogę. Chcę się zmienić, stąd zmiana mojego zachowania.

Chciałabym pójść z mężem na terapię małżeńską, ale póki on będzie pracował w Niemczech i przyjeżdżał co 2-3 tygodnie do Polski chyba to się nie uda. On też chce takiej terapii, więc pewnie przed powrotem do siebie nam się to uda.

Wydaje mi się, że na taki prawdziwy powrót, tj. wspólne mieszkanie, potrzebujemy duuużo czasu, mierzonego być może nawet w latach. Póki co on kiedy przyjeżdża do Polski mieszka u swojej rodziny. Ja muszę zobaczyć tą prawdziwą zmianę... Nie wiem jeszcze jak, ale głęboko wierzę, że Bóg pomoże mi ją odróżnić od kłamstwa.

Do tego czasu musimy jednak budować relacje na nowo. Ja mam bardzo dużą potrzebę bliskości fizycznej. Mój mąż również. Zastanawiam się, czy taka bliskość może coś zepsuć między nami, czy wręcz odwrotnie.. Nie chcę go odtrącać, karać brakiem współżycia tak jak robiłam to wcześniej, tym bardziej, że jednocześnie karałabym siebie.

Myślałam, że po tym o czym się dowiedziałam (że mnie zdradzał - również z prostytutkami) nigdy nie będę chciała, żeby mnie dotknął. Przez pierwsze miesiące tak było. Robiło mi się nawet niedobrze na widok prezerwatyw na stacji benzynowej, bo kojarzyły mi się z tym, co mi zrobił... Stopniowo przychodziła zmiana. Powoli... Dziś wiem, że jestem na to gotowa, wiem, że tego pragnę.

Podobno mąż był mi wierny już rok przed naszą separacją, ale mimo to badań oczywiście nie odpuszczę.

Zastanawiam się, jakie książki mogłabym mężowi podsunąć do poczytania w ramach jego rozwoju duchowego.

Z ufnością czekam na Wasze rady.

Hubcia576 bardzo dziękuję za odpowiedź.

Powód naszej separacji jest bardzo złożony - a powrót do siebie blokuje nam głównie jego finansowy aspekt. Mąż za moimi plecami prowadził interesy, o których nie miałam pojęcia. Interesy te pociągnęły za sobą duże straty finansowe. Ponadto również za moimi plecami mąż utrzymywał inne osoby (nie chodzi tu o kochanki ani pozamałżeńskie dzieci, ale o członków jego rodziny). To wszystko sprawiło, że popadł w ogromne długi. Jedyną szansą dla niego było przyjęcie propozycji pracy w Niemczech.
Tak jak pisałam w moim pierwszym poście, przez lata żyłam w szczęśliwym związku. Tak mi się wydawało. Tak inni widzieli nasze małżeństwo i tak ja je widziałam. Jak się okazało to szczęście było fikcją.
W pierwszym okresie po tym, jak ujawniło się "drugie życie" mojego męża był we mnie tylko ból, wściekłość i chęć zemsty. Uważałam, że zrobił mi coś strasznego, na co ja nie zasłużyłam. Swojej winy nie widziałam w ogóle. Potem przyszła refleksja i spojrzenie na nasze małżeństwo z boku.. To przyniosło przerażenie. Obraz mnie, jako idealnej żony rozbił się na tysiąc kawałków, chociaż za taką zawsze się miałam...
Od początku naszego związku byłam stroną dominującą. Wszystko wiedziałam najlepiej i oczekiwałam, że mąż będzie żył według mojego scenariusza. To ja decydowałam o pracy, jaką ma wykonywać, o zainteresowaniach które może realizować, o znajomych z którymi może się widywać - oczywiście dla jego dobra, bo ja "osoba rozsądniejsza" zawsze lepiej wiedziałam co jest dobre dla niego i dla naszego małżeństwa... W towarzystwie uchodziliśmy za pantoflarza i "słodką jędzę". Kiedy mój mąż postępował zgodnie z moimi życzeniami byłam czuła, kochana i słodka, kiedy "próbował się postawić" karałam go milczeniem i brakiem seksu... Tak właśnie próbowałam go "wychować". Nie chciałam go skrzywdzić. Robiłam to z troski o niego, bo zawsze uważałam go za człowieka o gołębim sercu i wielkiej naiwności życiowej. Chciałam uchronić jego i nasze małżeństwo przed błędami, które wydawało mi się, że on może popełnić, zwłaszcza, że z domu wyniósł "lekką rękę do wydawania pieniędzy", całkowicie zaburzoną wizję zarabiania pieniędzy, a także żelazną zasadę wzajemnej rodzinne pomocy za wszelką cenę.
Nie uchroniłam... Popełnił wszystkie te błędy (i wiele więcej, których nawet nie przewidywałam) za moimi plecami... Wiedział, że rozmowa ze mną nie ma sensu, bo ja nie umiem rozmawiać. Jeśli mam określony pogląd w sprawie to mówię, że tak ma być i kropka, wpadam w nerwy, robię awanturę a na koniec przestaję się odzywać.. Dlatego przestał mi się sprzeciwiać. Przestał również o wielu rzeczach mi mówić. Wolał kłamać, przemilczeć, oszukać...
Mój mąż ma ogromną potrzebę akceptacji siebie i swojej rodziny, dlatego jeśli coś mogło postawić w złym świetle jego lub jego rodzinę wolał kłamać..
Stworzył sobie alternatywny świat, w którym "chciał być prawdziwym facetem". Marzył o zarabianiu dużych pieniędzy, bo moja sytuacja finansowa (z domu rodzinnego) była nieporównywalnie lepsza od jego sytuacji, chociaż ja nigdy (tak mi się przynajmniej wydawało) nie dawałam mu tego odczuć..
Kolejne porażki przynosiły mu ogromny stres. Pojawiły się problemy zdrowotne - nerwobóle. Wydaje mi się - tak wywnioskowałam - że zdrady były sposobem na "odreagowanie"...

Minęło 8 miesięcy od wyprowadzki męża.. Od tego czasu zrobił wiele - zwłaszcza w sprawie uregulowania spraw finansowych. Myślę, że on jeszcze się nie zmienił, bo zmiana to długotrwały proces. Nie można się zmienić z tygodnia na tydzień.. Widzę jednak, że się stara. Ja pewnie też jeszcze się nie zmieniłam, chociaż pracuję nad sobą z wszystkich sił. Najważniejsze jest to, że jest ta chęć zmiany. We mnie zmianę można zauważyć stosunkowo łatwo i jest ona zauważalna dla otoczenia (z tego co słyszę) - poskromienie jędzowatości i dominacji. Prawdziwą zmianę w zachowaniu męża będzie dostrzec bardzo trudno, bo przecież on zawsze był czuły troskliwy uczynny i taki jest..

Dużym krokiem do przodu są nasze rozmowy - inne niż wszystkie dotychczas. Ja staram się zachować w nich szacunek do niego, jego uczuć i problemów, a on stara się mówić o tym, co dotychczas zawsze przede mną ukrywał, o tym co nie jest kolorowe, co stanowi problemy.. Nie narzucam mu swojego zdania, tylko doradzam.

Krótko mówiąc mój mąż ma wiele "własnych" problemów (głównie finansowych), które musi rozwiązać zanim dostanie zielone światło na powrót do domu - to jest jeden (ale nie jedyny) z moich warunków. Nie jest tak, że ja od niego nie wymagam. Wymagam. Dużo wymagam. Może nawet za dużo.. Sprawdzam. Jednocześnie moja postawa jest życzliwa i ciepła. Nie wiem, czy taka powinna być. Czy lepiej gdybym była zimna i niedostępna... Boję się takiej postawy, bo właśnie ona (na "niewłaściwe" zachowania mojego męża) sprowadziła nasze małżeństwo na złą drogę. Chcę się zmienić, stąd zmiana mojego zachowania.

Chciałabym pójść z mężem na terapię małżeńską, ale póki on będzie pracował w Niemczech i przyjeżdżał co 2-3 tygodnie do Polski chyba to się nie uda. On też chce takiej terapii, więc pewnie przed powrotem do siebie nam się to uda.

Wydaje mi się, że na taki prawdziwy powrót, tj. wspólne mieszkanie, potrzebujemy duuużo czasu, mierzonego być może nawet w latach. Póki co on kiedy przyjeżdża do Polski mieszka u swojej rodziny. Ja muszę zobaczyć tą prawdziwą zmianę... Nie wiem jeszcze jak, ale głęboko wierzę, że Bóg pomoże mi ją odróżnić od kłamstwa.

Do tego czasu musimy jednak budować relacje na nowo. Ja mam bardzo dużą potrzebę bliskości fizycznej. Mój mąż również. Zastanawiam się, czy taka bliskość może coś zepsuć między nami, czy wręcz odwrotnie.. Nie chcę go odtrącać, karać brakiem współżycia tak jak robiłam to wcześniej, tym bardziej, że jednocześnie karałabym siebie.

Myślałam, że po tym o czym się dowiedziałam (że mnie zdradzał - również z prostytutkami) nigdy nie będę chciała, żeby mnie dotknął. Przez pierwsze miesiące tak było. Robiło mi się nawet niedobrze na widok prezerwatyw na stacji benzynowej, bo kojarzyły mi się z tym, co mi zrobił... Stopniowo przychodziła zmiana. Powoli... Dziś wiem, że jestem na to gotowa, wiem, że tego pragnę.

Podobno mąż był mi wierny już rok przed naszą separacją, ale mimo to badań oczywiście nie odpuszczę.

Zastanawiam się, jakie książki mogłabym mężowi podsunąć do poczytania w ramach jego rozwoju duchowego.

Z ufnością czekam na Wasze rady.

[kenya]

Agatko,
czytam Twój drugi post i oczom swoim nie wierzę.
Widzę, że postanowiłaś wziąć na siebie odpowiedzialność za nieodpowiedzialne, czy wręcz niegodziwe postępowanie męża.
Owszem, Twój dominujący charakter i jędzowatość z którymi się identyfikujesz, mogły stanowić problem w komunikacji, ale na miły Bóg, nie mogą być przyczyną takiej fikcji jaka stała się Twoim udziałem a która jest dziełem Twojego męża. To nie ta bajka.

Prawdopodobnie, by móc w ogóle unieść ciężar jego działań a te zaistniały przecież na wielu płaszczyznach, postanowiłaś znaleźć przyczynę owych wysoce patologicznych zachowań męża w sobie. Idąc tym tokiem rozumowania doszłaś do wniosku, że jeśli Ty się zmienisz to jest szansa, że mąż automatycznie się zmieni.
Tylko, że zmiana męża miałaby dotyczyć jego skłonności do patologicznego kłamstwa, zdrad oraz nadużyć finansowych.
A takie zachowania są następstwem zaburzeń osobowości, które w tym przypadku czynią męża skrajnie nieodpowiedzialnym. To nie mija ot tak, z chwilą złożenia deklaracji o poprawie.

Agatko,
czytam Twój drugi post i oczom swoim nie wierzę.
Widzę, że postanowiłaś wziąć na siebie odpowiedzialność za nieodpowiedzialne, czy wręcz niegodziwe postępowanie męża.
Owszem, Twój dominujący charakter i jędzowatość z którymi się identyfikujesz, mogły stanowić problem w komunikacji, ale na miły Bóg, nie mogą być przyczyną takiej fikcji jaka stała się Twoim udziałem a która jest dziełem Twojego męża. To nie ta bajka.

Prawdopodobnie, by móc w ogóle unieść ciężar jego działań a te zaistniały przecież na wielu płaszczyznach, postanowiłaś znaleźć przyczynę owych wysoce patologicznych zachowań męża w sobie. Idąc tym tokiem rozumowania doszłaś do wniosku, że jeśli Ty się zmienisz to jest szansa, że mąż automatycznie się zmieni.
Tylko, że zmiana męża miałaby dotyczyć jego skłonności do patologicznego kłamstwa, zdrad oraz nadużyć finansowych.
A takie zachowania są następstwem zaburzeń osobowości, które w tym przypadku czynią męża skrajnie nieodpowiedzialnym. To nie mija ot tak, z chwilą złożenia deklaracji o poprawie.

[landis85]

a jak jest u Was w sprawach chodzenia do kościoła, modlitwy, wiary w Boga ?
to co opisujesz - to po części moja historia, moja jest bez happy endu...
mam nadzieję, że jednak Twój mąż dostąpił wielkiej łaski uzdrowienia i jest tak jak piszesz
bo bez Boga ciężko mi uwierzyć w taką przemianę....a wiem co piszę, sama miałam taki "egzemplarz" w domu i przerabiałam "nawrócenie" męża, jednak nawrócenie było to pozorne bo bez Boga i o pewnym czasie padło...

ze swojej strony polecam Wam konferencje zamieszczone na naszych stronach, wiele można się nauczyć, zrozumieć

a jak jest u Was w sprawach chodzenia do kościoła, modlitwy, wiary w Boga ?
to co opisujesz - to po części moja historia, moja jest bez happy endu...
mam nadzieję, że jednak Twój mąż dostąpił wielkiej łaski uzdrowienia i jest tak jak piszesz
bo bez Boga ciężko mi uwierzyć w taką przemianę....a wiem co piszę, sama miałam taki "egzemplarz" w domu i przerabiałam "nawrócenie" męża, jednak nawrócenie było to pozorne bo bez Boga i o pewnym czasie padło...

ze swojej strony polecam Wam konferencje zamieszczone na naszych stronach, wiele można się nauczyć, zrozumieć

[Agata1980]

Być może jest tak, że zobaczenie w sobie kogoś innego niż mi się dotychczas wydawało, pomaga mi udźwignąć ten ciężar.. Tak jak pisałam nie było tak od razu. Początkowo chciałam tylko zemsty. Dopiero rozpoczęcie pracy nad sobą, którą zalecacie na forum i lektura wielu książek pokazały mi, że nie byłam żoną idealną. Że nasze małżeństwo nie było czarno-białe, lecz nosi wiele odcieni szarości. Nie biorę na siebie winy za kłamstwa, oszustwa i zdrady mojego męża. Nic nie dało mu prawo do tego, aby tak bardzo mnie skrzywdzić. Biorę odpowiedzialność tylko (lub aż) za to, że w tym małżeństwie mój mąż nie mógł być sobą chcąc żyć "w zgodzie" ze mną. On wiele razy próbował mi mówić o swoich potrzebach, ambicjach, pragnieniach - a ja nie miałam do nich żadnego szacunku. Nasze rozmowy kończyły się moim stanowczym "nie zgadzam się, jeśli Ci nie pasuje to możemy się rozstać". Uważałam się od niego lepsza, mądrzejsza, zaradniejsza. Szczyciłam się tym, jak "on mnie słucha". Myślałam, że powinien leżeć mi u stóp.

Uwierzcie, że bardzo trudno jest mi się do tego przyznać nawet przed samą sobą. Przed mężem się jeszcze nie przyznałam i nie wiem, czy kiedykolwiek to zrobię. Nie chcę, żeby w jakiś sposób czuł się usprawiedliwiony..

Ja podobnie jak Ty kenya "diagnozuję" u mojego męża kłamstwo patologiczne. Uważam, że potrzebna tu jest pomoc specjalisty, ale póki on nie wróci do Polski nie ma szans na taką terapię. Sama chce się wybrać do psychologa po poradę, jak pomóc takiej osobie. O taką pomoc zwracam się też do Was.

Co do tego na co kenya zwróciłaś uwagę a propos odreagowania niepowodzeń zdradami to zaczerpnęłam "ten pomysł" ze strony Szkoły Formacji Duchowej, gdzie jest napisane: "Mogą to być przewlekłe osobiste lub rodzinne kryzysy, wówczas zdrada bywa odreagowaniem emocji z nimi związanymi. Do nich należą na przykład: porażki w życiu zawodowym, kłopoty finansowe, trudności w budowaniu relacji z innymi ludźmi (szczególnie w przeżywaniu bliskości), choroby własne lub członków rodziny, relacje z rodzicami, problemy z dziećmi. Oczywiście ludzie zadają sobie pytanie, dlaczego niektórzy odreagowują właśnie w taki, często bardzo destrukcyjny sposób. Odpowiedzi pomaga szukać terapeuta, a kryją się one w specyfice związku i będących w nim osób, ich historii, doświadczeniach w relacjach z bliskimi osobami, wzorcach funkcjonowania zaczerpniętych z rodzin pochodzenia."

Zdaję sobie sprawę ze skali problemu i wiem, że sama bym sobie z nim nie poradziła, ale przecież "dla Boga wszystko jest możliwe" dlatego Jemu powierzam nawrócenie mojego męża i ocalenie naszego małżeństwa.

Obydwoje jesteśmy z rodzin katolickich - praktykujących. Co niedzielę byliśmy z mężem na Mszy Świętej. Mój mąż nie korzystał jednak zbyt chętnie z sakramentu pokuty. Nie widziałam go też nigdy klęczącego w domu na modlitwie. Ja się modliłam, chociaż czasem w zabieganiu modlitwa ograniczała się do znaku krzyża. Teraz całkowicie powierzyłam wszystko Bogu, dlatego głęboko wierzę, że mimo całej beznadziejności tej sytuacji, zostałam wysłuchana. Czy nie jest tak, że uzdrawia i ratuje nas siła naszej wiary?

W trakcie tych kilku lat małżeństwa otrzymałam od męża bardzo dużo ciepła, czułości, troski i pomocy. Był dla mnie wsparciem zarówno w trudnych chwilach, kiedy niemal otarłam się o kalectwo, jak i na codzień - spełniając każdą moją prośbę, wykonując wiele obowiązków domowych, wspaniale opiekując się naszym dzieckiem.

Również po ujawnieniu się jego drugiego życia - przez ostatnie miesiące - zrobił wszystko, żeby ochronić mnie i dziecko przed skutkami finansowymi jego porażek - jednocześnie nie próbując unikać poniesienia konsekwencji finansowych wobec osób trzecich.

Oddał w moje ręce narzędzia, którymi w jednej chwili mogłabym go zniszczyć, jeśli tylko taką będę miała wolę - wszystko na dowód swoich dobrych intencji.

Modlę się do Ducha Świętego, aby oświecił mnie mądrością - tak abym w najwłaściwszy sposób postępowała wobec męża - z korzyścią dla nas i naszego małżeństwa.

Uważacie, że nasz problem jest tak duży, że nie powinnam podejmować próby ratowania tego małżeństwa?
Uznałam, że pracę powinnam zacząć od siebie, bo na to mam największy wpływ. Tak zrobiłam. Tak jak pisałam, widzę wyraźną zmianę w zachowaniu męża. Oczywiście nie mówię, że teraz będzie już pięknie i kolorowo, ale przecież od czegoś trzeba zacząć.

Zaproponowałam mu Mszę o uzdrowienie - powiedział, że pójdzie chętnie.
Zaproponuję mu spowiedź z całego życia.
Terapia - jak tylko pojawi się taka możliwość.

Co jeszcze powinnam zrobić?

Być może jest tak, że zobaczenie w sobie kogoś innego niż mi się dotychczas wydawało, pomaga mi udźwignąć ten ciężar.. Tak jak pisałam nie było tak od razu. Początkowo chciałam tylko zemsty. Dopiero rozpoczęcie pracy nad sobą, którą zalecacie na forum i lektura wielu książek pokazały mi, że nie byłam żoną idealną. Że nasze małżeństwo nie było czarno-białe, lecz nosi wiele odcieni szarości. Nie biorę na siebie winy za kłamstwa, oszustwa i zdrady mojego męża. Nic nie dało mu prawo do tego, aby tak bardzo mnie skrzywdzić. Biorę odpowiedzialność tylko (lub aż) za to, że w tym małżeństwie mój mąż nie mógł być sobą chcąc żyć "w zgodzie" ze mną. On wiele razy próbował mi mówić o swoich potrzebach, ambicjach, pragnieniach - a ja nie miałam do nich żadnego szacunku. Nasze rozmowy kończyły się moim stanowczym "nie zgadzam się, jeśli Ci nie pasuje to możemy się rozstać". Uważałam się od niego lepsza, mądrzejsza, zaradniejsza. Szczyciłam się tym, jak "on mnie słucha". Myślałam, że powinien leżeć mi u stóp.

Uwierzcie, że bardzo trudno jest mi się do tego przyznać nawet przed samą sobą. Przed mężem się jeszcze nie przyznałam i nie wiem, czy kiedykolwiek to zrobię. Nie chcę, żeby w jakiś sposób czuł się usprawiedliwiony..

Ja podobnie jak Ty kenya "diagnozuję" u mojego męża kłamstwo patologiczne. Uważam, że potrzebna tu jest pomoc specjalisty, ale póki on nie wróci do Polski nie ma szans na taką terapię. Sama chce się wybrać do psychologa po poradę, jak pomóc takiej osobie. O taką pomoc zwracam się też do Was.

Co do tego na co kenya zwróciłaś uwagę a propos odreagowania niepowodzeń zdradami to zaczerpnęłam "ten pomysł" ze strony Szkoły Formacji Duchowej, gdzie jest napisane: "Mogą to być przewlekłe osobiste lub rodzinne kryzysy, wówczas zdrada bywa odreagowaniem emocji z nimi związanymi. Do nich należą na przykład: porażki w życiu zawodowym, kłopoty finansowe, trudności w budowaniu relacji z innymi ludźmi (szczególnie w przeżywaniu bliskości), choroby własne lub członków rodziny, relacje z rodzicami, problemy z dziećmi. Oczywiście ludzie zadają sobie pytanie, dlaczego niektórzy odreagowują właśnie w taki, często bardzo destrukcyjny sposób. Odpowiedzi pomaga szukać terapeuta, a kryją się one w specyfice związku i będących w nim osób, ich historii, doświadczeniach w relacjach z bliskimi osobami, wzorcach funkcjonowania zaczerpniętych z rodzin pochodzenia."

Zdaję sobie sprawę ze skali problemu i wiem, że sama bym sobie z nim nie poradziła, ale przecież "dla Boga wszystko jest możliwe" dlatego Jemu powierzam nawrócenie mojego męża i ocalenie naszego małżeństwa.

Obydwoje jesteśmy z rodzin katolickich - praktykujących. Co niedzielę byliśmy z mężem na Mszy Świętej. Mój mąż nie korzystał jednak zbyt chętnie z sakramentu pokuty. Nie widziałam go też nigdy klęczącego w domu na modlitwie. Ja się modliłam, chociaż czasem w zabieganiu modlitwa ograniczała się do znaku krzyża. Teraz całkowicie powierzyłam wszystko Bogu, dlatego głęboko wierzę, że mimo całej beznadziejności tej sytuacji, zostałam wysłuchana. Czy nie jest tak, że uzdrawia i ratuje nas siła naszej wiary?

W trakcie tych kilku lat małżeństwa otrzymałam od męża bardzo dużo ciepła, czułości, troski i pomocy. Był dla mnie wsparciem zarówno w trudnych chwilach, kiedy niemal otarłam się o kalectwo, jak i na codzień - spełniając każdą moją prośbę, wykonując wiele obowiązków domowych, wspaniale opiekując się naszym dzieckiem.

Również po ujawnieniu się jego drugiego życia - przez ostatnie miesiące - zrobił wszystko, żeby ochronić mnie i dziecko przed skutkami finansowymi jego porażek - jednocześnie nie próbując unikać poniesienia konsekwencji finansowych wobec osób trzecich.

Oddał w moje ręce narzędzia, którymi w jednej chwili mogłabym go zniszczyć, jeśli tylko taką będę miała wolę - wszystko na dowód swoich dobrych intencji.

Modlę się do Ducha Świętego, aby oświecił mnie mądrością - tak abym w najwłaściwszy sposób postępowała wobec męża - z korzyścią dla nas i naszego małżeństwa.

Uważacie, że nasz problem jest tak duży, że nie powinnam podejmować próby ratowania tego małżeństwa?
Uznałam, że pracę powinnam zacząć od siebie, bo na to mam największy wpływ. Tak zrobiłam. Tak jak pisałam, widzę wyraźną zmianę w zachowaniu męża. Oczywiście nie mówię, że teraz będzie już pięknie i kolorowo, ale przecież od czegoś trzeba zacząć.

Zaproponowałam mu Mszę o uzdrowienie - powiedział, że pójdzie chętnie.
Zaproponuję mu spowiedź z całego życia.
Terapia - jak tylko pojawi się taka możliwość.

Co jeszcze powinnam zrobić?

[grzegorz_]

[kenya]

[Agata1980]

Kenya - masz rację.

Terapia to podstawa. Mąż ma być w Niemczech jeszcze maksymalnie 6 miesięcy. Potem wraca do Polski. Nie wiem, czy powrót do Polski będzie powrotem "do domu". Raczej nie, bo przed powrotem do domu chciałabym, aby przeszedł terapie itp.

Te 6 miesięcy trzeba jednak jakoś przetrwać. Myślałam o:
- wykładach na CD np. Kobieta + Mężczyzna. Obdarowani sobą czy skazani na siebie? Czyli o sztuce budowania więzi. - Jacek Pulikowski (wykład AUDIO)
- spowiedzi generalnej
- długich wspólnych rozmowach
- mszach o uzdrowienie

Co jeszcze mogę mu podsunąć? Jak jeszcze mogę mu pomóc?
Czuję, że jemu naprawdę zależy na odbudowie tego małżeństwa. Gdyby nawet ta odbudowa się nie powiodła to chcę mu pomóc jako człowiekowi, jako ojcu naszego dziecka.

Zastanawiam się też nad takimi nieregularnymi wizytami u psychologa - w czasie kiedy będzie w Polsce. Czy coś takiego w ogóle miałoby sens?

Kenya - masz rację.

Terapia to podstawa. Mąż ma być w Niemczech jeszcze maksymalnie 6 miesięcy. Potem wraca do Polski. Nie wiem, czy powrót do Polski będzie powrotem "do domu". Raczej nie, bo przed powrotem do domu chciałabym, aby przeszedł terapie itp.

Te 6 miesięcy trzeba jednak jakoś przetrwać. Myślałam o:
- wykładach na CD np. Kobieta + Mężczyzna. Obdarowani sobą czy skazani na siebie? Czyli o sztuce budowania więzi. - Jacek Pulikowski (wykład AUDIO)
- spowiedzi generalnej
- długich wspólnych rozmowach
- mszach o uzdrowienie

Co jeszcze mogę mu podsunąć? Jak jeszcze mogę mu pomóc?
Czuję, że jemu naprawdę zależy na odbudowie tego małżeństwa. Gdyby nawet ta odbudowa się nie powiodła to chcę mu pomóc jako człowiekowi, jako ojcu naszego dziecka.

Zastanawiam się też nad takimi nieregularnymi wizytami u psychologa - w czasie kiedy będzie w Polsce. Czy coś takiego w ogóle miałoby sens?

[złamana]

Kto?, Co? – Mąż,
Kogo? Czego? (mi brakuje) – Męża,
Komu? Czemu ? (się przyglądam)- Mężowi,
Kogo? Co? (widzę)- Męża,
O kim? O Czym? (myślę) – o Mężu,
Z kim? Z Czym? (rozmawiam) – z Mężem,
Wołacz – O! Mężu!

Agato, tak już było wiele lat, z tego co piszesz. I mimo zmiany okoliczności jest nadal. Musi być poukładane, komuś. Bardzo mało Ciebie w tych opisach. Wrzuciłaś sobie tylko obraz zbyt dominującej żony, z jakichś przyczyn było Ci to potrzebne. Czy faktycznie narzucałaś swoje wybory, zdanie mężowi, czy też po prostu brałaś za to co on zrobi odpowiedzialność? Rozważałaś kwestię odpuszczenia kontroli? Zastanawiałaś się dlaczego tak bardzo i wszystko chcesz mieć właśnie „pod kontrolą”? I jaki to ma sens? Czy przez lata nie zauważyłaś żadnych symptomów fikcji , czy też je wyrzucałaś z głowy?
Czy pytanie w tytule wątku wynika z rzeczywistej potrzeby tak wielkiej intymności, bliskości, jedności, bezpieczeństwa z Mężem, czy też jest nadal formą sprawowania kontroli nad tym co się wymknęło? Pisałaś, że ta sfera Waszego pożycia była traktowana przez Ciebie ( a w rezultacie przez Was) jako nagroda i kara i dalej, że nie chcesz siebie karać…coś się zmieniło w Twoim podejściu w tym zakresie?
Odpowiadając na pytanie w temacie - nie ma zakazu, jest dopuszczalne. Z tego co słyszałam tylko w przypadku seksoholików proponuje się terapię w formie czasowego zaprzestania kontaktów seksualnych. A i to jest tylko propozycją. Dorośli ludzie sami podejmują decyzję, czegokolwiek nie zrobią i tak tylko sami poniosą tego konsekwencje.

Kto?, Co? – Mąż,
Kogo? Czego? (mi brakuje) – Męża,
Komu? Czemu ? (się przyglądam)- Mężowi,
Kogo? Co? (widzę)- Męża,
O kim? O Czym? (myślę) – o Mężu,
Z kim? Z Czym? (rozmawiam) – z Mężem,
Wołacz – O! Mężu!

Agato, tak już było wiele lat, z tego co piszesz. I mimo zmiany okoliczności jest nadal. Musi być poukładane, komuś. Bardzo mało Ciebie w tych opisach. Wrzuciłaś sobie tylko obraz zbyt dominującej żony, z jakichś przyczyn było Ci to potrzebne. Czy faktycznie narzucałaś swoje wybory, zdanie mężowi, czy też po prostu brałaś za to co on zrobi odpowiedzialność? Rozważałaś kwestię odpuszczenia kontroli? Zastanawiałaś się dlaczego tak bardzo i wszystko chcesz mieć właśnie „pod kontrolą”? I jaki to ma sens? Czy przez lata nie zauważyłaś żadnych symptomów fikcji , czy też je wyrzucałaś z głowy?
Czy pytanie w tytule wątku wynika z rzeczywistej potrzeby tak wielkiej intymności, bliskości, jedności, bezpieczeństwa z Mężem, czy też jest nadal formą sprawowania kontroli nad tym co się wymknęło? Pisałaś, że ta sfera Waszego pożycia była traktowana przez Ciebie ( a w rezultacie przez Was) jako nagroda i kara i dalej, że nie chcesz siebie karać…coś się zmieniło w Twoim podejściu w tym zakresie?
Odpowiadając na pytanie w temacie - nie ma zakazu, jest dopuszczalne. Z tego co słyszałam tylko w przypadku seksoholików proponuje się terapię w formie czasowego zaprzestania kontaktów seksualnych. A i to jest tylko propozycją. Dorośli ludzie sami podejmują decyzję, czegokolwiek nie zrobią i tak tylko sami poniosą tego konsekwencje.

[Agata1980]

Dziękuję Wam Kochani za rady.

W ostatnim czasie:

1) Byliśmy z mężem na pierwszym spotkaniu z psychologiem (Pan Bóg czuwa i działa - w poradni z której chciałam skorzystać pracuje 12 psychologów - kiedy zadzwoniłam okazało się, że terminy są bardzo długie, ale akurat ktoś odwołał wizytę na następny dzień - zależało mi na czasie bo mąż był w Polsce dość krótko- termin zwolnił się akurat do Pani psycholog, która działa w katolickich poradniach małżeńskich, prowadzi kursy 12 kroków itp. Poczułam dotyk Pana Boga). Wrażenia z pierwszego spotkania początkowo były mieszane. Troszkę dotknęły mnie słowa pani psycholog, choć już sama wcześniej z Bożą pomocą odkryłam w sobie to o czym do mnie mówiła. Stwierdziła, że jestem osobą, która koniecznie chce wszystko kontrolować, co prawdopodobnie wynika z jakichś lęków, dominującą, sztywną w relacjach (tzn. trudno mi nawet wysłuchać odmiennej opinii nie mówiąc już o tym, żeby się z nią zgodzić). Jednocześnie wskazała, że mimo "mojego trudnego charakteru" czyny mojego męża są "wielkiego kalibru" i widzi w naszym małżeństwie minimum 4 kryzysy... Całe szczęście widzi możliwość terapii w nieregularnych odstępach czasu - w trakcie przyjazdów mojego męża do Polski. Ponadto doradziła mi terapię indywidualną w związku z trudnymi przeżyciami, jakie mnie spotkały...

2) W stosunku do męża jestem konsekwentna. Postawiłam wymagania, na które przystał i skrupulatnie pilnuję ich wykonania.

3) Pracuję na sobą - dużo czytam zarówno polecanych tu lektur, jak i Pismo Święte. Modlę się regularnie.

Zastanawiam się co jeszcze powinnam robić, żeby ratowanie mojego małżeństwa szło w dobrą stronę. Czekam na kolejne rady.

Dziękuję Wam Kochani za rady.

W ostatnim czasie:

1) Byliśmy z mężem na pierwszym spotkaniu z psychologiem (Pan Bóg czuwa i działa - w poradni z której chciałam skorzystać pracuje 12 psychologów - kiedy zadzwoniłam okazało się, że terminy są bardzo długie, ale akurat ktoś odwołał wizytę na następny dzień - zależało mi na czasie bo mąż był w Polsce dość krótko- termin zwolnił się akurat do Pani psycholog, która działa w katolickich poradniach małżeńskich, prowadzi kursy 12 kroków itp. Poczułam dotyk Pana Boga). Wrażenia z pierwszego spotkania początkowo były mieszane. Troszkę dotknęły mnie słowa pani psycholog, choć już sama wcześniej z Bożą pomocą odkryłam w sobie to o czym do mnie mówiła. Stwierdziła, że jestem osobą, która koniecznie chce wszystko kontrolować, co prawdopodobnie wynika z jakichś lęków, dominującą, sztywną w relacjach (tzn. trudno mi nawet wysłuchać odmiennej opinii nie mówiąc już o tym, żeby się z nią zgodzić). Jednocześnie wskazała, że mimo "mojego trudnego charakteru" czyny mojego męża są "wielkiego kalibru" i widzi w naszym małżeństwie minimum 4 kryzysy... Całe szczęście widzi możliwość terapii w nieregularnych odstępach czasu - w trakcie przyjazdów mojego męża do Polski. Ponadto doradziła mi terapię indywidualną w związku z trudnymi przeżyciami, jakie mnie spotkały...

2) W stosunku do męża jestem konsekwentna. Postawiłam wymagania, na które przystał i skrupulatnie pilnuję ich wykonania.

3) Pracuję na sobą - dużo czytam zarówno polecanych tu lektur, jak i Pismo Święte. Modlę się regularnie.

Zastanawiam się co jeszcze powinnam robić, żeby ratowanie mojego małżeństwa szło w dobrą stronę. Czekam na kolejne rady.